The second wave: 1946-1976 During t

The second wave: 1946-1976
During the second wave, Argentina entered into rapid cycles of alternating authoritarian and competitive regimes. From 1946 to 1951, 1958 to 1962, 1963 to 1966, and 1973 to 1976, the county had four short-lived competitive periods, leading to successively more repressive dictatorships. After 1943, the authoritarian regimes were also short-loved. What explains why competitive regimes were not able to last despite Argentina’s moderately high level of development and moderately low inequality?
In addition, the actors that did have a normative preference for dictatorship did not share the same view of what kind of dictatorship they wanted. President Juan Peron had a normative preference for a populist authoritarian regime. After being overthrown in 1955, Peron gradually left behind his normative preference for authoritarian populism. In the 1960, one faction of the military became attached to the view that it was uniquely qualified to develop Argentina and that a right-wing military dictatorship was the best possible from of government. In 1969, a leftist guerrilla group emerged, committed to revolutionary socialism. And in the 1970s, right-wing terrorist groups emerged; they, too, had a normative preference for dictatorship. But these actors had radically opposing preferences regarding the kind of dictatorship and the kind of policies they sought. They all worked to subvert competitive and authoritarian regimes, but they were incapable of forming a stable authoritarian coalition. O’Donnell (1973) famously called this cycle of unstable authoritarian and competitive regimes “an impossible game.” Reflecting on this era, Huntington (1968:82) claimed that Argentina’s distinguishing characteristic was “the fragility and fleetness of all forms of authority.”
As one attempt after another failed, some actors attempted to impose more radical solutions to Argentina’s dual problems of regime instability and economic disappointment.

Juan. D. Peron, 1946-51
General Uriburu’s dictatorship lasted only until 1932. In 1931, he convoked elections, and from 1932 until 1943, Argentina had three presidents including two elected in fraudulent contests. A military coup in June 1943 put an end to the notoriously fraudulent regime of 1932-43. The 1943-46 dictatorship anticipated the nationalistic, statist, and antiliberal policies of Juan Peron’s government from 1946 to 1955.
As occurred in many Latin American countries, the end of World War II opened the door for some democratizing impulses including-in Argentina-the military government’s decision to hold elections in 1946. Peron was elected president by a handsome margin in largely free and fair competitive elections. His arrival to a high-level position in national politics dated back to 1943, when he was one of the leaders of the coup that ended the 1932-43 regime. He served as secretary of labor and vice-president and secretary of war. His administration forged a lasting alliance with the labor movement, established numerous welfare programs, and expanded social rights. At the same time, it progressively dismantled independent institutions and civil liberties in order to create a populist authoritarian regime.

Arturo Frondizi, 1958-62
The 1955 coup that removed peron began a lengthy period of instability in Argentine politics that lasted until 1983, with nineteen presidents in twenty-eight years. Competitive regimes and dictatorships alike were subject to rapid erosion and breakdown.
After three years of military rule(1955-58), Argentina returned to competitive politics in 1958 when the military government withdrew from power and sponsored elections. Even though the elections represented a fair contest for the candidates allowed to participate, they were marredin terms of democratic principles by the proscription of the Peronists. The duros within the armed forces and their civilian allies including aprominent part of the UCR preferred the radical suppression of Peronists. Moreover, the virulent anti-Peronism of President Pedro Aramburu contributed to Peronist radicalization.
If they had been allowed to run, Peronists would have won the elections an outcome that was unacceptable to the actors of the coalition that overthrew Peron in 1955. Because of the proscription of the largest party, the competitive regime established in 1958 was born with a congenial defect. The conservative’s fear of Peronism was a huge contributing factor to what O’Donnell called “the impossible game”: no government, whether authoritarian or semi-democratic, could create a stable governing coalition from 1955 to 1973.


Arturo Illia, 1963-66
Shortly after the March 1962 coup, deep divisions within the military came to the surface. The factions that favored a quick return to competitive politics won out, leading to new general elections in July 1963. The proscription of the Peronists meant that the new semi-democratic regime had the same congenital defect as the regime of 1958-62. This time Peron ordered his followers to cast a blank vote, and Arturo Illia of the URCP won the presidential election with a meager 25 percent of the popular vote. He assumed office in October 1963.
Illia had a democratic temperament, and he governed with a democratic spirit even when he faced disloyal and semi-loyal oppositions. Against the hopes of conservatives, business interests, and the military, he refused to use repression even in the face of workers’ factory takeovers in May 1964. The government avoided radical policies and had a decidedly moderate agenda. According to Viola (1982:87), the freedom of expression and organization during this was unprecedented since 1946. The government even lifted electoral proscriptions against Peronist candidates in 1965. But much as occurred with Frondizi, the actors with a steadfast normative preference for democracy were few and far between – Ilia and his party were the sole exception. And once again, a pro-coup coalition gathered momentum quickly. Finally, on June 28, 1966, a military coup deposed President Illia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คลื่นที่สอง: 1946-1976 ระหว่างคลื่นที่สอง อาร์เจนติน่าเข้ารอบอย่างรวดเร็วของสลับระบอบประเทศ และแข่งขัน จาก 1946 ถึง 1951, 1958 ถึง 1962, 1963-1966 และ 1973 ถึง 1976 เขตได้ 4 ช่วงสั้น ๆ แข่งขันรอบ นำไปสู่โปอดกลั้นมากขึ้นติด ๆ กัน หลังจาก 1943 ระบอบประเทศก็ยังสั้นรัก อะไรอธิบายทำไมระบอบแข่งขันไม่ สามารถล่าสุดแม้ของอาร์เจนตินาพัฒนาค่อนข้างสูงระดับค่อนข้างต่ำความไม่เท่าเทียมกันหรือไม่ In addition, the actors that did have a normative preference for dictatorship did not share the same view of what kind of dictatorship they wanted. President Juan Peron had a normative preference for a populist authoritarian regime. After being overthrown in 1955, Peron gradually left behind his normative preference for authoritarian populism. In the 1960, one faction of the military became attached to the view that it was uniquely qualified to develop Argentina and that a right-wing military dictatorship was the best possible from of government. In 1969, a leftist guerrilla group emerged, committed to revolutionary socialism. And in the 1970s, right-wing terrorist groups emerged; they, too, had a normative preference for dictatorship. But these actors had radically opposing preferences regarding the kind of dictatorship and the kind of policies they sought. They all worked to subvert competitive and authoritarian regimes, but they were incapable of forming a stable authoritarian coalition. O’Donnell (1973) famously called this cycle of unstable authoritarian and competitive regimes “an impossible game.” Reflecting on this era, Huntington (1968:82) claimed that Argentina’s distinguishing characteristic was “the fragility and fleetness of all forms of authority.” As one attempt after another failed, some actors attempted to impose more radical solutions to Argentina’s dual problems of regime instability and economic disappointment. Juan D. Peron, 1946-51เผด็จการทั่วไป Uriburu กินเวลาจนถึงปี 1932 ในปี 1931 เขา convoked เลือกตั้ง และจากปี 1932 จนถึง 1943 อาร์เจนติน่ามีสามประธานาธิบดีทั้งสองเลือกในการแข่งขันที่หลอกลวง การรัฐประหารในเดือน 1943 มิถุนายนตัดระบอบฉาวปลอมของ 1932-43 เผด็จ 1943-46 คาดว่าจะ nationalistic, statist และนโยบาย antiliberal ของ Juan Peron รัฐบาลจาก 1946 1955 เกิดขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกาละติน จุดสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองเปิดประตูสำหรับแรงกระตุ้นบาง democratizing รวมถึงในประเทศอาร์เจนตินาที่ทหารรัฐบาลตัดสินใจระงับการเลือกตั้งในปี 1946 Peron ได้รับเลือกเป็นประธาน โดยขอบหล่อในการเลือกตั้งที่แข่งขันเสรี และเป็นธรรมมาก เขามาถึงตำแหน่งระดับสูงทางการเมืองแห่งชาติกลับลงไป 1943 เมื่อเขาเป็นหนึ่งในผู้นำรัฐประหารที่สิ้นสุดระบอบ 1932-43 เขาทำหน้าที่เป็นแรงงานของเลขาธิการ และรองประธาน และเลขานุการของสงคราม เขาปลอมเป็นพันธมิตรถาวร มีการเคลื่อนย้ายแรงงาน สร้างโปรแกรมสวัสดิการมากมาย และขยายสิทธิทางสังคม ในเวลาเดียวกัน เรื่องความก้าวหน้ารื้อถอนสถาบันอิสระและเสรีภาพเพื่อสร้างระบอบประเทศเป็นโครงการประชานิยมArturo Frondizi, 1958-62รัฐประหาร 1955 ลบ peron เริ่มระยะยาวของความไม่แน่นอนทางการเมืองอาร์เจนตินาซึ่งกินเวลาจนถึงปี 1983 กับประธานาธิบดีทส่วนในยี่สิบแปดปี ระบอบที่แข่งขันและโปเหมือนถูกกัดเซาะอย่างรวดเร็วและแบ่ง After three years of military rule(1955-58), Argentina returned to competitive politics in 1958 when the military government withdrew from power and sponsored elections. Even though the elections represented a fair contest for the candidates allowed to participate, they were marredin terms of democratic principles by the proscription of the Peronists. The duros within the armed forces and their civilian allies including aprominent part of the UCR preferred the radical suppression of Peronists. Moreover, the virulent anti-Peronism of President Pedro Aramburu contributed to Peronist radicalization. If they had been allowed to run, Peronists would have won the elections an outcome that was unacceptable to the actors of the coalition that overthrew Peron in 1955. Because of the proscription of the largest party, the competitive regime established in 1958 was born with a congenial defect. The conservative’s fear of Peronism was a huge contributing factor to what O’Donnell called “the impossible game”: no government, whether authoritarian or semi-democratic, could create a stable governing coalition from 1955 to 1973. Arturo Illia, 1963-66Shortly after the March 1962 coup, deep divisions within the military came to the surface. The factions that favored a quick return to competitive politics won out, leading to new general elections in July 1963. The proscription of the Peronists meant that the new semi-democratic regime had the same congenital defect as the regime of 1958-62. This time Peron ordered his followers to cast a blank vote, and Arturo Illia of the URCP won the presidential election with a meager 25 percent of the popular vote. He assumed office in October 1963. Illia had a democratic temperament, and he governed with a democratic spirit even when he faced disloyal and semi-loyal oppositions. Against the hopes of conservatives, business interests, and the military, he refused to use repression even in the face of workers’ factory takeovers in May 1964. The government avoided radical policies and had a decidedly moderate agenda. According to Viola (1982:87), the freedom of expression and organization during this was unprecedented since 1946. The government even lifted electoral proscriptions against Peronist candidates in 1965. But much as occurred with Frondizi, the actors with a steadfast normative preference for democracy were few and far between – Ilia and his party were the sole exception. And once again, a pro-coup coalition gathered momentum quickly. Finally, on June 28, 1966, a military coup deposed President Illia.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คลื่นลูกที่สอง: 1946-1976
ในช่วงคลื่นลูกที่สอง, อาร์เจนตินาป้อนเข้าสู่รอบอย่างรวดเร็วสลับระบอบเผด็จการและการแข่งขัน จาก 1946-1951, 1958-1962, 1963-1966 และ 1973-1976 จังหวัดมีสี่ระยะเวลาการแข่งขันช่วงสั้น ๆ ที่นำไปสู่การปราบปรามอย่างต่อเนื่องเผด็จการมากขึ้น หลังจากที่ปี 1943 ระบอบเผด็จการก็ยังสั้นรัก สิ่งที่อธิบายว่าทำไมระบอบการปกครองที่มีการแข่งขันไม่สามารถที่จะมีอายุการใช้งานแม้จะมีของอาร์เจนตินาในระดับสูงพอสมควรในการพัฒนาและความไม่เท่าเทียมกันในระดับปานกลางต่ำ?
นอกจากนี้นักแสดงที่ได้มีการตั้งค่าสำหรับกฎเกณฑ์การปกครองแบบเผด็จการไม่ได้แบ่งปันมุมมองเดียวกันของสิ่งที่ชนิดของการปกครองแบบเผด็จการที่พวกเขาต้องการ ประธานาธิบดี Juan Peron มีการตั้งค่ากฎเกณฑ์สำหรับระบอบการปกครองเผด็จการประชาธิปไตย หลังจากที่ถูกโค่นล้มในปี 1955 Peron ซ้ายค่อย ๆ ที่อยู่เบื้องหลังการตั้งค่ากฎเกณฑ์ของเขาสำหรับประชานิยมเผด็จการ ในปี 1960 ซึ่งเป็นหนึ่งในฝ่ายของกองทัพกลายเป็นที่ติดอยู่กับมุมมองที่ว่ามันเป็นคุณสมบัติเฉพาะในการพัฒนาอาร์เจนตินาและว่าการปกครองแบบเผด็จการทหารปีกขวาเป็นไปได้จากการปกครองที่ดีที่สุด ในปี 1969 กลุ่มกองโจรฝ่ายซ้ายโผล่ออกมามุ่งมั่นที่จะปฏิวัติสังคมนิยม และในปี 1970 ที่กลุ่มก่อการร้ายปีกขวาโผล่ออกมา; พวกเขาก็มีการตั้งค่าสำหรับกฎเกณฑ์การปกครองแบบเผด็จการ แต่นักแสดงเหล่านี้ได้อย่างรุนแรงของฝ่ายตรงข้ามตั้งค่าเกี่ยวกับชนิดของการปกครองแบบเผด็จการและชนิดของนโยบายพวกเขาต้องการ พวกเขาทั้งหมดทำงานเพื่อล้มล้างระบอบการปกครองการแข่งขันและเผด็จการ แต่พวกเขามีความสามารถในการขึ้นรูปรัฐบาลเผด็จการที่มีเสถียรภาพ ดอนเนลล์ (1973) ที่มีชื่อเสียงที่เรียกว่ารอบนี้ของระบอบเผด็จการและการแข่งขันที่ไม่แน่นอนสะท้อนให้เห็นถึงยุคนี้ฮันติงตัน (1968: 82) "เกมเป็นไปไม่ได้." อ้างว่าลักษณะเด่นของอาร์เจนตินาคือ "ความเปราะบางและ fleetness ทุกรูปแบบของผู้มีอำนาจ "
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในความพยายามที่ล้มเหลวหลังจากที่อื่นนักแสดงบางคนพยายามที่จะกำหนดการแก้ปัญหาที่รุนแรงมากขึ้นในการแก้ไขปัญหาคู่ของอาร์เจนตินาระบอบการปกครองของความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจและความผิดหวัง. ฆ D. Peron, 1946-1951 การปกครองแบบเผด็จการของนายพล Uriburu กินเวลาเพียงจนกระทั่งปี 1932 ในปี 1931 เขาเลือกตั้งโวคและจาก 1932 จนถึงปี 1943 อาร์เจนตินามีสามประธานาธิบดีรวมทั้งสองได้รับการเลือกตั้งในการแข่งขันหลอกลวง ทหารทำรัฐประหารในมิถุนายน 1943 หมดสิ้นระบอบการปกครองที่ฉ้อฉลฉาวโฉ่ของ 1932-1943 การปกครองแบบเผด็จการที่คาดว่าจะ 1943-1946 ชาตินิยม statist และนโยบายของรัฐบาล antiliberal ฆ Peron จาก 1946 ไป 1955 ในฐานะที่เป็นที่เกิดขึ้นในประเทศในละตินอเมริกาหลายจุดสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองเปิดประตูให้แรงกระตุ้นบางอย่างรวมทั้งประชาธิปไตยในอาร์เจนตินา การตัดสินใจของรัฐบาลทหารที่จะมีการเลือกตั้งในปี 1946 Peron รับเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีโดยอัตรากำไรหล่อในการเลือกตั้งส่วนใหญ่ในการแข่งขันเสรีและเป็นธรรม การมาถึงของเขาไปยังตำแหน่งระดับสูงในการเมืองระดับชาติย้อนไปถึงปี 1943 เมื่อเขาเป็นหนึ่งในผู้นำของการทำรัฐประหารที่สิ้นสุดวันที่ 1932-1943 ระบอบการปกครอง เขาทำหน้าที่เป็นเลขานุการของแรงงานและรองประธานและเลขานุการของสงคราม การบริหารของเขาปลอมเป็นพันธมิตรที่ยั่งยืนกับขบวนการแรงงานจัดตั้งโปรแกรมสวัสดิการต่าง ๆ นานาและขยายสิทธิทางสังคม ในขณะเดียวกันก็มีความก้าวหน้ารื้อสถาบันอิสระและเสรีภาพในการที่จะสร้างระบอบการปกครองเผด็จการประชาธิปไตย. อาร์ตูโร Frondizi, 1958-1962 รัฐประหาร 1955 ที่ลบออก Peron เริ่มระยะยาวของความไม่แน่นอนทางการเมืองในอาร์เจนตินาจนถึงปี 1983 กับเก้า ประธานาธิบดีในอีกยี่สิบแปดปี ระบอบการแข่งขันและเผด็จการเหมือนกันเป็นเรื่องการกัดเซาะอย่างรวดเร็วและรายละเอียด. หลังจากสามปีของการปกครองของทหาร (1955-1958), อาร์เจนตินากลับมาเล่นการเมืองในการแข่งขันในปี 1958 เมื่อรัฐบาลทหารถอนตัวออกจากอำนาจและการเลือกตั้งได้รับการสนับสนุน แม้ว่าการเลือกตั้งที่เป็นตัวแทนของการแข่งขันที่ยุติธรรมสำหรับผู้สมัครที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมพวกเขาถูก marredin แง่ของหลักการประชาธิปไตยโดยการเนรเทศของ Peronists duros ภายในกองกำลังติดอาวุธและพันธมิตรของพวกเขารวมทั้งพลเรือนส่วนหนึ่งของ aprominent UCR ที่ต้องการปราบปรามรุนแรงของ Peronists นอกจากนี้ยังมีการต่อต้าน Peronism รุนแรงของประธานาธิบดีเปโดร Aramburu ส่วนร่วมในการ radicalization Peronist. ถ้าพวกเขาได้รับอนุญาตให้ทำงาน Peronists จะได้รับรางวัลผลการเลือกตั้งที่เป็นที่ยอมรับไม่ได้กับนักแสดงของรัฐบาลที่ล้มล้าง Peron ในปี 1955 เนื่องจากการ การเนรเทศของพรรคที่ใหญ่ที่สุดในระบอบการปกครองที่มีการแข่งขันที่จัดตั้งขึ้นในปี 1958 เกิดมาพร้อมกับข้อบกพร่องที่พอใจ กลัวอนุรักษ์นิยมของ Peronism เป็นปัจจัยใหญ่กับสิ่งที่ดอนเนลล์ที่เรียกว่า "เกมเป็นไปไม่ได้": รัฐบาลไม่ว่าจะเป็นเผด็จการหรือกึ่งประชาธิปไตยสามารถสร้างพันธมิตรการปกครองที่มีเสถียรภาพจากปี 1955 ที่จะปี 1973 อาร์ตูโร Illia, 1963-1966 ไม่นาน หลังจากที่มีนาคม 1962 รัฐประหารลึกภายในหน่วยทหารมาถึงพื้นผิว กลุ่มที่ได้รับการสนับสนุนผลตอบแทนที่รวดเร็วกับการเมืองการแข่งขันจะออกมานำไปสู่การเลือกตั้งทั่วไปใหม่ในเดือนกรกฎาคมปี 1963 ของการเนรเทศ Peronists หมายความว่าระบอบกึ่งประชาธิปไตยใหม่มีข้อบกพร่อง แต่กำเนิดเช่นเดียวกับระบบการปกครองของ 1958-1962 เวลา Peron นี้ได้รับคำสั่งให้ลูกน้องของเขาโยนลงคะแนนเสียงว่างเปล่าและอาร์ตูโร Illia ของ URCP ชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีที่มีน้อยร้อยละ 25 ของคะแนนความนิยม เขาคิดว่างานในเดือนตุลาคมปี 1963 Illia มีอารมณ์ประชาธิปไตยและเขาปกครองด้วยจิตวิญญาณประชาธิปไตยแม้แต่ตอนที่เขาต้องเผชิญกับความไม่ซื่อสัตย์ตรงข้ามและกึ่งซื่อสัตย์ กับความหวังของพรรคอนุรักษ์นิยมที่ผลประโยชน์ทางธุรกิจและการทหารที่เขาปฏิเสธที่จะใช้การปราบปรามแม้ในใบหน้าของแรงงานกิจการโรงงานในเดือนพฤษภาคม 1964 รัฐบาลหลีกเลี่ยงนโยบายที่รุนแรงและมีวาระการประชุมในระดับปานกลางเด็ด ตามที่วิโอลา (1982: 87) เสรีภาพในการแสดงออกและองค์กรในช่วงนี้เป็นประวัติการณ์นับตั้งแต่ปี 1946 รัฐบาลยกแม้ proscriptions กับการเลือกตั้งผู้สมัคร Peronist ในปี 1965 แต่เท่าที่เกิดขึ้นกับ Frondizi นักแสดงที่มีการตั้งค่ากฎเกณฑ์มั่นคงเพื่อประชาธิปไตย มีอยู่น้อยและอยู่ห่างไกล - อีเลียและพรรคพวกของเขาเป็นข้อยกเว้น แต่เพียงผู้เดียว และอีกครั้งรัฐบาลโปรรัฐประหารรวบรวมโมเมนตัมได้อย่างรวดเร็ว ในที่สุดเมื่อวันที่ 28 มิถุนายน 1966, การทำรัฐประหารโค่นประธานาธิบดี Illia

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คลื่นลูกที่สอง : 1946-1976
ในคลื่นลูกที่สอง อาร์เจนตินาเข้าสู่วงจรของระบอบอำนาจนิยม สลับกันอย่างรวดเร็วและการแข่งขัน จาก 2489 ถึง 1951 , 1958 ถึง 2505 2506 ถึง 1966 และในปี 1976 , County ได้สี่ช่วงเวลาสั้นแข่งขันผู้นำเผด็จการปราบปรามอย่างต่อเนื่องมากขึ้น . หลังจากที่ 2486 , ระบอบอำนาจนิยมยังสั้นรักสิ่งที่อธิบายได้ว่าทำไมระบบแข่งขันไม่สามารถสุดท้ายแม้จะอาร์เจนตินาสูงปานกลาง ระดับของการพัฒนาและความไม่เท่าเทียมกันค่อนข้างต่ำ ?
นอกจากนี้ นักแสดงที่ไม่ได้มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับเผด็จการไม่ได้แบ่งปันมุมมองเดียวกันของสิ่งที่ชนิดของเผด็จการที่พวกเขาต้องการ ประธานาธิบดี ฮวน เปรอง มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับประชาธิปไตยเผด็จการระบอบการปกครองหลังจากที่ถูกล้มล้างในปี 1955 เปรค่อยๆทิ้งความชอบของเขาสำหรับการเกี่ยวกับเผด็จการ ใน 1960 , หนึ่งในฝ่ายของทหารก็ติด ดู ว่ามันมีคุณสมบัติพิเศษที่จะพัฒนาและอาร์เจนตินาที่อนุรักษ์นิยมเผด็จการทางทหารคือที่ดีที่สุดที่เป็นไปได้จากรัฐบาล ในปี 1969 กลุ่มกองโจรฝ่ายซ้ายโผล่ออกมามุ่งมั่นที่จะสังคมนิยมปฏิวัติ และในทศวรรษ กลุ่มก่อการร้ายฝ่ายขวาออกมา พวกเขาก็มีการตั้งค่ามาตรฐานสำหรับเผด็จการ แต่นักแสดงเหล่านี้มีการต่อต้านการตั้งค่าเกี่ยวกับชนิดของเผด็จการ และชนิดของนโยบายที่พวกเขาแสวงหา พวกเขาทั้งหมดทำงานเพื่อล้มล้างระบอบการแข่งขัน และใช้แต่พวกเขาไม่สามารถสร้างเสถียรภาพรัฐบาลเผด็จการ . ดอนเนลล์ ( 1973 ) ได้เรียกรอบไม่แน่นอนแบบแข่งขันกัน " เป็นเกมที่เป็นไปไม่ได้ นี้สะท้อนให้เห็นถึงยุคนี้ ฮันติงตัน ( 1968:82 ) อ้างว่าเป็นอาร์เจนตินา ลักษณะเด่นคือ " ความเปราะบางและสวยงามของทุกรูปแบบของอำนาจ "
เป็นหนึ่งพยายามหลังจากที่อื่นล้มเหลวนักแสดงบางคนพยายามที่จะนำโซลูชั่นที่รุนแรงมากขึ้นของอาร์เจนตินาคู่ปัญหาระบอบการปกครองและความผิดหวังความไม่แน่นอนทางเศรษฐกิจ

จวน D . เปร 1946-51
ทั่วไป , ยูรี่บูรูของเผด็จการ แค่จนกว่า 1932 . ในปี 1931 , เขา convoked การเลือกตั้ง และจากปี 2475 จนถึงปี 1943 , อาร์เจนตินาสามประธานาธิบดีรวมทั้งสองเลือกในการแข่งขันที่หลอกลวงรัฐประหารในมิถุนายน 1943 หมดสิ้นระบอบการปกครองกระฉ่อนหลอกลวงของ 1932-43 . ที่คาดว่าจะ 1943-46 เผด็จการชาตินิยม สถิติ และ antiliberal , นโยบายของรัฐบาลจาก 2489 ถึง ฮวน เปรอง พ.ศ. 2498
เมื่อเกิดขึ้นในประเทศละตินอเมริกา มากมายการสิ้นสุดของสงครามโลกครั้งที่สองเปิดประตูสำหรับบาง democratizing แรงกระตุ้นในการตัดสินใจ ได้แก่ อาร์เจนตินา ทหารรัฐบาลจะจัดการเลือกตั้งในปี 1946 เปรองได้รับการเลือกตั้งประธาน โดยกำไรส่วนใหญ่หล่อในการเลือกตั้งแข่งขันอย่างยุติธรรม การมาของเขา เป็นตำแหน่งระดับสูงในการเมืองระดับชาติวันที่กลับไป 1943 ,เมื่อเขาเป็นหนึ่งในผู้นำของคณะรัฐประหารที่สิ้นสุด 1932-43 ระบอบการปกครอง เขาทำหน้าที่เป็นเลขานุการของแรงงาน และ รองประธาน และเลขานุการของสงคราม การบริหารงานของเขาปลอมเป็นพันธมิตรที่ยั่งยืนกับขบวนการแรงงาน สร้างโปรแกรมสวัสดิการมากมาย และขยายสิทธิทางสังคม ใน เวลาเดียวกัน