Transportation: Shipbuilding and th

Transportation: Shipbuilding and the Wheel
The use of wind and water as sources of power were major developments in the technological history of the new colonies. Ships with large masts and huge canvas sails maintained the link between the colonies and the imperial centres, Paris, France until 1769 and London, England until the arrival of steam power in 1850. The ships in service were built not only in Europe but also in the colonies. The construction of these vessels (shipbuilding) was a remarkable feat in the nascent colonies of New France and British North America representing the dominant sector of the colonial manufacturing industry for 200 years. Design and construction techniques reflected those popular in northern Europe during the period. Intendant Jean Talon established the Royal Dockyard on the St. Charles River in Quebec City and the first 120-ton vessel was launched there in 1666. Three other ships, including a 450-ton, "galiotte", were built before Talon’s departure for France in 1672 and four more were built in Quebec between 1704 and 1712 followed by another nine between 1714 and 1717. Work at the Royal Dockyard recommenced in 1739 and by 1744, twelve vessels had been constructed there, including the Canada, a 500-ton merchantman. Demand for ships was such that a second Royal Dockyard was established in 1746, on the St. Lawrence at the foot of Cap Diamante, where the largest vessel of the French Regime, a 72 gun, 800 ton war ship was built. The fall of New France to the British in 1759 put an end to these activities.[3]

However the beginning of the 19th century witnessed a revival. The British loss of the American colonies with their associated shipbuilding industry, the subsequent British loss of Baltic sources of timber, as well as Canada’s abundant supply of wood along with the tradition of shipbuilding established in New France made British North America an ideal location for a renewed shipbuilding industry. Quebec City and Saint John, New Brunswick, both centres of timber export also became dominant centres for this activity not only in Canada but worldwide. The ships were intended for trade, mostly with Britain and common designs included the two masted brig and brigantine and the popular barque, with three masts or more. Designs of between 500 and 1000 tons, which sacrificed speed in favour of a voluminous hold, that was well suited to the carriage of timber, were preferred. The Californian and Australian gold rushes of 1848 and 1851 respectively further fed the demand for Canada’s large ocean vessels. However the arrival of the iron and steel hulled steam ship associated with the Canadian inability to adapt to this new technology eventually bankrupted the industry in the latter years of the century.

Inland travel by the coureurs de bois was by way of an Indian invention, the canoe. The York boat and bateau were also popular for travel on inland waters. The York boat was used by traders working for the Hudson’s Bay Company and was named after the fur trading post at York Factory on Hudson Bay. The York boat was more stable, larger and had a greater carrying capacity than the canoe. The first was built in 1794 and numbers of these craft navigated the rivers of the northern prairie region as far west as Fort Chipewyan until replaced by the steamboat in the 19th century. The flat bottomed bateau was another craft used on Canada’s inland waters by both British and French colonists in the 18th and 19th centuries.

Within settlements transport was often simply a matter of walking around town. The horse, introduced by the new arrivals in 1665, also provided a new and convenient mode of transport. The wooden cart, wagon and carriage, made possible by the introduction of the wheel in combination with the horse, dramatically improved the transport of people and goods. The first graded road in Canada was built by Samuel de Champlain in 1606 and linked the settlement at Port Royal to Digby Cape, 16 kilometres away. By 1734 Quebec City and Montreal were connected by a road, Le chemin du roi, along the north shore of the St. Lawrence. The 267 km distance could be traversed with great difficulty and discomfort by horse-drawn carriage in four to five days. Most roads were of very poor quality especially in wet weather. To overcome this problem logs were often placed side by side crosswise to cover ruts, puddles and mud holes. The result was a more solid but very bumpy surface that was referred to as a corduroy road. Work on what would be called the, "longest street in the world", formally known as Yonge Street, began in York (Toronto), in 1795 under the direction of Deputy Surveyor General Augustus Jones. Initially a trail, it ran from Eglington Avenue to St. Albans (Holland Landing) and later much further north. The task of widening the path into a road fell to local farmers.[4] The period also saw the construction a number of important canals including: the Rideau Canal, Ottawa–Kingston, 1820, the Lachine Canal, Montreal, 1825, the Ottawa River Canals at Grenville and Carillon, Quebec, 1834 and the Chambly Canal, Chambly, Quebec, 1843.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเดินทาง: ต่อเรือและล้อการใช้ลมและน้ำเป็นแหล่งพลังงานได้พัฒนาสำคัญในประวัติศาสตร์เทคโนโลยีของอาณานิคมใหม่ เรือเมื่อมีขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่ผ้าใบเซลส์รักษาเชื่อมโยงระหว่างอาณานิคมศูนย์อิมพีเรียล ปารีส ฝรั่งเศสจน 1769 และลอนดอน ประเทศอังกฤษจนกระทั่งการมาถึงของพลังงานไอน้ำใน 1850 เรือบริการถูกสร้างขึ้นไม่เพียงแต่ ในยุโรป แต่ยังอยู่ ในอาณานิคม การก่อสร้าง (ต่อเรือ) เรือเหล่านี้มีเพลงที่โดดเด่นในอาณานิคมก่อใหม่ฝรั่งเศสและอเมริกาเหนืออังกฤษแทนภาคอุตสาหกรรมการผลิตโคโลเนียลหลัก 200 ปี เทคนิคการออกแบบและก่อสร้างประจำที่นิยมในยุโรปเหนือในระหว่างรอบระยะเวลา Talon ฌอง intendant ก่อตั้งดอคหลวงแม่น้ำเซนต์ชาร์ลส์ในควิเบก และเรือ 120 ตันแรกเปิดมี 1666 3 อื่น ๆ เรือ รวม 450-ตัน "galiotte" สร้างก่อนออกเดินทางของ Talon สำหรับฝรั่งเศส 1672 จน และอีกสี่ถูกสร้างขึ้นในควิเบกระหว่างความและตาม ด้วยเก้าอีกระหว่างค.ศ. 1714 1717 ค.ศ. 1712 งานดอครอยัลที่ recommenced ในเรือสิบสอง 1739 และ 1744 ได้รับ รวมทั้งแคนาดา merchantman 500 ตันถูกสร้างขึ้นมา ความต้องการเรือเป็นเช่นที่ดอครอยัลสองก่อตั้งขึ้นในค.ศ. 1746 บนลอว์เรนซ์เซนต์ที่เท้าของหมวก Diamante ที่สร้างเรือที่ใหญ่ที่สุดของระบอบฝรั่งเศส 72 ปืน เรือสงคราม 800 ตัน ฤดูใบไม้ร่วงของฝรั่งเศสใหม่ให้กับประเทศอังกฤษใน 1759 ตัดกิจกรรมเหล่านี้ [3]อย่างไรก็ตาม จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 19 เห็นการฟื้นฟู อังกฤษสูญเสียอาณานิคมอเมริกันมีอุตสาหกรรมการต่อเรือที่เกี่ยวข้อง ต่อมาอังกฤษสูญเสียบอลติกแหล่งไม้ ตลอดจนจัดหามากมายของแคนาดาไม้พร้อมกับประเพณีการต่อเรือที่ก่อตั้งขึ้นในฝรั่งเศสใหม่ได้อเมริกาเหนืออังกฤษเป็นสถานที่เหมาะสำหรับอุตสาหกรรมต่อเรือใหม่ ควิเบกซิตีและเซนต์จอห์น รัฐนิวบรันสวิก ศูนย์ส่งออกยางพาราทั้งยังกลายเป็น ศูนย์กลางหลักสำหรับกิจกรรมนี้ไม่เพียงแต่ ในประเทศแคนาดา แต่ทั่วโลก เรือได้มีจุดประสงค์เพื่อการค้า ส่วนใหญ่กับราชอาณาจักร และออกแบบทั่วไปรวมในบรีค masted สอง และกระโดง และ barque นิยม กับเมื่อสาม หรือมากกว่า ออกแบบระหว่าง 500 และ 1000 ตัน การเสียสละความเร็วลงถือ voluminous ที่เหมาะกับการขนส่งยางพารา ถูกต้อง ทองละม้ายและออสเตรเลียวิ่ง 1851 และปี 1848 แห่งเพิ่มเติมตามลำดับเลี้ยงความต้องการเรือทะเลขนาดใหญ่ของแคนาดา อย่างไรก็ตาม การมาถึงของเหล็กและเรือไอน้ำ hulled เหล็กเกี่ยวกับแคนาดาไม่สามารถปรับให้เข้ากับเทคโนโลยีใหม่นี้ในที่สุด bankrupted อุตสาหกรรมในปีหลังของศตวรรษเดินทางในประเทศ โดยบัวส์เดอ coureurs ได้ผ่านการประดิษฐ์อินเดีย เรือแจว เรือยอร์คและ bateau ก็ยังนิยมเดินทางน้ำในประเทศ เรือยอร์คถูกใช้ โดยผู้ค้าที่ทำงานกับ บริษัทของฮัดสันเบย์ และถูกตั้งชื่อหลังจากค้าขนโรงยอร์กอ่าวฮัดสัน เรือยอร์คไม่มั่นคง มีขนาดใหญ่ และมีความจุมากขึ้นกว่าเรือแจว สร้างขึ้นครั้งแรกใน 1794 และหมายเลขของงานฝีมือเหล่านี้นำทางน้ำของภูมิภาคทุ่งหญ้าภาคเหนือเท่าตะวันตกป้อม Chipewyan จนกระทั่งถูกแทนที่ ด้วยเรือไอน้ำที่ในศตวรรษที่ 19 Bottomed bateau ถูกยานอื่นใช้ในน่านน้ำในประเทศแคนาดา โดย colonists ทั้งอังกฤษและฝรั่งเศสในศตวรรษ 18 และ 19Within settlements transport was often simply a matter of walking around town. The horse, introduced by the new arrivals in 1665, also provided a new and convenient mode of transport. The wooden cart, wagon and carriage, made possible by the introduction of the wheel in combination with the horse, dramatically improved the transport of people and goods. The first graded road in Canada was built by Samuel de Champlain in 1606 and linked the settlement at Port Royal to Digby Cape, 16 kilometres away. By 1734 Quebec City and Montreal were connected by a road, Le chemin du roi, along the north shore of the St. Lawrence. The 267 km distance could be traversed with great difficulty and discomfort by horse-drawn carriage in four to five days. Most roads were of very poor quality especially in wet weather. To overcome this problem logs were often placed side by side crosswise to cover ruts, puddles and mud holes. The result was a more solid but very bumpy surface that was referred to as a corduroy road. Work on what would be called the, "longest street in the world", formally known as Yonge Street, began in York (Toronto), in 1795 under the direction of Deputy Surveyor General Augustus Jones. Initially a trail, it ran from Eglington Avenue to St. Albans (Holland Landing) and later much further north. The task of widening the path into a road fell to local farmers.[4] The period also saw the construction a number of important canals including: the Rideau Canal, Ottawa–Kingston, 1820, the Lachine Canal, Montreal, 1825, the Ottawa River Canals at Grenville and Carillon, Quebec, 1834 and the Chambly Canal, Chambly, Quebec, 1843.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การขนส่ง:
การต่อเรือและล้อการใช้งานของลมและน้ำเป็นแหล่งที่มาของพลังงานที่มีการพัฒนาที่สำคัญในประวัติศาสตร์เทคโนโลยีของอาณานิคมใหม่ เรือที่มีเสากระโดงเรือขนาดใหญ่และผืนผ้าใบขนาดใหญ่ที่เชื่อมโยงระหว่างการบำรุงรักษาอาณานิคมและศูนย์อิมพีเรียลกรุงปารีสประเทศฝรั่งเศสจนถึง 1769 และกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษจนกระทั่งการมาถึงของพลังไอน้ำในปี ค.ศ. 1850 ในการให้บริการเรือถูกสร้างขึ้นไม่เพียง แต่ในยุโรป แต่ยังอยู่ใน อาณานิคม การก่อสร้างเรือเหล่านี้ (ต่อเรือ) เป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งในอาณานิคมใหม่ที่พึ่งของประเทศฝรั่งเศสและอังกฤษอเมริกาเหนือเป็นตัวแทนที่โดดเด่นของภาคอุตสาหกรรมการผลิตอาณานิคม 200 ปี การออกแบบและเทคนิคการก่อสร้างที่สะท้อนให้เห็นถึงผู้ที่ได้รับความนิยมในภาคเหนือของยุโรปในช่วงระยะเวลา ข้าหลวงฌองกรงเล็บจัดตั้งอู่เรือหลวงในเซนต์ชาร์ลริเวอร์ในควิเบกซิตีและเรือ 120 ตันเป็นครั้งแรกที่เปิดตัวใน 1666 มีสามเรือลำอื่น ๆ รวมถึง 450 ตัน "galiotte" ถูกสร้างขึ้นก่อนการเดินทางกรงเล็บของฝรั่งเศส ใน 1672 และอีกสี่ถูกสร้างขึ้นในควิเบกระหว่าง 1704 และ 1712 ตามมาด้วยอีกเก้าระหว่าง 1714 และ 1717 การทำงานที่อู่เรือหลวง recommenced ใน 1739 และ 1744 สิบสองลำได้รับการสร้างขึ้นที่นั่นรวมทั้งแคนาดาค้าขาย 500 ตัน . ความต้องการใช้เรือเป็นเช่นนั้นเป็นครั้งที่สองอู่เรือหลวงก่อตั้งขึ้นในปี 1746 ในเซนต์อเรนซ์ที่เท้าของ Cap Diamante ที่เรือที่ใหญ่ที่สุดของระบอบการปกครองฝรั่งเศส, ปืน 72, 800 ตันเรือสงครามที่ถูกสร้างขึ้น การล่มสลายของฝรั่งเศสกับอังกฤษใน 1759 หมดสิ้นกิจกรรมเหล่านี้. [3] แต่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 19 ร่วมเป็นสักขีพยานการฟื้นฟู การสูญเสียของอังกฤษในอาณานิคมอเมริกันที่มีอุตสาหกรรมการต่อเรือที่เกี่ยวข้องของพวกเขาสูญเสียของอังกฤษที่ตามมาของแหล่งบอลติกไม้เช่นเดียวกับแคนาดาอุดมสมบูรณ์ของไม้พร้อมกับประเพณีของการต่อเรือที่จัดตั้งขึ้นใหม่ในฝรั่งเศสทำให้อังกฤษอเมริกาเหนือสถานที่ที่เหมาะสำหรับ อุตสาหกรรมการต่อเรือขึ้นมาใหม่ ควิเบกซิตีและนักบุญจอห์นนิวบรุนศูนย์ทั้งการส่งออกไม้ซุงก็กลายเป็นศูนย์ที่โดดเด่นสำหรับกิจกรรมนี้ไม่เพียง แต่ในประเทศแคนาดา แต่ทั่วโลก เรือมีวัตถุประสงค์เพื่อการค้าส่วนใหญ่ของสหราชอาณาจักรและการออกแบบร่วมกันรวมทั้งสองเสากระโดงเรือสำเภาและเสากระโดงเรือสำเภาและเป็นที่นิยมกับสามเสาหรือมากกว่า การออกแบบระหว่าง 500 และ 1,000 ตันซึ่งเสียสละความเร็วในความโปรดปรานของไว้มากมายที่เป็นอย่างดีเหมาะกับการขนส่งของไม้ที่ถูกต้องการ แคลิฟอร์เนียและทองออสเตรเลียวิ่ง 1848 และ 1851 ตามลำดับต่อไปเลี้ยงความต้องการสำหรับเรือเดินทะเลขนาดใหญ่ของแคนาดา แต่การมาถึงของเหล็กและเหล็กกล้าเรือไอน้ำปลาที่เกี่ยวข้องกับการไร้ความสามารถของประเทศแคนาดาที่จะปรับให้เข้ากับเทคโนโลยีใหม่นี้ในที่สุดก็ล้มละลายอุตสาหกรรมในปีหลังของศตวรรษที่. เดินทางน้ำจืดโดย coureurs เดอบัวเป็นโดยวิธีการประดิษฐ์อินเดีย เรือแจว เรือยอร์คและ bateau ก็ยังเป็นที่นิยมสำหรับการเดินทางในน่านน้ำทะเล เรือยอร์ถูกใช้โดยผู้ค้าที่ทำงานให้กับ บริษัท ฮัดสันเบย์และถูกตั้งชื่อตามโพสต์ซื้อขายสัตว์ที่นิวยอร์กโรงงานในอ่าวฮัดสัน เรือยอร์ก็มีเสถียรภาพมากขึ้นขนาดใหญ่และมีขีดความสามารถสูงกว่าเรือแคนู ครั้งแรกที่ถูกสร้างขึ้นใน 1794 และหมายเลขของเรือเหล่านี้สำรวจแม่น้ำของภูมิภาคภาคเหนือทุ่งหญ้าเท่าเวสต์ฟอร์ตจน Chipewyan แทนที่ด้วยเรือกลไฟในศตวรรษที่ 19 bateau จุดต่ำสุดแบนเป็นงานฝีมือที่ใช้ในแคนาดาน้ำทะเลทั้งอาณานิคมของอังกฤษและฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 18 และ 19. ภายในการตั้งถิ่นฐานการขนส่งมักจะเป็นเพียงเรื่องของการเดินไปรอบ ๆ เมือง ม้านำโดยเข้ามาใหม่ใน 1665, นอกจากนี้ยังมีโหมดใหม่และความสะดวกสบายของการขนส่ง รถเข็นไม้เกวียนและสายการบินที่จะทำได้โดยการแนะนำของล้อในการรวมกันกับม้าที่ดีขึ้นอย่างมากการขนส่งของผู้คนและสินค้า ถนนอย่างช้า ๆ เป็นครั้งแรกในประเทศแคนาดาถูกสร้างขึ้นโดยซามูเอลเดอแชมเพลนใน 1606 และเชื่อมโยงการตั้งถิ่นฐานที่ท่าเรือรอยัลดิกเคป 16 กิโลเมตรห่าง โดย 1734 ควิเบกซิตีและมอนทรีออเชื่อมต่อกันด้วยถนน Le มิดู่พระเจ้าแผ่นดินตามชายฝั่งทางตอนเหนือของ St. Lawrence ระยะทาง 267 กม. จะได้รับการสำรวจด้วยความยากลำบากและความรู้สึกไม่สบายโดยรถม้าใน 4-5 วัน ถนนส่วนใหญ่เป็นของที่มีคุณภาพดีมากโดยเฉพาะในสภาพอากาศเปียก ที่จะเอาชนะบันทึกปัญหานี้มักจะถูกวางไว้เคียงข้างขวางเพื่อให้ครอบคลุมร่องแอ่งและหลุมโคลน ผลที่ได้เป็นพื้นผิวที่มั่นคงมากขึ้น แต่เป็นหลุมเป็นบ่อมากที่เรียกว่าถนนผ้าลูกฟูก ทำงานในสิ่งที่จะเรียกว่า "ถนนที่ยาวที่สุดในโลก" หรือที่เรียกอย่างเป็นทางการว่าลูเซียนถนนเริ่มต้นขึ้นในนิวยอร์ก (โตรอนโต) ใน 1795 ภายใต้การดูแลของรองแผนที่ทั่วไปออกัสโจนส์ ในขั้นต้นเส้นทางก็วิ่งออกจาก Eglington อเวนิวเซนต์อัลบันส์ (ฮอลแลนด์ Landing) และภาคเหนือต่อมาอีกมาก งานของการขยับขยายเส้นทางเข้าถนนให้ลดลงให้กับเกษตรกรในท้องถิ่น [4] ระยะเวลาที่ยังเห็นการก่อสร้างจำนวนของคลองที่สำคัญ ได้แก่ :. เส้นแบ่งช่องออตตาวา-คิงส์ตัน, 1820, ชีนคลองมอนทรีออ 1825 ออตตาวา คลองแม่น้ำ Grenville และคาริล, ควิเบก 1834 และแชมบคลองแชมบควิเบก 1843

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การขนส่ง : การต่อเรือและการล้อ
ใช้ลมและน้ำเป็นแหล่งที่มาของอำนาจในการพัฒนาหลักประวัติศาสตร์เทคโนโลยีของอาณานิคมใหม่ เรือที่มีเสากระโดงและใบเรือผืนผ้าใบขนาดใหญ่ขนาดใหญ่ยังคงเชื่อมโยงระหว่างอาณานิคมและอิมพีเรียล ศูนย์ , ปารีส , ฝรั่งเศสจนกระทั่ง 1769 ในลอนดอน , อังกฤษ จนมาถึงพลังไอน้ำใน 1850เรือบริการถูกสร้างขึ้นไม่เพียง แต่ในยุโรป แต่ยังอยู่ในอาณานิคม การก่อสร้างของเรือเหล่านี้ ( ต่อเรือ ) คือเพลงที่โดดเด่นในอาณานิคมตั้งไข่ใหม่ของฝรั่งเศสและอังกฤษอเมริกาเหนือแทนเด่นภาคของกลุ่มอุตสาหกรรมการผลิต เป็นเวลา 200 ปี เทคนิคการออกแบบและการก่อสร้างสะท้อนที่เป็นที่นิยมในภาคเหนือของยุโรปในช่วงระยะเวลามาดมั่นฌองอุ้งเท้าสร้างอู่ต่อเรือ รอยัล ใน เซนต์ชาร์ลส์ ริเวอร์ ใน ควิเบก และครั้งแรก 120 ตันเรือเปิดตัวมีเสา . เรือสามลำอื่น ๆรวมทั้ง 450 ตัน " galiotte " ถูกสร้างขึ้นก่อนที่กรงเล็บของการเดินทางในฝรั่งเศส 1672 และสี่ถูกสร้างขึ้นระหว่าง ค.ศ. 1704 1712 ในควิเบกและตามมาอีกเก้าระหว่างและ 1714 1717 .ทำงานที่อู่ต่อเรือหลวง recommenced ใน 1739 และ 1530 สิบสองเรือถูกสร้างขึ้นนั้น ได้แก่ แคนาดา ไวลด์การ์ด 500 ตัน ความต้องการสำหรับเรือลำดังกล่าวว่า สองพระราชอู่ต่อเรือก่อตั้งขึ้นในปี 1746 ใน เซนต์ ลอว์เรนซ์ ที่เท้าของหมวก Diamante ที่ใหญ่ที่สุดเรือของระบอบการปกครองฝรั่งเศส , 72 , ปืนสงครามเรือ 800 ตัน ก็ถูกสร้างขึ้นการล่มสลายของฝรั่งเศสใหม่กับอังกฤษใน 1759 ยุติกิจกรรมเหล่านี้ . [ 3 ]

แต่ต้นศตวรรษที่ 19 เห็นการฟื้นฟู . อังกฤษสูญเสียอาณานิคมของชาวอเมริกันของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับเทคโนโลยีและอุตสาหกรรมการต่อเรือ การสูญเสียแหล่งบอลอังกฤษที่ตามมาของยางพาราเช่นเดียวกับแคนาดามากมายจัดหาไม้ตามประเพณีของการก่อตั้งขึ้นใหม่ในฝรั่งเศสทำให้อังกฤษอเมริกาเหนือเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการต่อเรือ อุตสาหกรรม เมืองควีเบค และเซนต์จอห์น บรุนซ์ใหม่ ทั้งศูนย์ไม้ส่งออกยังกลายเป็นศูนย์เด่นสำหรับกิจกรรมนี้ไม่เพียง แต่ในแคนาดา แต่ทั่วโลก เรือมีวัตถุประสงค์เพื่อการค้าส่วนใหญ่จะเป็นอังกฤษ และ แบบธรรมดา รวมสองเสากระโดงเสากระโดงเรือใบสามเสา และเรือสำเภาและเป็นที่นิยมกับสามเสากระโดงหรือมากกว่า การออกแบบของระหว่าง 500 และ 1 , 000 ตัน ซึ่งเสียสละความเร็วในความโปรดปรานของไว้มากมาย มันเหมาะกับตู้ไม้ จำนวนที่ต้องการในแคลิฟอร์เนียและวิ่งทองของออสเตรเลียและได้รับเพิ่มเติม 1848 1851 ตามลำดับความต้องการของแคนาดาใหญ่ทะเลเรือ อย่างไรก็ตาม การมาถึงของเหล็กและเหล็กกล้า ที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบเรือไอน้ำแคนาดาเพื่อปรับให้เข้ากับเทคโนโลยีใหม่นี้ ในที่สุดล้มละลายอุตสาหกรรมในช่วงปีหลังของศตวรรษ .

แหล่ง ท่องเที่ยว โดย coureurs de Bois ได้โดยวิธีการของการประดิษฐ์อินเดีย , เรือแคนู นิวยอร์กเรือ Bateau ยังนิยมเดินทางท่องเที่ยวในแหล่งน้ำ เรือนิวยอร์กถูกใช้โดยผู้ค้าทำงานสำหรับ บริษัท ฮัดสันเบย์และเป็นชื่อหลังจากที่ขน การซื้อขายตำแหน่งในนิวยอร์กโรงงานใน Hudson Bay เรือนิวยอร์กมีเสถียรภาพมากขึ้น มีขนาดใหญ่ขึ้น และมีขีดความสามารถมากขึ้นกว่าเรือแคนูครั้งแรกที่ถูกสร้างขึ้นในปี 1794 และตัวเลขเหล่านี้ยานสำรวจแม่น้ำทางเหนือของทุ่งหญ้าเขตไกลตะวันตกเป็นป้อมปราการ Chipewyan จนกระทั่งถูกแทนที่ด้วยเรือกลไฟในศตวรรษที่ 19 แบน bottomed Bateau คือยานอื่นที่ใช้ในแคนาดาน้ำภายในประเทศทั้งอังกฤษและฝรั่งเศสอาณานิคมในศตวรรษที่ 18 และ 19 .