Changing the autoconversion time sc

Changing the autoconversion time scale by a factor of 100 changes the intermittency period by a factor of less than two, although it causes a dramatic increase in the amount of condensates in the upper troposphere. The moist convection layer becomes potentially unstable with respect to an air parcel rising from below the H2O lifting condensation level (LCL) well before the development of cumulonimbus clouds. The instability accumulates until an appropriate trigger is provided by the H2O condensate that falls down through the H2O LCL; the H2O condensate drives a downward flow below the H2O LCL as a result of the latent cooling associated with the re-evaporation of the condensate, and the returning updrafts carry moist air from below to the moist convection layer. Active cloud development is terminated when the instability is completely exhausted. The period of intermittency is roughly equal to the time obtained by dividing the mean temperature increase, which is caused by active cumulonimbus development, by the body cooling rate.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเปลี่ยนขนาดเวลา autoconversion โดยปัจจัยที่ 100 การเปลี่ยนแปลงระยะเวลา intermittency โดยปัจจัยที่น้อยกว่าสองแม้ว่ามันจะทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นอย่างมากในจำนวนควบแน่นในสังคม troposphereชั้นความร้อนชื้นที่อาจจะกลายเป็นความไม่แน่นอนเกี่ยวกับการพัสดุทางอากาศที่เพิ่มขึ้นจากต่ำกว่าระดับการยกตัว h2o (LCL) ก่อนที่จะมีการพัฒนาของเมฆ cumulonimbus ความไม่แน่นอนสะสมจนเรียกที่เหมาะสมให้บริการโดยคอนเดนเสท h2o ที่ตกผ่านลง LCL h2o;คอนเดนเสท h2o ไดรฟ์ที่ไหลลงด้านล่าง LCL h2o เป็นผลมาจากการระบายความร้อนแฝงที่เกี่ยวข้องกับเรื่องการระเหยของคอนเดนเสทและที่กระจัดกระจายกลับมาดำเนินอากาศชื้นจากด้านล่างไปยังชั้นความร้อนชื้น การพัฒนาเมฆที่ใช้งานจะสิ้นสุดลงเมื่อความไม่แน่นอนจะหมดอย่างสมบูรณ์ระยะเวลาในการ intermittency เป็นประมาณเท่ากับเวลาที่ได้รับโดยการหารเพิ่มอุณหภูมิเฉลี่ยซึ่​​งเป็นที่เกิดจากการพัฒนา cumulonimbus ใช้งานโดยอัตราการเย็นตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เปลี่ยนมาตราส่วนเวลา autoconversion โดยปัจจัยของการเปลี่ยนแปลง 100 ระยะ intermittency โดยตัวของน้อยกว่า 2 แม้ว่าจะเกิดขึ้นอย่างมากจำนวน condensates ในโทรโพสเฟียร์ด้านบน ชั้นพาชุ่มชื่นเสถียรอาจเกี่ยวข้องกับการพัสดุอากาศเพิ่มขึ้น from below H2O ยกมีหยดน้ำเกาะระดับ (โดยมิ) ก่อนการพัฒนา cumulonimbus เมฆดี ความไม่เสถียรของการสะสมจนเป็นทริกเกอร์ที่เหมาะสมโดยคอนเดนเสท H2O ที่ลงผ่านโดยมิ H2O คอนเดนเสทเอชทูโอไดรฟ์ไหลลงด้านล่างโดยมิ H2O จากแฝงอยู่เย็นระเหยใหม่ของคอนเดนเสทเกี่ยวข้อง และ updrafts กลับมามีอากาศชุ่มชื่นจากด้านล่างชั้นพาชุ่มชื่น หยุดพัฒนาเมฆใช้งานเมื่อการขาดเสถียรภาพทั้งเหนื่อย ระยะเวลาของ intermittency เป็นประมาณเท่ากับเวลาได้รับ โดยการแบ่งอุณหภูมิเฉลี่ยเพิ่มขึ้น ซึ่งเกิดจากการพัฒนางาน cumulonimbus ร่างกายจะระบายความร้อนอัตรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเปลี่ยนตารางเวลา autoconversion โดยปัจจัยหนึ่งที่ 100 การเปลี่ยนแปลงระยะเวลา intermittency โดยปัจจัยหนึ่งที่น้อยกว่าสองแม้ว่าจะทำให้เพิ่มขึ้นที่งดงามในจำนวนของ condensates ใน troposphere บนเลเยอร์การพาความร้อนอาจทำให้เกิดความเสียหายจะกลายเป็นความชุ่มชื้นไม่มั่นคงด้วยความเคารพในส่วนอากาศที่เพิ่มขึ้นจากด้านล่างระดับ H 2 O ยกกลั่นตัวเป็นหยดน้ำ( LCL )ก่อนการพัฒนาของเมฆ cumulonimbus ความไม่แน่นอนที่สะสมจนกว่าจะถูกนำมาใช้ที่เหมาะสมได้รับการจัดหาโดย H 2 O คอนเดนเสทที่อยู่ลงผ่าน H 2 O ต่างๆได้ที่ H 2 O คอนเดนเสทที่ลดลงการไหลของไดรฟ์ด้านล่างนี้ H 2 O LCL เป็นผลของการระบายความร้อนแฝงตัวอยู่ที่เชื่อมโยงกับที่กลับมาอีกครั้งที่ระเหยของคอนเดนเสท,และการกลับมา updrafts พกพาความชื้นอากาศจากด้านล่างเพื่อความชุ่มชื้นการพาความร้อนชั้น. ใช้งานการพัฒนาเมฆเป็นอันสิ้นสุดเมื่อความไม่แน่นอนอยู่แล้วอย่างสมบรูณ์แบบช่วงเวลาของ intermittency ประมาณเท่ากับเวลาที่ได้รับโดยแบ่งการเพิ่ม อุณหภูมิ หมายถึงซึ่งมีสาเหตุมาจากการพัฒนา cumulonimbus ใช้งานโดยใช้อัตราการระบายความร้อนตัว