2.2. CopingCoping refers to the way

2.2. Coping
Coping refers to the ways in which individuals choose to respond
to stressful situations (Welbourne et al., 2007). Two main types
of coping have been proposed in the literature: problem-focused
coping, which is related to changing the person–environment
transaction, and emotion-based coping, which refers to attempts
to regulate the emotions (Latack and Havlovic, 1992). However,
based on Matthews et al.’s (1996) research on driver stress, coping
could be recognized as operating in two directions, that is, adaptive
and maladaptive coping. More specifically, confrontive coping
is linked to violations, errors, and loss of safety. Emotion-focused
coping refers to strategies of self-criticism and worry, which may
lead to cognitive interference that distracts the driver (e.g., criticizing
oneself for making mistakes). Furthermore, reappraisal coping
is associated with positive cognitions of the driving experience (e.g.,
viewing driving as a learning experience) (Matthews et al., 1996).
In sum, reappraisal responses appear to be the most adaptive, while
confrontive and emotion-focused coping appear to be the most
maladaptive (Machin and Hoare, 2008).
Within this cognitive-behavioral theory, coping is defined as
the “cognitive and behavioral efforts a person makes to manage
demands that tax or exceed his or her personal resources” (Lazarus,
1991, p. 5). Stress occurs when the demands of a situation tax
or exceed the person’s resources to cope with it (Lazarus and
Folkman, 1984). In support of the JD-R or JD-C models, Wallace
et al. (2010) found that the job demand variables increase burnout,
while the resource or control ones (e.g., active coping strategies)
help to reduce job demand variables, thereby helping to decrease
the feeling of burnout. Specifically, emotional coping (e.g., by venting
and humor) positively moderates the relationship between
role ambiguity and burnout, while active coping strategies negatively
moderate the relationship between workload and burnout
(Wallace et al., 2010). Moreover, Betoret (2006) indicated that individuals
with a high level of coping resources reported suffering less
stress and burnout than those with fewer coping resources, and
thus coping may moderate the influence of stressors on burnout.
In the context of the motor transport industry, Matthews et al.
(1996) indicated that confrontive and emotion-focused coping
are maladaptive coping methods that are associated with more
negative outcomes. In a study of 159 Australian bus drivers, the
workload (i.e., the hours spent driving) was found to be a significant
predictor of the drivers’ need for recovery (i.e., fatigue),
and coping was shown to mediate the influence of workload on
positive affect (PA) and negative affect (NA), as well as physical
symptoms (Machin and Hoare, 2008). Moreover, long driving hours
and passenger complaints have been shown to lead to maladaptive
coping behaviors (e.g., speeding and stimulant use) among
coach drivers, which in turn result in stress symptoms, such as
health complaints, fatigue, and job dissatisfaction (Raggatt, 1991).
Finally, Kontogiannis’s (2006) study on the coping behaviors of
Greek drivers provided evidence that confrontive coping has a significant
and positive correlation with drivers’ aberrant behaviors.
Parkes (1994) suggested that personal characteristics, such as
coping, can mediate or moderate relations between job demand
stressors and job strains (e.g., burnout symptoms). The various
methods of coping may thus play different roles in the
hassle–burnout relationship. For example, Chen and Cunradi’s
(2008) study on the coping behaviors of urban transit operators
provided evidence that disengage–deny and escape coping
significantly mediate the relationship between job hassle and
burnout symptoms. However, the relationship between stressors
and strains is thought to be stronger for those individuals with low
levels of adaptive coping, while emotional coping positively moderates
the stressor–burnout relationship (e.g., Wallace et al., 2010),
and effective coping may play an important role in reducing the
levels job hassle and burnout. This study is innovative in that it identifies
the functions of self-criticism and confrontive and reappraisal
coping as moderating factors in the relationship between hassle
and driver burnout. Therefore, the three hypotheses examined this
study are as follows.
H2a. Reappraisal coping moderates the relationship between job
hassles and burnout.
H2b. Confrontive coping moderates the relationship between job
hassles and burnout.
H2c. Self-criticism moderates the relationship between job hassles
and burnout.
2.3. Burnout and job outcomes
As stated previously, the JD-R model expanded earlier models
of the job demand–burnout–health problems path in the workplace.
Specifically, high job demands and poor resources have been
shown to lead to burnout, which in turn impairs health, in four

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.2 การรับมือ
การเผชิญปัญหาหมายถึงวิธีการที่บุคคลเลือกที่จะตอบสนอง
ต่อสถานการณ์ที่เครียด (Welbourne et al., 2007) สองประเภทหลัก
ของการเผชิญปัญหาได้รับการเสนอในวรรณคดี: ปัญหาที่มุ่งเน้น
การเผชิญปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมที่คน
ทำธุรกรรมและการเผชิญปัญหาตามอารมณ์ความรู้สึกซึ่งหมายถึงความพยายาม
ที่จะควบคุมอารมณ์ (Latack และ Havlovic, 1992) แต่
ขึ้นอยู่กับแมตทิวส์ et al. ของ (1996) การวิจัยเกี่ยวกับความเครียดคนขับรถ, การเผชิญปัญหา
จะได้รับการยอมรับในฐานะการดำเนินงานในสองทิศทางซึ่งก็คือการปรับตัว
และการเผชิญปัญหา maladaptive โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเผชิญปัญหา confrontive
จะเชื่อมโยงกับการละเมิดข้อผิดพลาดและการสูญเสียของความปลอดภัย อารมณ์ความรู้สึกที่มุ่งเน้น
การเผชิญปัญหาหมายถึงกลยุทธ์ของการวิจารณ์ตัวเองและกังวลซึ่งอาจ
นำไปสู่การแทรกแซงทางปัญญาที่สมาธิไดรเวอร์ (เช่นการวิจารณ์
ตัวเองสำหรับการทำผิดพลาด) นอกจากนี้การเผชิญปัญหาการประเมินราคาใหม่
มีความเกี่ยวข้องกับ cognitions ในเชิงบวกของประสบการณ์การขับขี่ (เช่น
ดูขับรถเป็นประสบการณ์การเรียนรู้) (แมตทิวส์ et al., 1996).
สรุปการตอบสนองการประเมินราคาใหม่ดูเหมือนจะปรับตัวมากที่สุดในขณะ
confrontive และอารมณ์ที่มุ่งเน้น การเผชิญปัญหาที่ดูเหมือนจะเป็นมากที่สุด
maladaptive (แมชชีนและโฮร์, 2008).
นี้ภายในทฤษฎีความรู้ความเข้าใจพฤติกรรมเผชิญถูกกำหนดให้เป็น
"ความพยายามในการคิดและพฤติกรรมคนทำให้การจัดการ
ความต้องการว่าภาษีหรือเกินกว่าทรัพยากรบุคคลของเขาหรือเธอ "(ลาซารัส ,
1991, น. 5) ความเครียดที่เกิดขึ้นเมื่อความต้องการของภาษีสถานการณ์
หรือเกินกว่าทรัพยากรบุคคลที่จะรับมือกับมัน (ลาซารัสและ
โฟล์คแมน, 1984) ในการสนับสนุนของ JD-R หรือรุ่น JD-C, วอลเลซ
และอัล (2010) พบว่าตัวแปรที่มีความต้องการเพิ่มความเหนื่อยหน่ายในการทำงาน,
ในขณะที่ทรัพยากรหรือคนที่ควบคุม (เช่นกลวิธีการเผชิญปัญหาการใช้งาน)
ช่วยลดความต้องการตัวแปรงานจึงช่วยในการลด
ความรู้สึกของความเหนื่อยหน่าย โดยเฉพาะการเผชิญปัญหาทางอารมณ์ (เช่นโดยการระบายอากาศ
และอารมณ์ขัน) กลางบวกความสัมพันธ์ระหว่าง
ความคลุมเครือบทบาทและความเหนื่อยหน่ายในขณะที่กลวิธีการเผชิญปัญหาการใช้งานในเชิงลบ
ในระดับปานกลางความสัมพันธ์ระหว่างปริมาณงานและความเหนื่อยหน่าย
(วอลเลซ et al., 2010) นอกจากนี้ Betoret (2006) ชี้ให้เห็นว่าบุคคล
ที่มีระดับสูงของการเผชิญปัญหาทรัพยากรรายงานทุกข์ทรมานน้อย
ความเครียดและความเหนื่อยหน่ายกว่าผู้ที่มีทรัพยากรน้อยลงการเผชิญปัญหาและ
การรับมือจึงอาจกลั่นกรองอิทธิพลของความเครียดในเหนื่อยหน่าย.
ในบริบทของอุตสาหกรรมการขนส่งมอเตอร์, แมตทิวส์ et al.
(1996) ชี้ให้เห็นว่าการเผชิญปัญหา confrontive และอารมณ์ที่มุ่งเน้น
วิธีการเผชิญปัญหา maladaptive ที่เกี่ยวข้องกับ
ผลเชิงลบ ในการศึกษา 159 ขับรถบัสออสเตรเลีย,
ภาระงาน (เช่นเวลาที่ใช้ในการขับรถ) พบว่ามีนัยสำคัญ
บ่งชี้ถึงความจำเป็นของคนขับสำหรับการกู้คืน (เช่นความเมื่อยล้า)
และการเผชิญแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของสื่อกลางในภาระงานใน
บวกส่งผลกระทบต่อ (PA) และลบส่งผลกระทบต่อ (NA) เช่นเดียวกับทางกายภาพ
อาการ (แมชชีนและโฮร์, 2008) นอกจากนี้นานชั่วโมงการขับรถ
และการร้องเรียนผู้โดยสารได้รับการแสดงที่จะนำไปสู่การ maladaptive
พฤติกรรมการเผชิญปัญหา (เช่นการเร่งและการใช้สารกระตุ้น) ในหมู่
คนขับรถโค้ชซึ่งส่งผลให้เกิดอาการความเครียดเช่น
การร้องเรียนสุขภาพความเมื่อยล้าและความไม่พอใจงาน (Raggatt, 1991).
สุดท้าย Kontogiannis ของ (2006) การศึกษาเกี่ยวกับพฤติกรรมการเผชิญความเครียดของ
คนขับรถชาวกรีกให้หลักฐานที่แสดงว่าการเผชิญปัญหา confrontive มีนัยสำคัญ
ความสัมพันธ์และบวกกับไดรเวอร์พฤติกรรมเบี่ยงเบน.
ปาร์กส์ (1994) ชี้ให้เห็นว่าลักษณะส่วนบุคคลเช่น
การเผชิญปัญหาสามารถไกล่เกลี่ยหรือ ความสัมพันธ์ในระดับปานกลางระหว่างงานที่มีความต้องการ
ให้เกิดความเครียดและสายพันธุ์งาน (เช่นอาการเหนื่อยหน่าย) ต่างๆ
วิธีการเผชิญปัญหาจึงอาจมีบทบาทที่แตกต่างกันใน
ความสัมพันธ์ที่ไม่ยุ่งยากเหนื่อยหน่าย ตัวอย่างเช่นเฉินและ Cunradi ของ
(2008) การศึกษาเกี่ยวกับพฤติกรรมการเผชิญปัญหาของผู้ประกอบการขนส่งในเมือง
ให้หลักฐานที่ปลด-ปฏิเสธและหลบหนีการรับมือ
อย่างมีนัยสำคัญเป็นสื่อกลางความสัมพันธ์ระหว่างความยุ่งยากในการทำงานและ
อาการเหนื่อยหน่าย อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างความเครียด
และสายพันธุ์ที่คิดว่าจะแข็งแกร่งสำหรับบุคคลผู้ที่มีระดับต่ำ
ระดับของการเผชิญปัญหาการปรับตัวในขณะที่การรับมืออารมณ์บวกกลาง
ความสัมพันธ์ของแรงกดดัน-เหนื่อยหน่าย (เช่นวอลเลซ et al., 2010),
และการเผชิญปัญหาที่มีประสิทธิภาพอาจจะเล่น บทบาทที่สำคัญในการลด
ความยุ่งยากในการทำงานระดับและความเหนื่อยหน่าย การศึกษาครั้งนี้เป็นนวัตกรรมในการที่จะระบุ
การทำงานของตัวเองวิจารณ์และ confrontive และการประเมินราคาใหม่
รับมือดูแลเป็นปัจจัยในความสัมพันธ์ระหว่างความยุ่งยาก
และเหนื่อยหน่ายขับ ดังนั้นการตรวจสอบสมมติฐานที่สามนี้
การศึกษามีดังนี้.
H2a พิจารณาใหม่กลางเผชิญปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างงานที่
ยุ่งยากและเหนื่อยหน่าย.
H2b Confrontive กลางเผชิญปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างงานที่
ยุ่งยากและเหนื่อยหน่าย.
H2c กลางการวิจารณ์ตัวเองความสัมพันธ์ระหว่างงานยุ่งยาก
และเหนื่อยหน่าย.
2.3 ผลเหนื่อยหน่ายและงาน
ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ JD-R รูปแบบการขยายตัวรุ่นก่อนหน้า
ของงานที่ต้องการความเหนื่อยหน่ายสุขภาพเส้นทางปัญหาในที่ทำงาน.
โดยเฉพาะความต้องการของงานสูงและทรัพยากรที่ยากจนได้รับการ
แสดงที่จะนำไปสู่ความเหนื่อยหน่ายซึ่งบั่นทอนการเปิด สุขภาพในสี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.2 . เผชิญเผชิญ
หมายถึงวิธีการที่บุคคลเลือกที่จะตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เคร่งเครียด (
welbourne et al . , 2007 ) สองประเภทหลักของการได้รับเสนอ

ในวรรณคดี : ปัญหาเน้นการเผชิญความเครียดที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงคนและสิ่งแวดล้อม
ธุรกรรม และอารมณ์จากความเครียด ซึ่งหมายถึงความพยายาม
เพื่อควบคุมอารมณ์ ( latack และ havlovic , 1992 ) อย่างไรก็ตาม
โดยแมทธิว et al . ( 1996 ) ได้วิจัยควบคุมความเครียด
อาจจะได้รับการยอมรับว่าเป็นปฏิบัติการใน 2 เส้นทาง คือ การปรับตัวและการ maladaptive
. มากขึ้นโดยเฉพาะด้านการจัดการ
เชื่อมโยงกับการละเมิด , ข้อผิดพลาดและการสูญเสียของความปลอดภัย อารมณ์เน้น
เผชิญหมายถึงกลยุทธ์การวิจารณ์ตนเองและกังวล ซึ่งอาจนำไปสู่การคิด
คลื่นรบกวนที่ distracts ไดรเวอร์ ( เช่น, วิจารณ์
ตัวเองทำผิดพลาด ) นอกจากนี้ การพิจารณาปัญหาที่เกี่ยวข้องกับความคิด
เป็นบวกของประสบการณ์การขับขี่ ( เช่น
ดูการขับรถเป็นประสบการณ์การเรียนรู้ ) ( แมทธิว et al . , 1996 ) .
ในผลรวมการตอบสนองการพิจารณาปรากฏเป็น ส่วนใหญ่ปรับตัวในขณะที่
ด้านอารมณ์เครียดและปรากฏเป็น มากที่สุด
maladaptive ( เครื่องจักรและ ฮอร์
, 2008 )ภายในทฤษฎีการรู้คิดนี้ เผชิญ หมายถึง " การคิดและพฤติกรรมความพยายาม

คนทำให้การจัดการความต้องการที่ภาษีของเขาหรือเธอหรือเกินทรัพยากรบุคคล " ( ลาซารัส
2534 , หน้า 5 ) ความเครียดจะเกิดขึ้นเมื่อความต้องการของสถานการณ์ภาษี
หรือเกินของคนทรัพยากรที่จะรับมือกับมัน ( Lazarus และ
Folkman , 1984 ) ในการสนับสนุนรูปแบบ jd-r หรือ jd-c วอลเลซ
et al .( 2553 ) พบว่า ตัวแปรเพิ่มความต้องการงานด้าน
ในขณะที่ทรัพยากรหรือควบคุมคน ( เช่น ใช้กลวิธีการเผชิญปัญหา )
ช่วยลดความต้องการงานตัวแปร ซึ่งจะช่วยลดความรู้สึกของความเหนื่อย
. โดยเฉพาะ ปัญหาทางอารมณ์ เช่น โดยระบาย
และอารมณ์ขัน ) บวกระดับปานกลางความสัมพันธ์ระหว่างความคลุมเครือในบทบาทกับความท้อแท้

ใช้กลวิธีการเผชิญปัญหาในทางลบ ในขณะที่ระดับความสัมพันธ์ระหว่างภาระงานและความเหนื่อยหน่าย
( วอลเลซ et al . , 2010 ) นอกจากนี้ betoret ( 2006 ) พบว่า บุคคลที่
ที่มีระดับสูงของการจัดการทรัพยากรรายงานทุกข์น้อยลง
และความเหนื่อยหน่ายในการทำงานมากกว่าผู้ที่มีทรัพยากรน้อยลงและความเครียด , ความเครียดอาจปานกลาง
ดังนั้นอิทธิพลของความเครียดในความเหนื่อยหน่าย .
ในบริบทของอุตสาหกรรมยานยนต์ขนส่ง , แมทธิว et al .
( 1996 ) พบว่า ปัญหาและอารมณ์เครียด
เป็น maladaptive coping วิธีที่เกี่ยวข้องกับผลลัพธ์มากกว่า
ลบ ในการศึกษา 159 ชาวออสเตรเลียคนขับรถบัส ,
ภาระงาน ( เช่น ชั่วโมงใช้เวลาขับรถ ) พบว่าเป็นลักษณะสําคัญ
ต้องการไดรเวอร์สำหรับการกู้คืน ( เช่นความเมื่อยล้า , ) ,
การไกล่เกลี่ยและแสดงอิทธิพลของภาระงานบน
ส่งผลบวก ( PA ) และส่งผลกระทบเชิงลบ ( na ) เช่นเดียวกับอาการทางกายภาพ
( มาชิน และ ฮอร์ , 2008 ) นอกจากนี้ นานขับรถชั่วโมง
และการร้องเรียนผู้โดยสารได้รับการแสดงที่จะทำให้เกิด maladaptive
พฤติกรรมการเผชิญความเครียด ( เช่น เพิ่มความเร็ว และใช้ยากระตุ้น ) ระหว่าง
ไดรเวอร์โค้ช ซึ่งจะส่งผลให้อาการของความเครียด เช่น
การร้องเรียน สุขภาพ ความเมื่อยล้าและงานที่ไม่ ( raggatt , 1991 ) .
ในที่สุดkontogiannis ( 2006 ) การศึกษาพฤติกรรมการเผชิญความเครียดของ
ไดรเวอร์กรีกให้หลักฐานยืนยันว่าปัญหาการเผชิญปัญหาอย่างมีนัยสำคัญและมีความสัมพันธ์ในเชิงบวกกับไดรเวอร์ '

ปกติพฤติกรรม ปาร์กส์ ( 1994 ) พบว่า ลักษณะส่วนบุคคล เช่น การไกล่เกลี่ย หรือประชาสัมพันธ์
สามารถปานกลางระหว่างความต้องการและงานงาน
5 สายพันธุ์ ( เช่น อาการ ความท้อถอย )
ต่าง ๆวิธีการเผชิญความเครียดดังนั้นจึงอาจเล่นบทบาทที่แตกต่างกันใน
รบกวน–ในความสัมพันธ์ ตัวอย่างเช่น เฉิน และ cunradi ของ
( 2551 ) การศึกษาพฤติกรรมการเผชิญความเครียดของผู้ประกอบการขนส่งในเมือง
ให้หลักฐานที่ปฏิเสธ ) และการปลดหนี
อย่างมากไกล่เกลี่ยความสัมพันธ์ระหว่างงานและ
รบกวนอาการเผาไหม้ . อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างความเครียด
และสายพันธุ์ที่เป็นความคิดที่จะแข็งแกร่งสำหรับบุคคลผู้ที่มีระดับต่ำของการเผชิญปัญหา

อารมณ์สบายๆ ในขณะที่มีแรงกดดันและในความสัมพันธ์ ( เช่น วอลเลซ et al . , 2010 ) ,
และมีประสิทธิภาพความเครียดอาจมีบทบาทสำคัญในการลดระดับงานวุ่นวายและค่า
. การศึกษานี้เป็นนวัตกรรมใหม่ ในนั้นจะระบุ
การทำงานของวิพากษ์และด้านการเป็นผู้ดูแลและพิจารณาใหม่

รบกวนปัจจัยความสัมพันธ์ระหว่างขับรถ burnout . ดังนั้นสามสมมติฐานตรวจสอบการศึกษานี้

h2a ดังนี้ . . การพิจารณาการสบายๆ ความสัมพันธ์ระหว่างงานและเพิ่มค่า
.
h2b . เผชิญปัญหาระดับปานกลางความสัมพันธ์ระหว่างงานและเพิ่มค่า
.
h2c .วิจารณ์ตนเองสบายๆ ความสัมพันธ์ระหว่างงานและเพิ่มค่า
.
2.3 ความท้อถอยและผลลัพธ์ของงาน
ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ jd-r แบบขยายรุ่นก่อนหน้านี้
ของงานความต้องการ–งาน–ปัญหาสุขภาพเส้นทางในสถานที่ทำงาน .
โดยเฉพาะความต้องการงานสูงและทรัพยากรที่ยากจนได้รับ
แสดงเพื่อนำไปสู่ความท้อแท้ ซึ่งจะทำลายสุขภาพ ใน สี่