COMMUNITY PREVENTION OF GANG VIOLEN

COMMUNITY PREVENTION OF GANG VIOLENCE

The disconnection between causes and cures in community crime prevention is illustrated by our nation's approach to gang violence. Five recent reviews of this literature provide the evidence for this analysis (Klein, 1995; Spergel, 1995; Howell, 1995, forthcoming; Thornberry, forthcoming). Taken together, this research suggests four major conclusions:

1. Most government and private programs for gang prevention have been left unevaluated.

2. The few evaluated programs have either failed to decrease gang violencee, or have actually increased it.

3. Gang prevention programs have ignored the most likely causes of the recent growth of gangs, the community structure of growing urban poverty ghettoes.

4. Nonetheless, successful methods for preventing gang violence have been demonstrated in case studies, and could be subjected to controlled testing on a larger scale.

This section reviews the connection between gang membership and serious violent crime, the evidence on the causes of gang membership, and the evaluations of community-based programs for preventing gang violence. It concludes that while most evaluations have been negative, the scientific rigor of the studies has been weak. The case studies demonstrating success in preventing gang violence can be tested with much greater scientific rigor as possible national models. The high concentration of serious juvenile violence among gang members provides ample justification for large-scale research and development.

Gang Membership and Serious Crime

The basic question about gang prevention is whether it would have any impact on serious and violent crime. Success at gang prevention is only important to communities if eliminating gangs would reduce the number of serious crimes. The answer to that question has not been clear from the scientific evidence. Fortunately, a substantial investment in research by the U.S. Department of Justice Office of Justice Programs (OJP) has recently provided strong scientific evidence on the question. The Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention (OJJDP) Study Group on Serious, Violent and Chronic Juvenile Offenders shared with the University of Maryland Crime Prevention Project its draft report, one chapter of which reviews this evidence (Thornberry, forthcoming). The chapter examines longitudinal data on the connection between gang membership and serious crime in two birth cohort studies. It breaks the question into two parts:

o How much serious crime is committed by gang members?

o Does gang membership make any difference in the harm caused by the people who join gangs, or would they have committed the same amount of serious crime even without joining a gang? That is, do gangs facilitate serious crime, or merely recruit serious criminals?

Thornberry reports that in Rochester, NY, one-third of a panel of adolescent males reported being a member of a gang at some point before the end of high school. That same one-third committed 90 percent of the serious crimes in the entire panel, including 80% of violent crimes and 83% of drug sales. Thornberry also summarizes similar results from the NIH Center for Substance Abuse Prevention (CSAP)-funded study of gang members in the Seattle Social Development Project (Battin, Hill, Hawkins, Catalano, and Abbott, 1996, as cited in Thornberry, forthcoming). Gang members in Seattle comprised only 15% of the sample, but accounted for 85% of all robberies committed during grades 7 to 12, and 62% of all drug selling. Thornberry reports lower gang contributions for gang crime in Denver from Esbensen and Huizinga's (1993) panel data: with 6% of respondents reporting gang membership, gang members reported 35% of serious offenses and 42% of drug sales.

The hypothesis that gangs cause juveniles to commit more serious crimes than they would commit anyway receives a rigorous test in the OJJDP Rochester Youth Study. Thornberry et al (1993, as cited in Thornberry, forthcoming) report that gang members commit crimes against persons twice as often while they are active members of gangs than before and after active membership. Similar patterns were found for crimes in general and drug use, but not for property offenses. Thornberry (forthcoming) reports that similar patterns were observed in the Seattle CSAP project, except that involvement in drug sales in Seattle remained elevated even after gang membership ended (Hill, Hawkins, Catalano, Kosterman, Abbott and Edwards, 1996, as cited in Thornberry, forthcoming). More recent analyses of the Rochester data also show drug sales, as well as gun carrying, persisting at elevated rates even after gang membership ends (Lizotte et al, 1996).

Large sample, multiple interview, longitudinal self-reported offending studies are the strongest evidence possible on these questions. The studies reported here do not necessarily reflect the effects of gang membership in the highest-crime areas of the very large cities where serious juvenile violence is most concentrated. But the available evidence is clear enough to establish gang membership as a community risk factor appropriate for preventive programs. There is also a scientific basis for distinguishing gangs from drugs as a cause of violence, since Klein (1995) finds far more gang homicides without a drug link than with one.

Successful prevention of gang membership for substantial portions of adolescent males might reduce their rates of serious crime. Even among gang members, interventions to divert them from gang violence could prevent many crimes. The question then becomes how prevention or diversion can be accomplished at the community level of intervention. As a matter of science, the logical starting point is to attack the causes of gang membership.

Causes of Gang Membership

At the individual level of analysis, the causes of gang membership appear little different from the causes of delinquency in general (Thornberry, forthcoming). While the cumulation of disadvantages in life is a risk factor for both delinquency and gang membership, it is not clear why in the same community, some boys join gangs and others do not (Spergel, 1995).

At the community level of analysis, however, the patterns are somewhat clearer. The key fact to be explained is why gangs have spread so rapidly--almost contagiously--over the past decade, from a few big cities to virtually all large and middle-sized cities and many smaller cities and towns. Klein (1995: 91) reports a 345% increase in the number of cities reporting violent gangs from 1961 (54 cities) to 1992 (766 cities). The 1995 National Youth Gang Survey found 2,000 jurisdictions reporting 23,000 gangs with some 665,000 members (Moore, 1996, in Howell, forthcoming). Within cities in which gangs have been well-established for decades, gang-related homicides have also risen dramatically, such as the 392% increase in Los Angeles County from 1982 to 1992 (Klein, 1995: 120). Klein (1995: 194) concludes that while the rise of homicides is partly driven by the growth in gun carrying, the growth of gangs themselves is strongly linked to the rapid growth of urban "underclass" areas.

Drawing heavily on William Julius Wilson's (1987) analysis of the new urban poverty ghettoes, Klein isolates five factors: the loss of industrial jobs, out-migration of middle-class blacks, growing residential segregation of inner-city blacks, increasing failure of schools to prepare inner-city children for a service economy, and the consequent strains on family life of the declining ratio of "marriageable" (that is, employed) males to females of child-bearing years. Hagedorn (1988) applies this theory to the case study of Milwaukee, and finds a good fit with the facts: gang membership and violence rose as the Wilson model of concentrated urban poverty developed in that city. Huff's (1989) comparison of gangs in Columbus and Cleveland found much more rapid growth in Cleveland, where the Wilson model had rapidly accelerated, than in Columbus, where community factors had remained fairly static. Jackson (1991) found across a large sample of cities that two factors predicted whether they developed gangs, job opportunities and the proportion of the population ages 15 to 24.

Klein's own work with Fagan (reported at Klein, 1995: 204) finds that 1970 Census data on community characteristics at the city level predict gang emergence in the 1980s. Specifically, racial segregation and a low proportion of persons in the labor force in 1970, although not concentration of poverty in 1970, predicts the 1980s emergence of gangs. So does an interaction of the loss of manufacturing jobs and unemployment rates. Different patterns are evident, however, for blacks and Hispanics, with strong effects for the former but not the latter. Curry and Spergel (1992) also report black-Hispanic differences in causes of gang growth, with more emphasis on cultural factors for Hispanics and structural factors for blacks. These findings lead Klein (1995: 205) to this conclusion about the design of gang prevention programs: "at least some portion of the gang proliferation problem is reflective of larger social ills. Merely addressing gang problems through gang intervention, be it street work or suppression, won't have much effect."

Evaluations of Gang Prevention Programs

The impact evaluation literature is largely consistent with Klein's conclusion. Howell's (1995, forthcoming) review of these data for OJJDP includes nine studies, from which "nothing has been demonstrated through rigorous evaluation to be effective in preventing or reducing serious and violent gang delinquency, [although] a number of promising strategies are available" (Howell, forthcoming, p. 21). Spergel's (1995: 256) independent review of the same evidence reaches the same conclusion: "traditional social intervention programs, whether agency-based, outreach or street work, or crisis intervention, have shown little effect or

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชุมชนป้องกันความรุนแรงของแก๊งDisconnection ระหว่างสาเหตุและรักษาชุมชนอาชญากรรม การป้องกันจะแสดง โดยวิธีของเราชาวแก๊งความรุนแรง 5 ล่าสุดรีวิวนี้ประกอบการแสดงหลักฐานสำหรับการวิเคราะห์นี้ (Klein, 1995 Spergel, 1995 Howell, 1995 หน้า Thornberry หน้า) งานวิจัยนี้ดำเนินการร่วมกัน แนะนำบทสรุปของหลักสี่:1. ส่วนใหญ่รัฐบาลและส่วนตัวโปรแกรมสำหรับป้องกันแก๊งแล้ว unevaluated2 น้อย.ประเมินโปรแกรมมีทั้งล้มเหลวในการลด violencee แก๊ง หรือมีจริงเพิ่มขึ้น3. โปรแกรมป้องกันแก๊งได้ละเว้นสาเหตุมากที่สุดของล่าสุดเจริญเติบโตของแก๊ง โครงสร้างชุมชนของการเติบโตความยากจนที่เมือง ghettoes4. กระนั้น วิธีประสบความสำเร็จในการป้องกันความรุนแรงของแก๊งได้แสดงให้เห็นว่าในกรณีศึกษา และไม่อยู่ภายใต้การควบคุมทดสอบในวงกว้างการเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมรุนแรงร้ายแรง หลักฐานสาเหตุของสมาชิกแก๊ง รีวิวจากส่วนนี้ และประเมินชุมชนโปรแกรมป้องกันแก๊งความรุนแรง สรุปว่า ในขณะที่การประเมินส่วนใหญ่ได้รับค่าลบ rigor วิทยาศาสตร์ศึกษาที่ได้อ่อนแอ กรณีศึกษาที่เห็นความสำเร็จในการป้องกันความรุนแรงแก๊งสามารถทดสอบกับ rigor วิทยาศาสตร์มากยิ่งเป็นรูปแบบแห่งชาติได้ ความเข้มข้นสูงความรุนแรงอารมณ์รุนแรงในหมู่สมาชิกแก๊งมีเหตุผลเพียงพอสำหรับการพัฒนาและวิจัยขนาดใหญ่สมาชิกแก๊งและอาชญากรรมร้ายแรงคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับป้องกันแก๊งไม่ว่า มันจะมีผลกระทบใด ๆ กับอาชญากรรมร้ายแรง และรุนแรง ประสบความสำเร็จในการป้องกันแก๊งเท่านั้นสำคัญกับชุมชนถ้าแก๊งตัดจะลดจำนวนอาชญากรรมร้ายแรง คำตอบของคำถามที่ยังไม่ชัดเจนจากหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ โชคดี การลงทุนที่พบในการวิจัยโดยสหรัฐอเมริกากรมยุติธรรมสำนักงานของยุติธรรมโปรแกรม (OJP) มีล่าสุดให้หลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่แข็งแรงคำถาม สำนักงานยุติธรรมเด็กและลงป้องกัน (OJJDP) ศึกษา กลุ่ม Serious, Violent และผู้กระทำ ผิดเยาวชนที่เรื้อรังที่ใช้ร่วมกับการป้องกันอาชญากรรมมหาวิทยาลัยแมริแลนด์โครงการรายงานฉบับร่าง บทหนึ่งของบทวิจารณ์หลักฐานนี้ (Thornberry ชมรม) บทตรวจสอบข้อมูลระยะยาวในการเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมร้ายแรงในการศึกษา cohort เกิดสอง แบ่งคำถามออกเป็นสองส่วน:o มากรุนแรงมุ่งมั่น โดยสมาชิกแก๊งอาชญากรรมo ไม่เป็นสมาชิกแก๊งทำให้ความแตกต่างในอันตรายที่เกิดจากคนที่เข้าร่วมแก๊ง หรือจะพวกเขามีความมุ่งมั่นเดียวกันจำนวนอาชญากรรมร้ายแรงแม้ไม่ มีการเข้าร่วมกับแก๊ง ทำแก๊งอาชญากรรมร้ายแรงที่อำนวยความสะดวก หรือที่ห้องรับสมัครอาชญากรร้ายแรงThornberry รายงานว่า ในโรเชสเตอร์ NY หนึ่งในสามของแผงของชายวัยรุ่นรายงานเป็นสมาชิกของแก๊งบางจุดก่อนสิ้นมัธยม ที่เดียวกันหนึ่งในสามมุ่งมั่น 90 เปอร์เซ็นต์ของอาชญากรรมร้ายแรงในแผงทั้งหมด รวมถึง 80% ของอาชญากรรมรุนแรงและ 83% ของการขายยาเสพติด นอกจากนี้ Thornberry ยังสรุปผลคล้ายจาก NIH สนับสนุน CSAP ป้องกันละเมิดสิทธิสารศึกษาของสมาชิกแก๊งในซีแอตเทิลสังคมพัฒนาโครงการ (Battin เนินเขา ฮอว์กินส์ Catalano และ แอ็บ 1996 อ้างใน Thornberry ชมรมเป็น) สมาชิกแก๊งในซีแอตเติเพียง 15% ของตัวอย่างประกอบด้วย แต่คิดเป็น 85% ของทั้งหมดโจรกรรมมุ่งมั่นระหว่างเกรด 7-12 และ 62% ของการขายยาเสพติดทั้งหมด Thornberry รายงานจัดสรรกังล่างสำหรับแก๊งอาชญากรรมในเดนเวอร์จาก Esbensen และ Huizinga ของข้อมูลแผง (1993): 6% ของผู้ตอบรายงานสมาชิกแก๊ง สมาชิกแก๊งรายงาน 35% ของความผิดร้ายแรงด้านและ 42% ของการขายยาเสพติดสมมติฐานที่แก๊ง juveniles กระทำอาชญากรรมร้ายแรงยิ่งกว่าพวกเขาจะยอมรับ หรือรับการทดสอบอย่างเข้มงวดในการ OJJDP เชสเตอร์เยาวชนศึกษา Thornberry et al (1993 อ้างใน Thornberry ชมรมเป็น) รายงานแก๊งที่สมาชิกกระทำอาชญากรรมต่อบุคคลสองเป็นบ่อยในขณะที่พวกเขาเป็นสมาชิกของแก๊ง กว่าก่อน และ หลังการใช้งานสมาชิกที่ใช้งาน รูปแบบคล้ายพบ สำหรับอาชญากรรมทั่วไปและใช้ยาเสพติด แต่ไม่ สำหรับคุณสมบัติส่งภาย Thornberry (ชมรม) รายงานว่า รูปแบบคล้ายสุภัคโครงการ CSAP ซีแอตเทิล การมีส่วนร่วมในการขายยาเสพติดในซีแอตเติยังคงสูงแม้หลังจากแก๊งสมาชิกที่สิ้นสุด (Hill ฮอว์กินส์ Catalano, Kosterman, Abbott และเอ็ดเวิร์ด 1996 อ้างใน Thornberry ชมรมเป็น) ล่าสุดวิเคราะห์ข้อมูลโรเชสเตอร์แสดงขายยาเสพติด เป็นปืนพกพา persisting ที่ราคาสูงขึ้นแม้หลังจากสิ้นสุดการเป็นสมาชิกของแก๊ง (Lizotte et al, 1996)ตัวอย่างขนาดใหญ่ สัมภาษณ์หลาย ระยะยาวตนเองรายงานค่าการศึกษาเป็นหลักฐานแข็งแกร่งที่สุดในคำถามเหล่านี้ ศึกษารายงานที่นี่ไม่จำเป็นต้องสะท้อนผลของสมาชิกแก๊งในพื้นที่อาชญากรรมสูงที่สุดในเมืองขนาดใหญ่สุดเข้มข้นอารมณ์รุนแรงร้ายแรง แต่มีหลักฐานชัดเจนพอที่จะสร้างสมาชิกแก๊งเป็นชุมชนความเสี่ยงตัวที่เหมาะสมสำหรับโปรแกรมป้องกัน มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์สำหรับแก๊งแตกต่างจากยาเสพติดเป็นสาเหตุของความรุนแรง ตั้งแต่ Klein (1995) พบเพิ่มเติมไกลแก๊ง homicides โดยไม่มีการเชื่อมโยงยากว่าด้วยSuccessful prevention of gang membership for substantial portions of adolescent males might reduce their rates of serious crime. Even among gang members, interventions to divert them from gang violence could prevent many crimes. The question then becomes how prevention or diversion can be accomplished at the community level of intervention. As a matter of science, the logical starting point is to attack the causes of gang membership.Causes of Gang MembershipAt the individual level of analysis, the causes of gang membership appear little different from the causes of delinquency in general (Thornberry, forthcoming). While the cumulation of disadvantages in life is a risk factor for both delinquency and gang membership, it is not clear why in the same community, some boys join gangs and others do not (Spergel, 1995).At the community level of analysis, however, the patterns are somewhat clearer. The key fact to be explained is why gangs have spread so rapidly--almost contagiously--over the past decade, from a few big cities to virtually all large and middle-sized cities and many smaller cities and towns. Klein (1995: 91) reports a 345% increase in the number of cities reporting violent gangs from 1961 (54 cities) to 1992 (766 cities). The 1995 National Youth Gang Survey found 2,000 jurisdictions reporting 23,000 gangs with some 665,000 members (Moore, 1996, in Howell, forthcoming). Within cities in which gangs have been well-established for decades, gang-related homicides have also risen dramatically, such as the 392% increase in Los Angeles County from 1982 to 1992 (Klein, 1995: 120). Klein (1995: 194) concludes that while the rise of homicides is partly driven by the growth in gun carrying, the growth of gangs themselves is strongly linked to the rapid growth of urban "underclass" areas.Drawing heavily on William Julius Wilson's (1987) analysis of the new urban poverty ghettoes, Klein isolates five factors: the loss of industrial jobs, out-migration of middle-class blacks, growing residential segregation of inner-city blacks, increasing failure of schools to prepare inner-city children for a service economy, and the consequent strains on family life of the declining ratio of "marriageable" (that is, employed) males to females of child-bearing years. Hagedorn (1988) applies this theory to the case study of Milwaukee, and finds a good fit with the facts: gang membership and violence rose as the Wilson model of concentrated urban poverty developed in that city. Huff's (1989) comparison of gangs in Columbus and Cleveland found much more rapid growth in Cleveland, where the Wilson model had rapidly accelerated, than in Columbus, where community factors had remained fairly static. Jackson (1991) found across a large sample of cities that two factors predicted whether they developed gangs, job opportunities and the proportion of the population ages 15 to 24.Klein's own work with Fagan (reported at Klein, 1995: 204) finds that 1970 Census data on community characteristics at the city level predict gang emergence in the 1980s. Specifically, racial segregation and a low proportion of persons in the labor force in 1970, although not concentration of poverty in 1970, predicts the 1980s emergence of gangs. So does an interaction of the loss of manufacturing jobs and unemployment rates. Different patterns are evident, however, for blacks and Hispanics, with strong effects for the former but not the latter. Curry and Spergel (1992) also report black-Hispanic differences in causes of gang growth, with more emphasis on cultural factors for Hispanics and structural factors for blacks. These findings lead Klein (1995: 205) to this conclusion about the design of gang prevention programs: "at least some portion of the gang proliferation problem is reflective of larger social ills. Merely addressing gang problems through gang intervention, be it street work or suppression, won't have much effect."Evaluations of Gang Prevention ProgramsThe impact evaluation literature is largely consistent with Klein's conclusion. Howell's (1995, forthcoming) review of these data for OJJDP includes nine studies, from which "nothing has been demonstrated through rigorous evaluation to be effective in preventing or reducing serious and violent gang delinquency, [although] a number of promising strategies are available" (Howell, forthcoming, p. 21). Spergel's (1995: 256) independent review of the same evidence reaches the same conclusion: "traditional social intervention programs, whether agency-based, outreach or street work, or crisis intervention, have shown little effect or

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การป้องกันชุมชน GANG ความรุนแรงขาดการเชื่อมต่อระหว่างสาเหตุและการรักษาในการป้องกันอาชญากรรมในชุมชนจะแสดงโดยวิธีการที่ประเทศของเราไปสู่ความรุนแรงแก๊ง ห้าความคิดเห็นล่าสุดของวรรณกรรมนี้ให้หลักฐานสำหรับการวิเคราะห์นี้ (ไคลน์, 1995; Spergel, 1995; โฮเวลปี 1995 ที่กำลังจะมา; Thornberry, อนาคต) ที่ร่วมกันวิจัยนี้แสดงให้เห็นสี่ข้อสรุปที่สำคัญ: 1 ส่วนใหญ่ของรัฐบาลและโปรแกรมส่วนตัวสำหรับการป้องกันแก๊งจะถูกทิ้งไว้ unevaluated. 2 โปรแกรมการประเมินไม่กี่ได้ทั้งล้มเหลวในการลด violencee แก๊งหรือมีการเพิ่มขึ้นจริงมัน. 3 โปรแกรมการป้องกันแก๊งได้ละเลยสาเหตุส่วนใหญ่ของการเจริญเติบโตล่าสุดของแก๊งโครงสร้างชุมชนของการเจริญเติบโต ghettoes ความยากจนในเมือง. 4 อย่างไรก็ตามวิธีการที่ประสบความสำเร็จในการป้องกันความรุนแรงแก๊งได้รับการแสดงให้เห็นในกรณีศึกษาและจะต้องอยู่ภายใต้การควบคุมการทดสอบในระดับขนาดใหญ่. ในส่วนนี้จะแสดงความคิดเห็นการเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมรุนแรงร้ายแรงหลักฐานเกี่ยวกับสาเหตุของการเป็นสมาชิกแก๊งและ ประเมินของโปรแกรมชุมชนตามการป้องกันความรุนแรงแก๊ง มันสรุปว่าในขณะที่การประเมินผลส่วนใหญ่ได้รับลบความรุนแรงทางวิทยาศาสตร์ของการศึกษาที่ได้รับการอ่อนแอ กรณีศึกษาแสดงให้เห็นถึงความสำเร็จในการป้องกันความรุนแรงแก๊งสามารถผ่านการทดสอบทางวิทยาศาสตร์ที่มีความรุนแรงมากขึ้นเป็นแบบจำลองของชาติที่เป็นไปได้ ความเข้มข้นสูงของความรุนแรงในเด็กและเยาวชนอย่างจริงจังในหมู่สมาชิกแก๊งให้เหตุผลที่เพียงพอสำหรับการวิจัยขนาดใหญ่และการพัฒนา. แก๊งและสมาชิกที่จริงจังอาชญากรรมคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับการป้องกันแก๊งคือว่ามันจะมีผลกระทบต่อการเกิดอาชญากรรมที่ร้ายแรงและมีความรุนแรง ประสบความสำเร็จในการป้องกันแก๊งเป็นเพียงที่สำคัญให้กับชุมชนถ้าจะกำจัดแก๊งลดจำนวนของการก่ออาชญากรรมร้ายแรง คำตอบสำหรับคำถามที่ไม่ได้รับความชัดเจนจากหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ โชคดีที่การลงทุนที่สำคัญในการวิจัยโดยกระทรวงยุติธรรมสหรัฐสำนักงานของโปรแกรมยุติธรรม (OJP) เมื่อเร็ว ๆ นี้ได้จัดให้มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่แข็งแกร่งในคำถาม สำนักงานยุติธรรมเด็กและเยาวชนและการป้องกันการกระทำผิด (OJJDP) กลุ่มศึกษาในรุนแรง, ความรุนแรงและเรื้อรังเด็กและเยาวชนที่กระทำผิดร่วมกับมหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์โครงการป้องกันอาชญากรรมรายงานร่างบทหนึ่งซึ่งหลักฐานความคิดเห็นนี้ (Thornberry, อนาคต) บทที่ตรวจสอบข้อมูลระยะยาวในการเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมที่ร้ายแรงในการศึกษาทั้งสองกลุ่มเกิด จะแบ่งคำถามออกเป็นสองส่วนนี้:? o วิธีอาชญากรรมที่ร้ายแรงมากมีความมุ่งมั่นโดยสมาชิกแก๊ง o ไม่เป็นสมาชิกแก๊งสร้างความแตกต่างใด ๆ ในอันตรายที่เกิดจากคนที่เข้าร่วมแก๊งหรือพวกเขาจะมีความมุ่งมั่นที่จำนวนเงินเดียวกันของอาชญากรรมที่ร้ายแรงได้โดยไม่ต้อง เข้าร่วมแก๊งหรือไม่? นั่นคือแก๊งทำอำนวยความสะดวกในการก่ออาชญากรรมร้ายแรงหรือเป็นเพียงแค่สมัครอาชญากรร้ายแรง? Thornberry รายงานว่าโรเชสเตอร์, นิวยอร์ก, หนึ่งในสามของแผงของชายวัยรุ่นรายงานการเป็นสมาชิกของแก๊งที่ในบางจุดก่อนที่จะสิ้นสุดของโรงเรียนมัธยม ที่หนึ่งในสามเดียวกันมุ่งมั่นที่ร้อยละ 90 ของการก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงในแผงรวมทั้ง 80% ของการก่ออาชญากรรมความรุนแรงและ 83% ของยอดขายยาเสพติด Thornberry ยังสรุปผลที่คล้ายกันจากศูนย์ NIH สำหรับการป้องกันสารเสพติด (CSAP) การศึกษา -funded ของสมาชิกแก๊งในซีแอตเติโครงการพัฒนาสังคม (แบททิน, ฮิลล์ฮอว์กิน Catalano และแอ็บบอทปี 1996 ในกรณีที่ Thornberry, อนาคต) สมาชิกแก๊งในซีแอตประกอบด้วยเพียง 15% ของกลุ่มตัวอย่าง แต่คิดเป็น 85% ของการปล้นทั้งหมดมุ่งมั่นในช่วงเกรด 7 ถึง 12 และ 62% ของยาเสพติดที่ขายทั้งหมด Thornberry รายงานที่ต่ำกว่าการมีส่วนร่วมแก๊งอาชญากรรมแก๊งในเดนเวอร์จาก Esbensen และ Huizinga ของ (1993) ข้อมูลแผง: 6% ของผู้ตอบแบบสอบถามรายงานสมาชิกแก๊งสมาชิกแก๊งรายงาน 35% ของความผิดที่ร้ายแรงและ 42% ของยอดขายยาเสพติด. สมมติฐานที่ว่าแก๊งก่อให้เกิดหนุ่มสาว การก่ออาชญากรรมที่รุนแรงมากขึ้นกว่าที่พวกเขาจะได้รับการกระทำต่อไปอย่างเข้มงวดการทดสอบในโรเชสเตอร์ OJJDP เยาวชนศึกษา Thornberry, et al (1993 ตามที่อ้างถึงใน Thornberry เตรียมพร้อม) รายงานว่าสมาชิกแก๊งก่ออาชญากรรมต่อบุคคลมักจะเป็นสองเท่าในขณะที่พวกเขาเป็นสมาชิกของแก๊งกว่าก่อนและหลังการใช้งานสมาชิก รูปแบบที่คล้ายกันพบว่ามีการก่ออาชญากรรมในการใช้งานทั่วไปและยาเสพติด แต่ไม่ได้สำหรับความผิดสถานที่ให้บริการ Thornberry (อนาคต) รายงานว่ารูปแบบที่คล้ายกันถูกตั้งข้อสังเกตในซีแอตเติโครงการ CSAP ยกเว้นการมีส่วนร่วมที่ในการขายยาเสพติดในซีแอตเติยังคงสูงแม้หลังจากที่สมาชิกแก๊งสิ้นสุดวันที่ (ฮิลล์ฮอว์กิน Catalano, Kosterman แอ๊บบอตและเอ็ดเวิร์ดส์ปี 1996 ในกรณีที่ Thornberry เตรียมพร้อม) การวิเคราะห์ล่าสุดของข้อมูลโรเชสเตอร์ยังแสดงให้เห็นการขายยาเสพติดเช่นเดียวกับปืนแบกคงอยู่ในอัตราที่สูงแม้หลังจากที่ปลายแก๊งสมาชิก (Lizotte, et al, 1996). ตัวอย่างขนาดใหญ่ให้สัมภาษณ์หลายยาวตนเองรายงานการศึกษาที่กระทำผิดมีความแข็งแกร่ง หลักฐานที่เป็นไปได้ในคำถามเหล่านี้ รายงานการศึกษาที่นี่ไม่จำเป็นต้องสะท้อนให้เห็นถึงผลกระทบของการเป็นสมาชิกแก๊งในพื้นที่อาชญากรรมสูงที่สุดในเมืองที่มีขนาดใหญ่มากที่ความรุนแรงในเด็กและเยาวชนอย่างจริงจังมีความเข้มข้นมากที่สุด แต่หลักฐานที่มีความชัดเจนมากพอที่จะสร้างความเป็นสมาชิกแก๊งเป็นปัจจัยเสี่ยงที่เหมาะสมกับชุมชนของโปรแกรมป้องกันสำหรับ นอกจากนี้ยังมีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์สำหรับความแตกต่างแก๊งจากยาเสพติดเป็นสาเหตุของความรุนแรงตั้งแต่ไคลน์ (1995) พบว่าไกลมากขึ้นคดีฆาตกรรมแก๊งโดยไม่ต้องมีการเชื่อมโยงยาเสพติดกว่าหนึ่ง. ป้องกันการประสบความสำเร็จของการเป็นสมาชิกแก๊งสำหรับส่วนประกอบที่สำคัญของเพศชายวัยรุ่นอาจลดอัตราของพวกเขา ของอาชญากรรมที่ร้ายแรง แม้ในหมู่สมาชิกแก๊งแทรกแซงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขาจากความรุนแรงแก๊งสามารถป้องกันหลายคดี คำถามแล้วจะกลายเป็นวิธีการป้องกันหรือการเบี่ยงเบนสามารถทำได้ในระดับชุมชนของการแทรกแซง เป็นเรื่องของวิทยาศาสตร์จุดเริ่มต้นตรรกะคือการโจมตีสาเหตุของการเป็นสมาชิกแก๊ง. สาเหตุของสมาชิกแก๊งในระดับบุคคลของการวิเคราะห์สาเหตุของการเป็นสมาชิกแก๊งปรากฏน้อยแตกต่างจากสาเหตุของการกระทำผิดกฎหมายทั่วไป (Thornberry, อนาคต) . ในขณะที่สะสมในข้อเสียในชีวิตเป็นปัจจัยความเสี่ยงทั้งการกระทำผิดและการเป็นสมาชิกแก๊งมันไม่ได้เป็นที่ชัดเจนว่าทำไมในชุมชนเดียวกันเด็กบางคนเข้าร่วมแก๊งและคนอื่นไม่ได้ (Spergel, 1995). ในระดับชุมชนของการวิเคราะห์อย่างไรก็ตาม รูปแบบที่มีค่อนข้างชัดเจน ความจริงที่สำคัญในการอธิบายคือเหตุผลที่แก๊งมีการแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว - เกือบ contagiously - ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาจากเมืองใหญ่ไม่กี่คนที่แทบทุกเมืองขนาดใหญ่และขนาดกลางและเมืองขนาดเล็กจำนวนมากและเมือง ไคลน์ (1995: 91) รายงานการเพิ่มขึ้น 345% ในจำนวนของเมืองรายงานแก๊งรุนแรงจาก 1961 (54 เมือง) 1992 (766 เมือง) 1995 การสำรวจเยาวชนแห่งชาติแก๊งพบ 2,000 เขตอำนาจศาลรายงาน 23,000 แก๊งกับบาง 665,000 สมาชิก (มัวร์ปี 1996 ในโฮเวลที่กำลังจะมา) ในเมืองที่แก๊งได้รับการที่ดีขึ้นสำหรับทศวรรษที่ผ่านมาคดีฆาตกรรมที่เกี่ยวข้องกับแก๊งได้เพิ่มขึ้นอย่างมากนอกจากนี้ยังมีเช่นการเพิ่มขึ้น 392% ใน Los Angeles County 1982-1992 (ไคลน์, 1995: 120) ไคลน์ (1995: 194) สรุปว่าในขณะที่การเพิ่มขึ้นของคดีฆาตกรรมเป็นแรงผลักดันบางส่วนโดยการเจริญเติบโตในปืนแบกการเจริญเติบโตของแก๊งของตัวเองมีการเชื่อมโยงอย่างยิ่งที่จะเติบโตอย่างรวดเร็วของเมือง "สามัญ" พื้นที่. วาดอย่างหนักในวิลเลียมจูเลียสวิลสัน (1987 ) การวิเคราะห์ของ ghettoes ความยากจนในเมืองใหม่ไคลน์แยกห้าปัจจัยการสูญเสียของงานอุตสาหกรรมถิ่นออกของคนผิวดำชนชั้นกลางที่เติบโตแยกที่อยู่อาศัยของคนผิวดำในเมืองที่เพิ่มขึ้นความล้มเหลวของโรงเรียนเพื่อเตรียมความพร้อมเด็กในเขตเมืองชั้นสำหรับ เศรษฐกิจการบริการและสายพันธุ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตครอบครัวของอัตราการลดลงของ "แต่งงาน" (นั่นคือการจ้างงาน) เพศหญิงปีเด็กแบก Hagedorn (1988) ใช้ทฤษฎีการศึกษากรณีของมิลวอกีนี้และพบว่าเป็นแบบที่ดีกับข้อเท็จจริง: สมาชิกแก๊งและความรุนแรงเพิ่มขึ้นเป็นรูปแบบวิลสันแห่งความยากจนในเมืองที่มีความเข้มข้นการพัฒนาในเมืองนั้น หอบของ (1989) เปรียบเทียบแก๊งในโคลัมบัสและคลีฟแลนด์พบว่าการเติบโตอย่างรวดเร็วมากขึ้นในคลีฟแลนด์ที่รูปแบบวิลสันเร่งอย่างรวดเร็วกว่าในโคลัมบัสปัจจัยที่ชุมชนยังคงค่อนข้างคงที่ แจ็คสัน (1991) พบได้ทั่วตัวอย่างขนาดใหญ่ของเมืองที่สองปัจจัยที่คาดการณ์ว่าพวกเขาพัฒนาแก๊งโอกาสในการทำงานและสัดส่วนของประชากรอายุ 15 ถึง 24 ทำงานของตัวเองไคลน์กับ Fagan (รายงานในไคลน์, 1995: 204) พบว่า 1970 ข้อมูลการสำรวจสำมะโนประชากรในลักษณะชุมชนในระดับเมืองทำนายการเกิดแก๊งในปี 1980 โดยเฉพาะการแยกทางเชื้อชาติและสัดส่วนที่ต่ำของผู้ที่อยู่ในกำลังแรงงานในปี 1970 แม้จะไม่ได้ความเข้มข้นของความยากจนในปี 1970 คาดการณ์ว่าปี 1980 การเกิดขึ้นของแก๊ง ดังนั้นการทำงานร่วมกันของการสูญเสียงานการผลิตและอัตราการว่างงานที่ รูปแบบที่แตกต่างกันจะเห็นได้ชัด แต่สำหรับคนผิวดำและละตินอเมริกาที่มีผลกระทบที่แข็งแกร่งสำหรับอดีต แต่ไม่หลัง แกงและ Spergel (1992) ยังรายงานความแตกต่างของสีดำฮิสแปสาเหตุของการเจริญเติบโตแก๊งที่มีความสำคัญกับปัจจัยทางวัฒนธรรมสำหรับละตินอเมริกาและปัจจัยโครงสร้างผิวดำ การค้นพบนี้นำไปสู่ไคลน์ (1995: 205) สรุปนี้เกี่ยวกับการออกแบบของโปรแกรมป้องกันแก๊ง. "อย่างน้อยส่วนหนึ่งของปัญหาการแพร่กระจายแก๊งบางส่วนจะสะท้อนความเจ็บป่วยที่มีขนาดใหญ่ทางสังคมเพียงแก้ไขปัญหาแก๊งผ่านการแทรกแซงแก๊งไม่ว่าจะเป็นงานที่ถนนหรือ ปราบปรามจะไม่ได้มีผลมาก. "การประเมินผลของโปรแกรมการป้องกันแก๊งวรรณกรรมการประเมินผลกระทบเป็นส่วนใหญ่สอดคล้องกับข้อสรุปของKlein ธรรมด๊าธรรมดาของ (ปี 1995 ที่กำลังจะมา) รีวิวของข้อมูลเหล่านี้สำหรับ OJJDP รวมถึงเก้าการศึกษาจากการที่ "ไม่มีอะไรได้รับการพิสูจน์ผ่านการประเมินอย่างเข้มงวดเพื่อให้มีประสิทธิภาพในการป้องกันหรือลดการกระทำผิดแก๊งร้ายแรงและรุนแรง [แม้ว่า] จำนวนของกลยุทธ์ที่มีแนวโน้มที่มีอยู่" (โฮเวลที่กำลังจะมาพี. 21) Spergel ของ (1995: 256) ตรวจสอบอิสระของหลักฐานเดียวกันถึงข้อสรุปเดียวกัน: "โปรแกรมการแทรกแซงทางสังคมแบบดั้งเดิมไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานที่ใช้งานเผยแพร่ประชาสัมพันธ์หรือถนนหรือการแทรกแซงวิกฤตได้แสดงให้เห็นผลเพียงเล็กน้อยหรือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การป้องกันชุมชนจากความรุนแรงของแก๊ง

โรคระหว่างสาเหตุและ cures ในการป้องกันอาชญากรรมในชุมชนจะแสดงโดยประเทศของเราวิธีการแก๊งความรุนแรง 5 ความคิดเห็นล่าสุดของวรรณกรรมนี้ให้หลักฐานสำหรับการวิเคราะห์ ( Klein , 1995 ; spergel , 1995 ; Howell , 1995 , เตรียมพร้อม ; ทอร์นแบรี่หน้า , ) ถ่ายด้วยกันงานวิจัยนี้แสดงให้เห็นสี่ข้อสรุปหลัก :

1โปรแกรมของรัฐบาลมากที่สุด และเอกชนเพื่อป้องกันแก๊งได้รับซ้าย unevaluated

2 ไม่ประเมินโปรแกรมมีทั้งแก๊ง violencee ล้มเหลวลดลงหรือเพิ่มขึ้นจริง ๆ แล้วนะ

3 โปรแกรมป้องกันพวกไม่สนใจสาเหตุส่วนใหญ่ของการเติบโต ล่าสุด ของ แก๊ง โครงสร้างชุมชนของเมือง ความยากจน การ ghettoes

4 . อย่างไรก็ตามวิธีการประสบความสำเร็จในการป้องกันความรุนแรงของแก๊งได้แสดงในกรณีศึกษา และอาจจะภายใต้การทดสอบการควบคุมในระดับขนาดใหญ่

ส่วนรีวิวนี้การเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมร้ายแรง หลักฐานเกี่ยวกับสาเหตุของสมาชิกแก๊งและการประเมินผลโปรแกรมการป้องกันความรุนแรงในแก๊ง .พบว่าในขณะที่การประเมินผลส่วนใหญ่มีการ ลบ การวิทยาศาสตร์ของการศึกษาได้รับการอ่อนแอ การศึกษาแสดงให้เห็นถึงความสำเร็จในการป้องกันแก๊งความรุนแรงสามารถทดสอบกับการเป็นนางแบบมากกว่าวิทยาศาสตร์แห่งชาติได้ ที่มีความเข้มข้นสูงของความรุนแรงและร้ายแรงในหมู่สมาชิกแก๊งให้เหตุผลเพียงพอสำหรับการวิจัยขนาดใหญ่และการพัฒนา



และสมาชิกแก๊งอาชญากรรมร้ายแรงคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับแก๊งป้องกันว่าจะมีผลกระทบใด ๆที่ร้ายแรงและรุนแรงอาชญากรรม ความสำเร็จในการป้องกันแก๊งเป็นเพียงสำคัญกับชุมชน ถ้ากำจัดแก๊งจะลดจำนวนอาชญากรรมร้ายแรง คำตอบสำหรับคำถามที่ยังไม่ได้รับความชัดเจนจากหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ โชคดีบริษัทการลงทุนในการวิจัย โดยสหรัฐอเมริกากรมของสำนักงานยุติธรรมโปรแกรมความยุติธรรม ( ojp ) ได้ให้หลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่แข็งแกร่งในคำถาม สำนักงานของกระบวนการยุติธรรมของการป้องกันและ ojjdp ) กลุ่มศึกษาเรื่องร้ายแรง รุนแรงและเรื้อรัง และผู้ที่ใช้ร่วมกันกับมหาวิทยาลัยของร่างรายงานโครงการป้องกันอาชญากรรม แมรี่แลนด์บทหนึ่งของหลักฐานที่รีวิวนี้ ( ทอร์นแบรี่หน้า , ) บทตรวจสอบข้อมูลและการเชื่อมต่อระหว่างสมาชิกแก๊งอาชญากรรมร้ายแรงใน 2 การศึกษาตั้งแต่เกิด มันแบ่งคำถามออกเป็นสองส่วน :

o เท่าไหร่มีความมุ่งมั่นโดยสมาชิกแก๊งอาชญากรรมที่ร้ายแรง ?

o ไม่สร้างความแตกต่างใด ๆในสมาชิกแก๊งอันตรายที่เกิดจากผู้ที่เข้าร่วมแก๊งหรือพวกเขาจะได้รับปริมาณที่เท่ากันของอาชญากรรมร้ายแรงโดยไม่ต้องเข้าร่วมแก๊งค์ นั่นคือทำแก๊งอำนวยความสะดวกอาชญากรรมร้ายแรง หรือแค่รับสมัครอาชญากรร้ายแรง

ทอร์นแบรี่รายงานว่าใน Rochester , NY , หนึ่งในสามของแผงของชายวัยรุ่นรายงานว่าเป็นสมาชิกของแก๊งบางจุดก่อนจบมัธยมเดียวกันนั้น หนึ่งในสามได้ 90 เปอร์เซ็นต์ของอาชญากรรมร้ายแรงในแผงทั้งหมดรวมทั้ง 80% ของอาชญากรรมรุนแรงและ 83 เปอร์เซ็นต์ จากการขายยา ทอร์นแบรี่ยังสรุปผลที่คล้ายกันจากศูนย์ NIH สำหรับการป้องกันการใช้สารเสพติด ( csap ) - ได้รับทุนการศึกษาของสมาชิกแก๊งในโครงการซีพัฒนาสังคม ( แบ็ตติน , เนินเขา , Hawkins , Catalano และแอ๊บบอต , 1996 , อ้างใน ทอร์นแบรี่ ,