inbreeding techniques. Inbreeding v

inbreeding techniques. Inbreeding via self-pollination is the primary
process used for fixing the genetic background of papaya.
Papaya inbred lines derived from self-pollination parental backgrounds
require multiple generations to fix their genome as
homozygous. Classical breeding procedures to develop papaya
inbred lines are based on the inbreeding of segregating populations
or germplasm accessions. This strategy results in the selection
of pure lines through progeny testing, which can take up to 5–6
inbreeding generations (12 years on average), depending on the
genetic diversity of the background. The pure lines are then identified
among the progenies whose phenotypical segregation is
considered to be null. This methodology is expensive, laborious,
time- and space-consuming, and influenced by negative conditions
in the environment. However, Oliveira et al. (2010a) proposed a
procedure involving the use of microsatellite markers to select
homozygous plants indirectly, aiming to considerably reduce that
time in S2 and F3 generations. They found 11 lines with f = 1.00 and
18 lines with f varying from 0.95 to 0.96.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เทคนิคการ inbreeding Inbreeding ผ่าน self-pollination เป็นหลักกระบวนการที่ใช้สำหรับการแก้ไขพื้นหลังทางพันธุกรรมของมะละกอเส้นมะละกอเสถียรมาจากพื้นหลังโดยผู้ปกครอง self-pollinationต้องมีหลายรุ่นการแก้ไขของกลุ่มเป็นหลัก คลาสสิกพันธุ์ขั้นตอนการพัฒนามะละกอเสถียรสายตาม inbreeding เอ็กซ์ปอร์ตประชากรหรือแหล่ง accessions กลยุทธ์นี้ผลในการเลือกบรรทัดบริสุทธิ์ผ่านการทดสอบลูกหลาน ซึ่งสามารถใช้เวลา 5 – 6inbreeding รุ่น (12 ปี โดยเฉลี่ย), ขึ้นอยู่กับการความหลากหลายทางพันธุกรรมของพื้นหลัง มีระบุบรรทัดบริสุทธิ์แล้วใน progenies เป็นการแบ่งแยกที่มี phenotypicalถือเป็น null วิธีนี้มีราคาแพง ลำบากใช้เวลา และพื้นที่ และได้รับอิทธิพลจากสภาวะติดลบในสภาพแวดล้อม อย่างไรก็ตาม Oliveira et al. (2010a) เสนอการขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับการใช้เครื่องหมายชนิด microsatellite เพื่อเลือกหลักพืชทางอ้อม การลดที่เวลาในรุ่น S2 และ F3 พวกเขาพบบรรทัด 11 กับ f = 1.00 และบรรทัดที่ 18 มี f ที่แตกต่างจาก 0.95 ถึง 0.96

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคนิคการเจริญเติบโต การเจริญเติบโตผ่านการผสมเกสรในตัวเองเป็นหลัก
กระบวนการที่ใช้สำหรับการแก้ไขพื้นหลังทางพันธุกรรมของมะละกอ
มะละกอสายพันธุ์แท้มาจากภูมิหลังของผู้ปกครองตัวเองผสมเกสร
จำเป็นต้องมีหลายรุ่นที่จะแก้ไขจีโนมของพวกเขาเป็น
homozygous ขั้นตอนการเพาะพันธุ์คลาสสิกที่จะพัฒนามะละกอ
สายพันธุ์แท้อยู่บนพื้นฐานของการเจริญเติบโตของประชากรแบ่งแยก
หรือสายพันธุ์ นี้ส่งผลให้กลยุทธ์ในการเลือก
ของสายบริสุทธิ์ผ่านการทดสอบลูกหลานซึ่งอาจใช้เวลาถึง 5-6
ชั่วอายุคนแยะ (12 ปีโดยเฉลี่ย) ขึ้นอยู่กับ
ความหลากหลายทางพันธุกรรมของพื้นหลัง สายบริสุทธิ์แล้วจะมีการระบุ
ในหมู่ลูกที่มีการแยก phenotypical จะ
ถือว่าเป็นโมฆะ
วิธีการนี้มีราคาแพงลำบาก เวลาและพื้นที่นานและได้รับอิทธิพลจากเงื่อนไขเชิงลบ
ในสภาพแวดล้อม อย่างไรก็ตาม Oliveira, et al (2010A) เสนอ
ขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับการใช้เครื่องหมายไมโครเพื่อเลือก
พืช homozygous ทางอ้อมมีเป้าหมายที่จะลดที่
เวลาใน S2 และคนรุ่น F3 พวกเขาพบว่า 11 เส้นที่มี f = 1.00 และ
18 เส้นที่มีความแตกต่างกัน F 0.95-0.96

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทคนิคการ . ขุมขนผ่านการผสมเป็นหลักกระบวนการที่ใช้สำหรับการแก้ไขพื้นฐานทางพันธุกรรมของมะละกอมะละกอสายพันธุ์ที่ได้มาจากการผสมเกสรของตนเองหลังเส้นต้องใช้หลายรุ่นการแก้ไขของจีโนมส่วน . ขั้นตอนการพัฒนามะละกอพันธุ์คลาสสิกสายพันธุ์แท้ จะขึ้นอยู่กับการแยกกลุ่มของหรือแถบพันธุกรรม . ผลนี้ในการเลือกกลยุทธ์ของสายพันธุ์บริสุทธิ์ ผ่านการทดสอบรุ่นลูก ซึ่งอาจใช้เวลาถึง 5 – 6รูปการณ์รุ่น ( 12 ปีโดยเฉลี่ย ) , ขึ้นอยู่กับความหลากหลายทางพันธุกรรมของพื้นหลัง บรรทัดที่บริสุทธิ์แล้ว ระบุระหว่างลูกที่ phenotypical แยกคือถือเป็นโมฆะ . กรรมวิธีนี้แพง ลําบาก ,บริโภค เวลาและพื้นที่และอิทธิพล โดยเงื่อนไขเชิงลบในสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตาม โอลิเวียร่า et al . ( 2010a ) เสนอขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับการใช้เครื่องหมายไมโครแซทเทลไลท์เพื่อเลือกยีนพืชทางอ้อม หมายใจว่าลดมากเวลาใน S2 และ F3 รุ่น พวกเขาพบ 11 สาย F เท่ากับ 1.00 และ18 สาย F ที่แตกต่างจาก 0.95 0.96 .