Most species of Pempheris have some

Most species of Pempheris have some dark markings on the dorsal fin, but this is either
restricted to a narrow anterior margin or is a distal blotch restricted to the first four or five segmented rays;
occasionally the dark margin and distal blotch occur in tandem (Table 2). Pempheris bexillon is unusual in having a
dorsal fin with a black, distal margin along its full length with the remainder of the fin yellow. Only one other
species, P. flavicycla Randall et al. 2013 from the Red Sea, northern Western Indian Ocean, and eastward to
Indonesia, has occasional specimens that have a dorsal-fin color approaching that of P. bexillon. The distal margin
of the dorsal can be black almost to the penultimate dorsal ray, but the remainder of the fin is not yellow (Randall et
al. 2013, figs. 3–4); in more typical specimens the dorsal fin has only a dark anterior margin and black distal blotch
on fin-rays 1–4 (Randall et al. 2013, figs. 5–9). In addition, when a dorsal-fin marginal band is present in P.
flavicycla, it is less sharply defined; the eye of this species also has a distinctive yellow iris ring around the pupil.
Meristic data are very similar between these two species.
Among remaining described species of deciduous cycloid-scaled Pempheris, only two share the simultaneous
presence of a distinct, dark spot on the base of the pectoral fin and dark, distal margin along the length of the anal
fin: P. otaitensis Cuvier 1831 and P. ufuagari Koeda et al. 2013 (Table 2). Pempheris otaitensis differs from P.
bexillon in having a higher lateral-line scale count (> 70) (Table 1) and has not been reliably recorded in the
Western Indian Ocean; P. ufuagari has lower gill-raker counts (< 31) and is known only from the Daito and
Ogasawara Islands southeast of Japan (Koeda et al. 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พันธุ์ Pempheris ส่วนใหญ่มีเครื่องบางสีดำบนครีบ dorsal แต่นี้เป็นจำกัดระยะแอนทีเรียร์แคบ หรือเป็นแผลกระดูกจำกัดสี่ หรือห้าก่อนแบ่งส่วนรังสีบางครั้งขอบมืดและแผลกระดูกเกิดขึ้นในตัวตามกันไป (ตารางที่ 2) Pempheris bexillon เป็นปกติมีความdorsal fin กับระยะขอบสีดำ กระดูกตามความยาวเต็มรูปแบบกับส่วนเหลือของครีบสีเหลือง เดียวอื่น ๆสปีชีส์ P. flavicycla Randall et al. 2013 จากทะเลแดง เหนือ มหาสมุทรอินเดียตะวันตก การออกไปอินโดนีเซีย มีไว้เป็นตัวอย่างเป็นครั้งคราวที่มี dorsal fin สีกำลังของ P. bexillon ขอบด้านกระดูกของใน dorsal สามารถดำเกือบจะเรย์ dorsal penultimate แต่ส่วนเหลือของหูไม่ใช่สีเหลือง (Randall etal. 2013, figs. 3 – 4); ไว้เป็นตัวอย่างทั่วไปหู dorsal มีเฉพาะขอบมืดแอนทีเรียร์และแผลกระดูกดำในหูรังสี 1 – 4 (Randall et al. 2013, figs. 5-9) นอกจากนี้ เมื่อวงกำไร dorsal fin อยู่ในพีflavicycla มันเป็นน้อยอย่างรวดเร็วกำหนด ตาพันธุ์นี้ยังมีแหวนรอบม่านไอริสสีเหลืองโดดเด่นMeristic ข้อมูลจะคล้ายกันมากระหว่างสปีชีส์เหล่านี้สองระหว่างที่เหลืออธิบายพันธุ์ Pempheris ไซคลอยด์ปรับเปลี่ยนใบ เพียงสองร่วมที่เกิดขึ้นพร้อมกันของจุดที่แตกต่าง สีเข้มบนฐานของ pectoral fin และขอบมืด กระดูกตามความยาวของการทางทวารหนักหู: P. otaitensis Cuvier 1831 และ P. ufuagari Koeda et al. 2013 (ตารางที่ 2) Pempheris otaitensis แตกต่างจากพีbexillon มีการนับบรรทัดด้านข้างขนาดสูง (> 70) (ตาราง 1) และไม่มีการได้บันทึกในการมหาสมุทรอินเดียตะวันตก P. ufuagari มีนับ raker เหงือกล่าง (< 31) และเป็นที่รู้จักจาก Daito เท่านั้น และตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะ Ogasawara ญี่ปุ่น (Koeda et al. 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชนิดส่วนใหญ่ของ Pempheris มีบางรอยดำบนครีบหลัง แต่นี้เป็นทั้ง
จำกัด ขอบด้านหน้าแคบหรือเป็นตุ่มปลาย จำกัด ครั้งแรกที่สี่หรือห้ารังสีแบ่ง;
บางครั้งขอบมืดและปลายตุ่มเกิดขึ้นควบคู่ (ตารางที่ 2) Pempheris bexillon เป็นเรื่องปกติในการมี
ครีบหลังที่มีสีดำขอบปลายตามความยาวเต็มรูปแบบกับส่วนที่เหลือของครีบเหลือง เพียงคนเดียวที่อื่น ๆ
ชนิด P. flavicycla แรนดัลและคณะ 2013 จากทะเลแดงทางตอนเหนือของมหาสมุทรอินเดียตะวันตกและทางทิศตะวันออกไปยัง
อินโดนีเซียมีตัวอย่างเป็นครั้งคราวที่มีสีหลังครีบที่ใกล้เข้ามาของพี bexillon ขอบปลาย
ของหลังสามารถเป็นสีดำเกือบจะ ray หลังสุดท้าย แต่ที่เหลือของครีบไม่เหลือง (แรนดัลและ
อัล 2013, มะเดื่อ 3-4..); ในทั่วไปมากขึ้นตัวอย่างครีบหลังมีเพียงขอบด้านหน้าสีเข้มและสีดำปลายตุ่ม
บนก้านครีบครีบ 1-4 (Randall et al. 2013, มะเดื่อ. 5-9) นอกจากนี้เมื่อวงหลังครีบร่อแร่อยู่ใน P.
flavicycla มันเป็นน้อยกว่าที่กำหนดไว้อย่างรวดเร็ว; ตาของสายพันธุ์นี้ยังมีแหวนม่านตาสีเหลืองที่โดดเด่นรอบนักเรียน.
ข้อมูลที่นับได้มีความคล้ายกันระหว่างทั้งสองสายพันธุ์.
หมู่ที่เหลืออธิบายชนิดวงแหวนปรับผลัดใบ Pempheris เพียงสองร่วมกันพร้อมกัน
ปรากฏตัวของที่แตกต่างกัน, จุดด่างดำบน ฐานของครีบอกและความมืดขอบปลายตามความยาวของทางทวารหนัก
ครีบ: P. otaitensis Cuvier 1831 และพี ufuagari koeda และคณะ 2013 (ตารางที่ 2) แตกต่างจาก Pempheris otaitensis P.
bexillon ในการมีระดับที่สูงขึ้นนับขนานเส้น (> 70) (ตารางที่ 1) และยังไม่ได้รับการบันทึกไว้อย่างน่าเชื่อถือใน
อินเดียตะวันตกมหาสมุทร; P. ufuagari มีลดลงนับเหงือก-ค้ำยัน (<31) และเป็นที่รู้จักจาก Daito และ
หมู่เกาะ Ogasawara ตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศญี่ปุ่น (koeda et al. 2013)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชนิดมากที่สุดของ pempheris มีเครื่องหมายสีดำบนครีบหลัง แต่นี่เหมือนกัน
จำกัดแคบ บริเวณขอบหรือเป็นปลายตุ่มจำกัดแรกสี่หรือห้าส่วนรังสี ;
บางครั้งขอบมืดและปลายตุ่มเกิดขึ้นควบคู่ ( ตารางที่ 2 ) pempheris bexillon เป็นเรื่องปกติในการมี
ครีบหลังด้วยสีดำปลายขอบตามความยาวเต็มกับส่วนที่เหลือของครีบสีเหลือง เพียงหนึ่งชนิดอื่น ๆ
, P flavicycla Randall et al . 2013 จากทะเลแดง , มหาสมุทรอินเดียเหนือ ตะวันตก และตะวันออก

อินโดนีเซีย มีตัวอย่างตามโอกาสที่มีครีบสีใกล้ที่หน้า bexillon . ส่วนปลายของครีบหลังขอบ
สามารถดำเกือบจะสุดท้ายเรย์ dorsal ,แต่ส่วนที่เหลือของครีบไม่ได้เป็นสีเหลือง ( Randall et
อัล 2013 , มะเดื่อ . 3 – 4 ) ; ในทั่วไปมากกว่าตัวอย่างครีบหลังมีขอบด้านหน้ามืด
ตุ่มปลายสีดำบนครีบกระเบน 1 – 4 ( Randall et al . 2013 , มะเดื่อ . 5 – 9 ) นอกจากนี้ เมื่อครีบขอบวงดนตรีในปัจจุบันคือ P .
flavicycla มันน้อยกว่าที่กำหนดอย่างรวดเร็ว ;ดวงตาของปลาชนิดนี้ ยัง มี โดดเด่น ม่านตาสีเหลืองวงรอบตาดำ
ข้อมูลอินเดียจะคล้ายกันมากระหว่างทั้ง 2 ชนิด คือ ชนิดผลัดใบเหลือบรรยาย
ในเคมนิทซ์ปรับ pempheris เพียงสองร่วมปรากฏตัวพร้อมกัน
ของที่แตกต่างกัน มีจุดดำบนฐานของครีบและปลายขอบน้ำเงินเข้ม ตาม ความยาวของครีบ
: Potaitensis Cuvier 1831 , ufuagari koeda et al . 2013 ( ตารางที่ 2 ) pempheris otaitensis แตกต่างจาก P .
bexillon มีสูงกว่าเส้นข้างลำตัวขนาดนับ ( > 70 ) ( ตารางที่ 1 ) และยังไม่ได้บันทึกในมหาสมุทรอินเดียตะวันตก
; P ufuagari เหงือกปลานับได้ต่ำ ( < 30 ) และเป็นที่รู้จักกันเพียง แต่จากไดโตะ
โอกาซาวาระ และเกาะทางตะวันออกเฉียงใต้ของญี่ปุ่น ( koeda และ อัล 2013 )