When I was about ten years old my m

When I was about ten years old my mother had gotten me and my brother scooters. A short time after I had fallen off while neglecting my mother’s caution to ride slowly. This minor accident felt like my legs had suffered from a miniature explosion and my arms were badly severed. My mother knew that it was only a small cut and bruise and it would only take days for it to heal. However I insisted that I had broken my wrists and that we needed to go to the hospital immediately. Without a single hesitation she led me into the car and drove straight to the hospital. After spending countless hours in a seemingly endless process of sitting and waiting, the doctor released me with only a few bandages. My heroic mother couldn’t protect me from the pain of getting hurt but she made sure that she did every possible thing to negate the effects. As my hero she comforted me when I was in pain, and when I needed her most. She was able to provide me with a sense of security giving me the confidence that everything would be alright.



My mother is a hero not because of what she offers to the world, but what she offers to me. She makes me feel like I am the most important person in the world. I know that she would drop anything in the world if it meant protecting me from being hurt. My mother has given me the knowledge required to be a successful productive member of society. She has taught me to love the skin that I’m in, and never to be afraid of expressing my personality. My mother is my hero, even without her own personal sandwich.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อประมาณ 10 ปี แม่ของฉันมีอากาศฉันและสกูตเตอร์พี่ชายของฉัน ช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากฉันได้ลดลงปิดในขณะที่ neglecting แม่ของระวังขี่ช้าลง อุบัติเหตุเล็กน้อยนี้รู้สึกเหมือนขาของฉันได้รับความเดือดร้อนจากระเบิดขนาดเล็ก และแขนถูก severed เลว แม่รู้ว่า มันเป็นการตัดเล็กและระบม และจะนำจำนวนวันสำหรับการรักษา อย่างไรก็ตาม ผมยืนยันว่า ผมมีเสียข้อของฉัน และเราต้องไปโรงพยาบาลทันที โดยไม่ลังเลเดียว เธอนำฉันเข้าไปในรถและขับรถตรงไปโรงพยาบาล หลังจากใช้เวลามากมายในกระบวนการสิ้นสุดดูเหมือนว่าจะ น่านั่งรอ หมอออกฉัน มีเพียงไม่กี่ใช้ผ้าพันแผล แม่งานกล้าไม่สามารถปกป้องจากความเจ็บปวดการบาดเจ็บ แต่เธอทำให้เธอได้ทุกสิ่งได้เพื่อยกเลิกผล เป็นฮีโร่ของฉัน เธอ comforted ฉัน เมื่อฉันถูกในความเจ็บปวด และ เมื่อฉันต้องการเธอที่สุด เธอจะให้ฉัน มีความรู้สึกปลอดภัยให้ฉันมีความมั่นใจว่าทุกอย่างจะครับแม่พระเอกไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอมีไปทั่วโลก แต่สิ่งที่เธอมีให้ฉัน เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นบุคคลสำคัญที่สุดในโลก ฉันรู้ว่า เธอจะปล่อยอะไรในโลกถ้ามันหมายถึง การปกป้องผมจากการถูกทำร้าย แม่ของฉันมีให้ฉันความรู้ที่จำเป็นต้อง เป็นสมาชิกประสบความสำเร็จมีประสิทธิภาพของสังคม เธอได้สอนให้ผมรักสกินที่ฉัน และไม่เคยกลัวของบุคลิก แม่คือ ฮีโร่ของฉัน แม้ไม่ มีแซนวิชส่วนบุคคลของตนเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเป็นประมาณสิบปีแม่ของฉันมีอากาศฉันและสกูตเตอร์พี่ชายของฉัน ระยะเวลาสั้น ๆ หลังจากที่ฉันได้หลุดออกไปขณะที่ละเลยความระมัดระวังแม่ของฉันจะนั่งช้า นี้เกิดอุบัติเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ รู้สึกเหมือนขาของฉันได้รับความเดือดร้อนจากการระเบิดขนาดเล็กและแขนของฉันถูกตัดไม่ดี แม่ของฉันรู้ว่ามันเป็นเพียงการตัดขนาดเล็กและรอยช้ำและมันจะใช้เวลาวันเพื่อให้การรักษา แต่ผมยืนยันว่าผมได้หักข้อมือของฉันและที่เราต้องการที่จะไปที่โรงพยาบาลทันที โดยไม่ต้องลังเลเดียวที่เธอทำให้ฉันเข้าไปในรถและขับรถตรงไปยังโรงพยาบาล หลังจากใช้เวลานับไม่ถ้วนในกระบวนการที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดของการนั่งรอหมอที่ปล่อยออกมาฉันมีเพียงไม่กี่ผ้าพันแผล แม่ที่กล้าหาญของฉันไม่สามารถปกป้องผมจากความเจ็บปวดจากการได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ทำให้แน่ใจว่าเธอทำทุกอย่างไปได้ที่จะลบล้างผลกระทบ ในฐานะที่เป็นฮีโร่ของฉันเธอสบายใจฉันเมื่อฉันอยู่ในความเจ็บปวดและเมื่อฉันต้องการเธอที่สุด เธอก็สามารถที่จะให้ฉันกับความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัยให้ฉันมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไร. แม่ของฉันเป็นพระเอกไม่ได้เพราะสิ่งที่เธอมีไปทั่วโลก แต่สิ่งที่เธอมีให้ฉัน เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันเป็นคนที่สำคัญที่สุดในโลก ฉันรู้ว่าเธอจะวางอะไรในโลกถ้ามันหมายถึงการปกป้องฉันจากการถูกทำร้าย แม่ของฉันมีให้ฉันความรู้ที่จำเป็นในการที่จะประสบความสำเร็จในการผลิตได้เป็นสมาชิกของสังคม เธอได้สอนให้ฉันรักผิวที่ผมอยู่ในและไม่เคยที่จะต้องกลัวในการแสดงบุคลิกภาพของฉัน แม่ของฉันคือฮีโร่ของผมได้โดยไม่ต้องแซนวิชของเธอเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมอายุประมาณ 10 ขวบ แม่ของฉันได้ ฉันและสกูตเตอร์พี่ชายของฉัน หลังจากนั้นไม่นานฉันได้ลดลงปิดในขณะที่ละเลยแม่เตือนให้ขี่ช้าๆ อุบัติเหตุเล็กน้อยนี้รู้สึกเหมือนขาของฉันได้รับความเดือดร้อนจากการระเบิดขนาดเล็กและแขนของฉันอย่างแรง ถูกตัด แม่รู้ว่ามันเป็นเพียงการตัดขนาดเล็กและรอยช้ำและมันจะใช้เวลาวันในการรักษาแต่ฉันยืนยันว่าฉันได้หักข้อมือของฉัน และว่า เราต้องไปโรงพยาบาลทันที โดยไม่ลังเล เธอพาฉันเข้าไปในรถและขับรถไปโรงพยาบาล หลังจากการใช้จ่ายชั่วโมงนับไม่ถ้วนในกระบวนการที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดของการนั่งรอ หมอออก ฉันมีเพียงไม่กี่ ผ้าพันแผลแม่ฮีโร่ของฉันไม่สามารถปกป้องฉันจากความเจ็บปวด ที่เจ็บ แต่เธอมั่นใจว่าเธอทำทุกๆสิ่งเพื่อปฏิเสธผล เป็นฮีโร่ของฉันเธอปลอบฉันเมื่อฉันอยู่ในความเจ็บปวด และเมื่อฉันต้องการเธอมากที่สุด เธอสามารถให้ความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัยให้มั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย



แม่เป็นฮีโร่ไม่ใช่เพราะสิ่งที่เธอเสนอไปทั่วโลกแต่สิ่งที่เธอมีให้ฉัน เธอทำให้ผมรู้สึกว่า ผมคือคนที่สำคัญที่สุดในโลก ฉันรู้ว่าเธอจะทิ้งทุกอย่างถ้าเพื่อปกป้องผมจากการถูกทำร้าย แม่ของฉันได้ให้ฉันมีความรู้ต้องเป็นสมาชิกประสิทธิผลความสำเร็จของสังคม เธอได้สอนให้ฉันรักผิว ผม และไม่เคยกลัวที่จะแสดงบุคลิกภาพของฉันแม่เป็นฮีโร่ของผม แม้ไม่มีแซนวิชส่วนตัวของเธอเอง