PART I IT WAS A PLEASURE TO BURN IT

PART I IT WAS A PLEASURE TO BURN IT was a special pleasure to see things eaten, to see things blackened and changed. With the brass nozzle in his fists, with this great python spitting its venomous kerosene upon the world, the blood pounded in his head, and his hands were the hands of some amazing conductor playing all the symphonies of blazing and burning to bring down the tatters and charcoal ruins of history. With his symbolic helmet numbered 451 on his stolid head, and his eyes all orange flame with the thought of what came next, he flicked the igniter and the house jumped up in a gorging fire that burned the evening sky red and yellow and black. He strode in a swarm of fireflies. He wanted above all, like the old joke, to shove a marshmallow on a stick in the furnace, while the flapping pigeon-winged books died on the porch and lawn of the house. While the books went up in sparkling whirls and blew away on a wind turned dark with burning. Montag grinned the fierce grin of all men singed and driven back by flame. He knew that when he returned to the firehouse, he might wink at himself, a minstrel man, burntcorked, in the mirror. Later, going to sleep, he would feel the fiery smile still gripped by his face muscles, in the dark. It never went away, that. smile, it never ever went away, as long as he remembered. He hung up his black-beetle-coloured helmet and shined it, he hung his flameproof jacket neatly; he showered luxuriously, and then, whistling, hands in pockets, walked across the upper floor of the fire station and fell down the hole. At the last moment, when disaster seemed positive, he pulled his hands from his pockets and broke his fall by grasping the golden pole. He slid to a squeaking halt, the heels one inch from the concrete floor downstairs. He walked out of the fire station and along the midnight street toward the subway where the silent, air-propelled train slid soundlessly down its lubricated flue in the earth and let him out with a great puff of warm air an to the cream-tiled escalator rising to the suburb. Whistling, he let the escalator waft him into the still night air. He walked toward the comer, thinking little at all about nothing in particular. Before he reached the corner, however, he slowed as if a wind had sprung up from nowhere, as if someone had called his name. The last few nights he had had the most uncertain feelings about the sidewalk just around the corner here, moving in the starlight toward his house. He had felt that a moment before his making the turn, someone had been there. The air seemed charged with a special calm as if someone had waited there, quietly, and only a moment before he came, simply turned to a shadow and let him through. Perhaps his nose detected a faint perfume, perhaps the skin on the backs of his hands, on his face, felt the temperature rise at this one spot where a person's standing might raise the immediate atmosphere ten degrees for an instant. There was no
understanding it. Each time he made the turn, he saw only the white, unused, buckling sidewalk, with perhaps, on one night, something vanishing swiftly across a lawn before he could focus his eyes or speak. But now, tonight, he slowed almost to a stop. His inner mind, reaching out to turn the corner for him, had heard the faintest whisper. Breathing? Or was the atmosphere compressed merely by someone standing very quietly there, waiting? He turned the corner. The autumn leaves blew over the moonlit pavement in such a way as to make the girl who was moving there seem fixed to a sliding walk, letting the motion of the wind and the leaves carry her forward. Her head was half bent to watch her shoes stir the circling leaves. Her face was slender and milk-white, and in it was a kind of gentle hunger that touched over everything with tireless curiosity. It was a look, almost, of pale surprise; the dark eyes were so fixed to the world that no move escaped them. Her dress was white and it whispered. He almost thought he heard the motion of her hands as she walked, and the infinitely small sound now, the white stir of her face turning when she discovered she was a moment away from a man who stood in the middle of the pavement waiting. The trees overhead made a great sound of letting down their dry rain. The girl stopped and looked as if she might pull back in surprise, but instead stood regarding Montag with eyes so dark and shining and alive, that he felt he had said something quite wonderful. But he knew his mouth had only moved to say hello, and then when she seemed hypnotized by the salamander on his arm and the phoenix-disc on his chest, he spoke again. "Of course," he said, "you're a new neighbour, aren't you?" "And you must be"-she raised her eyes from his professional symbols-"the fireman." Her voice trailed off. "How oddly you say that." "I'd-I'd have known it with my eyes shut," she said, slowly. "What-the smell of kerosene? My wife always complains," he laughed. "You never wash it off

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ส่วนที่มันเป็นความสุขจะเผามันเป็นความสุขเป็นพิเศษจะเห็นสิ่งที่กินเพื่อที่จะเห็นสิ่งที่ดำคล้ำและมีการเปลี่ยนแปลง ด้วยหัวฉีดทองเหลืองในกำมือของท่านด้วยนี้หลามที่ดีคายน้ำมันก๊าดพิษที่มีต่อโลกเลือดโขลกในหัวของเขาและมือของเขามีอยู่ในมือของตัวนำที่น่าตื่นตาตื่นใจไปกับการเล่นซิมโฟนีทั้งหมดของที่เห็นได้ชัดและการเผาไหม้เพื่อนำมาลงผ้าขี้ริ้ว และซากปรักหักพังถ่านของประวัติศาสตร์ หมวกกันน็อกที่มีสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวเยือกเย็นของเขาและดวงตาของเขาทั้งหมดเปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อมาเขาสะบัดลุกไหม้และบ้านกระโดดขึ้นในกองไฟที่เผาทานท้องฟ้ายามเย็นสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขาก้าวในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการที่ดังกล่าวข้างต้นทั้งหมดเช่นเรื่องตลกเก่าซุกขนมหวานที่ติดในเตาในขณะที่กระพือหนังสือนกพิราบปีกเสียชีวิตบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือก็ขึ้นไปในประกายและลมพัดออกไปในลมหันเข้มกับการเผาไหม้ Montag ยิ้มยิ้มอันแรงกล้าของมนุษย์ทุกคนลงนามและขับรถกลับด้วยเปลวไฟ เขารู้ว่าเมื่อเขากลับไปดับเพลิงเขาอาจจะเชื่อมโยงตัวเองเป็นชายนักร้อง, burntcorked ในกระจก หลังจากนั้นจะไปนอนเขาจะรู้สึกว่ารอยยิ้มคะนองยังคงจับโดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาอยู่ในที่มืด มันไม่เคยไปออกไปว่า รอยยิ้มก็ไม่เคยกลับออกไปตราบใดที่เขาจำได้ เขาแขวนหมวกกันน็อกสีดำด้วงสีของเขาและขัดมันเขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาเรียบร้อย; เขาอาบน้ำอย่างหรูหราแล้วผิวปากมือในกระเป๋าเดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและก้มลงหลุม ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเมื่อเกิดภัยพิบัติดูเหมือนบวกเขาดึงมือของเขาจากกระเป๋าของเขาและยากจนในฤดูใบไม้ร่วงของเขาโดยการจับขั้วทอง เขาเลื่อนให้หยุดการรับสารภาพ, ส้นเท้าหนึ่งนิ้วจากพื้นคอนกรีตชั้นล่าง เขาเดินออกมาจากสถานีดับเพลิงและตามถนนเที่ยงคืนไปยังสถานีรถไฟใต้ดินที่เงียบรถไฟปรับอากาศพับได้เลื่อนเงียบกริบลงปล่องหล่อลื่นในแผ่นดินและปล่อยให้เขาออกมาพร้อมกับพัฟที่ดีของอากาศอุ่นบันไดเลื่อนครีมที่ปูด้วยกระเบื้อง เพิ่มขึ้นเป็นเมือง ผิวปากเขาปล่อยให้บันไดเลื่อนพัดเขาไปในอากาศยังคงคืน เขาเดินไปยังผู้มาคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวกับอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนที่เขาจะมาถึงมุม แต่เขาชะลอตัวเช่นถ้าลมได้ผุดขึ้นมาจากที่ไหนเลยเช่นถ้ามีคนเรียกชื่อเขา ไม่กี่คืนที่ผ่านมาเขามีความรู้สึกที่มีความไม่แน่นอนมากที่สุดเกี่ยวกับทางเท้าเพียงรอบมุมที่นี่ไปในแสงดาวไปยังบ้านของเขา เขามีความรู้สึกว่าช่วงเวลาก่อนที่จะทำการเปิดของเขาคนที่เคยมี อากาศที่ดูเหมือนจะเรียกเก็บเงินกับความสงบเป็นพิเศษถ้ามีคนรออยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะมาเพียงแค่หันไปเงาและปล่อยให้เขาผ่าน บางทีจมูกของเขาตรวจพบน้ำหอมลมบางทีผิวบนหลังของมือของเขาบนใบหน้าของเขารู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นนี้ในจุดหนึ่งที่ยืนของคนที่อาจจะเพิ่มบรรยากาศทันทีสิบองศาทันที ไม่มี
ความเข้าใจมัน ทุกครั้งที่เขาทำกลับกันเขาเห็นเพียงสีขาวที่ไม่ได้ใช้โก่งทางเท้าด้วยบางทีในคืนหนึ่งบางสิ่งบางอย่างที่หายไปอย่างรวดเร็วทั่วสนามหญ้าก่อนที่เขาจะมุ่งเน้นไปที่ดวงตาของเขาหรือพูดคุย แต่ตอนนี้คืนนี้เขาชะลอตัวเกือบที่จะหยุด จิตใจภายในของเขาเอื้อมมือออกไปเปิดมุมสำหรับเขาเคยได้ยินกระซิบด้วยซ้ำ หายใจ? หรือถูกบีบอัดบรรยากาศเพียงโดยใครบางคนยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ที่นั่นรอ? เขาเปิดมุม ฤดูใบไม้ร่วงใบพัดเหนือทางเท้าเดือนหงายในลักษณะที่จะทำให้สาวที่กำลังจะย้ายไปอยู่ที่นั่นดูเหมือนจะจับจ้องไปที่การเดินเท้าเลื่อนให้การเคลื่อนที่ของลมและใบพกไปข้างหน้าของเธอ หัวของเธอเป็นครึ่งหนึ่งก้มลงไปดูรองเท้าของเธอกวนใบวง ใบหน้าของเธอคือเรียวและนมขาวและในนั้นเป็นชนิดของความหิวอ่อนโยนที่สัมผัสทุกอย่างด้วยความอยากรู้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มันก็ดูเกือบของความประหลาดใจอ่อน; ดวงตาที่มืดได้รับการแก้ไขเพื่อให้โลกเห็นว่าไม่ย้ายหนีพวกเขา การแต่งกายของเธอเป็นสีขาวและมันกระซิบ เขาเกือบจะคิดว่าเขาได้ยินการเคลื่อนไหวของมือของเธอขณะที่เธอเดินและเสียงขนาดเล็กอย่างมากมายตอนนี้ลงไปผัดสีขาวเปลี่ยนใบหน้าของเธอเมื่อเธอพบว่าเธอเป็นช่วงเวลาที่ห่างจากคนที่ยืนอยู่ตรงกลางของการรอคอยทางเท้าที่ ต้นไม้ที่ค่าใช้จ่ายในการทำเสียงที่ดีของการให้น้ำฝนลงมาของพวกเขาแห้ง หญิงสาวหยุดและดูราวกับว่าเธออาจจะดึงกลับมาอยู่ในความประหลาดใจ แต่แทนที่จะยืนเกี่ยวกับ Montag ด้วยตาเพื่อให้สีเข้มและส่องแสงและมีชีวิตอยู่ว่าเขารู้สึกว่าเขาพูดอะไรบางอย่างที่ยอดเยี่ยมมากทีเดียว แต่เขารู้ว่าปากของเขาเพิ่งย้ายไปทักทายและจากนั้นเมื่อเธอดูเหมือนสะกดจิตโดย Salamander บนแขนของเขาและ Phoenix แผ่นบนหน้าอกของเขาเขาพูดอีกครั้ง "แน่นอน" เขากล่าวว่า "คุณเป็นเพื่อนบ้านใหม่ไม่ได้คุณ?" "และคุณจะต้องเป็น" -she ยกดวงตาของเธอจาก symbols- ในอาชีพของเขา "เจ้าหน้าที่ดับเพลิง." เสียงของเธอหายออก "วิธีการที่ผิดปกติที่คุณพูดว่า." "I'd-I'd ได้รู้จักมันด้วยตาของฉันปิด" เธอกล่าวอย่างช้าๆ "สิ่งที่มีกลิ่นหอมของน้ำมันก๊าด? ภรรยาของฉันเสมอบ่น" เขาหัวเราะ "คุณไม่เคยล้างออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนฉันมันเป็นความสุขที่จะเผามันเป็นความสุขพิเศษเพื่อดูสิ่งที่กิน เห็นสิ่งต่างๆ ดำคล้ำ และเปลี่ยนแปลง กับหัวฉีดทองเหลืองในหมัดของเขา ด้วยนี้ยิ่งงูเหลือมคายพิษของน้ำมันก๊าดบนโลก เลือดตำ ในหัวของเขาและมือของเขาถูกมือของบางอย่างน่าพิศวงคุณเล่นทั้งหมดซิมโฟนีของโชนไหม้ล้มขาดรุ่งริ่งและถ่านซากปรักหักพังของประวัติศาสตร์ กับหมวกสัญลักษณ์ของเขาหมายเลข 451 บนหัวซึ่งไม่แสดงความรู้สึกของเขา ตาของเขาทั้งหมด เปลวไฟสีส้มกับความคิดของสิ่งที่มาต่อไป เขาสะบัดตัวจุดชนวน และบ้านกระโดดขึ้นในดึงไฟที่เผาตอนเย็นท้องฟ้าสีแดงและสีเหลืองและสีดำ เขา strode ในฝูงหิ่งห้อย เขาต้องการเหนือสิ่งอื่นใด ชอบเรื่องตลกเก่ายัดมัชเมลโล่บนไม้ในเตาเผา , ในขณะที่นกพิราบกระพือปีกหนังสือตายบนระเบียงและสนามหญ้าของบ้าน ในขณะที่หนังสือเข้าไปในประกายลมเป่าไปบนลมมืดกับการเผาไหม้ จันทร์ยิ้มสแยะยิ้มร้ายทั้งปวง singed และขับเคลื่อนโดยเปลวไฟ เขารู้ว่าเมื่อเขากลับมาที่สถานี เขาก็ขยิบตาให้ตัวเอง , นักร้องชาย , burntcorked ในกระจก ต่อมา จะนอน เขาก็รู้สึกคะนองยิ้มยังคง gripped โดยกล้ามเนื้อใบหน้าของเขาในที่มืด มันไม่เคยจางหายไป นั้น ยิ้ม มันไม่เคยไป เท่าที่เขาจำได้ เขาวางสายด้วงดำของเขาสีหมวก ส่องมัน เขาแขวนเสื้อ flameproof ของเขาอย่างประณีต เขาอาบน้ำหรูหรา แล้วผิวปาก มือในกระเป๋า , เดินข้ามชั้นบนของสถานีดับเพลิงและล้มลงในหลุม ในตอนสุดท้าย เมื่อเกิดภัยพิบัติก็เป็นบวก เขาดึงมือจากกระเป๋าของเขาและหักล้มลงโดยโลภ เสาทอง เขาเลื่อนไปหยุดๆๆ ส้น 1 นิ้วจากพื้นปูนข้างล่าง เขาเดินออกมาจากไฟ และสถานีตามเที่ยงคืนถนนต่อรถไฟใต้ดินที่เงียบสงัด อากาศที่ขับเคลื่อนรถไฟไถลอยู่เงียบ ๆ ลงในดิน และหล่อลื่นปล่องให้เขาออกไปกับพัฟของอากาศที่ครีมกระเบื้องบันไดเลื่อนไปสู่ชานเมือง ผิวปาก เขาให้เลื่อนสะบัดเขาเข้าไปยังอากาศตอนกลางคืน เขาเดินต่อเถอะ คิดเรื่องอะไร โดยเฉพาะ ก่อนที่จะถึงมุม อย่างไรก็ตาม เขาชะลอ ถ้าลมได้เด้งแล้วขึ้นเลย เหมือนมีคนเรียกชื่อของเขา ไม่กี่คืน เขามีความไม่แน่นอนมากที่สุดความรู้สึกเกี่ยวกับทางเดินเพียงรอบมุมนี้ย้ายในแสงดาวพระนิเวศของพระองค์ เขารู้สึกว่าช่วงเวลาก่อนที่เขาจะทำการเลี้ยว ใครเคยมี ดูเหมือนว่าอากาศชาร์จ ด้วยราคาพิเศษ สงบ เหมือนมีใครคอยที่นั่นอย่างเงียบๆ และเพียงครู่ ก่อนที่เขาจะมา ก็กลายเป็นเงาและปล่อยให้เขาผ่านไป บางทีที่จมูกพบน้ำหอมจางๆ บางทีผิวบนหลังมือของเขาบนหน้า รู้สึกว่าอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นนี้ หนึ่งในจุดที่ยืนของคนอาจจะเพิ่มบรรยากาศทันทีสิบองศาทันที ไม่มีความเข้าใจมัน แต่ละครั้งที่ทำ เขาเห็นเพียงสีขาว ไม่ใช้ แบบทางเท้าด้วยบางที อยู่มาคืนหนึ่ง บางอย่างหายไปอย่างรวดเร็วข้ามสนามหญ้าก่อนที่เขาจะโฟกัสที่ตาหรือพูด แต่ตอนนี้ คืนนี้ เขาชะลอจนหยุด จิตใจภายในของเขา เอื้อมมือออกไปเปิดมุมให้เขาได้ยินเสียงกระซิบใช่มะ หายใจ หรือบรรยากาศอัดเพียงโดยใครบางคนยืนอยู่เงียบๆ มี รอ เขาเปลี่ยนมุม ใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านทางเท้าเดือนหงายในลักษณะเช่นนี้เพื่อให้ผู้หญิงที่ถูกย้ายไปที่นั่นเหมือนจ้องจะเลื่อนเดิน ปล่อยให้การเคลื่อนไหวของลมและใบไม้อุ้มเธอออกมา หัวของเธอครึ่งก้มดูรองเท้าให้วงใบไม้ ใบหน้าเรียว ขาวนม และมันเป็นชนิดของความหิวที่สัมผัสผ่านทุกอย่างด้วยอ่อนโยนและอยากรู้อยากเห็น มันดูเกือบจะซีดประหลาดใจ ดวงตาเข้มให้คงที่ โลกที่ไม่ย้ายหนีพวกเขา ชุดของเธอเป็นสีขาว และกระซิบ . เขาเกือบจะคิดว่าเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของมือเธอ ขณะที่เธอเดินเข้ามาและขนาดเล็กอนันต์เสียงตอนนี้ ขาวผัดของใบหน้าของเธอเปลี่ยนเมื่อเธอค้นพบว่าเธอมีช่วงเวลาที่ห่างจากชายผู้ยืนกลางถนนคอย ต้นไม้เหนือศีรษะทำให้เสียงที่ดีให้ตกด้วยบริการของพวกเขา หญิงสาวหยุดเดินและดูราวกับว่าเธอจะดึงกลับอย่างประหลาดใจ แต่ก็เกี่ยวกับมอนตาให้มืดและสว่าง และยังมีชีวิตอยู่ ที่เขารู้สึกว่าเขาได้พูดบางอย่างที่วิเศษมาก แต่เขารู้ว่าปากของเขาก็แค่ย้ายไปทักทายแล้วเมื่อเธอเหมือนสะกดจิตโดย Salamander บนแขนของเขาและ Phoenix ดิสก์บนหน้าอกของเขา เขาพูดอีกครั้ง " แน่นอน , " เขากล่าวว่า , " คุณเพื่อนบ้านใหม่ไม่ใช่เหรอ ? " และคุณจะต้อง " - เธอเลี้ยงเธอดวงตาของเขาสัญลักษณ์มืออาชีพ " นักดับเพลิง " เสียง trailed ปิด " . วิธีถูกคุณบอกว่า " ผม - ผมจะได้รู้จักมันด้วยตาของฉันปิด " เธอกล่าวอย่างช้าๆ " อะไรกลิ่นน้ำมันก๊าด ? ภรรยาผมก็บ่น " เขาหัวเราะ " คุณไม่เคยล้างมันออก