Niger is the epicentre of hunger. H

Niger is the epicentre of hunger. Here, it is chronic. Corrosive. Structural. Systemic. Over 65 per cent of people survive on less than $1.25 a day.1 Nearly one in two children is malnourished.2 One in six dies before they reach the age of five.3

Families are fighting a losing battle against soil depletion, desertification, water scarcity, and unpredictable weather. They are exploited by a tiny elite of powerful traders who set food prices at predatory levels.

Shocks rain down upon them like hammer blows: a compounding series of disasters, each one leaving them more vulnerable to the next. The drought of 2005. The food price crisis of 2008. The drought of 2010. These events stole lives, shattered families, and obliterated livelihoods. The consequences will be felt for generations.

Chronic and persistent hunger. Rising demand on top of a collapsing resource base. Extreme vulnerability. Climate chaos. Spiralling food prices. Markets rigged against the many in favour of the few. It would be easy to dismiss Niger, but these problems are not unique – they are systemic. The global food system is broken. Niger is simply on the front line of an impending collapse.

At the start of 2011, there were 925 million hungry people worldwide.4 By the end of the year, extreme weather and rising food prices may have driven the total back to one billion, where it last peaked in 2008. Why, in a world that produces more than enough food to feed everybody, do so many – one in seven of us – go hungry?

The list of answers routinely given is bafflingly long, often crude and nearly always polarized. Too much international trade. Too little international trade. The commercialization of agriculture. A dangerously romantic obsession with peasant agriculture. Not enough investment in techno-fixes like biotechnology. Runaway population growth.

Most are self-serving, designed to blame the victims or to defend the status quo and the special interests that profit from it. This is symptomatic of a deeper truth: power above all determines who eats and who does not.

Hunger, along with obesity, obscene waste, and appalling environmental degradation, is a by-product of our broken food system. A system constructed by and on behalf of a tiny minority – its primary purpose to deliver profit for them. Bloated rich-country farm lobbies, hooked on handouts that tip the terms of trade against farmers in the developing world and force rich-country consumers to pay more in tax and more for food. Self-serving elites who amass resources at the expense of impoverished rural populations. Powerful investors who play commodities markets like casinos, for whom food is just another financial asset – like stocks and shares or mortgage-backed securities. Enormous agribusiness companies hidden from public view that function as global oligopolies, governing value chains, ruling markets, accountable to no one. The list goes on.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไนเจอร์เป็นลอตของความหิว ที่นี่ มันเป็นเรื้อรัง กัดกร่อน โครงสร้างการ ระบบ กว่าร้อยละ 65 ของผู้อยู่รอดบนน้อยกว่า 1.25 เด็ก day.1 เกือบหนึ่งในสองเป็นหนึ่งในหกตายก่อนที่จะถึงอายุ five.3 malnourished.2ครอบครัวจะต่อสู้รบแพ้จนหมดดิน desertification การขาดแคลนน้ำ และสภาพอากาศที่ไม่แน่นอน พวกเขามีประโยชน์ โดย elite เล็ก ๆ ของผู้ค้าที่มีประสิทธิภาพที่ตั้งราคาอาหารที่ระดับมหาศาลแรงกระแทกโปรยเข้าเหมือนค้อนพัด: ภัยชุดทบต้น แต่ละคนออกจากพวกเขามีความเสี่ยงต่อไป ฤดูแล้งของปี 2005 วิกฤติราคาอาหาร 2008 ภัยแล้งปี 2553 เหตุการณ์เหล่านี้ขโมยชีวิต ครอบครัวมลาย และวิถีชีวิต obliterated ผลจะได้รู้สึกว่าสำหรับรุ่นเรื้อรัง และแก้ไม่หายหิว อุปสงค์เพิ่มขึ้นบนพื้นฐานทรัพยากร collapsing เสี่ยงมาก ความสับสนวุ่นวายของสภาพภูมิอากาศ ราคาอาหาร spiralling ตลาด rigged กับหลายลงกับ มันจะต้องยกเลิกไนเจอร์ แต่ปัญหาเหล่านี้ไม่เฉพาะ – มีระบบ ระบบอาหารโลกถูกตัดขาด สาธารณรัฐไนเจอร์อยู่เพียงทัพหน้าของการยุบใกล้ที่เริ่มต้นของ 2011 มี 925 ล้านคนหิว worldwide.4 โดยสิ้นปี สภาพอากาศที่มากและราคาอาหารที่เพิ่มขึ้นอาจมีการขับเคลื่อนหลังรวมการพัน ที่มันล่าสุด peaked ในปี 2008 ทำไม ในโลกที่ผลิตอาหารมากเกินพอจะเลี้ยงทุกคน ไม่มาก –หนึ่งในเจ็ดของเรา – หิวรายการของคำตอบที่ได้รับเป็นประจำเป็น bafflingly ยาว มักจะหยาบ และขั้วเกือบเสมอ ค้าระหว่างประเทศมากเกินไป ค้าระหว่างประเทศน้อยเกินไป Commercialization ของเกษตร การครอบงำที่โรแมนติกเลิฟ ด้วยเกษตรชาวนา ลงทุนไม่เพียงพอในการแก้ปัญหาเทคโนเช่นเทคโนโลยีชีวภาพ เจริญเติบโตของประชากรผู้หลบหนีส่วนใหญ่เป็น serving ด้วยตนเอง การตำหนิเหยื่อ หรือ เพื่อปกป้องสภาพและผลประโยชน์พิเศษที่กำไรจากการออกแบบ นี่คืออาการของความจริงลึก: อำนาจเหนือสิ่งกำหนดที่กินและที่ไม่หิว โรคอ้วน ลามกเสีย และสิ่งแวดล้อมย่อย สลายที่ไฮ ผลพลอยได้ของระบบของเราเสียได้ ระบบที่สร้างขึ้นโดย และในนาม ของชนกลุ่ม น้อยเล็ก ๆ – วัตถุประสงค์หลักเพื่อให้กำไรสำหรับพวกเขา ฟาร์มประเทศรวยบวมล็อบบี้ ติดยาเสพติดบนเอกสารประกอบคำบรรยายที่แนะนำเกี่ยวกับเงื่อนไขทางการค้ากับเกษตรกรในประเทศกำลังพัฒนา และบังคับให้ผู้บริโภคประเทศรวยค่าภาษี และเพิ่มเติมอาหาร ร่ำรวย serving ด้วยตนเองที่สะสมทรัพย์ทรัพยากรค่าใช้จ่ายของประชากรชนบทจน นักลงทุนมีประสิทธิภาพที่เล่นตลาดสินค้าโภคภัณฑ์เช่นคาสิโน ซึ่งอาหารเป็นเพียงหนึ่งสินทรัพย์ทางการเงิน – เช่นหุ้น และหุ้น หรือหลักทรัพย์ที่จำนองสำรอง บริษัทเกษตรมหาศาลซ่อนจากมุมมองสาธารณะที่ทำงานเป็น oligopolies โลก ควบคุมค่าโซ่ หุตลาด รับผิดชอบต่อใคร รายการไปใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไนเจอร์เป็นศูนย์กลางของความหิว นี่มันเป็นเรื้อรัง ที่มีฤทธิ์กัดกร่อน โครงสร้าง ระบบใน ร้อยละ 65 ของคนที่อยู่รอดบนน้อยกว่า $ 1.25 day.1 เกือบหนึ่งในสองเด็ก malnourished.2 หนึ่งในหกตายก่อนที่จะถึงยุคของ five.3 ครอบครัวที่จะต่อสู้กับปัญหาการสูญเสียกับการสูญเสียดินแห้งแล้งน้ำ ขาดแคลนและสภาพอากาศที่คาดเดาไม่ พวกเขาจะใช้ประโยชน์โดยยอดเล็ก ๆ ของผู้ประกอบการค้าที่มีประสิทธิภาพที่ตั้งราคาอาหารในระดับที่นักล่า. Shocks ฝนลงมาพวกเขาเช่นพัดค้อน: ชุดผสมของภัยพิบัติแต่ละคนปล่อยให้พวกเขามีความเสี่ยงต่อไป ภัยแล้งของปี 2005 วิกฤตราคาอาหารของปี 2008 ภัยแล้งของปี 2010 เหตุการณ์เหล่านี้ขโมยชีวิตครอบครัวแตกและการดำรงชีวิตหายไป ผลที่ตามมาจะรู้สึกสำหรับคนรุ่น. เรื้อรังและความหิวถาวร ต้องการที่เพิ่มขึ้นด้านบนของฐานทรัพยากรยุบ ช่องโหว่มาก ความสับสนวุ่นวายสภาพภูมิอากาศ Spiralling ราคาอาหาร ตลาดหัวเรือใหญ่กับหลายคนในความโปรดปรานของไม่กี่ มันจะง่ายที่จะยกเลิกไนเจอร์ แต่ปัญหาเหล่านี้จะไม่ซ้ำกัน - พวกเขามีระบบ ระบบอาหารโลกเสีย ไนเจอร์เป็นเพียงในแนวหน้าของการล่มสลายกำลังจะเกิดขึ้น. ในช่วงเริ่มต้นของปี 2011 มี 925,000,000 คนหิว worldwide.4 ในตอนท้ายของปีอากาศที่รุนแรงและเพิ่มขึ้นของราคาอาหารอาจมีการขับเคลื่อนทั้งหมดกลับไปหนึ่งพันล้าน, ที่มันผ่านมายอดในปี 2008 ทำไมในโลกที่ผลิตมากกว่าอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงทุกคนทำจำนวนมาก - หนึ่งในเจ็ดของเรา - ไปหิว? รายการของคำตอบที่ได้รับเป็นประจำเป็นเวลานาน bafflingly มักดิบและเกือบตลอดเวลา โพลาไรซ์ การค้าระหว่างประเทศมากเกินไป การค้าระหว่างประเทศน้อยเกินไป เชิงพาณิชย์ของการเกษตร ความหลงใหลโรแมนติกอันตรายกับการเกษตรชาวนา ไม่เพียงพอในการลงทุนเทคโนแก้ไขเช่นเทคโนโลยีชีวภาพ การเติบโตของประชากรรันอะเวย์. ส่วนใหญ่จะเห็นแก่ตัวที่ออกแบบมาเพื่อตำหนิผู้ที่ตกเป็นเหยื่อหรือเพื่อปกป้องสภาพที่เป็นอยู่และความสนใจเป็นพิเศษที่กำไรจากมัน นี้เป็นอาการของความจริงลึก: พลังทั้งหมดข้างต้นกำหนดที่กินและผู้ที่ไม่. หิวพร้อมกับโรคอ้วนเสียลามกอนาจารและความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมที่น่ากลัวเป็นผลิตภัณฑ์จากของระบบอาหารของเราเสีย ระบบการสร้างและในนามของชนกลุ่มน้อยเล็ก ๆ - จุดประสงค์หลักในการส่งมอบผลกำไรสำหรับพวกเขา ป่องล็อบบี้ฟาร์มที่อุดมไปด้วยประเทศติดยาเสพติดเอกสารประกอบคำบรรยายที่ปลายข้อตกลงการค้ากับเกษตรกรในประเทศกำลังพัฒนาและบังคับให้ผู้บริโภคที่อุดมไปด้วยประเทศที่จะจ่ายมากขึ้นภาษีและอื่น ๆ สำหรับอาหาร ชนชั้นสูงที่ให้บริการตัวเองที่สะสมทรัพยากรที่ค่าใช้จ่ายของประชากรในชนบทยากจน นักลงทุนที่มีประสิทธิภาพที่เล่นตลาดสินค้าโภคภัณฑ์เช่นคาสิโน, อาหารสำหรับผู้ที่เป็นเพียงอีกหนึ่งสินทรัพย์ทางการเงิน - เช่นหุ้นและหุ้นหรือหลักทรัพย์ค้ำประกันแอ่น บริษัท ธุรกิจการเกษตรมหาศาลที่ซ่อนอยู่จากมุมมองของประชาชนที่ทำงานเป็น oligopolies ระดับโลกว่าด้วยการห่วงโซ่มูลค่าตลาดปกครองรับผิดชอบต่อไม่มีใคร รายการไปที่