Jiyong ate his sandwich in silence,

Jiyong ate his sandwich in silence, glancing up from his plate now and again to find the maknae staring at him with a rueful expression on his face. Neither of them had said a word since Seungri had started preparing the leader's lunch, and Jiyong wasn't sure what to say to break the ice that had frozen over the top of the otherwise placid lake of quietude on which they had been floating. It was a step up from hating each other, which they had (well, Jiyong had) done for the last two weeks. 10 minutes was his breaking point, though. It was creepy for Seungri to go 10 minutes without speaking, and it was wearing on the nerves that Jiyong's brief but incredibly stressful encounter with Seunghyun had already frayed.



"Okay, spit it out. I see you looking at me. If you have something to say, then say it," Jiyong stated, trying to keep his voice calm and level. He put the other half of his sandwich down and crossed his arms over his chest, waiting for Seungri to say something. Anything.

"I... don't know what you're talking about."

If he hadn't been upset with him for the last two weeks, Jiyong would have leapt from his chair to tickle, or prod, or generally torment the maknae into spilling his guts. As it was, he just narrowed his eyes at the younger man and pursed his lips. He was in no mood for games; hadn't been in some time. Regardless of how much he wanted to reconcile with him, to get everything back to normal, Jiyong couldn't handle Seungri playing stupid.

"Cut the , maknae. You've been hanging all over Seunghyun-hyung, and you've hardly said anything to me since you... since you saw us together. Now you're making me lunch and staring at me like you want to say something, so say it."

"I have not been hanging all over Seunghyun-hyung," he huffed, rolling his eyes.

"That's what you got out of what I just said to you?" Jiyong asked, incredulous.

"Well it's… It's the only part that wasn't true."

"And God knows how much you value truth."

For that, Jiyong received a withering glare.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Jiyong กินแซนด์วิชของเขาในความเงียบ สวยขึ้นจากจานของเขาและตอนนี้อีกครั้งเพื่อค้นหา maknae จ้องเขา ด้วยนิพจน์ที่ rueful บนใบหน้าของเขา ไม่ของพวกเขาได้กล่าวคำตั้งแต่ซึงรีได้เริ่มต้นที่เตรียมอาหารกลางวันผู้นำ และ Jiyong ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จะพูดเพื่อทำลายน้ำแข็งที่มีการแช่แข็งเลคพลาซิดมิฉะนั้นของแบบเอเชียซึ่งพวกเขาได้รับน้ำเหนือ มันเป็นขั้นตอนจากการเกลียดกัน ซึ่งพวกเขา (ดี Jiyong หาด) ทำสองสัปดาห์ที่ผ่านมา 10 นาทีเป็นช่วงของเขา แม้ว่า มันน่าขยะแขยงสำหรับซึงรีไป 10 นาทีโดยไม่ต้องพูด และมันถูกสวมใส่บนเส้นประสาทซึ่งของ Jiyong สั้น ๆ แต่เครียดเหลือเชื่อพบกับ Seunghyun ได้แล้วหลุด "เอาล่ะ คายมันออกมา ฉันเห็นคุณกำลังมองที่ฉัน ถ้าคุณมี สิ่งที่จะพูดแล้วพูดได้ Jiyong ระบุ พยายามที่จะให้สงบเสียงและระดับของเขา เขานำอาหารแซนด์วิชของเขาลง และข้ามแขนของเขาหน้าอกของเขา รอซึงรีจะบอกอะไร อะไร "ผมไม่ทราบสิ่งที่คุณกำลังพูดถึงกัน" ถ้าเขาไม่ได้รับอารมณ์เสียกับเขาสำหรับเดือน Jiyong จะได้หลุดจากเก้าอี้ของเขา จี้ ผลิต หรือความทุกข์ทรมาน maknae เป็นหกความกล้าของเขาโดยทั่วไป มันเป็น เขาเพียง narrowed ตาของเขาที่คนอายุน้อย และ pursed ริมฝีปากของเขา กำลังอยู่ในอารมณ์สำหรับเกม ไม่ได้ในบางเวลา โดยไม่คำนึงถึงว่าเขาต้องการกระทบยอดกับเขา จะได้รับทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ Jiyong ไม่สามารถจัดการกับซึงรีเล่นโง่ "ตัด maknae คุณได้รับการแขวนทั่ว Seunghyun ฮยอง และคุณแทบไม่บอกอะไรฉันตั้งแต่คุณ...เนื่องจากคุณไม่ได้เห็นเราด้วยกัน ขณะนี้ คุณกำลังทำให้ฉันอาหารกลางวันและจ้องมองฉันเหมือนที่คุณต้องการพูดอะไรบางอย่าง ดังนั้น พูด" "ฉันมีไม่ได้แขวนทั่ว Seunghyun ฮยอง เขาจึง huffed กลิ้งตา "นั่นคือสิ่งที่คุณได้จากสิ่งที่ผมเพิ่งกล่าวถึงคุณ" Jiyong ถาม พิศวง "ดีมี มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไม่จริง" "และพระเจ้ารู้ว่าคุณมีค่าความจริง" ที่ Jiyong รับแสงจ้า withering

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จียงกินแซนวิชของเขาในความเงียบวินาศภัยขึ้นมาจากจานของเขาในขณะนี้และอีกครั้งเพื่อหาน้องเล็กจ้องมองที่เขาด้วยสีหน้าละห้อยบนใบหน้าของเขา ไม่ใช่ของพวกเขามีคำกล่าวว่าตั้งแต่ซึงรีได้เริ่มเตรียมอาหารกลางวันของผู้นำและจียงก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จะพูดที่จะทำลายน้ำแข็งที่แช่แข็งกว่าด้านบนของ Lake Placid อย่างอื่นของวิเวกที่พวกเขาได้รับการลอย มันเป็นขั้นตอนเพิ่มขึ้นจากที่เกลียดชังซึ่งกันและกันพวกเขามี (ดีจียงมี) ทำในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา 10 นาทีเป็นจุดแตกหักของเขาแม้ว่า มันเป็นที่น่าขนลุกสำหรับซึงรีจะไป 10 นาทีโดยไม่ต้องพูดและมันก็สวมใส่บนเส้นประสาทที่จียงเผชิญหน้า แต่เครียดอย่างไม่น่าเชื่อกับซึงฮยอนมีฝอยแล้ว. "เอาล่ะคายออก. ผมเห็นคุณมองมาที่ฉัน. ถ้าคุณมีบางสิ่งบางอย่าง ที่จะพูดแล้วพูดว่า "จียงกล่าวว่าพยายามที่จะรักษาความสงบเสียงและระดับของเขา เขาใส่อีกครึ่งหนึ่งของแซนวิชของเขาลงและข้ามแขนของเขามากกว่าหน้าอกของเขารอให้ซึงรีจะพูดอะไร สิ่งใด. "ฉัน ... ไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังพูดคุยเกี่ยวกับ." ถ้าเขาไม่ได้รับอารมณ์เสียกับเขาสองสัปดาห์ที่ผ่านมาจียงจะได้กระโดดจากเก้าอี้ของเขาที่จะจี้หรือแยงหรือลงโทษโดยทั่วไป น้องเล็กเข้า spilling กล้าของเขา เพราะมันเป็นอะไรเขาก็หรี่ตาของเขาที่ชายหนุ่มและเม้มริมฝีปากของเขา เขาเป็นคนที่อยู่ในอารมณ์สำหรับเกมไม่มี; ไม่ได้ในบางเวลา โดยไม่คำนึงถึงวิธีการมากที่เขาอยากจะคืนดีกับเขาที่จะได้รับทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติจียงไม่สามารถจัดการกับซึงรีเล่นโง่. "ตัดน้องเล็ก. คุณได้รับการแขวนทั่วซึงฮยอนพี่และคุณแทบจะไม่กล่าวว่า อะไรกับผมตั้งแต่คุณ ... ตั้งแต่ที่คุณเห็นเราเข้าด้วยกัน. ตอนนี้คุณกำลังทำให้ฉันกลางวันและจ้องมองมาที่ผมเหมือนที่คุณต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างเพื่อบอกว่ามัน. " " ฉันไม่ได้รับการแขวนทั่วซึงฮยอนฮยอง " เขา huffed กลิ้งดวงตาของเขา. "นั่นคือสิ่งที่คุณได้ออกจากสิ่งที่ฉันพูดกับคุณ?" จียงถามว่าไม่เชื่อ. "ดีมัน ... มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไม่เป็นความจริง." "และพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าคุณค่าความจริง." เพื่อที่จียงได้รับแสงจ้ากวาดเรียบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จียงกินแซนวิชของเขาในความเงียบ แหงนขึ้นจากจานของเขาในขณะนี้และอีกครั้งเพื่อหาน้องเล็กที่จ้องเขาด้วยสีหน้าความเศร้าโศกบนใบหน้าของเขา พวกเขาไม่ได้พูดสักคำตั้งแต่ซึงรีได้เริ่มเตรียมอาหารกลางวันของผู้นำ และจียงไม่แน่ใจว่าสิ่งที่จะพูดเพื่อทำลายน้ำแข็งที่แช่แข็งอยู่ด้านบนของทะเลสาบมิฉะนั้นสงบเงียบของความเยือกเย็นที่พวกเขาได้ลอย มันเป็นขั้นตอนขึ้นจากเกลียดกัน ซึ่งพวกเขา ( เอ่อ จียงได้ ) เสร็จแล้วสำหรับสองสัปดาห์ที่แล้ว 10 นาที เป็นจุดแตกหัก แม้ว่า มันน่าขนลุกสำหรับซึงรีไป 10 นาที โดยไม่ต้องพูด และมันก็ใส่บนเส้นประสาทที่จียงมันสั้น แต่ชิ้นที่เคร่งเครียดเผชิญหน้ากับซึงฮยอนก็ฝอย" โอเค คายมันออกมา ผมเห็นคุณมองที่ฉัน ถ้าคุณมีอะไรจะพูด ก็พูดสิ " จียงกล่าวว่า พยายามเก็บเสียงของเขาสงบและระดับ เขาใส่อีกครึ่งหนึ่งของแซนวิชของเขาลงและไขว้แขนของเขาบนหน้าอกของเขา รอซึงรีจะพูดบางอย่าง อะไร" ฉัน . . . ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึง . "ถ้าเขาไม่หงุดหงิดกับเขาในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา จียงจะกระโดดจากเก้าอี้ของเขา จี้ หรือ แยง หรือโดยทั่วไปมักเน่ไปทรมานเกินความอดทนของเขา มันเป็น แค่คอดตาของเขาที่น้องชายและ pursed ริมฝีปากของเขา เขาไม่มีอารมณ์จะเล่น ไม่โดนบ้าง ไม่ว่ายังไง เขาอยากคืนดีกับเขา เพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ จียงไม่สามารถดูแลซึงรีเล่นโง่ๆ" ตัด น้องเล็ก คุณเคยไปแขวนทั่วพี่ซึงฮยอน เธอแทบไม่พูดอะไรเลย ตั้งแต่คุณ . . . . . . . เมื่อคุณเห็นเราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้คุณกำลังทำให้ฉันกลางวัน และจ้องฉันเหมือนอยากจะพูดอะไร ก็พูด "" ฉันยังไม่ได้แขวนทั่วพี่ซึงฮยอน " เขา huffed รีดตาของเขา" นั่นคือสิ่งที่เธอได้จากสิ่งที่ฉันพูดกับคุณ ? จียงถาม ไม่อยากจะเชื่อเลย ." มัน . . . มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไม่จริง "" และพระเจ้ารู้ว่าคุณมีค่าความจริง”ที่จียงได้รับเหี่ยวจ้อง