There is strong evidence that dams

There is strong evidence that dams on the Mekong mainstem
will stop a significant portion of the longitudinal fishmigration required to sustain the river’s fisheries at present
levels. In contrast, we see no evidence that the drivers of
environmental sustainability (Hibbard et al. 2007) have
enough traction in the Mekong region to have an impact on
the forces currently driving investment in dam construction.
For this to change, increased awareness is needed at
multiple levels, together with adequate technical capacity,
and better environmental governance (Hibbard et al. 2007;
Lambin 2005). These factors are today only present in the
Mekong basin to a limited degree. Although many of the
60 million people who live in the lower Mekong basin are
keenly aware of the importance of the river’s fisheries, and
those who fish recognize changes in catch (Baran and
Myschowoda 2008), they generally have little knowledge
of the potential impacts that future dams may have on their
livelihoods and food security (Osborne 2009). Public
engagement in environmental assessment activities, in
particular, remains limited (UNEP et al. 2006), fisheries
rarely appear in the discourse of politicians (Friend et al.
2009), and most water resource developers are unaware of
the importance of the fisheries or the impacts of dams
(Osborne 2009).
Similarly the limited science capacity in the basin constrains
the emergence and use of new technology, as does
the tendency of current national planning approaches to
focus on the benefits of dams and give little attention to
impacts (Dore 2003; Molle 2005). Moreover, governance
conditions within the basin are not conducive to robust
debate of these and other issues (Lebel and Garden 2005;
O¨
jendal and Mathur 2002). Cooperation between government
agencies and NGOs in particular is limited, and with
the exception of Thailand few domestic NGOs are able to
represent local community interests independently (UNEP
et al. 2006; United Nations 2008). The impact of the Mekong
River Commission, the one institution charged with
facilitating regional cooperation in management of the
river, is also limited (Dore 2003; Ratner 2003), as is debate
of sustainable development options at the national level.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักฐานที่แข็งแกร่งที่เขื่อนบน mainstem แม่น้ำโขงจะหยุดการเป็นส่วนสำคัญของ fishmigration ระยะยาวที่ต้องรักษาแม่น้ำของประมงปัจจุบันระดับการ ในทางตรงข้าม เราเห็นหลักฐานที่ไม่มีไดรเวอร์ของมีความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม (Hibbard et al. 2007)พอลากในภูมิภาคแม่น้ำโขงที่จะมีผลต่อกองกำลังกำลังขับรถลงทุนในการก่อสร้างเขื่อนสำหรับการเปลี่ยนแปลง ความตระหนักเพิ่มขึ้นจำเป็นที่หลายระดับ พร้อมกับความสามารถทางเทคนิคเพียงพอและกำกับดูแลสิ่งแวดล้อม (Hibbard et al. 2007 ดีกว่าLambin 2005) ปัจจัยเหล่านี้อยู่วันนี้เท่านั้นในการลุ่มแม่น้ำโขงยังมีจำกัด ถึงแม้ว่าจำนวนมากมี 60 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในลุ่มแม่น้ำโขงลดลงkeenly ตระหนักถึงความสำคัญของแม่น้ำประมง และที่ปลารับรู้เปลี่ยนแปลงจริง (Baran และMyschowoda 2008), พวกเขาโดยทั่วไปมีความรู้น้อยผลกระทบต่อศักยภาพที่เขื่อนในอนาคตอาจมีการวิถีชีวิตและความปลอดภัยอาหาร (ออสบอร์น 2009) (มหาชน)ในการประเมินสิ่งแวดล้อมกิจกรรม ในเฉพาะ ยังคงจำกัด (UNEP et al. 2006), ประมงไม่ค่อยปรากฏในวาทกรรมของนักการเมือง (เพื่อน et al2009), และพัฒนาทรัพยากรน้ำส่วนใหญ่จะไม่รู้ความสำคัญของการประมงผลกระทบเขื่อน(ออสบอร์น 2009)ในทำนองเดียวกัน กำลังการผลิตจำกัดวิทยาศาสตร์ในลุ่มแม่น้ำจำกัดเกิดขึ้นและการใช้เทคโนโลยีใหม่ เป็นไม่แนวโน้มการวางแผนแห่งชาติปัจจุบันใกล้กับเน้นประโยชน์ของเขื่อน และให้ความสนใจน้อยผลกระทบ (Dore 2003 Molle 2005) นอกจากนี้ กำกับดูแลเงื่อนไขภายในอ่างไม่เอื้อต่อการมีประสิทธิภาพอภิปรายเหล่านี้และปัญหาอื่น ๆ (Lebel และสวน 2005O¨jendal ก Mathur 2002) ความร่วมมือระหว่างรัฐบาลหน่วยงานและองค์กรพัฒนาเอกชนโดยเฉพาะถูกจำกัด และข้อยกเว้นของไทยที่องค์กรพัฒนาเอกชนในประเทศไม่มีแสดงสถานที่ชุมชนท้องถิ่นอย่างอิสระ (UNEPร้อยเอ็ด al. 2006 สหประชาชาติ 2008) ผลกระทบของแม่น้ำโขงแม่น้ำนาย สถาบันหนึ่งโดนอำนวยความสะดวกความร่วมมือระดับภูมิภาคในการบริหารการแม่น้ำ มีจำกัด (Dore 2003 เนี 2003) เป็นอภิปรายตัวเลือกการพัฒนาที่ยั่งยืนระดับชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีหลักฐานที่เขื่อนบนแม่น้ำโขงเป็น mainstem
จะหยุดเป็นส่วนสำคัญของ fishmigration
ยาวที่จำเป็นในการรักษาประมงแม่น้ำในปัจจุบันระดับ ในทางตรงกันข้ามเราจะเห็นหลักฐานว่าไดรเวอร์ของความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม (Hibbard et al. 2007) มีแรงดึงมากพอในภูมิภาคลุ่มน้ำโขงที่จะมีผลกระทบต่อกองกำลังในปัจจุบันการลงทุนการขับรถในการก่อสร้างเขื่อน. นี้จะเปลี่ยนการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นเป็นสิ่งจำเป็น ในหลายระดับพร้อมกับความสามารถทางเทคนิคที่เพียงพอและการกำกับดูแลด้านสิ่งแวดล้อมที่ดีกว่า(Hibbard et al, 2007;. Lambin 2005) ปัจจัยเหล่านี้มีเพียงวันนี้อยู่ในลุ่มน้ำโขงในระดับที่ จำกัด แม้ว่าจะมีหลายของ60 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในลุ่มน้ำโขงที่ลดลงเป็นอย่างดีที่สุดตระหนักถึงความสำคัญของการประมงแม่น้ำและผู้ที่ปลารับรู้การเปลี่ยนแปลงในการจับ(Baran และMyschowoda 2008) พวกเขาโดยทั่วไปมีความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆของผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นที่ เขื่อนในอนาคตอาจจะมีของพวกเขาในการดำรงชีวิตและความมั่นคงด้านอาหาร(ออสบอร์ 2009) สาธารณะมีส่วนร่วมในกิจกรรมการประเมินด้านสิ่งแวดล้อมในโดยเฉพาะอย่างยิ่งยังคงจำกัด (UNEP et al. 2006) การประมงไม่ค่อยปรากฏในวาทกรรมของนักการเมือง(เพื่อน et al. 2009) และส่วนใหญ่นักพัฒนาทรัพยากรน้ำไม่รู้จักความสำคัญของการประมงหรือผลกระทบของเขื่อน(ออสบอร์ 2009). ในทำนองเดียวกันความจุวิทยาศาสตร์ จำกัด ในอ่าง constrains การเกิดขึ้นและการใช้เทคโนโลยีใหม่เช่นเดียวกับแนวโน้มของวิธีการวางแผนแห่งชาติในปัจจุบันจะมุ่งเน้นไปที่ประโยชน์ของเขื่อนและให้ความสนใจน้อยกับผลกระทบ(Dore 2003; Molle 2005) นอกจากนี้การกำกับดูแลสภาพภายในอ่างไม่เอื้อต่อประสิทธิภาพการอภิปรายของปัญหาเหล่านี้และอื่นๆ (Lebel และสวน 2005; o jendal และ Mathur 2002) ความร่วมมือระหว่างภาครัฐหน่วยงานและองค์กรพัฒนาเอกชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมี จำกัด และมีข้อยกเว้นขององค์กรพัฒนาเอกชนในประเทศไทยไม่กี่คนที่จะสามารถเป็นตัวแทนผลประโยชน์ของชุมชนท้องถิ่นอิสระ(UNEP et al, 2006. สหประชาชาติ 2008) ผลกระทบของแม่น้ำโขงคณะกรรมาธิการแม่น้ำหนึ่งสถาบันการศึกษาเรียกเก็บเงินกับการอำนวยความสะดวกความร่วมมือระดับภูมิภาคในการบริหารจัดการของแม่น้ำยังถูกจำกัด (Dore 2003; รัทเนอร์ 2003) ในขณะที่การอภิปรายของตัวเลือกการพัฒนาที่ยั่งยืนในระดับชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหลักฐานว่า เขื่อนบนแม่น้ำโขง mainstem
จะหยุดเป็นส่วนสําคัญของตามยาว fishmigration ต้องสนับสนุนการประมงในแม่น้ำที่ระดับปัจจุบัน

ในทางตรงกันข้าม เราไม่มีหลักฐานว่าไดรเวอร์ของ
ความยั่งยืนด้านสิ่งแวดล้อม ( ฮิบบาร์ด et al . 2550 ) ได้
traction เพียงพอในภูมิภาคลุ่มน้ำโขงจะมีผลกระทบต่อ
กองทัพในปัจจุบันทำให้การลงทุนในการก่อสร้างเขื่อน
นี้เปลี่ยน , เพิ่มความตระหนักเป็นสิ่งจำเป็นที่
หลายระดับ พร้อมด้วยความสามารถทางเทคนิคเพียงพอ และการส่งเสริมธรรมาภิบาล
( ฮิบบาร์ด et al . 2007 ;
lambin 2005 ) ปัจจัยเหล่านี้มีวันนี้เท่านั้นที่มีอยู่ใน
ลุ่มน้ำโขงในระดับที่ จำกัด แม้ว่าหลายของ
60 ล้านคน ที่อาศัยอยู่ในลุ่มน้ำแม่โขงตอนล่างมี
keenly ทราบความสำคัญของการประมงในแม่น้ำและปลา
คนที่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงในจับ ( Baran และ
myschowoda 2008 ) , พวกเขาโดยทั่วไป มี
ความรู้น้อยของผลกระทบที่เขื่อนในอนาคตอาจมีพวกเขา
วิถีชีวิตและความมั่นคงด้านอาหาร ( ออสบอร์น 2009 ) ประชาชนมีส่วนร่วมในกิจกรรมการประเมินสิ่งแวดล้อม

,โดยเฉพาะ ยังคงจำกัด ( UNEP et al . 2006 ) ประมง
ไม่ค่อยปรากฏในวาทกรรมของนักการเมือง ( เพื่อน et al .
2009 ) , และนักพัฒนาแหล่งน้ำส่วนใหญ่จะไม่ทราบ
ความสำคัญของการประมงหรือผลกระทบจากเขื่อน
( Osborne 2009 ) .
ในทํานองเดียวกันความจุวิทยาศาสตร์จำกัดในอ่างจำกัด
การเกิดขึ้นและการใช้เทคโนโลยีใหม่ เช่นเดียวกับ
แนวโน้มของวิธีการวางแผนแห่งชาติปัจจุบัน

เน้นประโยชน์ของเขื่อน และให้ความสนใจน้อย

ผลกระทบ ( Dore 2003 ; มอล 2005 ) นอกจากนี้ ธรรมาภิบาล
สภาพภายในอ่างจะไม่เอื้อต่อการอภิปรายที่แข็งแกร่ง
ของเหล่านี้และปัญหาอื่น ๆ ( ( สวน 2005 ;
O
และตั้ง jendal มาเธอร์ 2002 ) ความร่วมมือระหว่างหน่วยงานภาครัฐและองค์กรเอกชน โดยเฉพาะ

) และข้อยกเว้นของไม่กี่ประเทศไทยเอ็นจีโอสามารถ
แสดงความสนใจชุมชนอิสระ ( UNEP
et al . 2006 ; มติ 2008 ) ผลกระทบของคณะกรรมาธิการแม่น้ำโขง
แม่น้ำ สถาบันหนึ่งข้อหา
ส่งเสริมความร่วมมือระดับภูมิภาคในการจัดการของ
แม่น้ำ , ยังจํากัด ( มหาชน ) ( / 2003 ; แรทเนอร์ , 2003 ) เป็นการอภิปราย
ตัวเลือกการพัฒนาที่ยั่งยืนในระดับประเทศ