The next night he was afraid to lea

The next night he was afraid to leave his room, and though Sophie argued with him he wouldn't open the door.
"What are you doing in there?" she asked.
"Nothing."
"Are you reading?"
"No."
She was silent a minute, then asked, "Where do you keep the books you read? I never see any in your room outside of a few cheap trashy ones."
He wouldn't tell her.
"In that case you're not worth a buck of my hard-earned money. Why should I break my back for you? Go on out, you bum, and get a job."
He stayed in his room for almost a week, except to sneak into the kitchen when nobody was home. Sophie railed at him, then begged him to come out, and his old father wept, but George wouldn't budge, though the weather was terrible and his small room stifling. He found it very hard to breathe, each breath was like drawing a flame into his lungs.



One night, unable to stand the heat any more, he burst into the street at one a.m., a shadow of himself. He hoped to sneak to the park without being seen, but there were people all over the block, wilted and listless, waiting for a breeze. Geroge lowered his eyes and walked, in disgrace, away from them, but before long he discovered they were still friendly to him. He figured Mr. Cattanzara hadn't told on him. Maybe when he woke up out of his drunk the next morning, he had forgotten all about meeting George. George felt his confidence slowly come back to him.
That same night a man on a street corner asked him if it was true that he had finished reading so many books, and George admitted he had. The man said it was a wonderful thing for a boy his age to read so much.
"Yeah," George said, but he felt relieved. He hoped nobody would mention the books any more, and when, after a couple of days, he accidentally met Mr. Cattanzara again, he didn't, though George had the idea he was the one who had started the rumor that he had finished all the books.
One evening in the fall, George ran out of his house to the library, where he hadn't been in years. There were books all over the place, wherever he looked, and though he was struggling to control an inward trembling, he easily counted off a hundred, then sat down at a table to read.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

< 4 > คืนถัดไปเขากลัวจะออกจากห้องของเขา และแม้ว่าโซฟีโต้เถียงกับเขา เขาจะไม่เปิดประตู "จะทำอะไรในมี" เธอถาม "ไม่" "มีคุณอ่าน" "หมายเลข" เธอเงียบเป็นนาที ถาม แล้ว "ที่คุณเก็บหนังสือที่คุณอ่านหรือไม่ ไม่เห็นมีในห้องพักนอกกี่คน trashy ประหยัด" เขาจะไม่บอกเธอ "ในกรณีที่คุณไม่น่าบัคของเงินได้ยาก เหตุใดฉันจึงควรตัดหลังสำหรับคุณ ไปออก คุณกุ๊ย และงาน" เขาอยู่ในห้องของเขาเกือบสัปดาห์ ยกเว้นจะแอบเข้าครัวเมื่อไม่มีใครอยู่บ้าน โซฟี railed ที่เขา แล้วขอร้องให้เขามา และร้องไห้คิดถึงพ่อเก่า แต่จอร์จไม่ขยับ เขยื้อน แม้ว่าสภาพอากาศแย่ และห้องเล็กยับยั้งเขา เขาพบว่ามันยากมากหายใจ ลมหายใจแต่ละที่เช่นวาดเปลวไฟเข้าไปในปอดของเขา < 5 > คืนหนึ่ง สามารถทนความร้อนอีก เขาเข้ามาในถนนน้อยหนึ่ง เงาของตัวเอง เขาหวังว่าจะแอบไปสวนโดยไม่ต้องการเห็น แต่มีคนทั่วบล็อค wilted และ listless รออย่างสะดวกสบาย Geroge ตาลดลง และ เดิน ในเสียราศี จากนั้น แต่ก่อนนานเขาพบ พวกเขายังคงเป็นมิตรกับเขา เขาคิด Cattanzara นายไม่ได้บอกว่า บนเขา บางทีเมื่อเขาตื่นขึ้นจากเขาเมาตอนเช้าถัดไป เขาได้ลืมการประชุมจอร์จ จอร์จรู้สึกมั่นใจของเขาอย่างช้า ๆ กลับมาเขา คืนเดียวกันนั้นคนบนถนนถามเขาถ้า มันเป็นจริงว่า เขาได้เสร็จสิ้นการอ่านหนังสือมาก และจอร์จยอมรับเขาได้ ชายคนนั้นกล่าวว่า มันเป็นสิ่งยอดเยี่ยมสำหรับเด็กผู้ชายอายุของเขาอ่านมาก "ใช่ จอร์จกล่าว แต่เขารู้สึกปลดปล่อย เขาหวังว่า ใครจะพูดถึงหนังสืออีก และเมื่อ หลังจากสองสามวัน เขาบังเอิญได้พบนาย Cattanzara อีก เขา ไม่ ว่าจอร์จมีความคิดที่เขาเป็นผู้หนึ่งที่ได้เริ่มต้นข่าวลือที่ว่า เขาได้เสร็จสิ้นหมด ยามค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง จอร์จวิ่งออกจากบ้านของเขาในไลบรารี ที่เขาไม่ได้รับในปี มีหนังสือทั่วทุกสถาน ที่ใดก็ ตามที่เขามอง และแม้ว่าเขาได้ดิ้นรนควบคุมขณะเดียวความตะลึงงัน ได้นับร้อยปิด แล้วเขานั่งลงที่ตารางการอ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

<4>
ในคืนถัดมาเขาก็กลัวที่จะออกจากห้องพักของเขาและแม้ว่าโซฟีเถียงกับเขาว่าเขาจะไม่เปิดประตู.
"คุณกำลังทำอะไรอยู่ในนั้น?" เธอถาม.
"ไม่มีอะไร."
"คุณอ่าน?"
"ไม่"
เธอเป็นคนเงียบนาทีแล้วถามว่า "คุณจะให้หนังสือที่คุณอ่าน? ฉันไม่เคยเห็นใด ๆ ในห้องของคุณอยู่นอกราคาถูกไม่กี่คนที่ไร้ค่า . "
เขาจะไม่บอกเธอ.
"ในกรณีที่คุณไม่ได้เจ้าชู้มูลค่าของเงินได้ยากของฉัน. ทำไมฉันจึงควรทำลายกลับของฉันให้คุณไปในออกคุณบอมและได้งาน."
เขา อยู่ในห้องของเขาเกือบสัปดาห์ยกเว้นที่จะแอบเข้าไปในห้องครัวเมื่อไม่มีใครอยู่ที่บ้าน โซฟีที่ด่าเขาแล้วขอร้องให้เขาออกมาและพ่อเก่าของเขาร้องไห้ แต่จอร์จจะไม่ขยับเขยื่อนแม้ว่าสภาพอากาศที่น่ากลัวและห้องเล็ก ๆ ของเขายับยั้ง เขาพบว่ามันยากมากที่จะหายใจแต่ละลมหายใจเป็นเหมือนการวาดภาพเปลวไฟเข้าไปในปอดของเขา. <5> คืนหนึ่งไม่สามารถที่จะยืนความร้อนใด ๆ มากขึ้นเขาพรวดพราดเข้ามาในถนนที่ 01:00, เงาของตัวเอง เขาหวังว่าจะแอบไปที่สวนสาธารณะโดยไม่ต้องเห็น แต่มีคนทั่วบล็อกร่วงโรยและกระสับกระส่ายรอสายลม Geroge ลดลงตาของเขาและเดินในความอับอายห่างจากพวกเขา แต่ไม่นานเขาพบว่าพวกเขายังคงมีความเป็นมิตรกับเขา เขาคิดนาย Cattanzara ไม่ได้บอกกับเขา บางทีเมื่อเขาตื่นขึ้นมาจากเมาของเขาเช้าวันรุ่งขึ้นเขาลืมทั้งหมดเกี่ยวกับการประชุมจอร์จ จอร์จรู้สึกเชื่อมั่นของเขาค่อย ๆ กลับมาที่เขา. ในคืนเดียวกันนั้นคนที่อยู่บนมุมถนนถามเขาว่ามันเป็นความจริงที่ว่าเขาได้เสร็จสิ้นการอ่านหนังสือมากมายและจอร์จยอมรับว่าเขามี คนที่บอกว่ามันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับเด็กอายุของเขาในการอ่านมาก. "ใช่" จอร์จกล่าวว่า แต่เขารู้สึกโล่งใจ เขาหวังว่าจะไม่มีใครพูดถึงหนังสือใด ๆ มากขึ้นและเมื่อหลังจากสองสามวันเขาบังเอิญได้พบกับนาย Cattanzara อีกครั้งเขาไม่ได้ แต่จอร์จมีความคิดที่เขาเป็นคนหนึ่งที่ได้เริ่มมีข่าวลือว่าเขาได้เสร็จสิ้นแล้ว หนังสือทุกเล่ม. เย็นวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง, จอร์จวิ่งออกมาจากบ้านของเขาไปที่ห้องสมุดที่เขาไม่เคยได้รับในปีที่ผ่านมา มีหนังสือทั่วทุกสถานที่เป็นที่ใดก็ตามที่เขามองและแม้ว่าเขาจะได้รับการดิ้นรนเพื่อควบคุมการสั่นขาเข้าเขาได้อย่างง่ายดายนับร้อยออกแล้วนั่งลงที่โต๊ะในการอ่าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

< >
4 คืนต่อไปเขาก็กลัวที่จะออกไปจากห้องของเขา และแม้ว่า โซฟี ทะเลาะกับเขา เขาก็ไม่เปิดประตู
" คุณทำอะไรในนั้น ? เธอถาม .
" ไม่มีอะไร "
" คุณอ่านได้มั้ย ? "

" ไม่ " เธอเงียบไปสักครู่ แล้วก็ถามว่า " ที่คุณเก็บหนังสือที่คุณอ่าน ผมเคยเห็นในห้องนอกราคาถูกไม่กี่คนที่ไร้ค่า "
เขาไม่ยอมบอกเธอ
" ในกรณีที่คุณไม่น่าบัคของเงินที่ผมหามาด้วยความยากลำบาก ทำไมฉันควรหยุดกลับของฉันสำหรับคุณ ไปกันเถอะ คุณบูม และได้งาน "
เขาอยู่ในห้องของเขาเกือบสัปดาห์ นอกจากจะแอบเข้าไปในครัวตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน โซฟี railed ใส่เขา แล้วขอร้องให้เขามา และพ่อของพ่อร้องไห้ แต่จอร์จไม่เงินแม้ว่าสภาพอากาศที่เลวร้ายและขนาดเล็กห้องอึดอัด เขาพบว่ามันยากมากที่จะหายใจ ลมหายใจก็เหมือนวาดเปลวไฟเข้าไปในปอดของเขา

< 5 >

1 คืน ไม่สามารถทนความร้อนได้อีกต่อไปแล้ว เขาออกมาที่ถนน หนึ่งโมงเช้า เงาของตัวเอง เขาหวังที่จะแอบไปจอดโดยไม่มีคนเห็น แต่ก็มีผู้คนทั่วบล็อก เหี่ยว และง่วงเหงาหาวนอน รอสายลมจอร์จ ลง ตาของเขาและเดินอย่างอดสู ห่างจากพวกเขา แต่ไม่นานเขาพบว่าพวกเขายังเป็นมิตรกับเขา เขาคิดว่าคุณ cattanzara ไม่ได้บอกกับเขา บางทีเมื่อเขาฟื้นจากเมาของเขาในเช้าวันต่อมา เขาได้ลืมทั้งหมดเกี่ยวกับการประชุม จอร์จ จอร์จรู้สึกความมั่นใจของเขาค่อยๆกลับมาหาเขา
คืนนั้น ผู้ชายที่มุมถนนถามเขาว่า ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ที่เขาได้เสร็จสิ้นการอ่านหนังสือมาก และจอร์จ ยอมรับว่า เขามี เขากล่าวว่า มันเป็นสิ่งที่วิเศษมากสำหรับเด็กผู้ชายอายุเท่าเขาอ่านเลย
" ใช่ " จอร์จพูด แต่เขาก็รู้สึกโล่งใจ เขาหวังว่าจะไม่มีใครพูดถึงหนังสือได้มากขึ้น และเมื่อหลังจากสองสามวัน เขาบังเอิญได้พบกับ นาย cattanzara อีกครั้ง เขาไม่ได้ทำแม้ว่าจอร์จ มีความคิด เขาเป็นคนเริ่ม มีข่าวลือว่าเขามีหนังสือทั้งหมดเสร็จ
เย็นหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง , จอร์จ วิ่งออกจากบ้านไปห้องสมุดที่เขาไม่ได้มาเป็นปี มีหนังสือไปทั่ว ทุกที่ที่เขาดู และเขากำลังต่อสู้เพื่อควบคุมข้างในสั่น เขาสามารถนับจากร้อย แล้วนั่งลงที่โต๊ะอ่านหนังสือ