After speaking, he dragged his body

After speaking, he dragged his body filled with pain, carrying a gust of unwavering killing intent and hatred, and hobbled away… He didn’t walk towards his quarters or the Profound Gathering Tower, but towards the Inner Palace exit.

Watching Fen Juechen’s silhouette, Yun Che’s eyebrows sunk, and he breathed heavily for a moment. He also had a premonition that the lesson he had taught Fen Juechen was very likely to make him a frightening enemy… A madman-like enemy, but he definitely wouldn’t regret it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังจากพูด เขาลากร่างกายของเขาเต็มไป ด้วยความเจ็บปวด แบก gust เจตนาฆ่าแน่วแน่และความเกลียดชัง และเห็นว่าไป... เขาไม่ได้เดินรอบเขาหรือ Profound รวบรวมหอ แต่ ทางออกภายในพระราชวังดูเงาวเฟิ่น Juechen คิ้ว Yun Che อับปาง และเขาหายใจอย่างหนักสำหรับช่วงเวลา นอกจากนี้เขายังมีลางสังหรณ์ที่ว่า บทเรียนที่ท่านสอนวเฟิ่น Juechen คือจะทำให้เขาเป็นศัตรูที่น่ากลัว... เป็นศัตรูเหมือนคนบ้า แต่เขาแน่นอนจะไม่เสียใจมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากที่พูดเขาลากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดถือกระโชกของใจเด็ดเจตนาฆ่าและความเกลียดชังและ hobbled ออกไป ... เขาไม่ได้เดินไปทางสี่หรือลึกซึ้งชุมนุมทาวเวอร์ของเขา แต่ต่อภายในพระราชวังทางออก. ดูเงา Fen Juechen ของ คิ้ว Yun เจ๊จมและเขาสูดลมหายใจอย่างหนักสักครู่ นอกจากนี้เขายังมีสังหรณ์ใจว่าบทเรียนที่เขาได้สอน Fen Juechen มีแนวโน้มมากที่จะทำให้เขากลายเป็นศัตรูที่น่ากลัว ... ศัตรูคนบ้าเหมือน แต่เขาแน่นอนจะไม่เสียใจมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากพูด เขาลากร่างของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ถือการกระโชกของไม่เปลี่ยนแปลงเจตนาฆ่าและเกลียดชัง และโขยกหนี . . . . . . . เขาไม่ได้เดินไปหาที่พัก หรือหอรวมที่ลึกซึ้ง แต่ทางออกภายในพระราชวังดูจากเงา juechen , ยุนเช คิ้วจม เขาหายใจหนักหน่อย เขามีลางสังหรณ์ว่า บทเรียนที่เขาสอน เฟิน juechen ถูกมาก ทำให้เขากลายเป็นศัตรูที่น่ากลัว . . . . . . . คนบ้า เหมือนศัตรู แต่เขาคงไม่เสียใจ