In this construct it was clear that

In this construct it was clear that current theory in MBT offered great understanding of the attachment processes to the encounter on the A-B axis (human to human). However, more needed to be understood about how attachment processes may operate variously on the A-C and B-C axes (human to material, object to human). Artworks, as material objects, had particular characteristics: they were physically made; the making process was detectably preserved in their structure; they remained over time; and could be subject to joint viewing by individuals. Cross-referring of these unique features with the wealth of neurobiological attachment research offered tantalising prospects for the development of art therapy, a point agreed by Fonagy:
I believe that with its many subspecialties, art therapy has the key, or perhaps a key, to our understanding of the mechanisms underpinning change in all kinds of psychological treatments. This is in part because many forms of art therapy are not principally language-based and also because art therapy is not burdened with the over-detailed theorising of many other psychotherapeutic modalities, but mostly because art therapy is closest to what we now understand to be the embodied roots of human consciousness and cognition. (Fonagy, 2012, p. 90)
Reviewing the psychological literature of human interaction with material objects, Camic (2010) concluded that while objects such as artworks, favourite possessions, toys and blankets appeared to play a crucial role in the development of the self and an understanding of others, it was surprising that they had not been utilised more broadly in psychological therapy (Camic, Brooker, & Neal, 2011). Art therapists had included interaction with material objects in practice for over 70 years but had historically drawn surprisingly little on that body of developmental literature (Damerell, 1999).
The turn of the twenty-first century marked a shift in the way art therapists widened their theory-building approaches. Art therapists had more recently focused on the possible neurological basis of making and viewing material objects in therapy. The approach was speculative, involving hypothesising how the various activities in art therapy might match what had been revealed from laboratory-based neurobiological studies. Claims were made that art-object-making may enhance emotional processes because it engaged a wider range of brain systems (Hass-Cohen, 2008; Lusebrink, 2004; O'Brien, 2004). It was suggested that the novelty and strangeness of art-making promoted neuroplasticity via the temporary raising of anxiety systems through the action of cortisol (Hass-Cohen, 2008). Hass-Cohen (2008) and Elbrecht (2013) described how the language centre in the brain was adapted from the hand and movement centres and proposed that art helped the communication of deep seated emotions because it was a physical and gestural interaction with objects.
While some studies did examine the neurological basis of relatedness in art therapy, much of this theorisation favoured intra-psychic processes over interpersonal processes. For example, Kravits (2008) used memoryBOOKS with reflections from the adult attachment interview (Main & Goldwyn, 1994) to theorise how trainees developed their attachment narratives. Although the focus was on the relationship betweenTHE BOOK as a material object and the attachment system, it remained unclear how the art therapist acted to use that object to build the facilitating relationship (or attachment) with the participants. Possibly this bias was because neurobiological processes were often identified by studies detailing isolated actions, for example making objects with hands or viewing artworks in neuro-scanning experiments. The same discrete actions in art therapy may have been easier to cross-reference to those studies. However, this did not address the point that extant art therapy theory tended to place discrete actions in art therapy in the service of building an overall therapeutic relationship. This tension was apparent in the issue of art directives favoured in the CREATE model by Hass-Cohen (2008). The volume, entitled Art Therapy and Clinical Neuroscience (Hass-Cohen & Carr, 2008), put forward many compelling arguments about the importance of the art therapists giving specific art directives to service users in art activity on that basis. While there may have been substantial benefit from art directives, that directing stance itself represented a tension to be explored with the contingent responding approaches which appeared to activate the attachment system (Gergely & Unoka, 2008). While Hass-Cohen did refer to attunement and mirroring when directing, it was argued there would be benefit in art therapists examining the relationship between leading and following actions in art therapy more explicitly.
Exploring theoretical correlations between art therapy and neuroscience was a very important start. Speculative theorising had been used to drive sampling. For example, when researchers asked ‘What caused dinosaur extinction 65 million years ago?’, they speculated that it was a meteorite. Evidence for that theory would be iridium dust as it is only found in meteorites. Sample sites showing huge deposits of iradium dust carbon dated back 65 million years (Dey, 1999). However, neurological-based art therapy hypotheses had not yet been verified by the laboratory-based methods used in the original neurobiological studies cited. Two factors may have been involved: first the prohibitive expense of neuro-scanning; and second that in vivo sampling from art therapy presented particular methodological complexity. The foremost sampling problem was that art therapy could not be viewed as one single action, but rather as a series of actions, ranging from art-making to art-viewing and discussion etc. If there was no single definitive art therapy moment, then any sampling via neuro-imaging or blood draws must be taken in the context of the other actions involved in the practice. That cumulative principle seemed to have been supported by a study by Visnola, Prudza, Bake, and Pike (2010) which measured cortisol levels related to employee stress in a trial art therapy of an art therapy group versus a control group. They found that cortisol dropped significantly in the art therapy group compared to the control (P< 0.05), but only at the last reading. The effect of art therapy was cumulative. The sampling problem for oxytocin as the marker for the attachment system was that it lasts only 10 minutes after activation. Where might that sample be taken in art therapy if it is a cumulative process of relationship building?
In parallel with the neurological theorisation of art therapy, art therapists also started to explore attachment theory more actively. Noting that attachment theory successfully utilised observational research to reveal interpersonal processes between infants and caregivers, Evans and Dubowski (2001) micro-analysed video footage of the exchanges between therapist and patient. Utilising an attachment framework, they demonstrably increased engagement and use of art-objects by understanding the contingent responding involved. Likewise Ball (2002) observed an art therapist and child over a long period and coded their interaction to build a theory of art therapy actions. Co-operation around art-object play was central to the moments of therapeutic change. Isserow's (2008, 2013) important papers made links between how looking together in art therapy may draw on the innate development structures that drive observed joint attention in child development studies (Trevarthen, 1980, 2004). This had not been subjected to observational research in art therapy, but it offered a framework for doing so.
However, the application of observational methodology in art therapy had been limited to individual work with children and those with learning disabilities. It may be argued that attachment processes were more directly observable in these populations because the cortex was less developed, which results in communication being more demonstrative and less as mediated through reflective internal processes. Doubt had been expressed as to whether viewing transaction in art therapy with adults may be available for observation in the same way (Patterson, Crawford, Ainsworth, & Waller, 2011). Observational methodology had been criticised by psychodynamic-orientated art therapists who suggested it merely triangulates enactment with the manifest world rather than with the symbolic processes within the session (Dolphin, Byers, Goldsmith, & Jones, 2014). It was unclear how much of that could be generalised to the authors' study of their groups with non-learning disabled adults.
Therefore, there remained a deficit in understanding how art therapists worked interpersonally with adults in groups using material objects to activate the attachment system. In verbal MBT, that inter-subjective action had been described as follows:
The patient has to find himself in the mind of the therapist and, equally, the therapist has to understand himself in the mind of the patient if the two together are to develop a mentalizing process. Both have to experience a mind changed by a mind. (Bateman & Fonagy, 2006, p. 93)
The authors found that this mentalising process occurred in their clinical art therapy practice, but it was hard to describe what actions occurred to help adult individuals connect this way through material art-objects in a group setting. A lack of practice description in relation to the attachment system in art therapy was contrasted to how helpful practice description was in the development of MBT. Observational research had been recommended in art therapy for this reason:
An observer in art therapy sessions has the unique opportunity to notice the exchanges between art therapist and client and their responsiveness to each other and the art. From this perspective the researc

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในโครงสร้างนี้ เป็นชัดเจนว่า ทฤษฎีปัจจุบันใน MBT เสนอดีเข้าใจแนบกับพบบนแกน A-B (บุคคล-บุคคล) อย่างไรก็ตาม เพิ่มเติมต้องการที่จะเข้าใจเกี่ยวกับวิธีกระบวนการสิ่งที่แนบมาอาจมีเพิ่มใน A-C และ B-C แกนต่าง ๆ (มนุษย์กับวัสดุ วัตถุบุคคล) งานศิลปะ เป็นวัตถุวัสดุ มีลักษณะเฉพาะ: พวกเขาจริงทำ กระบวนการทำให้ถูกเก็บรักษาไว้ในโครงสร้าง detectably พวกเขายังคงเวลา และอาจจะต้องดูร่วมโดยบุคคลที่ จุด cross-referring ของเหล่านี้ไม่ซ้ำกับมายแนบ neurobiological วิจัยเสนอลูกค้าอินเทอร์เนตสำหรับการพัฒนาของศิลปะบำบัด ตกลง โดย Fonagy:เชื่อว่า subspecialties เป็นจำนวนมาก ศิลปะบำบัดมีคีย์ หรือบางทีคีย์ ให้เราเข้าใจกลไก underpinning เปลี่ยนในทุกประเภทของการรักษาทางจิตใจ นี้เป็นบางส่วน เพราะหลายรูปแบบของศิลปะบำบัดไม่ใช่หลักภาษาตาม และเนื่อง จากศิลปะบำบัดคือไม่เป็นภาระกับ theorising รายละเอียดมากเกินไปของหลาย modalities อื่น ๆ psychotherapeutic แต่เป็นส่วนใหญ่ เพราะศิลปะบำบัดจะใกล้เคียงกับสิ่งที่เราตอนนี้เข้าใจเป็น embodied รากของจิตสำนึกมนุษย์และประชาน (Fonagy, 2012, p. 90)ทบทวนวรรณกรรมจิตวิทยามนุษย์ปฏิสัมพันธ์กับวัตถุวัสดุ Camic (2010) สรุปว่า ในขณะที่วัตถุ เช่นปรากฏบทบาทสำคัญในการพัฒนาตนเองและความเข้าใจของผู้อื่น งานศิลปะ ทรัพย์สินที่ชื่นชอบ ของเล่น และผ้าห่มก็น่าแปลกใจที่พวกเขาได้ไม่ถูกใช้อย่างกว้างขวางขึ้นในการบำบัดจิตใจ (Camic บรุ๊ค & นีล 2011) ศิลปะบำบัดได้รวมการโต้ตอบกับวัตถุวัสดุในทางปฏิบัติกว่า 70 ปี แต่มีประวัติออกน่าแปลกใจเล็กน้อยในร่างกายที่ของเอกสารประกอบการพัฒนา (Damerell, 1999)เปิดของศตวรรษยี่สิบแรกกะในบำบัดศิลปะวิธีการทำเครื่องหมาย widened วิธีการสร้างทฤษฎี เมื่อเร็ว ๆ นี้ศิลปะบำบัดได้เน้นให้ระบบประสาทพื้นฐานสามารถทำ และดูวัตถุวัสดุในการรักษา วิธีถูกเก็งกำไร เกี่ยวข้องกับ hypothesising ว่ากิจกรรมต่าง ๆ ในศิลปะบำบัดอาจตรงกับสิ่งได้รับการเปิดเผยจากห้องปฏิบัติการศึกษา neurobiological เรียกร้องทำพฤษภาคมทำศิลปะวัตถุที่เสริมสร้างกระบวนการทางอารมณ์เนื่องจากมันหมั้นช่วงกว้างของระบบสมอง (Hass-โคเฮน 2008 Lusebrink, 2004 โอไบรอัน 2004) เขาแนะนำว่า นวัตกรรมและ strangeness ของการทำงานศิลปะส่งเสริม neuroplasticity ผ่านชั่วคราวเพิ่มระบบความวิตกกังวลโดยการกระทำของ cortisol (Hass-โคเฮน 2008) Hass-โคเฮน (2008) และ Elbrecht (2013) อธิบายว่า ศูนย์ภาษาในสมองถูกดัดแปลงจากมือ และย้ายศูนย์ และได้เสนอว่า ศิลปะช่วยการสื่อสารอารมณ์ลึกนั่ง เพราะไม่มีการโต้ตอบทางกายภาพ และ gestural กับวัตถุในขณะที่บางการศึกษาไม่ได้ตรวจสอบข้อมูลพื้นฐานระบบประสาทของ relatedness ในศิลปะบำบัด มาก theorisation นี้ favoured psychic ระหว่างกระบวนการมากกว่ากระบวนมนุษยสัมพันธ์ ตัวอย่าง memoryBOOKS Kravits (2008) ใช้กับสะท้อนจากสิ่งที่แนบสำหรับผู้ใหญ่ (หลัก & Goldwyn, 1994) การ theorise วิธีฝึกพัฒนา narratives แนบของการสัมภาษณ์ แม้ว่าโฟกัสอยู่บน betweenTHE ความสัมพันธ์จองวัตถุวัสดุและระบบที่แนบมา มันยังคงไม่ชัดเจนวิธีบำบัดโรคศิลปะดำเนินการใช้วัตถุเพื่อสร้างความสัมพันธ์ facilitating (หรือแนบ) กับผู้เข้าร่วม อาจมีความโน้มเอียงนี้เนื่องจากกระบวนการ neurobiological มักจะระบุ โดยศึกษารายละเอียดการดำเนินการแยก เช่นทำวัตถุ ด้วยมือ หรือการดูงานศิลปะในการสแกนสมองทดลองได้ การแยกกันเหมือนกันรักษาศิลปะอาจได้รับการอ้างอิงโยงการศึกษาเหล่านั้น อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ได้อยู่จุดที่ยังไม่มีแนวโน้มทฤษฎีศิลปะบำบัดเพื่อ ทำการดำเนินการแยกกันในศิลปะบำบัดในบริการสร้างความสัมพันธ์การรักษาโดยรวม ความตึงเครียดนี้เป็นที่แน่ชัดในเรื่องคำสั่งศิลปะที่โปรดปรานในแบบสร้างของ Hass-โคเฮน (2008) ปริมาตร มีสิทธิ์รักษาศิลปะและคลินิกประสาทวิทยาศาสตร์ (Hass-โคเฮนและคาร์ 2008), นำอาร์กิวเมนต์ที่น่าสนใจมากเกี่ยวกับความสำคัญของการบำบัดศิลปะให้ไดเรกทีฟของศิลปะเฉพาะผู้ใช้บริการในกิจกรรมศิลปะตามที่ ในขณะที่อาจมีประโยชน์พบจากคำสั่งศิลปะ ท่าทางการ directing ตัวเองแสดงความตึงเครียดไปกับแนวทางตอบสนองผูกพันกับที่ปรากฏเมื่อต้องการเรียกใช้งานระบบเอกสารแนบ (Gergely & Unoka, 2008) ในขณะที่โคเฮน Hass ได้ถึง attunement และมิเรอร์เมื่อผู้กำกับ มันถูกโต้เถียงจะมีประโยชน์ในศิลปะบำบัดตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างการดำเนินการต่อไปนี้ และนำในศิลปะบำบัดมากขึ้นอย่างชัดเจนสำรวจทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะบำบัดและประสาทวิทยาศาสตร์ได้เริ่มต้นสำคัญมาก Theorising เก็งกำไรได้ถูกใช้ไปสุ่มตัวอย่าง ตัวอย่าง เมื่อนักวิจัยถาม 'อะไรสาเหตุไดโนเสาร์สูญพันธุ์ 65 ล้านปีที่ผ่านมา ' พวกเขาคาดการณ์ว่า มีอุกกาบาตที่ หลักฐานสำหรับทฤษฎีที่จะเป็นฝุ่น iridium เท่าที่พบใน meteorites เว็บไซต์ตัวอย่างแสดงเงินฝากใหญ่ของ iradium ฝุ่นคาร์บอนลงไป 65 ล้านปี (Dey, 1999) อย่างไรก็ตาม สมมุติฐานตามระบบประสาทศิลปะบำบัดได้ไม่ยังถูกตรวจสอบ โดยปฏิบัติตามวิธีการใช้ในการศึกษา neurobiological ฉบับที่อ้างถึง สองปัจจัยดังกล่าวอาจถูกเกี่ยวข้อง: แรกค่าใช้จ่ายห้ามปรามสมองสแกน และสอง ที่สุ่มตัวอย่างในสัตว์ทดลองจากศิลปะบำบัดแสดงความซับซ้อน methodological เฉพาะ ปัญหาการสุ่มตัวอย่างที่สำคัญได้ว่า การรักษาศิลปะไม่สามารถดูเป็นหนึ่งเดียวดำเนินการ แต่แทนที่จะเป็นชุดของการดำเนินการ ตั้งแต่ศิลปะทำให้ศิลปะการดูและการสนทนาเป็นต้น ถ้ามีขณะนี้ไม่รักษาศิลปะเดี่ยวทั่วไป แล้วการสุ่มตัวอย่างผ่านการศัลยกรรมรูปหรือดึงเลือดต้องดำเนินการในบริบทของการการดำเนินการอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในการปฏิบัติการ หลักการสะสมนั้นดูเหมือนจะมีการสนับสนุนการศึกษา ทาง Visnola, Prudza อบ จน (2010) ซึ่งวัดระดับ cortisol ที่เกี่ยวข้องกับความเครียดของพนักงานในการรักษาศิลปะทดลองของศิลปะบำบัดกลุ่มเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม พวกเขาพบว่า cortisol ลดลงอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มบำบัดศิลปะเปรียบเทียบกับตัวควบคุม (P < 0.05), แต่เท่า ที่อ่านล่าสุด ผลของการรักษาศิลปะสะสมได้ ปัญหาการสุ่มตัวอย่างสำหรับ oxytocin เป็นเครื่องหมายของระบบแนบถูกว่า มันเป็นเวลาเพียง 10 นาทีหลังจากเปิดใช้งาน ที่อาจตัวอย่างที่จะดำเนินในศิลปะบำบัดนั้นเป็นกระบวนการสะสมความสัมพันธ์อาคารขนานกับ theorisation มหาราชของศิลปะบำบัด ศิลปะบำบัดยังเริ่มการสำรวจทฤษฎีเอกสารแนบเพิ่มเติมอย่างแข็งขัน สังเกตทฤษฎีที่แนบเรียบร้อยแล้วใช้การวิจัยเชิงสังเกตการณ์การแสดงวิดีโอกระบวนมนุษยสัมพันธ์ระหว่างทารกและเรื้อรัง อีวานส์และ Dubowski (2001) ไมโคร analysed แลกเปลี่ยนระหว่างนักบำบัดและผู้ป่วย โดยการแนบกรอบ พวกเขา demonstrably เพิ่มหมั้นและใช้ศิลปะวัตถุ โดยการศึกษากองที่เกี่ยวข้องกับการตอบสนอง ในทำนองเดียวกันลูก (2002) สังเกตการศิลปะบำบัดโรคและเด็กระยะยาว และเขียนโต้ตอบการสร้างทฤษฎีของศิลปะบำบัดการดำเนินการ ความร่วมมือสถานเล่นศิลปะวัตถุเป็นศูนย์กลางช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงการรักษา ของ Isserow (2008, 2013) เอกสารสำคัญที่ทำให้การเชื่อมโยงระหว่างการมองกันในศิลปะบำบัดอาจวาดบนโครงสร้างพัฒนาข้อสอบไดรฟ์ที่สังเกตเด็กให้ความสนใจร่วมพัฒนาศึกษา (Trevarthen, 1980, 2004) นี้ได้ไม่ถูกต้องวิจัยเชิงสังเกตการณ์ในการรักษาศิลปะ แต่มันให้กรอบงานสำหรับการทำเช่นนั้นอย่างไรก็ตาม การประยุกต์ใช้วิธีการสังเกตการณ์ในศิลปะบำบัดได้จำกัดแต่ละการทำงานกับเด็กและคนพิการทางการเรียน มันอาจจะโต้เถียงว่า กระบวนการแนบถูกเพิ่มเติมโดยตรง observable ในประชากรเหล่านี้เนื่องจากคอร์เทกซ์ น้อยพัฒนา ซึ่งผลในการสื่อสารที่กำลังนิยม และมากน้อยเป็น mediated ผ่านกระบวนการสะท้อนแสงภายใน มีการแสดงสงสัยว่าดูธุรกรรมในศิลปะบำบัดกับผู้ใหญ่อาจไม่ได้ใช้สำหรับเก็บข้อมูลเดียว (Patterson ครอฟอร์ด Ainsworth และวอ ลเลอร์ 2011) วิธีการสังเกตการณ์ได้ถูก criticised โดยนักบำบัดศิลปะ psychodynamic เล็ก ๆ ที่แนะนำเพียง triangulates ออก กับรายการโลก แทน ด้วยสัญลักษณ์กระบวนการภายในรอบเวลา (ปลาโลมา Byers ทอง และ โจนส์ 2014) ได้ชัดเจนเท่าใดที่สามารถจะ generalised การศึกษาของผู้เขียนของกลุ่มของพวกเขาด้วยไม่ใช่เรียนรู้ผู้ใหญ่คนพิการดังนั้น ยังคงขาดดุลเข้าใจว่าศิลปะบำบัดทำงาน interpersonally กับผู้ใหญ่ในกลุ่มที่ใช้วัตถุวัสดุเพื่อเรียกใช้งานระบบเอกสารแนบ ใน MBT ด้วยวาจา การดำเนินการที่ inter-subjective ได้อธิบายไว้ดังนี้:ผู้ป่วยที่มีการค้นหาตัวเองในการบำบัดโรค และ เท่าเทียมกัน ผู้บำบัดได้เข้าใจตัวเองในจิตใจของผู้ป่วยถ้าทั้งสองร่วมกัน พัฒนากระบวนการ mentalizing ทั้งสองมีประสบการณ์มีจิตใจที่เปลี่ยนแปลง โดยมีจิตใจ (แซมเบทแมนและ Fonagy, 2006, p. 93)ผู้เขียนพบว่า กระบวนการ mentalising นี้เกิดขึ้นในการปฏิบัติตนบำบัดศิลปะทางคลินิก แต่ก็ยากที่จะอธิบายการดำเนินการที่เกิดขึ้นเพื่อ ช่วยบุคคลที่เชื่อมต่อผ่านศิลปะวัตถุวัสดุในกลุ่มนี้ทางผู้ใหญ่ การขาดคำอธิบายแนวทางปฏิบัติเกี่ยวกับระบบแนบในศิลปะบำบัดถูกต่างบำเพ็ญประโยชน์วิธีอธิบายได้ในการพัฒนาของ MBT วิจัยเชิงสังเกตการณ์ได้รับการแนะนำในศิลปะบำบัดสำหรับเหตุผลนี้:ดิออบเซิร์ฟเวอร์ที่ในเซสชันศิลปะบำบัดมีโอกาสสังเกตเห็นการแลกเปลี่ยนระหว่างนักศิลปะบำบัด และไคลเอนต์ และการตอบสนองของพวกเขากันและศิลปะ จากมุมมองนี้ researc

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการนี้สร้างเป็นที่ชัดเจนว่าทฤษฎีในปัจจุบัน MBT นำเสนอความเข้าใจที่ดีของกระบวนการสิ่งที่แนบมาจะพบบนแกน AB (คนสู่คน) แต่จำเป็นมากขึ้นในการที่จะเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการกระบวนการสิ่งที่แนบมาอาจดำเนินการแตกต่างในแกน AC และ BC (มนุษย์ที่จะวัสดุวัตถุมนุษย์) งานศิลปะเป็นวัตถุมีลักษณะเฉพาะ: พวกเขาทำร่างกาย; ขั้นตอนการทำที่ถูกเก็บรักษาไว้ detectably ในโครงสร้างของพวกเขา พวกเขายังคงอยู่ในช่วงเวลา; และอาจจะเป็นเรื่องที่รับชมร่วมกันโดยบุคคล ข้ามหมายของคุณสมบัติที่เป็นเอกลักษณ์เหล่านี้มีความมั่งคั่งของการวิจัยที่นำเสนอสิ่งที่แนบมา neurobiological ยั่วเย้าโอกาสสำหรับการพัฒนาของศิลปะบำบัดชี้ความเห็นชอบจาก Fonagy:
ผมเชื่อว่าด้วย subspecialties มากมันมีศิลปะบำบัดที่สำคัญหรือบางทีอาจจะสำคัญเพื่อ ความเข้าใจของเรากลไกหนุนการเปลี่ยนแปลงในทุกชนิดของการรักษาทางด้านจิตใจ นี่คือส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลายรูปแบบของศิลปะบำบัดไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาที่ใช้และยังเพราะศิลปะบำบัดจะไม่เป็นภาระกับ theorising มากกว่ารายละเอียดของรังสีจิตอายุรเวทอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะศิลปะบำบัดจะใกล้เคียงกับสิ่งที่เราตอนนี้เข้าใจว่าจะเป็น รากเป็นตัวเป็นตนของจิตสำนึกของมนุษย์และความรู้ (Fonagy 2012, น. 90)
การทบทวนวรรณกรรมทางจิตวิทยาของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์กับวัตถุวัสดุ Camic (2010) ได้ข้อสรุปว่าในขณะที่วัตถุเช่นงานศิลปะ, สมบัติที่ชื่นชอบของเล่นและผ้าห่มที่ดูเหมือนจะมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาตนเอง และความเข้าใจของคนอื่น ๆ มันก็น่าแปลกใจที่พวกเขาไม่ได้ถูกนำมาใช้ในวงกว้างมากขึ้นในการรักษาทางจิตวิทยา (Camic, บรุ๊คเคและโอนีล 2011) ศิลปะบำบัดที่ได้รวมการมีปฏิสัมพันธ์กับวัตถุในทางปฏิบัติมานานกว่า 70 ปี แต่ได้วาดในอดีตที่น่าแปลกใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ในร่างกายของวรรณกรรมพัฒนาการ (Damerell, 1999).
หันของศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดทำเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงในการบำบัดทางศิลปะของพวกเขาเพิ่มขึ้น วิธีการสร้างทฤษฎี ศิลปะบำบัดที่มีความสำคัญมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้บนพื้นฐานของระบบประสาทที่เป็นไปได้ในการทำและการดูวัตถุในการรักษา วิธีการคือการเก็งกำไรที่เกี่ยวข้องกับ hypothesising ว่ากิจกรรมต่าง ๆ ในศิลปะบำบัดอาจจะตรงกับสิ่งที่ได้รับการเปิดเผยจากห้องปฏิบัติการที่ใช้ศึกษา neurobiological การเรียกร้องที่ทำว่าศิลปะวัตถุทำอาจเพิ่มกระบวนการทางอารมณ์เพราะมันธุระช่วงกว้างของระบบสมอง (Hass โคเฮน, 2008; Lusebrink 2004; โอไบรอัน, 2004) มันก็บอกว่าแปลกใหม่และความไม่ชอบมาพากลของการทำศิลปะการเลื่อน neuroplasticity ผ่านการเลี้ยงชั่วคราวของระบบความวิตกกังวลผ่านการกระทำของคอร์ติซอ (Hass โคเฮน, 2008) Hass โคเฮน (2008) และ Elbrecht (2013) อธิบายว่าศูนย์ภาษาในสมองได้รับการดัดแปลงมาจากมือและศูนย์การเคลื่อนไหวและการเสนอว่าศิลปะช่วยให้การสื่อสารของอารมณ์นั่งลึกเพราะมันเป็นทางกายภาพและการมีปฏิสัมพันธ์กับวัตถุ gestural.
ในขณะที่ การศึกษาบางส่วนได้ตรวจสอบทางระบบประสาทพื้นฐานของความสัมพันธ์ในการรักษาศิลปะมาก theorisation นี้ได้รับการสนับสนุนกระบวนการภายในกายสิทธิ์กระบวนการความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ตัวอย่างเช่น Kravits (2008) ใช้ memoryBOOKS กับการสะท้อนจากสิ่งที่แนบมาให้สัมภาษณ์ผู้ใหญ่ (หลักและโกลด์วิน, 1994) ทฤษฎีการพัฒนาวิธีการฝึกอบรมเรื่องเล่าสิ่งที่แนบมาของพวกเขา แม้ว่าจะมุ่งเน้นเป็นความสัมพันธ์ betweenTHE หนังสือเป็นวัตถุวัสดุและระบบไฟล์ที่แนบมามันก็ยังคงไม่มีความชัดเจนว่าศิลปะบำบัดการดำเนินการที่จะใช้วัตถุที่จะสร้างความสัมพันธ์อำนวยความสะดวก (หรือสิ่งที่แนบมา) โดยมีผู้เข้าร่วมประชุม อาจจะมีอคติอย่างนี้เพราะกระบวนการ neurobiological มักจะถูกระบุว่าจากการศึกษารายละเอียดการดำเนินการแยกตัวอย่างเช่นการทำวัตถุด้วยมือหรือดูงานศิลปะในการทดลองระบบประสาทการสแกน การกระทำที่ไม่ต่อเนื่องเหมือนกันในศิลปะบำบัดอาจจะเป็นเรื่องง่ายที่จะอ้างอิงข้ามกับการศึกษาเหล่านั้น แต่นี้ไม่ได้อยู่ที่จุดที่ทฤษฎีศิลปะบำบัดที่ยังหลงเหลืออยู่มีแนวโน้มที่จะวางการกระทำที่ไม่ต่อเนื่องในการรักษาศิลปะในการให้บริการของการสร้างความสัมพันธ์การรักษาโดยรวม ความตึงเครียดนี้ก็เห็นได้ชัดในเรื่องของคำสั่งที่ชื่นชอบงานศิลปะในรูปแบบสร้างโดย Hass โคเฮน (2008) ปริมาณสิทธิศิลปะบำบัดและประสาทคลินิก (Hass โคเฮนและคาร์ 2008) หยิบยกข้อโต้แย้งที่น่าสนใจมากเกี่ยวกับความสำคัญของนักบำบัดศิลปะให้แนวทางศิลปะที่เฉพาะเจาะจงกับผู้ใช้บริการในกิจกรรมศิลปะบนพื้นฐานที่ว่า ในขณะที่อาจได้รับประโยชน์อย่างมากจากการสั่งงานศิลปะที่กำกับท่าทางตัวเองเป็นตัวแทนของความตึงเครียดที่จะสำรวจผูกพันกับการตอบสนองต่อวิธีการที่ปรากฏเพื่อเปิดใช้งานระบบสิ่งที่แนบมา (Gergely และ Unoka 2008) ในขณะที่โคเฮน Hass ไม่อ้างถึงไกล้และมิเรอร์เมื่อผู้กำกับมันก็เป็นที่ถกเถียงกันว่าจะมีประโยชน์ในการบำบัดศิลปะการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างการกระทำชั้นนำและต่อไปนี้ในศิลปะบำบัดมากขึ้นอย่างชัดเจน.
สำรวจทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะบำบัดและประสาทเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญมาก . เก็งกำไร theorising ถูกนำมาใช้ในการผลักดันการสุ่มตัวอย่าง ตัวอย่างเช่นเมื่อนักวิจัยถามอะไรที่เกิดจากการสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์เมื่อ 65 ล้านปีที่ผ่านมา? "พวกเขาสันนิษฐานว่ามันเป็นอุกกาบาต หลักฐานสำหรับทฤษฎีที่ว่าจะเป็นฝุ่นอิริเดียมที่มันถูกพบในอุกกาบาต ตัวอย่างเว็บไซต์ที่แสดงเงินฝากขนาดใหญ่ของคาร์บอนฝุ่น iradium ย้อนไป 65 ล้านปี (Dey, 1999) แต่ศิลปะบำบัดระบบประสาทตามสมมติฐานที่ยังไม่ได้รับการตรวจสอบโดยวิธีการที่ใช้ในห้องปฏิบัติการที่ใช้ในการศึกษา neurobiological เดิมอ้างถึง สองปัจจัยที่อาจได้รับการมีส่วนร่วม: ครั้งแรกที่ค่าใช้จ่ายที่ต้องห้ามของระบบประสาทสแกน และครั้งที่สองว่าในร่างกายจากการสุ่มตัวอย่างศิลปะบำบัดที่นำเสนอวิธีการซับซ้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาการสุ่มตัวอย่างที่สำคัญที่สุดก็คือว่าศิลปะบำบัดไม่สามารถมองได้ว่าการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเดียว แต่เป็นชุดของการกระทำตั้งแต่การทำศิลปะเพื่อศิลปะการดูและการสนทนา ฯลฯ ถ้าไม่มีช่วงเวลาที่ศิลปะบำบัดที่ชัดเจนเดียวแล้วใด ๆ การสุ่มตัวอย่างผ่านทางระบบประสาทการถ่ายภาพหรือวาดเลือดจะต้องดำเนินการในบริบทของการดำเนินการอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในการปฏิบัติ ว่าหลักการสะสมดูเหมือนจะได้รับการสนับสนุนจากการศึกษาโดย Visnola, Prudza อบและหอก (2010) ซึ่งวัดระดับ cortisol ที่เกี่ยวข้องกับความเครียดของพนักงานในศิลปะบำบัดการพิจารณาคดีของกลุ่มศิลปะบำบัดเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม พวกเขาพบว่า cortisol ลดลงอย่างมากในกลุ่มศิลปะบำบัดเมื่อเทียบกับการควบคุม (P <0.05) แต่เพียงการอ่านที่ผ่านมา ผลกระทบของศิลปะบำบัดเป็นที่สะสม ปัญหาการสุ่มตัวอย่างสำหรับอุ้งเป็นเครื่องหมายสำหรับระบบไฟล์ที่แนบมาก็คือว่ามันเป็นเวลาเพียง 10 นาทีหลังจากที่ยืนยันการใช้งาน ในกรณีที่อาจตัวอย่างที่ต้องดำเนินการในศิลปะบำบัดถ้ามันเป็นกระบวนการที่สะสมของการสร้างความสัมพันธ์?
ในแบบคู่ขนานกับระบบประสาท theorisation ของการบำบัดศิลปะบำบัดศิลปะก็เริ่มที่จะสำรวจทฤษฎีที่แนบมามากขึ้นอย่างแข็งขัน สังเกตทฤษฎีสิ่งที่แนบที่ใช้ประสบความสำเร็จในการวิจัยเชิงกระบวนการที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลระหว่างทารกและผู้ดูแลผู้ป่วยอีแวนส์และ Dubowski (2001) ภาพวิดีโอไมโครวิเคราะห์ของการแลกเปลี่ยนระหว่างนักบำบัดและผู้ป่วย กรอบเงินทองสิ่งที่แนบมาที่พวกเขามีส่วนร่วมเพิ่มขึ้น demonstrably และการใช้ศิลปะวัตถุโดยการทำความเข้าใจผูกพันที่เกี่ยวข้องกับการตอบสนอง ในทำนองเดียวกันบอล (2002) ตั้งข้อสังเกตนักศิลปะบำบัดและเด็กในระยะเวลานานและรหัสการทำงานร่วมกันของพวกเขาในการสร้างทฤษฎีของการกระทำศิลปะบำบัด ร่วมงานรอบเล่นศิลปะวัตถุที่เป็นศูนย์กลางในการช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงการรักษา Isserow ของ (2008, 2013) เอกสารสำคัญทำให้การเชื่อมโยงระหว่างวิธีการมองกันในศิลปะบำบัดอาจวาดบนโครงสร้างการพัฒนาโดยธรรมชาติที่ไดรฟ์สังเกตความสนใจร่วมกันในการศึกษาการพัฒนาเด็ก (Trevarthen, 1980, 2004) นี้ไม่ได้รับภายใต้การวิจัยเชิงศิลปะในการบำบัด แต่มันนำเสนอกรอบการทำงานสำหรับการทำเช่นนั้น.
แต่การประยุกต์ใช้วิธีการสังเกตในศิลปะบำบัดที่ได้รับการ จำกัด การทำงานของแต่ละบุคคลที่มีเด็กและผู้ที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ มันอาจจะเป็นที่ถกเถียงกันว่ากระบวนการสิ่งที่แนบมาได้มากขึ้นสังเกตได้โดยตรงในประชากรเหล่านี้เพราะเป็นเยื่อหุ้มสมองพัฒนาน้อยซึ่งจะส่งผลในการสื่อสารเป็นชี้มากขึ้นและน้อยกว่าที่สื่อผ่านกระบวนการภายในสะท้อนแสง ข้อสงสัยได้รับการแสดงความเป็นไปได้ว่าดูการทำธุรกรรมในศิลปะบำบัดกับผู้ใหญ่อาจมีสำหรับการสังเกตในลักษณะเดียวกัน (แพตเตอร์สัน, ครอว์ฟ Ainsworth และวอลเลอร์ 2011) วิธีการสังเกตที่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากจิตบำบัดที่เน้นศิลปะบำบัดที่แนะนำมันเพียง triangulates การตรากฎหมายกับโลกประจักษ์มากกว่ากับกระบวนการสัญลักษณ์ที่อยู่ในเซสชั่น (Dolphin, ยอร์ส, ช่างทองและโจนส์ 2014) มันก็ไม่มีความชัดเจนว่ามากที่สามารถทั่วไปการศึกษาของผู้เขียนในกลุ่มของพวกเขาด้วยการเรียนรู้ที่ไม่พิการผู้ใหญ่.
ดังนั้นจึงมีการขาดดุลยังคงอยู่ในการทำความเข้าใจวิธีการทำงานศิลปะบำบัด interpersonally กับผู้ใหญ่ในกลุ่มโดยใช้วัตถุเพื่อเปิดใช้งานระบบไฟล์ที่แนบมา . ในวาจา MBT ที่กระทำระหว่างอัตนัยได้รับการอธิบายไว้ดังนี้
ผู้ป่วยที่มีการพบว่าตัวเองอยู่ในใจของนักบำบัดและเท่าเทียมกันบำบัดโรคที่มีการเข้าใจตัวเองอยู่ในใจของผู้ป่วยในกรณีที่ทั้งสองร่วมกันที่จะพัฒนา กระบวนการ mentalizing ทั้งสองมีความคิดที่จะได้สัมผัสการเปลี่ยนแปลงโดยใจ (เบทและ Fonagy, 2006, น. 93)
ผู้เขียนพบว่ากระบวนการนี้ mentalising ที่เกิดขึ้นในการปฏิบัติศิลปะบำบัดทางคลินิกของพวกเขา แต่มันก็ยากที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นในการดำเนินการเพื่อช่วยให้บุคคลที่เป็นผู้ใหญ่เชื่อมต่อวิธีนี้ผ่านศิลปะวัตถุวัสดุในกลุ่ม การตั้งค่า ขาดคำอธิบายการปฏิบัติในส่วนที่เกี่ยวกับระบบสิ่งที่แนบมาในศิลปะบำบัดที่ถูกเปรียบเทียบกับวิธีการปฏิบัติที่เป็นประโยชน์คำอธิบายอยู่ในการพัฒนาของ MBT การวิจัยเชิงได้รับการแนะนำในศิลปะบำบัดด้วยเหตุนี้:
ผู้สังเกตการณ์ในการประชุมศิลปะบำบัดมีโอกาสที่จะสังเกตเห็นการแลกเปลี่ยนระหว่างนักศิลปะบำบัดและลูกค้าและการตอบสนองของพวกเขากันและศิลปะ จากมุมมองของศูนย์วิจัยนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในนี้สร้างมันเป็นที่ชัดเจนว่าทฤษฎีปัจจุบันใน MBT เสนอความเข้าใจที่ดีของสิ่งที่แนบกระบวนการที่จะพบบน AB แกน ( มนุษย์กับมนุษย์ ) อย่างไรก็ตาม เพิ่มเติม ต้อง เข้าใจเกี่ยวกับวิธีการกระบวนการที่แนบมาอาจทำงานได้หลากหลายในแอร์ b-c แกน ( มนุษย์ วัสดุและวัตถุของมนุษย์ ) งานศิลปะ เป็นวัตถุวัสดุ มีคุณลักษณะเฉพาะ :พวกเขากำลังจริงทำ ; การทำกระบวนการ detectably เก็บรักษาไว้ในโครงสร้างของพวกเขา พวกเขาอยู่ตลอดเวลา และอาจจะต้องร่วมดูด้วยคน ข้ามหมายถึง คุณลักษณะเฉพาะของเหล่านี้มีความมั่งคั่งของการวิจัยที่แนบ neurobiological เสนอโอกาสสูดกลิ่นหอมอันเพื่อพัฒนาศิลปะบำบัด จุดที่ตกลง fonagy :
โดยผมเชื่อว่า หลาย subspecialties ของศิลปะบำบัดมี คีย์ หรือบางทีคีย์เพื่อความเข้าใจในกลไกการเปลี่ยนแปลงในทุกประเภทของการรักษาทางจิตวิทยา นี่คือส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลายรูปแบบของศิลปะบำบัดไม่ได้เป็นหลัก เพราะพื้นฐานภาษาและศิลปะบำบัด ไม่ใช่เป็นภาระกับทาง theorising รายละเอียดของวิธีจิตบำบัดหลายอื่น ๆแต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะศิลปะบำบัดใกล้เคียงกับสิ่งที่เราเข้าใจเป็น embodied รากของจิตมนุษย์และการรับรู้ ( fonagy 2012 , หน้า 90 )
ทบทวนวรรณกรรมทางจิตวิทยาของการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์กับวัตถุ วัสดุ camic ( 2010 ) สรุปได้ว่า ในขณะที่วัตถุเช่นงานศิลปะที่ชื่นชอบทรัพย์สมบัติของเล่นและผ้าห่มปรากฏมีบทบาทสําคัญในการพัฒนาตนเองและการเข้าใจผู้อื่น มันน่าประหลาดใจมากที่พวกเขาไม่ได้รับการใช้อย่างกว้างขวางขึ้นในการบำบัดทางจิต ( camic จำกัด & , นีล , 2011 )ศิลปะบำบัดได้รวมการปฏิสัมพันธ์กับวัตถุในการปฏิบัติมากกว่า 70 ปี แต่จู่ ๆเล็ก ๆน้อย ๆในประวัติศาสตร์วาดร่างกายของวรรณกรรมการพัฒนา ( damerell , 1999 ) .
หันของศตวรรษที่ยี่สิบเครื่องหมายการเปลี่ยนแปลงในทางศิลปะบำบัดแนวทางทฤษฎีรักษาอาคารของพวกเขาศิลปะบำบัดมีมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆนี้เน้นที่เป็นไปได้ของการดูวัตถุ ประสาทวิทยา และวัสดุในการรักษา วิธีการคือการเกี่ยวข้องกับ hypothesising ว่ากิจกรรมต่าง ๆในศิลปะบำบัดอาจจะตรงกับสิ่งที่ได้รับการเปิดเผยจากห้องปฏิบัติการตาม neurobiological ศึกษาอ้างได้ว่าศิลปะวัตถุ ทำให้อาจจะเพิ่มกระบวนการทางอารมณ์เพราะมันหมั้นช่วงกว้างของระบบสมอง ( แฮสโคเฮน , 2008 ; lusebrink , 2004 ; O ' Brien , 2004 ) พบว่านวัตกรรมและความแข็งแรงของศิลปะการส่งเสริม neuroplasticity ผ่านการระดมความกังวลชั่วคราวของระบบผ่านการกระทำของคอร์ติซอล ( แฮส โคเฮน , 2008 )แฮสโคเฮน ( 2008 ) และ elbrecht ( 2013 ) อธิบายว่าศูนย์ภาษาในสมองถูกดัดแปลงจากมือ และการเคลื่อนไหวต่างๆ และเสนอว่า ศิลปะช่วยสื่อสารการฝังลึกของอารมณ์ เพราะมันเป็นปฏิสัมพันธ์ทางกายภาพและ gestural กับวัตถุ ในขณะที่บางการศึกษาได้ศึกษา
ประสาทวิทยาของสัมพันธ์ด้วยศิลปะมากของกระบวนการนี้ได้รับการ theorisation พลังจิตภายในผ่านกระบวนการระหว่างบุคคล ตัวอย่างเช่น kravits ( 2008 ) ที่ใช้ memorybooks ภาพสะท้อนจากผู้ใหญ่ สิ่งที่แนบมาสัมภาษณ์ ( หลัก&โกลด์วิน , 1994 ) ทฤษฎีวิธีการอบรมพัฒนาเรื่องเล่าสิ่งที่แนบมาของพวกเขา แม้ว่าโฟกัสอยู่บนความสัมพันธ์ระหว่างหนังสือที่เป็นวัสดุวัตถุและระบบสิ่งที่แนบ