This article serves as the introduc

This article serves as the introduction to the special-topic issue of the TESOL Quarterly on Language and Identity. In the first section, I discuss my interest in language and identity, drawing on theorists who have been influential in my work. A short vignette illustrates the significant relationship among identity, language learning, and classroom teaching. In the second section, I examine the five articles in the issue, highlighting notable similarities and differences in conceptions of identity. I note, in particular, the different ways in which the authors frame identity: social identity, sociocultural identity, voice, cultural identity, and ethnic identity. I explore these differences with reference to the particular disciplines and research traditions of the authors and the different emphases of their research projects. In the final section, I draw on the issue as a whole to address a prevalent theme in many of the contributions: the ownership of English internationally. The central question addressed is the extent to which English belongs to White native speakers of standard English or to all the people who speak it, irrespective of linguistic and sociocultural history. I conclude with the hope that the issue will help address the current fragmentation in the literature on the relationship between language and identity and encourage further debate and research on a thought-provoking and important topic.

Just as, at the level of relations between groups, a language is worth what those who speak it are worth, so too, at the level of interactions between individuals, speech always owes a major part of its value to the value of the person who utters it. (Bourdieu, 1977, p. 652)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความนี้ทำหน้าที่เป็นบทนำสู่ปัญหาหัวข้อพิเศษของ TESOL รายไตรมาสในภาษาและอัตลักษณ์ ในส่วนแรก ฉันสนทนาของฉันสนใจในภาษาและอัตลักษณ์ วาดบน theorists ที่มีทรงอิทธิพลในการทำงานของฉัน มากสั้น ๆ แสดงความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญระหว่างตัว เรียนภาษา และห้องเรียนสอน ในส่วนที่สอง ฉันตรวจสอบบทความห้าในปัญหา เน้นบรรยากาศความเหมือนและความแตกต่างใน conceptions ของตน ผมทราบ โดยเฉพาะ วิธีการต่าง ๆ ที่ผู้เขียนเฟรมรหัสประจำตัว: ตัวตนทางสังคม เอกลักษณ์ sociocultural เสียง วัฒนธรรม และอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ ผมสำรวจความแตกต่างเหล่านี้มีการอ้างอิงเฉพาะสาขาวิชาและประเพณีการวิจัยของผู้เขียนและ emphases ต่าง ๆ ของโครงการวิจัยของพวกเขา ในส่วนสุดท้าย ฉันวาดบนปัญหาทั้งที่อยู่รูปที่แพร่หลายในการจัดสรร: เป็นเจ้าของภาษาอังกฤษในระดับสากล คำถามกลางที่อยู่ในขอบเขตที่อังกฤษเป็นสีขาวภาษาอังกฤษมาตรฐาน หรือทุกคนที่พูดมัน ไม่ประวัติศาสตร์ภาษาศาสตร์ และ sociocultural ได้ สรุป ด้วยความหวังว่า ปัญหาจะช่วยกระจายตัวปัจจุบันในวรรณคดีในความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและอัตลักษณ์ และส่งเสริมให้อภิปรายและวิจัยหัวข้อปรปักษ์ และมีความสำคัญต่อการเพียง ระดับของความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่ม ภาษาเป็นน่าคนที่พูดมันคืออะไรน่า มากเกินไป ระดับของการโต้ตอบระหว่างบุคคล คำพูดเสมอค้างชำระส่วนสำคัญของค่าของคน utters มัน (Bourdieu, 1977, p. 652)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้เป็นการแนะนำให้หัวข้อพิเศษเรื่องของ TESOL ไตรมาส ภาษาและอัตลักษณ์ ในส่วนแรกที่ผมกล่าวถึงความสนใจในภาษาและเอกลักษณ์ , การวาดภาพบนทฤษฎีที่ได้รับอิทธิพลในงานของฉัน เป็นบทความสั้นๆที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างอัตลักษณ์ การเรียนรู้ภาษาและการเรียนการสอนในชั้นเรียน ในส่วนที่สองฉันตรวจสอบบทความทั้งห้า ในประเด็น เน้นความเหมือนและความแตกต่างในแนวความคิดของเด่นเฉพาะตัว ผมทราบ , โดยเฉพาะอย่างยิ่ง , วิธีที่แตกต่างกันซึ่งผู้เขียนกรอบอัตลักษณ์ : สังคมเอกลักษณ์ อัตลักษณ์ วัฒนธรรมสังคม เสียง , วัฒนธรรมและชาติพันธุ์ .ฉันสำรวจความแตกต่างเหล่านี้มีการอ้างอิงถึงโดยเฉพาะสาขาและประเพณีการวิจัยของผู้เขียนและเน้นที่แตกต่างกันของโครงการวิจัยของพวกเขา ในส่วนสุดท้าย ผมวาดในปัญหาทั้งที่อยู่แพร่หลายในหลายรูปแบบของการเขียน : กรรมสิทธิ์ของภาษาอังกฤษในระดับสากลศูนย์กลางคำถาม addressed เป็นขอบเขตที่ภาษาอังกฤษของเจ้าของภาษาของภาษาอังกฤษมาตรฐานสีขาวหรือคนที่พูดโดยไม่คำนึงถึงภาษาและประวัติศาสตร์วัฒนธรรมสังคม .ผมสรุปด้วยความหวังว่าจะช่วยแก้ไขปัญหาของปัจจุบันในวรรณกรรมเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและตัวตน และกระตุ้นการอภิปรายต่อไปในการวิจัย และคิด และหัวข้อที่สำคัญ

แค่ในระดับของความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มภาษามีมูลค่าอะไรใครที่พูดมันมีมูลค่า ดังนั้นเกินไป ,ระดับของการปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล การพูดมักจะเป็นหนี้ส่วนใหญ่ของค่าของค่าของคนที่พูดมัน ( บูดิเยอร์ , 1977 , หน้า 67 )