A total of 208 patients completed t

A total of 208 patients completed the study, which was terminated early because recruitment had ceased. At 12 months, there was no significant difference between the psychoeducation and control groups in the proportion of patients who discontinued pharmacologic treatment (13.2% versus 14.3%, respectively; size effect −0.3, P=0.34; hazard ratio 0.72, 95% confidence interval 0.36–1.43). Psychoeducation was associated with a significantly greater improvement in ADHD symptoms but not in functional outcome. Parental satisfaction with psychoeducation was high, and satisfaction with pharmacologic treatment was significantly greater in the psychoeducation group. There were no safety concerns.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จำนวน 208 ผู้ป่วยเสร็จสิ้นการศึกษา ซึ่งถูกตัดเนื่องจากการสรรหาบุคลากรได้หยุดลงก่อน ที่ 12 เดือน มีไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มควบคุมและ psychoeducation ในสัดส่วนผู้ป่วยที่ยกเลิกรักษา pharmacologic (13.2% เมื่อเทียบกับ 14.3% ตามลำดับ ขนาดผล −0.3, P = 0.34 อันตรายอัตรา 0.72 ช่วงความเชื่อมั่น 95% 0.36-1.43) Psychoeducation เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าอาการภาระผูกพัน แต่ ในผลการทำงานไม่ได้ ความพึงพอใจผู้ปกครองกับ psychoeducation สูง และความพึงพอใจกับ pharmacologic รักษาได้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่ม psychoeducation มีความกังวลไม่ปลอดภัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รวมของผู้ป่วย 208 เสร็จสิ้นการศึกษาซึ่งได้รับการยกเลิกในช่วงต้นเพราะการรับสมัครได้หยุด เมื่อเวลา 12 เดือนไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างจิตและกลุ่มควบคุมในสัดส่วนของผู้ป่วยที่หยุดการรักษายา (13.2% เมื่อเทียบกับ 14.3% ตามลำดับ; -0.3 ผลกระทบขนาด p = 0.34; hazard ratio ของ 0.72, 95% ช่วงความเชื่อมั่น 0.36-1.43) สุขภาพจิตที่เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในอาการสมาธิสั้น แต่ไม่ได้อยู่ในผลการทำงาน ความพึงพอใจของผู้ปกครองที่มีสุขภาพจิตอยู่ในระดับสูงและความพึงพอใจกับการรักษายาอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในกลุ่มสุขภาพจิต ไม่มีกังวลด้านความปลอดภัยได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งหมด 208 รายจบการศึกษาซึ่งถูกยกเลิกเร็ว เพราะการสรรหาได้หยุด ใน 12 เดือน มีความแตกต่างระหว่างการได้รับสุขภาพจิตศึกษาแบบกลุ่มในสัดส่วนของผู้ป่วยที่หยุดยารักษาโรค ( ร้อยละ 13.2 เมื่อเทียบกับ 14.3% ตามลำดับ ขนาดผล− 0.3 , p = 0.34 ; อันตรายเท่ากับ 0.72 , ช่วงความเชื่อมั่น 95% 0.36 ( 1.43 )สุขภาพจิตศึกษาเกี่ยวข้องกับการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในอาการของโรค แต่ไม่มีผลการทํางาน ผู้ปกครองมีความพึงพอใจกับสุขภาพจิตศึกษาสูง และความพึงพอใจในการรักษาด้วยยาอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในการสอนสุขภาพจิตแบบกลุ่ม . ไม่มีความกังวลด้านความปลอดภัย