Survival in the Jungle On Christmas

Survival in the Jungle
On Christmas Eve 1971,German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima,Peru,and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru,where she and her mother would meet up with her father,biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on tire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.

Juliane lost consciousness,and she came to several hours latter,still strapped in her seat. Miraculously,she had survived,but she had fractured her collarbone,gashed her right are,and lost vision in one eye.And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother,but all she found were some empty seats.And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash,wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle,and s he had had survival training.Although in shock,she remembered her father’s advice about surviving in the jungle:she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned onto a navigable river. Once on the river,she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way,prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays.

Despite her broken collarbone and other injuries,Juliane hacked her way through the rainforest.She frequently heard planes overhead,but she had no way to signal them. She drank water,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by some Peruvian lumbermen.They tried to treat her injuries.One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were burued in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone.The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista,where a local pilot flew her to her father,

in Pucallpa.

Julian recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในป่า ในปี 1971 คริสต์มาส วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และในทางของเธอที่ Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่ได้ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่จำ Juliane รู้สึกตัวเองปั่นป่วนนั่งในอากาศ และลงจอดแล้ว ในพืชผักนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง ถูกทำโทษยังคง นั่ง ปาฏิหาริย์ เธอรอดชีวิต แต่เธอร้าวกระดูกไหปลาร้าของเธอ gashed ของเธออยู่ด้านขวา และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตาข้างหนึ่ง และการทรมานของเธอก็เพิ่งเริ่ม เธอกำหนดเพื่อค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบถูกบางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวที่สามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเครื่องบิน Juliane ถูกรอด Juliane แล้วเดินออกจากความล้มเหลว สวมเสื้อผ้าที่ฉีกและรองเท้าเดียวเพื่อพยายามค้นหาความช่วยเหลือ สูง Juliane โดยพ่อแม่ของเธอบนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และ s ที่เขาได้มีการฝึกอบรมอยู่รอด แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับชีวิตรอดใน ป่า: เธอได้ เพื่อค้นหาน้ำไหลตามล่องจนเปิดน้ำลงในแม่น้ำมากกว่า ครั้งเดียวในแม่น้ำ เธออาจเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอต่อสู้ swarms ของแมลงและ leeches ไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้จะทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อปกป้องตัวเองจากรังสีต่อยตาย แม้เธอกระดูกไหปลาร้าหักและการบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ของเธอตัดผ่านป่า เธอได้ยินเครื่องบินจ่ายบ่อย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกใจเกินไปกินอะไรเลย ในวันสิบ เธอสะดุดลงในเรือแจวและฮัท ที่เธอค้นพบเวลาในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ที่เปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อล้างแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จดจำนับสามสิบห้าหนอนที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอเพียงอย่างเดียว วันต่อไปที่เธอถ่ายในการเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปเมือง Tournavista ซึ่งเป็นนักบินเครื่องบินเธอพ่อของเธอใน Pucallpa Julian กู้คืน และก็กลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาสู่เปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานของเธอ ซึ่งเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอยู่รอดในป่า
วันคริสต์มาสอีฟปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธออยู่บนเครื่องบิน Juliane เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในกรุงลิมาเปรูและอยู่บนทางของเธอไป Pucallpa ในภูมิภาคอะเมซอนของเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของเธอชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกว่าตัวเองปั่นป่วนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงในพืชผักนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด. Juliane หมดสติและเธอมาหลายชั่วโมงหลังยังคงผูกติดอยู่ในที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลขวาของเธอกำลังและการสูญเสียการมองเห็นในหนึ่ง eye.And ความเจ็บปวดของเธอเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่เธอก็พบว่ามีบางส่วนที่ว่างเปล่า seats.And แล้วก็เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นคนเดียวที่รอดชีวิต Juliane แล้วเดินออกจากความผิดพลาดในการสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามที่จะหาคนมาช่วย. Juliane ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและ s เขามี training.Although อยู่รอดในช็อตเธอจำ คำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตรอดในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นปลายน้ำจนน้ำหันเข้าสู่แม่น้ำนำร่อง เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าเธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้วิธีการของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย. แม้จะมีการหักกระดูกไหปลาร้าและอื่น ๆ ที่ได้รับบาดเจ็บของเธอ Juliane hacked ทางของเธอผ่าน rainforest.She เครื่องบินได้ยินบ่อยค่าใช้จ่าย แต่เธอก็ไม่มีทาง เพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขา เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยบางส่วนเปรู lumbermen.They พยายามที่จะรักษา injuries.One ของเธอพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกจากแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จำได้ว่านับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอ alone.The วันรุ่งขึ้นเธอถูกนำในการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงไปในแม่น้ำที่เมือง Tournavista ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa . จูเลียนกู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีซึ่งเธอก็กลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้กับสารคดี Werner Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่าในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Pucallpa ในภูมิภาค Amazon เปรู ที่เธอและแม่ของเธอต้องเจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องไม่ทำมัน มันคือหลงโดยฟ้าผ่าและเมื่ออายุ 17 ปี หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากการชนจูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมง เนื่องจากยังอยู่ในที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้ แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed ขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา และทรมานเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า แล้วทันใดนั้น เธอก็เห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยว จูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วยจูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า เขามีการฝึกการเอาชีวิตรอด แม้จะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า : เธอหาน้ำไหลและตามท้าย จนกระทั่งน้ำกลายเป็นบนแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธออย่างกระทันหัน รูปทรง ในน้ำ เพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตายแม้จะมีการบาดเจ็บไหปลาร้าหัก และ อื่น ๆ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและกระท่อมที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยมีชาวเปรู lumbermen พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่เป็น burued ในผิวของเธอ จูเลียนจำได้นับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมาเธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำไปเมือง tournavista ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa .จูเลียนหายและกลับไปเยอรมนี ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง