- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Silence and speech are inseparable,
Silence and speech are inseparable, inescapably intertwined. The two ‘‘belong together’’ (Picard, 1952, p. 16). Like silence and music, we1 recognize each only because it is framed by the other (Boykan, 2004; Edgar, 1997). We perceive a tune only when silences, however short, mark the beginning and the end; we hear the silence after the last note dies away only because that song has ended and the next has not yet begun. So it is, too, with silence and speech. Each delineates the other not only in use, but also in study, as in Cappella’s (1979) research on talk–silence sequences. Although various scholars define silence and speech in myriad ways,2 the one constant seems to be that each is described in relation to the other. Thus, did Derrida (1978) equate silence and madness, incompatible with language (whichcannot be mad because it necessarily carries with it normality and sense) but inseparable from it nonetheless:
Silence plays the irreducible role of that which bears and haunts language, outside and against which alone language can emerge—‘‘against’’ here simultaneously designating the content from which form takes off by force, and the adversary against whom I assure and reassure myself by force. (p. 54)
In this definition, silence and speech become two metaphorical forces (field and object) in tension, as if silence were gravity—always present, always pulling at me—and speech were any movement of mine, however small, that, in the context of that field, inevitably must emerge in opposition to gravity, born of it, erupting from it by pushing harder than it is pulled, but always haunted by the intuition that as soon as my movement, my opposition, relents and begins to diminish the field will overwhelm it and absorb it once more.
Inseparability, of course, does not necessitate a dichotomous relationship. Yet, a dichotomy is exactly what silence and speech have become in much ‘‘Western’’3 scholarship. Reflecting their cultural values and assumptions about the nature of silence and speech, ‘‘Western’’ scholars tend to perceive the two as polar opposites. Silence and speech thus become two sides of a coin, an either/or pair of phenomena with very different faces that cannot co-occur.4 In the social sciences, for example, scholars (Hasegawa & Gudykunst, 1998; Johnson, Pearce, Tuten, & Sinclair, 2003; Wagener, Brand, & Kollmeier, 2006) often treat silence as either a dependent or independent variable in experiments—a variable that can be isolated from and compared to sound, a variable that can be operationalized and measured. Likewise, conversational analysts such as Sacks, Schegloff, and Jefferson (1974) and Wilson and Zimmerman (1986) treat silence and speech as mutually exclusive categories, each with unique discursive functions.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
Silence plays the irreducible role of that which bears and haunts language, outside and against which alone language can emerge—‘‘against’’ here simultaneously designating the content from which form takes off by force, and the adversary against whom I assure and reassure myself by force. (p. 54)
In this definition, silence and speech become two metaphorical forces (field and object) in tension, as if silence were gravity—always present, always pulling at me—and speech were any movement of mine, however small, that, in the context of that field, inevitably must emerge in opposition to gravity, born of it, erupting from it by pushing harder than it is pulled, but always haunted by the intuition that as soon as my movement, my opposition, relents and begins to diminish the field will overwhelm it and absorb it once more.
Inseparability, of course, does not necessitate a dichotomous relationship. Yet, a dichotomy is exactly what silence and speech have become in much ‘‘Western’’3 scholarship. Reflecting their cultural values and assumptions about the nature of silence and speech, ‘‘Western’’ scholars tend to perceive the two as polar opposites. Silence and speech thus become two sides of a coin, an either/or pair of phenomena with very different faces that cannot co-occur.4 In the social sciences, for example, scholars (Hasegawa & Gudykunst, 1998; Johnson, Pearce, Tuten, & Sinclair, 2003; Wagener, Brand, & Kollmeier, 2006) often treat silence as either a dependent or independent variable in experiments—a variable that can be isolated from and compared to sound, a variable that can be operationalized and measured. Likewise, conversational analysts such as Sacks, Schegloff, and Jefferson (1974) and Wilson and Zimmerman (1986) treat silence and speech as mutually exclusive categories, each with unique discursive functions.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
0/5000
Silence and speech are inseparable, inescapably intertwined. The two ‘‘belong together’’ (Picard, 1952, p. 16). Like silence and music, we1 recognize each only because it is framed by the other (Boykan, 2004; Edgar, 1997). We perceive a tune only when silences, however short, mark the beginning and the end; we hear the silence after the last note dies away only because that song has ended and the next has not yet begun. So it is, too, with silence and speech. Each delineates the other not only in use, but also in study, as in Cappella’s (1979) research on talk–silence sequences. Although various scholars define silence and speech in myriad ways,2 the one constant seems to be that each is described in relation to the other. Thus, did Derrida (1978) equate silence and madness, incompatible with language (whichcannot be mad because it necessarily carries with it normality and sense) but inseparable from it nonetheless:Silence plays the irreducible role of that which bears and haunts language, outside and against which alone language can emerge—‘‘against’’ here simultaneously designating the content from which form takes off by force, and the adversary against whom I assure and reassure myself by force. (p. 54)In this definition, silence and speech become two metaphorical forces (field and object) in tension, as if silence were gravity—always present, always pulling at me—and speech were any movement of mine, however small, that, in the context of that field, inevitably must emerge in opposition to gravity, born of it, erupting from it by pushing harder than it is pulled, but always haunted by the intuition that as soon as my movement, my opposition, relents and begins to diminish the field will overwhelm it and absorb it once more.Inseparability, of course, does not necessitate a dichotomous relationship. Yet, a dichotomy is exactly what silence and speech have become in much ‘‘Western’’3 scholarship. Reflecting their cultural values and assumptions about the nature of silence and speech, ‘‘Western’’ scholars tend to perceive the two as polar opposites. Silence and speech thus become two sides of a coin, an either/or pair of phenomena with very different faces that cannot co-occur.4 In the social sciences, for example, scholars (Hasegawa & Gudykunst, 1998; Johnson, Pearce, Tuten, & Sinclair, 2003; Wagener, Brand, & Kollmeier, 2006) often treat silence as either a dependent or independent variable in experiments—a variable that can be isolated from and compared to sound, a variable that can be operationalized and measured. Likewise, conversational analysts such as Sacks, Schegloff, and Jefferson (1974) and Wilson and Zimmerman (1986) treat silence and speech as mutually exclusive categories, each with unique discursive functions.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Silence and speech are inseparable, inescapably intertwined. The two ‘‘belong together’’ (Picard, 1952, p. 16). Like silence and music, we1 recognize each only because it is framed by the other (Boykan, 2004; Edgar, 1997). We perceive a tune only when silences, however short, mark the beginning and the end; we hear the silence after the last note dies away only because that song has ended and the next has not yet begun. So it is, too, with silence and speech. Each delineates the other not only in use, but also in study, as in Cappella’s (1979) research on talk–silence sequences. Although various scholars define silence and speech in myriad ways,2 the one constant seems to be that each is described in relation to the other. Thus, did Derrida (1978) equate silence and madness, incompatible with language (whichcannot be mad because it necessarily carries with it normality and sense) but inseparable from it nonetheless:
Silence plays the irreducible role of that which bears and haunts language, outside and against which alone language can emerge—‘‘against’’ here simultaneously designating the content from which form takes off by force, and the adversary against whom I assure and reassure myself by force. (p. 54)
In this definition, silence and speech become two metaphorical forces (field and object) in tension, as if silence were gravity—always present, always pulling at me—and speech were any movement of mine, however small, that, in the context of that field, inevitably must emerge in opposition to gravity, born of it, erupting from it by pushing harder than it is pulled, but always haunted by the intuition that as soon as my movement, my opposition, relents and begins to diminish the field will overwhelm it and absorb it once more.
Inseparability, of course, does not necessitate a dichotomous relationship. Yet, a dichotomy is exactly what silence and speech have become in much ‘‘Western’’3 scholarship. Reflecting their cultural values and assumptions about the nature of silence and speech, ‘‘Western’’ scholars tend to perceive the two as polar opposites. Silence and speech thus become two sides of a coin, an either/or pair of phenomena with very different faces that cannot co-occur.4 In the social sciences, for example, scholars (Hasegawa & Gudykunst, 1998; Johnson, Pearce, Tuten, & Sinclair, 2003; Wagener, Brand, & Kollmeier, 2006) often treat silence as either a dependent or independent variable in experiments—a variable that can be isolated from and compared to sound, a variable that can be operationalized and measured. Likewise, conversational analysts such as Sacks, Schegloff, and Jefferson (1974) and Wilson and Zimmerman (1986) treat silence and speech as mutually exclusive categories, each with unique discursive functions.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
Silence plays the irreducible role of that which bears and haunts language, outside and against which alone language can emerge—‘‘against’’ here simultaneously designating the content from which form takes off by force, and the adversary against whom I assure and reassure myself by force. (p. 54)
In this definition, silence and speech become two metaphorical forces (field and object) in tension, as if silence were gravity—always present, always pulling at me—and speech were any movement of mine, however small, that, in the context of that field, inevitably must emerge in opposition to gravity, born of it, erupting from it by pushing harder than it is pulled, but always haunted by the intuition that as soon as my movement, my opposition, relents and begins to diminish the field will overwhelm it and absorb it once more.
Inseparability, of course, does not necessitate a dichotomous relationship. Yet, a dichotomy is exactly what silence and speech have become in much ‘‘Western’’3 scholarship. Reflecting their cultural values and assumptions about the nature of silence and speech, ‘‘Western’’ scholars tend to perceive the two as polar opposites. Silence and speech thus become two sides of a coin, an either/or pair of phenomena with very different faces that cannot co-occur.4 In the social sciences, for example, scholars (Hasegawa & Gudykunst, 1998; Johnson, Pearce, Tuten, & Sinclair, 2003; Wagener, Brand, & Kollmeier, 2006) often treat silence as either a dependent or independent variable in experiments—a variable that can be isolated from and compared to sound, a variable that can be operationalized and measured. Likewise, conversational analysts such as Sacks, Schegloff, and Jefferson (1974) and Wilson and Zimmerman (1986) treat silence and speech as mutually exclusive categories, each with unique discursive functions.
Speech enjoys primacy in this binary, with silence negatively perceived as a lack. At times, silence is simply the void in which speech occurs, the background or field that frames speech: ‘‘The basic assumption [is] that silences are meaningless and insignificant nothings before, between, and after interactive periods’’ (Enninger, 1991, p. 4). When we trap silence in the role of field and speech in the role of object, our scholarship suffers. Although allowing for the study of pragmatic silences such as intra- or interturn pauses (as in the previously mentioned traditional conversational analyses), viewing silence as mere frame for speech can preclude the study of seman- tic silences, silences that mean something.
Fortunately, some have avoided that trap. More than the blank page, the quiet room, more than the space in which speech manifests, contemporary scholars also often regard silence as the conspicuous and meaningful absence of a linguistic sign. With this conception of silence, in contrast to silence-as-frame, ‘‘all silences during interactive periods are significant absences [or] zero signifiers’’ (Enninger, 1991, p. 4). Glenn’s (2004) recent work on silence as rhetoric, for instance, treats silence as strategically used omissions. For her, silence is the deliberately unspoken. Althoughthey sometimes remove the word deliberate from the above equation, critical scholars tend to conceive of silence as omissions as well. One example would be Anzaldu ́a (1999), for whom silence is often silencing, the disciplining of her native tongue: the swallowed Chicano words, the unsung TexMex songs, the erased Spanish accent in English. Silence here comprises the imposed absence of speech and the theft of voice.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ความเงียบ และ คำพูดที่ไม่สามารถแยกจากกันได้ อันพลิกผัน สอง 'belong ' ด้วยกัน ' ' ( Picard , 1952 , 16 หน้า ) ชอบความเงียบ และ เพลง we1 รู้จักแต่ละเพียงเพราะมันเป็นกรอบโดยอื่น ๆ ( boykan , 2004 ; เอ็ดการ์ , 1997 ) เรารับรู้เสียงเท่านั้น เมื่อความเงียบ แต่สั้น มาร์คจุดเริ่มต้นและสิ้นสุดเราได้ยินความเงียบหลังจากที่โน้ตตัวสุดท้ายตายจากไปเท่านั้น เพราะเพลงนั้นจบลง และต่อไปยังไม่ได้เริ่ม ดังนั้น มันเป็น เกินไป กับความเงียบ และเสียง อธิบายแต่ละอื่น ๆ ไม่เพียง แต่ในการใช้ แต่ยัง ในการศึกษา เช่น การปล่อยแสง ( 1979 ) เพื่อพูดคุย–ความเงียบ ลำดับ แม้ว่านักวิชาการต่าง ๆกำหนดความเงียบและการพูดในมากมายหลายวิธี2 คน คงน่าจะเป็นที่อธิบายไว้ในความสัมพันธ์กับแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นแล้ว แดร์ริดา ( 1978 ) ถือเอาความเงียบและความบ้าคลั่ง ผิดกับ ภาษา ( whichcannot โกรธเพราะมันต้องประกอบกับมันปกติและความรู้สึก ) แต่แยกออกจากมันอย่างไรก็ตาม :
เงียบบทบาทลดของที่หมีและหลอกหลอน ภาษาภายนอก และต่อต้าน ซึ่งลำพังภาษาสามารถอุบัติ - ''against ' ' ที่นี่พร้อมกันกำหนดเนื้อหาจากฟอร์มซึ่งจะปิดโดยแรง และคู่อริกับผู้ที่ฉันรับปาก และสร้างความมั่นใจให้ตัวเองโดยการบังคับ ( หน้า 54 )
ในความหมายนี้ ความเงียบ และเสียงกลายเป็นสองคำอุปมา บังคับ ( สนามและวัตถุ ) แรง ราวกับว่าความเงียบถูกแรงโน้มถ่วงเสมอปัจจุบันชอบดึงผมและคำพูด การเคลื่อนไหวใด ๆของฉัน แต่เล็กว่า ในบริบทของเขตนั้น ย่อมเกิดในการต่อต้านแรงโน้มถ่วง เกิดมันปะทุจากมัน โดยกดหนักกว่ามันถูกดึง แต่มักจะสิงอยู่ในสัญชาตญาณที่ทันทีที่การเคลื่อนไหวต่อต้าน relents ของฉันของฉัน และเริ่มคลายเขตจะเอาชนะมันและดูดมันอีกครั้ง
inseparability แน่นอน ไม่ได้จำเป็นความสัมพันธ์ dichotomous . ยังเป็นขั้วเป็นสิ่งที่ความเงียบและเสียงได้กลายเป็นใน 'western ' มาก ' ' 3 ทุน สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของวัฒนธรรมและสมมติฐานเกี่ยวกับธรรมชาติของความเงียบและเสียง ' 'western ' ' นักวิชาการมักจะรับรู้สองเป็นขั้วตรงข้ามกัน ความเงียบและเสียงจึงเป็นสองด้านของเหรียญเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง / หรือคู่ของปรากฏการณ์ที่มีใบหน้าแตกต่างกันมากที่ไม่สามารถร่วมเกิดขึ้น ๔ในสังคมศาสตร์ เช่น นักวิชาการ ( ฮาเซกาว่า& gudykunst , 1998 ; จอห์นสัน , เพียร์ซ tuten & , , ซินแคลร์ , 2003 ; แว็กเกอเนอร์ ยี่ห้อ & kollmeier , 2006 ) มักจะรักษาความเงียบเป็นทั้งตัวแปรหรือตัวแปรอิสระใน ตัวแปร experiments-a ที่สามารถแยกจากและเมื่อเทียบกับเสียงตัวแปรที่สามารถ operationalized และวัด อนึ่ง นักวิเคราะห์ของการสนทนา เช่น กระสอบ schegloff และเจฟเฟอร์สัน ( 1974 ) และ วิลสัน และ ซิมเมอร์แมน ( 1986 ) รักษาความเงียบและคำพูดเป็นหมวดหมู่พิเศษร่วมกัน แต่ละฟังก์ชันที่เลือกเป็นเอกลักษณ์
การพูดตลอดความเป็นอันดับหนึ่งในนี้ไบนารี กับความเงียบในการรับรู้เป็นขาด ครั้งความเงียบก็เป็นโมฆะ ซึ่งการพูดขึ้น พื้นหลัง หรือ สาขาที่กรอบคำพูด : ' บอร์ด ' [ เป็น ] ที่เงียบจะไม่มีความหมายและไม่สำคัญอะไรก่อน ระหว่าง และหลังจากเวลา ' โต้ตอบ ' ( enninger , 2534 , หน้า 4 ) เมื่อเรากับดักความเงียบในบทบาทของเขตข้อมูลและการพูดในบทบาทของวัตถุ , ทุนการศึกษาของเราได้รับความทุกข์แต่ช่วยให้สำหรับการศึกษาสูงขึ้นในทางปฏิบัติ เช่น ภายใน หรือ interturn หยุด ( เช่นในการกล่าวถึงก่อนหน้านี้ดั้งเดิมสนทนาวิเคราะห์ ) ดูความเงียบเป็นเพียงกรอบคำพูดสามารถขัดขวางการศึกษาของซีเมิน - TIC เงียบ , เงียบหมายความว่าอะไร .
โชคดี บางหลีกเลี่ยงกับดักนั้น มากกว่าหน้าว่าง ห้องเงียบมากกว่าพื้นที่ที่แสดงการพูด , นักวิชาการร่วมสมัยมักพิจารณาความเงียบเป็นเด่นและมีความหมายไม่มีสัญลักษณ์ทางภาษา กับความคิดของความเงียบ ในทางตรงกันข้ามกับความเงียบเป็นเฟรม ' ทั้งหมดเงียบในช่วงการโต้ตอบสำคัญขาด [ หรือ ] ศูนย์ความสุขสันต์ ' ' ( enninger , 2534 , หน้า 4 ) ของเกล็น ( 2004 ) ผลงานล่าสุดในความเงียบเป็นวาทศิลป์ตัวอย่าง ถือว่าความเงียบเป็นกลยุทธ์ที่เคยละเลย เธอ ความเงียบคือจงใจกันแบบเงียบ ๆ althoughthey บางครั้งลบคำพิจารณาจากสมการข้างต้นนักวิชาการวิจารณ์มักจะบังเกิดความเงียบเป็นละเว้นเช่นกัน ตัวอย่างหนึ่งจะเป็น anzaldu ́ ( 1999 ) ที่ความเงียบมักไม่ต้องการ การลงโทษของภาษาแม่ของเธอ : กลืนชิคาโนคำเพลง texmex ชื่อเสียง , ลบภาษาสเปนสำเนียงภาษาอังกฤษ ความเงียบ ที่นี่ประกอบด้วยความไม่มีการพูดและขโมยเสียง
เงียบบทบาทลดของที่หมีและหลอกหลอน ภาษาภายนอก และต่อต้าน ซึ่งลำพังภาษาสามารถอุบัติ - ''against ' ' ที่นี่พร้อมกันกำหนดเนื้อหาจากฟอร์มซึ่งจะปิดโดยแรง และคู่อริกับผู้ที่ฉันรับปาก และสร้างความมั่นใจให้ตัวเองโดยการบังคับ ( หน้า 54 )
ในความหมายนี้ ความเงียบ และเสียงกลายเป็นสองคำอุปมา บังคับ ( สนามและวัตถุ ) แรง ราวกับว่าความเงียบถูกแรงโน้มถ่วงเสมอปัจจุบันชอบดึงผมและคำพูด การเคลื่อนไหวใด ๆของฉัน แต่เล็กว่า ในบริบทของเขตนั้น ย่อมเกิดในการต่อต้านแรงโน้มถ่วง เกิดมันปะทุจากมัน โดยกดหนักกว่ามันถูกดึง แต่มักจะสิงอยู่ในสัญชาตญาณที่ทันทีที่การเคลื่อนไหวต่อต้าน relents ของฉันของฉัน และเริ่มคลายเขตจะเอาชนะมันและดูดมันอีกครั้ง
inseparability แน่นอน ไม่ได้จำเป็นความสัมพันธ์ dichotomous . ยังเป็นขั้วเป็นสิ่งที่ความเงียบและเสียงได้กลายเป็นใน 'western ' มาก ' ' 3 ทุน สะท้อนให้เห็นถึงคุณค่าของวัฒนธรรมและสมมติฐานเกี่ยวกับธรรมชาติของความเงียบและเสียง ' 'western ' ' นักวิชาการมักจะรับรู้สองเป็นขั้วตรงข้ามกัน ความเงียบและเสียงจึงเป็นสองด้านของเหรียญเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง / หรือคู่ของปรากฏการณ์ที่มีใบหน้าแตกต่างกันมากที่ไม่สามารถร่วมเกิดขึ้น ๔ในสังคมศาสตร์ เช่น นักวิชาการ ( ฮาเซกาว่า& gudykunst , 1998 ; จอห์นสัน , เพียร์ซ tuten & , , ซินแคลร์ , 2003 ; แว็กเกอเนอร์ ยี่ห้อ & kollmeier , 2006 ) มักจะรักษาความเงียบเป็นทั้งตัวแปรหรือตัวแปรอิสระใน ตัวแปร experiments-a ที่สามารถแยกจากและเมื่อเทียบกับเสียงตัวแปรที่สามารถ operationalized และวัด อนึ่ง นักวิเคราะห์ของการสนทนา เช่น กระสอบ schegloff และเจฟเฟอร์สัน ( 1974 ) และ วิลสัน และ ซิมเมอร์แมน ( 1986 ) รักษาความเงียบและคำพูดเป็นหมวดหมู่พิเศษร่วมกัน แต่ละฟังก์ชันที่เลือกเป็นเอกลักษณ์
การพูดตลอดความเป็นอันดับหนึ่งในนี้ไบนารี กับความเงียบในการรับรู้เป็นขาด ครั้งความเงียบก็เป็นโมฆะ ซึ่งการพูดขึ้น พื้นหลัง หรือ สาขาที่กรอบคำพูด : ' บอร์ด ' [ เป็น ] ที่เงียบจะไม่มีความหมายและไม่สำคัญอะไรก่อน ระหว่าง และหลังจากเวลา ' โต้ตอบ ' ( enninger , 2534 , หน้า 4 ) เมื่อเรากับดักความเงียบในบทบาทของเขตข้อมูลและการพูดในบทบาทของวัตถุ , ทุนการศึกษาของเราได้รับความทุกข์แต่ช่วยให้สำหรับการศึกษาสูงขึ้นในทางปฏิบัติ เช่น ภายใน หรือ interturn หยุด ( เช่นในการกล่าวถึงก่อนหน้านี้ดั้งเดิมสนทนาวิเคราะห์ ) ดูความเงียบเป็นเพียงกรอบคำพูดสามารถขัดขวางการศึกษาของซีเมิน - TIC เงียบ , เงียบหมายความว่าอะไร .
โชคดี บางหลีกเลี่ยงกับดักนั้น มากกว่าหน้าว่าง ห้องเงียบมากกว่าพื้นที่ที่แสดงการพูด , นักวิชาการร่วมสมัยมักพิจารณาความเงียบเป็นเด่นและมีความหมายไม่มีสัญลักษณ์ทางภาษา กับความคิดของความเงียบ ในทางตรงกันข้ามกับความเงียบเป็นเฟรม ' ทั้งหมดเงียบในช่วงการโต้ตอบสำคัญขาด [ หรือ ] ศูนย์ความสุขสันต์ ' ' ( enninger , 2534 , หน้า 4 ) ของเกล็น ( 2004 ) ผลงานล่าสุดในความเงียบเป็นวาทศิลป์ตัวอย่าง ถือว่าความเงียบเป็นกลยุทธ์ที่เคยละเลย เธอ ความเงียบคือจงใจกันแบบเงียบ ๆ althoughthey บางครั้งลบคำพิจารณาจากสมการข้างต้นนักวิชาการวิจารณ์มักจะบังเกิดความเงียบเป็นละเว้นเช่นกัน ตัวอย่างหนึ่งจะเป็น anzaldu ́ ( 1999 ) ที่ความเงียบมักไม่ต้องการ การลงโทษของภาษาแม่ของเธอ : กลืนชิคาโนคำเพลง texmex ชื่อเสียง , ลบภาษาสเปนสำเนียงภาษาอังกฤษ ความเงียบ ที่นี่ประกอบด้วยความไม่มีการพูดและขโมยเสียง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ภูถ้ำพระ
- S1 and S2 males did not differ in size o
- These data would suggest that a single b
- ฉันกลัวคนโรคจิต
- You done leave a beautiful girl like you
- คุณอยากไปเที่ยวที่ไหน
- ทั้งสิบวัน
- The lighthouse is no longer used, but fr
- I think it means not as a profit is not
- Please call mouth
- ทำไมหรอ
- 5 ธันวาคม
- Cloud services bring ubiquitous knowledg
- of
- อะไรฟรี
- ลบ
- สายันต์
- Be calm
- สอบกลางภาค
- alter
- To eat rice, but have to return home "?!
- 第一
- คุณรู้ไหมตอนนั้นฉันคิดอะไร
- In future, I want to become a businessma
