I wrote this essay for my Literatur

I wrote this essay for my Literature and Film class, which is a biteen above my level, so I kinda went overboard on this, but whatever. If this goes over well, I will post a ton more essays that I have in my backlog.
I had to use specific terms that my prof laid out for me, so here's a guide to character proxemics if anyone is a bit confused by what I mean when I say public, social, intimate, etc: http://en.wikipedia.org/wiki/Proxemics
In Drive, Danish filmmaker Nicolas Winding Refn paints a grimy landscape of dark, neo-noir textures, which explore the seedy underbelly of a modern dream Los Angeles, while simultaneously painting an 80’s electric sheen that exudes light, hope, and Romanticism. This precise juxtaposition is evident throughout every shot of the film. The main thematic binary of the film, which is bolstered by the constant concurrence of light and darkness, is that of hope versus destruction. It is not often that a filmmaker is able to compose every shot into a form that both immediately captures the binary of themes present and immediately enraptures the viewer into an almost hypnotic state.
All of this is most evident in the infamous elevator scene. Here, the main character, Driver, is at the end of his rope. His naive dream of having a simple life with Irene is at an end. His violent nature has caught up with him once again, and he knows that he must flee Los Angeles forever. But in his final, fleeting moments with Irene in that claustrophobic elevator, he allows hope to take over and kisses her, passionately, for the first and last time. Immediately following this kiss, the man in the elevator with them pulls a gun, intending to kill them both. Driver is too quick for this man, however, and proceeds to stomp his head into a bloody oblivion. Irene is shocked and appalled. The dream has died. Hope is ended. Driver, now covered in blood, simply stares into Irene’s eyes, almost pleading with her for another chance at the simple life. She stands in the ominous grey of the parking garage, never to see Driver again, as the elevator door permanently separates the couple.
Through Refn’s mastery of mise-en-scene, in twenty-eight shots, he expresses the characters’ emotions, which are running at an all time high; he expresses the maximum tension of the scene, which has been boiling throughout the entire film, gearing to explode at precisely the correct moment; and he expresses the greater thematic binary of hope versus destruction, all while maintaining the consistent mood, tone, and look of the film. Shots, angles, form, character proxemics, and lighting all play a major part in conglomerating this climactic scene.
The first shot in the sequence is an open, medium shot of the now open elevator door, a man inside says, “Sorry, wrong floor,” and already mystery and tension are established. The angle is straight on, not ramping up the nervousness yet, leaving the mood levelheaded. The shot is lit normally, with the light of the elevator pouring out of the door a little bit, but remaining even. Character proxemics begins at the social level, leaving a good distance between the characters.
The second shot moves to an open close up of Driver’s face, from a slight low angle, already giving Driver a sense of power, but also a sense of uneasiness. The light of the elevator emphasizes the faces of both Driver and Irene, as if the man’s suspicious words have manifested themselves as light. The characters remain at the social level of distance, but Irene exits the shot at the end, teasing us with the next action of the scene.
The third shot is a closed medium shot, allowing us to see the entire space of the scene, as Driver and Irene awkwardly enter the elevator with the mysterious man. As they enter the elevator, everyone suddenly moves to the personal level of character proxemics, ramping up the tension slightly. In addition, the strained movement of Driver’s arm to close the door breaks the man’s personal space, bringing the interaction to the level of intimate for a brief moment, again ramping up the tension a small amount. As the elevator door closes at the end of the shot, a light’s reflection makes the top half of the door extremely bright and the bottom half extremely dark, already subconsciously beginning the juxtaposition of light and darkness, hope and destruction. The elevator goes down, in the direction of the darkness.
The next shot is a low, open close up that establishes the perceived power of the man and the ominous nature of his presence. The high key lighting creates shadows along his face and body to emphasize the mood, while reflecting light onto Irene’s face, making her soft and innocent, again, an early foreshadowing of hope versus destruction.
The next shot mirrors the previous one, only now Driver is the subject. The same amount of power and the same dark, ominous feeling pervades Driver’s persona. We cannot see the entire elevator and the low angle maintains the tension.
The sixth shot is a close up, which moves slowly down to feature a gun in the man’s suit jacket. The high angle that the shot rests on feels as if Driver is peering into the man’s jacket. The lighting remains high key. Refn is building and maintaining tension.
The seventh shot is the same as the fifth, only this time Driver moves his head out of the key slightly and into the shadow. Irene remains softly lit. This tiny movement into darkness almost serves as a trigger for what is about to occur.
In the following shot, Refn releases some of the tension, while simultaneously ramping it up by raising the stakes. It is a closed, medium shot from a level angle. No one has yet lost his or her cool, although time seems to be running short for Driver’s window of opportunity. Slowly and deliberately, he reaches back and gently nudges Irene back into the wall, breaking the tension of first contact, moving from the personal to the intimate, just as the high key lighting intensifies further, shrouding the man in darkness and bathing Driver and Irene in hope.
The ninth shot is a closed close up from a slightly low angle. It employs closed form in that the world of the elevator seems to have ceased to exist. The strange man is not merely off-screen. Driver and Irene have left this dimension altogether. The hopeful high key lighting combined with the slight low angle, creates an almost mythical image, allowing us to be in the moment with the couple, but also remain in awe of their larger-than-life moment. And then Driver breaks the intimate plane and moves to what could be called the extreme intimate plane by kissing Irene passionately and painstakingly slowly. When the embrace ends and we move back to the intimate plane, Driver hovers next to Irene’s face, as if he may move back to that extreme intimate plane, but alas, the lights have already come back up, and the man exists once more. This was their only moment together. Hope is ended.
The next shot breaks the spell, releases all of the tension, reverses the pacing, and lets destruction off the leash. After an abrupt cut, a closed medium shot of the elevator greets us, but we only have a moment to take it in, as Driver grabs the man and slams him into the front wall of the elevator. The world exists again and we are there to witness all, the slightly low angle and normal lighting allowing the destruction to speak for itself. The abrupt cut served as a hard snap to the personal plane, while Driver’s abrupt action snaps straight back into the intimate plane. Only this time, destruction is intimate, not hope.
The eleventh shot is a close up of Driver’s intimate struggle with the man, as he slams him into the back wall. In this quick series of shots, the lighting remains even and the shots remain open, continuing to allow the destruction to speak for itself.
The twelfth shot is a slightly low angled close up of Irene, who is backing away from the action. She is still lit in high key, soft light, but this time and every time we return to this type of shot, Driver is engulfing a large chunk of the frame in shadow. The pair remains as far apart as possible, while still restricted to the personal plane. A direct conflict between hope and destruction is occurring here.
The next shot is a medium shot, which moves form a level angle to a high angle as Driver slams the man into the floor. The move to a high angle serves to emphasize the impact of the blow and forces Irene to the outskirts of the frame, while featuring the intimate contact between Driver and the man.
The fourteenth shot is a repeat of the twelfth, but Irene makes a larger retreat, recoiling from Driver’s engulfing, jerking shadow as he begins to stomp brutally on the man’s head.
The fifteenth shot is a high angle close up of the man’s prone and bloodied body on the floor, under high key lighting, to emphasize the destruction. The high angle guarantees that the man has no more power, and the quick movement from the personal plane to the intimate with another stomp to the face from Driver’s boot sends the point home further.
The sixteenth shot takes the fourteenth and twelfth shots and ramps up all of the elements further still. Irene remains at a personal distance from Driver, pressing herself against the wall, as the intimate, incessant, squelching stomping continues off-screen, solidifying intimacy’s association with darkness and destruction.
In the next shot, we move to a level, medium shot with Irene and Driver’s back turned to us, his body jerking with every stomp. Hope shines down on the pair in the form of the high key elevator lighting, but destruction seems to be creeping up along the walls from the floor in the form of darkness.
The next shot changes the pattern with an open, level close up of Irene in profile, staring dead eyed at the horror unfolding in front of her. She remains in her soft, high key lighting, but a tiny, creeping shadow remains on the wall behind, jerking with every stomp. The

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเขียนบทความครั้งนี้สำหรับฉันวรรณกรรมและภาพยนตร์ระดับ ซึ่งเป็น biteen ระดับของฉัน ดังนั้นฉัน kinda ก็ถูกโยนลงทะเลนี้ แต่เพียง นี้ไปดีกว่า ฉันจะลงตันเรียงมากกว่าที่มีในรายการคงค้างของฉันผมจะใช้คำที่เฉพาะเจาะจงที่ศาสตราจารย์ของฉันวางฉัน ดังนั้นนี่คือคู่มือการ proxemics อักขระถ้าใครสับสนเล็กน้อย โดยไงเมื่อฉันพูดสาธารณะ สังคม ส่วนตัว ฯลฯ: http://en.wikipedia.org/wiki/Proxemicsในไดรฟ์ เดนมาร์กจุด Nicolas คดเคี้ยว Refn วาดภูมิทัศน์ grimy ความมืด พื้นผิวนีโอ noir ซึ่งสำรวจ underbelly จิ้งหรีดของลอสแอนเจลิส ความฝันทันสมัยขณะที่พร้อมวาดภาพชีนการไฟฟ้า 80 ที่เต็มไปด้วยแสง ความหวัง และศิลปะจินตนิยม Juxtaposition แม่นยำนี้จะปรากฏชัดตลอดทุกช็อตของภาพยนตร์ ไบนารีหลักเฉพาะเรื่องของฟิล์ม ที่เป็นนั้นสนับสนุน โดย concurrence คงที่ของแสงและความมืด มีที่หวังและทำลาย ไม่บ่อยครั้งจุดต้องเขียนทุกช็อตลงในฟอร์มที่จับไบนารีของรูปแบบปัจจุบันทันที และทันที enraptures viewer เป็นสถานะสะกดเกือบทั้งหมดนี้ได้ชัดในฉากลิฟท์อับอาย ที่นี่ ตัวละครหลัก โปรแกรมควบคุม อยู่ที่ปลายเชือกของเขา ความฝันของการมีชีวิตที่เรียบง่ายกับไอรีนขำน่าของเขาเป็นที่สิ้นสุด ธรรมชาติของเขารุนแรงมีหางกับเขาอีกครั้ง และเขารู้ว่า เขาต้องหนีลอสแองเจลิสตลอด แต่ ในขั้นสุด ท้ายของเขา ช่วงเวลากับไอรีนในลิฟต์ที่เข้า หายวับไปให้หวังว่าจะใช้เวลามากกว่า และจูบเธอ ศิลป เป็นครั้งแรก และสุดท้าย ต่อนี้จูบ ชายในลิฟท์กับดึงปืน ประสงค์จะฆ่าพวกเขาทั้งสอง โปรแกรมควบคุมอย่างรวดเร็วเกินไปสำหรับชายคนนี้ อย่างไรก็ตาม และดำเนินการเหยียบหัวของเขาไปให้อภัยเลือด ไอรีนจะตกใจ และ appalled ฝันมีชีวิต หวังว่าจะสิ้นสุด ไดร์เวอร์ ขณะนี้ ครอบคลุมในเลือด เพียง stares เข้าที่ตาของไอรีน เกือบจะขอกับเธอในโอกาสอื่นที่อย่าง เธอยืนในเทาดคิลของโรงรถที่จอดรถ ไม่เคยไปดูไดรเวอร์อีกครั้ง เป็นประตูลิฟต์แยกคู่ถาวรถึงเป็นครูของ Refn ของ mise-น้ำฉาก ในภาพยี่สิบแปด เขาแสดงอารมณ์ของตัวละคร ซึ่งทำงานที่มีเวลาสูง เขาแสดงความตึงสูงสุดของฉาก ซึ่งมีการต้มทั่วฟิล์ม ขยายการกระจายขณะนี้แม่นยำถูกต้อง และเขาแสดงไบนารีเฉพาะเรื่องมากขึ้นความหวังกับทำลาย ทั้งหมดในขณะที่รักษาอารมณ์สอดคล้อง โทนสี และลักษณะของฟิล์ม ภาพ มุม แบบฟอร์ม อักขระ proxemics และแสงสว่างทั้งหมดเล่นส่วนใหญ่ในฉากนี้ climactic conglomeratingยิงในลำดับแรกคือ การยิงเปิด ขนาดของประตูลิฟต์เปิดตอนนี้ คนภายในกล่าว ว่า "Sorry ชั้นไม่ถูกต้อง และแล้วสร้างความลึกลับและความตึงเครียด มุมอยู่ตรงบน ไม่กระโจนขึ้น nervousness ที่ ยัง ปล่อยอารมณ์ levelheaded ยิงแสงปกติ ไฟของลิฟท์ที่เทออกจากประตูเล็กน้อยบิต แต่ที่เหลือได้ Proxemics อักขระเริ่มต้นในระดับสังคม ออกห่างดีระหว่างอักขระยิงสองย้ายไปปิดการเปิดขึ้นของขับหน้า จากแบบเล็กน้อยต่ำมุม แล้วให้โปรแกรมควบคุมความรู้สึกของพลัง แต่ความรู้สึกของ uneasiness แสงของลิฟต์เน้นใบหน้าของไดรเวอร์และไอรีน ว่าชายหนุ่มสงสัยคำได้ประจักษ์ด้วยตนเองเป็นแสง ตัวอยู่ที่ระดับสังคมห่าง แต่ Irene ออกยิงท้าย ล้อเล่นเรา มีการดำเนินการต่อไปของฉากยิงที่สามถูกยิงกลางปิด ทำให้เราสามารถเห็นพื้นที่ทั้งหมดของฉาก เป็นโปรแกรมควบคุมและไอรีนเก้ ๆ ใส่ลิฟท์กับชายลึกลับ เข้าลิฟต์ ทุกคนก็ย้ายไประดับบุคคลของอักขระ proxemics กระโจนขึ้นความตึงเครียดเล็กน้อย การเคลื่อนไหวของแขนของโปรแกรมควบคุมการปิดประตูเครียดแบ่งพื้นที่ส่วนบุคคลของคน นำการโต้ตอบระดับใกล้ชิดช่วงสั้น ๆ อีก กระโจนขึ้นความตึงเครียดเล็กน้อย เป็นประตูลิฟต์ปิดท้ายยิง การสะท้อนของแสงทำให้ครึ่งบนของประตูสดใสมากและด้านล่างมืดครึ่งแสน subconsciously แล้วเริ่ม juxtaposition ของแสง และความมืด ความหวัง และทำลาย ลิฟต์จะลดลง ทิศทางของความมืดต่ำการ ปิดเปิดค่าที่สร้างพลังงานรับรู้ของมนุษย์และธรรมชาติดคิลอยู่เขายิงต่อไปได้ แสงคีย์สูงสร้างเงาไปตามใบหน้าและเน้นอารมณ์ ในขณะที่สะท้อนแสงบนใบหน้าของไอรีน ทำ ให้เธออ่อน บริสุทธิ์ อีกครั้ง เป็นต้น foreshadowing ความหวังกับทำลายร่างกายของเขาถัดไปยิงกระจกหนึ่งก่อนหน้านี้ ตอนนี้คือโปรแกรมควบคุม ยอดเงินเท่ากันและความรู้สึกมืด ดคิลเดียว pervades ตัวขับ เราไม่เห็นลิฟต์ทั้งหมด และมุมต่ำรักษาความตึงเครียดยิงหกได้ชิดขึ้น การเคลื่อนไหวช้าลงจะปืนในเสื้อสูทของผู้ชาย ยิงอยู่บนมุมสูงรู้สึกว่าโปรแกรมควบคุมเป็นทุกทีไปชายเสื้อ เด็ก ๆ ยังคง คีย์สูง Refn อาคาร และรักษาความตึงเครียดยิงเจ็ดได้เหมือนกับ 5 เฉพาะครั้งนี้ไดรเวอร์ย้ายคีย์เขาใหญ่เล็กน้อย และ เป็นเงา ไอรีนยังคงเบาไฟ การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ นี้เข้าไปในความมืดเกือบทำหน้าที่เป็นทริกเกอร์ที่จะเกิดขึ้นในภาพต่อไปนี้ Refn ออกบางส่วนของความตึงเครียด ในขณะที่พร้อมกระโจนขึ้น โดยเพิ่มการแข่งขัน ยิงจากมุมระดับปานกลาง ปิดได้ ไม่มีใครได้ยังหายเย็นของเขา หรือเธอ แม้ว่าเวลาดูเหมือนว่ามีการใช้งานสั้นสำหรับควบคุมหน้าต่างของโอกาส ช้า และจง ใจ เขาถึงกลับ และค่อย ๆ เขยิบคลิไอรีนกลับเข้าไปในผนัง ทำลายความตึงเครียดของติดต่อแรก ย้ายจากส่วนบุคคลไปสนิทสนม เหมือนแสงคีย์สูงมากขึ้น intensifies เพิ่มเติม shrouding คนในความมืด และอาบน้ำไดรเวอร์และไอรีนในหวังพี่เก้าจะปิดปิดขึ้นจากมุมต่ำเล็กน้อย มันมีแบบฟอร์มปิดที่โลกของลิฟต์ว่า มีเพิ่มอยู่ มนุษย์ประหลาดไม่เพียง off-screen โปรแกรมควบคุมและไอรีนได้เหลือขนาดนี้ทั้งหมด คีย์สูงมีความหวังแสงสว่างรวมกับมุมต่ำเล็กน้อย สร้างภาพตำนานเกือบ ทำให้เราสามารถอยู่ในขณะนี้กับคู่ แต่ยัง อยู่ในความกลัวของพวกเขาขณะนี้มีขนาดใหญ่กว่าชีวิต และจากนั้นโปรแกรมควบคุมแบ่งเครื่องบินอย่างใกล้ชิด และย้ายไปที่สามารถเรียกเครื่องบินใกล้ชิดมากจูบไอรีนศิลป และลำบากช้า เมื่อสิ้นสุดกอดและเรากลับไปใกล้ชิดเครื่องบิน ควบคุมค้างไว้อยู่ที่หน้าของไอรีน เป็นถ้าเขาอาจย้ายกลับไปบินใกล้ชิดที่สุด แต่อนิจจา ไฟได้แล้วกลับมาค่า และผู้ชายอีกครั้ง นี่คือของพวกเขาขณะเดียวกัน หวังว่าจะสิ้นสุดยิงต่อไปแบ่งการสะกด ออกทั้งหมดของความตึงเครียด กลับ pacing และปิดการหยุดยั้งการทำลาย หลังจากการตัดฉับพลัน ยิงกลางปิดของลิฟต์ทักทายเรา แต่เรามีเพียงครู่เพื่อใช้มันใน ไดรเวอร์ grabs คน และ slams เขาเข้ากำแพงด้านหน้าลิฟต์ โลกอยู่อีก และเรามีรู้เห็นทั้งหมด มุมต่ำเล็กน้อยและแสงปกติให้ทำลายพูดสำหรับตัวเอง ตัดฉับพลันเสิร์ฟเป็นแป๊บหนักกับเครื่องบินส่วนตัว ในขณะที่การกระทำอย่างทันทีทันใดขับชิดตรงกลับเครื่องบินอย่างใกล้ชิด เท่านี้ทำลายเวลานี้ ใกล้ชิด ไม่หวังยิงสิบเอ็ดเป็นการปิดค่าของการขับรถต่อสู้อย่างใกล้ชิดกับคน เขา slams เขาในผนังด้านหลัง ในด่วนภาพ แม้ยังคงแสง และภาพยังคงเปิด ต่อให้ทำลายพูดสำหรับตัวเองยิงสิบสองอยู่ต่ำเล็กน้อยเป็นมุมปิดค่าของไอรีน ผู้สนับสนุนจากการดำเนินการ เธอยังคงสว่างในคีย์สูง อ่อนแสง แต่ขณะนี้ และทุกครั้งที่เรากลับมายิงชนิดนี้ โปรแกรมควบคุมโต่งท่อเฟรมในเงาขนาดใหญ่ คู่ยังคงที่ห่างที่สุด ในขณะที่ยังคง ถูกจำกัดไปยังเครื่องบินส่วนตัว ความขัดแย้งโดยตรงระหว่างความหวังและการทำลายเกิดขึ้นที่นี่ยิงต่อไปยิงกลาง ซึ่งย้ายฟอร์มระดับมุมให้เป็นมุมสูงเป็นโปรแกรมควบคุม slams คนในชั้น ได้ ย้ายไปมุมสูงการรองรับเน้นผลกระทบของระเบิด และกลไกไอรีนน่าเฟรม ความสนิทสนมระหว่างโปรแกรมควบคุมและคนยิงซึ่งเป็นการทำซ้ำของทวาทศี แต่ Irene ผ่อนใหญ่ recoiling จากโปรแกรมควบคุมของ engulfing, jerking เงาเป็นเริ่มหฤโหดเหยียบหัวชายคนนั้นสิบห้ายิงเป็นมุมสูงปิดค่าของคนแนวโน้ม และ bloodied ร่างกายบนพื้น ใต้สูงแสงสำคัญ เน้นการทำลาย มุมสูงรับประกันว่า คนมีพลังงานไม่มาก และการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจากเครื่องบินส่วนตัวไปใกล้ชิดกับอีกเหยียบเพื่อหน้าจากขับเริ่มส่งจุดบ้านเพิ่มเติมFourteenth ที่ใช้ยิง sixteenth และสิบสองภาพและทางลาดขึ้นขององค์ประกอบต่อไปยัง ไอรีนยังคงอยู่ในส่วนบุคคลจากการควบคุม การกดตัวเองกับผนัง เป็นใกล้ชิด incessant, squelching stomping ยังคง off-screen แข็งตัวเป็นกันเองของสมาคมกับความมืดและทำลายในภาพถัดไป เราย้ายไประดับ ยิงกลางกับไอรีนและขับกลับเปิดให้เรา ร่างกายของเขา jerking กับเหยียบทุก ความหวังส่องลงบนคู่ในรูปของแสงสว่างลิฟท์คีย์สูง แต่ดูเหมือน จะเลื้อยขึ้นไปตามผนังจากชั้นในรูปแบบของความมืดทำลายถัดไปยิงการเปลี่ยนแปลงรูปแบบ ด้วยการเปิด ระดับปิดของ Irene ในโพรไฟล์ จ้องมองตายตาที่ที่สยองขวัญแฉอยู่ด้านหน้าของเธอ เธอยังคงอยู่ในแสงคีย์ของเธอนุ่ม สูง แต่เงาเล็ก ๆ เชื่อยังคงอยู่บนผนังด้านหลัง jerking กับเหยียบทุก ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเขียนเรียงความวรรณกรรมและภาพยนตร์คลาส ซึ่งเป็น biteen เหนือระดับของฉัน ฉันจึงออกมาแบบนี้ แต่ยังไงก็ตาม ถ้าไปผมจะโพสต์ตันเพิ่มเติมบทความที่ฉันมีในงานของฉัน .
ผมใช้เงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงที่ ดร มอบให้ สำหรับผมแล้วนี่คือคู่มือที่จะ proxemics ตัวละครถ้าใครเป็นบิตสับสนโดยสิ่งที่ฉันหมายความว่าเมื่อผมพูดสาธารณะ , สังคม , ส่วนตัว ,etc : http : / / en . wikipedia . org / wiki / proxemics
ในไดรฟ์ , เดนมาร์กผู้กำกับ Nicolas คดเคี้ยว refn สีแนวมืดสกปรกของนีโอนัวร์ พื้นผิว ซึ่งสำรวจ underbelly จ๋อยของสมัยใหม่ ดรีม ลอส แองเจลิส ในขณะเดียวกันภาพวาด 80 ของไฟฟ้าชีที่ exudes ไฟ , ความหวัง , และโรแมนติก . ตีข่าวที่แม่นยำเป็นที่ประจักษ์ตลอดทุกช็อตของภาพยนตร์ใจความหลักไบนารีของภาพยนตร์ซึ่งเป็น bolstered โดยผีมดคงที่ของแสงและความมืด คือ ความหวังและการทำลาย ไม่บ่อยนัก ที่คนทำหนังสามารถเขียนทุกยิงลงในแบบฟอร์มที่ทั้งสองทันที รวบรวมไบนารีของรูปแบบปัจจุบัน และทันที enraptures ตัวแสดงเป็นรัฐเกือบ
สะกดจิตทั้งหมดนี้จะเห็นได้ชัดมากที่สุดในฉากลิฟต์น่าอับอาย นี่ ตัวละครหลัก คนขับรถ อยู่ที่ปลายเชือกของเขา ฝันซื่อของเขามีชีวิตที่เรียบง่ายกับไอรีนจะถึงจุดจบ ธรรมชาติที่รุนแรงของเขาได้จับกับเขาอีกครั้ง และเขาก็รู้ว่าเขาต้องหนีออกมาจาก Los Angeles ไปตลอดกาล แต่สุดท้ายของเขาหายวับไปในช่วงเวลากับไอรีนว่า อึดอัด ลิฟต์เขาช่วยให้หวังว่าจะใช้เวลามากกว่าและจูบเธออย่างดูดดื่ม ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ต่อทันที จูบนี้ ผู้ชายในลิฟต์กับเขาดึงปืน ตั้งใจจะฆ่าทั้งคู่ ไดร์เวอร์ได้อย่างรวดเร็วเกินไปสำหรับผู้ชายนี้ , อย่างไรก็ตาม , และเงินที่จะเหยียบหัวของเขาเข้าไปในป่าที่กระหายเลือด ไอรีนจะตกใจและกลัว ฝันตาย หวังว่าจะจบ คนขับรถที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยเลือดเพียงแค่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของไอรีน แทบจะอ้อนวอนกับเธอได้มีโอกาสในชีวิตที่เรียบง่าย เธอยืนอยู่ในสีเทาลางร้ายของลานจอดรถ ไม่เคยเห็นคนขับอีกครั้ง ขณะที่ประตูลิฟต์อย่างถาวร แยกคู่ refn
ผ่านของการเรียนรู้ของการจัดฉากบนเวที , ภาพค่ะ เขาแสดงอารมณ์ของตัวละคร ซึ่งจะอยู่ที่เวลาทั้งหมดสูงเขาแสดงความตึงเครียดสูงสุดของฉากซึ่งได้รับการต้มตลอดภาพยนตร์ทั้ง เกียร์จะระเบิดแน่นอนในเวลาที่ถูกต้อง และเขาแสดงออกมากขึ้นเมื่อเทียบกับการทำลายความหวังใจไบนารีทั้งหมดในขณะที่การรักษาอารมณ์ สอดคล้องกัน โทน และลักษณะของภาพยนตร์ ภาพและมุม รูปแบบ proxemics อักขระและไฟทั้งหมดเล่นเป็นส่วนสำคัญใน conglomerating ฉาก climactic .
นัดแรกในลำดับการเปิดกลางยิงของตอนนี้ ประตูลิฟต์เปิด ผู้ชายในห้องบอกว่า ขอโทษ ผิดชั้น " และก็ลึกลับและแรงขึ้น . มุมมันตรงไป ไม่กระโจนขึ้นตอนที่ยังทิ้งอารมณ์สุขุม ยิงไฟปกติด้วยแสงของลิฟต์ไหลออกจากประตูนิดหน่อย แต่ที่เหลือก็ตาม ตัวละคร proxemics เริ่มต้นที่ระดับทางสังคม ทิ้งระยะห่างระหว่างตัวอักษร .
นัดที่สองย้ายไปเปิดปิดขึ้นหน้าของคนขับรถ จากมุมต่ำเล็กน้อย แล้วให้คนขับรู้สึกมีอำนาจ แต่ยังรู้สึกไม่สบายใจแสงของลิฟต์เน้นใบหน้าของทั้งคนขับและไอรีน เช่นถ้าเป็นคนขี้ระแวงพูดได้ประจักษ์เองเป็นแสง อักขระที่ยังคงอยู่ในระดับสังคมของระยะทาง แต่ไอรีนออกจากยิงในที่สุด ล้อเล่นกับเราด้วยการกระทำต่อไปของฉาก
ยิงที่สาม คือ ยิงกลางปิดให้เราเห็นพื้นที่ทั้งหมดของฉากเป็นคนขับและไอรีนกลับเข้าลิฟต์กับชายลึกลับ เช่นที่พวกเขาใส่ลิฟท์ ทุกคนก็ย้ายไปในระดับส่วนบุคคลของ proxemics ตัวละคร ramping ขึ้นแรงเล็กน้อย ทั้งนี้ การเคลื่อนไหวของแขนตึง คนขับปิดประตูแบ่งพื้นที่ส่วนบุคคลของมนุษย์ ทำให้ปฏิสัมพันธ์กับระดับที่ใกล้ชิดสำหรับช่วงเวลาสั้น ๆอีกครั้ง ramping ขึ้นแรงเล็กน้อย . ขณะที่ประตูลิฟต์ปิดในตอนท้ายของการยิงสะท้อนของแสงทำให้ครึ่งบนของประตูที่สดใสมาก และท่อนล่างมืดมาก แล้วจิตใต้สำนึกเริ่มตีข่าวของแสงสว่างและความมืด ความหวัง และการทำลาย ลิฟท์ลงไปในทิศทางของความมืด
นัดต่อไปเป็นต่ำ