The origins of Khmer classical danc

The origins of Khmer classical dance in the style seen today are disputed. Cambodian scholars, such as Pech Tum Kravel, and French scholar George Groslier have claimed Khmer classical dance as a tradition maintained since the Angkor period.[11] Other scholars theorize that Khmer classical dance, as seen today, developed from, or was at least highly influenced by, Siamese classical dance innovations during the 19th century and precedent forms of Cambodian dance were different from the present form.[12] According to James R. Brandon, the lakhon nai of Siam was the main influence on Cambodian court dance in the 1800s.[13] Martin Banham also mentions performers from Thailand were brought to restructure the dance tradition for the royal court of Cambodia during the same period.[14] Indeed, there were Siamese performers in the royal court of Cambodia during the 19th century according to most renown sources on the royal ballet, Groslier included; this suggests a strong connection to the court dances of Siam and its influences.[11] Sasagawa mentions Groslier's acknowledgement of Siamese performers in the royal dance troupe and also mentions Norodom Sihanouk claim that the Siamese 'taught Cambodia its lost art form which they had preserved after sacking Angkor,' however, Sasagawa notes that the Siamese innovations (such as the story of Inao, an adaptation of the Malay version of Panji[15] ) were not present in the Angkorian dance tradition.[11]

Angkor and Pre-Angkor Era

One of the earliest records of dance in Cambodia is from the 7th century, where performances were used as a funeral rite for kings.[16] In the 20th century, the use of dancers is also attested in funerary processions, such as that for King Sisowath Monivong. During the Angkor period, dance was ritually performed at temples.[9] The temple dancers came to be considered as apsaras, who served as entertainers and messengers to divinities.[17] Ancient stone inscriptions, describe thousands of apsara dancers assigned to temples and performing divine rites as well as for the public.[9] The tradition of temple dancers declined during the 15th century, as the Siamese kingdom of Ayutthaya raided Angkor. When Angkor fell, its artisans, Brahmins, and dancers were taken captive to Ayutthaya.[9]

Post-Angkor Era

In the 19th century, King Ang Duong, who had spent 27 years as a captive prince in the Siamese court in Bangkok (i.e. the Grand Palace), restructured his royal court in Cambodia with Siamese innovations from the Rattanakosin period. Court dancers under the patronage of the royal court of Siam were sent to the royal court in Cambodia during this period.

French Colonial Era

Dancers of the court of King Sisowath were exhibited at the 1906 Colonial Exposition in Marseilles at the suggestion of George Bois, a French representative in the Cambodian court.[18] Auguste Rodin was captivated by the Cambodian dancers and painted a series of water colors of the dancers. The fact that George Groslier, the French-colonial director of the Phnom Penh Musée Sarraut (today the National Museum), had 're-invented' large parts of the ballet through his studies of the bas-reliefs of Angkor Wat, is part of an indeed hybrid heritage construction called 'Royal Khmer Ballet' which ranks today as 'pure and authentic' heritage on the highly essentialist UNESCO Intangible Heritage List.[19]

Post-Independent Cambodia

Queen Sisowath Kossamak became a patron of the Royal Ballet of Cambodia. Under the Queen's guidance, several reforms were made to the royal ballet, including choreography. Dance dramas were dramatically shortened from all-night spectacles to about 1 hour length.[11] Prince Norodom Sihanouk featured the dances of the royal ballet in his films.

The dance tradition received a detriment during the Khmer Rouge regime during which many dancers were put to death in the genocide.[unver. 3] Although 90 percent of all Cambodian classical artists perished between 1975 and 1979 after the fall of the Khmer Rouge, those who did survive wandered out from hiding, found one another, and formed "colonies" in order to revive their sacred traditions.[unver. 4] Khmer classical dance training was resurrected in the refugee camps in eastern Thailand with the few surviving Khmer dancers. Many dances and dance dramas were also recreated at the Royal University of Fine Arts in Cambodia.

In 2003 it was inducted into the UNESCO Intangible Cultural Heritage Lists.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กำเนิดของรำเขมรแบบเห็นวันนี้จะมีข้อโต้แย้ง นักวิชาการกัมพูชา เช่น Pech Tum Kravel และนักวิชาการฝรั่งเศส Groslier จอร์จได้อ้างเขมรรำเป็นประเพณีการรักษาตั้งแต่ระยะอังกอร์[11] อื่น ๆ นักวิชาการตั้งทฤษฎีว่า รำเขมร เห็นวันนี้ พัฒนาจาก หรือได้รับน้อยมาก โดย สยามคลาสสิกเต้นนวัตกรรมในช่วงศตวรรษ 19 และรำกัมพูชาถึงรูปแบบแตกต่างจากแบบฟอร์มปัจจุบัน[12] ตามอยู่กับ James R. แบรนดอน ในละครของสยามมีอิทธิพลหลักในเต้นศาลกัมพูชาในเพราะการ[13] Banham มาร์ตินยังกล่าวถึงนักแสดงจากประเทศไทยได้นำการจัดโครงสร้างประเพณีการเต้นสำหรับศาลหลวงของกัมพูชาในช่วงเวลาเดียวกัน[14] แน่นอน มีนักแสดงสยามในศาลหลวงของกัมพูชาในช่วงศตวรรษ 19 ตามแหล่งล้วนส่วนใหญ่ในรอยัลบัลเลต์ Groslier รวม นี้แนะนำการเชื่อมต่อที่แข็งแรงไปเต้นคอร์ทของสยามและอิทธิพลของ[11] งาวะเรียวเฮกล่าวถึงการรับทราบของ Groslier สยามนักแสดงในคณะเต้นรำรอยัล และยัง กล่าวถึงอ้างนโรดมสีหนุที่สยาม 'สอนกัมพูชาแบบศิลปะของสูญหายซึ่งมีเก็บหลังจาก sacking อังกอร์ อย่างไรก็ตาม หมายเหตุงาวะเรียวเฮที่นวัตกรรมสยาม (เช่นเรื่องอิเหนา การปรับรุ่นมาเลย์ Panji [15]) ไม่อยู่ในประเพณีการเต้น Angkorian[11]

อังกอร์และยุคก่อนอังกอร์

หนึ่งระเบียนแรกสุดเต้นในกัมพูชาคือจากศตวรรษ 7 ที่ใช้แสดงเป็นพิธีกรรมงานศพสำหรับพระมหากษัตริย์[16] ในศตวรรษที่ 20 ยังมีรับรองการใช้เต้นในขบวนฟิว เช่นสำหรับพระมหากษัตริย์สมเด็จพระมณีวงศ์ ช่วงอังกอร์ เต้น ritually ทำที่วัด[9] เต้นวัดมาถือว่าเป็นอัปสรา ที่เป็น entertainers และไป divinities[17] โบราณจารึกหิน อธิบายถึงหลักพันของนักเต้นระบำอัปสรากับวัด และทำพิธีกรรมที่พระเจ้าเป็นอย่างดีสำหรับประชาชน[9] ประเพณีการเต้นวัดปฏิเสธในช่วงศตวรรษ 15 เป็นราชอาณาจักรสยามของอยุธยาเอกชนอังกอร์ เมื่อนครตก ช่างฝีมือของ พวกเรา และนักเต้นที่ถ่ายภายในกิจการและอยุธยา[9]

ลงนครยุค

ในศตวรรษ พระอ่างทอง Duong ที่ได้ใช้เวลา 27 ปีเป็นเจ้าภายในกิจการและในศาลสยามในกรุงเทพ (เช่นพระบรมมหาราชวัง), restructured เขารอยัลคอร์ทในกัมพูชาสยามนวัตกรรมจากรัตนโกสินทร์ ศาลนักเต้นในพระบรมราชูปถัมภ์ราชสำนักสยามถูกส่งไปรอยัลคอร์ทในกัมพูชาในระหว่างรอบระยะเวลานี้

ยุคโคโลเนียลฝรั่งเศส

นักเต้นของศาลพระสมเด็จได้จัดแสดงที่นิทรรศการอาณานิคม 1906 ใน Marseilles ในคำแนะนำของจอร์จบอยส์ ตัวแทนฝรั่งเศสในศาลกัมพูชา[18] เซฟ Rodin ถูกจุดประกาย โดยนักเต้นชาวกัมพูชา และทาสีชุดสีน้ำของนักเต้น ความจริงที่ว่าจอร์จ Groslier กรรมการโคโลเนียลฝรั่งเศสพนมเปญพื้นที่ต่าง ๆ Sarraut (วันนี้พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ), มี 'อีกครั้งคิดค้น' ส่วนใหญ่ของบัลเลต์ผ่านเขาศึกษา bas-reliefs นครวัด เป็นส่วนหนึ่งของการจริงไฮบริมรดกก่อสร้างเรียกว่า 'รอยัลเขมรบัลเลต์' ซึ่งวันนี้เป็นมรดก "บริสุทธิ์ และแท้จริง" บนที่สูง essentialist มรดกมรดกมีอันดับ[19]

กัมพูชาหลังอิสระ

Kossamak สมเด็จพระราชินีเป็น สมาชิกของเดอะรอยัลบัลเลต์ของกัมพูชา ภายใต้คำแนะนำของพระราชินี ปฏิรูปหลายแปลงเพื่อรอยัลบัลเลต์ รวมถึงออกแบบท่าเต้น ละครทางเต้นได้ลดลงอย่างมากจากแว่นตา all-night ระยะเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง[11] เจ้านโรดมสีหนุที่โดดเด่นเต้นของรอยัลบัลเลต์ในภาพยนตร์ของเขา

ประเพณีเต้นรับตัวร้ายระหว่างระบอบเขมรแดงที่ใส่เต้นหลายตายในการพันธุฆาต[unver. 3] แม้ว่าร้อยละ 90 ของทุกศิลปินคลาสสิกกัมพูชา perished ระหว่าง 1975 และ 1979 หลังจากการล่มสลายของเขมรแดง ผู้ที่รอดมาได้ตัวที่เดินเข้าออกจากซ่อน พบกัน และรูปแบบ "อาณานิคม" ใน ใบสั่งฟื้นประเพณีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา[unver. 4] ฝึกรำเขมรถูกฟื้นในค่ายผู้ลี้ภัยในประเทศไทยกับเขมรเต้นรอดตายน้อย ในเต้นและเต้นรำละครทางได้ยังสร้างขึ้นใหม่ที่ในมหาวิทยาลัยของวิจิตรศิลป์ในกัมพูชา

ใน 2003 มันไม่ได้รับเข้าไปยูเนสโกไม่มีตัวตนทางวัฒนธรรมมรดกรายการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นกำเนิดของขอมโบราณฟ้อนรำในลักษณะที่เห็นวันนี้จะโต้แย้ง นักวิชาการเขมร เช่น เปช ตูม kravel และนักวิชาการฝรั่งเศสจอร์จ groslier อ้างว่าขอมโบราณฟ้อนรำตามประเพณีรักษาตั้งแต่ช่วงอังกอร์ . [ 11 ] นักวิชาการอื่น ๆ นี้ ว่า ขอมโบราณฟ้อนรำ , เห็นวันนี้ พัฒนาจาก หรืออย่างน้อยผู้สูงด้วยประวัตินาฏศิลป์นวัตกรรมในศตวรรษที่ 19 และยังคงรูปแบบของเขมรเต้นแตกต่างจากแบบฟอร์มปัจจุบัน . [ 12 ] ตาม เจมส์ อาร์ แบรนดอน , อิสตันบูลสยามได้รับอิทธิพลหลักต่อศาลกัมพูชาเต้นใน 1800[ 13 ] มาร์ติน banham ยังกล่าวถึงนักแสดงจากประเทศไทยนำไปปรับโครงสร้างเต้นรำประเพณีราชสำนักของกัมพูชาในช่วงเวลาเดียวกัน . [ 14 ] แน่นอน , มีประวัตินักแสดงในราชสำนักของกัมพูชาในช่วงศตวรรษที่ 19 ตามแหล่งที่มีชื่อเสียงที่สุดในบัลเล่ต์ , หลวง groslier รวมนี้แสดงให้เห็นการเชื่อมต่อที่แข็งแกร่งกับลานเต้นที่สยามและอิทธิพลของ . [ 11 ] ซาซางาวะ กล่าวถึงการยอมรับ groslier สยามนักแสดงนักเต้นราช และยังกล่าวถึงพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ อ้างว่า สยาม ' สอนกัมพูชาสูญเสียรูปแบบศิลปะที่พวกเขาได้เก็บรักษาไว้ หลังจากที่ไล่อังกอร์ ' อย่างไรก็ตามซาซางาวะ บันทึกว่า สยามนวัตกรรม ( เช่น เรื่องอิเหนา , การปรับตัวของมาเลย์ รุ่นของนกโมอา [ 15 ] ) ไม่ได้อยู่ใน angkorian ประเพณีการเต้นรำ [ 11 ]

อังกอร์อังกอร์และยุคก่อน

หนึ่งเก่าประวัติของการเต้นรำในกัมพูชาจากศตวรรษที่ 7 ที่แสดง ถูกใช้เป็นพิธีงานศพกษัตริย์ [ 16 ] ในศตวรรษที่ 20ใช้นักเต้นก็มีส่วนร่วมในขบวนแห่ศพ เช่น กษัตริย์สีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์ . ในช่วงอังกอร์ เต้นเป็น ritually ดำเนินการวัด . [ 9 ] วัดนักเต้นมาถือเป็นปสรา ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นผู้สื่อสารและความบันเทิงเพื่อ divinities [ 17 ] ศิลาจารึกโบราณ ,อธิบายหลายพันของนางอัปสราเต้นรำมอบหมายให้วัดและการปฏิบัติพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกับประชาชน [ 9 ] ประเพณีของวัดนักเต้นลดลง ในช่วงศตวรรษที่ 15 เป็นอาณาจักรกรุงศรีอยุธยาบุกเข้าไปอังกอร์ ตอนอังกอร์ ตก ของ artisans , พราหมณ์ และนักเต้นถูกจับไปเป็นเชลยที่อยุธยา [ 9 ]



โพสต์ยุคอังกอร์ในศตวรรษที่ 19 กษัตริย์อ่างทอง , ไต้หวันที่ใช้เวลา 27 ปี ในฐานะขององค์ชายไว้ในศาลในกรุงเทพสยาม ( เช่นพระบรมมหาราชวัง ) ปรับโครงสร้างศาลพระสยามในกัมพูชาด้วยนวัตกรรมจากกรุงรัตนโกสินทร์ ศาลเต้นรำภายใต้การอุปถัมภ์ของราชสำนักสยามที่ถูกส่งไปยังราชสำนักกัมพูชา ในระหว่างรอบระยะเวลานี้ .



ยุคอาณานิคมฝรั่งเศสนักเต้นของศาลของกษัตริย์สีสุวัตถิ์ ถูกจัดแสดงในนิทรรศการอาณานิคม 1906 มาร์เซลส์ในข้อเสนอแนะของ จอร์จ บัวส์ ผู้แทนฝรั่งเศสในศาลกัมพูชา [ 18 ] ออกุสต์ โรแดงก็หลงเสน่ห์นางรำเขมรและทาสีชุดสีน้ำของนักเต้น ความจริงที่ว่า groslier จอร์จ ,ที่อาณานิคมฝรั่งเศสผู้อำนวยการของพนมเปญพิพิธภัณฑ์ออร์ sarraut ( พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ ) มี ' ประดิษฐ์ ' ขนาดใหญ่ส่วนของบัลเล่ต์ ผ่านการศึกษาของ bas reliefs ของนครวัดเป็นส่วนหนึ่งของมรดกสร้างลูกผสมที่เรียกว่า ' พระแท้ ' ซึ่งจัดอันดับเขมรบัลเล่ต์วันนี้เป็น ' มรดก ' บริสุทธิ์แท้ ในการขอ essentialist จับต้องไม่ได้ยูเนสโกมรดก [ 19 ]

รายการอิสระโพสต์กัมพูชา

ราชินีสนับแข้งก็กลายเป็นผู้อุปถัมภ์ของรอยัลบัลเล่ต์ของกัมพูชา ภายใต้การแนะนำของราชินี การปฏิรูปหลายครั้งกับบัลเลต์ หลวงรวมทั้งท่าเต้น ละครรำเป็นอย่างมากลดลงจากแว่นคืนทั้งหมดยาวประมาณ 1 ชั่วโมง . [ 11 ] องค์พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ โดดเด่น ท่ารำของ รอยัล บัลเลต์ ในหนังของเขา . . . . . .

ประเพณีการเต้นรำที่ได้รับความเสียหายในช่วงสมัยเขมรแดง ในระหว่างที่นักเต้นหลายคนถูกฆ่าตายในการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ [ unver . 3 ] ถึง 90 เปอร์เซ็นต์ของศิลปินคลาสสิคกัมพูชาทั้งหมดเสียชีวิตระหว่างปี 1975 และ 1979 หลังจากการล่มสลายของเขมรแดง ผู้ที่รอดชีวิตมาได้เดินออกมาจากที่ซ่อน พบอีกแบบหนึ่ง และก่อตั้ง " อาณานิคม " เพื่อฟื้นฟูประเพณีศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขา .[ unver . การฝึกเต้น 4 ] ขอมโบราณคืนชีพในค่ายผู้ลี้ภัยในภาคตะวันออก ด้วยไม่กี่รอดนักเต้นรำเขมร เต้นมากและละครรำก็สร้างที่ราชมหาวิทยาลัยวิจิตรศิลป์กัมพูชา

ใน 2003 เป็น inducted เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ยูเนสโกรายการ