She nodded her head and looked down

She nodded her head and looked down. ‘How long did it last?’

Min Ho noticed that her voice fell slightly in that question. ‘A few months,’ he said carefully. ‘We saw each other here and there, but our schedules were really hectic, we couldn’t even meet up a lot. Eventually, we realized we were better off as friends.’

Shin Hye didn’t say anything. Min Ho smacked his lips and continued. ‘All those days we didn’t see each other, I don’t know… we just drifted apart, I guess. I think we both found out that the feelings were mostly because of the drama. It was tough and we had to rely on each other a lot. But at the end of the day, there wasn't enough there to keep so... yeah. We broke up.’

Shin Hye looked up at Min Ho’s face, her eyes looking forlorn. ‘Do you think that will happen to us?’

‘What? No, no! Of course not,’ Min Ho’s eyebrows creased as he let go of Shin Hye’s hand. ‘How can you ask that? You know this is different.’

She kept her eyes on his. ‘That’s just it, I don’t know. It’s funny, but the fact that you can talk about your relationship with her as if it was nothing makes me even more anxious. Like, any day now, maybe you’ll realize that what you feel for me was also because of the drama.’

‘Shin Hye, are you hearing yourself?’ Min Ho’s voice was raised now. ‘I met your parents, you met mine. I’m with you whenever I can. We’ve seen each other in the past month more times than I met Min Young in the time that we were dating. I can’t believe you’re still doubting if this is real or not,’ he stood up and ran his hand through his hair. He paced for a while, before turning to Shin Hye again. ‘Did you think I was lying when I said I love you?’

Shin Hye stood up, her eyes wide. ‘No, no, but…’ She shook her head.

‘But what? You think I said that just so I can stay the night?’ Min Ho scowled.

‘OPPA! You know that’s not what I meant!’ Shin Hye took a step forward and put a hand around his arm. ‘I’m just really, really scared. Everything you said about her – they seemed like the same things that happened to us. I don’t think I can handle it if one day you just leave.’

He looked down at the hand that held his arm. He clenched his jaw and tried to steady himself. When he looked up at Shin Hye again, he realized he wasn’t angry. He felt dejected. ‘Don’t you trust me?’ He asked, his voice unstable. Did I not show you enough for you to know that I’m in this for the long run? What more do I need to do for you to understand that I can never leave you?

‘I trust you,’ Shin Hye put another hand on the same arm. ‘I really do, believe me. But there are times when I get so scared. Not because I don’t trust your feelings, but because sometimes, I think… I think I feel too much. It’s overwhelming. When I don’t see you, my heart hurts. I think about you all the time. I couldn’t imagine not being with you anymore. I’m afraid that one day, when this is over, I wouldn’t be able to take it.’

Min Ho noticed that Shin Hye’s eyes were starting to water. He resisted the urge to touch her cheek and hug her tight. There were still some things he needed to say, and she needed to hear.

‘Don’t you think that’s how I feel, too?’ He asked, a hint of pain in his voice. ‘But it’s useless to think about fears like that when we have our whole lives ahead of us. You said so yourself, we have to be brave. It’s not enough to be brave when we have to defend this relationship from the rest of the world. You have to be brave enough to give me all of you, despite those fears. You say you trust me, but in the same breath, say that you’re afraid that this could be over? Have I not done enough to show you that I would never hurt you like that?’

Tears were starting to fall now on her face now. ‘Anya, oppa, I’m sorry. I’m sorry.’ Shin Hye stepped forward and hugged his waist. She leaned her head on his chest. ‘I’m sorry.’ She was sobbing now.

Min Ho put one arm around her waist and the other at the back of her head. ‘Shin Hye, I love you. So much. But you have to believe it.’

‘I believe you,’ she replied, her words muffled as she tried to control her sobs.

Min ho held her like that for a while, rocking her from side to side before letting her go. He scanned her face that was now puffy from crying. ‘I have to go,’ he said softly.

Shin Hye’s expression turned worried. ‘Oppa, if you’re still mad…’

‘I’m not,’ he cut her off. ‘I have to go get ready for rehearsals.’

She bit her lip, stopping another bout of tears. ‘Are you sure you’re not mad?’

He smiled and cupped her face with his hands. He gave her a kiss on the forehead. ‘How can I be mad at you?’

‘I’m sorry. I shouldn’t have said those things…’ her voice trembled.

‘It’s okay. I’m sorry I raised my voice,’ his gaze stayed on her face, his fingers lingering on her cheeks. ‘I wish I could stay and make out after this fight, but I really have to go.’ He grabbed his phone from the coffee table and walked to the door. He got his coat from the rack and put it on hastily. Shin Hye walked hesitantly toward him. Min Ho noticed she was still wiping some tears. He sighed. ‘Come here,’ he opened his arms and motioned for Shin Hye to approach him.

She advanced slowly, looking down, until she was within hugging range. Min Ho wrapped his arms around her tightly. ‘Aigoo, my baby.’

Shin Hye melted into his embrace the moment he said that. ‘Drive safely,’ she told him.

‘I will,’ Min Ho replied and let her go. He turned to the door and stepped out. As he closed it, he heard Shin Hye say ‘I love you’ faintly.

He sighed and walked fast, his head down to make sure no one could recognize him. He wondered why he was still feeling a bit uneasy after leaving Shin Hye. Am I still mad? He couldn’t afford to be mad at her like that, but what she said still stung. It wasn’t so much the fact that she didn’t trust him, but that she thought they could end up like him and Park Min Young. He shook his head and tried to forget it. Maybe it’s because she didn’t know what happened between us. I shouldn’t be mad at her for that.

When he reached his car, he opened the door right away. He was about to leave when he looked at his watch. There were still two hours left. Why did he leave so soon? He hit the driving wheel with both his hands before leaning his head on it. He contemplated on running back to Shin Hye’s apartment, but something kept him in the car. He hated that feeling. After a few minutes of being idle, he turned on the ignition.





As soon as the door closed, Shin Hye broke down, letting go of the tears she was holding back. She knew that Min Ho wasn't completely okay yet. If he was, he'd have stayed a bit longer. It was stupid of her to bring all that up, especially in a conversation about her ex-girlfriend. She cursed herself for not thinking things through.

She walked to the couch as she wiped her tears with her hands and looked at her phone. She wanted to call him and say sorry again; then maybe he'd come back up. She was sure he was still on his way to his car, or still sitting in his car. Either way, he'd still be somewhere near where he could easily come back to her. She was scared of not seeing him before she left for Malaysia. She was scared that things would be different when she came back.

She resisted that urge and shook her head. There she went again with those stupid fears. I'm so hopeless, she thought. If I were oppa, I'd be mad at me, too. She decided to give him space. Maybe he needed time to cool off. She went to the kitchen and cleaned up instead, hoping a little work will help her take her mind off things. She could drive to the agency and get some work done, too.

When she went back to her room, her eyes immediately fell onto the bed. She could still imagine Min Ho sleeping there. She leaned on the door frame and sighed. When she woke up that morning, she spent a few minutes just looking at him, and wondering how anyone can look so perfect. She'd been so happy; she wondered how that beautiful morning can so suddenly turn around. It's because of you, babo, she scolded herself. She was about to enter the bathroom when she heard her doorbell.

Her heart skipped a beat. It's him. He came back. She smiled.

She quickly rushed outside her room and headed to the entrance of her apartment. As soon as she opened the door, she blurted out, 'Oppa!' with a wide smile on her face.

That smile quickly faded when the person who was looking back at her wasn't Lee Min Ho.

'What are you doing here?' She asked, puzzled.

'Can I come in?' He replied, smiling.



-----------------------

First of all, I have to apologize for not updating in so long. If you've read my blog post, then you'll know that I was actually away on a trip for a week. It wasn't a vacation and was more like a work trip that was mentally and physically stressful. So much so that when I came back, I fell sick. :( So, I hope you forgive me if I fell short on my promise to update as fast as I could.

Secondly, I'm sorry that the chapter that met you after a week long absence isn't a cute one, and in fact, contained their first real fight. It just happened that way, hehehe. Every story needs a conflict, yeah?

Thirdly, I hazzz a little experiment. Tell me who you think is on the door. It could range from anybody who's already been mentioned in this story, to someone unexpected. It could be a rival for Shin Hye's heart or just a friend. You never know, I might change the visitor after I read your comments. HAHA.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอ nodded ศีรษะของเธอ และมองลงไป 'วิธีมันนาน'

โฮจิมินห์นาทีสังเกตว่า เสียงของเธอลดลงเล็กน้อยในคำถามนั้น 'กี่เดือน เขากล่าวอย่างระมัดระวัง ' เราเห็นกันที่นี่และมี แต่ตารางของเราก็วุ่นวายจริง ๆ เราไม่สามารถตอบสนองได้ค่อนข้างมาก ในที่สุด เรารู้เราได้ดีกว่าเป็นเพื่อนกัน '

Shin Hye ไม่พูดอะไร โฮจิมินห์ min smacked ริมฝีปากของเขา และอย่างต่อเนื่อง ' วันนั้นเราไม่ได้เห็นกัน ฉันไม่รู้...เราเพียงลอยกัน ฉันเดา ผมคิดว่า เราทั้งสองพบว่า ความรู้สึกที่ได้ส่วนใหญ่เป็น เพราะละครเรื่อง มันยาก และเราได้ใช้กันมาก แต่ที่สุดของวัน มีไม่พอในการเก็บดังนั้น... ใช่ เราเทอม '

Shin Hye มองค่า Min โฮจิมินห์หน้า ดวงตาของเธอมอง forlorn 'คุณคิดที่จะเกิดขึ้นกับเรา"

' อะไร ไม่ ไม่ ไม่แน่นอน ผ้าเป็นรอยย่นคิ้วนาทีโฮจิมินห์เป็นเขาปล่อยมือ Shin Hye ' วิธีสามารถคุณถามว่า คุณรู้ว่า จะแตกต่างกัน '

เธอเก็บตาของเธอบนเขา ' เพียงแค่นี้ ฉันไม่รู้ มันเป็นเรื่องตลก แต่ความจริงที่ว่าคุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับเธอว่ามันเป็นอะไรที่ ทำให้ผมยิ่งกังวล ชอบ วัน ตอนนี้ บางทีคุณจะรู้ว่า สิ่งที่คุณรู้สึกว่าฉันที่ยัง เพราะละครเรื่องนั้น '

'Shin Hye คุณได้ยินตัวเอง " เสียงต่ำสุดโฮจิมินห์ถูกยกตอนนี้ ' ผมได้พบกับพ่อแม่ของคุณ คุณพบฉัน ฉันอยู่กับคุณเมื่อใดก็ ตามที่ฉันสามารถ เราได้เห็นกันในเดือนผ่านมาครั้งกว่าที่ผมเจอยังต่ำสุดในเวลาที่เราได้นัด ผมไม่เชื่อว่า คุณกำลังสงสัยมายังว่า นี้เป็นจริง หรือ ไม่' เขาลุกขึ้นยืน และวิ่งมือผ่านผมของเขา เขาศึกษาได้ในขณะ ก่อนเปิดให้ Shin Hye อีก 'ไม่ได้คิดว่า ผมกำลังนอนเมื่อฉันกล่าวว่า ฉันรักคุณ"

Shin Hye ยืนขึ้น ตาของเธอกว้างขึ้น ' ไม่ ไม่ แต่...' เธอจับหัวเธอ

' แต่อะไร คุณคิดว่า ผมพูดว่า ดังนั้นฉันสามารถพักค้างคืนหรือไม่? " โฮจิมินห์ min scowled.

'OPPA คุณทราบก็ไม่สิ่งที่ฉันหมาย' Shin Hye ได้ก้าวไปข้างหน้า และใส่มือรอบแขนของเขา ' ฉันจริง ๆ จริง ๆ กลัว ทุกอย่างที่คุณพูดเกี่ยวกับเธอ – พวกเขาเหมือนสิ่งเดียวที่เกิดขึ้นกับเรา ผมไม่คิดว่า ฉันสามารถจัดการกับมันถ้าวันหนึ่งคุณปล่อย '

เขามองลงไปที่มือที่แขนของเขาจัดขึ้น เขากัดกรามของเขา และพยายามที่จะคงตัว เมื่อเขามองค่า Shin Hye อีก เขารู้เขาไม่ได้โกรธ เขารู้สึกว่าครูฝึกหดหู่ใจ 'ไม่ใจฉัน" เขาถาม พระสุรเสียงเสถียร ไม่ฉันไม่แสดงพอให้รู้ว่า ฉันนี้สำหรับยาว มีอะไรต้องทำให้คุณเข้าใจว่า สามารถไม่เคยฝากคุณ?

"ฉันไว้ใจคุณ Shin Hye ใส่มืออีกแขนเดียว ' ฉันจริง ๆ เชื่อฉัน แต่บางครั้งเมื่อฉันได้กลัวดังนั้น ไม่ได้ เพราะผมไม่ไว้ใจความรู้สึกของคุณ แต่เนื่อง จากบางครั้ง ฉันคิดว่า ... ผมคิดว่า ผมรู้สึกมากเกินไป มีมากมาย เมื่อไม่เห็นคุณ หัวใจของฉันเจ็บ ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลา ฉันไม่คิดไม่อยู่กับคุณอีกต่อไป ฉันกลัวว่า วันหนึ่ง เมื่อเป็นไป ฉันจะไม่สามารถใช้มัน "

โฮจิมินห์นาทีสังเกตว่า Shin Hye ตาเริ่มให้น้ำ เขา resisted กระตุ้นสัมผัสแก้มของเธอ และกอดเธอแน่น ยังมีบางสิ่งที่เขาต้องพูด และเธอต้องการฟัง

'ดอนทีคุณคิดว่า เป็นอย่างไรรู้สึก เกินไป " เขาถาม คำแนะนำในเสียงของเขา ' แต่ก็ไม่คิดกลัวเช่นนั้นเมื่อเรามีชีวิตของเราทั้งหมดก่อนเรา คุณพูดให้ตัวเอง ที่เราต้องมีความกล้าหาญ มันไม่เพียงพอที่จะกล้าเมื่อเราต้องปกป้องความสัมพันธ์นี้จากส่วนเหลือของโลก คุณต้องมีความกล้าหาญพอให้ฉันทั้งหมดของคุณ แม้มีความกลัวเหล่านั้น คุณพูดคุณเชื่อฉัน แต่ในลมหายใจเดียวกัน พูดให้ คุณกลัวว่า นี้อาจจะผ่านหรือไม่ ฉันไม่ได้พอที่จะแสดงว่า ฉันจะไม่ทำร้ายคุณเช่นนั้นหรือ? "

เริ่มน้ำตาตกตอนนี้หน้าของเธอตอนนี้ ' Anya oppa ขอโทษ ขอ ' ชิน Hye ที่ก้าวไปข้างหน้า และ hugged เอว เธอก็เอนศีรษะของเธอบนหน้าอกของเขา 'ขอโทษ' เธอถูก sobbing ทันที

โฮจิมินห์นาทีใส่แขนหนึ่งรอบเอวของเธอและอื่น ๆ ด้านหลังของศีรษะของเธอ ' Shin Hye ผมรักคุณ ดังนั้นมาก แต่คุณต้องเชื่อก็ '

'ผมเชื่อว่าคุณ เธอตอบกลับ คำเธอ muffled เป็นเธอพยายามควบคุมของเธอ sobs

นาทีโฮ จัดเธอเช่นเดียวกับที่ในขณะ โยกเธอจากด้านข้างก่อนที่จะปล่อยให้เธอไป เขาสแกนใบหน้าของเธอที่ตอนนี้ตุ่ยจากร้องไห้ 'มีไป เขาพูดเบา ๆ

นิพจน์ Shin Hye เปิดกังวล 'Oppa ถ้าคุณยังไม่ mad. ...'

'ฉันไม่ เขาตัดเธอออก 'แล้วไปเตรียม rehearsals'

เธอมากเธอลิ หยุดแข่งขันอื่นของน้ำตา 'คุณแน่ใจคุณไม่บ้าหรือไม่'

เขายิ้ม และ cupped ใบหน้าของเธอ ด้วยมือของเขา เขาให้เธอจูบบนหน้าผาก 'ฉันจะบ้าที่คุณ"

' ขอ ผมไม่ควรพูดสิ่งเหล่านั้น...' เสียงของเธอ trembled

' ก็ไม่เป็นไร ขอฉันยกฉันเสียง สายตาของเขาอยู่บนใบหน้า นิ้วมือของเขาอืดอาดแก้มของเธอ ' ฉันหวังฉันสามารถอยู่ และทำหลังจากนี้ต่อสู้ แต่จริง ๆ มีไป ' เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากโต๊ะ และเดินไปประตู เขามีตราของเขาจากชั้น และวางมันบนอย่างกระทันหัน ชิน Hye hesitantly เดินไปทางเขา โฮจิมินห์นาทีสังเกตเห็นเธอยังคงได้เช็ดน้ำตาบาง เขาถอนหายใจ 'มาที่นี่ เขาเปิดแขนของเขา และ motioned สำหรับ Shin Hye ประชิดเขา

เธอขั้นสูงช้า มองลง เธอได้ภายในช่วงกอด นาทีโฮห่อแขนของเขาใกล้เธอแน่น "Aigoo ทารกของฉัน'

Shin Hye หลอมเข้าไปในอ้อมกอดของเขาขณะที่เขากล่าวว่า 'ขับรถอย่างปลอดภัย เธอบอก

'ฉันจะ นาทีโฮตอบกลับ และให้เธอไป เขาเปิดประตู และก้าวออก เป็นเขาปิด เขาได้ยิน Shin Hye กล่าวว่า 'ฉันรักคุณ' รวย ๆ

เขาถอนหายใจ และเดินเร็ว ศีรษะของเขาลงให้แน่ใจว่า ไม่มีใครสามารถจดจำเขา เขาสงสัยว่า ทำไมเขายังรู้สึกไม่สบายใจมากหลังจากออกจาก Shin Hye ผมยังบ้า เขาไม่สามารถที่จะบ้าที่เธอเช่นนั้น แต่สิ่งที่เธอกล่าวมายัง มันไม่ได้มากข้อเท็จจริงที่ว่า เธอไม่ไว้ใจเขา แต่ว่า เธอคิดว่า พวกเขาอาจจบลงเช่นเขาและ Park Min Young เขาจับหัวของเขา และพยายามที่จะลืมมัน อาจจะเป็น เพราะเธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา ฉันไม่ควรจะบ้าที่เธอให้

เมื่อเขามาถึงรถของเขา เขาเปิดประตูทันที กำลังจะปล่อยเมื่อเขามองดูเขา ยังมีเหลือ 2 ชั่วโมง ทำไมไม่ได้เขาบ้างดังนั้นเร็ว ๆ นี้ เขาตีลูกล้อขับขี่ ด้วยสองมือของเขาก่อนที่พิงศีรษะไว้ เขาไตร่ตรองบนหลังทำให้ Shin Hye อพาร์ทเมนท์ แต่บางสิ่งบางอย่างเก็บไว้ให้เขาในรถ เขาเกลียดชังความรู้สึกนั้น หลังจากไม่กี่นาทีของการใช้งาน เขาเปิดบนจุดระเบิด





เป็นประตูปิด สัญญา Shin Hye ปล่อยให้ไปของน้ำตาเธอถูกจับกลับมา เธอรู้ว่า โฮจิมินห์ Min ไม่สมบูรณ์ไรยัง ถ้าเขา เขาจะได้อยู่ยาวเป็นบิต มันเป็นความโง่ของเธอนำที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสนทนาเกี่ยวกับแฟนเก่าแฟนของเธอ เธอสาปตัวเองไม่คิดสิ่งผ่าน

เธอเดินไปโซฟาเธอเช็ดน้ำตาของเธอ ด้วยมือของเธอ และมองเธอโทรศัพท์ เธอต้องการเขา และบอกว่า ขออีก แล้ว บางทีเขาจะกลับขึ้นมา เธอแน่ใจว่า เขายังอยู่บนรถของเขาไปของเขา หรือยังพี่เลี้ยงในรถ ทั้งสองวิธี เขาจะยังคงสามารถอยู่ใกล้ที่เขาจะได้กลับมาเธอ เธอกลัวไม่เห็นเขาก่อนเธอซ้ายสำหรับมาเลเซีย เธอกลัวว่า สิ่งที่จะแตกต่างกันเมื่อเธอมาที่หลัง

เธอ resisted ที่กระตุ้น และจับศีรษะของเธอ มีเธอไปอีกครั้ง ด้วยความกลัวที่โง่ ฉันตาดังนั้น เธอคิดว่า ถ้าฉันเป็น oppa ฉันจะบ้าที่ฉัน เกินไป เธอตัดสินใจที่จะให้พื้นที่เขา บางทีเขาต้องใช้เวลาเย็น เธอเดินไปที่ครัว และล้างแทน หวังงานเล็กน้อยจะช่วยให้เธอใช้ใจของเธอออกจากสิ่ง เธอสามารถขับรถให้กับหน่วยงาน และบางส่วนทำงานได้สำเร็จ เกินไป.

เมื่อเธอก็กลับไปห้องของเธอ เธอตาทันทีล้มลงบนนอน นอกจากนี้เธอยังสามารถจินตนาการโฮจิมินห์นาทีนอนมี เธอเองบนกรอบประตู และถอนหายใจ เมื่อเธอตื่นขึ้นเช้าวัน เธอใช้เวลาไม่กี่นาทีเพียงแค่มองเขา และสงสัยว่า ใครสามารถดูสมบูรณ์แบบ เธอได้มีความสุข เธอสงสัยว่า ว่า ตอนเช้าที่สวยงามสามารถมาก็เพื่อหันไปรอบ ๆ มันเป็น เพราะคุณ babo เธอบ ๆ ตัวเอง เธอจะป้อนน้ำเมื่อเธอได้ยินกริ่งบ้านเธอ.

ชนะการข้ามไปหัวใจของเธอ มันเป็นเขา เขากลับมา เธอยิ้ม

เธออย่างรวดเร็ววิ่งนอกห้องของเธอ และมุ่งหน้าไปทางเข้าอพาร์ทเมนท์ของเธอ ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอโพล่งออกมา 'Oppa ' กับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ

ยิ้มให้อย่างรวดเร็วสีจางลงเมื่อบุคคลที่ถูกมองไปที่เธอเลย Lee Min นทร์

'จะทำอะไรที่นี่' เธอถาม พิศวงได้

'สามารถฉันมา ' เบิกบาน ยิ้ม



--

ครั้งแรกของทั้งหมด ผมต้องขอโทษสำหรับการไม่ปรับปรุงในนาน ถ้าคุณได้อ่านโพสต์ของฉันบล็อก แล้วคุณจะรู้ว่า ผมจะไปเที่ยวสำหรับสัปดาห์ วันหยุดไม่ได้ และเป็นเหมือนการเดินทางทำงานที่กาย และเครียด มากเพื่อว่าเมื่อฉันกลับมา ฉันล้มป่วย :( ดังนั้น ฉันหวังว่า คุณยกโทษให้ฉันถ้าฉันก้มย่อทางของฉันเพื่อปรับปรุงเป็นอย่างที่ฉันไม่

Secondly ผมขอว่า บทที่ได้หลังจากขาดสัปดาห์ยาวไม่หนึ่งน่ารัก และในความเป็นจริง ประกอบด้วยการต่อสู้จริงครั้งแรก เพิ่งเกิดขึ้นวิธี hehehe ทุกเรื่องต้องมีความขัดแย้ง ใช่ไหม

ประการ ฉัน hazzz ทดลองเล็กน้อย บอกที่คุณคิดว่า เป็นประตู มันสามารถช่วงจากทุกคนที่มีการกล่าวถึงในเรื่องนี้ ให้ผู้อื่นไม่คาดคิด มันอาจจะเป็นคู่แข่งหัวใจ Shin Hye หรือแค่เพื่อนเฉย ๆ คุณไม่เคยรู้ ฉันอาจเปลี่ยนผู้เข้าชมหลังจากอ่านความเห็นของคุณ อยาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอพยักหน้าหัวของเธอและมองลงไป ' นานแค่ไหน สุดท้าย '

มินโฮ สังเกตุว่าเสียงของเธอลดลงเล็กน้อยในคำถาม ' เดือน ' เขาพูดให้ดี เราพบกันที่นี่และมี แต่ตารางของเราที่น่าตื่นเต้นจริงๆ เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อยมาก ในที่สุด เรารู้ตัวเราดีกว่าเพื่อน . . .

ชิน เฮ ไม่ได้พูดอะไรเลย มินโฮตบปากของเขาและอย่างต่อเนื่อง' วันเหล่านั้นที่เราไม่ได้เจอกัน ผมไม่รู้ . . . . . . . เราก็ต้องแยกจากกัน ผมเดานะ ฉันคิดว่าเราทั้งคู่พบว่า ความรู้สึกเป็นเพราะละคร มันเป็นยากและเราต้องพึ่งพากันมาก แต่ในตอนท้ายของวัน , มีไม่เพียงพออยู่แล้ว . . . . . . ใช่ เราเลิกกัน '

ชินเฮเงยหน้ามองมินโฮ ใบหน้าของเธอ ดวงตาดูสิ้นหวังคุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา '

'what ? ไม่ ไม่ ! ไม่ แน่นอน ของ มิน โฮ คิ้ว รอยย่นที่เขาปล่อยชินเฮือ ทำไมคุณถามแบบนั้น คุณก็รู้นี่มันต่างกัน "

เธอทำให้เธอมองเขา ' นั่นน่ะ ฉันไม่รู้ ตลกดี แต่ความจริงที่ว่าคุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ฉันกังวลมากขึ้น เหมือนทุกวันแล้วบางทีคุณอาจจะรู้ว่า สิ่งที่คุณรู้สึกสำหรับฉัน ก็เพราะละคร '

'shin เฮ คุณได้ยินที่ตัวเองพูดรึเปล่า เสียงของมินโฮขึ้นมาตอนนี้ ฉันพบแม่ของคุณ คุณพบฉัน ผมกับคุณเมื่อใดก็ตามที่ฉันสามารถ ที่เราเคยเห็นกันในเดือนที่ผ่านมา มากกว่าที่ผมเจอ มิน ยอง ในเวลาที่เราเดทกัน ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณยังไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง หรือ ไม่เขาลุกขึ้นยืนและวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา เดินสักพัก ก่อนจะเปิดให้ชินเฮอีก ' คุณคิดว่าฉันโกหกตอนที่ฉันบอกว่า ฉัน รัก เธอ '

ชินเฮลุกขึ้นยืน ดวงตากว้าง ' ไม่ ไม่ แต่ . . . . . . . " เธอส่ายหน้า

แต่อะไร ? คุณคิดว่าฉันบอกว่า ฉันจะค้างที่นี่ ' มินโฮหน้าบึ้ง

'oppa ! คุณก็รู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง' ชินเฮก้าวไปข้างหน้าและใส่มือรอบแขน " ฉันก็แค่ กลัวจริงๆ ทุกอย่างที่คุณพูดเกี่ยวกับเธอและพวกเขาดูเหมือนจะเหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถจัดการมันได้ ถ้าวันนึงคุณทิ้ง "

เขาก้มลงมองมือที่จับแขนของเขา . เขากำขากรรไกรของเขาและพยายามที่จะมั่นคงเอง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองชินเฮอีกเขาตระหนักว่าเขาไม่ได้โกรธ เขารู้สึกหดหู่ . ' คุณไม่ไว้ใจฉันหรอ ' เขาถามเสียงไม่มั่นคงของเขา ผมไม่ได้ให้คุณพอสำหรับคุณที่จะรู้ว่าฉันอยู่ในนี้ยาว ? มีอะไรที่ฉันต้องทำเพื่อให้คุณเข้าใจที่ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ

ฉันเชื่อใจนาย " ชินเฮใส่อีกข้างที่แขนเหมือนกัน ' จริงๆ เชื่อผม แต่มีบางครั้งที่ฉันได้รับกลัวไม่ใช่เพราะฉันไม่เชื่อในความรู้สึกของคุณ แต่บางครั้ง ฉันคิดว่า . . . . . . . ผมรู้สึกว่ามากเกินไป มันยุ่งยาก เมื่อฉันไม่เห็นเธอ หัวใจของฉันเจ็บ ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลา ผมไม่สามารถจินตนาการถึงไม่ได้อยู่กับคุณอีกต่อไป ผมกลัวว่า วันนึง เมื่อเป็นแบบนี้ ผมคงไม่สามารถจัดการมันได้ '

มินโฮสังเกตเห็นว่าชินเฮ ตาเริ่มจะน้ำเขาต่อต้านกระตุ้นที่จะสัมผัสแก้มเธอ และกอดเธอไว้แน่น ยังคงมีสิ่งที่เขาต้องการจะพูด เธอต้องการได้ยิน

ห้ามคุณคิดว่าผมรู้สึกยังไงด้วย ? ' เขาถามคำใบ้ของความเจ็บปวดในเสียงของเขา แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดกลัวเหมือนตอนที่เราได้ทั้งชีวิตอยู่ข้างหน้าเรา คุณพูดเองว่า เราต้องกล้าหาญมันไม่เพียงพอที่จะเป็นผู้กล้า ตอนที่เราต้องปกป้องกันจากส่วนที่เหลือของโลก คุณต้องกล้าพอที่จะให้ฉันทั้งหมดของคุณ แม้จะมีความกลัวเหล่านั้น คุณบอกว่าคุณเชื่อผม แต่ในลมหายใจเดียวกัน พูดได้ว่าคุณกำลังกลัวว่ามันอาจจะผ่าน ฉันไม่ได้ทำเพียงพอที่จะแสดงให้คุณเห็น ว่าผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณแบบนั้น '

น้ำตาเริ่มจะตก ตอนนี้ใบหน้าของเธอในตอนนี้ ' อันย่าพี่คะ หนูขอโทษ ฉันขอโทษ ชินเฮ ก้าวไปข้างหน้า และกอดเอวของเขา เธอพิงหัวของเธอบนหน้าอกของเขา ' ฉันขอโทษ ' เธอสะอื้นแล้ว

มินโฮวางแขนรอบเธอเอวและอื่น ๆที่ด้านหลังของหัวของเธอ . ' ชินฮเย ฉันรักเธอ มาก แต่คุณต้องเชื่อ "

ฉันเชื่อคุณ " เธอตอบ คำพูดเธออู้อี้ขณะที่เธอพยายามที่จะควบคุมเสียงสะอื้นของเธอ

มินโฮกอดเธอไว้อย่างนั้นสักพัก โยกของเธอจากทางด้านข้างก่อนที่จะปล่อยเธอ เขาสแกนใบหน้าของเธอที่ตอนนี้บวมจากการร้องไห้ " ฉันต้องไป , ' เขากล่าวเบา ๆ .

ชิน เฮ สีหน้าเป็นกังวล " พี่ค่ะ ถ้าคุณยังโกรธผมอยู่ . . . . . . . '

" ไม่ได้ " เขาปล่อยเธอออกมา ' ผมต้องเตรียมตัวไปซ้อม "

เธอกัดริมฝีปากของเธออีกล่ะ หยุดร้องไห้' คุณแน่ใจว่าคุณจะไม่บ้า ? '

เขายิ้มและถ้วยใบหน้าของเธอกับมือของเขา . เขาจูบเธอที่หน้าผาก ' แล้วฉันจะโกรธคุณได้ยังไง ? '

" ขอโทษ ผมไม่ควรพูดแบบนั้น . . . " เสียงของเธอสั่น

แล้วก็โอเค ขอโทษที่เสียงดัง ' สายตาของเขาอยู่บนใบหน้าของเธอ นิ้วมือของเขาที่เอ้อระเหยบนแก้มของเธอ " ผมหวังว่าผมจะได้อยู่ และหลังจากการต่อสู้นี้แต่ฉันต้องไปจริงๆ เขาคว้าโทรศัพท์ของเขาจากโต๊ะและเดินไปที่ประตู เขามีเสื้อคลุมของเขาจากชั้นและสวมอย่างรีบเร่ง ชินเฮเดินแบ่งรับแบ่งสู้ต่อเขา มินโฮเห็นเธอยังเช็ดน้ำตา . เขาถอนใจ ' มานี่ ' เขาเปิดแขนของเขาและ motioned สำหรับชินเฮเข้าหาเขา

เธอก้าวหน้าช้าๆ มองลง จนเธออดภายในช่วงมินโฮห่อแขนของเขารอบ ๆของเธอแน่น ' โธ่ ที่รักของฉัน '

ชิน เฮ ละลายในอ้อมกอดของเขาในขณะที่เขากล่าวว่า ขับรถอย่างปลอดภัย , ' เธอบอกเขา

" จะ " มินโฮตอบ แล้วปล่อยเธอไป เขาหันไปเปิดประตูและก้าวออกมา เขาปิดมัน เขาได้ยินเสียงชินเฮพูดว่า ' ผมรักคุณ ' ๆ

เขาถอนหายใจและเดินอย่างรวดเร็ว เขาก้มหัวลงเพื่อให้แน่ใจว่า จะไม่มีใครจำเขาได้เขาสงสัยว่าทำไมเขายังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยหลังจากที่ปล่อยให้ชินเฮ ฉันยังโกรธอยู่อีกเหรอ ? เขาไม่สามารถโกรธเธอแบบนั้น แต่สิ่งที่เธอพูดยังต่อย มันไม่ได้มากว่าเธอไม่ไว้ใจเขา แต่เธอก็คิดว่าพวกเขาจะจบลงเหมือนเขา และ ปาร์คมินยอง เขาส่ายหัวของเขาและพยายามที่จะลืมมัน มันอาจเป็นเพราะหล่อนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราผมไม่ควรโมโหเลย

เมื่อเขาไปถึงรถ เขาเปิดประตูเข้าไปทันที เขากำลังจะทิ้งเมื่อเขามองดูที่นาฬิกาของเขา ยัง มี อีก 2 ชั่วโมง ทำไมเขาถึงจากไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ? เขาโดนขับล้อทั้งสองมือของเขา ก่อนจะเอียงศีรษะของเขาอยู่ เขาคิดที่จะหนีกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ของชินเฮ แต่บางอย่างไว้ในรถ เขาเกลียดความรู้สึกนั้นหลังจากไม่กี่นาทีของการใช้งาน เขาเปิดการเผาไหม้ .





ทันทีที่ประตูปิด ชินเฮ ยากจนลง ปล่อยน้ำตาที่เธอถือมา เธอจะรู้ว่ามินโฮไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไรเลย ถ้าเขาจะอยู่ที่นี่ได้อีกนาน มันงี่เง่ามากที่เอาทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสนทนาเกี่ยวกับแฟนเก่าของเธอเธอถูกสาปแช่งตัวเองไม่คิด

เธอเดินไปที่โซฟา เธอเช็ดน้ำตาให้เธอกับมือของเธอ และมองที่โทรศัพท์ของเธอ เธออยากจะโทรหาเขา และกล่าวขอโทษอีกครั้ง แล้ว บางทีเขาอาจกลับมา เธอแน่ใจว่าเขาอยู่ในทางของเขาไปยังรถของเขา หรือ ยังนั่งอยู่ในรถของเขา ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องแถวๆ ที่เขาสามารถกลับมาเธอกลัวจะไม่เจอเขาก่อนที่เธอจะออกจากมาเลเซีย เธอกลัวว่า สิ่งที่จะแตกต่างกัน เมื่อเธอกลับมา

เธอต่อต้านแรงกระตุ้น และส่ายหน้า เธอกลับไปกับพวกโง่ๆ ความกลัว ฉันกำลังสิ้นหวัง เธอคิด ถ้าฉันเป็นพี่ ฉันก็คงโกรธเหมือนกัน เธอตัดสินใจที่จะให้พื้นที่ บางทีเขาอาจต้องการเวลาที่จะใจเย็นลงเธอเข้าไปในครัว และทำความสะอาดแทน หวังว่างานเล็กน้อยจะช่วยเธอพาใจหล่อนเสียที เธอสามารถขับรถไปยังหน่วยงานและทำงานบางอย่างให้เสร็จด้วย

เมื่อเธอกลับไปที่ห้องของเธอ สายตาของเธอทันที ล้มลงบนเตียง เธอยังคิดว่ามินโฮนอนตรงนั้น เธอพิงกรอบประตูและถอนใจ เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเธอใช้เวลาไม่กี่นาที เพียงแค่มองไปที่เขา และสงสัยว่าใครสามารถดูที่สมบูรณ์แบบ เธอกำลังมีความสุข เธอสงสัยว่าเช้าที่สวยงามสามารถดังนั้นก็หันกลับมา มันเป็นเพราะคุณ บาบู เธอด่าตัวเอง เธออยากจะเข้าห้องน้ำ เมื่อเธอได้ยินเสียงกริ่ง เธอ

หัวใจเธอหยุดเต้นไปแล้ว มันเป็นเขา เขากลับมา เธอยิ้ม

เธอรีบวิ่งออกมาดูที่ห้องของเธอและมุ่งหน้าไปที่ประตูห้องของเธอ ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอพูดออกมา " พี่ ! " ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มที่จางหายไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อคนที่ถูกมองกลับมาที่เธอ ไม่ใช่ ลี มิน โฮ . . . .

'what คุณมาทำอะไรที่นี่ ? เธอถาม งง

' ช่วยฉันมา ? เขาตอบยิ้มๆ -----------------------





ครั้งแรกของทั้งหมดผมต้องขออภัยที่ไม่ได้อัพมานาน ถ้าคุณอ่านโพสต์บล็อกของฉัน แล้วคุณจะรู้ว่าจริงๆแล้วฉันไปเที่ยวต่อสัปดาห์ มันไม่ใช่วันหยุด และเหมือนงานทริปที่กาย และเคร่งเครียด มากดังนั้นเมื่อผมกลับมา ผมป่วย : ( ดังนั้น , ฉันหวังว่าคุณจะยกโทษให้ฉันถ้าฉันสั้นลงตามสัญญาที่จะปรับปรุงให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

ประการที่สองฉันขอโทษที่บทที่พบคุณหลังจากสัปดาห์ยาวขาดไม่น่ารัก และในความเป็นจริง มีการต่อสู้ครั้งแรกของพวกเขาจริง มันเพิ่งเกิดขึ้น ฮิฮิฮิ ทุกเรื่องมันต้องมีความขัดแย้ง ใช่มั้ย ?

และผม hazzz การทดลองเล็ก ๆน้อย ๆ บอกคนที่คุณคิดว่าบนประตู มันสามารถช่วงจากใครที่ถูกกล่าวถึงในเรื่องนี้ ใครบางคนที่ไม่คาดคิดมันอาจเป็นคู่แข่งหัวใจของชินเฮ หรือแค่เพื่อน คุณไม่รู้หรอกว่าผมจะเปลี่ยนผู้เข้าชมหลังจากที่ผมอ่านความคิดเห็นของคุณ
ฮ่าๆ