History and Development of Agricult

History and Development of Agricultural Extension Approaches
After a century of practice in the field of agricultural extension and development, it is time to reflect upon past approaches and practices and explore new ones. However, this should be analysed in the context of an emerging development paradigm that emphasizes participatory learning processes and sustainable development. Agricultural extension plays a crucial role in the field of development because most developing countries have rural based economies whose sustainability and productivity are directly linked to natural resources and their management. The traditional roles of transferring and disseminating agricultural technologies are proving insufficient in today’s global context. Particularly in the last ten years, both development and extension programs have been subject to scrutiny and questioning both within and without the field, in part because there has been a significant change in rhetoric but little change in the practice of rural development (CHAMBERS, 1994a; ROLING & PRETTY, 1997). Extension has diverse definitions but can be summarized as a field where agricultural professionals play a role in identifying, adapting and sharing technology that is appropriate to the needs of individual farmers within diverse agro-ecological and socioeconomic contexts (LANDON LANE & POWELL, 1996). In the 1950s and 1960s, it wasassumed that farmers were not as knowledgeable as educated agricultural extensionists about necessary changes for improving their farming practices. Programs were established based on the recommended technology packages without farmer input (LANDON LANE & POWELL,1996; CHAMBERS, 1993). In the 1970s and 1980s, new hybrids and genotypes were introduced across agro-ecological and socio-economic conditions in an attempt to remove farm-level constraints and increase production through widespread adoption of the packages developed by outside agents. The environmental and socio-economic repercussions of this decade, known as the ‘green revolution’, brought the need for increased farmer input to the forefront of development and extension discussions. The participation of farmers in the extension process began to change in the mid-1980s with the new approach Farming System Research and Extension (FSR & E). FSR & E contributed to widespread understanding that farming systems are complex, farm-level constraints do limit adoption and the role of the farmers is key (LANDON LANE & POWELL, 1996). While paradigm shifts, particularly
those involving changes in underlying values come slowly; experiences in agricultural
extension and development have demonstrated that traditional approaches will need to change in order to move towards sustainability.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติและพัฒนาแนวทางเกษตรหลังจากศตวรรษของการปฏิบัติในด้านการเกษตรและการพัฒนา เป็นเวลาที่จะสะท้อนผ่านแนวทางและวิธีปฏิบัติ และสำรวจใหม่ อย่างไรก็ตาม นี้ควรจะ analysed ในบริบทของการพัฒนากระบวนทัศน์เกิดขึ้นที่เน้นกระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาที่ยั่งยืน เกษตรมีบทบาทสำคัญในด้านการพัฒนาเนื่องจากประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่มีเศรษฐกิจตามชนบทที่มีความยั่งยืน และผลผลิตเชื่อมโยงโดยตรงกับทรัพยากรธรรมชาติและการบริหารจัดการ บทบาทดั้งเดิมของการถ่ายโอน และเผยแพร่เทคโนโลยีการเกษตรกำลังพิสูจน์ไม่เพียงพอในบริบทโลกปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสิบปีล่าสุด โปรแกรมพัฒนาและขยายได้ scrutiny และซักถามทั้งภายใน และไม่ มี ฟิลด์ บางส่วนเนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในสำนวนแต่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในทางปฏิบัติของการพัฒนาชนบท (แชมเบอร์ส 1994a ROLING & สวย 1997) ส่วนขยายมีคำนิยามที่หลากหลาย แต่สามารถสรุปเป็นการที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรมีบทบาทในการระบุ การปรับและใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสมกับความต้องการของเกษตรกรแต่ละรายภายในหลากหลายด้านประชากร และระบบ นิเวศเกษตรบริบท (เลนแลนดอนและพาวเวล 1996) ในช่วงทศวรรษ 1950 และ 1960s มัน wasassumed ที่เกษตรกรไม่รู้ว่าเป็นศึกษา extensionists เกษตรเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่จำเป็นสำหรับการปรับปรุงวิธีการเลี้ยง โปรแกรมถูกสร้างโดยใช้แพคเกจแนะนำเทคโนโลยีโดยไม่ต้องป้อนข้อมูลเกษตรกร (เลนแลนดอนและพาวเวล 1996 แชมเบอร์ส 1993) ในปี 1970 และทศวรรษ 1980 ลูกผสมใหม่และการศึกษาจีโนไทป์ได้แนะนำผ่านเงื่อนไขทาง เศรษฐกิจสังคม และระบบ นิเวศเกษตรในความพยายามที่จะลบข้อจำกัดระดับฟาร์ม และเพิ่มการผลิตผ่านการยอมรับอย่างแพร่หลายของแพคเกจที่พัฒนา โดยตัวแทนภายนอก ร้ายสิ่งแวดล้อม และสังคมเศรษฐกิจของทศวรรษนี้ เป็นการ 'กรีปฏิวัติ' นำจำเป็นต้องป้อนข้อมูลเกษตรกรเพิ่มขึ้นรวดเร็วสนทนาพัฒนาและขยาย มีส่วนร่วมของเกษตรกรในการส่วนขยายเริ่มเปลี่ยนกลางไฟต์กับวิธีใหม่ในการวิจัยระบบการทำฟาร์มและส่วนขยาย (FSR และ E) FSR และ E ส่วนการทำความเข้าใจอย่างแพร่หลายว่า เลี้ยงระบบซับซ้อน ข้อจำกัดระดับฟาร์มจำกัดยอมรับ และบทบาทของเกษตรกรเป็นสำคัญ (เลนแลนดอนและพาวเวล 1996) ในขณะที่กระบวนทัศน์กะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับค่าพื้นฐานมาช้า ประสบการณ์ในการเกษตรส่งเสริมและพัฒนาได้แสดงว่า แนวทางแบบดั้งเดิมจะต้องเปลี่ยนเพื่อย้ายสู่ความยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติและพัฒนาการของการส่งเสริมการเกษตรแนวทาง
หลังจากศตวรรษของการปฏิบัติในด้านการส่งเสริมและพัฒนาการเกษตร เวลาที่จะสะท้อนให้เห็นถึงวิธีการที่ผ่านมาและการปฏิบัติและสำรวจใหม่ อย่างไรก็ตาม , นี้ควรจะวิเคราะห์ในบริบทของการพัฒนากระบวนทัศน์ใหม่ที่เน้นการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม กระบวนการและการพัฒนาที่ยั่งยืนส่งเสริมการเกษตรมีบทบาทสำคัญในด้านการพัฒนา เพราะส่วนใหญ่ประเทศกำลังพัฒนามีเศรษฐกิจที่มีความยั่งยืนและการผลิตในชนบท โดยมีการเชื่อมโยงโดยตรงกับการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและของพวกเขา บทบาทดั้งเดิมของการถ่ายทอดและเผยแพร่เทคโนโลยีการเกษตรพิสูจน์ไม่เพียงพอในบริบทโลกในวันนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสิบปีที่ผ่านมา , โปรแกรมทั้งการพัฒนาและส่งเสริมเรื่องการตรวจสอบ และสอบสวน มีทั้งในและนอกสนาม ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการพูด แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการปฏิบัติการพัฒนาชนบท ( ห้อง 1994a ; roling &สวย , 1997 )ส่วนขยายที่มีความหมายหลากหลาย แต่สามารถสรุปได้เป็นสนามที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเกษตรมีบทบาทในการปรับใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสมกับความต้องการของเกษตรกร เกษตรนิเวศและสังคมในหลากหลายบริบท ( แลนดอน เลน& Powell , 1996 ) ในทศวรรษ 1950 และ 1960มันไม่ได้เป็นโฟโตทรานส์ที่เกษตรกรมีความรู้ศึกษาเกษตร extensionists เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงเพื่อพัฒนาเป็นฟาร์มมาตรฐาน โปรแกรมที่ก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของเทคโนโลยีแนะนำแพคเกจโดยไม่ต้องป้อนข้อมูลชาวนา ( แลนดอน เลน& Powell , 1996 ; Chambers , 1993 ) ในปี 1970 และ 1980ลูกผสมใหม่ และพันธุ์แนะนำในระบบนิเวศเกษตรและเงื่อนไขทางเศรษฐกิจและสังคมในความพยายามที่จะกำจัดข้อ จำกัด การผลิตระดับฟาร์ม และเพิ่มการยอมรับอย่างกว้างขวางผ่านแพคเกจที่พัฒนาโดยตัวแทนภายนอก ผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมและสังคมของทศวรรษนี้ เรียกว่า ' ปฏิวัติ ' สีเขียวทำให้ความต้องการเพิ่มขึ้น ชาวนาใส่ไปแถวหน้าของการอภิปรายการพัฒนาและขยาย การมีส่วนร่วมของเกษตรกรในกระบวนการส่งเสริม เริ่มเปลี่ยนไปในช่วงกลางทศวรรษที่ 1980 ด้วยวิธีการใหม่เพื่อส่งเสริมการเกษตรและระบบ ( FSR & E ) เหตุผล& E ส่วนความเข้าใจอย่างกว้างขวางระบบฟาร์มที่ซับซ้อนข้อจำกัดระดับฟาร์มทำยอมรับวงเงินและบทบาทของเกษตรกรเป็นสำคัญ ( แลนดอน เลน& Powell , 1996 ) ในขณะที่การเปลี่ยนกระบวนทัศน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในค่า
เป็นต้นมาอย่างช้าๆ ประสบการณ์ในงานส่งเสริมการเกษตร
และพัฒนาพบว่าวิธีการแบบดั้งเดิมจะต้องเปลี่ยนเพื่อให้ก้าวสู่ความยั่งยืน