George hesitated, then said, “ I go

George hesitated, then said, “ I got a list of books in the library once, and now I’m gonna read them this summer.” He felt strange and a little unhappy saying this, but he wanted
Mr. Cattanzara to respect him.
“ How many books are there on it ?”
“ I never counted them. Maybe around a hundred.”
Mr. Cattanzara whistled through his teeth.
“ I figure if did that,” George went on earnestly, “ it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.”
The change maker nodded. “ Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.”
“ It might take longer.”
“ After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them?” said Mr. Cattanzara.
“When I’m finished,” George answered.
Mr. Cattanzara went home and George continued on his walk.
After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it, yet he had never liked them very much either. It was the fault of the neighborhood. To his surprise, George found out that his father and Sophie knew about his reading too. His father was too shy to say anything about it-he was never much of a talker in his whole life-but Sophie was softer to George, and she showed him in other ways she was proud of him.
As the summer went on George felt in a good mood about things. He cleaned the house every day, as a favor to Sophie, and he enjoyed the ball games more. Sophie gave him a buck a week allowance, and though it still wasn’t enough and he had to use it carefully, it was a helluva lot better just having two bits now and then. What he bought with the money – cigarettes mostly, an occasional beer or movie ticket-he got a big kick out of. Life wasn’t so bad if you knew how to appreciate it. Occasionally he bought a paperback book from the news-stand, but he never got around to reading it, though he was glad to have a couple of books in his room. But he read thoroughly Sophie’s magazines and newspapers. And at night was the most enjoyable time, because when he passed the storekeepers sitting outside their stores, he could tell they regarded him highly.
He walked erect, and though he did not say much to them, or they to him, he could feel approval on all sides. A couple of night he felt so good that he skipped the park at the end of the evening. He just wandered in the neighborhood, where people had known him from the time he was a kid playing punchball whenever there was a game of it going; he wandered there, then came home and got undressed for bed, feeling fine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จอร์จ hesitated แล้วกล่าว ว่า "ผมรายการหนังสือในไลบรารีหนึ่งครั้ง และตอนนี้ ฉันจะไปอ่านให้ฤดูร้อนนี้" เขารู้สึกแปลก และเศร้าเล็กน้อยพูดนี้ แต่เขาต้องการ Cattanzara นายเคารพเขา"หนังสือกี่เล่มมีมัน""ฉันไม่นับรวมพวกเขา บางทีรอบร้อย"นาย Cattanzara whistled ผ่านฟันของเขา"ผมคิดถ้าไม่ว่า จอร์จไปจริงจัง "มันจะช่วยผมในการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายถึง ชนิดที่พวกเขาให้คุณเรียนสูง ต้องการทราบสิ่งต่าง ๆ มากกว่าที่จะเรียนรู้ ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึงกัน"พยักหน้าเครื่องเปลี่ยนแปลง "ยังแล้วทั้งหมด หนังสือหนึ่งร้อยคือ โหลดใหญ่สำหรับฤดูร้อนหนึ่ง""มันอาจใช้เวลานานขึ้น""หลังจากที่คุณเสร็จสิ้น ด้วยบาง บางทีคุณและผมสามารถยิงลมบ้าง" กล่าวว่า นาย Cattanzara"เมื่อฉันเสร็จแล้ว จอร์จตอบนาย Cattanzara กลับบ้าน และจอร์จต่อบนเดินเขาหลังจากนั้น แม้เขากระตุ้น จอร์จไม่ไม่มีอะไรแตกต่างจากปกติ เขายังเอาเดินเขาในเวลากลางคืน สิ้นสุดขึ้นในสวนเล็กน้อย แต่หนึ่งในตอนเย็น shoemaker ในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จกล่าวว่า เขาเป็นเด็กดี และจอร์จคิดว่า นาย Cattanzara ได้บอกเขาเกี่ยวกับหนังสือที่เขากำลังอ่าน จาก shoemaker มันต้องมีไปลงถนน เนื่องจากจอร์จเห็นคู่ของคนที่ยิ้มที่เขา กรุณาว่าไม่มีใครพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยรอบพื้นที่ใกล้เคียง และชอบมันมาก แม้ว่าไม่มากเขาอยากอยู่ในนั้นตลอด เขาก็ไม่เคยว่า disliked คนใน แต่เขาก็ไม่ชอบพวกเขามากว่าจะ ข้อบกพร่องของพื้นที่ใกล้เคียงได้ ให้เขาแปลกใจ จอร์จพบว่าพ่อของเขา และโซฟีรู้เกี่ยวกับการอ่านของเขามากเกินไป พ่อของเขาอายเกินไปที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับเขาได้ก็ไม่เคยมาก talker ในชีวิตทั้ง- แต่โซฟีถูกนุ่มกับจอร์จ และเธอพบเขาในเธอภูมิใจของเขา เป็นฤดูร้อนไปบนสักหลาดจอร์จอารมณ์ดีเกี่ยวกับสิ่ง เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน เป็นที่โปรดปรานให้โซฟี และเขาชอบเกมบอลเพิ่มเติม โซฟีให้เขาบัคสัปดาห์ลดพิเศษ และแม้ว่ายังไม่เพียงพอ และต้องใช้อย่างระมัดระวัง ถูกมาก helluva ดี เพียงมีสองบิตตอนนี้แล้ว ว่าเขาซื้อ ด้วยเงิน – บุหรี่ส่วนใหญ่ เบียร์เป็นครั้งคราว การภาพยนตร์ตั๋วเขาได้เตะใหญ่ออกของ ชีวิตไม่เลวถ้าคุณรู้จักดี บางครั้งเขาซื้อหนังสือหนังสือปกอ่อนจากข่าวขาตั้ง แต่เขาไม่เคยได้รอบเพื่ออ่าน เขาเองก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องพัก แต่อ่านอย่างละเอียดของโซฟีนิตยสารและหนังสือพิมพ์ และในเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกสนานที่สุด เพราะเขาผ่าน storekeepers ที่นั่งนอกร้านค้าของพวกเขา เขาสามารถบอกพวกเขาว่าเขาสูง เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาได้ไม่พูดมากพวกเขา หรือพวกเขา เขารู้สึกถึงอนุมัติทุกด้าน สองสามคืนเขารู้สึกดีที่เขาข้ามสวนท้ายของค่ำคืน เขาเพียงได้เดินไปมาในย่าน ที่คนรู้จักเขาจากเวลาเขาเป็นเด็กที่เล่น punchball เมื่อมีเกมของมันไป เขาได้เดินไปมา บ้านมาแล้ว และมี undressed เตียง สบายดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอร์จลังเลแล้วกล่าวว่า "ผมได้รับรายชื่อของหนังสือในห้องสมุดครั้งเดียวและตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้." เขารู้สึกแปลกและไม่มีความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ พูดอย่างนี้ แต่เขาต้องการที่
นาย Cattanzara
ให้ความเคารพเขา. "กี่หนังสือจะมีในวันที่มันได้หรือไม่" "ฉันไม่เคยนับพวกเขา
บางทีรอบร้อย. "
นาย Cattanzara
ผิวปากผ่านฟันของเขา. "ผมคิดว่าถ้าทำอย่างนั้น" จอร์จไปในเรื่องเป็นราว "มันจะช่วยฉันในด้านการศึกษาของฉัน ผมไม่ได้หมายชนิดที่พวกเขาให้คุณอยู่ในโรงเรียนมัธยม ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่แตกต่างกว่าที่พวกเขาเรียนรู้ที่มีถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ผมหมายถึง. "
ชาเปลี่ยนแปลงพยักหน้า "ยังคงมีและทุกหนึ่งร้อยหนังสือเป็นภาระใหญ่สวยสำหรับหนึ่งในช่วงฤดูร้อน." "มันอาจจะใช้เวลานาน." "หลังจากที่คุณเสร็จแล้วกับบางบางทีคุณและผมสามารถยิงสายลมเกี่ยวกับพวกเขา" นาย Cattanzara กล่าวว่า . "เมื่อฉันเสร็จแล้ว" จอร์จตอบ. นาย Cattanzara กลับบ้านและจอร์จยังคงเดินของเขา. หลังจากนั้นแม้ว่าเขาจะมีการกระตุ้นให้จอร์จไม่ได้ทำอะไรที่แตกต่างจากปกติ เขายังคงใช้เวลาเดินของเขาในเวลากลางคืนสิ้นสุดในสวนสาธารณะเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ในเย็นวันหนึ่งช่างทำรองเท้าในบล็อกถัดไปหยุดจอร์จที่จะบอกว่าเขาเป็นเด็กดีและจอร์จคิดว่านาย Cattanzara เขาบอกทุกอย่างเกี่ยวกับหนังสือที่เขาอ่าน จากช่างทำรองเท้ามันจะต้องได้ไปลงถนนเพราะจอร์จเห็นสองคนยิ้มกรุณาไปที่เขาแม้ว่าจะไม่มีใครพูดกับเขาเป็นการส่วนตัว เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยของพื้นที่โดยรอบและชอบมันมากขึ้น แต่ไม่มากเขาจะต้องการที่จะอยู่ในนั้นตลอดไป เขาไม่เคยว่าไม่ชอบคนที่อยู่ในนั้น แต่เขาไม่เคยชอบพวกเขามากทั้ง มันเป็นความผิดของพื้นที่ใกล้เคียง เขาต้องประหลาดใจจอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เกี่ยวกับการอ่านของเขามากเกินไป พ่อของเขาเป็นคนขี้อายเกินไปที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาก็ไม่เคยมากของนักพูดในของเขาทั้งชีวิต แต่โซฟีเป็นนุ่มจอร์จและเธอพบเขาในรูปแบบอื่น ๆ ที่เธอยังเป็นความภาคภูมิใจของเขา. ในฐานะที่เป็นฤดูร้อนไปในจอร์จรู้สึกว่า ในอารมณ์ที่ดีเกี่ยวกับสิ่ง เขาทำความสะอาดบ้านทุกวันเป็นที่ระลึกให้กับโซฟีและเขามีความสุขกับเกมลูกมากขึ้น โซฟีทำให้เขาเจ้าชู้ค่าเผื่อสัปดาห์และแม้ว่ามันจะยังคงไม่เพียงพอและเขาจะต้องใช้อย่างระมัดระวังก็คือมาก helluva ดีกว่าเพียงแค่มีสองบิตขณะนี้แล้ว สิ่งที่เขาซื้อมาด้วยค่าใช้จ่าย - การสูบบุหรี่ส่วนใหญ่เบียร์เป็นครั้งคราวหรือหนังตั๋วเขาได้เตะที่ยิ่งใหญ่ออกมาจาก ชีวิตก็ไม่เลวดังนั้นถ้าคุณรู้วิธีที่จะขอบคุณมัน บางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากข่าวที่ยืน แต่เขาไม่เคยได้รอบเพื่ออ่านมันแม้ว่าเขาจะดีใจที่มีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างทั่วถึงนิตยสารของโซฟีและหนังสือพิมพ์ และในเวลากลางคืนเป็นช่วงเวลาที่สนุกที่สุดเพราะเมื่อเขาผ่านของชำนั่งนอกร้านค้าของพวกเขาที่เขาสามารถบอกพวกเขาได้รับการยกย่องอย่างสูงเขา. เขาเดินตรงและแม้ว่าเขาจะไม่พูดมากกับพวกเขาหรือพวกเขากับเขาเขาจะรู้สึก ได้รับการอนุมัติในทุกด้าน คู่ของคืนที่เขารู้สึกดีที่เขาข้ามสวนสาธารณะในตอนท้ายของตอนเย็น เขาเพียงแค่เดินในละแวกใกล้เคียงที่ผู้คนได้รู้จักเขาจากเวลาที่เขายังเป็นเด็กเล่นลูกหนังต่อยเล่นเมื่อใดก็ตามที่มีเกมของมันไป; เขาเดินไปที่นั่นแล้วกลับมาที่บ้านและได้แต่งตัวเตียง, ความรู้สึกที่ดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอร์จ ลังเล แล้วกล่าวว่า " ผมมีรายชื่อหนังสือที่ห้องสมุดอีกครั้ง และตอนนี้ฉันจะอ่านพวกเขาในฤดูร้อนนี้ " เขารู้สึกแปลกและไม่ค่อยพอใจนะ แต่เขาต้องการให้คุณ cattanzara เคารพเขา
.
" มีหนังสือไหมครับ "
" ผมไม่เคยนับเลย อาจจะประมาณร้อย " .
คุณ cattanzara ผิวปากผ่านฟันของเขา .
" ฉันคิดว่าถ้าทำแบบนั้น " จอร์จไปอย่างจริงจัง “ it would help me in my education. I don’t mean the kind they give you in high school. I want to know different things than they learn there, if you know what I mean.”
The change maker nodded. “ Still and all, one hundred books is a pretty big load for one summer.”
“ It might take longer.”
“ After you’re finished with some, maybe you and I can shoot the breeze about them? ” said Mr. Cattanzara.
“When I’m finished,” George answered.
Mr. Cattanzara went home and George continued on his walk.
After that, though he had the urge to, George did nothing different from usual. He still took his walks at night, ending up in the little park. But one evening the shoemaker on the next block stopped George to say that he was a good boy, and George figured that Mr. Cattanzara had told him all about the books he was reading. From the shoemaker it must have gone down the street, because George saw a couple of people smiling kindly at him, though nobody spoke to him personally. He felt a little better around the neighborhood and liked it more, though not so much he would want to live in it forever. He had never exactly disliked the people in it,แต่เขาไม่เคยชอบเค้ามากเหมือนกัน มันเป็นความผิดของละแวกนี้ ที่แปลกใจของเขา จอร์จพบว่าพ่อของเขาและโซฟีรู้เรื่องการอ่านของเขาเหมือนกัน พ่อของเขาอายเกินกว่าจะพูดอะไรเลยเขาไม่เคยพูดมากอะไรในชีวิตของเขา แต่โซฟีก็เบาไป จอร์จ เธอพบเขาในวิธีอื่น ๆ เธอภูมิใจในตัวเขา
เป็นฤดูร้อนไปจอร์จรู้สึกอารมณ์ดีเรื่องอะไร เขาทำความสะอาดบ้านทุกวัน ขอร้องให้โซฟีและเขาสนุกกับเกมส์บอลมากขึ้น โซฟีให้เขาเจ้าชู้สัปดาห์เบี้ยเลี้ยง และแม้ว่า จะยังไม่เพียงพอ และเขาได้ใช้มันอย่างรอบคอบเป็นหัวราน้ำดีกว่าแค่สองแล้ว อะไรที่เขาซื้อด้วยเงิน–บุหรี่ส่วนใหญ่เป็นครั้งคราว เบียร์ หรือ ตั๋วภาพยนตร์ เขาได้เตะใหญ่ออกจาก ชีวิตไม่ได้แย่ ถ้าคุณรู้วิธีที่จะชื่นชมมัน บางครั้งเขาซื้อหนังสือปกอ่อนจากหนังสือพิมพ์ แต่เขาไม่เคยได้รอบที่จะอ่านมัน แต่เขาก็ยินดีที่จะมีคู่ของหนังสือในห้องของเขา แต่เขาอ่านอย่างละเอียดของโซฟี นิตยสารและหนังสือพิมพ์ และเวลากลางคืนเป็นเวลาที่สนุกสนานที่สุดเพราะเมื่อเขาผ่าน storekeepers นั่งนอกร้าน เขาสามารถบอกพวกเขายกย่องเขาอย่างสูง
เขาเดินตรง และแม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรมากกับพวกเขา หรือ พวก เขารู้สึก อนุมัติทุกด้าน สองคืนที่เขารู้สึกดี เขาต้องข้ามไปสวนสาธารณะที่ส่วนท้ายของตอนเย็น เขาแค่เดินอยู่แถวนี้ที่คนรู้จักเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เล่น punchball ทุกครั้งที่มีเกมของมันไป เขาก็ไปที่นั่น แล้วกลับมาบ้านแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเข้านอน รู้สึกได้