Cedric himself knew nothing whateve

Cedric himself knew nothing whatever about it. It had never been even mentioned to him. He knew that his papa had been an Englishman, because his mamma had told him so; but then his papa had died when he was so little a boy that he could not remember very much about him, except that he was big, and had blue eyes and a long mustache, and that it was a splendid thing to be carried around the room on his shoulder. Since his papa's death, Cedric had found out that it was best not to talk to his mamma about him. When his father was ill, Cedric had been sent away, and when he had returned, everything was over; and his mother, who had been very ill, too, was only just beginning to sit in her chair by the window. She was pale and thin, and all the dimples had gone from her pretty face, and her eyes looked large and mournful, and she was dressed in black.

"Dearest," said Cedric (his papa had called her that always, and so the little boy had learned to say it),--"dearest, is my papa better?"

He felt her arms tremble, and so he turned his curly head and looked in her face. There was something in it that made him feel that he was going to cry.

"Dearest," he said, "is he well?"

Then suddenly his loving little heart told him that he'd better put both his arms around her neck and kiss her again and again, and keep his soft cheek close to hers; and he did so, and she laid her face on his shoulder and cried bitterly, holding him as if she could never let him go again.

"Yes, he is well," she sobbed; "he is quite, quite well, but we--we have no one left but each other. No one at all."

Then, little as he was, he understood that his big, handsome young papa would not come back any more; that he was dead, as he had heard of other people being, although he could not comprehend exactly what strange thing had brought all this sadness about. It was because his mamma always cried when he spoke of his papa that he secretly made up his mind it was better not to speak of him very often to her, and he found out, too, that it was better not to let her sit still and look into the fire or out of the window without moving or talking. He and his mamma knew very few people, and lived what might have been thought very lonely lives, although Cedric did not know it was lonely until he grew older and heard why it was they had no visitors. Then he was told that his mamma was an orphan, and quite alone in the world when his papa had married her. She was very pretty, and had been living as companion to a rich old lady who was not kind to her, and one day Captain Cedric Errol, who was calling at the house, saw her run up the stairs with tears on her eyelashes; and she looked so sweet and innocent and sorrowful that the Captain could not forget her. And after many strange things had happened, they knew each other well and loved each other dearly, and were married, although their marriage brought them the ill-will of several persons. The one who was most angry of all, however, was the Captain's father, who lived in England, and was a very rich and important old nobleman, with a very bad temper and a very violent dislike to America and Americans. He had two sons older than Captain Cedric; and it was the law that the elder of these sons should inherit the family title and estates, which were very rich and splendid; if the eldest son died, the next one would be heir; so, though he was a member of such a great family, there was little chance that Captain Cedric would be very rich himself.

But it so happened that Nature had given to the youngest son gifts which she had not bestowed upon his elder brothers. He had a beautiful face and a fine, strong, graceful figure; he had a bright smile and a sweet, gay voice; he was brave and generous, and had the kindest heart in the world, and seemed to have the power to make every one love him. And it was not so with his elder brothers; neither of them was handsome, or very kind, or clever. When they were boys at Eton, they were not popular; when they were at college, they cared nothing for study, and wasted both time and money, and made few real friends. The old Earl, their father, was constantly disappointed and humiliated by them; his heir was no honor to his noble name, and did not promise to end in being anything but a selfish, wasteful, insignificant man, with no manly or noble qualities. It was very bitter, the old Earl thought, that the son who was only third, and would have only a very small fortune, should be the one who had all the gifts, and all the charms, and all the strength and beauty. Sometimes he almost hated the handsome young man because he seemed to have the good things which should have gone with the stately title and the magnificent estates; and yet, in the depths of his proud, stubborn old heart, he could not help caring very much for his youngest son. It was in one of his fits of petulance that he sent him off to travel in America; he thought he would send him away for a while, so that he should not be made angry by constantly contrasting him with his brothers, who were at that time giving him a great deal of trouble by their wild ways.

But, after about six months, he began to feel lonely, and longed in secret to see his son again, so he wrote to Captain Cedric and ordered him home. The letter he wrote crossed on its way a letter the Captain had just written to his father, telling of his love for the pretty American girl, and of his intended marriage; and when the Earl received that letter he was furiously angry. Bad as his temper was, he had never given way to it in his life as he gave way to it when he read the Captain's letter. His valet, who was in the room when it came, thought his lordship would have a fit of apoplexy, he was so wild with anger. For an hour he raged like a tiger, and then he sat down and wrote to his son, and ordered him never to come near his old home, nor to write to his father or brothers again. He told him he might live as he pleased, and die where he pleased, that he should be cut off from his family forever, and that he need never expect help from his father as long as he lived.

The Captain was very sad when he read the letter; he was very fond of England, and he dearly loved the beautiful home where he had been born; he had even loved his ill-tempered old father, and had sympathized with him in his disappointments; but he knew he need expect no kindness from him in the future. At first he scarcely knew what to do; he had not been brought up to work, and had no business experience, but he had courage and plenty of determination. So he sold his commission in the English army, and after some trouble found a situation in New York, and married. The change from his old life in England was very great, but he was young and happy, and he hoped that hard work would do great things for him in the future. He had a small house on a quiet street, and his little boy was born there, and everything was so gay and cheerful, in a simple way, that he was never sorry for a moment that he had married the rich old lady's pretty companion just because she was so sweet and he loved her and she loved him. She was very sweet, indeed, and her little boy was like both her and his father. Though he was born in so quiet and cheap a little home, it seemed as if there never had been a more fortunate baby. In the first place, he was always well, and so he never gave any one trouble; in the second place, he had so sweet a temper and ways so charming that he was a pleasure to every one; and in the third place, he was so beautiful to look at that he was quite a picture. Instead of being a bald-headed baby, he started in life with a quantity of soft, fine, gold-colored hair, which curled up at the ends, and went into loose rings by the time he was six months old; he had big brown eyes and long eyelashes and a darling little face; he had so strong a back and such splendid sturdy legs, that at nine months he learned suddenly to walk; his manners were so good, for a baby, that it was delightful to make his acquaintance. He seemed to feel that every one was his friend, and when any one spoke to him, when he was in his carriage in the street, he would give the stranger one sweet, serious look with the brown eyes, and then follow it with a lovely, friendly smile; and the consequence was, that there was not a person in the neighborhood of the quiet street where he lived--even to the groceryman at the corner, who was considered the crossest creature alive--who was not pleased to see him and speak to him. And every month of his life he grew handsomer and more interesting.

When he was old enough to walk out with his nurse, dragging a small wagon and wearing a short white kilt skirt, and a big white hat set back on his curly yellow hair, he was so handsome and strong and rosy that he attracted every one's attention, and his nurse would come home and tell his mamma stories of the ladies who had stopped their carriages to look at and speak to him, and of how pleased they were when he talked to them in his cheerful little way, as if he had known them always. His greatest charm was this cheerful, fearless, quaint little way of making friends with people. I think it arose from his having a very confiding nature, and a kind little heart that sympathized with every one, and wished to make every one as comfortable as he liked to be himself. It made him very quick to understand the feelings of those about him. Perhaps this had grown on him, too, because he had lived so much with his father and mother, who were always loving and considerate and tender and well-bred. He had never heard an unkind or uncourteous word spoken at home; he had always been loved and caressed and treated tenderly, and so his childish soul was full of kindness and innocent warm feeling. He had always heard his mamma called by pretty, loving names, and so he used them himself when he spoke to her; he had always seen that his papa watched over

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Cedric ตัวเองรู้อะไรอะไรเกี่ยวกับมัน มันมีไม่ได้แม้กล่าวกับเขา เขารู้ว่า เขาปาป้าได้ชาว เนื่องจาก mamma ของเขาได้บอกเขานั้น แต่ปาป้าของเขาได้เสียชีวิตแล้ว เมื่อเขาน้อยมากเด็กว่า เขาสามารถจำไม่มากเกี่ยวกับเขา ยกเว้นว่าเขาใหญ่ และมีตาสีฟ้าและ mustache ยาว และมันเป็นสิ่งสวยงามให้ทั่วห้องบนไหล่เขา ตั้งแต่ปาป้าของเขาตาย Cedric ได้พบว่า ถูกกับ mamma เขาคุยเกี่ยวกับพระองค์ เมื่อบิดาป่วย Cedric ถูกส่งมาเก็บ และเมื่อเขากลับมา จึงได้ และแม่ ที่มีอาการป่วยมาก เกินไป เป็นเพียงจุดเริ่มต้นให้นั่งในเก้าอี้ของเธอโดยหน้าต่าง เธอซีด และ บาง และ dimples ทั้งหมดก็หายไปจากใบหน้าสวยของเธอ และตาของเธอดูใหญ่ และ mournful และเธอได้แต่งตัวในสีดำ"Dearest กล่าวว่า Cedric (ปาป้าของเขาได้เรียกเธอที่เสมอ และดังนั้น เด็กผู้ชายได้เรียนรู้ว่ามัน), — "สาย คือปาป้าของฉันดีกว่าเขารู้สึกสั่นเครือเธอ และดังนั้นเขาเปิดหัวหยักของเขา และดูใบหน้าของเธอ มีเป็นบางอย่างในนั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่า เขากำลังจะร้องไห้"กราบนมัสการ เขากล่าวว่า "คือเขาดีแล้วก็เขารักน้อยใจบอกเขาที่เขาจะดีกว่าวางแขนทั้งสองของเขารอบคอของเธอ และจูบเธอครั้งแล้วครั้งเล่า และเก็บแก้มนุ่มของเขาใกล้เธอ พระองค์นั้น และเธอวางใบหน้าบนไหล่เขา และร้องพิรี้พิไร จับเขาว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้เขาไปอีก"ใช่ เขาเป็นอย่างดี เธอ sobbed "เขาเป็นมาก ค่อนข้างดี แต่เรา - เรามีใครเหลือแต่กัน ไม่มีใครที่"แล้ว น้อยเป็นเขา เขาเข้าใจว่า เขาใหญ่ หล่อหนุ่มปาป้าจะไม่มาคืนเพิ่มเติมใด ๆ ว่า เขาตาย ขณะที่เขามีได้ยินของคนอื่น แม้ว่าเขาอาจไม่เข้าใจว่าสิ่งใดแปลกได้นำความโศกเศร้านี้เกี่ยวกับ เพราะ mamma ของเขามักจะร้องเมื่อเขาพูดถึงปาป้าของเขาที่เขาแอบขึ้นจิตใจของเขานั้นดีกว่าการพูดของเขากับเธอบ่อย ๆ และเขาพบว่า เกินไป ก็ดีกว่าไม่ให้เธอนั่งยัง และมีลักษณะ เป็นไฟ หรือหน้าต่างโดยไม่ต้องย้าย หรือพูดคุย เขา mamma ของเขารู้ว่าคนน้อยมาก และอาศัยอะไรอาจมีการคิดว่า ชีวิตโดดเดี่ยวมาก แม้ว่าไม่รู้ Cedric ถูกโดดเดี่ยวจนกระทั่งเขาเติบโตเก่า และได้ยินทำไมมันเป็นพวกเขามีผู้เข้าชมไม่ จากนั้น เขาได้บอกว่า mamma ของเขาเป็นเด็ก กำพร้า และค่อนข้างคนเดียวในโลกเมื่อปาป้าของเขาได้แต่งงานคน เธอถูกมาก และได้อยู่เป็นเพื่อนกับสุภาพสตรีเก่ารวยซึ่งไม่ใช่ชนิดเธอ และวันหนึ่งกัปตัน Cedric Errol ผู้ถูกเรียกที่บ้าน เห็นเธอวิ่งขึ้นบันไดด้วยน้ำตาบนขนตาของเธอ และเธอดูให้หวาน และบริสุทธิ์ และอกตรมที่กัปตันไม่สามารถลืมเธอ และหลังจากเกิดสิ่งผิดปกติ พวกเขารู้กันดี และรักกันลอง และได้แต่ง งาน ถึงแม้ว่าการแต่งงานของพวกเขานำพวกเขาจะป่วยหลายคน คนที่โกรธมากที่สุดทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ถูกบิดาของกัปตัน ที่อาศัยอยู่ในอังกฤษ และมีความหลากหลายมาก และที่สำคัญเก่าขุนนาง เสียมากและไม่ชอบโหดอเมริกาและชาวอเมริกัน เขาอายุมากกว่ากัปตัน Cedric บุตรชายสองคน และก็กฎหมายอาวุโสของบุตรเหล่านี้ควรสืบทอดเรื่องครอบครัวและนิคม ที่รวยมาก และสวย งาม ถ้าบุตรชายคนโตตาย ถัดไปจะ heir ดังนั้น เขาเองก็เป็นสมาชิกของครอบครัวดี มีโอกาสเล็กน้อยที่ว่า กัปตัน Cedric จะรุ่มรวยตัวเองแต่จะให้เกิดขึ้นว่า ธรรมชาติได้ให้ของขวัญบุตรคนเล็กที่เธอมีไม่ยศของน้องชายพี่ เขาหน้าสวยและรูปตัวดี แข็งแรง สง่างาม เขามีรอยยิ้มสดใสและหวาน เสียงเกย์ เขากล้า และใจ กว้าง มีห้อง kindest ในโลก และดูเหมือนจะ มีอำนาจที่จะทำให้ทุกความรักหนึ่งเขา และไม่อยู่กับพี่ชายพี่ ไม่ของพวกเขาถูก หล่อ หรือดี หรือฉลาด ขณะที่เด็กผู้ชายที่ดิอีตัน พวกเขาไม่นิยม เมื่อพวกเขาที่วิทยาลัย พวกเขาดูแลอะไรศึกษา และสูญเสียทั้งเงินและเวลา และทำเพื่อนจริงไม่กี่ เอิร์ลเก่า พ่อ ได้ตลอดเวลาผิดหวัง และชิง โดยพวกเขา พระสัมมามีเกียรติไม่มีชื่อของเขาโนเบิล และไม่ได้สัญญาจะสิ้นสุดใน anything but เห็นแก่ตัว wasteful สำคัญชาย กับคุณภาพไม่แมน หรือโนเบิล ขม เอิร์ลเก่าคิดว่า บุตรที่ได้ที่สาม และจะมีเฉพาะขนาดเล็กมากโชค ควรจะเป็นผู้หนึ่งที่ได้ทั้งหมดของ ขวัญ และทั้งหมด เสน่ห์ และทั้งหมดความแข็งแรง และความสวยงาม ได้ บางครั้งเขาเกือบขี้เกียจหนุ่มหล่อ เพราะเขาดูเหมือนจะมีสิ่งดีที่ควรมีไป มีตำแหน่งสูง ๆ และนิคมงดงาม และยังได้ ในส่วนลึกของหัวใจเก่าภูมิใจ ปากแข็ง เขาไม่สามารถช่วยเหลือดูแลบุตรชายคนเล็กมาก ก็พอดีกับเขาของ petulance ที่เขาส่งเขาออกเดินทางในอเมริกา หนึ่ง เขาคิดว่า เขาจะส่งเขาไปในขณะที่ เพื่อว่าเขาจะไม่ได้โกรธ โดยตลอดห้องเขากับน้องชาย ใครมีที่ให้เขามากของปัญหา ด้วยวิธีการป่าแต่ หลังประมาณ 6 เดือน เขาเริ่มที่จะรู้สึกโดดเดี่ยว และปรารถนาในเคล็ดลับในการดูบุตรอีก ดังนั้นเขาเขียนกัปตัน Cedric และสั่งเขาบ้าน จดหมายที่เขาเขียนข้ามบนทางจดหมายกัปตันได้เพียงเขียนพ่อ บอกรักของเขาสำหรับสาวสวยอเมริกัน และ ของแต่ง งานของเขาตั้งใจ และ เมื่อเอิร์ลได้รับจดหมายที่เขาโกรธอย่างดุเดือด ไม่เป็นอารมณ์ของเขา เขามีไม่เคยให้วิธีการในชีวิตของเขา ตามเขาให้ทางนั้นเมื่ออ่านจดหมายของกัปตัน บริการของเขา ที่ที่พักเมื่อมา คิด lordship เขาต้องการพอดี apoplexy เขาป่าดังนั้น ด้วยความโกรธ ชั่วโมง เขา raged เช่นเสือ และเขานั่งลง และเขียนถึงลูกชายของเขา แล้วสั่งเขาไม่เคยมาใกล้บ้านเก่าของเขา ไม่ ให้เขียนถึงพ่อหรือพี่น้องของเขาอีกครั้ง เขาบอกว่า เขาเขาอาจอาศัยอยู่ ตามเขาใจ และตายที่เขาพอใจ ว่า เขาควรจะตัดออกจากครอบครัวตลอด และว่า เขาต้องไม่คาดหวังความช่วยเหลือจากพ่อของเขาตราบใดที่เขาอาศัยอยู่กัปตันได้เศร้ามากเมื่ออ่านจดหมาย เขารักของอังกฤษ และลองรักที่เขามีการเกิด บ้านสวยงาม เขาจะได้รักพ่อเก่า ill-tempered และมี sympathized กับเขาในเขาแน่ว แต่เขารู้ว่า เขาต้องคาดไม่เมตตาจากเขาในอนาคต ตอนแรกเขาแทบรู้จะทำอย่างไร เขาได้ไม่ได้นำค่าการทำงาน และมีประสบการณ์ทางธุรกิจไม่ แต่เขามีความกล้าหาญและความมุ่งมั่นมากมาย ดังนั้น เขาขายเสริมของเขา ในกองทัพอังกฤษ และปัญหาบางอย่างพบสถานการณ์ในนิวยอร์ก และแต่งงาน การเปลี่ยนแปลงจากชีวิตเก่าในอังกฤษถูกมาก แต่เขาเป็นหนุ่ม และมีความสุข และเขาหวังว่า งานหนักจะทำสิ่งที่ดีสำหรับเขาในอนาคต เขามีบ้านหลังเล็ก ๆ บนถนนเงียบสงบ และเด็กชายน้อยเกิดมี และทุกอย่างเป็นเกย์ และ ร่าเริง ทาง ว่า เขาก็ไม่เคยขอช่วงที่เขาได้แต่งงานของเลดี้เก่ารวยสวยเพื่อนเพียง เพราะเธอหวานมาก และรักเธอ และเธอรักเขามาก เธอคือหวาน แน่นอน และชายของเธอเป็นเหมือนพ่อของเธอ และของเขา แม้ว่า เขาเกิดดังนั้นเงียบ และประหยัดน้อยบ้าน เหมือนประหนึ่งว่าไม่เคยมีมีเด็กโชคดีมาก ในสถานที่แรก เขาถูกเสมอ และดังนั้น เขาไม่ให้ปัญหาใด ๆ หนึ่ง ในตำแหน่งที่สอง เขามีอารมณ์หวานดังนั้นและวิธีเสน่ห์ดังนั้นว่า เป็นความสุขเพื่อทุกคน และในสถานที่ที่สาม เขาตาว่า เป็นภาพค่อนข้างสวยงามมาก แทนที่จะเป็นเด็กที่หัวหัวล้าน เขาเริ่มต้นชีวิตด้วยปริมาณอ่อน ดี ทองสีผม ที่ม้วนงอขึ้นลง และเดินเข้าไปในแหวนหลวมตามเวลาเขาเก่า หกเดือน เขามีตาขนาดใหญ่สีน้ำตาล และขนตายาว และใบ หน้าเล็กน้อยดาร์ลิง เขากลับแข็งแรงและดังกล่าวสวยงามทนทานขา ว่า ใน 9 เดือน เขาเรียนก็เดิน มารยาทของเขาได้ดี สำหรับเด็ก ว่า มันงามจะทำให้ความใกล้ชิดของเขา เขาดูเหมือนจะรู้สึกว่า ทุกคนคือเพื่อนของเขา และเมื่อใดพูดถึงเขา เมื่อเขามาอยู่ในรถของเขาในถนน เขาจะให้คนแปลกหน้าหนึ่งหวาน รุนแรงมอง ด้วยตาสีน้ำตาล และทำตามดีเยี่ยม น่ารัก และสัจจะ ที่มีไม่ใช่คนในย่านถนนเงียบสงบที่ซึ่งเขาอาศัยอยู่ - แม้จะ groceryman ที่มุม ซึ่งถือเป็นสิ่งมีชีวิต crossest - ชีวิตที่ไม่ยินดีที่เห็นเขา และพูดกับเขา และทุก ๆ เดือนของชีวิตเขาเติบโต handsomer และน่าสนใจมากขึ้นเมื่อเขาอายุพอเพียงกับพยาบาลเขา ลากแหล่งขนาดเล็ก และสวมกระโปรงสั้นสีขาว kilt และหมวกขาวใหญ่กลับไปไว้ผมสีเหลืองวงของเขา เขาให้หล่อ และแข็งแรง และโรซี่ที่เขาดึงดูดความสนใจของทุกคนของ และพยาบาลเขาจะมา บ้าน และบอกเรื่องราวของ mamma ของฝ่ายที่หยุดการนับการดู และการพูดคุยกับเขาและความยินดีว่าพวกเขาเมื่อเขาพูดไปในทางของเขาน้อยร่าเริง ประหนึ่งว่าเขารู้จักพวกเขาเสมอ เสน่ห์ของเขามากที่สุดร่าเริง จอมคนผงาดโลก แปลกตาเล็กน้อยวิธีนี้ทำกับคนได้ ผมคิดว่า มันเกิดจากเขามีธรรมชาติมาก confiding และหัวใจน้อยชนิดที่ sympathized กับทุกคน และต้องการให้ทุกคนสบายที่เขาชอบให้ตัวเอง ทำให้รวดเร็วมากในการเข้าใจความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับการ ทีนี้มีปลูกบนเขา เกินไป เพราะเขามีอยู่มากกับบิดาและมารดา ใครก็รัก และความมีน้ำใจ และชำระเงิน และเชิญ bred เขาไม่เคยได้ยิน unkind หรือ uncourteous คำพูดที่บ้าน เขาได้เสมอแล้วรักคนนั้นกอด และถือว่าละม่อม และดังนั้น วิญญาณของเขาพูดแบบเด็กก็เต็มไป ด้วยความอบอุ่นเมตตาและบริสุทธิ์ เขาได้ยิน mamma ของเขาเรียกชื่อสวย รักเสมอ และดังนั้น เขาใช้พวกเขาเองเมื่อเขาพูดกับเธอ เขาจะเห็นว่า ปาป้าของเขาดูมากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เซดริกตัวเองไม่รู้อะไรสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ มันไม่เคยถูกกล่าวถึงแม้กับเขา เขารู้ว่าพ่อของเขาได้รับอังกฤษเพราะแม่ของเขาได้บอกเขาว่าอย่างนั้น แต่แล้วพ่อของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่าเขาไม่สามารถจำได้เป็นอย่างมากเกี่ยวกับเขายกเว้นว่าเขาเป็นใหญ่และมีตาสีฟ้าและหนวดยาวและว่ามันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่จะดำเนินการประมาณ ห้องพักบนไหล่ของเขา หลังจากการตายของพ่อของเขา, เซดริคได้พบว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะไม่พูดคุยกับแม่ของเขาเกี่ยวกับเขา เมื่อพ่อของเขาเป็นคนไม่ดี, เซดริกได้ถูกส่งออกไปและเมื่อเขากลับมาทุกอย่างถูกกว่า; และแม่ของเขาที่ได้รับการป่วยมากเกินไปเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นที่จะนั่งในเก้าอี้ของเธอโดยหน้าต่าง เธอเป็นซีดและบางและลักยิ้มทั้งหมดได้หายไปจากใบหน้าสวยของเธอและดวงตาของเธอมองขนาดใหญ่และเศร้าและเธออยู่ในชุดสีดำ. "ที่รัก" กล่าวว่าเซดริก (พ่อของเขาได้เรียกเธอว่าเสมอและเพื่อให้ เด็กน้อยได้เรียนรู้ที่จะบอกว่ามัน) - "สุดที่รักเป็นพ่อของฉันดีกว่า" เขารู้สึกว่าแขนของเธอสั่นและเพื่อให้เขาหันหัวหยิกของเขาและมองในใบหน้าของเธอ มีบางอย่างในนั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังจะร้องไห้. "ที่รัก" เขากล่าวว่า "เขาดีหรือไม่" แล้วก็รักหัวใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาบอกเขาว่าเขาควรที่จะใส่แขนทั้งสองข้างของเขารอบคอของเธอและ จูบเธออีกครั้งและอีกครั้งและให้แก้มนุ่มของเขาใกล้กับเธอ; และเขาทำเช่นนั้นและเธอวางใบหน้าของเธอบนไหล่ของเขาและร้องไห้อย่างขมขื่นถือเขาราวกับว่าเธอไม่เคยปล่อยให้เขาไปอีกครั้ง. "ใช่เขาเป็นอย่างดี" เธอสะอื้น; "เขาเป็นคนที่ค่อนข้างดีทีเดียว แต่เรา - เราไม่เหลือใคร แต่คนอื่น ๆ ไม่มีใครเลย.." จากนั้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาเป็นเขาเข้าใจว่าขนาดใหญ่ของเขาพ่อหนุ่มหล่อจะไม่กลับมาอีกเลย ว่าเขาเป็นคนที่ตายในขณะที่เขาเคยได้ยินชื่อของคนอื่น ๆ ที่แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าสิ่งที่สิ่งที่แปลกได้นำทุกความโศกเศร้านี้เกี่ยวกับ มันเป็นเพราะแม่ของเขามักจะร้องไห้เมื่อเขาพูดถึงพ่อของเขาว่าเขาแอบทำจิตใจของเขาก็ยังดีกว่าไม่ได้ที่จะพูดถึงเขามากมักจะไปหาเธอและเขาก็พบเช่นกันว่ามันจะดีกว่าที่จะไม่ปล่อยให้เธอนั่งยังคง และมองเข้าไปในกองไฟหรือออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ต้องย้ายหรือพูดคุย เขาและแม่ของเขารู้ว่าคนน้อยมากและอาศัยอยู่ในสิ่งที่อาจจะได้รับการคิดชีวิตโดดเดี่ยวมากแม้ว่าเซดริกไม่ได้รู้ว่ามันเป็นโดดเดี่ยวจนกว่าเขาจะโตขึ้นและได้ยินว่าทำไมมันเป็นพวกเขามีใครเข้ามา จากนั้นเขาก็บอกว่าแม่ของเขาเป็นเด็กกำพร้าและค่อนข้างอยู่คนเดียวในโลกเมื่อพ่อของเขาได้แต่งงานกับเธอ เธอเป็นคนที่สวยมากและได้รับการมีชีวิตอยู่เป็นสหายกับหญิงชราที่อุดมไปด้วยที่ไม่ได้ใจดีกับเธอและวันหนึ่งกัปตันเซดริเออร์รอลที่ถูกโทรไปที่บ้านเห็นเธอวิ่งขึ้นบันไดด้วยน้ำตาบนขนตาของเธอ; และเธอมองเพื่อให้หวานและบริสุทธิ์และทุกข์ใจที่กัปตันไม่สามารถลืมเธอ ภายหลังเหตุการณ์แปลก ๆ อีกมากมายที่เกิดขึ้นพวกเขารู้กันดีและรักกันอย่างสุดซึ้งและแต่งงานแม้ว่าการแต่งงานของพวกเขานำพวกเขาจะไม่ดีของบุคคลหลายคน คนที่โกรธที่สุดของทั้งหมด แต่เป็นพ่อของกัปตันที่อาศัยอยู่ในประเทศอังกฤษและเป็นขุนนางเก่ามากที่อุดมไปด้วยและมีความสำคัญกับอารมณ์ที่ไม่ดีมากและไม่ชอบความรุนแรงมากในอเมริกาและชาวอเมริกัน เขามีลูกชายสองคนอายุมากกว่าเซดริกกัปตัน; และมันเป็นกฎหมายที่คนโตของลูกหลานเหล่านี้ควรสืบทอดชื่อครอบครัวและที่ดินซึ่งเป็นที่อุดมสมบูรณ์มากและสวยงาม; ถ้าลูกชายคนโตเสียชีวิตหนึ่งต่อไปจะเป็นทายาท; ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกของดังกล่าวเป็นครอบครัวที่ดีมีโอกาสเพียงน้อยนิดที่เซดริกกัปตันจะมากไปด้วยตัวเองเป็น. แต่มันจึงเกิดขึ้นที่ธรรมชาติได้มอบให้กับของขวัญลูกชายคนสุดท้องซึ่งเธอไม่เคยมอบให้กับพี่ชายของเขา เขามีใบหน้าที่สวยงามและปรับแข็งแรงรูปที่สง่างาม; เขามีรอยยิ้มที่สดใสและหวานเสียงเกย์; เขาเป็นคนที่กล้าหาญและมีน้ำใจและมีหัวใจที่ใจดีที่สุดในโลกและดูเหมือนจะมีพลังที่จะทำให้ทุกคนรักเขา และมันก็ไม่ได้ให้กับพี่ชายของเขา ไม่ใช่ของพวกเขาหล่อหรือชนิดมากหรือฉลาด เมื่อพวกเขาเป็นเด็กผู้ชายที่ Eton พวกเขาไม่เป็นที่นิยม; เมื่อพวกเขาที่วิทยาลัยพวกเขาดูแลอะไรเลยสำหรับการศึกษาและการสูญเสียทั้งเวลาและเงินและทำให้เพื่อนแท้ไม่กี่ เอิร์ลพ่อของพวกเขารู้สึกผิดหวังอย่างต่อเนื่องและอับอายขายหน้าโดยพวกเขา; ทายาทของเขาเป็นเกียรติที่ชื่ออันสูงส่งของเขาและไม่ได้สัญญาว่าจะจบลงด้วยการเป็นอะไร แต่ความเห็นแก่ตัวสิ้นเปลืองคนที่ไม่มีนัยสำคัญโดยไม่มีลูกผู้ชายหรือคุณภาพสูงส่ง มันเป็นขมมาก, เอิร์ลเก่าคิดว่าลูกชายที่เป็นเพียงหนึ่งในสามและจะมีเพียงโชคเล็กมากควรจะเป็นหนึ่งที่มีของขวัญทั้งหมดและเสน่ห์ทั้งหมดและทุกความแข็งแรงและความงาม บางครั้งเขาเกือบจะเกลียดชายหนุ่มรูปหล่อเพราะเขาดูเหมือนจะมีสิ่งที่ดีที่ควรได้ไปกับชื่อยิ่งใหญ่และนิคมอุตสาหกรรมที่สวยงาม; และยังอยู่ในส่วนลึกของความภาคภูมิใจของเขาหัวใจเก่าปากแข็งเขาไม่สามารถช่วยให้การดูแลมากสำหรับลูกชายคนสุดท้อง มันเป็นหนึ่งในความเหมาะสมของความหงุดหงิดของเขาว่าเขาส่งเขาออกไปเดินทางในอเมริกา เขาคิดว่าเขาจะส่งเขาออกไปในขณะที่เพื่อให้เขาไม่ควรจะทำโกรธโดยตัดกันอย่างต่อเนื่องเขากับพี่น้องของเขาที่อยู่ในช่วงเวลาที่ทำให้เขามีการจัดการที่ดีของปัญหาโดยวิธีการของพวกเขาป่า. แต่หลังจากนั้นประมาณหกเดือน เขาเริ่มที่จะรู้สึกเหงาและปรารถนาในความลับที่จะเห็นลูกชายของเขาอีกครั้งเพื่อให้เขาเขียนถึงเซดริกกัปตันและสั่งให้เขากลับบ้าน จดหมายที่เขาเขียนข้ามในทางที่ตัวอักษรกัปตันเพิ่งเขียนถึงพ่อของเขาบอกของความรักของเขาสำหรับสาวอเมริกันสวยและจุดมุ่งหมายของการแต่งงานของเขา และเมื่อท่านเอิร์ลได้รับจดหมายที่เขาโกรธคึก Bad เป็นอารมณ์ของเขาคือเขาไม่เคยให้วิธีการในชีวิตของเขาในขณะที่เขาให้วิธีการมันเมื่อเขาอ่านจดหมายของกัปตัน ที่จอดรถของเขาที่อยู่ในห้องพักเมื่อมันมาคิดว่าอำนาจของเขาจะมีความพอดีของโรคลมชักเขาเป็นป่าดังนั้นด้วยความโกรธ สำหรับชั่วโมงเขาโหมกระหน่ำเช่นเสือและจากนั้นเขานั่งลงและเขียนถึงลูกชายของเขาและไม่เคยสั่งให้เขาเข้ามาใกล้บ้านเก่าของเขาหรือจะเขียนถึงพ่อหรือพี่ชายของเขาอีกครั้ง เขาบอกว่าเขาอาจจะมีชีวิตอยู่ในขณะที่เขายินดีและตายที่เขายินดีที่เขาควรจะถูกตัดออกไปจากครอบครัวของเขาตลอดไปและบอกว่าเขาต้องไม่เคยคาดหวังความช่วยเหลือจากพ่อของเขาตราบใดที่เขามีชีวิตอยู่. กัปตันเสียใจมากเมื่อเขา อ่านจดหมาย; เขาเป็นคนรักที่ดีของประเทศอังกฤษและเขารักอย่างสุดซึ้งบ้านที่สวยงามที่เขาได้รับการเกิด; เขามีแม้กระทั่งพ่อรักเก่ามีอารมณ์ไม่ดีของเขาและได้เห็นใจกับเขาในความผิดหวังของเขา; แต่เขารู้ว่าเขาต้องคาดหวังความเมตตาจากเขาในอนาคต ครั้งแรกที่เขาแทบจะรู้ว่าจะทำอย่างไร เขาไม่ได้ถูกนำขึ้นในการทำงานและมีประสบการณ์ทางธุรกิจที่ไม่มี แต่เขามีความกล้าหาญและความอุดมสมบูรณ์ของความมุ่งมั่น ดังนั้นเขาจึงขายคณะกรรมาธิการของเขาในกองทัพอังกฤษและหลังจากพบปัญหาบางสถานการณ์ในนิวยอร์กและแต่งงานกับ การเปลี่ยนแปลงจากชีวิตเก่าของเขาในอังกฤษได้ดีมาก แต่ที่เขายังหนุ่มและมีความสุขและเขาหวังว่าการทำงานอย่างหนักที่จะทำสิ่งที่ดีสำหรับเขาในอนาคต เขามีบ้านหลังเล็ก ๆ บนถนนที่เงียบสงบและเด็กเล็ก ๆ ของเขาเกิดที่นั่นและทุกอย่างที่เป็นเกย์มากและร่าเริงในวิธีการที่ง่ายและว่าเขาก็ไม่เคยเสียใจในขณะที่เขาได้แต่งงานกับสหายสวยหญิงชราที่อุดมไปด้วยเพียง เพราะเธอเป็นหวานและเขารักเธอและเธอรักเขา เธอเป็นคนที่หวานมากแน่นอนและเด็กเล็ก ๆ ของเธอเป็นเหมือนทั้งเธอและพ่อของเขา แม้ว่าเขาจะเกิดในที่แสนเงียบสงบและราคาถูกบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ มันดูราวกับว่าไม่เคยได้รับเด็กโชคดีมาก ในครั้งแรกที่เขาเป็นอย่างดีเสมอมาและเขาก็ไม่เคยให้ปัญหาใดคนหนึ่ง; ในสถานที่ที่สองเขามีหวานอารมณ์และวิธีการเพื่อให้มีเสน่ห์ที่เขาเป็นความสุขที่จะทุกคน; และในสถานที่ที่สามเขาเป็นที่สวยงามเพื่อที่จะดูว่าเขาเป็นคนค่อนข้างภาพ แทนที่จะเป็นทารกกล้อนเขาเริ่มต้นในชีวิตที่มีปริมาณของนุ่ม, ดี, สีทองสีผมซึ่งขดที่ปลายและเดินเข้าไปในแหวนหลวมโดยเวลาที่เขาอายุหกเดือน; เขามีดวงตาสีน้ำตาลขนาดใหญ่และขนตายาวและใบหน้าที่รักเล็ก ๆ น้อย ๆ ; เขามีความแข็งแกร่งเพื่อกลับมาและขาที่มีความทนทานสวยงามเช่นที่เก้าเดือนที่เขาได้เรียนรู้ที่จะเดินไปอย่างกระทันหัน; มารยาทของเขาได้ดีดังนั้นสำหรับทารกว่ามันเป็นที่น่ายินดีที่จะให้ความใกล้ชิดของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่าทุกคนเป็นเพื่อนของเขาและเมื่อคนใดคนหนึ่งพูดกับเขาเมื่อเขาอยู่ในรถของเขาในถนนที่เขาจะให้คนแปลกหน้าคนหนึ่งหวานดูร้ายแรงที่มีตาสีน้ำตาลแล้วทำตามมันด้วย น่ารักรอยยิ้มที่เป็นมิตร; และผลที่ตามมาก็คือว่ามีไม่ได้เป็นคนในละแวกถนนที่เงียบสงบที่เขาอาศัยอยู่ - แม้จะ groceryman ที่มุมที่ถูกถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตอยู่ crossest - ที่ไม่ได้ยินดีที่จะเห็นเขาและพูดคุยกับ เขา และเดือนของชีวิตของเขาทุกเขาเติบโต handsomer และน่าสนใจมากขึ้น. เมื่อเขาโตพอที่จะเดินออกไปกับพยาบาลของเขาลากเกวียนขนาดเล็กและการสวมใส่กระโปรงสก็อตสีขาวสั้นและหมวกสีขาวขนาดใหญ่ตั้งกลับมาที่ผมสีเหลืองของเขาหยิก เขาเป็นคนหล่อและแข็งแรงและร่าเริงว่าเขาดึงดูดความสนใจของคนทุกคนและพยาบาลของเขาจะมาที่บ้านและบอกเล่าเรื่องราวที่แม่ของเขาของผู้หญิงที่ได้หยุดรถม้าของพวกเขาที่จะมองและพูดกับเขาและวิธีการที่ยินดีที่พวกเขาเมื่อเขา พูดคุยกับพวกเขาในทางเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาร่าเริงราวกับว่าเขาได้รู้จักพวกเขาเสมอ เสน่ห์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือนี้ร่าเริงกล้าหาญทางเล็ก ๆ น่ารักที่จะทำให้เพื่อนกับคน ฉันคิดว่ามันเกิดขึ้นจากการมีของเขามีลักษณะนิสัยไว้ใจมากและชนิดหัวใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เห็นใจกับทุกคนและมีความประสงค์ที่จะทำให้ทุกคนมีความสะดวกสบายในขณะที่เขาชอบที่จะเป็นตัวของเขาเอง มันทำให้เขาได้อย่างรวดเร็วมากที่จะเข้าใจความรู้สึกของผู้ที่เกี่ยวกับเขา บางทีนี่อาจจะได้เติบโตขึ้นกับเขาด้วยเพราะเขามีชีวิตอยู่มากกับบิดามารดาของเขาซึ่งเป็นเสมอความรักและมีน้ำใจและอ่อนโยนและเป็นพันธุ์ดี เขาไม่เคยได้ยินคำที่ไร้ความปรานีหรือ uncourteous พูดที่บ้าน; เขาได้รับเสมอรักและลูบและการรักษาละม่อมและเพื่อให้จิตวิญญาณของหน่อมแน้มของเขาก็เต็มไปด้วยความเมตตาและความรู้สึกอบอุ่นบริสุทธิ์ เขามักจะได้ยินแม่ของเขาเรียกได้ว่าสวยชื่อรักและเพื่อให้เขาใช้พวกเขาตัวเองเมื่อเขาพูดกับเธอ เขาได้เห็นอยู่เสมอว่าพ่อของเขาดูมากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เซดริก ตัวเองรู้อะไรที่เกี่ยวกับมัน มันไม่เคยพูดกับเขา เขารู้ว่าพ่อเป็นชาวอังกฤษ เพราะแม่ของเขาได้บอกกับเขา แต่แล้วคุณพ่อของเขาเสียชีวิตเมื่อเขาได้น้อยมาก เด็กที่เขาไม่สามารถจำมากนัก เว้นเสียแต่ว่า เขาตัวใหญ่ และมีตาสีฟ้าและหนวดยาวและมันก็เป็นสิ่งที่ดีที่จะดำเนินการรอบ ๆห้อง บนไหล่ของเขา ตั้งแต่สมัยพ่อ ตาย เซดริกก็พบว่า มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่จะไม่พูดกับแม่ของเขาเกี่ยวกับเขา เมื่อพ่อป่วย เซดริกได้ส่งออกไป และเมื่อเขากลับมา ทุกอย่างก็จบไปแล้ว และแม่ของเขา , ผู้ที่เคยป่วยมาก ก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นที่จะนั่งในเก้าอี้ของเธอ โดยหน้าต่างเธอซีดขาวและผอม ลักยิ้มทั้งหมดได้หายไปจากใบหน้าสวยๆของเธอ และดวงตาดูใหญ่และเศร้าโศก เธอแต่งตัวด้วยสีดำ

" สุดที่รัก " เซดริก ( พ่อเรียกเธอว่าเสมอ และเพื่อให้เด็กได้เรียนรู้ที่จะพูดมัน . . . " ที่รัก ) เป็นพ่อที่ดีกว่า ?

เขารู้สึกว่าแขนของเธอสั่นและเขาหันหัวหยิกของเขาและมองหน้าเธอมีบางอย่างในนั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังจะร้องไห้ . . .

" รัก , " เขากล่าวว่า " สบายดีมั้ย ? "

อยู่ดีๆ หัวใจดวงน้อย ๆที่รักของเขาบอกเขาว่าเขาน่าจะใส่ได้ทั้งแขนรอบคอของเธอและจูบเธออีกครั้ง และอีกครั้ง และให้เขานุ่มแก้มใกล้เธอ และเขาทำเช่นนั้น เธอวางใบหน้าของเธอบนไหล่ของเขาและร้องไห้อย่างขมขื่น ถือเขาเป็น ถ้าเธอจะไม่ปล่อยให้เขาไป อีกครั้ง

" ใช่ เขาเป็นอย่างดี " เธอสะอื้น ; " เขาค่อนข้างดีทีเดียว แต่เราก็ไม่ทิ้ง แต่แต่ละอื่น ๆ ไม่มีใครเลย "

แล้วเล็กน้อย เขาเข้าใจแล้วว่าของเขาใหญ่ หนุ่มหล่อพ่อจะไม่ได้กลับมาอีก ว่าเขาตายแล้ว เขาเคยได้ยินจากคนอื่นได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เข้าใจสิ่งที่แปลกได้นำทั้งหมดนี้เศร้าเรื่องอะไรมันเป็นเพราะแม่ของเขาร้องไห้เสมอเมื่อเค้าพูดถึงพ่อว่า เขาแอบทำจิตใจของเขา มันไม่ควรที่จะพูดถึงเขาบ่อยมากกับเธอ และเขาเจอเหมือนกัน ว่ามันไม่ควรที่จะปล่อยเธอนั่งนิ่งและมองเข้าไปในกองไฟ หรือออกทางหน้าต่างโดยไม่ต้องย้ายหรือพูด . เขาและแม่ของเขารู้จักคนน้อยมาก และอาศัยอยู่ที่อาจจะเคยคิดว่าชีวิตที่โดดเดี่ยวมาก