The issue before the Supreme Court

The issue before the Supreme Court boiled down to which of these standards should be the law.

Writing for the seven-member majority, Chief Justice Roberts noted that although no intent is specified in the statute, that does not mean intent is not required. It’s an old criminal law principle that convictions generally require proof the defendant knew his conduct was blameworthy; crimes (as opposed to torts or other civil harms) require both a bad act (actus reus) and wrongful intent (mens rea). Put another way, a criminal conviction generally requires both an evil hand and an evil heart.

Roberts discussed several of the Court’s prior decisions where defendants engaged in a bad act (such as selling drug paraphernalia or distributing child pornography) but their criminal convictions were reversed because there was no proof they knew the critical facts that made their conduct illegal (that the products could actually be used to ingest drugs, or that the models in the pornography were actually underage). A defendant does not need to know that his conduct violates a particular statute – the principle that ignorance of the law is no excuse still generally applies. But he does have to have knowledge of all of the facts that make the conduct unlawful.

Turning to the threats statute, the Court noted that both sides agreed the defendant had to know he was making a communication, but “communicating something is not what makes the conduct ‘wrongful.’” To prove the requisite intent, the government must show that the defendant actually knew not just that he made a communication, but that the communication contained a “threat.” That means the defendant at a minimum had to know the statement would put a reasonable person in fear, because that is what makes a communication a threat as opposed to, for example, an insult or a compliment.

Elonis, however, was convicted based not on what he personally knew, but based only on whether an objective reasonable person, looking at his posts, would have considered them to be threats. That, the Court said, is a negligence standard – common in tort law, but generally not a basis for criminal liability. “Federal criminal liability,” the Court noted, “generally does not turn solely on the results of an act without considering the defendant’s mental state.” As a result, Elonis’ convictions could not stand.

Concurring in part and dissenting in part, Justice Alito agreed that Elonis could not be convicted based solely on the reasonable person standard, but took the majority to task for failing to decide whether recklessness was sufficient to violate the statute. He argued it was irresponsible for the Court to leave lower courts uncertain as to what standard should apply. Justice Alito concluded that under general criminal law principles proof of recklessness should be sufficient to establish wrongful intent by the defendant, and that the Court should have said so.

Justice Thomas dissented. He too complained that the Court had rejected the general intent or negligence standard but had left nothing concrete in its place to guide the lower courts. He argued that the standard applied by the lower courts was correct and that Elonis’ convictions should be upheld.

Facebook_like_thumb

Effect of the Elonis Opinion

The Court’s decision is actually quite narrow. Elonis had argued that the First Amendment required the government to prove he specifically intended to put his victims in fear. But the Court didn’t reach the constitutional question at all, instead relying on the narrower ground of statutory interpretation.

As Justices Alito and Thomas pointed out, the Court didn’t clearly rule on what state of mind is sufficient to violate the threats statute. It simply held that the negligence standard under which Elonis was convicted was not enough. It is left to future courts and future cases to further flesh out the precise legal requirements under the statute.

But despite the narrowness of the rationale, the decision is a welcome development. There’s no doubt that Elonis’ conduct was deplorable and troubling. But more troubling still would be the idea that the government could throw someone in jail based only on something they wrote, without having to prove anything about their underlying state of mind.

Although it was not a constitutional opinion, the case has strong First Amendment overtones. When it comes to online communications, it’s particularly important to have legal standards that ensure protected speech does not end up being prosecuted. Things like e-mails and Facebook posts suffer from an inability to convey nuance, tone, inflection, facial expression, body language – all things that can be critical to determining a speaker’s true meaning in face-to-face communication.

In this world of online communication there is a lot of room for misunderstanding and misinterpretation. Most of us have had the experience of sending an e-mail or posting something that was intended to be sarcastic or funny but was perceived as serious, or vice-versa. Indeed, a whole world of “emoticons” has sprung up to help overcome this problem and associate emotion or attitude with the digital written word. Mere words on a cold page—or on a screen—cannot convey all of the nuance and subtlety that make up human communication.

When it comes to the meaning of speech, context is everything. Violent rap lyrics that no one would perceive as a threat in the context of a stage performance could most definitely be a threat if whispered menacingly into the ear of another person. But a post on one’s own Facebook wall is a semi-public statement that may be viewed and shared by many. Is that closer to a public performance, or to a menacing whisper?

When it comes to Elonis’ posts, it’s hard to argue they have much redeeming social value. His claim that his posts were simply examples of artistic expression seems far-fetched. Nevertheless, the heart of the First Amendment is the protection of even speech that many consider vile or offensive – freedom of speech includes freedom for speech that most of us hate. It’s important that the law leave some breathing room for controversial expression.

Groups concerned about issues such as domestic violence had filed briefs expressing concern about the consequences of overturning Elonis’ convictions. But the decision doesn’t mean someone like Elonis may never be prosecuted. If the jury had been properly instructed about what they had to find concerning Elonis’ mental state, they may well have convicted him anyway. Even now the government could choose to re-try him, although considering he already has served his sentence the government may conclude it is not a good use of resources.

Elonis therefore is not a “get out of jail free” card for future stalkers and harassers. Proving intent or knowledge is not some kind of insurmountable hurdle; prosecutors do it all the time. As in any case, knowledge may be proven by circumstantial evidence, even if direct evidence is not available. And if a defendant tries to dress up his threats by claiming they are just “artistic expression,” a jury is fully capable of assessing the credibility of that defense.

Imposing a state of mind requirement isn’t about condoning Elonis’ reprehensible conduct, it’s simply about strictly interpreting statutes that potentially criminalize speech. Elonis means that future threats prosecutions will be a bit more difficult, but that’s not a bad thing. Given our First Amendment heritage and devotion to free expression, it’s not too much to ask that the government prove some level of intent when seeking to send someone to jail solely for what they wrote.

The issue before the Supreme Court boiled down to which of these standards should be the law.

Writing for the seven-member majority, Chief Justice Roberts noted that although no intent is specified in the statute, that does not mean intent is not required. It’s an old criminal law principle that convictions generally require proof the defendant knew his conduct was blameworthy; crimes (as opposed to torts or other civil harms) require both a bad act (actus reus) and wrongful intent (mens rea). Put another way, a criminal conviction generally requires both an evil hand and an evil heart.

Roberts discussed several of the Court’s prior decisions where defendants engaged in a bad act (such as selling drug paraphernalia or distributing child pornography) but their criminal convictions were reversed because there was no proof they knew the critical facts that made their conduct illegal (that the products could actually be used to ingest drugs, or that the models in the pornography were actually underage). A defendant does not need to know that his conduct violates a particular statute – the principle that ignorance of the law is no excuse still generally applies. But he does have to have knowledge of all of the facts that make the conduct unlawful.

Turning to the threats statute, the Court noted that both sides agreed the defendant had to know he was making a communication, but “communicating something is not what makes the conduct ‘wrongful.’” To prove the requisite intent, the government must show that the defendant actually knew not just that he made a communication, but that the communication contained a “threat.” That means the defendant at a minimum had to know the statement would put a reasonable person in fear, because that is what makes a communication a threat as opposed to, for example, an insult or a compliment.

Elonis, however, was convicted based not on what he personally knew, but based only on whether an objective reasonable person, looking at his posts, would have considered them to be threats. That, the Court said, is a negligence standard – common in tort law, but generally not a basis for criminal liability. “Federal criminal liability,” the Court noted, “generally does not turn solely on the results of an act without considering the defendant’s mental state.” As a result, Elonis’ convictions could not stand.

Concurring in part and dissenting in part, Justice Alito agreed that Elonis could not be convicted based solely on the reasonable person standard, but took the majority to task for failing to decide whether recklessness was sufficient to violate the statute. He argued it was irresponsible for the Court to leave lower courts uncertain as to what standard should apply. Justice Alito concluded that under general criminal law principles proof of recklessness should be sufficient to establish wrongful intent by the defendant, and that the Court should have said so.

Justice Thomas dissented. He too complained that the Court had rejected the general intent or negligence standard but had left nothing concrete in its place to guide the lower courts. He argued that the standard applied by the lower courts was correct and that Elonis’ convictions should be upheld.

Facebook_like_thumb

Effect of the Elonis Opinion

The Court’s decision is actually quite narrow. Elonis had argued that the First Amendment required the government to prove he specifically intended to put his victims in fear. But the Court didn’t reach the constitutional question at all, instead relying on the narrower ground of statutory interpretation.

As Justices Alito and Thomas pointed out, the Court didn’t clearly rule on what state of mind is sufficient to violate the threats statute. It simply held that the negligence standard under which Elonis was convicted was not enough. It is left to future courts and future cases to further flesh out the precise legal requirements under the statute.

But despite the narrowness of the rationale, the decision is a welcome development. There’s no doubt that Elonis’ conduct was deplorable and troubling. But more troubling still would be the idea that the government could throw someone in jail based only on something they wrote, without having to prove anything about their underlying state of mind.

Although it was not a constitutional opinion, the case has strong First Amendment overtones. When it comes to online communications, it’s particularly important to have legal standards that ensure protected speech does not end up being prosecuted. Things like e-mails and Facebook posts suffer from an inability to convey nuance, tone, inflection, facial expression, body language – all things that can be critical to determining a speaker’s true meaning in face-to-face communication.

In this world of online communication there is a lot of room for misunderstanding and misinterpretation. Most of us have had the experience of sending an e-mail or posting something that was intended to be sarcastic or funny but was perceived as serious, or vice-versa. Indeed, a whole world of “emoticons” has sprung up to help overcome this problem and associate emotion or attitude with the digital written word. Mere words on a cold page—or on a screen—cannot convey all of the nuance and subtlety that make up human communication.

When it comes to the meaning of speech, context is everything. Violent rap lyrics that no one would perceive as a threat in the context of a stage performance could most definitely be a threat if whispered menacingly into the ear of another person. But a post on one’s own Facebook wall is a semi-public statement that may be viewed and shared by many. Is that closer to a public performance, or to a menacing whisper?

When it comes to Elonis’ posts, it’s hard to argue they have much redeeming social value. His claim that his posts were simply examples of artistic expression seems far-fetched. Nevertheless, the heart of the First Amendment is the protection of even speech that many consider vile or offensive – freedom of speech includes freedom for speech that most of us hate. It’s important that the law leave some breathing room for controversial expression.

Groups concerned about issues such as domestic violence had filed briefs expressing concern about the consequences of overturning Elonis’ convictions. But the decision doesn’t mean someone like Elonis may never be prosecuted. If the jury had been properly instructed about what they had to find concerning Elonis’ mental state, they may well have convicted him anyway. Even now the government could choose to re-try him, although considering he already has served his sentence the government may conclude it is not a good use of resources.

Elonis therefore is not a “get out of jail free” card for future stalkers and harassers. Proving intent or knowledge is not some kind of insurmountable hurdle; prosecutors do it all the time. As in any case, knowledge may be proven by circumstantial evidence, even if direct evidence is not available. And if a defendant tries to dress up his threats by claiming they are just “artistic expression,” a jury is fully capable of assessing the credibility of that defense.

Imposing a state of mind requirement isn’t about condoning Elonis’ reprehensible conduct, it’s simply about strictly interpreting statutes that potentially criminalize speech. Elonis means that future threats prosecutions will be a bit more difficult, but that’s not a bad thing. Given our First Amendment heritage and devotion to free expression, it’s not too much to ask that the government prove some level of intent when seeking to send someone to jail solely for what they wrote.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ปัญหาก่อนศาลฎีกาต้มลงซึ่งมาตรฐานเหล่านี้ควรถูกกฎหมาย เขียนในเจ็ดสมาชิกส่วนใหญ่ โรเบิตส์ประธานศาลสูงสุดไว้ที่แม้ว่าเจตนาไม่ได้ระบุในกฎหมาย ซึ่งไม่ได้หมายความว่า เจตนาไม่จำเป็น เป็นหลักกฎหมายอาญาการเก่าที่เรียนโดยทั่วไปต้องรู้หลักฐานจำเลยปฏิบัติของเขาถูก blameworthy อาชญากรรม (ตรงข้ามกับการละเมิดจากหรือ harms แพ่งอื่น ๆ) ต้องไม่กระทำ (actus เรอุส) และคดีเจตนา (บุรุษสวทช.) ใส่อีกวิธี คดีอาญาโดยทั่วไปต้องเป็นมือชั่วและใจชั่วร้าย โรเบิตส์กล่าวหลายของศาลตัดสินใจก่อนที่จำเลยร่วมในการกระทำที่ไม่ดี (เช่นการขายยาเสพติดมึนเมา หรือกระจายสื่อลามกอนาจารเด็ก) แต่เรียนทางอาญามีการย้อนกลับได้เนื่องจากมีหลักฐานไม่มี พวกเขารู้ข้อเท็จจริงสำคัญที่ประพฤติตนไม่ถูกต้อง (ที่จริงจะใช้ผลิตภัณฑ์การ ingest ยาเสพติด หรือรูปแบบในสื่อลามกมีจริง underage) จำเลยยังไม่จำเป็นต้องรู้ว่า เขาประพฤติละเมิดกฎหมายเฉพาะ – ใช้หลักการว่า ไม่รู้กฎหมายจะแก้ตัวโดยทั่วไปยัง แต่ต้องมีความรู้ข้อเท็จจริงที่ทำให้การปฏิบัติผิดกฎหมายทั้งหมดเปิดการกฎหมายคุกคาม ศาลตั้งข้อสังเกตว่า ทั้งสองฝ่ายตกลงที่จำเลยได้ทราบว่า เขาได้ทำการสื่อสาร แต่ "สื่อสารบางอย่างจะไม่ทำให้การดำเนิน 'คดี'" การพิสูจน์เจตนาจำเป็น รัฐบาลต้องแสดงว่า จำเลยจริงรู้ไม่ใช่แค่ว่า เขาทำการสื่อสาร แต่ว่า การสื่อสารมีอยู่ "คุกคาม" ว่า หมายถึงจำเลยน้อยได้ทราบคำสั่งจะวางบุคคลที่สมเหตุสมผลในความหวาดกลัว เนื่องจากเป็นสิ่งช่วยให้สื่อสารคามจำกัด ตัวอย่าง การดูถูกหรือการชมเชย Elonis อย่างไรก็ตาม ถูกตัดสินลงโทษตามไม่อะไรเขาเองรู้ แต่ตามเท่านั้นว่าผู้เหมาะสมประสงค์ ค้นหาโพสต์ของเขา จะมีพิจารณาให้ถูกคุกคาม ศาลกล่าว คือการละเลยมาตรฐาน – ทั่วไปในกฎหมายสูญ แต่โดยทั่วไปไม่เป็นพื้นฐานสำหรับความรับผิดทางอาญา "กลางทางอาญาความรับผิดชอบ ศาลกล่าว "โดยทั่วไปไม่เลี้ยวแยกจากผลของการกระทำโดยไม่พิจารณาสถานะทางจิตของจำเลย" เป็นผลให้ Elonis' เรียนสามารถยืนConcurring บางส่วน และบางส่วน dissenting, Alito ความยุติธรรมตกลงว่า Elonis อาจไม่ได้ตั้งตามมาตรฐานบุคคลที่เหมาะสม แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่กับงานสำหรับการตัดสินใจว่า อำนาจไม่เพียงพอต่อการละเมิดกฎหมาย เขาโต้เถียงก็หลายสำหรับศาลที่จะให้แน่ใจว่าควรใช้มาตรฐานใดศาลล่าง Alito ความยุติธรรมสรุปว่า ภายใต้หลักกฎหมายอาญาทั่วไป หลักฐานของอำนาจควรจะเพียงพอต่อการสร้างเจตนาคดี โดยจำเลย และว่า ศาลควรได้กล่าวนั้นความยุติธรรม Thomas dissented เขาเกินไปแนะนำว่า ศาลปฏิเสธคำทั่วไปเจตนาหรือละเลยมาตรฐาน แต่ได้ทิ้งอะไรคอนกรีตแทนไปศาลล่าง เขาโต้เถียงว่า มาตรฐานที่ใช้ โดยศาลล่างได้ถูกต้อง และที่ ควรยึดถือของ Elonis เรียนFacebook_like_thumbผลของความคิดเห็น Elonisตัดสินของศาลเป็นที่แคบมากจริง ๆ Elonis ได้โต้เถียงว่า แก้ไขแรกต้องการรัฐบาลที่จะต้องพิสูจน์ว่า เขาตั้งใจให้เหยื่อของเขาในความกลัวโดยเฉพาะ แต่ศาลไม่ถึงคำถามรัฐธรรมนูญทั้งหมด แต่ อาศัยบนพื้นดินแคบกว่าของการตีความตามกฎหมายเป็น Justices Alito และ Thomas ชี้ออก ไม่ชัดเจนมีปกครองศาลในรัฐใดของจิตใจเพียงพอที่จะละเมิดกฎหมายคุกคาม มันก็ถือว่า ละเลยมาตรฐานซึ่ง Elonis ถูกตัดสินลงโทษไม่เพียงพอ กลับศาลในอนาคตและในอนาคตกรณีการเนื้อเพิ่มเติมออกข้อกำหนดทางกฎหมายที่ชัดเจนภายใต้กฎหมาย But despite the narrowness of the rationale, the decision is a welcome development. There’s no doubt that Elonis’ conduct was deplorable and troubling. But more troubling still would be the idea that the government could throw someone in jail based only on something they wrote, without having to prove anything about their underlying state of mind.Although it was not a constitutional opinion, the case has strong First Amendment overtones. When it comes to online communications, it’s particularly important to have legal standards that ensure protected speech does not end up being prosecuted. Things like e-mails and Facebook posts suffer from an inability to convey nuance, tone, inflection, facial expression, body language – all things that can be critical to determining a speaker’s true meaning in face-to-face communication.In this world of online communication there is a lot of room for misunderstanding and misinterpretation. Most of us have had the experience of sending an e-mail or posting something that was intended to be sarcastic or funny but was perceived as serious, or vice-versa. Indeed, a whole world of “emoticons” has sprung up to help overcome this problem and associate emotion or attitude with the digital written word. Mere words on a cold page—or on a screen—cannot convey all of the nuance and subtlety that make up human communication.When it comes to the meaning of speech, context is everything. Violent rap lyrics that no one would perceive as a threat in the context of a stage performance could most definitely be a threat if whispered menacingly into the ear of another person. But a post on one’s own Facebook wall is a semi-public statement that may be viewed and shared by many. Is that closer to a public performance, or to a menacing whisper? When it comes to Elonis’ posts, it’s hard to argue they have much redeeming social value. His claim that his posts were simply examples of artistic expression seems far-fetched. Nevertheless, the heart of the First Amendment is the protection of even speech that many consider vile or offensive – freedom of speech includes freedom for speech that most of us hate. It’s important that the law leave some breathing room for controversial expression. Groups concerned about issues such as domestic violence had filed briefs expressing concern about the consequences of overturning Elonis’ convictions. But the decision doesn’t mean someone like Elonis may never be prosecuted. If the jury had been properly instructed about what they had to find concerning Elonis’ mental state, they may well have convicted him anyway. Even now the government could choose to re-try him, although considering he already has served his sentence the government may conclude it is not a good use of resources.Elonis therefore is not a “get out of jail free” card for future stalkers and harassers. Proving intent or knowledge is not some kind of insurmountable hurdle; prosecutors do it all the time. As in any case, knowledge may be proven by circumstantial evidence, even if direct evidence is not available. And if a defendant tries to dress up his threats by claiming they are just “artistic expression,” a jury is fully capable of assessing the credibility of that defense. Imposing a state of mind requirement isn’t about condoning Elonis’ reprehensible conduct, it’s simply about strictly interpreting statutes that potentially criminalize speech. Elonis means that future threats prosecutions will be a bit more difficult, but that’s not a bad thing. Given our First Amendment heritage and devotion to free expression, it’s not too much to ask that the government prove some level of intent when seeking to send someone to jail solely for what they wrote.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ปัญหาก่อนที่ศาลฎีกาต้มลงไปที่มาตรฐานเหล่านี้ควรจะเป็นกฎหมาย. เขียนสำหรับส่วนเจ็ดสมาชิกหัวหน้าผู้พิพากษาโรเบิร์ตตั้งข้อสังเกตว่าถึงแม้จะไม่มีความตั้งใจที่ระบุไว้ในมาตราที่ไม่ได้หมายถึงความตั้งใจที่ไม่จำเป็นต้องใช้ มันเป็นหลักการกฎหมายอาญาเก่าที่เชื่อมั่นโดยทั่วไปต้องมีหลักฐานที่จำเลยรู้ว่าการกระทำของเขาก็ควรถูกตำหนิ; อาชญากรรม (เมื่อเทียบกับคดีละเมิดทางแพ่งหรืออันตรายอื่น ๆ ) ต้องมีทั้งการกระทำที่ไม่ดี (actus เรอุส) และความตั้งใจโดยมิชอบ (เรีย) วางวิธีอื่นอาชญากรรมโดยทั่วไปต้องใช้ทั้งมือที่ชั่วร้ายและมีใจชั่ว. โรเบิร์ตกล่าวถึงหลายในการตัดสินใจก่อนที่ศาลที่จำเลยมีส่วนร่วมในการกระทำที่ไม่ดี (เช่นการขายยาเสพติดหรือแจกจ่ายสื่อลามกอนาจารเด็ก) แต่ความเชื่อมั่นทางอาญาของพวกเขากลับ เพราะมีหลักฐานที่พวกเขารู้ว่าข้อเท็จจริงที่สำคัญที่ทำให้การดำเนินการที่ผิดกฎหมายของพวกเขา (ว่าผลิตภัณฑ์ที่จริงอาจจะใช้ในการกินยาหรือว่ารูปแบบในภาพลามกอนาจารที่เป็นจริงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ) จำเลยไม่จำเป็นต้องรู้ว่าการกระทำของเขาละเมิดกฎหมายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง - หลักการที่ว่าไม่รู้กฎหมายเป็นข้อแก้ตัวยังคงมีผลบังคับใช้โดยทั่วไป แต่เขาไม่ต้องมีความรู้เกี่ยวกับข้อเท็จจริงทั้งหมดที่ทำให้การดำเนินการที่ผิดกฎหมาย. เปลี่ยนเป็นพระราชบัญญัติภัยคุกคามศาลตั้งข้อสังเกตว่าทั้งสองฝ่ายตกลงที่จำเลยต้องรู้ว่าเขาได้ทำให้การสื่อสาร แต่ "การสื่อสารสิ่งที่ไม่ได้สิ่งที่ทำให้ การดำเนินการ 'โดยมิชอบ.' "เพื่อพิสูจน์เจตนาที่จำเป็นที่รัฐบาลจะต้องแสดงให้เห็นว่าจำเลยที่จริงรู้ว่าไม่ใช่แค่ว่าเขาทำให้การสื่อสาร แต่ว่าการสื่อสารที่มีอยู่เป็น" ภัยคุกคาม. "นั่นหมายความว่าจำเลยที่ต่ำสุดก็จะรู้ว่า คำสั่งที่จะทำให้เป็นคนที่เหมาะสมในความหวาดกลัวเพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้การสื่อสารภัยคุกคามที่ตรงข้ามกับการเป็นเช่นดูถูกหรือชมเชย. Elonis แต่ได้รับการตัดสินขึ้นอยู่ไม่ได้อยู่ในสิ่งที่เขารู้ส่วนตัว แต่ขึ้นอยู่เฉพาะใน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เหมาะสมวัตถุประสงค์กำลังมองหาที่โพสต์ของเขาจะได้รับการพิจารณาให้เป็นภัยคุกคาม ที่ศาลกล่าวว่าเป็นมาตรฐานความประมาท - พบบ่อยในการละเมิดกฎหมาย แต่โดยทั่วไปไม่ได้เป็นพื้นฐานสำหรับความรับผิดทางอาญา "ความรับผิดทางอาญาของรัฐบาลกลาง" ศาลกล่าวว่า "โดยทั่วไปไม่ได้เปิด แต่เพียงผู้เดียวเกี่ยวกับผลของการกระทำโดยไม่ต้องพิจารณาสภาพจิตใจของจำเลย." เป็นผลให้ความเชื่อมั่น Elonis 'ไม่สามารถยืน. ประจวบบางส่วนที่ไม่เห็นด้วยในส่วนของความยุติธรรม อาลิตกลงกันว่า Elonis ไม่สามารถตัดสินลงโทษเพียงลำพังบนพื้นฐานมาตรฐานคนที่เหมาะสม แต่เอาเสียงข้างมากในการงานล้มเหลวในการตัดสินใจว่าประมาทก็เพียงพอที่จะละเมิดกฎหมาย เขาให้เหตุผลว่ามันเป็นความรับผิดชอบสำหรับศาลที่จะออกจากศาลล่างมีความไม่แน่นอนเป็นสิ่งที่ควรจะใช้มาตรฐาน ความยุติธรรมอาลิสรุปได้ว่าภายใต้กฎหมายความผิดทางอาญาทั่วไปพิสูจน์หลักการของความประมาทควรจะเพียงพอที่จะสร้างความตั้งใจโดยมิชอบโดยจำเลยและว่าศาลควรจะได้กล่าวว่าดังนั้น. ยุติธรรมโทมัสแย้ง เขาบ่นเกินไปว่าศาลได้ปฏิเสธเจตนาทั่วไปหรือมาตรฐานความประมาท แต่ก็ไม่มีอะไรเหลือที่เป็นรูปธรรมในสถานที่เพื่อเป็นแนวทางในศาลล่าง เขาอ้างว่าเป็นมาตรฐานที่ใช้โดยศาลล่างได้ถูกต้องและความเชื่อมั่น Elonis 'ควรจะยึดถือ. Facebook_like_thumb ผลกระทบจาก Elonis ความเห็นการตัดสินใจของศาลเป็นจริงค่อนข้างแคบ Elonis ได้ถกเถียงกันอยู่ว่าการแก้ไขที่จำเป็นของรัฐบาลที่จะพิสูจน์ว่าเขาตั้งใจที่จะนำเฉพาะผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเขาในความหวาดกลัว แต่ศาลไม่ถึงคำถามรัฐธรรมนูญที่ทุกคนแทนที่จะอาศัยบนพื้นดินแคบของการตีความตามกฎหมาย. ในฐานะที่เป็นผู้พิพากษาอาลิและโทมัสชี้ให้เห็นว่าศาลไม่ได้อย่างชัดเจนในสิ่งที่กฎสภาวะของจิตใจจะเพียงพอที่จะละเมิดกฎหมายการคุกคาม . มันก็ถือได้ว่าประมาทมาตรฐานตามที่ได้รับการตัดสิน Elonis ไม่เพียงพอ มันเป็นซ้ายไปศาลในอนาคตและกรณีในอนาคตต่อไปเนื้อออกข้อกำหนดทางกฎหมายที่ถูกต้องภายใต้กฎหมาย. แต่แม้จะคับแคบของเหตุผลที่ตัดสินใจคือการพัฒนาที่ได้รับการต้อนรับ มีข้อสงสัยว่าการกระทำ Elonis 'เป็นที่น่าเสียดายและไม่หนักใจ แต่หนักใจมากขึ้นจะยังคงมีความคิดที่ว่ารัฐบาลจะโยนคนที่อยู่ในคุกอยู่เฉพาะในสิ่งที่พวกเขาเขียนได้โดยไม่ต้องพิสูจน์อะไรเกี่ยวกับสถานะพื้นฐานของจิตใจ. แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นความคิดของรัฐธรรมนูญในกรณีที่มีความหวือหวาก่อนการแก้ไขที่แข็งแกร่ง . เมื่อมันมาถึงการสื่อสารออนไลน์เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะมีมาตรฐานทางกฎหมายที่ให้การคุ้มครองการพูดไม่ได้จบลงด้วยการถูกดำเนินคดี สิ่งที่ต้องการอีเมลและโพสต์ Facebook ทุกข์ทรมานจากการไม่สามารถที่จะสื่อความหมายแตกต่างกันนิดหน่อยเสียง, โรคติดเชื้อ, การแสดงออกทางสีหน้าภาษากาย - ทุกสิ่งที่สามารถมีความสำคัญต่อการกำหนดความหมายที่แท้จริงของลำโพงในใบหน้าเพื่อใบหน้าสื่อสาร. ในโลกนี้ การสื่อสารออนไลน์ที่มีจำนวนมากห้องพักสำหรับความเข้าใจผิดและแปลความผิด ส่วนมากของเรามีประสบการณ์ในการส่ง e-mail หรือโพสต์สิ่งที่ตั้งใจจะเหน็บแนมหรือตลก แต่ถูกมองว่าเป็นร้ายแรงหรือในทางกลับกัน แท้จริงแล้วโลกทั้งโลกของ "อีโมติคอน" ได้ผุดขึ้นมาเพื่อช่วยแก้ปัญหานี้และอารมณ์ร่วมหรือทัศนคติที่มีคำที่เขียนดิจิตอล เพียงคำพูดบนหน้าเว็บหรือเย็นบนหน้าจอไม่สามารถถ่ายทอดทุกแตกต่างกันนิดหน่อยและความละเอียดอ่อนที่ทำขึ้นการสื่อสารของมนุษย์. เมื่อมาถึงความหมายของคำพูดบริบทคือทุกอย่าง เนื้อเพลงแร็พที่มีความรุนแรงที่ไม่มีใครจะรับรู้ว่าเป็นภัยคุกคามในบริบทของการแสดงบนเวทีแน่นอนที่สุดอาจจะเป็นภัยคุกคามถ้ากระซิบน่ากลัวเข้าไปในหูของบุคคลอื่น แต่การโพสต์บนผนัง Facebook ของตัวเองหนึ่งเป็นคำสั่งที่สาธารณะกึ่งที่อาจจะดูและใช้ร่วมกันโดยมาก คือการที่ใกล้ชิดกับที่สาธารณะหรือเพื่อกระซิบอันตราย? เมื่อมันมาถึงการโพสต์ Elonis 'มันเป็นเรื่องยากที่จะโต้แย้งพวกเขามีมากไถ่คุณค่าทางสังคม เขาอ้างว่าการโพสต์ของเขาเป็นเพียงตัวอย่างของการแสดงออกทางศิลปะที่ดูเหมือนไกลจากความจริง แต่หัวใจของการแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่หนึ่งคือการป้องกันของแม้คำพูดที่หลายคนคิดว่าเลวทรามหรือน่ารังเกียจ - เสรีภาพในการพูดรวมถึงเสรีภาพที่สำหรับการพูดว่าส่วนใหญ่ของเราเกลียด เป็นสิ่งสำคัญที่กฎหมายออกจากห้องพักหายใจบางอย่างสำหรับการแสดงออกของความขัดแย้ง. กลุ่มความกังวลเกี่ยวกับประเด็นต่าง ๆ เช่นความรุนแรงในครอบครัวได้กางเกงยื่นแสดงความกังวลเกี่ยวกับผลกระทบของความเชื่อมั่นคว่ำ Elonis ส์ แต่การตัดสินใจไม่ได้หมายความว่าคนที่ชอบ Elonis อาจจะไม่เคยถูกดำเนินคดี หากคณะลูกขุนได้รับคำสั่งอย่างถูกต้องเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้ไปหาที่เกี่ยวกับสภาพจิตใจ Elonis 'พวกเขาอาจจะมีการตัดสินเขาอยู่แล้ว แม้ตอนนี้รัฐบาลสามารถเลือกที่จะลองใหม่อีกเขาแม้ว่าพิจารณาเขามีอยู่แล้วได้ทำหน้าที่ประโยคของเขารัฐบาลอาจสรุปมันไม่ได้ใช้ประโยชน์จากทรัพยากร. Elonis จึงไม่ได้เป็น "ได้รับการออกจากคุกฟรี" บัตร Stalkers ในอนาคตและ คุกคาม พิสูจน์ความตั้งใจหรือความรู้ไม่ได้เป็นชนิดของอุปสรรค์ที่ผ่านไม่ได้บาง อัยการทำมันตลอดเวลา ในฐานะที่เป็นในกรณีใด ๆ ความรู้อาจจะมีการพิสูจน์โดยหลักฐานแม้ว่าหลักฐานโดยตรงจะไม่สามารถใช้ได้ และถ้าจำเลยพยายามที่จะแต่งตัวภัยคุกคามของเขาโดยอ้างว่าพวกเขาเป็นเพียง "การแสดงออกทางศิลปะ" คณะลูกขุนมีความสามารถอย่างเต็มที่ในการประเมินความน่าเชื่อถือของการป้องกันว่า. การจัดเก็บภาษีของรัฐของความต้องการของจิตใจที่ไม่ได้เกี่ยวกับ condoning ประพฤติ Elonis 'เลวทรามมัน เพียงเกี่ยวกับการตีความอย่างเคร่งครัดกฎเกณฑ์ที่อาจกลายเป็นอาชญากรคำพูด Elonis หมายความว่าการฟ้องร้องภัยคุกคามในอนาคตจะเป็นบิตยากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี ได้รับมรดกก่อนการแก้ไขและความจงรักภักดีของเราในการแสดงออกอย่างเสรีก็ไม่ได้มากเกินไปที่จะขอให้รัฐบาลพิสูจน์ระดับของความตั้งใจบางอย่างเมื่อมองหาที่จะส่งคนไปยังคุก แต่เพียงผู้เดียวสำหรับสิ่งที่พวกเขาเขียน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ปัญหาก่อนที่ศาลฎีกาลงไปต้ม ซึ่งมาตรฐานเหล่านี้ควรเป็นกฎหมาย

เขียนสำหรับเจ็ดสมาชิกส่วนใหญ่โรเบิร์ตหัวหน้าผู้พิพากษากล่าวว่าแม้ว่าจะไม่มีเจตนาจะระบุไว้ในกฎหมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าเจตนาไม่จําเป็น มันเก่ากฎหมายอาญาหลักทั่วไปที่จะต้องพิสูจน์จำเลยรู้ว่าความประพฤติของเขา ซึ่งควรตำหนิ ;อาชญากรรม ( ตรงข้ามกับละเมิดหรือทำร้ายพลเรือนอื่น ๆ ) ต้องมีทั้งการกระทำที่ไม่ดี ( ถือว่าเป็นความผิด Reus ) และโดยไม่เจตนา ( mens rea ) วางวิธีอื่น การลงโทษทางอาญาโดยทั่วไปต้องใช้ทั้งมือและหัวใจของความชั่วร้าย

โรเบิร์ตกล่าวถึงหลายศาล ก่อนการตัดสินใจ ซึ่งจำเลยร่วมในการกระทำที่ไม่ดี ( เช่นการขายยาเสพย์ติด หรือแพร่กระจายสื่อลามก ) แต่ความเชื่อทางอาญาถูกกลับเพราะไม่มีหลักฐานพวกเขารู้ข้อเท็จจริงที่สำคัญที่ทำให้ปฏิบัติผิดกฎหมาย ( ผลิตภัณฑ์ที่สามารถจริงจะใช้เพื่อรับยาหรือแบบในหนังโป๊น่ะยังไม่บรรลุนิติภาวะ ) จำเลยไม่ต้องรู้ว่า การกระทำของเขาเป็นการละเมิดกฎเกณฑ์ โดยเฉพาะหลักการที่ความไม่รู้กฎหมาย ไม่ใช่ข้ออ้าง แต่โดยทั่วไปใช้ แต่เขาต้องมีความรู้ทั้งหมดของข้อเท็จจริงที่ทำให้การปฏิบัติไม่ชอบด้วยกฎหมาย .

หันไปขู่ข้อบังคับระเบียบศาลระบุว่า ทั้งสองฝ่ายตกลงกันว่าจำเลยได้รู้ว่าเขากำลังสื่อสาร แต่ " การสื่อสารเป็นสิ่งที่ไม่ทำให้ความประพฤติ ' ละเมิด ' " เพื่อพิสูจน์เจตนาที่จำเป็น รัฐบาลต้องแสดงให้เห็นว่าจำเลยรู้ว่าไม่เพียง แต่ที่เขาทำในการสื่อสาร แต่การสื่อสารที่มีอยู่ " คุกคาม ." นั่นหมายความว่าจำเลยเป็นอย่างน้อยต้องรู้งบจะวางคนที่เหมาะสมในความกลัว เพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้การสื่อสารคุกคามเป็นนอกคอก ตัวอย่างเช่น การดูถูก หรือคำชม

elonis อย่างไรก็ตาม มีความผิดตามไม่ได้ในสิ่งที่เขารู้เอง แต่ยึดเฉพาะไม่ว่าจะเป็นวัตถุประสงค์ที่เหมาะสมคนมองโพสต์ของเขาต้องถือว่าพวกเขาถูกคุกคาม ที่ศาลบอกว่าเป็นมาตรฐานทั่วไป และละเลยในการละเมิดกฎหมาย แต่โดยทั่วไปไม่มีพื้นฐานความรับผิดทางอาญา ความรับผิดทางอาญาของรัฐบาลกลาง , " ศาลกล่าว " โดยทั่วไปไม่ได้เป็นเพียงผลของการกระทำโดยไม่พิจารณาว่าสภาพจิตใจ " เป็นผล elonis ' ความเชื่อมั่นจะไม่ยืน .

อ้างถึงในส่วนที่ไม่เห็นด้วยในส่วน ความยุติธรรมอาลิกัน elonis ไม่สามารถตัดสิน แต่เพียงผู้เดียวในมาตรฐานที่เหมาะสม แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่กับงานสำหรับความล้มเหลวที่จะตัดสินใจว่าชะล่าใจก็เพียงพอที่จะละเมิดกฎ เขาแย้งมันขาดความรับผิดชอบต่อศาลเพื่อให้ศาลล่างไม่แน่ใจว่ามาตรฐานที่ควรใช้

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.