นอกจากดาวเคราะห์หลักทั้งเก้าและดาวบ

นอกจากดาวเคราะห์หลักทั้งเก้าและดาวบริวาร (ที่ค้นพบแล้ว) จำนวนรวมกันกว่า 130 ดวง ระบบสุริยะยังประกอบด้วยก้อนหินขนาดต่างๆ ตั้งแต่ไม่กี่กิโลเมตรไปจนถึงหลายร้อยกิโลเมตรเป็น "ยุวสมาชิก" ที่โคจรอยู่รอบดวงอาทิตย์จำนวนมากมายเรียกว่า ดาวเคราะห์น้อย (Asteriod) ดาวเคราะห์น้อยดวงแรกได้รับการค้นพบในปี ค.ศ.1801 และตั้งชื่อว่า เซเรส (Ceres) ตามชื่อของเทพีแห่งการเพาะปลูกในตำนานของชาวโรมัน เซเรสเป็นดาวเคราะห์น้อยที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในหมู่ดาวเคราะห์น้อยทั้งหมดที่เรารู้จักในปัจจุบัน โดยมีขนาดประมาณ 930 กิโลเมตร หลังการค้นพบเซเรสไม่นานก็ได้มีผู้คนพบดาวเคราะห์น้อยดวงอื่นๆ ตามมาในเวลาอันสั้น เช่น พาลาส (Pallas) ใน ค.ศ.1802 จูโน (Juno) ในปี ค.ศ.1804 เวสตา (Vesta) ในปี ค.ศ.1807 ฯลฯ เมื่อส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์ ดาวเคราะห์น้อยก็ปรากฏให้เห็นเป็นจุดคล้ายดาวฤกษ์ดวงหนึ่ง ต่างกันเพียงดาวเคราะห์น้อยจะเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ เนื่องจากอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ในขณะที่ดาวฤกษ์ที่อยู่ใกล้โลกที่สุดยังห่างออกไปกว่าหนึ่งแสนเท่า จึงปรากฏเสมือนอยู่กับที่หรือเปลี่ยนตำแหน่งไปน้อยมากในชั่วชีวิตของคนเรา หลักการของวิธีที่นักดาราศาสตร์ใช้ค้นหาดาวเคราะห์น้อยจึงเป็นการหา "ดาว" ที่เคลื่อนที่ไปในหมู่ดาวฉากหลัง และหลักการนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยตั้งแต่ปี ค.ศ.1801 จนถึงปัจจุบัน การพัฒนาคุณภาพของกล้องโทรทรรศน์ (ใช้ในการส่องค้นหา) และแผนที่ดาว (ใช้ในการระบุว่าดาวดวงใดคือดาวฤกษ์ และดาวดวงใดคือดาวเคราะห์น้อย) ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา ทำให้อัตราการค้นพบดาวเคราะห์น้อยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ช่วงปลายของคริสต์ศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบดาวเคราะห์น้อยหลายร้อยดวงแต่ก็ยังเป็นอัตราที่น้อยมากเมื่อเทียบกับปัจจุบัน ตั้งแต่ระบบคอมพิวเตอร์เริ่มพัฒนาขึ้นจนมีความเร็วสูง และราคาถูกในทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา การค้นหาดาวเคราะห์น้อยสามารถทำได้สะดวกรวดเร็วยิ่งขึ้น โดยการใช้กล้องโทรทรรศน์ที่ปรับเล็งอัตโนมัติด้วยระบบคอมพิวเตอร์ส่องสำรวจท้องฟ้าและใช้กล้องซีซีดี ซึ่งควบคุมการถ่ายภาพโดยคอมพิวเตอร์ ถ่ายภาพดาวไปตามรายทาง จากนั้นกล้องโทรทรรศน์จะหันกลับถ่ายภาพในบริเวณเดิมซ้ำอีกในเวลา 15-20 นาที เมื่อกล้องส่งภาพอิเล็กทรอนิกส์มายังคอมพิวเตอร์ คอมพิวเตอร์จะนำภาพทั้งสองมาเปรียบเทียบกันเพื่อหาวัตถุเคลื่อนที่ไป กระบวนการทั้งหมดที่กล่าวมาสามารถทำงานได้อย่างเป็นเอกเทศโดยไม่จำเป็นต้องมีนัก ดาราศาตร์เป็นผู้ควบคุมเลย ในปี ค.ศ.1995 องค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยที่ค้นพบแล้วบันทึกไว้ทั้งสิ้น 28,112 ดวง (10 สิงหาคม ค.ศ.1995) แต่หลังจากนั้นไม่นานความสนใจของเหล่านักดาราศาสตร์สมัครเล่นที่ต้องการค้นพบดาวเคราะห์น้อยเป็นของตัวเอง ได้ผลักดันให้ระบบการค้นหาดาวเคราะห์น้อยครั้งนี้ (4 พฤษภาคม ค.ศ.2004) องค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยบันทึกไว้แล้วถึง 251,002 ดวง และมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากดาวเคราะห์หลักทั้งเก้าและดาวบริวาร (ที่ค้นพบแล้ว) จำนวนรวมกันกว่า 130 ดวงระบบสุริยะยังประกอบด้วยก้อนหินขนาดต่าง ๆ ตั้งแต่ไม่กี่กิโลเมตรไปจนถึงหลายร้อยกิโลเมตรเป็น "ยุวสมาชิก" ดาวเคราะห์น้อย (Asteriod) ดาวเคราะห์น้อยดวงแรกได้รับการค้นพบในปีคศ1801 และตั้งชื่อว่าเซเรส (เซเรส) ตามชื่อของเทพีแห่งการเพาะปลูกในตำนานของชาวโรมันเซเรสเป็นดาวเคราะห์น้อยที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในหมู่ดาวเคราะห์น้อยทั้งหมดที่เรารู้จักในปัจจุบันโดยมีขนาดประมาณ 930 กิโลเมตร ตามมาในเวลาอันสั้นเช่นพาลาส (พัลลัส) ในคศ.1802 จูโน (จูโน) ในปี ค.ศ.1804 ในปีเวสตา (เวสตา) ค.ศ1807 ฯลฯ เมื่อส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์ดาวเคราะห์น้อยก็ปรากฏให้เห็นเป็นจุดคล้ายดาวฤกษ์ดวงหนึ่งต่างกันเพียงดาวเคราะห์น้อยจะเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ เนื่องจากอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ที่เคลื่อนที่ไปในหมู่ดาวฉากหลังจึงปรากฏเสมือนอยู่กับที่หรือเปลี่ยนตำแหน่งไปน้อยมากในชั่วชีวิตของคนเราหลักการของวิธีที่นักดาราศาสตร์ใช้ค้นหาดาวเคราะห์น้อยจึงเป็นการหา "ดาว" คศ1801 จนถึงปัจจุบันการพัฒนาคุณภาพของกล้องโทรทรรศน์ (ใช้ในการส่องค้นหา) และแผนที่ดาว (ใช้ในการระบุว่าดาวดวงใดคือดาวฤกษ์และดาวดวงใดคือดาวเคราะห์น้อย) ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา ช่วงปลายของคริสต์ศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบดาวเคราะห์น้อยหลายร้อยดวงแต่ก็ยังเป็นอัตราที่น้อยมากเมื่อเทียบกับปัจจุบันตั้งแต่ระบบคอมพิวเตอร์เริ่มพัฒนาขึ้นจนมีความเร็วสูงและราคาถูกในทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา โดยการใช้กล้องโทรทรรศน์ที่ปรับเล็งอัตโนมัติด้วยระบบคอมพิวเตอร์ส่องสำรวจท้องฟ้าและใช้กล้องซีซีดีซึ่งควบคุมการถ่ายภาพโดยคอมพิวเตอร์ถ่ายภาพดาวไปตามรายทาง 15-20 นาทีเมื่อกล้องส่งภาพอิเล็กทรอนิกส์มายังคอมพิวเตอร์คอมพิวเตอร์จะนำภาพทั้งสองมาเปรียบเทียบกันเพื่อหาวัตถุเคลื่อนที่ไปกระบวนการทั้งหมดที่กล่าวมาสามารถทำงานได้อย่างเป็นเอกเทศโดยไม่จำเป็นต้องมีนัก ในปีคดวงองค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยที่ค้นพบแล้วบันทึกไว้ทั้งสิ้น 28,112 ศ.1995 (10 สิงหาคมค.ศได้ผลักดันให้ระบบการค้นหาดาวเคราะห์น้อยครั้งนี้แต่หลังจากนั้นไม่นานความสนใจของเหล่านักดาราศาสตร์สมัครเล่นที่ต้องการค้นพบดาวเคราะห์น้อยเป็นของตัวเอง 1995) (4 พฤษภาคมค.ศและมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็วดวงองค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยบันทึกไว้แล้วถึง 251,002 2004)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(ที่ค้นพบแล้ว) จำนวนรวมกันกว่า 130 ดวง "ยุวสมาชิก" ดาวเคราะห์น้อย (Asteriod) ค.ศ. 1801 และตั้งชื่อว่าเซเรส (Ceres) โดยมีขนาดประมาณ 930 กิโลเมตร ตามมาในเวลาอันสั้นเช่นพาลาส (Pallas) ใน ค.ศ. 1802 จูโน (Juno) ในปี ค.ศ. 1804 เวสตา (Vesta) ในปี ค.ศ. 1807 ฯลฯ เมื่อส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์ เนื่องจากอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก "ดาว" ที่เคลื่อนที่ไปในหมู่ดาวฉากหลัง ค.ศ. 1801 จนถึงปัจจุบันการพัฒนาคุณภาพของกล้องโทรทรรศน์ (ใช้ในการส่องค้นหา) และแผนที่ดาว (ใช้ในการระบุว่าดาวดวงใดคือดาวฤกษ์และดาวดวงใดคือดาวเคราะห์น้อย) ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมา ช่วงปลายของคริสต์ศตวรรษที่ 19 และราคาถูกในทศวรรษ 1980 เป็นต้นมา ถ่ายภาพดาวไปตามรายทาง 15-20 นาที ดาราศาตร์เป็นผู้ควบคุมเลยในปี ค.ศ. 1995 28,112 ดวง (10 สิงหาคม ค.ศ. 1995) (4 พฤษภาคม ค.ศ. 2004) 251,002 ดวง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นอกจากดาวเคราะห์หลักทั้งเก้าและดาวบริวาร ( ที่ค้นพบแล้ว ) จำนวนรวมกันกว่า 130 ดวงระบบสุริยะยังประกอบด้วยก้อนหินขนาดต่างๆตั้งแต่ไม่กี่กิโลเมตรไปจนถึงหลายร้อยกิโลเมตรเป็น " ยุวสมาชิก "ดาวเคราะห์น้อย ( เลย์ ) ดาวเคราะห์น้อยดวงแรกได้รับการค้นพบในปีค .ศ .1801 และตั้งชื่อว่าเซเรส ( เซเรส ) ตามชื่อของเทพีแห่งการเพาะปลูกในตำนานของชาวโรมันเซเรสเป็นดาวเคราะห์น้อยที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในหมู่ดาวเคราะห์น้อยทั้งหมดที่เรารู้จักในปัจจุบันโดยมีขนาดประมาณ 930 กิโลเมตรตามมาในเวลาอันสั้นเช่นพาลาส ( Pallas ) the ค .ศ . 1802 จูโน ( จูโน่ ) สามารถค . ศ . 1804 เวสตา ( Vesta ) สามารถค . ศ .1815 ฯลฯเมื่อส่องด้วยกล้องโทรทรรศน์ดาวเคราะห์น้อยก็ปรากฏให้เห็นเป็นจุดคล้ายดาวฤกษ์ดวงหนึ่งต่างกันเพียงดาวเคราะห์น้อยจะเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆเนื่องจากอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจึงปรากฏเสมือนอยู่กับที่หรือเปลี่ยนตำแหน่งไปน้อยมากในชั่วชีวิตของคนเราหลักการของวิธีที่นักดาราศาสตร์ใช้ค้นหาดาวเคราะห์น้อยจึงเป็นการหา " ดาว " ที่เคลื่อนที่ไปในหมู่ดาวฉากหลังค .ศ .1801 จนถึงปัจจุบันการพัฒนาคุณภาพของกล้องโทรทรรศน์ ( ใช้ในการส่องค้นหา ) และแผนที่ดาว ( ใช้ในการระบุว่าดาวดวงใดคือดาวฤกษ์และดาวดวงใดคือดาวเคราะห์น้อย ) ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 เป็นต้นมาช่วงปลายของคริสต์ศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบดาวเคราะห์น้อยหลายร้อยดวงแต่ก็ยังเป็นอัตราที่น้อยมากเมื่อเทียบกับปัจจุบันตั้งแต่ระบบคอมพิวเตอร์เริ่มพัฒนาขึ้นจนมีความเร็วสูงและราคาถูกในทศวรรษเป็นต้นมา 1980โดยการใช้กล้องโทรทรรศน์ที่ปรับเล็งอัตโนมัติด้วยระบบคอมพิวเตอร์ส่องสำรวจท้องฟ้าและใช้กล้องซีซีดีซึ่งควบคุมการถ่ายภาพโดยคอมพิวเตอร์ถ่ายภาพดาวไปตามรายทาง15-20 นาทีเมื่อกล้องส่งภาพอิเล็กทรอนิกส์มายังคอมพิวเตอร์คอมพิวเตอร์จะนำภาพทั้งสองมาเปรียบเทียบกันเพื่อหาวัตถุเคลื่อนที่ไปกระบวนการทั้งหมดที่กล่าวมาสามารถทำงานได้อย่างเป็นเอกเทศโดยไม่จำเป็นต้องมีนักสามารถค .ศ . 1995 องค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยที่ค้นพบแล้วบันทึกไว้ทั้งสิ้น 28112 ดวง ( 10 สิงหาคมค . ศ .1995 ) แต่หลังจากนั้นไม่นานความสนใจของเหล่านักดาราศาสตร์สมัครเล่นที่ต้องการค้นพบดาวเคราะห์น้อยเป็นของตัวเองได้ผลักดันให้ระบบการค้นหาดาวเคราะห์น้อยครั้งนี้ ( 4 พฤษภาคมค . ศ .2004 ) องค์การดาราศาสตร์สากลมีจำนวนดาวเคราะห์น้อยบันทึกไว้แล้วถึง 251002 ดวงและมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว