In Example 4, the conversation betw

In Example 4, the conversation between Huong and Mai gradually reaches a point of the
informality wherein they both produce incomplete sentences (lines 7–10). Moreover, at line 7,
Mai directly refuses Huong’s suggestion to invite an Australian man (“Robert” in line 5), to go
out with them by saying “No” and reports that that she is “hesitant” to go with him.  In the
Vietnamese culture if someone refuses the offer or invitation of another by directly saying
“No”, it is typical for that person to be seriously judged as impolite by other people. However,
in this instance, while Mai says “No” to the suggestion, she shakes her head and smiles at the
same time; and then explains the reason with another smile. Her smile shows her polite manner
in refusing even though it is assumed that those who know each other very well do not need to
be so polite. Similarly, when Huong asks Mai’s why she is hesitant, she does so while smiling. If
she had not produced such a supportive and friendly smile, her question may have been
interpreted in a negative way,
Smiles can also have the best effect when the interlocutor wants to show their feelings and
attitudes towards a prior utterance. In Example 3, above, Nam smiles three times as she tries to
explain to Huong the meaning of her unusual nickname, which could have been
misunderstood. She gets a positive response from Huong, since what she says is honest and
friendly, as demonstrated with her smile. Homes (2008) discussed that the smile is a non‐verbal
symbol that is used to express the feeling of respect as well as politeness in Vietnamese culture,
and that the smile is a suitable response in situations when verbal expression does not convey
enough of someone’s ideas and goodwill. A smile may show emotion, politeness, or hide true
feelings. From the above example, without the smile, the interaction would not have been
successful; the interlocutor could not have conveyed exactly what she wanted to say to the
listener; and the conversation might not have led to a friendly interaction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในตัวอย่าง 4 สนทนาระหว่างฮวงและเชียงใหม่ค่อย ๆ ถึงจุดของการinformality นั้นพวกเขาทั้งสองผลิตประโยคไม่สมบูรณ์ (7 – 10 บรรทัด) นอกจากนี้ ในบรรทัดที่ 7เชียงใหม่ปฏิเสธคำแนะนำของฮวงชวนคนออสเตรเลีย ("โรเบิร์ต" ในบรรทัดที่ 5), ไปโดยตรงออกกับพวกเขา ด้วยการพูดว่า "ไม่" และรายงานว่า เธอเป็น "ลังเล" ไปกับเขา ในวัฒนธรรมเวียดนามถ้าคนปฏิเสธข้อเสนอหรือเชิญอื่น ด้วยการพูดโดยตรง"ไม่" มันเป็นเรื่องปกติสำหรับบุคคลเพื่อให้อย่างจริงจัง impolite เป็นคนอื่น อย่างไรก็ตามในกรณีเช่นนี้ ในขณะที่เชียงใหม่กล่าวว่า "ไม่" กับคำแนะนำ เธอสั่นศีรษะของเธอ และรอยยิ้มที่จะเวลาเดียวกัน และอธิบายเหตุผลอื่นดีแล้ว รอยยิ้มของเธอแสดงกิริยาสุภาพของเธอในการปฏิเสธแม้จะถือว่าเป็นที่ คนที่รู้จักกันดีไม่จำเป็นต้องมีความสุภาพเพื่อให้ ในทำนองเดียวกัน เมื่อฮวงถามเชียงใหม่ทำไมเธอจะรี ๆ รอ ๆ เธอไม่นั้นในขณะที่ยิ้ม หากเธอไม่ได้ผลิตเช่นรอยยิ้มเป็นมิตร และให้การสนับสนุน อาจได้รับคำถามของเธอแปลความหมายในทางลบรอยยิ้มยังได้ผลสุดเมื่อ interlocutor ต้องการแสดงความรู้สึกของพวกเขา และทัศนคติ utterance ก่อน ในตัวอย่าง 3 ข้างบน ยิ้มน้ำสามครั้งเป็นเธอพยายามอธิบายความหมายของเธอผิดปกติชื่อเล่น ที่มีกับฮวงmisunderstood เธอได้รับการตอบรับจากฮวง เนื่องจากเธอว่า จะซื่อสัตย์ และมิตร ดังที่แสดง ด้วยรอยยิ้มของเธอ บ้าน (2008) กล่าวว่าสิ่ง non‐verbalสัญลักษณ์ที่ใช้ในการแสดงความรู้สึกของความเคารพในวัฒนธรรมเวียดนาม politenessและรอยยิ้มว่าการตอบสนองที่เหมาะในกรณีเมื่อไม่มีการถ่ายทอดถ้อยพอความคิดและค่าความนิยมของคน รอยยิ้มอาจแสดงอารมณ์ politeness หรือซ่อนจริงความรู้สึก จากตัวอย่างข้างต้น ไม่ยิ้ม การโต้ตอบจะไม่ได้รับประสบความสำเร็จ interlocutor สามารถไม่ได้สื่อความหมายว่า สิ่งที่เธอต้องการพูดเพื่อการฟัง และการสนทนาอาจไม่ได้นำไปสู่การโต้ตอบที่เป็นมิตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในตัวอย่างที่ 4, การสนทนาระหว่าง Huong
เชียงใหม่และค่อยๆถึงจุดของความเป็นกันเองนั้นพวกเขาทั้งสองผลิตประโยคที่ไม่สมบูรณ์(เส้น 7-10) นอกจากนี้ที่บรรทัดที่ 7
เชียงใหม่โดยตรงปฏิเสธข้อเสนอแนะ Huong ที่จะเชิญชวนให้คนออสเตรเลีย ("โรเบิร์ต" ในบรรทัดที่ 5)
ที่จะไปออกกับพวกเขาโดยกล่าวว่า"ไม่" และรายงานที่ว่าเธอเป็น "ลังเล" ที่จะไปกับเขา
ในวัฒนธรรมเวียดนามถ้ามีคนปฏิเสธข้อเสนอหรือคำเชิญของผู้อื่นโดยตรงบอกว่า
"ไม่" มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่จะได้รับการตัดสินอย่างจริงจังเป็นไม่สุภาพโดยคนอื่น ๆ แต่ในกรณีนี้ในขณะที่เชียงใหม่กล่าวว่า "ไม่" ข้อเสนอแนะที่เธอส่ายหัวของเธอและรอยยิ้มที่เวลาเดียวกัน แล้วอธิบายเหตุผลด้วยรอยยิ้มอีก รอยยิ้มของเธอแสดงให้เห็นถึงลักษณะที่สุภาพเธอปฏิเสธแม้ว่ามันจะสันนิษฐานว่าผู้ที่รู้จักกันเป็นอย่างดีไม่จำเป็นต้องสุภาพดังนั้น ในทำนองเดียวกันเมื่อถาม Huong เชียงใหม่ว่าทำไมเธอลังเลที่เธอทำเช่นนั้นในขณะที่รอยยิ้ม ถ้าเธอไม่เคยผลิตเช่นรอยยิ้มที่สนับสนุนและเป็นมิตรกับคำถามของเธออาจจะถูกตีความในทางลบ, รอยยิ้มยังสามารถมีผลที่ดีที่สุดเมื่อคู่สนทนาต้องการที่จะแสดงความรู้สึกของพวกเขาและทัศนคติที่มีต่อคำพูดก่อน ในตัวอย่างที่ 3 เหนือน้ำยิ้มสามครั้งเธอพยายามที่จะอธิบายให้Huong ความหมายของชื่อเล่นที่ผิดปกติของเธอซึ่งจะได้รับการเข้าใจผิด เธอได้รับการตอบสนองในเชิงบวกจาก Huong เนื่องจากสิ่งที่เธอบอกว่าเป็นความซื่อสัตย์และเป็นมิตรที่แสดงให้เห็นกับรอยยิ้มของเธอ ที่อยู่อาศัย (2008) กล่าวถึงรอยยิ้มที่เป็นที่ไม่ใช่คำพูดสัญลักษณ์ที่ใช้ในการแสดงความรู้สึกของการเคารพเช่นเดียวกับความสุภาพในวัฒนธรรมเวียดนาม, และรอยยิ้มคือการตอบสนองที่เหมาะสมในสถานการณ์เมื่อการแสดงออกทางวาจาไม่ได้ถ่ายทอดความเพียงพอของใครบางคนความคิดและความปรารถนาดี รอยยิ้มที่อาจแสดงอารมณ์สุภาพหรือซ่อนความจริงความรู้สึก จากตัวอย่างข้างต้นโดยไม่มีรอยยิ้ม, การทำงานร่วมกันจะไม่ได้รับประสบความสำเร็จ คู่สนทนาอาจจะไม่ได้บ่งบอกว่าสิ่งที่เธออยากจะพูดกับผู้ฟัง; และการสนทนาที่อาจจะไม่ได้นำไปสู่การทำงานร่วมกันที่เป็นมิตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในตัวอย่างที่ 4 การสนทนาระหว่าง Huong เชียงใหม่ค่อย ๆและมาถึงจุดของ
ความเป็นกันเองซึ่งเขาทั้งผลิตประโยคไม่สมบูรณ์ ( บรรทัดที่ 7 – 10 ) นอกจากนี้ ที่สาย 7
เชียงใหม่โดยตรงปฏิเสธข้อเสนอแนะ Huong ก็เชิญคนออสเตรเลีย ( " โรเบิร์ต " ในบรรทัดที่ 5 ) ไป
กับพวกเขา โดยกล่าวว่า " ไม่ " และรายงานว่าเธอเป็น " ลังเล " จะไปกับเขา   ใน
เวียดนามวัฒนธรรมถ้าใครปฏิเสธข้อเสนอหรือการอื่นโดยตรงพูด
" ไม่ " มันเป็นปกติสำหรับคนที่จะตัดสินว่าไม่สุภาพอย่างจริงจังโดยคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ,
ในตัวอย่างนี้ ในขณะที่เชียงใหม่ บอกว่า " ไม่ " กับคำแนะนำ เธอสั่นศีรษะของเธอและยิ้ม
เวลาเดียวกัน แล้วอธิบายเหตุผลด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง เธอยิ้มสุภาพ
การแสดงของเธอในการปฏิเสธแม้ว่ามันจะสันนิษฐานว่าผู้ที่รู้จักกันเป็นอย่างดีไม่ต้อง
สุภาพหรอก ในทำนองเดียวกันเมื่อ Huong ขอให้เชียงใหม่ เธอจึงลังเล เธอไม่ได้ในขณะที่ยิ้ม ถ้าเธอไม่ผลิต
เช่น เกื้อกูล และเป็นกันเอง ยิ้ม คำถามของเธอ อาจถูกตีความไปในทางลบ

,รอยยิ้มยังสามารถมีผลที่ดีที่สุดเมื่อคู่สนทนาต้องการที่จะแสดงความรู้สึกและทัศนคติต่อ
ที่ก่อน ในตัวอย่างที่ 3 เหนือน้ำสามครั้ง เธอพยายามยิ้ม

อธิบาย Huong ความหมายของชื่อเล่นของเธอที่ผิดปกติซึ่งอาจได้รับ
เข้าใจผิด เธอได้รับการตอบสนองในเชิงบวกจากอาชีพ ตั้งแต่ที่เธอพูดว่าเที่ยงตรงและ
เป็นกันเอง , แสดงให้เห็น กับรอยยิ้มของเธอบ้าน ( 2551 ) กล่าวว่า รอยยิ้มคือไม่‐วาจา
สัญลักษณ์ที่ใช้แสดงความรู้สึกเคารพ ตลอดจนมารยาทในวัฒนธรรมเวียดนาม ,
และรอยยิ้มเป็นคำตอบที่เหมาะสมในสถานการณ์เมื่อการแสดงออกทางวาจาไม่ถ่ายทอด
พอความคิดของคนอื่น และความหวังดี รอยยิ้มอาจแสดงอารมณ์ ความสุภาพ หรือซ่อนความรู้สึกที่แท้จริง

จากตัวอย่างข้างต้น โดยไม่ยิ้มปฏิสัมพันธ์ได้
ประสบความสำเร็จ คู่สนทนาไม่สามารถถ่ายทอดสิ่งที่เธออยากจะบอก
ผู้ฟัง และการสนทนา อาจจะนำไปสู่การปฏิสัมพันธ์ที่เป็นมิตร