After the Isla Vista shootings, I t

After the Isla Vista shootings, I told girlfriends that I’d always regarded men the way that Magneto regarded humans. Magneto, for the uninitiated, is the mastermind behind the mutant separatist movement within the X-Men universe; he plucks an asteroid from the coldest orbit and turns it into Asteroid M, a mutant-only refuge. I’d built my own Asteroid W of women friends and bosses, icons and mentors. Men became some distant planet I’d enter whenever I needed something I could only find on the black market. But an asteroid is cold and airless; it can’t sustain life.

There is no single moment when I decided I wanted the warmth of a new atmosphere. Personal essays like this one usually hinge on that moment of epiphany: a moment that feels as sudden and inevitable as lightning. But my choice—to stop thinking of those men as all men—is a slow and constant evolution. Perhaps the evolution begins when my father, newly sober, makes his amends, tells me he would die to undo our past; and, in time, I see that misogyny hurt him, too, taught him that he had to wear the crown even if it cost him the kingdom. And that apology makes me understand that even the boogeyman is human.

The evolution continues under the mentorship of a female supervisor who weathered decades in the workforce, starting back when all professions were male-dominated. She showed me how to honey-tongue clients and write great ledes. She was brilliant and wry, had a career she cared about and friends she loved. But she was one of the bitterest people I’ve ever known. She followed up every story about a male boss who’d harassed her with impunity or about a garden-variety bad date with an inevitable, “it’s all men. I don’t care what anyone says, they’re all like that.” As she’d speak, she’d arrange her face to seem so above-it-all and cool, but her pain still beat its fists against the ice. That pain didn’t soften with the heat of her righteous indignation; it cracked and strained under its own weight.

As I walked out of her office one morning, I realized that I’d heard those words before, in a more mewling tone. My mother chose my father’s freedom over my justice at every turn. “That’s just how men get,” she’d say. My mother survived by believing she was in thrall to a man with a temper, and that temper was simply a natural expression of his masculine passion. She traded my justice for his freedom every time. Whenever I confronted her (sometimes cold and sober, other times drunk and burning) about how she could’ve possibly allowed the boy who turned my body into a toy to walk away unpunished, she’d say, “But it wasn’t rape. It wasn’t as bad.” This is the language of the defeated, the willfully oppressed. This is how violence becomes something to be shucked off with a smile and an “oh, you.”

My mother equated love with craven codependence, and though I swore that I’d be stronger than she was, I still flailed in the tar pit of her thinking. And, like all things trapped in that boiling black, I began to ossify. I couldn’t afford to be weak; instead, I was always afraid. As I tilt headlong into my thirties, and my friends ask for my help in prettying up their vows, something inside me cracks and steams. I have carried my father, and the neighbor boy, inside me as ghosts. In giving, and receiving, a loving touch, I push away the hands that have haunted me.

I don’t want to be my mother’s daughter or my father’s victim. I don’t want to be the woman who survived the first boy who kissed her on the mouth and whispered something sick and dirty—I want to truly live. To heal, the way that so many other women who have been abused and abandoned, have healed: callused, but not scarred. The slow pumicing of my heart comes in distinguishing misogyny from masculinity: rubbing away the grit of years and years of an instinct that didn’t protect me through common sense or savvy, just isolation.

I think of this isolation as I read “Wild,” Cheryl Strayed’s account of hiking the Pacific Crest Trail alone; the specter of “wilderness-savvy serial killers” and other violent men is as natural a fear as the rattlesnakes and mountain lions. Every time she accepts a ride from a man or joins up with a group of young dudes, she takes a risk. Though she does encounter menace on the trail (most chillingly with a pair of leering hunters), her risks are rewarded with friendship and tenderness, from the good ol’ boy who brings her home for a hot shower and a warm meal to the experienced outdoorsman who helps her strategically lighten her spine-crushing backpack; the “three young bucks” who keep her company and the handsome townie who gives her a night of bliss. “I knew that if I allowed fear to overtake me, my journey was doomed,” she writes. “Fear begets fear. Power begets power. I willed myself to beget power. And it wasn’t long before I actually wasn’t afraid.” I’m willing myself to beget trust.

Recently, I left work late, after almost everyone else had already cleared out. I was alone in the parking garage elevator, until a man I’ve seen around the building (though he doesn’t work in my office), thrust his arm between the doors just before they closed. My pulsed hiccupped. I felt myself stiffen, my body ram-rod to its old message: “don’t fucking talk to me.” I took instant inventory of his features: five-foot, seven inches (give or take), portly build, and black hair with a slight curl. His hazel eyes flitted around the elevator nervously; he’d measured me up as well, sensed my anxiety. He asks me, in a neighborly voice, what my plans for the weekend are. And I realize that he gets it: He wants me to be at ease. So I tell him about a movie I hope to see, and he says that he likes the lead actress; she seems smarter than the average Hollywood type. The ride is short, barely a minute. But in that minute, I walk through the rooms of my dark house, lighting candles.

Ranbir Singh Sidhu is the author of "Good Indian Girls" and a winner of the Pushcart Prize. His fiction appears in Conjunctions, Fence, The Georgia Review, The Missouri Review, Alaska Quarterly Review, and other journals. His non-ficton has been published in The Nation, Artnet, and The Millions.

Eric Boehlert, a former senior writer for Salon, is the author of "Lapdogs: How the Press Rolled Over for Bush."The Hollywood Reporter confirmed with James Wallace the Alamo Drafthouse Cinema’s creative manager and programmer at the Dallas/Fort Worth theater that “The Interview” would be playing, and tickets would be on sale shortly.
woman. The batterers and rapists, terrorists and trolls may not be all men, but, by and large, they are men. As Kate Harding writes, “Of course it’s not all men. The idea that anyone might be talking about all men when talking about those who commit violence against women is ludicrous on its face … It’s not all men. But listen, you guys, it’s men.” My mistrust can become a siren of sorts: It curls its finger and sings linger in your fear. Let all men be the father who beat you with his belt, the boy who molested you, the cab driver who grabbed your one friend, and the then-boyfriend who pushed another friend against a wall.

There is no single moment when I decided I wanted the warmth of a new atmosphere. Personal essays like this one usually hinge on that moment of epiphany: a moment that feels as sudden and inevitable as lightning. But my choice—to stop thinking of those men as all men—is a slow and constant evolution. Perhaps the evolution begins when my father, newly sober, makes his amends, tells me he would die to undo our past; and, in time, I see that misogyny hurt him, too, taught him that he had to wear the crown even if it cost him the kingdom. And that apology makes me understand that even the boogeyman is human.

The evolution continues under the mentorship of a female supervisor who weathered decades in the workforce, starting back when all professions were male-dominated. She showed me how to honey-tongue clients and write great ledes. She was brilliant and wry, had a career she cared about and friends she loved. But she was one of the bitterest people I’ve ever known. She followed up every story about a male boss who’d harassed her with impunity or about a garden-variety bad date with an inevitable, “it’s all men. I don’t care what anyone says, they’re all like that.” As she’d speak, she’d arrange her face to seem so above-it-all and cool, but her pain still beat its fists against the ice. That pain didn’t soften with the heat of her righteous indignation; it cracked and strained under its own weight.

As I walked out of her office one morning, I realized that I’d heard those words before, in a more mewling tone. My mother chose my father’s freedom over my justice at every turn. “That’s just how men get,” she’d say. My mother survived by believing she was in thrall to a man with a temper, and that temper was simply a natural expression of his masculine passion. She traded my justice for his freedom every time. Whenever I confronted her (sometimes cold and sober, other times drunk and burning) about how she could’ve possibly allowed the boy who turned my body into a toy to walk away unpunished, she’d say, “But it wasn’t rape. It wasn’t as bad.” This is the language of the defeated, the willfully oppressed. This is how violence becomes something to be shucked off with a smile and an “oh, you.”

My mother equated love with craven codependence, and though I swore that I’d be stronger than she was, I still flailed in the tar pit of her thinking. And, like all things trapped in that boiling black, I began to ossify. I couldn’t afford to be weak; instead, I was always afraid. As I tilt headlong into my thirties, and my friends ask for my help in prettying up their vows, something inside me cracks and steams. I have carried my father, and the neighbor boy, inside me as ghosts. In giving, and receiving, a loving touch, I push away the hands that have haunted me.

I don’t want to be my mother’s daughter or my father’s victim. I don’t want to be the woman who survived the first boy who kissed her on the mouth and whispered something sick and dirty—I want to truly live. To heal, the way that so many other women who have been abused and abandoned, have healed: callused, but not scarred. The slow pumicing of my heart comes in distinguishing misogyny from masculinity: rubbing away the grit of years and years of an instinct that didn’t protect me through common sense or savvy, just isolation.

I think of this isolation as I read “Wild,” Cheryl Strayed’s account of hiking the Pacific Crest Trail alone; the specter of “wilderness-savvy serial killers” and other violent men is as natural a fear as the rattlesnakes and mountain lions. Every time she accepts a ride from a man or joins up with a group of young dudes, she takes a risk. Though she does encounter menace on the trail (most chillingly with a pair of leering hunters), her risks are rewarded with friendship and tenderness, from the good ol’ boy who brings her home for a hot shower and a warm meal to the experienced outdoorsman who helps her strategically lighten her spine-crushing backpack; the “three young bucks” who keep her company and the handsome townie who gives her a night of bliss. “I knew that if I allowed fear to overtake me, my journey was doomed,” she writes. “Fear begets fear. Power begets power. I willed myself to beget power. And it wasn’t long before I actually wasn’t afraid.” I’m willing myself to beget trust.

Recently, I left work late, after almost everyone else had already cleared out. I was alone in the parking garage elevator, until a man I’ve seen around the building (though he doesn’t work in my office), thrust his arm between the doors just before they closed. My pulsed hiccupped. I felt myself stiffen, my body ram-rod to its old message: “don’t fucking talk to me.” I took instant inventory of his features: five-foot, seven inches (give or take), portly build, and black hair with a slight curl. His hazel eyes flitted around the elevator nervously; he’d measured me up as well, sensed my anxiety. He asks me, in a neighborly voice, what my plans for the weekend are. And I realize that he gets it: He wants me to be at ease. So I tell him about a movie I hope to see, and he says that he likes the lead actress; she seems smarter than the average Hollywood type. The ride is short, barely a minute. But in that minute, I walk through the rooms of my dark house, lighting candles.

Ranbir Singh Sidhu is the author of "Good Indian Girls" and a winner of the Pushcart Prize. His fiction appears in Conjunctions, Fence, The Georgia Review, The Missouri Review, Alaska Quarterly Review, and other journals. His non-ficton has been published in The Nation, Artnet, and The Millions.

Eric Boehlert, a former senior writer for Salon, is the author of "Lapdogs: How the Press Rolled Over for Bush."The Hollywood Reporter confirmed with James Wallace the Alamo Drafthouse Cinema’s creative manager and programmer at the Dallas/Fort Worth theater that “The Interview” would be playing, and tickets would be on sale shortly.
 woman. The batterers and rapists, terrorists and trolls may not be all men, but, by and large, they are men. As Kate Harding writes, “Of course it’s not all men. The idea that anyone might be talking about all men when talking about those who commit violence against women is ludicrous on its face … It’s not all men. But listen, you guys, it’s men.” My mistrust can become a siren of sorts: It curls its finger and sings linger in your fear. Let all men be the father who beat you with his belt, the boy who molested you, the cab driver who grabbed your one friend, and the then-boyfriend who pushed another friend against a wall.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

หลังจากยิง Isla Vista ฉันบอกแฟนว่า ฉันมีเสมอว่าผู้ชายแบบว่า เครื่องกำเนิดไฟฟ้าถือว่ามนุษย์ เครื่องกำเนิดไฟฟ้า สำหรับ uninitiated ถูกบงการอยู่เบื้องหลังขบวนการแบ่งแยกดินแดนเต่าภายในจักรวาล X-Men เขา plucks เป็นดาวเคราะห์น้อยจากวงโคจรกับ และกลายเป็นดาวเคราะห์น้อย M กำบัง mutant เดียว ฉันได้สร้างตัวเองดาวเคราะห์น้อย W เพื่อนผู้หญิง และผู้บังคับบัญชา ไอคอน และ mentors คนกลายเป็น ดาวเคราะห์บางห่างไกลฉันจะใส่เมื่อใดก็ ตามที่จำเป็นบางอย่างที่ฉันสามารถค้นหาจากตลาดมืด แต่ดาวเคราะห์น้อยเย็น และอุด อู้ มันไม่สามารถรักษาชีวิตไม่มีขณะเดียวเมื่อฉันตัดสินใจฉันต้องการความอบอุ่นของบรรยากาศใหม่ได้ เรียงความส่วนบุคคลเช่นนี้บานพับปกติก็ของ epiphany: ช่วงเวลาที่รู้สึกได้ทันที และหลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นฟ้าผ่า แต่ของฉัน — เพื่อหยุดความคิดของคนเหล่านั้นคนทั้งตัวเป็นวิวัฒนาการช้า และคง บางทีการวิวัฒนาการเริ่มเมื่อพ่อ ใหม่เงียบขรึม พระ amends บอกเขาจะตายเลิกอดีต และ ในเวลา ฉันเห็น misogyny ทำร้ายเขา เกินไป สอนเขาว่า เขาต้องสวมมงกุฎแม้ว่าต้นทุนเขาราชอาณาจักร และขอโทษที่ทำให้ผมเข้าใจว่าแม้ boogeyman มนุษย์วิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องภายใต้การอบรมของผู้หญิงที่ weathered ทศวรรษในแรงงาน เริ่มต้นกลับเมื่ออาชีพทั้งหมดถูกครอบงำเพศชาย เธอแสดงให้ฉันเห็นว่าผึ้งลิ้นลูกค้าและเขียนดี ledes เธอสดใส และ wry มีอาชีพเธอห่วง และเพื่อนที่เธอรัก แต่เธอเป็นหนึ่งในคน bitterest ที่ผมเคยรู้จัก เธอติดตามทุกเรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าชายที่ได้ล่วงเกินลวนลามเธอ ด้วยการยกเว้นโทษ หรือเกี่ยวกับ garden-variety เสียวันที่มีการหลีกเลี่ยงไม่ได้ "ได้ทุกคน ไม่สนใจใครว่า พวกเขากำลังทั้งหมดที่ต้องการ" ขณะที่เธอจะพูด เธอจะจัดใบหน้าคล้ายดังกล่าวการออกแบบทั้ง และเย็น แต่ความเจ็บปวดของเธอยังชนะของหมัดกับน้ำแข็ง อาการปวดที่ไม่นุ่มกับความร้อนของเธอ indignation ชอบธรรม มันแตก และย้ำภายใต้น้ำหนักของตัวเองขณะที่ฉันเดินอยู่เธอเช้าวันหนึ่ง ฉันรู้ว่า ฉันได้ยินคำเหล่านั้นก่อน ในสัญญาณมากขึ้น mewling แม่เลือกพ่อของฉันเป็นอิสระเหนือความยุติธรรมของฉันที่เปิดทุก "ก็เชื่อว่าผู้ชายรับ เธอพูด รอดชีวิต โดยเชื่อว่าแม่เธอใน thrall ถึงชายกับอารมณ์การ และอารมณ์ที่มีเพียงค่าธรรมชาติของความรักของผู้ชาย เธอซื้อขายของฉันความยุติธรรมเสรีภาพของเขาทุกครั้ง เมื่อใดก็ตามฉันเผชิญเธอ (บางครั้งเย็น และเงียบขรึม อื่น ๆ เวลาเมา และเขียน) เกี่ยวกับวิธีเธอไม่ได้อาจได้เด็กที่เปลี่ยนร่างกายของฉันเป็นของเล่นเดินไป unpunished เธอพูด "แต่มันไม่ได้ข่มขืน มันไม่ได้เป็นไม่" นี่คือภาษาของการแพ้ อ่อนแอจงใจ นี้เป็นวิธีรุนแรงกลายเป็นสิ่ง shucked ออกดีและ "โอ้ คุณ"แม่รัก craven codependence equated และแม้ว่าฉัน swore ว่า ฉันจะแข็งแกร่งกว่าเธอ ฉันยัง flailed ในหลุมทาร์ความคิดของเธอ และ เช่นสิ่งที่ติดอยู่ในนั้นต้มดำ เริ่ม ossify ฉันไม่สามารถที่จะอ่อนแอ แทน กลัวเสมอ ฉันเอียง headlong ใน thirties ของฉัน และเพื่อนขอความช่วยเหลือของฉันใน prettying ขึ้นกล่าวคำสาบานตนของพวกเขา บางสิ่งบางอย่างภายในฉันรอยแตก และ steams มีทำพ่อ และเด็กเพื่อนบ้าน ภายในฉันเป็นผี ในการให้ และการรับสินค้า สัมผัสรัก ฉันผลักไสมือที่มีผีสิงฉันผมไม่อยากเป็นลูกสาวของแม่หรือพ่อเหยื่อ ฉันไม่ต้องการให้ ผู้หญิงที่รอดชีวิตเด็กแรกที่รั้งเธอบนปาก และกระซิบสิ่งสกปรก และป่วย — ฉันต้องการอย่างแท้จริงอยู่ การรักษา วิธีที่ผู้หญิงคนอื่นมากมายที่มีในทางที่ผิด และถูกทอด ทิ้ง มี healed: หนังที่ด้านหนา แต่แผลเป็นไม่ ช้า pumicing หัวใจมาแยก misogyny จากเป็น: ถูเก็บ grit ของปีและปีของสัญชาตญาณที่ไม่ได้ปกป้องฉันเข้าใจ หรือสามัญสำนึก เพียงแยกผมคิดว่า แยกนี้ฉันอ่าน "ป่า เชอรีล Strayed บัญชีเดินป่าทางแปซิฟิคเครสท์ที่เดียว specter "เข้าใจถิ่นทุรกันดารประจำยา" และคนอื่น ๆ มีความรุนแรงมีความเป็นธรรมชาติ rattlesnakes และสิงโตภูเขา ทุกครั้งที่เธอยอมรับนั่งจากคนหรือรวมขึ้นกับกลุ่มของหนุ่ม dudes เธอจะมีความเสี่ยง ว่าเธอพบภัยคุกคามต่อบนเส้นทางสุด chillingly กับคู่ของนายพราน leering), ความเสี่ยงของเธอจะรับรางวัลมิตรภาพและกดเจ็บ จากเด็ก ol' ดีผู้นำบ้านของเธอยังอุ่นและอุ่นอาหาร outdoorsman มีประสบการณ์ที่ช่วยเธอเบาเป้ของเธอบดกระดูกสันหลัง กลยุทธ์ ใน "สามหนุ่ม bucks" ที่ทำให้บริษัทของเธอและ townie หล่อที่คืนความสุขให้เธอ "ผมรู้ว่า ถ้าฉันได้กลัวแซงฉัน การเดินทางของฉันถูก doomed เธอเขียน "Begets กลัวกลัว ไฟ begets พลังงาน ฉันจะบังเกิดอำนาจตัวเอง และไม่นานก่อนที่ฉันจะไม่กลัว" ฉันกำลังยินดีบังเกิดความเชื่อมั่นตัวเองล่าสุด ซ้ายทำงานดึก หลังจากเกือบทุกคนแล้วก็ล้างออก ผมคนเดียวในลิฟต์ที่จอดรถ จนถึงคนผมเคยเห็นรอบ (แต่เขาไม่ทำงานในสำนักงานของฉัน), กระตุกแขนของเขาระหว่างประตูก่อนจะปิด Hiccupped ของฉันพัล รู้สึกว่าตัวเอง stiffen รามร็อดของฉันเนื้อหาของข้อความเดิม: "อย่าพูดคุยร่วมเพศกับฉัน" ผมเอาสินค้าคงคลังทันทีของเขา: ห้าฟุต เจ็ดนิ้ว (ให้หรือใช้), รุ่น portly และผมสีดำกับม้วนกระดาษเล็กน้อย ตาท flitted ใกล้ลิฟต์คน เขามีวัดฉันขึ้นเช่น ทรงวิตกกังวลของฉัน เขาถามฉัน ในเสียงฉันท์ แผนวันหยุดสุดสัปดาห์ของฉันคืออะไร และฉันรู้ว่า เขาได้รับมัน: คงต้องอย่างง่าย ดังนั้น ผมบอกเขาเกี่ยวกับภาพยนตร์หวังดู และเขาบอกว่า เขาชอบนักแสดงนำ เธอดูเหมือนฉลาดกว่าแบบฮอลลีวูดเฉลี่ย การนั่งเป็นระยะสั้น นาทีแทบไม่ แต่ในนาทีที่ ฉันเดินผ่านห้องของบ้านมืด แสงเทียนRanbir สิงห์ Sidhu เป็นผู้เขียน "ดีอินเดียหญิง" และเป็นผู้ชนะรางวัล Pushcart นิยายของเขาปรากฏในสันธาน รั้ว ประเทศจอร์เจียทบทวน ทบทวนมิสซูรี อลาสก้าตรวจ ทานรายไตรมาส และสมุดรายวันอื่น เขาไม่ใช่-ficton ถูกเผยแพร่ในประชาชาติ Artnet และ ล้านEric Boehlert นักเขียนอาวุโสอดีตสำหรับร้านเสริมสวย เป็นผู้เขียน " Lapdogs: วิธีการกดรีดมากกว่าสำหรับบุช"โปรแกรมรายงานฮอลลีวูดยืนยันกับ James Wallace ผู้จัดการฝ่ายสร้างสรรค์ของภาพยนตร์ Drafthouse เวอร์วอล์คและโปรแกรมเมอร์ที่ดัลลาสฟอร์ตวอร์ทที่ "สัมภาษณ์"จะเล่น และตั๋วจะขายในไม่ช้า หญิงที่มี Batterers และ rapists ผู้ก่อการร้าย และ trolls อาจไม่ทุกคน แต่ โดย large และ มีผู้ชาย เป็นดดิง Kate เขียน "แน่นอนมันไม่ได้ทุกคน ความคิดที่ทุกคนอาจจะพูดคุยเกี่ยวกับทุกคนเมื่อพูดถึงผู้ที่กระทำความรุนแรงต่อผู้หญิง เป็น ludicrous บนใบหน้าของ... มันไม่ใช่ทุกคน แต่ฟัง คุณผู้ชาย เรื่องของผู้ชาย " Mistrust ฉันสามารถเป็น ไซเรนประเภท: มัน curls ของนิ้วมือ และร้องเพลงลิงเกอร์ในความกลัวของคุณได้ ให้ทุกคนเป็นพ่อที่คุณตี ด้วยเข็มขัดของเขา ผู้ชายที่ molested คุณ พนักงานขับรถแท็กซี่ที่คว้าเพื่อนหนึ่ง และ แฟนนั้น ผลักเพื่อนอีกกำแพง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

หลังจาก Isla Vista ยิง ผมบอกแฟนว่าผมจะถือว่าเสมอ ผู้ชายที่ แมกนีโต ถือว่ามนุษย์ แมกนีโต สำหรับมือใหม่ คือ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังขบวนการแบ่งแยกดินแดนกลายพันธุ์อยู่ในจักรวาล X-Men ; เขา plucks ดาวเคราะห์น้อยจากวงโคจรที่หนาวเย็นและเปลี่ยนมันเป็นดาวเคราะห์น้อย M กลายพันธุ์เพียงที่หลบภัย ข้าจะสร้างดาวของตัวเอง W เพื่อนผู้หญิง และผู้บังคับบัญชาไอคอนและพี่เลี้ยง . ผู้ชายก็มีดาวเคราะห์ที่ห่างไกลฉันระบุเมื่อใดก็ตามที่ฉันต้องการสิ่งที่ฉันสามารถหาในตลาดสีดำ แต่เป็น ดาวเคราะห์น้อย คือ เย็น และไม่มีอากาศ มันไม่สามารถประคับประคองชีวิต

ไม่มีช่วงเวลาเดียว เมื่อฉันตัดสินใจฉันต้องการความอบอุ่นของบรรยากาศใหม่ เรียงความส่วนตัวชอบหนึ่งนี้มักจะขึ้นอยู่กับช่วงเวลาของพระเยซู :ช่วงเวลาที่รู้สึกอย่างฉับพลัน และหลีกเลี่ยงไม่ได้ เหมือนฟ้าผ่า แต่ฉันเลือกที่จะหยุดความคิดของผู้ชายที่เป็นผู้ชายทั้งหมด คือ ช้า และวิวัฒนาการคงที่ บางทีวิวัฒนาการเริ่มต้นขึ้นเมื่อพ่อ เพิ่งเลิกดื่ม ทำให้เขาแก้ไข บอกว่าเขาจะตายเพื่อแก้ไขอดีตของเรา และในเวลาที่ผมเห็นว่าการเกลียดชังผู้หญิงทำร้ายเขาเหมือนกัน สอนให้เขารู้ว่า เขาต้องใส่มงกุฎ แม้มันจะทำให้เขาอาณาจักรและขอโทษที่ทำให้ผมเข้าใจได้ว่าเป็นมนุษย์

วิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องภายใต้การให้คำปรึกษาของหัวหน้างานที่ผุหญิงทศวรรษในบุคลากร เริ่มกลับมาเมื่ออาชีพทั้งหมดเป็นเพศชาย ครอบงำ เธอแสดงให้ฉันวิธีการน้ำผึ้งลิ้นลูกค้าและเขียน ledes เยี่ยม เธอฉลาดและเบ้ เป็นอาชีพที่เธอห่วง และเพื่อนๆที่เธอรัก . . .แต่เธอหนึ่งรับสุดยอด คนที่ผมเคยรู้จัก เธอติดตามทุกเรื่องราวเกี่ยวกับชายเจ้านายที่ทำร้ายเค้าช่วยเหลือหรือเกี่ยวกับสวนหลากหลายดีนัดกับหลีกเลี่ยงไม่ได้ " มันเป็นผู้ชายทั้งหมด ฉันไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร พวกเขาทำแบบนั้น " เธอพูด เธอจะจัด ใบหน้าเธอดูเหนือกว่าทุกอย่าง และเย็น แต่เธอเจ็บก็ยังเอาชนะกำปั้นของกับน้ำแข็งความเจ็บปวดที่ไม่ได้นุ่มกับความร้อนของความไม่พอใจชอบธรรมของเธอก็แตกและตึงภายใต้น้ำหนักของตัวเอง

ฉันเดินออกจากสำนักงาน เช้าวันหนึ่งเธอ , ฉันตระหนักว่าฉันได้ยินคำเหล่านั้น ก่อนที่ในอีก mewling โทน แม่ของฉันเป็นอิสระของพ่อมากกว่าความยุติธรรมของฉันทุกครั้ง " นั่นเป็นสิ่งที่มนุษย์ได้ " เธอบอกแม่ผมรอดมาได้เพราะเชื่อว่าเธอเป็นทาสรับใช้ผู้ชายกับอารมณ์ และอารมณ์ เป็นเพียงธรรมชาติการแสดงออกของความรักผู้ชายของเขา เธอแลกความยุติธรรมของฉันเสรีภาพของเขาทุกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่ฉันเจอเธอ ( บางครั้ง เย็นชาและเงียบขรึมครั้งอื่น เมาและเผา ) เกี่ยวกับวิธีที่เธออาจจะอนุญาตให้เด็กที่ทำให้ร่างกายของฉันกลายเป็นของเล่นเดินลอยนวล เธอจะพูดว่า" แต่มันไม่ได้ข่มขืน มันไม่ได้แย่ . " นี้เป็นภาษาของพวกที่จงใจกดขี่ นี้เป็นวิธีการที่รุนแรงจะกลายเป็นสิ่งที่ต้องกลางวันพร้อมกับรอยยิ้ม และ " เธอ "

แม่ equated ความรักกับ codependence ขี้ขลาดและแม้ว่าฉันสาบานว่าฉันจะต้องแข็งแกร่งกว่าเธอ ฉันก็ยัง flailed ในบ่อน้ำมันดินในความคิดของเธอ และ

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.