My futureIt's unbelievable how each

My future



It's unbelievable how each year, since the beginning of high school, my perfectly laid plans for myself have unavoidably deteriorated. When I entered my freshman year, I had aspirations of being a doctor (something I had wanted to be since I was a child); I was even taking Latin to help with the medical jargon. Now, here I am my senior year in high school without any idea of what I want to do. Now seems to be the time to start taking life seriously and making responsible, educated choices. Now I come to a crossroad in my life where I choose what to do with my future, choose what will make me happy.
My plans for the future is having a great job with a loving family who's willing to support me in my good and bad times.. But now I realize that there are so many other steps I need to take in order to achieve these so-called goals. This includes graduating from high school and college, finding that special someone, and finding that perfect job. I have begun to realize that I have yet to begin my life; everything up until now has been practice, as if I have been in a cage and it is only now that I am beginning to break free and do things for myself. I must work really hard to give my kids a better future so it will be easier for them to concentrate more in school, because without education there's really no future for anyone. . I want to be satisfied with my decisions, to be able to accept and forgive, and most of all to be able to live up to the expectations I have for myself. . I will only accomplish my goal in being happy when I am able to live my life for myself and still able to provide love and support to others.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อนาคตของฉันมันไม่น่าเชื่อว่าในแต่ละปีนับตั้งแต่จุดเริ่มต้นของโรงเรียนมัธยมมีแผนวางไว้อย่างสมบูรณ์แบบของฉันเองได้เสื่อมโทรมหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อผมเข้ามาปีแรกของฉันฉันมีแรงบันดาลใจของการเป็นแพทย์ (สิ่งที่ฉันอยากจะเป็นตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก); ผมได้แม้กระทั่งการลาตินจะช่วยให้มีศัพท์แสงทางการแพทย์ ตอนนี้ที่นี่ผมปีอาวุโสของฉันในโรงเรียนมัธยมโดยไม่ต้องคิดในสิ่งที่ฉันต้องการที่จะดำเนินการใด ๆ ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาที่จะเริ่มต้นการใช้ชีวิตอย่างจริงจังและทำให้ความรับผิดชอบทางเลือกการศึกษา ตอนนี้ผมมาถึงทางแยกในชีวิตของฉันที่ฉันเลือกสิ่งที่จะทำอย่างไรกับอนาคตของฉันให้เลือกสิ่งที่จะทำให้ฉันมีความสุข. แผนของฉันสำหรับในอนาคตจะมีงานที่ดีกับครอบครัวที่รักคนที่ยินดีที่จะสนับสนุนผมในการที่ดีและไม่ดีของฉัน ครั้ง .. แต่ตอนนี้ผมทราบว่ามีเพื่อให้ขั้นตอนอื่น ๆ อีกมากมายที่ผมต้องใช้เวลาเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเหล่านี้ที่เรียกว่า ซึ่งรวมถึงการจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมและวิทยาลัยพบว่าคนพิเศษและพบว่างานที่สมบูรณ์แบบ ผมได้เริ่มที่จะรู้ว่าฉันยังไม่ได้เริ่มต้นชีวิตของฉัน ทุกอย่างขึ้นจนถึงขณะนี้ได้รับการปฏิบัติเช่นถ้าฉันได้รับในกรงและมันเป็นเพียงว่าตอนนี้ผมเริ่มที่จะทำลายฟรีและทำสิ่งที่ตัวเอง ฉันต้องทำงานจริงๆยากที่จะให้เด็ก ๆ ของฉันอนาคตที่ดีกว่าดังนั้นมันจะง่ายขึ้นสำหรับพวกเขาที่จะมีสมาธิมากขึ้นในโรงเรียนเพราะไม่มีการศึกษามีจริงๆไม่มีอนาคตสำหรับทุกคน . ฉันต้องการที่จะมีความพึงพอใจกับการตัดสินใจของฉันที่จะสามารถที่จะยอมรับและให้อภัยและส่วนใหญ่ของทั้งหมดที่จะสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ถึงความคาดหวังที่ผมมีให้กับตัวเอง . ฉันเท่านั้นที่จะประสบความสำเร็จในเป้าหมายของฉันมีความสุขเมื่อฉันสามารถที่จะมีชีวิตของฉันสำหรับตัวเองและยังคงสามารถที่จะให้ความรักและการสนับสนุนให้กับผู้อื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อนาคตของผม



ไม่น่าเชื่อว่าในแต่ละปี ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของโรงเรียนมัธยมของฉันสมบูรณ์แผนการวางเองมีวัยที่เสื่อมโทรม เมื่อฉันเข้าปีหนึ่ง ผมมีแรงบันดาลใจของการเป็นหมอ ( บางอย่างผมก็อยากเป็นตั้งแต่เด็ก ) ; ผมยังถ่ายละตินเพื่อช่วยกับศัพท์แสงทางการแพทย์ ตอนนี้ที่นี่ผมเป็นปีสุดท้ายในโรงเรียนมัธยมโดยไม่ต้องมีความคิดของสิ่งที่ฉันต้องการจะทำ ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาที่จะเริ่มใช้ชีวิตอย่างจริงจังและให้รับผิดชอบ , การศึกษาทางเลือก ตอนนี้ผมมาถึงทางแยกในชีวิตของฉันที่ฉันเลือกจะทำอะไรกับอนาคตของตัวเอง เลือกสิ่งที่จะทำให้ฉันมีความสุข
ฉันมีแผนสำหรับอนาคต มีงานที่ดีกับครอบครัวอันเป็นที่รัก ที่พร้อมจะสนับสนุนฉันในเวลาที่ดีและไม่ดีของฉัน . . . . . . . แต่ตอนนี้ฉันตระหนักดีว่ามีขั้นตอนอีกมาก ผมต้องใช้เวลาเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเหล่านี้ที่เรียกว่า . ซึ่งรวมถึง จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมและวิทยาลัยพบว่าคนพิเศษ และการหางานที่สมบูรณ์แบบผมได้เริ่มตระหนักว่า ผมยังไม่ได้เริ่มชีวิต ทุกอย่าง จนตอนนี้ได้รับการปฏิบัติ เช่น ถ้าผมได้อยู่ในกรง และมันเป็นเพียงตอนนี้ที่ฉันเริ่มที่จะทำลายฟรีและทำสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเอง ฉันต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อให้เด็ก ๆของฉันอนาคตที่ดีกว่าดังนั้นมันจะง่ายสำหรับพวกเขาที่จะมีสมาธิมากขึ้นในโรงเรียน เพราะถ้าไม่มีการศึกษา ไม่มีอนาคตสำหรับใคร .ฉันต้องการที่จะพอใจกับการตัดสินใจของตัวเอง ที่จะยอมรับ และให้อภัย และส่วนใหญ่ของทั้งหมดสามารถอยู่ถึงความคาดหวังที่ผมมีให้ตัวเอง ผมจะบรรลุเป้าหมายในการมีความสุขเมื่อฉันสามารถมีชีวิตอยู่ชีวิตของฉันเอง และยังสามารถให้ความรักและสนับสนุนให้ผู้อื่น