- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Forestry for sustainable developmen
Forestry for sustainable development: The social dimension
D.D. Gow
David D. Gow was a member of the Planning and Institutions Service of the FAO Forestry Department when this article was written. He is currently with the World Resources Institute in Washington, D.C.
Forestry is uniquely positioned to make a major contribution to addressing the problems of environmental degradation and rural poverty, given the multiple roles that trees can play in the provision of food, the generation of income and the maintenance of the natural resource base. The concept of sustainability implies ideas about resource stewardship, on the one hand, and quality of life on the other. Differentiating between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. One way to do this is to incorporate the social dimension into the forestry sector through the use of social analysis, which describes and analyses the potential effects of planned interventions upon specific groups of people. This article describes social analysis and indicates how it can be effectively applied in the design of forestry projects for sustainable development.
"When all is said and done, conservation is about people. It is about the balance that must be struck between humans and nature and between generations. And if it is to be relevant to the developing world, it must address the needs of the poor and the dispossessed who ironically share their rural frontier with the earth's biological wealth."
(Wright, 1988)
The issue of sustainability assumes crucial proportions when confronted by the twin challenges of environmental degradation and rural impoverishment. In much of the developing world, conservation for the sake of conservation - environmental fundamentalism - has become an anachronism. There is an increasing awareness and acceptance of the fact that if the natural resource base is to be sustained, it must be done so in a productive manner which benefits the local population. Respect for natural resources must be accompanied by respect for human needs.
The growing recognition of the links between environment, poverty and sustainability has been an important step forward in development thinking. While this interlinkage poses a formidable challenge to those who worry about the future of the planet, it also offers an opportunity for integrated, multidisciplinary solutions - an approach often honoured with little more than lip-service in the past.
Sustainability for whom?
While everyone believes in sustainability, just what it is that everyone believes in remains open to interpretation:
"The concept is variously used to convey human needs, levels of economic production and consumption, and the desirability of conserving natural capital. It is difficult to formulate a definition which is comprehensive but which is not tautological, and retains analytical precision."
(Redclift and David, 1990)
The fundamental premise of much mainstream thinking about sustainable development is a direct link between poverty and environmental degradation; however, the reality is really much less simple since both have deep and complex causes. A convincing argument can be made that differential access to resources and the resulting affluence for some, in the form of over consumption, may be linked much more directly to environmental degradation than is poverty per se, in either the North or the South (Lele, 1991).
Distinguishing between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. Sustainability should mean that the local population does not degrade its natural resource base, at least not irretrievably, but rather maintains or even improves it. For example, the definition favoured by the Brundtland Commission (WCED, 1987) refers to the maintenance or enhancement of resource productivity on a long-term basis which meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs. It should be noted, however, that this definition does accept that ultimate limits exist. In this context, it is necessary to go beyond the notion of sustainable yield and consider the dynamic behaviour of the resource in question, particularly in response to environmental conditions, human activities and the interactions between different uses or features of the same resource (Lele, 1991).
Equally important from the perspective of social sustainability is the fact that the Brundtland Commission's report regards sustainable development as a policy objective, the end-point of development aspirations. But this also demands that the quality of human life improve somehow. Perhaps the simple definition of a "continuously improving quality of life" is best, since it allows for cultural gains as well as material ones and for a future of continuing hope (Jolly, 1989).
D.D. Gow
David D. Gow was a member of the Planning and Institutions Service of the FAO Forestry Department when this article was written. He is currently with the World Resources Institute in Washington, D.C.
Forestry is uniquely positioned to make a major contribution to addressing the problems of environmental degradation and rural poverty, given the multiple roles that trees can play in the provision of food, the generation of income and the maintenance of the natural resource base. The concept of sustainability implies ideas about resource stewardship, on the one hand, and quality of life on the other. Differentiating between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. One way to do this is to incorporate the social dimension into the forestry sector through the use of social analysis, which describes and analyses the potential effects of planned interventions upon specific groups of people. This article describes social analysis and indicates how it can be effectively applied in the design of forestry projects for sustainable development.
"When all is said and done, conservation is about people. It is about the balance that must be struck between humans and nature and between generations. And if it is to be relevant to the developing world, it must address the needs of the poor and the dispossessed who ironically share their rural frontier with the earth's biological wealth."
(Wright, 1988)
The issue of sustainability assumes crucial proportions when confronted by the twin challenges of environmental degradation and rural impoverishment. In much of the developing world, conservation for the sake of conservation - environmental fundamentalism - has become an anachronism. There is an increasing awareness and acceptance of the fact that if the natural resource base is to be sustained, it must be done so in a productive manner which benefits the local population. Respect for natural resources must be accompanied by respect for human needs.
The growing recognition of the links between environment, poverty and sustainability has been an important step forward in development thinking. While this interlinkage poses a formidable challenge to those who worry about the future of the planet, it also offers an opportunity for integrated, multidisciplinary solutions - an approach often honoured with little more than lip-service in the past.
Sustainability for whom?
While everyone believes in sustainability, just what it is that everyone believes in remains open to interpretation:
"The concept is variously used to convey human needs, levels of economic production and consumption, and the desirability of conserving natural capital. It is difficult to formulate a definition which is comprehensive but which is not tautological, and retains analytical precision."
(Redclift and David, 1990)
The fundamental premise of much mainstream thinking about sustainable development is a direct link between poverty and environmental degradation; however, the reality is really much less simple since both have deep and complex causes. A convincing argument can be made that differential access to resources and the resulting affluence for some, in the form of over consumption, may be linked much more directly to environmental degradation than is poverty per se, in either the North or the South (Lele, 1991).
Distinguishing between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. Sustainability should mean that the local population does not degrade its natural resource base, at least not irretrievably, but rather maintains or even improves it. For example, the definition favoured by the Brundtland Commission (WCED, 1987) refers to the maintenance or enhancement of resource productivity on a long-term basis which meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs. It should be noted, however, that this definition does accept that ultimate limits exist. In this context, it is necessary to go beyond the notion of sustainable yield and consider the dynamic behaviour of the resource in question, particularly in response to environmental conditions, human activities and the interactions between different uses or features of the same resource (Lele, 1991).
Equally important from the perspective of social sustainability is the fact that the Brundtland Commission's report regards sustainable development as a policy objective, the end-point of development aspirations. But this also demands that the quality of human life improve somehow. Perhaps the simple definition of a "continuously improving quality of life" is best, since it allows for cultural gains as well as material ones and for a future of continuing hope (Jolly, 1989).
0/5000
การป่าไม้เพื่อสิ่งแวดล้อม: มิติทางสังคมร้าน D.D.ร้าน David D. ถูกกรรมการวางแผนและบริการสถาบันของกรมป่าไม้ที่ FAO เมื่อได้เขียนบทความนี้ เขาอยู่กับ สถาบันทรัพยากรโลกใน Washington, dcป่าไม้เก่าจะทำให้สัดส่วนหลักเพื่อจัดการกับปัญหาสิ่งแวดล้อมย่อยสลายและความยากจนชนบท กำหนดบทบาทหลายที่ต้นไม้สามารถเล่นเตรียมอาหาร การสร้างรายได้และการรักษาฐานทรัพยากรธรรมชาติ แนวคิดของความยั่งยืนความหมายแนวคิดเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากร คง และคุณภาพชีวิตใน ความแตกต่างระหว่างระบบนิเวศ และสังคมพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นขั้นตอนแรกไปทำบางอย่างสับสน วิธีหนึ่งคือการ รวมมิติทางสังคมในภาคป่าไม้โดยใช้การวิเคราะห์ทางสังคม ซึ่งอธิบาย และวิเคราะห์ผลเป็นไปได้ของแผนงานวิจัยตามกลุ่มคน บทความนี้อธิบายการวิเคราะห์สังคม และบ่งชี้ว่า มีประสิทธิภาพใช้ในการออกแบบของโครงการพัฒนาป่าไม้"เมื่อจะกล่าว และทำ อนุรักษ์ได้คน มันจะเกี่ยวกับดุลที่ต้องหลง ระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ และ ระหว่างรุ่น และถ้าจะเกี่ยวข้องกับประเทศกำลังพัฒนา ต้องระบุความต้องการของคนจนและ dispossessed คนจำนวนมากใช้ร่วมกันของชายแดนชนบทกับสมบัติทางชีวภาพของโลก"(ไรท์ 1988)ปัญหาอย่างยั่งยืนถือสัดส่วนสำคัญเมื่อเผชิญหน้ากับความท้าทายคู่ impoverishment ชนบทและสิ่งแวดล้อมย่อยสลาย ในประเทศกำลังพัฒนามาก อนุรักษ์เพื่อการอนุรักษ์ -สิ่งแวดล้อม fundamentalism - ได้กลายเป็น การ anachronism มีการรับรู้และยอมรับความจริงว่า ถ้าฐานทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืน มันต้องทำได้อย่างมีประสิทธิภาพซึ่งประชากรในท้องถิ่นได้รับประโยชน์เพิ่มขึ้น เคารพสำหรับทรัพยากรธรรมชาติที่ต้องพร้อม โดยเคารพความต้องการมนุษย์การเติบโตของการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งแวดล้อม ความยากจน และความยั่งยืนมีขั้นตอนสำคัญไปข้างหน้าในการพัฒนาความคิด ขณะนี้ interlinkage ซึ่งทำให้เกิดความท้าทายที่น่ากลัวสำหรับผู้ที่กังวลเกี่ยวกับอนาคตของโลก มันยังมีโอกาส multidisciplinary รวมวิธีแก้ไขปัญหา - วิธีการมักจะยกย่อง ด้วย lip-บริการมากกว่าในอดีตความยั่งยืนที่ในขณะที่ทุกคนเชื่อมั่นในการพัฒนาอย่างยั่งยืน เพียงมันคืออะไรให้ทุกคนเชื่อในยังคงเปิดให้ตีความ:"แนวคิดเพิ่มไว้ในการสื่อบุคคลต้องการ ระดับของการผลิตทางเศรษฐกิจ และปริมาณการใช้ และชอบธรรมอนุรักษ์ธรรมชาติทุน มันเป็นเรื่องยากที่จะกำหนดคำนิยามซึ่งจะครอบคลุม แต่ที่ไม่ tautological และรักษาความแม่นยำในการวิเคราะห์"(Redclift และ David, 1990)หลักฐานพื้นฐานความคิดที่สำคัญมากเกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืนเป็นการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างความยากจนและสิ่งแวดล้อมย่อยสลาย อย่างไรก็ตาม จริงจะง่ายจริง ๆ น้อยมากเนื่องจากทั้งสองมีสาเหตุลึก และซับซ้อน อาร์กิวเมนต์ดูสามารถทำการเข้าถึงที่แตกต่างการทรัพยากร และอาจเชื่อมโยง affluence ผลสำหรับบางคน ตัวมากกว่าปริมาณการใช้ โดยตรงมากขึ้นเพื่อสร้างสิ่งแวดล้อมกว่าจะต่อ se ความยากจนในภาคเหนือหรือใต้ (Lele, 1991)แยกความแตกต่างระหว่างระบบนิเวศ และสังคมพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นขั้นตอนแรกไปทำบางอย่างสับสน ความยั่งยืนควรหมายความ ว่า ประชากรในท้องถิ่นลดลงของทรัพยากรธรรมชาติฐาน น้อยอย่างแก้ไขไม่ไม่ แต่แทนที่จะรักษา หรือแม้ปรับปรุง ตัวอย่าง คำจำกัดความโปรดปรานแก่ Brundtland (WCED, 1987) อ้างถึงการบำรุงรักษาหรือเพิ่มประสิทธิภาพของผลผลิตทรัพยากรบนพื้นฐานระยะยาวที่ตรงกับความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของรุ่นในอนาคตเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเอง มันควรจดบันทึก อย่างไรก็ตาม คำจำกัดความนี้ยอมรับว่า มีขีดจำกัดสูงสุดอยู่ ในบริบทนี้ ได้ไปนอกเหนือจากแนวคิดของผลผลิตอย่างยั่งยืน และพิจารณาพฤติกรรมแบบไดนามิกของทรัพยากรในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตอบสนองต่อสภาพแวดล้อม กิจกรรมต่าง ๆ ของมนุษย์และการโต้ตอบระหว่างการใช้งานต่าง ๆ หรือคุณลักษณะของทรัพยากรเดียวกัน (Lele, 1991)เท่าเทียมกัน สำคัญจากมุมมองของความยั่งยืนทางสังคมคือความจริงที่ว่า รายงานของคณะกรรมาธิการ Brundtland พิจารณาการพัฒนาที่ยั่งยืนเป็นนโยบายวัตถุประสงค์ จุดของแรงบันดาลใจในการพัฒนา แต่นี้ยังต้องให้ คุณภาพของชีวิตมนุษย์ปรับปรุงอย่างใด บางทีที่นิยามของคำ "อย่างต่อเนื่องปรับปรุงคุณภาพของชีวิต" สุด เนื่องจากมันช่วยให้การรับวัฒนธรรมเป็นวัสดุคน และสำหรับอนาคตของต่อหวัง (จอลลี่ 1989)
การแปล กรุณารอสักครู่..
Forestry for sustainable development: The social dimension
D.D. Gow
David D. Gow was a member of the Planning and Institutions Service of the FAO Forestry Department when this article was written. He is currently with the World Resources Institute in Washington, D.C.
Forestry is uniquely positioned to make a major contribution to addressing the problems of environmental degradation and rural poverty, given the multiple roles that trees can play in the provision of food, the generation of income and the maintenance of the natural resource base. The concept of sustainability implies ideas about resource stewardship, on the one hand, and quality of life on the other. Differentiating between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. One way to do this is to incorporate the social dimension into the forestry sector through the use of social analysis, which describes and analyses the potential effects of planned interventions upon specific groups of people. This article describes social analysis and indicates how it can be effectively applied in the design of forestry projects for sustainable development.
"When all is said and done, conservation is about people. It is about the balance that must be struck between humans and nature and between generations. And if it is to be relevant to the developing world, it must address the needs of the poor and the dispossessed who ironically share their rural frontier with the earth's biological wealth."
(Wright, 1988)
The issue of sustainability assumes crucial proportions when confronted by the twin challenges of environmental degradation and rural impoverishment. In much of the developing world, conservation for the sake of conservation - environmental fundamentalism - has become an anachronism. There is an increasing awareness and acceptance of the fact that if the natural resource base is to be sustained, it must be done so in a productive manner which benefits the local population. Respect for natural resources must be accompanied by respect for human needs.
The growing recognition of the links between environment, poverty and sustainability has been an important step forward in development thinking. While this interlinkage poses a formidable challenge to those who worry about the future of the planet, it also offers an opportunity for integrated, multidisciplinary solutions - an approach often honoured with little more than lip-service in the past.
Sustainability for whom?
While everyone believes in sustainability, just what it is that everyone believes in remains open to interpretation:
"The concept is variously used to convey human needs, levels of economic production and consumption, and the desirability of conserving natural capital. It is difficult to formulate a definition which is comprehensive but which is not tautological, and retains analytical precision."
(Redclift and David, 1990)
The fundamental premise of much mainstream thinking about sustainable development is a direct link between poverty and environmental degradation; however, the reality is really much less simple since both have deep and complex causes. A convincing argument can be made that differential access to resources and the resulting affluence for some, in the form of over consumption, may be linked much more directly to environmental degradation than is poverty per se, in either the North or the South (Lele, 1991).
Distinguishing between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. Sustainability should mean that the local population does not degrade its natural resource base, at least not irretrievably, but rather maintains or even improves it. For example, the definition favoured by the Brundtland Commission (WCED, 1987) refers to the maintenance or enhancement of resource productivity on a long-term basis which meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs. It should be noted, however, that this definition does accept that ultimate limits exist. In this context, it is necessary to go beyond the notion of sustainable yield and consider the dynamic behaviour of the resource in question, particularly in response to environmental conditions, human activities and the interactions between different uses or features of the same resource (Lele, 1991).
Equally important from the perspective of social sustainability is the fact that the Brundtland Commission's report regards sustainable development as a policy objective, the end-point of development aspirations. But this also demands that the quality of human life improve somehow. Perhaps the simple definition of a "continuously improving quality of life" is best, since it allows for cultural gains as well as material ones and for a future of continuing hope (Jolly, 1989).
D.D. Gow
David D. Gow was a member of the Planning and Institutions Service of the FAO Forestry Department when this article was written. He is currently with the World Resources Institute in Washington, D.C.
Forestry is uniquely positioned to make a major contribution to addressing the problems of environmental degradation and rural poverty, given the multiple roles that trees can play in the provision of food, the generation of income and the maintenance of the natural resource base. The concept of sustainability implies ideas about resource stewardship, on the one hand, and quality of life on the other. Differentiating between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. One way to do this is to incorporate the social dimension into the forestry sector through the use of social analysis, which describes and analyses the potential effects of planned interventions upon specific groups of people. This article describes social analysis and indicates how it can be effectively applied in the design of forestry projects for sustainable development.
"When all is said and done, conservation is about people. It is about the balance that must be struck between humans and nature and between generations. And if it is to be relevant to the developing world, it must address the needs of the poor and the dispossessed who ironically share their rural frontier with the earth's biological wealth."
(Wright, 1988)
The issue of sustainability assumes crucial proportions when confronted by the twin challenges of environmental degradation and rural impoverishment. In much of the developing world, conservation for the sake of conservation - environmental fundamentalism - has become an anachronism. There is an increasing awareness and acceptance of the fact that if the natural resource base is to be sustained, it must be done so in a productive manner which benefits the local population. Respect for natural resources must be accompanied by respect for human needs.
The growing recognition of the links between environment, poverty and sustainability has been an important step forward in development thinking. While this interlinkage poses a formidable challenge to those who worry about the future of the planet, it also offers an opportunity for integrated, multidisciplinary solutions - an approach often honoured with little more than lip-service in the past.
Sustainability for whom?
While everyone believes in sustainability, just what it is that everyone believes in remains open to interpretation:
"The concept is variously used to convey human needs, levels of economic production and consumption, and the desirability of conserving natural capital. It is difficult to formulate a definition which is comprehensive but which is not tautological, and retains analytical precision."
(Redclift and David, 1990)
The fundamental premise of much mainstream thinking about sustainable development is a direct link between poverty and environmental degradation; however, the reality is really much less simple since both have deep and complex causes. A convincing argument can be made that differential access to resources and the resulting affluence for some, in the form of over consumption, may be linked much more directly to environmental degradation than is poverty per se, in either the North or the South (Lele, 1991).
Distinguishing between ecological and social sustainability is the first step toward clarifying some of the confusion. Sustainability should mean that the local population does not degrade its natural resource base, at least not irretrievably, but rather maintains or even improves it. For example, the definition favoured by the Brundtland Commission (WCED, 1987) refers to the maintenance or enhancement of resource productivity on a long-term basis which meets the needs of the present without compromising the ability of future generations to meet their own needs. It should be noted, however, that this definition does accept that ultimate limits exist. In this context, it is necessary to go beyond the notion of sustainable yield and consider the dynamic behaviour of the resource in question, particularly in response to environmental conditions, human activities and the interactions between different uses or features of the same resource (Lele, 1991).
Equally important from the perspective of social sustainability is the fact that the Brundtland Commission's report regards sustainable development as a policy objective, the end-point of development aspirations. But this also demands that the quality of human life improve somehow. Perhaps the simple definition of a "continuously improving quality of life" is best, since it allows for cultural gains as well as material ones and for a future of continuing hope (Jolly, 1989).
การแปล กรุณารอสักครู่..
ป่าไม้ เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน : มิติ
d d.d. โกวโกวสังคมดาวิดเป็นสมาชิกของการวางแผนและบริการสถาบันของ FAO ป่าไม้กรมเมื่อบทความนี้ถูกเขียน เขาอยู่ในขณะนี้กับสถาบันทรัพยากรโลกในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.
ป่าไม้ตั้งอยู่ โดยจะให้การสนับสนุนหลักในการแก้ไขปัญหาความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม และความยากจนในชนบท ให้สามารถเล่นได้หลายบทบาทที่ต้นไม้ในการให้อาหาร การสร้างรายได้ และการรักษาฐานทรัพยากร ธรรมชาติ แนวคิดของการพัฒนาอย่างยั่งยืน หมายถึง แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรในมือข้างหนึ่ง ,และคุณภาพชีวิตด้านอื่น ๆ ความแตกต่างระหว่างความยั่งยืนทางสังคมและนิเวศวิทยาเป็นขั้นตอนแรกที่มีต่อความเข้าใจบางส่วนของความสับสน ทางหนึ่งที่จะทำนี้คือการรวมมิติทางสังคมในภาคป่าไม้โดยใช้การวิเคราะห์ทางสังคมที่อธิบายและวิเคราะห์ศักยภาพผลของการแทรกแซงที่วางแผนไว้ตามกลุ่มเฉพาะของคนบทความนี้อธิบายถึงการวิเคราะห์ทางสังคม และบ่งชี้ว่า สามารถนําไปใช้ในการออกแบบของป่าไม้ โครงการเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน .
" เมื่อทั้งหมดพูดและทำ , การอนุรักษ์เกี่ยวกับคน มันเกี่ยวกับความสมดุลที่ต้องขีด ระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ และระหว่างรุ่น และถ้ามันเป็นที่เกี่ยวข้องกับประเทศที่กำลังพัฒนามันต้องตอบสนองความต้องการของคนจนและยึดครองที่แดกดันหุ้นชายแดนในความมั่งคั่งทางชีวภาพของโลก . "
( Wright , 1988 )
ประเด็นความยั่งยืนถือว่าสัดส่วนที่สําคัญเมื่อเผชิญหน้ากับความท้าทายคู่ของการย่อยสลายสิ่งแวดล้อม และความแร้นแค้นในชนบท มากในการพัฒนาโลกอนุรักษ์เพื่อการอนุรักษ์ - การนับถือหลักเดิม - สิ่งแวดล้อมได้กลายเป็นใกล้ . มีการเพิ่มความตระหนักและยอมรับในความเป็นจริงว่าถ้าฐานทรัพยากรธรรมชาติให้ยั่งยืน จะต้องทำในลักษณะที่มีประสิทธิภาพ ซึ่งผลประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่น เคารพต่อทรัพยากรธรรมชาติต้องควบคู่ไปกับการเคารพความต้องการของมนุษย์ .
การรับรู้ของการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งแวดล้อม ความยากจน และความยั่งยืนเป็นขั้นตอนสำคัญไปข้างหน้าในการคิดพัฒนา ในขณะที่ interlinkage นี้ poses ความท้าทายที่น่ากลัว ผู้ที่กังวลเกี่ยวกับอนาคตของดาวเคราะห์ มันยังมีโอกาสสำหรับการบูรณาการสหสาขาวิชาชีพโซลูชั่น - วิธีการมักจะยกย่องน้อยกว่าริมฝีปากบริการในอดีต
ความยั่งยืนที่
ในขณะที่ทุกคนเชื่อมั่นในความยั่งยืน แค่สิ่งที่ทุกคนเชื่อในยังคงเปิดให้มีการตีความ :
" เป็นแนวคิดที่หลากหลาย ใช้สื่อความต้องการของมนุษย์ ระดับของการผลิตทางเศรษฐกิจและการบริโภค และความปรารถนาของการอนุรักษ์ทุนธรรมชาติ มันเป็นเรื่องยากที่จะกำหนดคำนิยามที่ครอบคลุม แต่ไม่ซ้ำกับที่ ,และ ยังคงมีความเที่ยงตรงเชิงวิเคราะห์ "
( redclift ดาวิด , 2533 )
นนิ่งพื้นฐานของหลักคิดเกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืน คือ การเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างความยากจน และความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตาม เป็นจริง จริงๆ น้อยมาก ทั้งลึกและซับซ้อนได้ง่ายเนื่องจากสาเหตุอาร์กิวเมนต์ที่น่าเชื่อได้ว่า ความแตกต่างในการเข้าถึงทรัพยากรและผลของความมั่งคั่งสำหรับบางในรูปแบบของการบริโภค อาจจะเชื่อมโยงโดยตรงมากขึ้นกว่ามาก ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม ความยากจน ต่อ se ในภาคเหนือ หรือ ภาคใต้ ( Lele , 1991 ) .
แตกต่างระหว่างความยั่งยืนทางสังคมและนิเวศวิทยา คือ ขั้นตอนแรก ไปชี้แจงบางส่วนของความสับสนยั่งยืนควรหมายความว่าประชากรท้องถิ่นไม่ลดฐานทรัพยากรของธรรมชาติ อย่างน้อยก็ไม่ irretrievably แต่ยังคงรักษาหรือเพิ่มมัน ตัวอย่างเช่น นิยาม favoured โดยคณะกรรมการ ( wced brundtland ,1987 ) หมายถึง การรักษา หรือการเพิ่มประสิทธิภาพของทรัพยากรบนพื้นฐานระยะยาว ซึ่งตรงกับความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของคนรุ่นต่อไปเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง มันควรจะสังเกตอย่างไรว่าคำนิยามนี้ยอมรับว่าสุดยอด จำกัด อยู่ ในบริบทนี้มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะไปไกลเกินกว่าความคิดของผลผลิตที่ยั่งยืนและพิจารณาพฤติกรรมพลวัตของทรัพยากรในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตอบสนองต่อสภาวะแวดล้อม และปฏิสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมของมนุษย์ที่แตกต่างกัน หรือใช้คุณลักษณะของทรัพยากรเดียวกัน ( Lele
, 1991 )เท่า ที่สำคัญจากมุมมองของการพัฒนาด้านสังคม คือ ข้อเท็จจริงว่า รายงานของคณะกรรมาธิการ brundtland เกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืน เช่น นโยบาย วัตถุประสงค์ และความหมาย : แรงบันดาลใจในการพัฒนา แต่นี้ยังเรียกร้องให้คุณภาพชีวิตของมนุษย์ปรับปรุงอย่างใด บางทีง่าย ความหมายของ " อย่างต่อเนื่องในการปรับปรุงคุณภาพของชีวิต " เป็นดีที่สุดเพราะมันช่วยให้กำไรวัฒนธรรม รวมทั้งวัสดุที่ และเพื่ออนาคตต่อไปหวังว่า ( Jolly , 1989 ) .
d d.d. โกวโกวสังคมดาวิดเป็นสมาชิกของการวางแผนและบริการสถาบันของ FAO ป่าไม้กรมเมื่อบทความนี้ถูกเขียน เขาอยู่ในขณะนี้กับสถาบันทรัพยากรโลกในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.
ป่าไม้ตั้งอยู่ โดยจะให้การสนับสนุนหลักในการแก้ไขปัญหาความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม และความยากจนในชนบท ให้สามารถเล่นได้หลายบทบาทที่ต้นไม้ในการให้อาหาร การสร้างรายได้ และการรักษาฐานทรัพยากร ธรรมชาติ แนวคิดของการพัฒนาอย่างยั่งยืน หมายถึง แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการทรัพยากรในมือข้างหนึ่ง ,และคุณภาพชีวิตด้านอื่น ๆ ความแตกต่างระหว่างความยั่งยืนทางสังคมและนิเวศวิทยาเป็นขั้นตอนแรกที่มีต่อความเข้าใจบางส่วนของความสับสน ทางหนึ่งที่จะทำนี้คือการรวมมิติทางสังคมในภาคป่าไม้โดยใช้การวิเคราะห์ทางสังคมที่อธิบายและวิเคราะห์ศักยภาพผลของการแทรกแซงที่วางแผนไว้ตามกลุ่มเฉพาะของคนบทความนี้อธิบายถึงการวิเคราะห์ทางสังคม และบ่งชี้ว่า สามารถนําไปใช้ในการออกแบบของป่าไม้ โครงการเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน .
" เมื่อทั้งหมดพูดและทำ , การอนุรักษ์เกี่ยวกับคน มันเกี่ยวกับความสมดุลที่ต้องขีด ระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ และระหว่างรุ่น และถ้ามันเป็นที่เกี่ยวข้องกับประเทศที่กำลังพัฒนามันต้องตอบสนองความต้องการของคนจนและยึดครองที่แดกดันหุ้นชายแดนในความมั่งคั่งทางชีวภาพของโลก . "
( Wright , 1988 )
ประเด็นความยั่งยืนถือว่าสัดส่วนที่สําคัญเมื่อเผชิญหน้ากับความท้าทายคู่ของการย่อยสลายสิ่งแวดล้อม และความแร้นแค้นในชนบท มากในการพัฒนาโลกอนุรักษ์เพื่อการอนุรักษ์ - การนับถือหลักเดิม - สิ่งแวดล้อมได้กลายเป็นใกล้ . มีการเพิ่มความตระหนักและยอมรับในความเป็นจริงว่าถ้าฐานทรัพยากรธรรมชาติให้ยั่งยืน จะต้องทำในลักษณะที่มีประสิทธิภาพ ซึ่งผลประโยชน์ของประชาชนในท้องถิ่น เคารพต่อทรัพยากรธรรมชาติต้องควบคู่ไปกับการเคารพความต้องการของมนุษย์ .
การรับรู้ของการเชื่อมโยงระหว่างสิ่งแวดล้อม ความยากจน และความยั่งยืนเป็นขั้นตอนสำคัญไปข้างหน้าในการคิดพัฒนา ในขณะที่ interlinkage นี้ poses ความท้าทายที่น่ากลัว ผู้ที่กังวลเกี่ยวกับอนาคตของดาวเคราะห์ มันยังมีโอกาสสำหรับการบูรณาการสหสาขาวิชาชีพโซลูชั่น - วิธีการมักจะยกย่องน้อยกว่าริมฝีปากบริการในอดีต
ความยั่งยืนที่
ในขณะที่ทุกคนเชื่อมั่นในความยั่งยืน แค่สิ่งที่ทุกคนเชื่อในยังคงเปิดให้มีการตีความ :
" เป็นแนวคิดที่หลากหลาย ใช้สื่อความต้องการของมนุษย์ ระดับของการผลิตทางเศรษฐกิจและการบริโภค และความปรารถนาของการอนุรักษ์ทุนธรรมชาติ มันเป็นเรื่องยากที่จะกำหนดคำนิยามที่ครอบคลุม แต่ไม่ซ้ำกับที่ ,และ ยังคงมีความเที่ยงตรงเชิงวิเคราะห์ "
( redclift ดาวิด , 2533 )
นนิ่งพื้นฐานของหลักคิดเกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืน คือ การเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างความยากจน และความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตาม เป็นจริง จริงๆ น้อยมาก ทั้งลึกและซับซ้อนได้ง่ายเนื่องจากสาเหตุอาร์กิวเมนต์ที่น่าเชื่อได้ว่า ความแตกต่างในการเข้าถึงทรัพยากรและผลของความมั่งคั่งสำหรับบางในรูปแบบของการบริโภค อาจจะเชื่อมโยงโดยตรงมากขึ้นกว่ามาก ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อม ความยากจน ต่อ se ในภาคเหนือ หรือ ภาคใต้ ( Lele , 1991 ) .
แตกต่างระหว่างความยั่งยืนทางสังคมและนิเวศวิทยา คือ ขั้นตอนแรก ไปชี้แจงบางส่วนของความสับสนยั่งยืนควรหมายความว่าประชากรท้องถิ่นไม่ลดฐานทรัพยากรของธรรมชาติ อย่างน้อยก็ไม่ irretrievably แต่ยังคงรักษาหรือเพิ่มมัน ตัวอย่างเช่น นิยาม favoured โดยคณะกรรมการ ( wced brundtland ,1987 ) หมายถึง การรักษา หรือการเพิ่มประสิทธิภาพของทรัพยากรบนพื้นฐานระยะยาว ซึ่งตรงกับความต้องการของปัจจุบันโดยไม่สูญเสียความสามารถของคนรุ่นต่อไปเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง มันควรจะสังเกตอย่างไรว่าคำนิยามนี้ยอมรับว่าสุดยอด จำกัด อยู่ ในบริบทนี้มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะไปไกลเกินกว่าความคิดของผลผลิตที่ยั่งยืนและพิจารณาพฤติกรรมพลวัตของทรัพยากรในคำถาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตอบสนองต่อสภาวะแวดล้อม และปฏิสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมของมนุษย์ที่แตกต่างกัน หรือใช้คุณลักษณะของทรัพยากรเดียวกัน ( Lele
, 1991 )เท่า ที่สำคัญจากมุมมองของการพัฒนาด้านสังคม คือ ข้อเท็จจริงว่า รายงานของคณะกรรมาธิการ brundtland เกี่ยวกับการพัฒนาที่ยั่งยืน เช่น นโยบาย วัตถุประสงค์ และความหมาย : แรงบันดาลใจในการพัฒนา แต่นี้ยังเรียกร้องให้คุณภาพชีวิตของมนุษย์ปรับปรุงอย่างใด บางทีง่าย ความหมายของ " อย่างต่อเนื่องในการปรับปรุงคุณภาพของชีวิต " เป็นดีที่สุดเพราะมันช่วยให้กำไรวัฒนธรรม รวมทั้งวัสดุที่ และเพื่ออนาคตต่อไปหวังว่า ( Jolly , 1989 ) .
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- The word "father," he said. This word in
- 열심히
- i realize it's part of your job, but it'
- manlypurposelypurposedressed
- Possible explanations of the retained co
- other
- Huge advancements in scientific technolo
- ปังเย็น
- assumed a very large value, i.e., the sy
- แล้วสอดมือทั้งสองเข้าไปตรงกลางบริเวณหน้า
- Whether you use money or threats,
- I have created a detailed description of
- ชะอำ
- Money is what you use to buy things. you
- Apa
- ซึ่งงานเลี้ยงในสมัยก่อนจะจัดขึ้นตอนกลางว
- ก่วยเตี๋ยวมีคุณประโยชน์ 4 หมู่
- A recirculation channel allows varying o
- Means
- he said
- จริงเหรอ
- discovery
- Moreover, despite being unable to speak
- head of food
