Suddenly, the sky became angry and

Suddenly, the sky became angry and the clouds turned black. ‘You have wasted my gift of food again,’ yelled the sky. ‘This time I will go away so you cannot waste me anymore.’

All of the people cried, ‘What will we eat? We might starve!’

The sky said, ‘You will have to learn how to plant crops in the ground and hunt in the forests. If you work hard, you may learn not to waste the gifts of nature.’

Everyone watched as the sky sailed away. From that time on, they worked hard to grow their food and cook their meals. They always tried to remember not to waste the gifts of nature.”

The bell rang for the next period. “That’s the end,” Mr. Friedman said, smiling. He looked at Ramon and Brian.

“What did you think of the story?” he asked. They slouched in their chairs and looked apologetic.

“We get the message,” they said, smiling.“No more lunches in the garbage!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทันใดนั้น ท้องฟ้ากลายเป็นโกรธ และเมฆเปิดสีดำ 'คุณได้สูญเสียของฉันของขวัญอาหารอีก yelled ฟ้า 'เวลานี้ฉันจะไปเพื่อให้คุณไม่เสียฉันอีกต่อไป'ทุกคนร้อง, ' อะไรจะเรากิน เราอาจอด!'ท้องฟ้าที่กล่าวว่า, ' คุณจะต้องเรียนรู้วิธีการปลูกพืชในพื้นดิน และล่าในป่า ถ้าคุณทำงานหนัก คุณอาจเรียนรู้ไม่ให้เสียของขวัญธรรมชาติ.'ทุกคนดูเป็นท้องฟ้าที่แล่นไป จากนั้นเวลา พวกเขาทำงานหนักเพื่อการเติบโตของอาหาร และปรุงอาหารรับประทานอาหาร พวกเขาเสมอพยายามจำไว้ว่า ไม่ให้เสียของขวัญธรรมชาติ"ระฆังรังสำหรับรอบระยะเวลาถัดไป "ก็ตาม นายฟรีดแมนกล่าว ยิ้ม เขาดูที่ Ramon และไบรอัน"อะไรคุณคิดเรื่อง" เขาถาม พวกเขา slouched ในเก้าอี้ของพวกเขา และมองขออภัย"เราได้รับข้อความ กล่าว ยิ้ม" ไม่เติมอาหารในถังขยะ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็โกรธและเมฆกลายเป็นสีดำ 'คุณได้สูญเสียของขวัญของฉันของอาหารอีกครั้ง' ตะโกนท้องฟ้า 'เวลานี้ผมจะหายไปดังนั้นคุณจึงไม่สามารถเสียฉันอีกต่อไป. ทุกคนร้องไห้ 'สิ่งที่เราจะกินหรือ? เราอาจจะอดอาหาร! ' ฟ้ากล่าวว่า 'คุณจะต้องเรียนรู้วิธีการปลูกพืชในพื้นดินและล่าในป่า ถ้าคุณทำงานหนักคุณอาจจะเรียนรู้ที่จะไม่เสียของขวัญจากธรรมชาติ. ทุกคนดูเป็นท้องฟ้าแล่นออกไป จากเวลาในการที่พวกเขาทำงานอย่างหนักที่จะเติบโตอาหารของพวกเขาและการปรุงอาหารของพวกเขา พวกเขามักจะพยายามที่จะจำไว้ไม่ให้เสียของขวัญของธรรมชาติ. " ระฆังดังขึ้นเป็นระยะเวลาต่อไป "นั่นคือจุดสิ้นสุด" นายฟรีดแมนกล่าวว่ายิ้ม เขามองไปที่รามอนและไบรอัน. "คุณคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?" เขาถาม พวกเขา slouched ในเก้าอี้ของพวกเขาและมองขอโทษ. "เราได้รับข้อความ" พวกเขากล่าวว่ารอยยิ้ม. "ไม่มีอาหารกลางวันมากขึ้นในถังขยะ!"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็กลายเป็นโกรธและเมฆเป็นสีดำ ' คุณต้องสูญเสียของขวัญของอาหารของฉันอีกครั้ง " ตะโกนใส่ท้องฟ้า ครั้งนี้ผมจะหายไปดังนั้นคุณไม่สามารถทิ้งฉันอีก '

ทุกคนร้องไห้ , ' เราจะกินอะไร ? เราอาจอด ! '

ฟ้าพูดว่า ' คุณจะต้องเรียนรู้วิธีการปลูกพืชในดิน และออกล่าในป่า ถ้าคุณทำงานอย่างหนักคุณอาจจะเรียนรู้ที่จะไม่ต้องเสียของขวัญของธรรมชาติ '

ทุกคนดูท้องฟ้าแล่นออกไป จากช่วงเวลานั้น พวกเขาทำงานอย่างหนักที่จะเติบโตอาหารและปรุงอาหารของพวกเขา พวกเขามักจะพยายามที่จะจำไม่ต้องเสียของขวัญจากธรรมชาติ "

กริ่งดัง ตลอดระยะเวลา " จบแล้ว " นายฟรีดแมนกล่าวยิ้มๆ เขามองดูราโมนและไบรอัน

" คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้ ? " เขาถามเขาโก่งในเก้าอี้ของพวกเขาและดูขออภัย

" เราได้รับข้อความ " เขาพูดยิ้มๆ " ไม่มีอาหารกลางวันในขยะ "