‘If you don’t mind, sir.’‘I do mind

‘If you don’t mind, sir.’
‘I do mind. It’s not fair. I have to pay you for a day’s work when you don’t do any work.’
‘It’s only once a year, sir,’ said Bob politely.
‘That’s no reason for robbing me every twenty-fifth of December!’ said Scrooge, putting on his coat. ‘But I suppose
you must have it. Be here early next morning.’
‘Yes, sir, I will, I promise,’ Bob said happily. Scrooge walked out, without another word. When Bob had closed
the office, he ran home to his family in Camden Town as quickly as possible.
Scrooge always used to eat his dinner alone, in the same miserable little eating-house. Tonight was no different from other nights. He read the newspapers, looked at his bank books, and went home to bed. He lived in rooms which had once belonged to his dead partner. They were in an old, dark building in a lonely side street, where no one except Scrooge lived. In the blackness of the night, through the fog and the frost, Scrooge had to feel his way along the street with his hands. He finally reached his front door and put the key in the lock. Suddenly, to his great surprise, he saw that the knocker was not a knocker any more, but had become the face of Jacob Marley! He had not thought of his partner for seven years, until that afternoon, when he spoke Marley’s name to his visitors. But there in front of him was Marley’s face, white and ghostly, with terrible staring eyes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าคุณไม่ทราบครับ.
'' ฉันทำจิตใจ มันไม่ยุติธรรม. ฉันต้องจ่ายสำหรับการทำงานของวันเมื่อคุณไม่ได้ทำงานใด ๆ .
'' มันเป็นเพียงปีละครั้งครับ
'บ๊อบสุภาพกล่าวว่า.' นั่นเป็นเหตุผลสำหรับการปล้นฉันทุกยี่สิบห้าของเดือนธันวาคมไม่! ' กล่าวว่าสครูจวางบนเสื้อของเขา
"แต่ผมคิดว่าคุณต้องมีมัน อยู่ที่นี่ในเช้าวันรุ่ง.
'' ใช่ครับผมจะฉันสัญญา "บ๊อบกล่าวอย่างมีความสุข สครูจเดินออกไปโดยไม่มีคำอื่น
เมื่อบ๊อบได้ปิดสำนักงานที่เขาวิ่งไปที่บ้านกับครอบครัวของเขาในแคมเดนทาวน์ได้โดยเร็วที่สุด.
สครูจใช้เสมอที่จะกินอาหารมื้อค่ำของเขาเพียงอย่างเดียวในการเล็ก ๆ น้อย ๆ มีความสุขเหมือนกันรับประทานอาหารที่บ้าน คืนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคืนอื่น ๆ เขาอ่านหนังสือพิมพ์ดูที่หนังสือธนาคารของเขาและกลับบ้านไปนอน เขาอาศัยอยู่ในห้องซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นพันธมิตรของเขาตาย พวกเขาอยู่ในเก่าอาคารเข้มในถนนด้านเหงาที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ยกเว้นสครูจ ในความมืดของคืนที่ผ่านหมอกและน้ำค้างแข็งสครูจได้ที่จะรู้สึกทางของเขาไปตามถนนด้วยมือของเขา ในที่สุดเขาก็มาถึงประตูหน้าบ้านของเขาและนำสำคัญในการล็อค ทันใดนั้นจะแปลกใจที่ดีของเขาเขาเห็นว่าเคาะไม่ได้เคาะใด ๆ มากขึ้น แต่ได้กลายเป็นใบหน้าของยาโคบมาร์เลย์ที่สุด! เขาไม่ได้คิดว่าหุ้นส่วนของเขาเป็นเวลาเจ็ดปีจนกระทั่งบ่ายวันนั้นเมื่อเขาพูดชื่อมาร์เลย์กับผู้เข้าชมของเขา แต่มีในด้านหน้าของเขาเป็นใบหน้าของมาร์เลย์สีขาวและน่ากลัวด้วยสายตาที่จ้องมองที่น่ากลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าคุณไม่รังเกียจ . . . '
" สนใจ มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันต้องจ่ายให้คุณสำหรับการทำงานของวันเมื่อคุณไม่ได้ทำงานใด ๆ . '
' มันเพียงปีละครั้งครับ ' บ๊อบสุภาพ .
ที่ไม่มีเหตุผลเพื่อแย่งชิงข้าทุกยี่สิบห้าธันวาคม ! ' คนขี่เหนียว ใส่เสื้อของเขาอยู่ ' แต่ฉันว่า
เธอต้องได้มัน มาแต่เช้าวันรุ่งขึ้น '
" ครับ ข้าจะทำ ข้าสัญญา " บ๊อบกล่าวอย่างมีความสุขสครูจก็เดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดอีก เมื่อบ๊อบได้ปิด
สำนักงาน เขาวิ่งกลับบ้านเพื่อครอบครัวของเขาใน Camden Town ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ .
สครูจเคยทานข้าวเย็นคนเดียว ทั้งทุกข์น้อยกินบ้าน คืนนี้ก็ไม่แตกต่างจากคืนอื่น ๆ เขาอ่านหนังสือพิมพ์ ดูหนังสือธนาคารของเขา แล้วก็กลับบ้านนอนเขาอยู่ที่ห้องที่เคยเป็นของหุ้นส่วนที่ตายของเขา พวกเขาอยู่ในอาคารเก่าที่มืดในถนนฝั่งเหงาที่ไม่มีใครนอกจากพ่อหนุ่มอยู่ ในความมืดของราตรี ผ่านหมอกและน้ำค้างแข็ง , สครูจต้องรู้สึกด้วยวิธีของเขาไปตามถนนกับมือของเขา ในที่สุดเขาก็มาถึงหน้าประตูของเขาและใส่คีย์ในการล็อค ก็แปลกใจที่ดีของเขาเขาเห็นว่า กคนไม่คิดย้อนอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นใบหน้าของ เจคอบ มาร์ลีย์ ! เขาไม่คิดว่าคู่หูของเขาเป็นเวลา 7 ปี จนถึงช่วงบ่าย เมื่อเขาพูดชื่อมาร์ลีย์กับผู้เข้าชมของเขา แต่ตรงหน้าเขาคือหน้า Marley , สีขาวและน่ากลัว , น่ากลัวจ้องมองด้วยดวงตา