Fatigue is one of the most common c

Fatigue is one of the most common complaints
among women following birth and during the
first postnatal year (Ansara, Cohen, Gallop, Kung,
& Schei, 2005; Brown & Lumley, 1998; Glazener
et al., 1995; Saurel-Cubizolles, Romito, Lelong, &
Ancel, 2000). It is characterized by a pervasive
sense of physical and mental exhaustion that is not
easily relieved by rest or sleep (North American
Nursing Diagnosis Association, 2001). Although
fatigue is a nearly universal and a generally anticipated
experience, new parents are often underprepared
for its effects (Herbert, 1994). Fatigue
has been associated with poor mental health
among mothers and fathers of infants and young
children (Bayer, Hiscock, Hampton, &Wake, 2007;
Cooklin, Giallo, & Rose, 2011; Dennis & Ross,
2005; Giallo, Rose, & Vittorino, 2011), increased
parenting stress, reduced parenting satisfaction
and self-efficacy (Dunning & Giallo, 2012), and
limited patience, frustration, and irritability during
interactions with children (Cooklin et al.,
2011; Nash, Morris, & Goodman, 2008; Tronick &
Gianino, 1986).
Given the extent to which mothers experience fatigue
and the potential effect on well-being and
parenting, it is surprising that few evidence-based
interventions targeting the management of fatigue
exist. Typically, management strategies recommended
by health care providers include napping,
eating a well-balanced diet, engaging in
exercise, and making use of practical and social
support (McQueen & Mander, 2003; Parks,
Lenz, & Milligan, 1999; Taylor & Johnson, 2010).
Studies on the effectiveness of such strategies are
scarce, with only two randomized controlled trials
conducted to date. In one study of 68 mothers
with 2-week old infants, the Tiredness Management
Guide was evaluated (Troy & Dalgas-Pelish,
2003). Over a 4-week intervention period, mothers
were encouraged to try techniques such as
nap when their infants were asleep, ask for help,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเมื่อยล้าเป็นหนึ่งจากการร้องเรียนมากที่สุดหญิงหลังคลอด และระหว่างการปี postnatal แรก (อันซารา โคเฮน ควบ ม้า กุ้ง& Schei, 2005 น้ำตาลและ Lumley, 1998 Glazenerและ al., 1995 Saurel-Cubizolles, Romito, Lelong, &Ancel, 2000) มันเป็นลักษณะชุมชนที่มีแพร่หลายความรู้สึกผ่านทางกายภาพ และจิตใจที่ไม่ได้ปลดปล่อย ด้วยการพักผ่อนหรือนอนหลับ (อเมริกาเหนือการวินิจฉัยสมาคมพยาบาล 2001) ถึงแม้ว่าความเมื่อยล้าเป็นสากลเกือบและคาดการณ์โดยทั่วไปประสบการณ์ ผู้ปกครองใหม่มัก underpreparedสำหรับผลกระทบ (เฮอร์เบิร์ต 1994) ความอ่อนเพลียมีการเชื่อมโยงกับสุขภาพจิตมารดาและบิดาของทารกและเด็กเด็ก (ไบเออร์ Hiscock ตั้น และ ปลุก 2007Cooklin, Giallo, & โรส 2011 เดนนิสแอนด์รอสส์2005 Giallo โรส & Vittorino, 2011), เพิ่มขึ้นนี่เครียด ลดความพึงพอใจไปและตนเองประสิทธิภาพ (Dunning & Giallo, 2012), และความอดทนจำกัด แห้ว และ irritability ในระหว่างโต้ตอบกับเด็ก (Cooklin et al.,2011 แนช มอร์ริส & คลา 2008 Tronick และGianino, 1986)กำหนดขอบเขตที่แม่พบความอ่อนเพลียและผลอาจเกิดขึ้น และนี่ ก็ไม่น่าแปลกใจที่สิ่งที่ตามหลักฐานมาตรการที่กำหนดเป้าหมายของความอ่อนเพลียมีอยู่ โดยปกติ กลยุทธ์การจัดการแนะนำผู้ให้บริการดูแลสุขภาพรวมนอนนกรับประทานอาหารที่สมดุล ในออกกำลังกาย และการใช้ของจริงและสังคมสนับสนุน (ควีนและ Mander, 2003 สวนสาธารณะLenz, & Milligan, 1999 Taylor & Johnson, 2010)การศึกษาประสิทธิผลของกลยุทธ์ดังกล่าวจะscarce มีเพียงสอง randomized การทดลองควบคุมดำเนินการวัน ในการศึกษาหนึ่งของมารดาที่ 68กับ 2 เก่า - สัปดาห์ทารก จัดการเทวัญดาราสปาแนะนำค่า (Troy และ Dalgas-Pelish2003) . ช่วงระยะเวลา 4 สัปดาห์แทรกแซง มารดามีให้ลองเทคนิคเช่นหลับเมื่อทารกของพวกเขาได้หลับ ขอความช่วยเหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเมื่อยล้าเป็นหนึ่งในข้อร้องเรียนที่พบมากที่สุดในกลุ่มผู้หญิงที่ดังต่อไปนี้เกิดและในช่วงปีหลังคลอดครั้งแรก(แอนซาร่าโคเฮน, ขี่ม้า, กุ้งและSchei 2005; Brown & ลัมลีย์, 1998; Glazener, et al, 1995;. Saurel-Cubizolles, Romito , Lelong และAncel, 2000) มันเป็นลักษณะการแพร่หลายความรู้สึกของความอ่อนล้าทางร่างกายและจิตใจที่ไม่ได้โล่งใจได้อย่างง่ายดายโดยส่วนที่เหลือหรือการนอนหลับ(นอร์ทอเมริกันพยาบาลวินิจฉัยสมาคม, 2001) แม้ว่าความเมื่อยล้าเป็นเกือบสากลและคาดว่าโดยทั่วไปประสบการณ์ผู้ปกครองใหม่มักจะunderprepared สำหรับผลกระทบของมัน (เฮอร์เบิร์ 1994) ความเมื่อยล้าได้รับการที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพจิตที่ไม่ดีในหมู่พ่อแม่ของเด็กทารกและเด็กหนุ่มเด็ก(ไบเออร์ Hiscock, แฮมป์ตันและตื่น 2007; Cooklin, Giallo, โรส & 2011; เดนนิสและรอสส์, 2005; Giallo กุหลาบและ Vittorino, 2011) เพิ่มขึ้นความเครียดเลี้ยงดูลดความพึงพอใจของการอบรมเลี้ยงดูและการรับรู้ความสามารถของตนเอง(Dunning & Giallo 2012) และความอดทนที่จำกัด แห้วและความหงุดหงิดในระหว่างการสื่อสารกับเด็ก(Cooklin, et al. 2011; แนชมอร์ริสและสามี 2008 ; & Tronick. Gianino, 1986) ได้รับขอบเขตที่ได้สัมผัสกับแม่เมื่อยล้าและผลที่อาจเกิดขึ้นในความเป็นอยู่และการเลี้ยงดูก็น่าแปลกใจที่ตามหลักฐานไม่กี่แทรกแซงการกำหนดเป้าหมายการจัดการของความเมื่อยล้าที่มีอยู่ โดยปกติแล้วกลยุทธ์การจัดการที่แนะนำโดยผู้ให้บริการดูแลสุขภาพรวมถึงเซสชั่น, การรับประทานอาหารที่มีความสมดุลมีส่วนร่วมในการออกกำลังกายและการใช้ในทางปฏิบัติและทางสังคมที่สนับสนุน(เอสเคปและป้อม 2003 สวนสาธารณะ, พรและมัลลิแกน, 1999; เทย์เลอร์และจอห์นสัน 2010). การศึกษาประสิทธิภาพของกลยุทธ์ดังกล่าวจะหายากที่มีเพียงสองสุ่มทดลองควบคุมดำเนินการถึงวัน ในการศึกษาของมารดาที่ 68 มี 2 สัปดาห์ทารกอายุการจัดการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าคู่มือการประเมิน(ทรอยและ Dalgas-Pelish, 2003) ในช่วงระยะเวลาการแทรกแซง 4 สัปดาห์แม่ได้รับการสนับสนุนที่จะลองเทคนิคเช่นการนอนหลับเมื่อทารกของพวกเขานอนหลับขอความช่วยเหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเมื่อยล้าเป็นหนึ่งในข้อร้องเรียนที่พบมากที่สุดในผู้หญิง และในช่วงต่อไปนี้เกิด

ปีหลังแรก ( อันซาราโคเฮน , ควบ , กุ้ง ,
& schei , 2005 ; สีน้ำตาล&ลูมลีย์ , 1998 ; glazener
et al . , 1995 ; saurel cubizolles ในบริเวณท่าน เลลอง& , , ,
ancel , 2000 ) มันเป็นลักษณะโดยแพร่หลาย
รู้สึกอ่อนเพลียทางร่างกาย และจิตใจที่ไม่ได้พักผ่อนหรือนอนหลับได้อย่างสบายใจด้วย

( อเมริกาเหนือสมาคมการวินิจฉัยทางการพยาบาล , 2001 ) แม้ว่า
ล้าเป็นเกือบทั่วไปและคาด
โดยทั่วไปประสบการณ์ พ่อแม่ใหม่มัก underprepared
สำหรับผลกระทบ ( เฮอร์เบิร์ , 1994 ) ความเหนื่อยล้า

มีความสัมพันธ์กับสุขภาพจิตที่ดีระหว่างมารดาและบิดาของทารกและเด็กเล็ก
( ไบเออร์ , ฮิสเคิกแฮมพ์ตัน & , ตื่น , 2007 ;
cooklin giallo & , , กุหลาบ , 2011 ; เดนนิส &รอส giallo
, 2005กุหลาบ , & vittorino 2011 ) เพิ่มขึ้น
พ่อแม่เครียด ลดความพึงพอใจและการรับรู้ความสามารถของตนเอง ( parenting
ดันนิ่ง& giallo , 2012 ) และ
ความอดทน แห้ว จำกัด และหงุดหงิดใน
ปฏิสัมพันธ์กับเด็ก ( cooklin et al . ,
2011 ; แนช , มอร์ริส , & Goodman , 2008 ; tronick gianino &
, 1986 )
ให้ขอบเขตซึ่งมารดา ประสบการณ์และผลที่จะเกิดขึ้นต่อความเหนื่อยล้า

และสังคมการอบรมเลี้ยงดู , มันน่าแปลกใจที่น้อยตามเป้าหมายของการจัดการความล้า

อยู่ โดยทั่วไป กลยุทธ์การจัดการโดยผู้ให้บริการการดูแลสุขภาพ รวมถึงแนะนำ

กิน napping , ก้ํากึ่ง เป็นเสน่ห์ใน
การออกกำลังกาย และการใช้ประโยชน์ และสนับสนุนสังคม
( แมคควีน&แมนเดอร์ , 2003 ; สวนสาธารณะ &เลนซ์
, มิลลิแกน , 1999 ; เทย์เลอร์&จอห์นสัน , 2010 ) .
การศึกษาประสิทธิผลของกลยุทธ์ดังกล่าว
หายากที่มีเพียง 2 สุ่มทดลองควบคุม
) วันที่ ในการศึกษาหนึ่งของมารดากับทารกอายุ 68
2
, tiredness การจัดการคู่มือประเมิน ( ทรอย& ดาลกัส pelish
, 2003 ) กว่าสัปดาห์ที่ 4 โดยระยะเวลามารดา
ตกลงที่จะลองเทคนิคเช่น
งีบเมื่อทารกหลับ ขอความช่วยเหลือ