Prologue This is the story of a you

Prologue
This is the story of a young man who took as his wife a widow who was slightly deranged. (The story would probably have ended there had the widow not been his father’s wife.) And as the affair happened to take place in a small rural community, it grew into a major scandal which shook the morals of nearly everyone in the village and set one and all gossiping and passing judgment on the basis of whatever opinion each had formed about this abnormal relationship.
Rumour had it that, less than a month after his father died Fak had taken his stepmother as his wife. Some went so far as to claim that the two of them had cuckolded Old Foo even before his body had been laid to rest in his coffin. Just look at Somsong, so bucked up these days, and look at Fak, skinny as a bag of bones –
The rumour started with Young Lamai, the boiled-peanut seller at the twelfth-month temple fair, which, that year, also celebrated the sixtieth birthday of the temple’s abbot. In the morning the villagers had made merit by offering food to the monks and in the evening dedicated temple-goers had organised all kinds of entertainment to keep the whole community in high spirits.
That evening, during the likei* performance, the villagers crowded before the stage, some sitting, some standing, the latecomers watching from beyond the covered area. Behind the multicoloured lights that shone at the front of the stage, the leading actor was singing his lines and dancing his part. His costume glittered and shimmered and his every move sent flashes of silver and gold. The backdrop was a throne hall drawn in perspective which seemed to stretch as far as the eye could see, hypnotizing the audience and transporting it right into the palace and its wonder.
Young Lamai sat beside the stage selling boiled peanuts from a basket placed on a table next to a kerosene lamp. Young men kept dropping by to treat themselves to some peanuts and to chat and flirt with the young vendor, who was filling them all with the hope that she might treat them to something else altogether some day.
As Fak was passing by with his stepmother, the widow Somsong, Young Lamai called to him with the familiarity of those who have known each other all their lives. At the time, two or three youngsters were munching their peanuts next to the table.
“Fak, aren’t you going to buy some?” she asked, flashing him an enticing smile.
“I’ve already eaten.” Fak came to a stop and stood there, smiling back.
“Oh, come on, a handful or two won’t hurt you. All right, if you won’t buy ’m, you can have ’m for free. Here!” Young Lamai wasn’t letting up and she went on teasing Fak, but the widow Somsong didn’t take this as a joke at all. She was clearly possessive over Fak as she glared at the young vendor.
“You leave my man alone, you hear!”
Young Lamai turned red in the face and shot back a volley of abuse. There and then, the area before the kerosene lamp would have turned into a battlefield had not Fak dragged his stepmother away, the young vendor screaming in their back: “Sure, Fak don’t like to eat peanuts, but his mouth isn’t big enough to munch yours, you bitch!”
It was on this night, then, that the announcement was made that stepson and stepmother had become man and wife. The revelation was relayed by Young Lamai, who was seething with anger, and let no one ignore that as everybody knew, this happened to be the twelfth month, during which, as she didn’t fail to point out, nobody got married because it was the month in which only dogs were in heat.

The temple fair had been over for many days and with it the visual entertainment, but the entertainment derived from gossip was only just beginning and it looked as though it would get more juicy in coming days.
The temple was the centre of activity for the villagers. When a child was born, it was taken to the temple to be given an auspicious name by the abbot according to the date of its birth. Those who had offspring of ordination age would have them ordained in the temple, where they remained for the duration of the Buddhist Lent. Of course, when someone died, the body would be brought to the temple to be cremated. Whenever people wanted to meet and talk, or whenever the community leader sought to convene a meeting of all the villagers, they did so at the temple. When district officials came to issue identity cards, it was there, too, that they interviewed the villagers. The doctors who gave immunisation shots had everyone line up at the temple. The elderly regularly went there to make merit and renew their vows. Officers from the police station investigating a crime or looking for a suspect would stop at the temple to ask questions. Individually and collectively, everybody relied on the temple.
Fak himself had his hut behind the temple, built on monastery grounds. So some people, when they came to the temple, kept their eyes and ears open in the hope of finding out a little more about the disgusting affair between Fak and his stepmother. Sometimes, they took back home a bit of gossip to feed the rumour.
Fak worked as school janitor, a job he had inherited from his father. It was rather like a legacy his father had bequeathed to him before he had drawn his last breath. But some people sneered at Fak behind his back, saying: “He sure has made a clean sweep of his father’s property, wife included.” “A pity all the time he spent studying as a novice is now wasted.” He thus became in their eyes an ungrateful person who showed no respect for the memory of his father. His friends began to desert him one after the other and even the monks refused to sit and chat with him for hours on end as they had used to do. He had almost become an outcast in the village, but not quite, because there were still occasions when it was necessary to exchange a few words with him.
With every passing day, Fak’s world became more desolate as if he lived all alone in the village. To other people, he was a target of ridicule and contempt. Every word that reached his ears sounded harsh and coarse as if the speaker was unwilling to talk. Sarcasm lay behind every joke.
Work was like a friend to him, the only thing that soothed him and prevented his thoughts from running wild. He passed his days lost in work, but his nights were protracted battles to find sleep as they stretched out in a turmoil of thought.
As time went by, Fak became increasingly tormented by his suspicion and dread of the people around him. During the day he wore himself out, but at night he couldn’t sleep. As he became thinner and thinner, the villagers began to call him a bag of bones.

As far back as he could remember, he had never seen his mother’s face, not even on a photograph. All that his father had told him was “Your mum died a long time ago”. His dad was all Fak had ever had. They lived together on the stage of the small open theatre in the temple grounds. Whenever the likei was to perform, they had to look for another place to sleep, either in the monks’ quarters or in the basement of the prayer hall, and take along with them their mat, mosquito net and pillows, as well as the few clothes they possessed. But it wasn’t often that there would be a fair with a likei, and even though he had to move, Fak was always excited when it came. He liked to sit in front of the stage and would watch the whole performance without ever feeling sleepy. The morning after the fair, he and his dad and the temple boys would pick up all the rubbish, sweep the ground and tidy up the lawn. Fak liked to do this just as much, because he sometimes found a few coins people had dropped during the night.
Fak’s father was employed by the temple. He was there to wait on the monks and do any work that required physical strength, such as digging, laying out concrete, doing carpentry, cutting grass or gardening. He didn’t receive any payment for his labour other than being fed by the temple: father and son didn’t have to worry about finding enough to eat. Whenever he had nothing to do at the temple, he hired himself out for odd jobs: cutting the grass in coconut groves, clearing the forest, chopping firewood, turning over the soil – in short, anything anyone asked him to do. When Fak was a little boy, he always went out with his dad.
At that time in his life, Fak’s closest friends were the temple boys. In the morning and at lunchtime, he would help in the monastery, bringing the food to the monks and waiting on them while they ate. He carried out his duties just like any other temple boy; the only difference was that at night he didn’t sleep with the rest of them. He went back to sleep with his dad on the small stage. His life as a child revolved around the temple, the monks and the other boys, and was filled with the smell of incense, the sound of chanting and the sight of the heavens and hells of Buddhist mythology and the lives of the Buddha depicted on the rows of paintings that hung on the walls in the basement of the prayer hall. These things were like precious ornaments that kept his heart warm. He never grieved for not having a mother, maybe because he had never had one, and besides, the other temple boys were not allowed to have their mothers sleep with them either. He never felt wanting in having only his father with him. Having his dad was enough for him.
As Fak turned eleven, the temple began to build a school, and when it was finished, his father’s responsibilities increased. He had to look after the building, open and close windows and doors, do the cleaning and sweep and mop the floors. At first the work wasn’t too heavy and Fak would give his dad a hand. It was in this very school that the young Fak finished Grade Four. Later, when education began to gain prominence in the village and the number of students and teachers increased, his father became the full-time janitor and drew a monthly salary from the administration. As it seemed that there was more work

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วง
นี้เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มผู้เป็นภรรยาเป็นแม่ม่ายที่มีเล็กน้อยวิกลจริต (เรื่องราวจะคงได้สิ้นสุดลงมีแม่ม่ายไม่ได้ภรรยาของบิดา) และเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในชุมชนชนบทขนาดเล็ก มันเติบโตเป็นสแกนดัลหลักจับมารยาทของเกือบทุกคนในหมู่บ้าน และตั้งหนึ่งและทั้งหมด gossiping และช่วยตัดสินตามสิ่งความคิดแต่ละมีรูปเกี่ยวกับนี้ปกติความสัมพันธ์.
ซุบซิบที่มุ่งร้ายได้ที่ น้อยกว่าหนึ่งเดือนหลังจากพ่อเสีย ฟากได้นำแม่เลี้ยงของเขาเป็นภรรยาของเขา บางไปจนถึงกับเรียกร้องให้ เขาทั้งสองมี cuckolded ฟูเก่าก่อนที่ร่างกายของเขาได้ถูกวางในหีบศพของเขา เพียงแค่ดูที่ Somsong, bucked ดังนั้น ค่าเหล่านี้วัน และตาฟาก ผอมเป็นถุงกระดูก –
ซุบซิบที่มุ่งร้ายเริ่มต้น ด้วยหนุ่มละไม ขายถั่วลิสงต้มที่วัดเดือน twelfth แฟร์ ที่ ปี เฉลิมฉลองวันเกิด sixtieth ของเจ้าอาวาสของวัดยัง ในตอนเช้าชาวบ้านได้ ทำบุญ ด้วยการถวายอาหารบิณฑบาต และ ใน หลายวัดของที่เย็นที่ทุ่มเทมีแหล่งบันเทิงให้ชุมชนทั้งในวิญญาณสูงทุกชนิด
ที่เย็น ระหว่าง likei * ประสิทธิภาพ ชาวบ้านแออัดก่อนระยะ บางนั่ง ยืนบาง latecomers ดู from beyond ครอบคลุมพื้นที่ หลังไฟเธอที่ shone หน้าเวที นักแสดงชั้นนำมีบรรทัดของเขาร้องเพลง และเต้นรำส่วนของ เครื่องแต่งกายของเขา glittered และ shimmered และแฟลชของเงินและทองส่งไปทุก ฉากหลังเป็นท้องพระโรงที่ออกในมุมมองที่ดูเหมือนจะยืดเท่าที่ตาเห็น hypnotizing ผู้ชม และการขนส่งลงในวังและพบมัน
ละไมหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเวทีขายถั่วต้มจากตะกร้าวางบนโต๊ะข้างโคมไฟน้ำมันก๊าด ชายหนุ่มเก็บไว้แวะมารักษาตัวเองให้ถั่วลิสงบางเพื่อสนทนา และจีบผู้สาว ที่ลงไว้ทั้งหมด ด้วยความหวังว่า เธออาจคิดว่าเป็นอย่างอื่นทั้งหมดบางวัน
เป็นฟากผ่านมากับแม่เลี้ยงของเขา Somsong แม่ม่าย ละไมยังเรียกเขา ด้วยความคุ้นเคยของผู้อื่นได้รู้จักชีวิตของพวกเขา เวลา เยาวชนสอง หรือสามได้ munching ของถั่วลิสงติดตาราง
"ฟาก คุณไม่ไปซื้อบาง"เธอถาม กระพริบเขาเป็นเชิญยิ้ม
"ฉันได้กิน " ฟากมาชะงักงัน และยืน ยิ้มหลัง.
"โอ้ มา หยิบ หรือสองไม่ทำร้ายคุณ ทั้งหมดขวา ถ้าคุณไม่ซื้อฉัน คุณได้มาฟรี ที่นี่" หนุ่มละไมไม่ให้ขึ้น และเธอไปฟากล้อเล่น แต่แม่ม่าย Somsong ไม่ใช้นี้เป็นที่ เธอข้างหวงชัดเจนกว่าฟากเธอ glared ที่หนุ่มสาวผู้
"คุณปล่อยให้คนของฉันคนเดียว คุณได้ยิน"
ละไมหนุ่มเปิดหน้าแดง และถ่ายกลับมาวอลเล่ของละเมิด มีแล้ว พื้นที่ก่อนโคมไฟน้ำมันก๊าดจะได้เปิดเข้าสนามรบได้ไม่ฟากลากแม่เลี้ยงของเขา ผู้หนุ่มกรีดร้องในความหลัง: "แน่นอน ฟากไม่ชอบกินถั่วลิสง แต่ปากไม่ใหญ่พอที่จะขบกัดของคุณ คุณบ้า"
ก็เมื่อคืนนี้ นั้น ที่ประกาศทำ stepson และแม่เลี้ยงนั้นได้กลายเป็น สามีและภรรยา เปิดเผยได้เช่น โดยละไมหนุ่ม ผู้ถูก seething ด้วยความโกรธ และปล่อยให้คนไม่สนใจว่า ทุกคนรู้ว่า นี้เกิดขึ้นเป็น เดือนสิบสอง ที่ เป็นเธอไม่ได้ล้มเหลวไป ไม่มีใครได้แต่งงานเนื่องจากเป็นเดือนที่สุนัขเท่านั้นอยู่ในความร้อน

งานวัดได้ไปหลายวัน และด้วยความบันเทิงภาพ แต่ความบันเทิงมานินทาได้เพียงแค่จุดเริ่มต้น และมันดูเหมือนว่ามันจะได้ฉ่ำขึ้นมาวันนั้น
วัดเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมสำหรับชาวบ้าน เมื่อเด็กเกิด มันถูกนำไปยังวัดที่จะกำหนดให้เป็นชื่อมงคล โดยเจ้าอาวาสตามวันเกิดของ คนที่มีลูกหลานบวชอายุจะได้ได้ออกบวชในวัด ที่พวกเขายังคงอยู่ในช่วงเวลาพรรษา แน่นอน เมื่อคนตาย ร่างกายจะสามารถนำมาวัดจะได้ cremated เมื่อใดก็ตามคนที่อยากพบ และพูด คุย หรือเมื่อใดก็ ตามที่ผู้นำชุมชนพยายามที่จะจัดให้มีการประชุมชาวบ้านทั้งหมด พวกเขาไม่ให้ที่วัด เมื่อเจ้าหน้าที่ของอำเภอเพื่อออกบัตรประจำตัว ได้ เกินไป พวกเขาสัมภาษณ์ชาวบ้าน หมอให้ immunisation ภาพมีทุกบรรทัดค่าที่วัด ผู้สูงอายุก็มี การทำบุญต่ออายุของพวกเขาว่าเป็นประจำ เจ้าหน้าที่จากสน.ตรวจสอบอาชญากรรม หรือหาผู้ต้องสงสัยจะหยุดที่วัดถามคำถาม รายบุคคล และโดย รวม ทุกคนอาศัยบนวัด
ฟากเองมีฮัทเขาหลังวัด สร้างขึ้นในบริเวณวัด ดังนั้นบางคน เมื่อพวกเขามาวัด เก็บตาและหูของพวกเขาในหวังของการค้นหาเปิดออกเล็กน้อยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องน่าขยะแขยงระหว่างฟากและแม่เลี้ยงของเขา บางครั้ง ที่พวกเขาเอากลับบ้านความนินทาฟีดซุบซิบที่มุ่งร้าย.
ฟากทำเป็น janitor โรงเรียน งานที่เขาได้รับมาจากพ่อของเขา มันเป็นเหมือนมรดกพ่อมี bequeathed กับเขาก่อนที่เขาได้ลากลมหายใจสุดท้ายของเขา แต่บางคน sneered ที่ฟากหลังเขา พูดว่า: "เขาแน่ใจว่าได้ทำออกกวาดล้างของบิดา ภรรยารวมกัน" "สงสารเวลาเขาใช้เวลาเรียนเป็นสามเณรตอนนี้ทิ้งไปโดยเปล่าประโยชน์" เขาจึงกลายเป็นตาของพวกเขามี ungrateful คนแสดงให้เห็นว่าไม่เคารพในความทรงจำของพ่อ เพื่อนของเขาเริ่มร้างเขาหนึ่งหลังจากอื่น ๆ และแม้แต่พระสงฆ์ปฏิเสธ การนั่งคุยกับเขาสำหรับชั่วโมงพวกเขาได้เคยทำ เขาได้เกือบจะกลายเป็นจัณฑาล ในหมู่ บ้าน แต่ไม่ มาก เนื่องจากมีโอกาสยังคงที่เมื่อมันจำเป็นต้องแลกเปลี่ยนกี่คำกับเขา
ด้วยทุกวัน โลกของฟากเป็นอ้างว้างมากถ้าเขาอยู่คนเดียวในหมู่บ้าน ผู้อื่น เขาถูกเป้าหมายและดูถูก ทุกคำที่เข้าถึงหูของเขาแต่เพียงแห่งรุนแรง และหยาบเป็นถ้าลำโพงที่ไม่ยอมพูด ประชดวางหลังเล่นทุก.
ถูกเช่นเพื่อนเขา สิ่งเดียวที่เหมาะเขา และป้องกันไม่ให้ความคิดของเขาทำอาหาร เขาผ่านวันของเขาหายไปในการทำงาน แต่เขาได้ ต่อสู้ยืดเยื้อหาหลับเป็นพวกเหยียดในความวุ่นวายของคิด
เป็นเวลาไปโดย ฟากกลายเป็นทรมานมากขึ้น ด้วยความสงสัยและความกลัวของผู้คนรอบข้างเขาของเขา ระหว่างวัน เขาสวมตัวเองออก แต่ในเวลากลางคืน เขาไม่สามารถนอนหลับ เขากลายเป็นน้ำมันทินเนอร์ และทินเนอร์ ชาวบ้านเริ่มเรียกเขากระเป๋าของกระดูก

หลัง ตราบที่เขาไม่สามารถจำสิ่ง เขาไม่เคยเห็นหน้าแม่ของเขา ไม่ได้บนรูปถ่าย ที่พ่อได้บอกเขาถูก "คุณมัมตายนานมาแล้ว" พ่อของเขาฟากทั้งหมดมีมาก พวกเขาอาศัยอยู่ร่วมกันบนเวทีของโรงละครเปิดขนาดเล็กในบริเวณวัด เมื่อ likei ได้ทำ พวกเขามองหาอื่นนอน ในธุดงค์ไตรมาส หรือ ในชั้นใต้ดินของหอสวดมนต์ และใช้เวลากับพวกเขาของพรม มุ้ง และ หมอน ตลอดจนเสื้อผ้าบางพวกเขาต้องการ แต่มันไม่ได้มักจะแฟร์กับการ likei และแม้ว่าเขาจะย้าย ฟากมักจะตื่นเต้นเมื่อมา เขาชอบนั่งหน้าเวที และจะดูประสิทธิภาพการทำงานทั้งหมดโดยไม่เคยรู้สึกง่วงนอน ตอนเช้าหลังจากยุติธรรม เขา และพ่อของเขา และวัดที่เด็กผู้ชายจะรับทั้งหมดขยะ กวาดพื้น และตอนที่ไปค่าสนามหญ้า ฟากชอบทำเพียงมาก เนื่องจากเขาบางครั้งพบเหรียญบางคนมีความเปลี่ยนแปลงระหว่างคืน
พ่อของฟากที่ว่าวัด เขาได้มีการรอคอยพระสงฆ์ และทำงานใด ๆ ที่ต้องใช้แรงกาย เช่นขุด เค้าโครงคอนกรีต ช่างไม้ ตัดหญ้าทำสวน เขาไม่ได้รับการชำระเงินใด ๆ สำหรับแรงงานของเขาไม่ใช่ถูกเลี้ยงโดยวัด: บิดาและบุตรไม่ต้องกังวลหาพอกิน เมื่อเขามีอะไรให้ทำที่วัด เขาจ้างเองออกงานแปลก ๆ: ตัดหญ้าในสวนมะพร้าว ล้างป่า สับฟืน พลิกดิน – ในระยะสั้น อะไรใครขอให้เขาทำ เมื่อฟาก ชาย เขาจะออกไปกับพ่อของเขา
ที่เวลาในชีวิตของเขา เพื่อนสนิทของฟากชายวัด ในตอนเช้า และกลางวัน เขาจะช่วยในอาราม นำอาหารบิณฑบาต และกำลังรอพวกเขาขณะที่พวกเขากิน เขาทำหน้าที่ของเขาเหมือนใด ๆ อื่น ๆ เด็กวัด ข้อแตกต่างว่า ในเวลากลางคืน เขาไม่นอนกับส่วนเหลือของพวกเขา เขาก็กลับไปนอนกับพ่อของเขาบนเวทีเล็ก ชีวิตของเขาเป็นเด็ก revolved รอบวัด พระสงฆ์ และเด็กชายอื่น ๆ และก็เต็มไป ด้วยกลิ่นธูป เสียงสวดมนต์และสายตาของฟ้าและเฮลส์พุทธตำนานและชีวิตของพระพุทธเจ้าแสดงแถวของภาพที่แขวนบนผนังชั้นใต้ดินของหอสวดมนต์ สิ่งเหล่านี้ได้เช่นเครื่องประดับล้ำค่าที่เก็บหัวใจอบอุ่น เขาไม่เคย grieved สำหรับไม่มีแม่ อาจเพราะไม่ได้มีหนึ่ง และนอกเหนือ จาก ชายวัดอื่น ๆ ไม่ได้รับอนุญาตให้มารดาของตนนอนกับพวกเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง เขาไม่เคยรู้สึกต้องการมีเพียงพ่อกับเขา มีคุณพ่อของเขาก็เพียงพอสำหรับเขา
เป็นฟากเปิด 43 วัดเริ่มสร้างโรงเรียน และเมื่อมันเสร็จ รับผิดชอบของบิดาเพิ่มขึ้น เขาต้องดูแลอาคาร เปิด และปิดหน้าต่าง และ ประตู ไม่ทำความสะอาด และกวาด และน้ำมันดันบนพื้น ที่งานไม่หนักเกินไป และฟากจะให้พ่อของเขามือ มันอยู่ในโรงเรียนนี้มากว่า ฟากหนุ่มเสร็จเกรดสี่ ภายหลัง เมื่อการศึกษาเริ่มได้รับความโดดเด่นในหมู่บ้านและจำนวนนักเรียนและครูเพิ่ม บิดาเป็น janitor เต็มเวลา และดึงเงินเดือนรายเดือนจากการจัดการ เป็นเหมือนว่า มีงานน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
นี่คือเรื่องราวของหนุ่มคนหนึ่งที่ได้เป็นภรรยาของเขาเป็นม่ายที่เป็นเล็กน้อยฟั่นเฟือน ( เรื่องราวคงจะจบลงได้มีแม่ม่ายไม่ได้ ภรรยา บิดาของเขา ) และเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นในชนบทเล็ก ๆในชุมชนมันเป็นชนวนหลักอื้อฉาวซึ่งสั่นสะเทือนศีลธรรมเกือบทุกคนในหมู่บ้านและชุดหนึ่ง และนินทา และผ่านการตัดสินใจบนพื้นฐานของความเห็นที่แต่ละคนมีรูปแบบความสัมพันธ์ที่ผิดปกตินี้ .
ข่าวลือมันว่า น้อยกว่าเดือนหลังจากที่พ่อของเขาตายฟักได้แม่เลี้ยงของเขาเป็นภรรยาของเขาบางคนถึงขั้นอ้างว่า พวกเขาสองคนก็สวมเขาให้แก่ฟูก่อนที่ร่างกายของเขาได้รับการฝังไว้ใน โลงศพ ดู ที่ ดังนั้น bucked ขึ้นวันเหล่านี้ และดูเฟก ผอมเป็นถุงกระดูก–
ข่าวลือเริ่มกับหนุ่มละไม , ถั่วลิสงต้มขายในเดือนสิบสองงานวัด ซึ่งปีนั้น ยังฉลองวันเกิดของลำดับที่หกสิบวัดของเจ้าอาวาสในตอนเช้าชาวบ้านก็ทำบุญ โดยถวายอาหารแด่พระสงฆ์ และในช่วงเย็น โดยเฉพาะวัด goers มีจัดความบันเทิงทุกประเภท เพื่อให้ชุมชนทั้งหมดในสุราสูง
ตอนเย็น ระหว่างการแสดง likei * ชาวบ้านแออัดก่อนที่เวที บ้างนั่ง บ้างยืน , latecomers ดูเกิน ที่ครอบคลุมพื้นที่หลังหลากสี ไฟส่องที่หน้าเวที นักแสดงนำร้องเพลงและเต้นรำบรรทัดของเขาส่วนหนึ่งของเขา เครื่องแต่งกายของเขา และ shimmered แวววาวและย้ายทุกของเขาถูกส่งเป็นเงินและทอง ฉากหลังเป็นพระที่นั่งที่วาดในมุมมองที่ดูเหมือนจะยืดเท่าที่ตามองเห็นสะกดจิตผู้ชม และการได้เข้าวังและสงสัย .
หนุ่มละไมนั่งข้างเวทีขายถั่วลิสงต้มจากตะกร้าที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างๆ น้ำมันก๊าดโคมไฟ ชายหนุ่มยังคงลดลง โดยถือว่าตัวเองถั่วและแชทเจ้าชู้ กับผู้ขาย หนุ่มที่เติมพวกเขาทั้งหมดด้วยความหวัง ว่าเธอจะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างอื่นทั้งหมด บางวัน
เป็นฟักก็ผ่านไปกับแม่เลี้ยงของเขา เป็นแม่ม่าย สมทรง หนุ่มละไมเรียกเขาด้วย ความคุ้นเคยของผู้ที่รู้จักกันทั้งหมดของพวกเขาอาศัยอยู่ ในช่วงเวลาที่ สอง หรือ สามเยาวชนถูกเคี้ยวถั่วลิสงของหน้าโต๊ะ .
" ฟัก คุณจะไม่ซื้อเหรอ" เธอถาม กะพริบ เขาล่อลวงยิ้ม .
" เรียบร้อยแล้วครับ " ฟักมาหยุดยืนยิ้มกลับ .
" โอ้ ไม่เอาน่า หยิบ หรือ ทั้งสองจะไม่ทำให้เธอเจ็บ เอาล่ะ ถ้าคุณจะไม่ซื้อ ' , คุณสามารถมี ' ฟรี ที่นี่ ! " หนุ่มละไมไม่ยอมให้ขึ้น และเธอก็แกล้งฟัก แต่แม่ม่าย ที่ไม่ได้ใช้นี้เป็นโจ๊กเลยเธอว่าหวงกว่าฟักเธอถลึงตามองผู้ขายหนุ่ม
" คุณออกจากคนของฉันคนเดียว ได้ยินไหม ! "
หนุ่มละไมกลายเป็นสีแดงในหน้า และยิงกลับวอลเลย์ของการละเมิด มีแล้ว พื้นที่ก่อนที่ไฟตะเกียงน้ำมันจะกลายเป็นสนามรบไม่ได้ฟักลากแม่เลี้ยงของเขาไปยังผู้ขายกรีดร้องในการกลับไปของพวกเขา : " แน่นอน ฟากไม่ชอบกินถั่วแต่ปากยังไม่ใหญ่พอที่จะเคี้ยว เจ้าสารเลว ! "
มันคืนนี้ แล้ว ว่า การประกาศว่า ลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงได้กลายเป็นสามีและภรรยา วิวรณ์ถูกถ่ายทอดโดยหนุ่มละไมที่ seething ด้วยความโกรธ และไม่มีใครสนใจว่าเป็นทุกคนรู้ว่านี้เป็น เดือนที่สิบสอง ซึ่งในระหว่างที่เธอไม่ได้ล้มเหลวที่จะออกจากจุดไม่มีใครได้แต่งงาน เพราะเป็นเดือนที่เฉพาะสุนัขในความร้อน .

งานวัดผ่านมาหลายวันและมันบันเทิงภาพ แต่บันเทิงได้มาจากการนินทาเป็นเพียงแค่เริ่มต้น และมันดูราวกับว่ามันจะฉ่ำมากขึ้นในวันข้างหน้า
วัดเป็นศูนย์ กิจกรรมสำหรับชาวบ้าน ตอนที่เด็กเกิดมันถูกถ่ายไปยังวัดที่จะได้รับชื่ออันเป็นมงคล โดยเจ้าอาวาส ตามวันที่เกิด ผู้ที่ได้บวชลูกหลานของอายุจะได้บวชในวัดที่พวกเขายังคงอยู่ในช่วงระยะเวลาของวันเข้าพรรษา แน่นอน เมื่อมีใครตาย ร่างกายจะถูกนำมาวัดถูกเผา เมื่อใดก็ตามที่ผู้คนอยากพบและพูดคุยหรือเมื่อใดก็ตามที่ผู้นำชุมชนพยายามที่จะประชุมชาวบ้านทั้งหมดที่พวกเขาทำดังนั้น ที่วัด เมื่อเจ้าหน้าที่เขตมาออกบัตรประชาชน มันก็มีเหมือนกัน ที่เขาสัมภาษณ์ชาวบ้าน แพทย์ที่ให้ภาพคนได้ทุกคนเข้าแถว ที่วัด ผู้สูงอายุ หมั่นไปทำบุญและต่ออายุคำสัตย์สาบานของพวกเขาเจ้าหน้าที่จากสถานีตำรวจสืบสวนอาชญากรรม หรือมองหาผู้ต้องสงสัยจะหยุดที่วัด เพื่อถามคำถาม เป็นรายบุคคลและเป็นกลุ่ม ทุกคนอาศัยในวัด
ฟักเอง ได้กระท่อมหลังเขาวัดที่สร้างขึ้นในบริเวณวัด . ดังนั้น บางคนเมื่อมาถึงวัดเก็บดวงตาและหูเปิดในหวังของการค้นหาออกเพิ่มเติมเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องน่ารังเกียจระหว่างฟักและแม่เลี้ยงของเขา บางครั้งพวกเขาก็กลับบ้านบ้างนินทาให้อาหารข่าวลือ
ฟักทำงานเป็นภารโรงที่โรงเรียน งานที่เขาได้รับการถ่ายทอดจากบิดาของเขา มันค่อนข้างเหมือนมรดกพ่อยกมรดกให้กับเขา ก่อนที่เขาจะได้วาดลมหายใจสุดท้ายของเขาแต่บางคนหัวเราะเยาะฟักข้างหลังของเขาว่า : " เขาได้กวาดทรัพย์สินของบิดาภรรยารวม " " สงสารตลอดเวลา เขาใช้เวลาเรียนเป็นสามเณรอยู่ตอนนี้เสีย " เขาจึงเป็นในสายตาของพวกเขา คนเนรคุณที่แสดงให้เห็นว่าไม่เคารพความทรงจำ พ่อของเขาเพื่อนๆของเขาเริ่มที่จะทอดทิ้งเขาหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆและแม้แต่พระสงฆ์ ปฏิเสธที่จะนั่งและพูดคุยกับเขาสำหรับชั่วโมงบนจุดสิ้นสุดที่พวกเขาเคยทำ เขาแทบจะกลายเป็นหมาหัวเน่าในหมู่บ้าน แต่ไม่มาก เพราะยังมีโอกาสที่เมื่อมันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะแลกเปลี่ยนคำไม่กี่คำกับเขา
ผ่านทุกวัน ฟากของโลกกลายเป็นโดดเดี่ยวมากขึ้นถ้าเขาอาศัยอยู่ตามลำพังในบ้านคนอื่นเขาเป็นเป้าหมายของการเยาะเย้ยและดูถูก ทุกถ้อยคำที่ถึงหูของเขาฟังดูรุนแรงและหยาบ เช่น ถ้าผู้พูดเป็นไม่เต็มใจที่จะพูด การถากถางวางหลังทุกมุข
งานเหมือนเพื่อนเขา สิ่งเดียวที่เขาได้จากกายและความคิดของเขาวิ่งพล่านไปทั่ว เขาผ่านวันของเขาหายไปในงานแต่คืนของเขายืดเยื้อการต่อสู้เพื่อค้นหานอนหลับขณะที่พวกเขาขึงในความวุ่นวายของความคิด .
เมื่อเวลาผ่านไป ฟักกลายเป็นมากขึ้นทรมานของเขาสงสัยและความหวาดกลัวของผู้คนรอบ ๆตัวเขา ในระหว่างวันที่เขาสวมตัวเองออก แต่กลางคืนก็นอนไม่หลับ เขากลายเป็นทินเนอร์และทินเนอร์ ชาวบ้านเริ่มเรียกเขาถุงกระดูก

เท่าที่เขาจำได้เขาไม่เคยเห็นหน้าแม่ของเขา ไม่ใช่รูป ทั้งหมดที่พ่อของเขาได้บอกเขาว่า " แม่แกตายไปนานแล้ว " พ่อของเขาเป็นฟักได้เคยมี พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยกันบนเวทีโรงละครเปิดเล็ก ๆ ในบริเวณวัด เมื่อใดก็ตามที่ likei คือการแสดง พวกเขาต้องมองหาที่อื่นนอนทั้งในส่วนของพระสงฆ์หรือในชั้นใต้ดินของหอสวดมนต์ และใช้ไปของเสื่อ มุ้ง หมอน เป็นผ้าบาง พวกเขาสิง แต่มันไม่ได้มักจะว่ามันจะยุติธรรมกับ likei และแม้ว่าเขาได้ย้ายฟากมักจะตื่นเต้นเมื่อมันมาเขาชอบที่จะนั่งในด้านหน้าของเวที และจะดูการแสดงทั้งหมดโดยไม่เคยรู้สึกง่วงนอน เช้าหลังงาน เขาและพ่อของเขา และเด็กวัดจะรับทั้งหมดขยะ , กวาดพื้นและทำความสะอาดสนามหญ้า ฟาก ชอบทำเหมือนมาก เพราะบางครั้งเขาก็พบเพียงไม่กี่เหรียญ คนที่ได้ลดลงในช่วงกลางคืน
พ่อฟักเป็นโรงเรียนวัดเขาอยู่ที่นั่นเพื่อรอพระสงฆ์ และทำงานที่ต้องใช้แรงกาย เช่น การขุดวางคอนกรีต , ทำงาน , การตัดหญ้า หรือ ทำสวน เขาไม่ได้รับการชำระเงินสำหรับแรงงานนอกจากจะถูกเลี้ยงโดยวัด : พ่อลูกไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการหากินพอแล้ว เมื่อเขาไม่มีอะไรจะทำในวัด เขาจ้างตัวเองออกงาน :การตัดหญ้าที่สวนมะพร้าว การล้างป่า ตัดฟืน พลิกดิน–สั้นอะไรใครขอให้เขาทำ เมื่อฟักเป็นเด็ก เขามักจะออกไปกับพ่อ
เวลาในชีวิตของเขา ฟากเพื่อนสนิทเป็นเด็กวัด . ในตอนเช้าและตอนเที่ยง เขาจะช่วย ในวัด ,นำอาหารไปถวายพระ และ รอ กับพวกเขาในขณะที่พวกเขากิน เขาทำหน้าที่ของเขาเหมือนกับเด็ก วัดอื่น ๆ ความแตกต่างเท่านั้นคือ ว่า เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนกับพวกที่เหลือ เขากลับไปนอนกับพ่อบนเวทีเล็ก ๆ ชีวิตของเขาเป็นเด็กที่โคจรรอบวัด พระสงฆ์ และเด็กอีกคน และเต็มไปด้วยกลิ่นของเครื่องหอมเสียงสวดมนต์และเห็นสวรรค์และนรกในตำนานพุทธและชีวิตของพระพุทธเจ้า จากแถวของภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง ในชั้นใต้ดินของหอสวดมนต์ . สิ่งเหล่านี้เป็นเหมือนอัญมณีเครื่องประดับที่ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น เขาไม่เคยทุกข์ที่ไม่มีแม่ บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาไม่เคยมี และนอกจากนี้พวกวัดไม่อนุญาตให้แม่ของตนนอนกับพวกเขาเหมือนกัน เขาไม่เคยรู้สึกอยากให้มีเพียงพ่อกับเขา มีพ่อเป็นพอสำหรับเขา
เป็นฟักกลายเป็น 11 , วัดเริ่มสร้างโรงเรียน และเมื่อเสร็จงานของบิดาของเขาเพิ่มขึ้น เขาต้องดูแลการสร้าง เปิด และปิด หน้าต่างและประตูทำความสะอาดและกวาดและถูพื้น ในตอนแรก งานไม่หนักเกินไป และฟักจะให้พ่อหน่อย มันอยู่ในโรงเรียนนี้ที่ฟักเด็กประถมสี่ ต่อมาเมื่อการศึกษาเริ่มได้รับชื่อเสียงในหมู่บ้าน และจำนวนนักเรียน และครูเพิ่มขึ้น พ่อของเขาเป็นภารโรงประจำและดึงเงินเดือนจากรัฐบาลมันดูเหมือนว่ามีการทำงานมากขึ้น