Prior knowledge is more than a set

Prior knowledge is more than a set of facts that a student has amassed at home and in previous grades. Prior knowledge also includes language patterns and ways of thinking that students develop through their social roles and cultural experiences. Differences in cultural practices can sometimes be misinterpreted by teachers as evidence of “deficits”. For example, white middle-class children are more accustomed to being asked decontextualized questions like “What color is this?” than children from other social groups(Heath, 1983). Implicit rules of interaction can make it difficult for teachers to see the strengths of students outside their own social group unless they have a means for drawing out those strengths in a way that is culturally responsive. For example, Moll and other(1992) use “Funds of knowledge” as a way to describe the house-hold knowledge that children bring with them to school. This knowledge may be based, for example, on farming, carpentry, medicine, religion, childcare, and budget management activities, which can be used to support school knowledge.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความรู้ก่อนเป็นมากกว่าชุดของข้อเท็จจริงที่นักเรียนมีไว้ที่บ้าน และ ในระดับก่อนหน้า รู้ยังมีรูปแบบภาษาและทางความคิดที่ว่า นักพัฒนาผ่านประสบการณ์ทางวัฒนธรรมและบทบาททางสังคมของตน ความแตกต่างในการปฏิบัติทางวัฒนธรรมบางครั้งมี misinterpreted โดยครูเป็นหลักฐานของ "ขาดดุล" เช่น เด็กชั้นกลางสีขาวมีมากขึ้นคุ้นเคยกับการถูกถามคำถาม decontextualized ชอบความสีอะไรคือนี้กว่าเด็กจากสังคมกลุ่มอื่น (ฮีธ 1983) กฎโดยนัยของการโต้ตอบสามารถทำให้มันยากสำหรับครูผู้สอนเพื่อดูจุดแข็งของนักเรียนนอกกลุ่มสังคมของตนเองเว้นแต่จะมีวิธีการสำหรับแบบจุดแข็งเหล่านั้นในลักษณะที่ตอบสนองต่อวัฒนธรรม เช่น Moll และ other(1992) ใช้ "เงินทุนความรู้" เป็นวิธีการอธิบายความรู้ค้างบ้านที่เด็กนำเขาไปโรงเรียน อาจใช้ความรู้นี้ เช่น การเกษตร ช่างไม้ ยา ศาสนา ดูแลเด็ก และกิจกรรมการบริหารจัดการงบประมาณ ที่สามารถใช้เพื่อสนับสนุนการเรียนรู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความรู้ก่อนเป็นมากกว่าชุดของข้อเท็จจริงที่นักเรียนมี amassed ที่บ้านและในเกรดก่อนหน้านี้ ความรู้ก่อนนอกจากนี้ยังมีรูปแบบภาษาและวิธีการคิดที่นักเรียนพัฒนาผ่านบทบาททางสังคมของพวกเขาและประสบการณ์ทางวัฒนธรรม ความแตกต่างในการปฏิบัติทางวัฒนธรรมบางครั้งสามารถตีความโดยครูเป็นหลักฐานของการ "ขาดดุล" ยกตัวอย่างเช่นเด็กชั้นกลางสีขาวมีความคุ้นเคยมากขึ้นที่จะถูกถามคำถาม decontextualized เช่น "สีอะไรเช่นนี้?" กว่าเด็กจากกลุ่มทางสังคมอื่น ๆ (เฮลธ์, 1983) กฎนัยของการปฏิสัมพันธ์สามารถทำให้มันยากสำหรับครูที่จะเห็นจุดแข็งของนักเรียนนอกกลุ่มสังคมของตัวเองจนกว่าพวกเขาจะมีวิธีสำหรับการวาดภาพจากจุดแข็งของผู้ที่อยู่ในลักษณะที่มีการตอบสนองทางวัฒนธรรม ยกตัวอย่างเช่นอาชญากรและอื่น ๆ (1992) ใช้ "กองทุนรวมของความรู้" เป็นวิธีที่จะอธิบายถึงความรู้ในครัวเรือนว่าเด็กที่มากับพวกเขาไปโรงเรียน ความรู้นี้อาจจะขึ้นตัวอย่างเช่นการทำเกษตร, ช่างไม้, ยา, ศาสนา, การดูแลเด็กและกิจกรรมการจัดการงบประมาณซึ่งสามารถนำมาใช้ในการสนับสนุนความรู้โรงเรียน