Dear Kenneth,
ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในระหว่างวิธีคิดของคุณ คุณไม่ให้คำตอบที่ชัดเจนกับฉันว่าจะให้ฉันทำอย่างไรกับปัญหาเรื่องกล่องสินค้าของคุณ และเมื่อฉันอ่านจดหมายของคุณทำให้ฉันนอนไม่ได้อีกต่อไป คุณกำลังทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนใส่นวมแล้วถูกถีบให้ไปสู้กับคู่ต่อสู้ที่ฉันไม่อยากเจอมัน
ฉันรู้ว่าคุณเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น และฉันก็ไม่เข้าใจว่านี่มันเป็นบริษัทขนส่งหรือเป็นพวกโจรเรียกค่าคุ้มครองกันแน่ ทำไมกับแค่กล่องสินค้า 2 กล่องจึงต้องเรียกเงินมากขนาดนั้น คุณรู้ไหมมันมากกว่าเงินเดือนที่ฉันได้รับในแต่ละเดือนอีกเมื่อแปลงค่าเป็นเงินบาทไทย
ฉันถามคุณว่า “คุณต้องจำเป็นต้องจ่ายเงินจำนวน S 2,400 ให้พวกเขาอย่างไม่มีทางออกใช่หรือไม่”
เวลานี้ปัญหาต้องมีไว้แก้ไข ฉันทำได้แต่เพียงติดต่อเค้ากลับไปอย่างประนีประนอม เพื่อดึงเกมส์ให้ความหวังเขา และทำทีจะเริ่มดำเนินการจัดส่งเงินให้พวกเขา จนกว่าฉันจะได้พบและพูดคุยกับคุณ เพื่อขอความชัดเจนจากคุณ และช่วยกันแก้ปัญหาต่อไป
ฉันปวดหัวขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าคุณใส่เงินที่คุณจะใช้จ่ายในโครงการไปในกล่องนั้น ฉันไม่รู้นะว่ามันมีจำนวนมากมายแค่ไหน แต่มันกำลังทำให้ฉันกลายเป็นบ้าในขณะนี้
ที่รัก, ปัญหาเรื่องกล่องของคุณ มันรบกวนจิตใจฉัน จนทำให้ฉันเหมือนโดนทุบหัวให้แตกเป็นชิ้นเล็กๆ มันทำให้ฉันคิดในใจหลาย ๆ อย่างที่เกี่ยวกับคุณ และฉันขอร้องให้คุณเป็นผู้จัดการปัญหาเหล่านี้ด้วยตัวของคุณเอง เมื่อคุณเดินทางมาถึงประเทศไทย เพราะฉันจะไม่ทำการใดที่เป็นการสุ่มเสี่ยงต่อความไม่มั่นคงต่อฉัน หากไม่ได้รับสัญญาณของความปลอดภัย กรุณาปล่อยให้สมองน้อย ๆ ของฉันได้พักผ่อนอย่างไร้กังวลเกี่ยวกับคุณ
ที่รัก ฉันต้องขอโทษ ที่ต้องพูดความรู้สึกกับคุณตรงๆ ซึ่งมันคงไม่มีประโยชน์อันใด ที่เราจะปิดบังความรู้สึกต่อกัน ฉันหวังว่าคุณคงเข้าใจความรู้สึกของฉันในขณะนี้
ฉันรักคุณเสมอ
ฝน