Alice wakes to the smell of Keemun

Alice wakes to the smell of Keemun laced with rose petals and orange peel.

She stretches languidly, savoring the feel of worn cotton sheets against her bare skin, and rolls over onto her stomach. Tarrant has thrown on one of her dressing gowns—curiously charming, if rather ill-fitting—and donned his hat, which had got tossed halfway across the room in their rush to undress each other a little over two hours before. He kneels before the bedside table, his attention fixed upon the tea tray that he's brought up from the kitchen, contemplating Alice's sugar bowl with spoon in hand.

"I have noted with some interest your wardrobe's general lack of corsetry," he murmurs, sneaking a bashful sidelong glance at her. "Naughty. Likewise, your collection of stockings is lacking. At least I shall always be able to see your legs."

Alice wriggles until the sheets are down far enough that she can kick them off.

"You can see my legs any time you like. Three lumps, please," she adds.

Tarrant's eyes glaze over for a few seconds, as if he's distracted by the swishing of her ankles, but he recovers himself quickly, scooping three lumps of sugar into her cup and four into his own. As he stirs each one briskly, Alice can't help but note, just as she had earlier, that his hands look peculiar without their usual accoutrements and bandages. Life under Mirana's rule has been good to him, leaving only faint scars. Alice restrains the urge to reach out and draw his index finger to her mouth.

"One for you," he says, offering her the cup into which he'd put four, "and one for me." He rises with his cup cradled carefully in both hands and walks around to the other side of the bed, where he props up one of the pillows and settles down beside Alice. She turns her head to look at him, taking a sip of her tea. Perfect.

"I brought it all the way from Hong Kong," she tells Tarrant, carefully shifting into a sitting position so that she can lean against him. "I still haven't got the knack for brewing a perfect cup, but you've done a whole pot on your first try. It's hardly fair."

Tarrant tsks at her, downing half his cup in one gulp. "I've met my fair share of teas, young lady, over time—and yes, I know I've made a rhyme. If you listen closely enough, the leaves tell you precisely how to brew them." He pauses for a moment, reaching out to wistfully stroke Alice's hair. "Tell me, how old are you?"

"I shall be twenty-one in two months' time," she answers, balancing her teacup on her knees. "And what about you? I don't think I've ever asked. Not that it matters."

Tarrant's fiery eyebrows knit in contemplation. "Well, you see—last I counted, I was perhaps thirty-six. But years keep sneaking away every once and a while, the devilish things! Once, not that long ago, I could have sworn I was only thirty-two. Or twenty-nine. But they always come back in the end. Yes. They always return to haunt you."

Alice sets her almost-empty teacup aside on the tray, twisting sideways against him so that she can drape one leg across his lap. "You needn't worry about it," she says softly in his ear. "I'm not counting. Besides, you've looked exactly the same for as long as I can remember." Which isn't exactly true, not anymore: there's the matter of his hands, which look healthier, and his hair, which has unquestionably got longer.

"In which case, I fear you shall tire of me rather quickly," he sighs, dropping his own empty cup on the floor. "Especially since I haven't the faintest idea why a raven is like a writing desk, or whether or not I'm the one who has dreamed up you."

Alice slips one hand beneath the dressing gown and pinches Tarrant's hip. Hard. He yelps and tries to roll off the bed, but Alice keeps him exactly where she is, adding both arms to the leg she's got wrapped around him. She makes a big show of pinching herself in the same spot, shivering slightly when Tarrant grabs her wrist.

"Stop that!" he scolds. "Those scars on your arm are quite enough, thank you."

Alice eyes what's left of the wounds once inflicted by the Bandersnatch and shrugs. "I'm quite pleased that they scarred, actually. I've come to regard them as a badge of honor. Even a token of friendship, though that probably sounds quite mad."

Tarrant strokes the marks with his rough fingertips, as if he'd gladly erase them.

"You ought to have let Chess tend them," he says, bending to kiss each scar in turn. "The point is that the Bandersnatch hurt you, which thought I can bear no more than the knowledge that I hurt you, too. Quite badly, I think."

Alice gives him a questioning look, using her elbow to tilt his head up. "When?"

Tarrant lowers his eyes, his pale cheeks turning faintly pink.

"Oh, for heaven's sake," Alice mutters. "It was hardly as bad as all that. And your coat was very warm. My bed at the Embassy felt like ice by comparison. It was wretched."

"Your bed here is nothing like ice," says Tarrant, lowering his head to kiss between her breasts. "It is entirely like freshly baked scones. Or tea-cakes with sultanas."

Alice blushes, sweeping off his hat. "Whatever gave you such a wicked idea?"

Tarrant tweaks her right nipple, his face buried lower now, at her navel. He licks a warm streak down her belly, leaving a soft kiss between her legs.

Alice squirms and tugs impatiently at the dressing gown. "You'll stretch it if you wear it any longer! Then, I shan't be able to wear it at all. I'll have to wander about naked."

Reluctantly, Tarrant raises his head and blinks at her, as if he's lost focus again.

"One by one, I'll stretch them all," he vows, his voice dark with a familiar burr.

Alice cradles his face between her palms. "Tarrant," she whispers.

He blinks again, as if seeing where he is for the first time, and then looks up at her, vaguely afraid. "Writing desk," he says under his breath. "Raven. I mean—scones. No. I'm fine." He frowns. "Alice, if I'm dreaming, then that means none of this is—"

"Shhh," she soothes him. "It's all real. But at least now you know how I felt."

"It's a terrible feeling," he admits, turning his face in order to kiss her palm. "The part where one thinks one is dreaming, I mean. The rest of it is exquisite. Impossible."

"Only if you believe it is," Alice says, and hauls Tarrant up for a kiss.

She's content to lie back this time and let him do what he will, the urgency of her fever largely spent. Much though she loves looking down on him as her hair falls around them like a curtain, a canopy to shield them from prying eyes, she finds new wonder in being able to see his features clearly, undimmed by the shadow she casts. He breathes her name in moans and half-whispers, and when he seems to drift—for they're moving slowly, so very slowly this time, no sign of their usual hurry—she finds that closing him in a firm, insistent grip is enough to remind him of the task at hand.

"You should take me now," Alice gasps in Tarrant's ear, surprised at her own boldness.

"That's an excellent idea," he agrees, far too capable of speech for Alice's liking.

There is still some pain, just as there was earlier, but Alice isn't about to let him know it. He kisses her deeply, as if he hopes it might serve as a distraction, but, ever impatient, Alice locks her ankles at the small of his back, forcing his careful thrust forward into something fiercer, more urgent. His cry is wordless. Perfect.

It lasts longer this time, too, which Alice had not thought possible. She falls first, trembling, wracked with pleasure, unable even to push his name past her lips. Not fair, she thinks, but he's falling after her now, their bodies slicked with sweat, limbs entangled, and the dressing gown decidedly ripped along one shoulder seem where Alice bunched her fist in it too tightly. They finally collapse, still and panting.

"I'll mend it for you," Tarrant says hoarsely, kissing the top of her head. "No. I shall make you a new one. And perhaps a corset or two, not to be worn under clothing."

Alice yawns, losing her fingers in his tangled hair. "Will you still call me naughty?"

"Always," replies Tarrant, fondly. "As will your mother, I shouldn't wonder."

"She'll expect us to get married, you know," Alice muses. "So will Margaret."

"Weddings are delightful," says Tarrant, propping his chin up on her breastbone. "So many new heads to hat! I should like that very much."

"And we'll have to have a second one," Alice continues. "In Underland, you see."

"Practice makes perfect," replies Tarrant, with a daft smile. "With weddings and tea."

Alice grins back at him, combing out his hair. "Indeed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อลิซตื่นกลิ่นของ Keemun เจือด้วยกลีบกุหลาบและสีส้มเปลือก. เธอเหยียดระทวย, savoring ความรู้สึกของผ้าปูที่นอนผ้าฝ้ายสวมใส่กับผิวเปลือยของเธอและม้วนมากกว่าบนท้องของเธอ แรนท์ได้โยนที่หนึ่งของเธอแต่งตัวชุด-อยากรู้อยากเห็นที่มีเสน่ห์ถ้าป่วยค่อนข้างกระชับและสวมหมวกของเขาซึ่งได้โยนฟากหนึ่งของห้องพักในการวิ่งของพวกเขาที่จะเปลื้องผ้าแต่ละอื่น ๆ น้อยกว่าสองชั่วโมงก่อน เขาคุกเข่าลงก่อนที่โต๊ะข้างเตียง, ความสนใจของเขาคงอยู่บนถาดน้ำชาที่เขาเติบโตขึ้นมาจากห้องครัวใคร่ครวญชามน้ำตาลของอลิซด้วยช้อนในมือ. "ผมได้ตั้งข้อสังเกตที่มีความสนใจบางอย่างขาดทั่วไปตู้เสื้อผ้าของคุณของ corsetry" เขาพึมพำ, ด้อม ได้อย่างรวดเร็วเอียง ๆ ขี้อายเธอ "ซน. ในทำนองเดียวกันเก็บของถุงน่องขาด. อย่างน้อยฉันมักจะสามารถมองเห็นขาของคุณ." อลิซเลื้อยจนแผ่นจะลงไกลพอที่จะทำให้เธอสามารถเตะพวกเขาออก. "คุณสามารถเห็นขาของฉันทุกครั้งที่คุณ เช่น. สามก้อนโปรด "เธอเสริม. ตาแรนท์ของมันมากกว่าไม่กี่วินาทีเช่นถ้าเขาฟุ้งซ่านโดย swishing ของข้อเท้าของเธอ แต่เขากู้ตัวเองได้อย่างรวดเร็วตักสามก้อนของน้ำตาลลงในถ้วยของเธอและสี่ออกเป็นของตัวเอง . ในขณะที่เขาขยับแต่ละเหยงอลิซไม่สามารถช่วย แต่ทราบเช่นเดียวกับที่เธอมีก่อนหน้านี้ว่ามือของเขามีลักษณะที่แปลกประหลาดโดยไม่ต้องสัมภาระปกติของพวกเขาและผ้าพันแผล ชีวิตภายใต้การปกครองของ Mirana ได้ดีกับเขาเหลือเพียงรอยแผลเป็นจาง ๆ อลิซยับยั้งการกระตุ้นที่จะเข้าถึงและวาดนิ้วชี้ของเขาไปที่ปากของเธอ. "หนึ่งสำหรับคุณ" เขากล่าวที่นำเสนอของเธอถ้วยเป็นที่เขาต้องการใส่สี่ "และหนึ่งสำหรับฉัน." เขาลุกขึ้นกับถ้วยของเขาประคองระมัดระวังในมือทั้งสองข้างและเดินไปรอบ ๆ เพื่อด้านอื่น ๆ ของเตียงที่เขา props หนึ่งของหมอนและ settles ลงข้างอลิซ เธอหันหัวของเธอจะมองไปที่เขาจิบชาของเธอ ที่สมบูรณ์แบบ. "ผมนำมันไปตลอดทางจากฮ่องกง" เธอบอกแรนท์อย่างระมัดระวังขยับลงในท่านั่งเพื่อให้เธอสามารถยันกับเขา "ผมยังไม่ได้มีความสามารถพิเศษสำหรับเบียร์ถ้วยที่สมบูรณ์แบบ แต่คุณได้ทำหม้อทั้งลองครั้งแรกของคุณ. มันแทบจะไม่ยุติธรรม." แรนท์ tsks ที่เธอลงมาครึ่งถ้วยของเขาในอึกเดียว "ฉันได้พบร่วมงานของฉันชาหญิงสาวเมื่อเวลาผ่านไปและใช่ฉันรู้ว่าฉันได้ทำสัมผัส. ถ้าคุณฟังอย่างใกล้ชิดพอใบบอกคุณได้อย่างแม่นยำวิธีการชงพวกเขา." เขาหยุดสักครู่เอื้อมมือออกไปจังหวะละห้อยผมของอลิซ "บอกฉันว่าคุณอายุ?" "ฉันจะเป็นยี่สิบเอ็ดในเวลาสองเดือน '" เธอตอบสมดุลถ้วยน้ำชาของเธอบนเข่าของเธอ "และสิ่งที่เกี่ยวกับคุณหรือฉันไม่คิดว่าฉันเคยถาม. ไม่ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ." คิ้วไฟแรนท์ของถักในการไตร่ตรอง "ดีที่คุณเห็นสุดท้ายฉันนับฉันอาจจะเป็นสามสิบหก. แต่ปีให้ด้อมออกไปทุกครั้งและในขณะที่สิ่งที่ชั่วร้ายที่สุด! เมื่อไม่นานที่ผ่านมาผมจะได้สาบานฉันเป็นเพียงสามสิบสอง หรือยี่สิบเก้า. แต่พวกเขามักจะกลับมาในที่สุด. ใช่. พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอนคุณ. "อลิซชุดของเธอถ้วยน้ำชาที่เกือบจะว่างเปล่ากันบนถาดบิดไปด้านข้างกับเขาเพื่อที่เธอจะพับขาข้างหนึ่งข้ามตักของเขา. "คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้" เธอกล่าวเบา ๆ ในหูของเขา "ผมไม่ได้นับ. นอกจากนี้คุณได้มองเหมือนกันให้นานที่สุดเท่าที่ผมจำได้." ซึ่งไม่เป็นความจริงว่าไม่ได้อีกต่อไป. มีเรื่องของมือของเขาที่ดูมีสุขภาพดีและเส้นผมของเขาซึ่งได้เด็ดได้อีกต่อไป"ซึ่งในกรณีนี้ฉันกลัวคุณจะยางของผมค่อนข้างรวดเร็ว" เขาถอนหายใจ, วางถ้วยที่ว่างเปล่าของตัวเองที่อยู่บนพื้น "โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ผมยังไม่ได้คิด faintest ว่าทำไมกาเป็นเหมือนโต๊ะเขียนหนังสือหรือหรือไม่ว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่มีความฝันถึงคุณ." อลิซหลุดมือข้างหนึ่งภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำและผลักสะโพกของแรนท์ อย่างหนัก เขา yelps และพยายามที่จะกลิ้งลงจากเตียง แต่อลิซทำให้เขาตรงที่เธอจะเพิ่มแขนทั้งสองขาของเธอได้รับการห่อรอบ ๆ ตัวเขา เธอทำให้การแสดงใหญ่ของการจับตัวเองอยู่ในจุดเดียวกันตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อแรนท์คว้าข้อมือของเธอ. "หยุดที่!" เขาดุ "รอยแผลเป็นจากผู้ที่อยู่ในแขนของคุณมีมากพอขอขอบคุณคุณ." ตาลิซสิ่งที่เหลือจากบาดแผลจากการต่อสู้ครั้งโดยแบนเดและ shrugs "ผมยินดีมากที่พวกเขามีแผลเป็นจริง. ฉันได้มาถือว่าเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศ. แม้จะเป็นสัญลักษณ์ของมิตรภาพ แต่ที่อาจฟังดูบ้าค่อนข้าง." แรนท์จังหวะเครื่องหมายด้วยปลายนิ้วหยาบของเขาราวกับว่า เขายินดีที่จะลบพวกเขา. "คุณควรจะมีให้พวกเขามีแนวโน้มที่หมากรุก" เขากล่าวดัดจะจูบแผลเป็นในการเปิดแต่ละ "ประเด็นก็คือว่าแบนเดทำร้ายคุณที่คิดว่าฉันสามารถแบกไม่เกินความรู้ที่ฉันทำร้ายคุณด้วย. ค่อนข้างดีผมคิดว่า." อลิซให้เขาดูซักถามโดยใช้ข้อศอกของเธอที่จะเอียงศีรษะของเขาขึ้น "เมื่อไหร่?" แรนท์ช่วยลดสายตาของเขาแก้มซีดของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูจาง ๆ . "โอ้เพื่อประโยชน์ของสวรรค์" อลิซพึมพำ "มันเป็นเรื่องที่แทบจะไม่ดีเท่าที่ทุกที่. และเสื้อของคุณอบอุ่นมาก. เตียงของฉันที่สถานทูตรู้สึกเหมือนน้ำแข็งโดยเปรียบเทียบ. มันเป็นทุกข์." "เตียงของคุณที่นี่ไม่มีอะไรเหมือนน้ำแข็ง" แรนท์กล่าวว่าการลดหัวของเขาไป จูบระหว่างหน้าอกของเธอ "มันเป็นทั้งหมดเช่นสโคนอบสดใหม่. หรือชาเค้กกับ sultanas." อลิซสีแดงกวาดออกจากหมวกของเขา "สิ่งที่ทำให้คุณเช่นความคิดที่ชั่วร้าย?" แรนท์ปรับแต่งหัวนมขวาของเธอใบหน้าของเขาถูกฝังอยู่ในขณะนี้ต่ำกว่าที่สะดือของเธอ เขาเลียแนวอบอุ่นลงท้องของเธอออกจากจูบนุ่มระหว่างขาของเธอ. อลิซและ squirms tugs อดทนในชุดแต่งกาย "คุณจะยืดมันถ้าคุณใส่มันได้อีกต่อไปแล้วฉันจะไม่สามารถที่จะสวมใส่มันเลย. ผมจะต้องเดินประมาณเปล่า." เต็มใจแรนท์ยกหัวของเขาและเธอกระพริบเช่นถ้า เขาสูญเสียโฟกัสอีกครั้ง. "หนึ่งโดยหนึ่งฉันจะยืดพวกเขาทั้งหมด" เขาสาบานเข้มเสียงของเขาที่มีเสี้ยนคุ้นเคย. อลิซประคองใบหน้าของเขาระหว่างฝ่ามือของเธอ "แรนท์" เธอกระซิบ. เขากระพริบอีกครั้งเช่นถ้าเห็นว่าเขาอยู่ที่ไหนเป็นครั้งแรกและจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอกลัวราง "โต๊ะเขียนหนังสือ" เขากล่าวภายใต้ลมหายใจของเขา "กา. ผมหมายถึง-โคน. ฉบับที่ผมสบายดี." เขาขมวดคิ้ว "อลิซถ้าฉันฝันแล้วนั่นหมายความว่าไม่มีล์นี้" "Shhh" เธอบรรเทาเขา "มันเป็นเรื่องจริง. แต่อย่างน้อยตอนนี้คุณรู้ว่าฉันรู้สึก." "มันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก" เขายอมรับว่าการเปลี่ยนใบหน้าของเขาเพื่อที่จะจูบเธอปาล์ม "ส่วนหนึ่งที่คิดว่าใครที่ฝันผมหมายถึง. ส่วนที่เหลือของมันเป็นที่สวยงาม. เป็นไปไม่ได้." "แต่ถ้าคุณเชื่อว่ามันเป็น" อลิซกล่าวและลากแรนท์สำหรับจูบ. เธอเป็นเนื้อหาที่จะนอนในเวลานี้ และให้เขาทำในสิ่งที่เขาจะเร่งด่วนไข้ของเธอส่วนใหญ่ที่ใช้ มาก แต่เธอก็รักมองลงมาบนเขาเป็นผมของเธอตกอยู่รอบตัวพวกเขาเช่นผ้าม่าน, หลังคาเพื่อป้องกันพวกเขาจาก prying ตาเธอก็พบว่าน่าแปลกใจในความสามารถในการดูคุณสมบัติของเขาอย่างชัดเจน undimmed โดยเงาเธอปลดเปลื้อง เขาหายใจชื่อของเธอในครวญครางและครึ่งกระซิบและเมื่อเขาดูเหมือนจะลอยสำหรับพวกเขากำลังจะย้ายอย่างช้าๆเพื่อให้ช้ามากเวลานี้ไม่มีสัญญาณของพวกเขาปกติรีบเธอพบว่าเขาอยู่ในการปิด บริษัท จับยืนหยัดเป็น พอที่จะทำให้เขานึกถึงงานในมือ. "คุณควรจะพาฉันตอนนี้" อลิซอ้าปากค้างในหูแรนท์ของแปลกใจที่ความกล้าหาญของเธอเอง. "นั่นคือความคิดที่ดี" เขาตกลงที่ห่างไกลที่มีความสามารถมากเกินไปในการพูดสำหรับความชอบของอลิซ. มี ยังคงเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่มีก่อนหน้านี้ แต่อลิซไม่เกี่ยวกับการที่จะให้เขารู้ว่ามัน เขาจูบเธออย่างลึกซึ้งเช่นถ้าเขาหวังว่ามันอาจจะทำหน้าที่เป็นสิ่งที่ทำให้ไขว้เขว แต่ใจร้อนเคยอลิซล็อคข้อเท้าของเธอที่เล็ก ๆ ของเขากลับบังคับให้ระวังแรงผลักดันไปข้างหน้าของเขาเป็นสิ่งที่รุนแรง, เร่งด่วนมากขึ้น เสียงร้องของเขาคือพูดไม่ออก ที่สมบูรณ์แบบ. มันเป็นเวลานานเวลานี้ด้วยซึ่งอลิซไม่ได้คิดว่าเป็นไป เธอหลงแรกสั่นทรมานกับความสุขที่ไม่สามารถแม้แต่จะผลักดันให้ชื่อของเขาที่ผ่านมาริมฝีปากของเธอ ไม่ยุติธรรมที่เธอคิดว่า แต่เขาลดลงหลังจากที่เธอตอนนี้ร่างกายของพวกเขา slicked ด้วยเหงื่อแขนขาพันกันยุ่งและเสื้อคลุมอาบน้ำฉีกเด็ดพร้อมไหล่ดูเหมือนที่อลิซพัวกำปั้นของเธอในมันแน่นเกินไป ที่สุดพวกเขาก็ยุบและยังคงหอบ. "ฉันจะซ่อมให้คุณ" แรนท์กล่าวว่าเสียงแหบจูบด้านบนของหัวของเธอ "ไม่ฉันจะทำให้คุณใหม่. และบางทีอาจจะรัดตัวหรือสองไม่ได้ที่จะสวมใส่ภายใต้เสื้อผ้า." อลิซ yawns สูญเสียนิ้วมือของเธอในผมพันกันของเขา "คุณจะยังคงโทรหาฉันซน?" "เสมอ" แรนท์ตอบด้วยความรัก "ในฐานะที่จะแม่ของคุณก็ไม่ควรสงสัย." "เธอจะคาดหวังว่าเราจะได้แต่งงานคุณรู้ว่า" อลิซแรงบันดาลใจ "ดังนั้นจะร์กาเร็ต." "งานแต่งงานเป็นที่น่ายินดีกล่าวว่า" แรนท์ propping คางของเขาขึ้นไปบนหน้าอกของเธอ "ดังนั้นหลายหัวใหม่หมวกผมชอบที่ควรเป็นอย่างมาก." "และเราจะต้องมีคนที่สอง," อลิซยังคง "ในอันเดอร์คุณเห็น." "การปฏิบัติทำให้สมบูรณ์" ตอบแรนท์ด้วยรอยยิ้มบ้า "ด้วยการจัดงานแต่งงานและชา." อลิซยิ้มกลับมาที่เขาออกหวีผมของเขา "แท้จริง