Of the 811 patients, 401 self-repor

Of the 811 patients, 401 self-reported having sleep disorders and 410 denied them. Patients were predominantly male (66%), 84% lived accompanied, and the majority was professionally inactive (76%). There were no statistically significant differences between the groups regarding age, gender, educational level, employment status, age of diagnosis, illness duration, and type of antipsychotic treatment.
Patients self-reporting sleep disturbances were significantly more symptomatic (mean (SD) BPRS 12.8 (8.27) versus 16.6 (9.43), ).
Patients self-reporting sleep disturbances presented significantly worse family support (Chi2 = 2.2636, ) and self-reported worse SWL in all domains (Table 1). Caregivers of patients with schizophrenia self-reporting sleep disturbances also reported worse SWL in all domains, as compared to caregivers of patients without subjective sleep disturbances (Table 1).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้ป่วย 811, 401 เองรายงานความผิดปกติของการนอนหลับและ 410 ปฏิเสธ ผู้ป่วยเป็นชาย (66%), 84% อาศัยอยู่หลัง ๆ และส่วนใหญ่ถูกใช้งานอย่างมืออาชีพ (76%) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่มเกี่ยวข้องกับอายุ เพศ ระดับการศึกษา สถานะการจ้างงาน อายุของการวินิจฉัย ระยะเวลาการเจ็บป่วย และชนิดของการรักษา antipsychotic ได้ตนเองรายงานสิ่งรบกวนการนอนหลับของผู้ป่วยได้มากอาการ (เฉลี่ย (SD) BPRS 12.8 (8.27) เทียบกับ 16.6 (9.43),) ผู้ป่วยที่รายงานตนเองนอนหลับรบกวนนำเสนอสนับสนุนครอบครัวแย่มาก (Chi2 = 2.2636,) และตนเองรายงานแย่ SWL ในโดเมนทั้งหมด (ตารางที่ 1) เรื้อรังของผู้ป่วยด้วยโรคจิตเภทรายงานตนเองนอนหลับรบกวนยังรายงาน SWL แย่ในโดเมนทั้งหมด เมื่อเทียบกับเรื้อรังของผู้ป่วยโดยไม่รบกวนการนอนหลับตามอัตวิสัย (ตาราง 1)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ของผู้ป่วย 811, 401 ตนเองรายงานที่มีความผิดปกติของการนอนหลับและ 410 ปฏิเสธพวกเขา ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นเพศชาย (66%), 84% อาศัยอยู่พร้อมและส่วนใหญ่เป็นงานอย่างมืออาชีพ (76%) ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างกลุ่มที่เกี่ยวกับอายุเพศระดับการศึกษาสถานะการจ้างงาน, อายุของการวินิจฉัยระยะเวลาเจ็บป่วยและประเภทของการรักษาโรคจิต.
ผู้ป่วยที่รายงานตนเองรบกวนการนอนหลับอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นอาการ (ค่าเฉลี่ย (SD) BPRS 12.8 (8.27) เมื่อเทียบกับ 16.6 (9.43)).
ผู้ป่วยที่รายงานตนเองนอนหลับที่นำเสนอการสนับสนุนจากครอบครัวมีนัยสำคัญยิ่ง (Chi2 = 2.2636) และตนเองรายงานแย่ลง SWL ในโดเมนทั้งหมด (ตารางที่ 1) ผู้ดูแลผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทรบกวนการรายงานตนเองนอนหลับยังมีรายงานที่เลวร้ายยิ่ง SWL ในโดเมนทั้งหมดเมื่อเทียบกับผู้ดูแลผู้ป่วยของผู้ป่วยโดยไม่รบกวนการนอนหลับอัตนัย (ตารางที่ 1)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากคุณผู้ป่วย , 401 self-reported มีความผิดปกติการนอนหลับและ 410 ปฏิเสธพวกเขา ผู้ป่วยส่วนใหญ่เป็นเพศชาย ( 66 เปอร์เซ็นต์ ) , 84% อยู่เป็นเพื่อน และส่วนใหญ่ถูกใช้งานอย่างมืออาชีพ ( 76% ) ไม่มีความแตกต่างกันระหว่างกลุ่มที่เกี่ยวกับอายุ เพศ ระดับการศึกษา สถานภาพการจ้างงาน อายุของการวินิจฉัยโรค ระยะเวลาการเจ็บป่วยและชนิดของการรายงานผู้ป่วยด้วยตนเอง . .
รบกวนการนอนหลับอย่างมีนัยสำคัญอาการเพิ่มเติม ( ค่าเฉลี่ย ( SD ) bprs 12.8 ( 8.27 ) และ 16.6 ( 9.43 ) )
รายงานผู้ป่วยด้วยตนเอง รบกวนการนอนหลับที่นำเสนอการสนับสนุนครอบครัวเลวลงอย่างมาก ( chi2 = 2.2636 ) และ self-reported เลวออกในโดเมนทั้งหมด ( ตารางที่ 1 )ของผู้ดูแลผู้ป่วยจิตเภทตนเองรายงานรบกวนการนอนหลับยังมีรายงานออกแย่ทุกโดเมน เมื่อเทียบกับผู้ดูแลผู้ป่วยโดยไม่รบกวนการนอนหลับ อัตนัย ( ตารางที่ 1 )