Alfred Damon Runyon (October 4, 188

Alfred Damon Runyon (October 4, 1880 – December 10, 1946) was an American newspaperman and author.
He was best known for his short stories celebrating the world of Broadway in New York City that grew out of the Prohibition era. To New Yorkers of his generation, a "Damon Runyon character" evoked a distinctive social type from the Brooklyn or Midtown demi-monde. The adjective "Runyonesque" refers to this type of character as well as to the type of situations and dialog that Runyon depicted.[4] He spun humorous and sentimental tales of gamblers, hustlers, actors, and gangsters, few of whom go by "square" names, preferring instead colorful monikers such as "Nathan Detroit," "Benny Southstreet," "Big Jule," "Harry the Horse," "Good Time Charley," "Dave the Dude," or "The Seldom Seen Kid." His distinctive vernacular style is known as "Runyonese": a mixture of formal speech and colorful slang, almost always in present tense, and always devoid of contractions. He is credited with coining the phrase "Hooray Henry", a term now used in British English to describe an upper-class, loud-mouthed, arrogant twit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัลเฟรดเดมอน Runyon (4 ตุลาคม 1880 – 10 ธันวาคม 1946) ได้มี newspaperman อเมริกันและผู้เขียนเขาถูกรู้จักกันดีในเรื่องสั้นของเขาฉลองภพบรอดเวย์ในนิวยอร์คที่เกิดขึ้นจากยุค Prohibition การ Yorkers ใหม่รุ่น "เดมอน Runyon อักขระ" evoked ชนิดสังคมโดดเด่นจากบรู๊คลินหรือมิดสีมอนด์ คำคุณศัพท์ "Runyonesque" อ้างอิงถึงชนิดของอักขระเช่นเดียวกับชนิดของสถานการณ์และกล่องโต้ตอบที่แสดง Runyon [4] เขาปั่นนิทานอันอ่อนหวาน และอารมณ์ขันที่ น่าไป hustlers นักแสดง อันธพาล ไม่กี่คนไป โดยที่ชื่อ "จัตุรัส" ร่วมค้นสีสันเช่น "นาธานดีทรอยต์ แทน"เบนนี่มา "บิ๊ก Jule," "Harry ม้า "ดีเวลา Charley,""Dave ครับ หรือ " Seldom Seen เด็ก" ลักษณะพื้นถิ่นตอนโดดเด่นของเขาเรียกว่า "Runyonese": ส่วนผสมของเสียงอย่างเป็นทางการและสีสันสแลง เกือบตลอดเวลา ในปัจจุบันกาล สะอาด ปราศจากหด เขามีเครดิตกับ coining วลี "Hooray เฮนรี" คำนี้ใช้ในภาษาอังกฤษแบบอังกฤษเพื่ออธิบายการชั้นสูง เสียงมาแล้วด้วย หยิ่งอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัลเฟรดเดมอน Runyon (4 ตุลาคม 1880 - 10 ธันวาคม 1946) เป็นชาวอเมริกันผู้สื่อข่าวและผู้เขียน.
เขาได้รับการรู้จักกันดีที่สุดสำหรับเรื่องสั้นของเขาเฉลิมฉลองโลกของบรอดเวย์ในนิวยอร์กซิตี้ที่งอกออกมาจากยุคห้าม เพื่อให้ชาวนิวยอร์กในรุ่นของเขาเป็น "เดมอน Runyon ตัวอักษร" ปรากฏชนิดสังคมที่โดดเด่นจากบรูคลิหรือ Midtown เดมี่ไฮโซ คำคุณศัพท์ "Runyonesque" หมายถึงชนิดของตัวละครตัวนี้เช่นเดียวกับชนิดของสถานการณ์และโต้ตอบที่ Runyon ภาพ. [4] เขาปั่นนิทานตลกและอารมณ์ของการเล่นการพนัน, โสเภณี, นักแสดงและเหล่าร้ายไม่กี่คนที่ไปด้วย " สแควร์ "ชื่อเลือก monikers สีสันแทนเช่น" นาธานดีทรอยต์ "," เบนนี่ Southstreet "," บิ๊ก Jule "" แฮร์รี่ม้า "," เวลาที่ดีชาร์ลี "," เดฟชายที่ "หรือ" การกระทำไม่ค่อยเด็ก " รูปแบบที่โดดเด่นของเขาพื้นถิ่นเรียกว่า "Runyonese" ส่วนผสมในการพูดอย่างเป็นทางการและคำสแลงที่มีสีสัน, เกือบตลอดเวลาในปัจจุบันกาลและมักจะไร้การหดตัว เขาให้เครดิตกับการสร้างวลี "ไชโยเฮนรี่" คำที่ใช้ในขณะนี้ในภาษาอังกฤษอังกฤษเพื่ออธิบายบนชั้นดังปากตำหนิหยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัลเฟรดเดม่อนรันเยิ้น ( 4 ตุลาคม 1880 – 10 ธันวาคม 2489 ) เป็นนักหนังสือพิมพ์ชาวอเมริกันและผู้เขียน เขาเป็นที่รู้จักดีที่สุดสำหรับ
เรื่องสั้นฉลองโลกของบรอดเวย์ในนิวยอร์กเมืองที่ขยายตัวออกจากข้อห้ามยุค ในนิวยอร์ก ในรุ่นของเขา , " เดม่อนรันเยิ้นตัวละคร " ปรากฏโดดเด่นทางสังคมประเภทจาก Brooklyn หรือ Midtown Demi Mondeคำคุณศัพท์ " runyonesque " หมายถึงชนิดของตัวละคร ตลอดจนประเภทของสถานการณ์และกล่องรันเยิ้นปรากฎ . [ 4 ] เขาเรียกอารมณ์ขันและอารมณ์นิทานของการพนัน , hustlers นักแสดง และอันธพาลน้อยที่ไปโดยชื่อ " จัตุรัส " ชอบชื่อเล่นสีสันเช่น " นาธาน ดีทรอยต์ แทน " เบนนี่ southstreet " ใหญ่ " จูล " แฮร์รี่ม้า " , " เวลาดี ชาร์ลี" เดฟ " เพื่อน " หรือ " ไม่ค่อยเห็นเด็ก สไตล์ " พื้นถิ่นโดดเด่นของเขาเป็นที่รู้จักกันเป็น " runyonese " : ส่วนผสมของคำพูดที่มีสีสันและสแลงเกือบตลอดเวลาในกาลปัจจุบัน และมักปราศจากการหด เขาเป็นเครดิตกับการสร้างวลี " ไชโย เฮนรี่ " , ระยะเวลาที่ใช้ในขณะนี้ในอังกฤษอธิบายชนชั้นสูงดังปากหยิ่ง
เอ๊ย .