factor placing the ankle at risk fo

factor placing the ankle at risk for initial or recurrent ankle sprain can be determined based on the history and physical examination of the athlete. A history of previous ankle injury, especially in athlete with recurrent sprains during the childhood or adolescent period, has been strongly correlated with weaker ankles prone to injuries in the third and fourth decades. Fiore and Leard noted that certain footwear and playing surfaces may add increased traction and rotation to prevent early foot release and may therefore potentiate ankle ligament injuries. Findings on physical examination contributihg to ankle sprains include peroneal muscle weakness, lateral ligament deficiency, generalized ligamentous laxity, joint adhesions, bony malalignment of the ankle joint, and a cavus or cavovarus foot. Kaumeyer and Malone noted that loss of flexibility of the gastrocnemius muscle may limit dorsiflexion, thereby increaseing subtalar supination and placing the ankle at high risk for injury.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถกำหนดสัดส่วนที่วางข้อเท้าที่มีความเสี่ยงในการเริ่มต้น หรือเกิดซ้ำข้อเท้าแพลงตามประวัติและตรวจร่างกายของนักกีฬา ประวัติของการบาดเจ็บข้อเท้าก่อนหน้านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในนักกีฬากับเคล็ดขัดยอกที่เกิดซ้ำในช่วงวัยเด็กหรือวัยรุ่นระยะเวลา มีการขอ correlated มีแนวโน้มที่จะบาดเท้าแกร่งในทศวรรษที่สาม และสี่ ฟิออเร่และ Leard ตั้งข้อสังเกตว่า รองเท้าแน่นอนและการเล่นพื้นผิวอาจเพิ่มขึ้นลาก และหมุนให้ช่วงเท้าออก และจึงอาจ potentiate บาดเจ็บเอ็นข้อเท้า พบในร่างกาย contributihg การเคล็ดขัดยอกข้อเท้ารวมถึงกล้ามเนื้อ peroneal ligamentous laxity, adhesions ร่วม ตั้งค่าทั่วไปอ่อนแอ ขาดเอ็นด้านข้าง malalignment bony ร่วมข้อเท้า และ cavus หรือ cavovarus เท้า Kaumeyer และโลนกล่าวว่า สูญเสียความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อ gastrocnemius อาจจำกัด dorsiflexion จึง increaseing subtalar supination และวางข้อเท้าบาดเจ็บเสี่ยงสูง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจัยการวางเท้าที่มีความเสี่ยงสำหรับการเริ่มต้นหรือกลับเป็นซ้ำแพลงข้อเท้าจะถูกกำหนดขึ้นอยู่กับการตรวจสอบประวัติศาสตร์และทางกายภาพของนักกีฬา ประวัติความเป็นมาของการบาดเจ็บที่ข้อเท้าก่อนหน้านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในนักกีฬาที่มีเคล็ดขัดยอกเกิดขึ้นอีกในช่วงวัยเด็กหรือระยะเวลาวัยรุ่นมีความสัมพันธ์อย่างมากกับข้อเท้าที่อ่อนแอมีแนวโน้มที่จะได้รับบาดเจ็บในทศวรรษที่สามและสี่ Fiore และ Leard ตั้งข้อสังเกตว่ารองเท้าบางอย่างและการเล่นพื้นผิวที่อาจเพิ่มแรงฉุดที่เพิ่มขึ้นและการหมุนเพื่อป้องกันไม่ให้ปล่อยเท้าต้นและดังนั้นจึงอาจมีอำนาจได้รับบาดเจ็บเอ็นข้อเท้า ผลการวิจัยใน contributihg การตรวจร่างกายกับเคล็ดขัดยอกข้อเท้ารวมถึงความอ่อนแอของกล้ามเนื้อ peroneal ขาดเอ็นด้านข้างทั่วไปหละหลวมเอ็น, adhesions ร่วม malalignment กระดูกข้อเท้าและ Cavus หรือเท้า cavovarus Kaumeyer และมาโลนตั้งข้อสังเกตว่าการสูญเสียความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อน่องอาจ จำกัด dorsiflexion จึง increaseing subtalar หงายและการวางเท้าที่มีความเสี่ยงสูงสำหรับการบาดเจ็บ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัจจัยการเสี่ยงสำหรับการเริ่มต้นหรือกลับเป็นซ้ำที่ข้อเท้าข้อเท้าแพลงสามารถพิจารณาจากประวัติและการตรวจร่างกายของนักกีฬา ประวัติของการบาดเจ็บที่ข้อเท้าก่อน โดยเฉพาะนักกีฬากับเคล็ดขัดยอกกำเริบในช่วงระยะเวลาในวัยเด็กหรือวัยรุ่น มีความสัมพันธ์อย่างยิ่งกับข้อเท้าที่อ่อนแอมักจะบาดเจ็บในทศวรรษที่สามและสี่ฟิโอ leard กล่าวว่ารองเท้าและบางและการเล่นพื้นผิวอาจเพิ่มการลากเพิ่มขึ้นและการหมุนเพื่อป้องกันไม่ให้ปล่อยเท้าก่อน จึงอาจเสริมบารมีการบาดเจ็บเอ็นข้อเท้า ผลการวิจัยในการตรวจร่างกาย contributihg การเคล็ดขัดยอกข้อเท้ารวมถึง peroneal กล้ามเนื้ออ่อนแอ , ด้านข้าง เส้นเอ็นขาด เอ็นพังผืดเอเชียทั่วไป , ข้อต่อmalalignment กระดูกของข้อเท้า และ คาวัส หรือ cavovarus เท้า kaumeyer แล้วมาโลนกล่าวว่า การสูญเสียความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อเกิดอาจ จำกัด เสียปาก งบ increaseing subtalar ซูพิเนชันและการวางคนที่มีความเสี่ยงสูงสำหรับการบาดเจ็บ