This in situ study investigated the

This in situ study investigated the secondary caries development in dentin in gaps next to composite and amalgam. For 21 days, 14 volunteers wore a modified occlusal splint containing human dentin samples with an average gap of 215 µm (SD = 55 µm) restored with three different materials: Filtek Supreme composite, Clearfil AP-X composite and Tytin amalgam. Eight times a day, the splint with samples was dipped in a 20% sucrose solution for 10 min. Before and after caries development, specimens were imaged with transversal wavelength independent microradiography, and lesion depth (LD) and mineral loss (ML) were calculated. The LD and ML of the three restoration materials were compared within patients using paired t tests (α = 5%). In total 38 composite samples (Filtek n = 19 and AP-X n = 19) and 19 amalgam samples could be used for data analysis. AP-X composite presented the highest mean values of LD and ML of the three restorative materials. Amalgam showed statistically significantly less ML (Δ = 452 µm × vol%) than the combined composite materials (p = 0.036). When comparing amalgam to the separate composite materials, only AP-X composite showed higher ML (Δ = 515 µm × vol%) than amalgam (p = 0.034). Analysis of LD showed the same trends, but these were not statistically significant. In conclusion, amalgam showed reduced secondary caries progression in dentin in gaps compared to composite materials tested in this in situ model.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษานี้ในแหล่งกำเนิดได้รับการพัฒนารองเกิดโรคฟันผุเนื้อฟันในช่องว่างที่อยู่ติดกับคอมโพสิต amalgam สำหรับวันที่ 21 อาสาสมัคร 14 สวม splint อาจต้องเคลือบการแก้ไขที่ประกอบด้วยตัวอย่างเนื้อฟันมนุษย์ที่มีช่องว่างเฉลี่ยของ 215 µm (SD = 55 µm) คืน ด้วยวัสดุที่แตกต่างกันสาม: ฎีกา Filtek คอมโพสิต คอมโพสิต Clearfil AP-X และ Tytin amalgam แปดวัน splint ตัวอย่างที่ถูกจุ่มลงในสารละลายซูโครส 20% สำหรับ 10 นาที ก่อน และ หลังการเกิดโรคฟันผุพัฒนา อย่างถูกแสดงภาพโดย มีความยาวคลื่นลอยอิสระ microradiography และคำนวณความลึกของแผล (LD) และการสูญเสียแร่ธาตุ (ML) LD และ ML วัสดุบูรณะสามถูกเปรียบเทียบในผู้ป่วยที่ใช้ทดสอบ t คู่ (α = 5%) ในจำนวนตัวอย่างรวมที่ 38 (Filtek n = 19 และ AP X n = 19) และตัวอย่าง amalgam 19 สามารถใช้สำหรับการวิเคราะห์ข้อมูล คอมโพสิต AP X แสดงค่าเฉลี่ยสูงสุดของ LD และ ML ของวัสดุบูรณะสาม Amalgam พบ ML น้อยอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (Δ = 452 µm × vol %) กว่าวัสดุผสมรวมกัน (p = 0.036) เมื่อเปรียบเทียบ amalgam เพื่อแยกวัสดุคอมโพสิต คอมโพสิต AP X เท่านั้นแสดงให้เห็นว่า ML สูง (Δ = 515 ไมครอน× vol %) กว่า amalgam (p = 0.034) วิเคราะห์ของ LD พบแนวโน้มเดียวกัน แต่เหล่านี้ไม่ได้มีนัยสำคัญทางสถิติ ในการสรุป amalgam แสดงความก้าวหน้าในการเกิดโรคฟันผุรองลงในเนื้อฟันในช่องว่างที่เมื่อเทียบกับวัสดุทดสอบในรูปแบบนี้ในแหล่งกำเนิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการศึกษาครั้งนี้การตรวจสอบแหล่งกำเนิดการพัฒนาโรคฟันผุรองในเนื้อฟันในช่องว่างติดกับคอมโพสิตและมัลกัม 21 วันที่ 14 อาสาสมัครสวมเฝือกสบฟันที่มีการปรับเปลี่ยนตัวอย่างเนื้อฟันมนุษย์ที่มีช่องว่างที่เฉลี่ย 215 ไมครอน (SD = 55 ไมครอน) การบูรณะด้วยสามวัสดุที่แตกต่างกัน Filtek ศาลฎีกาคอมโพสิต, คอมโพสิต CLEARFIL AP-X และมัลกัม Tytin แปดครั้งต่อวันเข้าเฝือกกับกลุ่มตัวอย่างที่ถูกจุ่มลงใน 20% วิธีการแก้ปัญหาน้ำตาลซูโครสเป็นเวลา 10 นาที ก่อนและหลังการพัฒนาโรคฟันผุตัวอย่างถูกถ่ายภาพที่มีความยาวคลื่นขวาง microradiography อิสระและความลึกแผล (LD) และการสูญเสียแร่ (ML) จะถูกคำนวณ เหอะและ ML ในสามของวัสดุบูรณะเปรียบเทียบภายในผู้ป่วยที่ใช้ทดสอบ paired t (α = 5%) ทั้งหมด 38 ตัวอย่างคอมโพสิต (n = Filtek 19 และ AP-X n = 19) และ 19 ตัวอย่างมัลกัมสามารถนำมาใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล AP-X คอมโพสิตนำเสนอค่าเฉลี่ยสูงสุดของ LD และ ML ในสามของวัสดุบูรณะ แสดงให้เห็นว่าการรวมกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติน้อย ML (Δ = 452 ไมโครเมตร×ฉบับ%) กว่าวัสดุคอมโพสิตรวม (p = 0.036) เมื่อเปรียบเทียบกับการรวมวัสดุคอมโพสิตที่แยกจากกันเพียง AP-X คอมโพสิตที่สูงขึ้นแสดงให้เห็น ML (Δ = 515 ไมโครเมตร×ฉบับ%) มากกว่ามัลกัม (p = 0.034) การวิเคราะห์แสดงให้เห็นแนวโน้ม LD เดียวกัน แต่เหล่านี้ไม่ได้มีนัยสำคัญทางสถิติ สรุปได้ว่าการรวมกันลดลงแสดงให้เห็นความก้าวหน้าของโรคฟันผุรองในเนื้อฟันในช่องว่างเมื่อเทียบกับวัสดุคอมโพสิตที่ผ่านการทดสอบในครั้งนี้ในแบบจำลองแหล่งกำเนิด