A still more radical critique of th

A still more radical critique of the current system
could draw on our findings about the moral intuitions that are embodied in the outrage
model. Our results suggest that these intuitions have a backward-looking, retributive
focus; that they appear to neglect issues of deterrence; that they treat corporations as
persons; and that they require punitive damages to be sensitive to the financial status of
the defendant. From the normative standpoint, some people have questioned each of these
aspects of the outrage model. Many observers believe that the social function of punitive
damages should be deterrence, not retribution (Landes and Posner, 1993; Polinsky and
Shavell, 1997). The view of the corporation as a person is problematic, and perhaps less
than perfectly robust: would potential jurors be swayed by the information that the people
who ultimately pay the punitive damages are stockholders, employees, and customers,
most of them individually powerless to change the behavior of the corporation? Questions
have also been raised about the justification for the common intuition that punitive damages
should be adjusted to the size of the defendant

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบปัจจุบันวิจารณ์ยังขึ้นรุนแรงสามารถวาดบนของเราค้นพบเกี่ยวกับ intuitions คิดคุณธรรมที่ได้รวบรวมไว้ในการข่มขืนแบบจำลอง ผลของเราแนะนำว่า intuitions คิดเหล่านี้มีการย้อนหลังดู retributiveความสำคัญ พวกเขาจะละเลยประเด็นของคน ว่า พวกเขาถือว่าบริษัทเป็นคน และพวกเขาต้องหาย punitive น้อยกับสถานะทางการเงินของจำเลย จากการมองของ normative บางคนได้ไต่สวนแต่ละเหล่านี้ด้านรุ่นข่มขืน ผู้สังเกตการณ์จำนวนมากเชื่อว่าการทำงานสังคมของโทษความเสียหายควรคน ไม่มา (สืและ Posner, 1993 Polinsky และShavell, 1997) ของบริษัทเป็นคนมีปัญหา และอาจจะน้อยกว่ากว่าแข็งแรงสมบูรณ์: ข้อมูลจะ swayed jurors เป็นไปได้ที่คนที่สุดจ่ายหาย punitive ใจ stockholders พนักงาน ลูกค้าส่วนใหญ่จะใช้แต่ละการเปลี่ยนแปลงลักษณะการทำงานของบริษัทหรือไม่ คำถามนอกจากนี้ยังได้รับการเลี้ยงเกี่ยวกับเหตุผลของการสัญชาตญาณทั่วไปความเสียหายนั้น punitiveควรปรับปรุงขนาดของจำเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิจารณ์ที่รุนแรงยังคงมากขึ้นของระบบปัจจุบันสามารถวาดกับผลการวิจัยของเราเกี่ยวกับสัญชาติญาณทางศีลธรรมที่เป็นตัวเป็นตนในชั่วร้ายรูปแบบ ผลของเราแสดงให้เห็นว่าสัญชาติญาณเหล่านี้มีย้อนหลังดูเวรกรรมโฟกัส; ที่พวกเขาดูเหมือนจะละเลยปัญหาของการป้องปราม; ที่พวกเขาปฏิบัติต่อ บริษัท เป็นคน; และที่พวกเขาต้องการที่จะค่าเสียหายเชิงลงโทษมีความไวต่อสถานะทางการเงินของจำเลย จากมุมมองเชิงบรรทัดฐานบางคนได้ถามแต่ละเหล่านี้ในแง่มุมของรูปแบบการข่มขืน ผู้สังเกตการณ์หลายคนเชื่อว่าฟังก์ชั่นทางสังคมของการลงโทษความเสียหายควรจะยับยั้งไม่ลงโทษ (Landes และ Posner, 1993; Polinsky และ Shavell, 1997) มุมมองของ บริษัท เป็นคนที่เป็นปัญหาและบางทีอาจจะน้อยกว่าที่ดีที่สุดที่มีประสิทธิภาพ: คณะลูกขุนที่อาจเกิดขึ้นจะได้รับเปี่ยมไปด้วยข้อมูลที่ว่าคนที่ในที่สุดจ่ายค่าเสียหายเชิงลงโทษเป็นผู้ถือหุ้นพนักงานและลูกค้าส่วนใหญ่ของพวกเขาทีไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของ บริษัท หรือไม่ คำถามที่ยังได้รับการยกขึ้นเกี่ยวกับเหตุผลสำหรับสัญชาตญาณทั่วไปที่ค่าเสียหายเชิงลงโทษควรมีการปรับขนาดของจำเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิจารณ์ยังรุนแรงมากขึ้นของระบบในปัจจุบันสามารถวาดบน
ค้นพบของเราเกี่ยวกับจริยธรรม สัญชาตญาณที่ถูก embodied ใน outrage
นางแบบ จากผลการศึกษาว่า สัญชาตญาณเหล่านี้มีย้อนหลังดู retributive
โฟกัส ที่พวกเขาดูเหมือนจะละเลยเรื่องของการป้องปราม ; ที่พวกเขาปฏิบัติต่อบริษัทในฐานะ
คนและที่พวกเขาเรียกร้องค่าเสียหายเชิงลงโทษจะไวต่อสถานะทางการเงินของ
จำเลย จากจุดยืนเชิงบรรทัดฐาน บางคนได้ถามแต่ละเหล่านี้
ด้านข่มขืนนางแบบ ผู้สังเกตการณ์หลายคนเชื่อว่าการทำงานของสังคมลงโทษ
ความเสียหายควรเสีย ไม่ใช่กรรม ( และประเทศพอสเนอร์ , 1993 ; polinsky และ
shavell , 1997 )มุมมองของ บริษัท เป็นบุคคลที่มีปัญหา และอาจจะน้อยกว่าแข็งแรงสมบูรณ์ :
jurors ศักยภาพถูก swayed โดยข้อมูลที่ประชาชนจ่ายค่าเสียหายค่าชดเชย
ที่สุดคือ ผู้ถือหุ้น พนักงาน และลูกค้าส่วนใหญ่ของพวกเขาจาก
อำนาจที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมของบริษัท คำถาม
ยังได้รับการยกเกี่ยวกับเหตุผลโดยสัญชาตญาณว่าค่าชดเชยความเสียหาย
ควรปรับให้ขนาดของจำเลย