Beech (Fagus) is a genus of deciduo

Beech (Fagus) is a genus of deciduous trees in the family Fagaceae, native to temperate Europe, Asia and North America. Recent classification systems of the genus recognize ten to thirteen species in two distinct subgenera, Engleriana and Fagus.[2][3] The Engleriana subgenus is found only in East Asia, and is notably distinct from the Fagus subgenus in that these beeches are low-branching trees, often made up of several major trunks with yellowish bark. Further differentiating characteristics include the whitish bloom on the underside of the leaves, the visible tertiary leaf veins, and a long, smooth cupule-peduncle. Fagus japonica, Fagus engleriana, and the species F. okamotoi, proposed by the bontanist Chung-Fu Shen in 1992, comprise this subgenus.[3] The better known Fagus subgenus beeches are high-branching with tall, stout trunks and smooth silver-grey bark. This group includes Fagus sylvatica, Fagus grandifolia, Fagus crenata, Fagus lucida, Fagus longipetiolata, and Fagus hayatae.[3] The classification of the European beech, Fagus sylvatica is complex, with a variety of different names proposed for different species and subspecies within this region (for example Fagus taurica, Fagus orientalis, and Fagus moesica[4]). Research suggests that beeches in Eurasia differentiated fairly late in evolutionary history, during the Miocene. The populations in this area represent a range of often overlapping morphotypes, though genetic analysis does not clearly support separate species.[5]

Within its family, the Fagaceae, recent research has suggested that Fagus is the evolutionarily most basal group.[6] The southern beeches (Nothofagus genus) previously thought closely related to beeches, are now treated as members of a separate family, Nothofagaceae. They are found in Australia, New Zealand, New Guinea, New Caledonia, Argentina and Chile (principally Patagonia and Tierra del Fuego).

The European beech (Fagus sylvatica) is the most commonly cultivated, although there are few important differences between species aside from detail elements such as leaf shape. The leaves of beech trees are entire or sparsely toothed, from 5–15 cm long and 4–10 cm broad. Beeches are monoecious, bearing both male and female flowers on the same plant. The small flowers are unisexual, the female flowers borne in pairs, the male flowers wind-pollinating catkins. They are produced in spring shortly after the new leaves appear. The bark is smooth and light grey. The fruit is a small, sharply three–angled nut 10–15 mm long, borne singly or in pairs in soft-spined husks 1.5–2.5 cm long, known as cupules. The husk can have a variety of spine- to scale-like appendages, the character of which is, in addition to leaf shape, one of the primary ways beeches are differentiated.[3] The nuts are edible, though bitter (though not nearly as bitter as acorns) with a high tannin content, and are called beechnuts or beechmast.

The name of the tree (Latin fagus, whence the species name; cognate with English "beech") is of Indo-European origin, and played an important role in early debates on the geographical origins of the Indo-European people. Greek φηγός is from the same root, but the word was transferred to the oak tree (e.g. Iliad 16.767) as a result of the absence of beech trees in Greece.[7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บีช (Fagus) เป็นพันธุ์ของต้นไม้ผลัดใบในครอบครัว Fagaceae พื้นเมืองหนาวยุโรป เอเชีย และอเมริกาเหนือ ระบบล่าสกุลรู้จักสิบถึงสิบสามชนิดในสองแตกต่างกัน subgenera, Engleriana และ Fagus [2] [3 พบเฉพาะในเอเชียตะวันออก] subgenus Engleriana และสะดุดตาแตกต่างจาก Fagus subgenus ในที่ beeches เหล่านี้มีต้นไม้แยกต่ำ มักจะขึ้นเป็นลำต้นหลักหลายมีเปลือกสีเหลือง ดอกสีขาวที่ด้านล่างของใบ เส้นใบโน้มที่มองเห็นได้ และแบบยาว เรียบ cupule-พาดอกลักษณะที่แตกต่างเพิ่มเติม ด้วย ลูกตา Fagus, Fagus engleriana และพันธุ์ F. okamotoi เสนอ โดย bontanist ฟูชุ Shen ใน 1992 ประกอบ subgenus นี้ [3] subgenus beeches รู้จักกันดีของ Fagus เป็นสูงสาขา มีสูง อ้วนกางเกงและเปลือกเรียบสีเทาเงิน กลุ่มนี้มี Fagus sylvatica เมาะลำเลิง Fagus แว่น Fagus, Fagus lucida, Fagus longipetiolata และ Fagus hayatae [3] การจัดประเภทของยุโรปบีช Fagus sylvatica มีความซับซ้อน ความหลากหลายของชื่อที่แตกต่างชนิดและชนิดย่อยในภูมิภาคนี้ (ตัวอย่างเช่น Fagus taurica, Fagus orientalis และ Fagus moesica[4]) การนำเสนอ วิจัยชี้ให้เห็นว่า beeches ในยูเรเซียแตกต่างในประวัติศาสตร์วิวัฒนาการ ค่อนข้างช้าในช่วงภูมิ ประชากรในพื้นที่นี้แสดงถึงช่วงมักจะเหลื่อม morphotypes ว่าวิเคราะห์พันธุกรรมชัดเจนสนับสนุนพันธุ์ [5]Within its family, the Fagaceae, recent research has suggested that Fagus is the evolutionarily most basal group.[6] The southern beeches (Nothofagus genus) previously thought closely related to beeches, are now treated as members of a separate family, Nothofagaceae. They are found in Australia, New Zealand, New Guinea, New Caledonia, Argentina and Chile (principally Patagonia and Tierra del Fuego).The European beech (Fagus sylvatica) is the most commonly cultivated, although there are few important differences between species aside from detail elements such as leaf shape. The leaves of beech trees are entire or sparsely toothed, from 5–15 cm long and 4–10 cm broad. Beeches are monoecious, bearing both male and female flowers on the same plant. The small flowers are unisexual, the female flowers borne in pairs, the male flowers wind-pollinating catkins. They are produced in spring shortly after the new leaves appear. The bark is smooth and light grey. The fruit is a small, sharply three–angled nut 10–15 mm long, borne singly or in pairs in soft-spined husks 1.5–2.5 cm long, known as cupules. The husk can have a variety of spine- to scale-like appendages, the character of which is, in addition to leaf shape, one of the primary ways beeches are differentiated.[3] The nuts are edible, though bitter (though not nearly as bitter as acorns) with a high tannin content, and are called beechnuts or beechmast.The name of the tree (Latin fagus, whence the species name; cognate with English "beech") is of Indo-European origin, and played an important role in early debates on the geographical origins of the Indo-European people. Greek φηγός is from the same root, but the word was transferred to the oak tree (e.g. Iliad 16.767) as a result of the absence of beech trees in Greece.[7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บีช ( ฟากัส ) เป็นสกุลของต้นไม้ผลัดใบในการปัสสาวะ ครอบครัวอบอุ่น พื้นเมืองของยุโรป เอเชีย และอเมริกาเหนือ ล่าสุดระบบการจำแนกของกุลจำสิบ 13 ชนิดสองแตกต่าง subgenera engleriana ฟากัส , และ [ 2 ] [ 3 ] engleriana subgenus พบเฉพาะในเอเชียตะวันออก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งความแตกต่างจากฟากัส subgenus ที่บีเชสต่ำกิ่งต้นไม้ มักประกอบด้วยหลายสาขาทรังค์กับเหลือง เปลือก อีกทั้งลักษณะรวมบานออกด้านล่างของใบ , ใบหลอดเลือดดำที่มองเห็นได้ ในระดับอุดมศึกษา และ cupule ยาว ก้านเรียบ ฟากัส จาปฟากัส , engleriana และชนิด F . okamotoi , ที่เสนอโดย bontanist ชุง ฟูเช็ง ในปี พ.ศ. 2535 ประกอบด้วย subgenus นี้ [ 3 ] รู้จักกันดี ฟากัส subgenus บีเชสจะสูงตามด้วย สูง ลำต้นแข็งแรง และเรียบ สีเทาเงิน เปลือก กลุ่มนี้รวมถึง ฟากัส sylvatica ฟากัส , grandifolia ฟากัส crenata ฟากัส lucida , , , longipetiolata ฟากัส และฟากัส hayatae . [ 3 ] การจัดหมวดหมู่ของบีชยุโรปฟากัส sylvatica มีความซับซ้อน มีความหลากหลายของชื่อที่แตกต่างกันสำหรับชนิดที่แตกต่างกันและชนิดย่อยเสนอภายในภูมิภาคนี้ ตัวอย่างเช่น taurica orientalis , [ moesica ฟากัส ฟากัส และ ฟากัส 4 ] ) งานวิจัยแสดงให้เห็นว่าบีเชสในยูเรเซียซึ่งค่อนข้างช้าในประวัติศาสตร์วิวัฒนาการในช่วงสมัยไมโอซีน ประชากรในพื้นที่นี้เป็นตัวแทนของช่วงมัก morphotypes ซ้อน แม้ว่าการวิเคราะห์พันธุกรรมไม่ชัดเจนสนับสนุนการแยกสายพันธุ์ [ 5 ]ภายในครอบครัวของการปัสสาวะ การวิจัยล่าสุดได้ชี้ให้เห็นว่าฟากัส เป็น evolutionarily กลุ่มแรกเริ่มที่สุด [ 6 ] บีเชสภาคใต้ ( nothofagus สกุล ) ที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับบีเชส ตอนนี้ถือว่าเป็นสมาชิกของครอบครัวที่แยก nothofagaceae . พวกเขาถูกพบในออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ , นิวกินี , นิวแคลิโดเนีย , อาร์เจนตินาและชิลี ( พละปาทาโกเนีย และ Tierra del Fuego )ยุโรปบีช ( ฟากัส sylvatica ) ส่วนใหญ่นิยมปลูก , แม้ว่า มีไม่กี่ที่สำคัญความแตกต่างระหว่างชนิด นอกเหนือจากรายละเอียดองค์ประกอบต่างๆ เช่น รูปร่างของใบ ใบของต้นบีชต้นไม้ทั้งหมดหรือเบาบางมีฟัน จาก 5 – 15 ซม. ยาว 4 - 10 ซม. กว้าง บีเชสเป็นโมนีเชียส มีทั้งดอกตัวผู้ และตัวเมียในต้นเดียวกัน ดอกไม้เล็ก ๆ unisexual ดอกไม้ที่เกิดในหญิงคู่ , ชาย catkins pollinating ดอกไม้ลม . พวกเขาผลิตในฤดูใบไม้ผลิหลังจากใบใหม่ปรากฏ เปลือกเรียบสีเทาอ่อน ผลมีขนาดเล็กอย่างรวดเร็ว 3 – 10 – 15 มิลลิเมตรยาวมุมนัทแบกเดี่ยวหรือคู่อ่อนเปลือก 1.5 – 2.5 ซม. ยาวทื่อ , ที่รู้จักกันเป็น cupules . แกลบสามารถมีความหลากหลายของใบ - ขนาดเหมือนอวัยวะ , ตัวละครซึ่งนอกจากรูปร่างใบ หนึ่งในวิธีหลักบีเชสเป็น [ 3 ] ถั่วที่กินได้ แต่ขม ( แต่ไม่เกือบเป็นขมเป็นลูกโอ๊ก ) มีปริมาณแทนนินสูง และจะเรียกว่า beechnuts หรือ beechmast .ชื่อของต้นไม้ ( ละตินฟากัสซึ่งเป็นชื่อพรรณไม้ ; เชื้อสาย , ภาษาอังกฤษ " บีช " ) ของอินโดประเทศยุโรป และมีบทบาทที่สำคัญในการอภิปรายในช่วงต้นของต้นกำเนิดทางภูมิศาสตร์ของอินโดยุโรปคน φηγόςกรีกมาจากรากเดียวกัน แต่คำที่ถูกย้ายไปยังต้นโอ๊ก ( เช่น เลียด 16.767 ) เป็นผลจากการขาดของบีชต้นไม้ในกรีซ [ 7 ]