The Journey - Creative Writing Essa

The Journey - Creative Writing Essay Final
As the door shut I could immediately feel my lungs gasping for air. I don’t know which made my heart panic most: the intrusive search through my bag, being strapped to my seat by a tight belt, or knowing that I was doing something wrong.For me, an airplane is the one place in the world that evokes every emotion in my body: sadness, happiness, anxiety, relief, fear, anticipation. It is also a vehicle for escape and change in my life.

For the past two years it has aided me in my everlasting battle against space, time and distance. It has allowed me to leave my stressful life behind and be with the one person who makes me feel complete. His ability to turn my sad days into happy ones and make me feel comfortable in my own skin has always been worth the journey.
The forbiddance of being in a long distance, serious relationship has always been an unspoken understanding between my parents and I. I almost feel that sometimes they should just hand-cuff me and throw me behind bars when I walk through that metal detector. But I must say that there is a certain element of excitement within my fear of being caught.

As I glanced out the window over the men throwing luggage around, the bright setting-sun pierced into my eyes. I slowly pulled down the small shade and shut out reality.
As the plane took off, I found myself gripping onto the armrests as if my life depended on it. The turbulence must have woken up the butterflies in my stomach and, all of a sudden, memories of the day we met flashed through my mind. I remembered feeling this exact feeling in my stomach, as if we were on a roller-coaster ride.
The cold, stale air from the air vent began to make me nauseous and chilly. I removed the fuzzy, red fleece blanket from the plastic bag and wrapped it around my body. It felt prickly but warm, like his hugs. I tried to wedge the tiny white pillow somewhere between the armrest and the window and as I put my head down and closed my eyes, I could feel the heartbeat of his chest.

I remembered how I use to crawl underneath my blanket every night only so my roommate would not be disturbed by the giggles and laughs of my nightly conversations. I started to fall asleep with a subtle smile on my face, like every night. I was abruptly woken up when the wheels of the plane hit the runway, much like the way my pounding alarm clock did every morning. Only this time I didn’t have to go through my day alone.
A heavy burden lifted off my shoulders and I felt a sense of relief, almost like getting away with a crime. The door opened up and I could finally breathe again. As I walked off the plane, through the airport and closer to him, I slowly forgot about everything that I left behind. And I didn’t look back.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเดินทาง - สุดท้ายเรียงความเขียนเชิงสร้างสรรค์เป็นประตูปิด ฉันสามารถรู้สึกว่าปอดของฉัน gasping สำหรับอากาศทันที ไม่ทราบที่ทำฉันตกใจหัวใจมากที่สุด: ค้นหาล่วงล้ำผ่านกระเป๋า ถูกมัดติดอยู่กับที่นั่ง ด้วยเข็มขัดแน่น หรือรู้ว่าที่ผมทำบางอย่างผิดปกติ สำหรับฉัน เครื่องบินเป็นสถานหนึ่งในโลกนี้ที่กระตุ้นทุกอารมณ์ในร่างกายของฉัน: เศร้า ความสุข ความวิตกกังวล บรรเทา ความกลัว ความคาดหมาย เป็นพาหนะสำหรับหลีกหนีจากความเปลี่ยนแปลงในชีวิตผ่านมาสองปี ก็ได้ช่วยผมในการต่อสู้ของฉันนิรันดร์กับพื้นที่ เวลา และระยะทาง ผมก็ได้ทิ้งชีวิตเครียด และอยู่กับบุคคลหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสมบูรณ์ ความสามารถของเขาเพื่อเปิดวันที่เศร้าของฉันเป็นคนมีความสุข และทำให้ผมมั่นใจในผิวของตัวเองได้เสมอคุ้มค่าการเดินทางForbiddance ในความสัมพันธ์ระยะไกล จริงจังได้เสมอความเข้าใจแม่นยำมากที่สุดระหว่างพ่อแม่ของฉันและฉัน ผมเกือบรู้สึกบางครั้งพวกเขาจะเพียงแค่มือกำไลฉัน และทิ้งฉันหลังบาร์เมื่อเดินผ่านเครื่องตรวจจับโลหะ แต่ต้องบอกว่า มีองค์ประกอบบางอย่างของเมืองภายในของฉันกลัวถูกจับเป็นผม glanced ออกไปนอกหน้าต่างเหนือผู้ชายโยนกระเป๋ารอบ สว่างดวงเจาะเข้าไปในตาของฉัน ผมค่อย ๆ ดึงร่มขนาดเล็กลง และปิดความจริงเป็นเครื่องบินเอาออก พบตัวเองจับลงบนวางแขนที่ว่าชีวิตของฉันขึ้นกับมัน เหตุการณ์ความวุ่นวายต้อง woken ผีเสื้อในท้องของฉัน และ ปุบปับ ความทรงจำวันที่เราพบประกายผ่านใจของฉัน ผมจำความรู้สึกนี้ความรู้สึกที่แน่นอนในท้องของฉัน เราได้นั่งรถไฟเหาะ-อากาศเย็น เก่าจากระบายอากาศเริ่มที่จะทำให้ฉัน nauseous และหิมะ ผมเอาผ้าห่มขนปุย สีแดงจากถุงพลาสติก และพันรอบร่างกายของฉัน มันรู้สึก อบอุ่น เช่นเขากอด แต่เต็มไปด้วยหนาม พยายามลิ่มหมอนสีขาวเล็ก ๆ อยู่ระหว่างหน้าต่างและวางแขน และเป็นผมวางหัวลง และปิดตาของฉัน ฉันสามารถรู้สึกของหน้าอกของเขาผมจำได้วิธีใช้การตระเวนใต้ผ้าห่มของฉันทุกคืนเพื่อให้เพื่อนร่วมห้องของฉันจะไม่ถูกรบกวน โดยหัวเราะคิกคักและหัวเราะฉันสนทนายามค่ำคืน ผมเริ่มจะหลับ ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า เช่นทุกคืน ทันทีผมก็ตื่นขึ้นเมื่อล้อของเครื่องบินตีรันเวย์ เหมือนวิธีของฉันนาฬิกาปลุกเต้นได้ทุกเช้า เฉพาะ เวลานี้ฉันไม่ต้องไปถึงวันที่ฉันคนเดียวภาระหนักยกขึ้นจากไหล่ของฉัน และฉันรู้สึกชื้น เช่นได้รับไปด้วยอาชญากรรม ประตูเปิดและอาจสุดท้ายหายใจอีกครั้ง ขณะที่ฉันเดินเครื่องบิน สนามบินและใกล้ชิดกับเขา ฉันช้าลืมเกี่ยวกับทุกอย่างที่ผมทิ้ง และผมไม่ได้มองย้อนกลับไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเดินทาง - เรียงความการเขียนเชิงสร้างสรรค์รอบชิงชนะเลิศ
ในฐานะที่เป็นประตูปิดฉันทันทีที่รู้สึกว่าปอดของฉัน gasping สำหรับอากาศ ผมไม่ทราบซึ่งทำให้หวาดกลัวหัวใจของฉันมากที่สุด: ค้นหาล่วงล้ำผ่านกระเป๋าของฉันถูกมัดติดอยู่กับที่นั่งของฉันโดยเข็มขัดแน่นหรือรู้ว่าฉันกำลังทำบางสิ่งบางอย่าง wrong.For ฉันเครื่องบินเป็นสถานที่เดียวในโลก ที่กระตุ้นทุกอารมณ์ในร่างกายของฉัน: ความโศกเศร้า, ความสุข, ความวิตกกังวลบรรเทาความกลัวความคาดหมาย นอกจากนี้ยังเป็นยานพาหนะสำหรับการหลบหนีและการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของฉัน. ที่ผ่านมาสองปีจะได้รับความช่วยเหลือฉันในการต่อสู้นิรันดร์ฉันกับพื้นที่เวลาและระยะทาง มันได้อนุญาตให้ฉันออกจากความเครียดในชีวิตของฉันที่อยู่เบื้องหลังและได้อยู่กับคนคนหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสมบูรณ์ เขามีความสามารถที่จะเปิดวันที่น่าเศร้าของฉันเป็นคนที่มีความสุขและทำให้ฉันรู้สึกสะดวกสบายในผิวของตัวเองได้เสมอคุ้มค่าการเดินทาง. forbiddance ของการอยู่ในระยะยาวความสัมพันธ์ที่จริงจังได้เสมอความเข้าใจที่ไม่ได้พูดระหว่างพ่อแม่ของฉันและฉันฉัน เกือบจะรู้สึกว่าบางครั้งพวกเขาก็ควรจะมือข้อมือฉันและโยนฉันอยู่หลังลูกกรงเมื่อฉันเดินผ่านเครื่องตรวจจับโลหะที่ แต่ผมต้องบอกว่ามีเป็นองค์ประกอบหนึ่งของความตื่นเต้นภายในกลัวของฉันถูกจับ. ขณะที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเหนือผู้ชายโยนกระเป๋าเดินทางรอบสดใสตั้งค่าดวงอาทิตย์เจาะเข้าไปในดวงตาของฉัน ฉันค่อยๆดึงลงสีขนาดเล็กและปิดออกความเป็นจริง. ในฐานะที่เป็นเครื่องบินเอาออกผมพบว่าตัวเองจับลงบนที่วางแขนราวกับว่าชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมัน ความวุ่นวายจะต้องตื่นขึ้นผีเสื้อในท้องของฉันและทั้งหมดในทันทีที่ความทรงจำของวันที่เราได้พบประกายผ่านใจของฉัน ผมจำความรู้สึกความรู้สึกตรงนี้ในกระเพาะอาหารของฉันเป็นถ้าเรานั่งรถไฟเหาะ. เย็น, เครื่องค้างจากช่องระบายอากาศเริ่มที่จะทำให้ฉันคลื่นไส้และอากาศหนาวเย็น ฉันออกเลือน, ผ้าห่มขนแกะสีแดงจากถุงพลาสติกและห่อมันไปรอบ ๆ ร่างกายของฉัน มันให้ความรู้สึกที่อบอุ่นเต็มไปด้วยหนาม แต่เหมือนกอดของเขา ผมพยายามที่จะลิ่มหมอนสีขาวเล็ก ๆ อยู่ที่ไหนสักแห่งระหว่างที่เท้าแขนและหน้าต่างและที่ผมใส่หัวของฉันลงและปิดตาของฉันฉันรู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของหน้าอกของเขา. ผมจำได้ว่าผมใช้ในการรวบรวมข้อมูลอยู่ใต้ผ้าห่มของฉันทุกคืนเท่านั้น เพื่อนร่วมห้องของฉันจะไม่ถูกรบกวนโดย giggles และหัวเราะของการสนทนายามค่ำคืนของฉัน ผมเริ่มที่จะหลับไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าที่บอบบางของฉันเช่นทุกคืน ผมตื่นขึ้นเมื่อจู่ ๆ ล้อของเครื่องบินตีรันเวย์เหมือนวิธีการที่นาฬิกาปลุกของฉันห้ำหั่นได้ทุกเช้า แต่คราวนี้ผมไม่ต้องไปผ่านวันของฉันคนเดียว. ภาระหนักยกออกจากไหล่ของฉันและฉันรู้สึกโล่งเกือบจะเหมือนได้รับไปกับความผิดทางอาญา ประตูเปิดขึ้นและในที่สุดผมก็สามารถหายใจอีกครั้ง ขณะที่ผมเดินออกจากเครื่องบินผ่านสนามบินและใกล้ชิดกับเขาฉันค่อยๆลืมเกี่ยวกับทุกอย่างที่ฉันทิ้งไว้ข้างหลัง และฉันไม่ได้มองย้อนกลับไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเดินทาง - การเขียนเรียงความขั้นสุดท้ายที่สร้างสรรค์เมื่อประตูปิดได้ทันที รู้สึกปอด gasping สำหรับอากาศ ไม่รู้ที่ทำให้ตื่นตระหนกใจที่สุด : ล่วงล้ำค้นหาผ่านกระเป๋าของฉันถูกผูกติดกับที่นั่ง โดยเข็มขัดแน่น หรือรู้ว่า ผมทำอะไรผิด สำหรับฉัน เครื่องบินมีที่เดียวในโลกที่ evokes ทุกอารมณ์ในร่างกายของฉัน : ความทุกข์ , ความสุข , ความวิตกกังวล , บรรเทา , ความกลัว , ความ มันยังเป็นรถเพื่อหลบหนี และการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของฉันสำหรับที่ผ่านมาสองปี มันได้ช่วยฉันในการต่อสู้ของฉันกับนิรันดร์ พื้นที่ เวลา และระยะทาง มันทำให้ผมต้องทิ้งชีวิตที่เคร่งเครียด หลังของฉันและมีบุคคลหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกสมบูรณ์ ความสามารถของเขาที่จะทำให้วันของฉันเศร้า เป็นคนมีความสุข และทำให้ผมรู้สึกสบายในผิวของตัวเองได้เสมอคุ้มค่าการเดินทางมีคำสั่งห้ามในเรื่องของระยะยาวความสัมพันธ์จริงจังได้เสมอ ความเข้าใจกันระหว่าง พ่อ แม่ และฉัน ฉันเกือบจะรู้สึกว่าบางทีพวกเขาควรจะมือข้อมือฉันและโยนฉันทิ้งไว้ข้างหลังเมื่อผมเดินผ่านเครื่องตรวจจับโลหะ . แต่ฉันต้องบอกว่ามีบางองค์ประกอบของความตื่นเต้นภายในความกลัวของฉันจะถูกจับฉันมองออกไปหน้าต่างมากกว่าผู้ชายโยนกระเป๋ารอบๆ บรรยากาศที่สดใสแสงแดดแทงเข้าไปในตาของฉัน ฉันค่อยๆ ดึงลงเงาขนาดเล็กและปิดจริงออกมาเป็นเครื่องบินออกไป , ฉันพบตัวเองจับลงบนเท้าแขนเป็นถ้าชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับมัน ความวุ่นวายต้องตื่น ผีเสื้อในท้องของฉัน จู่ๆ ความทรงจำในวันแรกที่เราเจอกันแว้บเข้ามาในจิตใจของฉัน ผมจำความรู้สึกความรู้สึกที่แน่นอนในท้อง เช่น ถ้าเราเป็นโรลเลอร์โคสเตอร์เย็นอากาศเก่าจากช่องลม เริ่มทำให้ฉันคลื่นไส้ และอากาศหนาวเย็น ฉันออกเบลอๆ ผ้าห่มขนแกะสีแดงจากถุงพลาสติก และห่อรอบร่างกาย มันรู้สึกเสียดสี แต่อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของเขา ฉันพยายามลิ่มหมอนสีขาวเล็ก ๆอยู่ระหว่างแขนและหน้าต่างและที่ผมวางหัวของฉันลงและหลับตา ผมรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจในหน้าอกของเขาผมจำได้ว่าผมใช้คลานอยู่ใต้ผ้าห่มของฉันทุกคืน เท่านั้น เพราะฉะนั้น รูมเมทของผมจะไม่ถูกรบกวนจากหัวเราะคิกคักและหัวเราะของการสนทนาประจำวันของฉัน ผมเริ่มจะหลับด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า เหมือนทุกคืน ผมชะงัก รู้สึกตัวตื่น เมื่อล้อของเครื่องบินชนรันเวย์มาก ชอบวิธีของฉันสั่นนาฬิกาปลุกทำทุกเช้า เวลานี้ ผมไม่ต้องไปผ่านวันของฉันคนเดียวภาระหนักที่ยกออกจากไหล่ของฉันและฉันรู้สึกโล่งอก เกือบจะเหมือนการเรียกเก็บกับอาชญากรรม ประตูเปิดขึ้น และในที่สุดฉันก็สามารถหายใจได้อีกครั้ง ขณะที่ผมเดินลงจากเครื่องบิน ผ่านสนามบินและใกล้ชิดกับเขา ผมก็ค่อยๆ ลืมทุกอย่างที่ผมทิ้งไว้ให้ และฉันก็ไม่หันกลับไป