DeathHaving discussed the concept o

Death
Having discussed the concept of life and suffering in Buddhism let us now turn to the related concept of death. As already discussed, death is an essential part of the human predicament. It is one of the conditioned and conditioning factors of the cycle of causes and effects (samsara) in which human beings exist. It is also shown that death is one of the central causes of the suffering of human existence.

Brain death and organ transplantation
Buddhism defines death in terms of the concepts of impermanence (anicca) and insubstantiality (anatta). The standard definition of death in Buddhist texts describes death as "the falling away, the passing away, the separation, the disappearance, the mortality of dying, the action of time, the breaking up of the aggregates, the laying down of the body."15 In this definition death is seen as the total dissolution of the five aggregates, the factors constituting the individual.
This Buddhist view of death is congruent with the concept of total brain death in the present discussion. The ceasing of the functioning of the high cortex does not constitute "death" in Buddhism. By recognizing that dying is a process and not an event such a total brain death view allows for a window of opportunity for the taking of organs for transplantation. It also provides protection against the pre-mature removal of organs. The ceasing of the functioning of the high cortex alone is only the death of the cortex and not of all other vital organs

The relationship between death and life
As the manifestation of the impermanence of life, death is not a one-time event but occurs at every moment of life. Since the aggregates are in a state of constant flux, birth (seen as arising) and death (seen as passing away) are always present in juxtaposition to each other. These momentary lives and deaths are one phase of the cycle. From another perspective death is nothing but the arising of the new state in place of the preceding one. This may be explained by means of an analogy with a house-gate. To one who is outside the house the gate is an entrance, whereas to the one inside the house it is an exit. But for both of them it is the same gate. Similarly, the preceding state in the cause and effect process is called birth, whereas its following state is viewed as death, although both of them belong to the same single process.
Hence in its analysis of the nature of existence Buddhism also places emphasis on the reality of death. It is through an understanding of death that we gain an understanding of life. Buddhists thus see the attempt made by people to define the meaning of life as an attempt to define the meaning of death. A man who defines death as merely one event in the unbroken cause - and -effect continuum should be able to rid himself of anxiety and then could live life to the fullest conquering the vicissitudes of life. But this is impossible without the full realization that life and death are two inseparable aspects of one entity.

The wheel of life and death
Buddhism agrees with the generally negative view that death is the fearful and disastrous culmination of an existence already marred by sorrow and suffering. This tragedy of death is magnified by the certainty of rebirth (again-arising) and the repetition of suffering and death (passing away) in samsara existence. That we are locked in the wheel of life and death is an indication of the fundamental emptiness of existence. The continuity and duration of life and death for each individual is incalculable, since if the collection of the bones of one person's repeated rebirth could be amassed, they would form a mountain of skeletons. This imprisonment in the round of existence, however, is neither arbitrary nor ordained by a huge power. It is rather the result of one's own deeds (kamma), good or bad. Through his deeds each person weaves his own web of fate. It is therefore in the power of each individual to either remain in the endless cycle or to escape from it. For in this cycle he is both cause and effect, the entire act or deed on the one hand, and, on the other hand, the consequence of the act. As an effect of his past deeds he is the product of the past. But as a cause he is a field of possibilities : he has the ability to gradually free himself from the past and to become whatever he wants to be.

Ways to cope with death
Buddhism places death at the heart of the human predicament while also recognizing it as the primary solution to this predicament. This religion has maintained that one cannot find liberation from the human predicament by denying death but only by confronting it. Therefore Buddhism does not condone a melancholic reaction to the death of those dear to us. What is necessary when death occurs is that we understand its meaning and cope with it in a realistic and intelligent manner.
As a means of solving the predicament of death Buddhism has developed special systematic techniques of meditative methods, called moranasati and asubha bhavana, to enable us to face the fact of our death with equanimity and understanding and ultimately to attain mibbana, in which there is neither life nor death. These meditations are concerned with concentration on the idea of death (moranasati) and actual observation of decomposing corpses (asubha bhavana). Through progressive stages of confronting and comprehending death the meditator is led towards control and freedom. The meditations give him an increased sense of non-attachment towards himself and the world as well as more control over his own mental development. In addition, these meditations further the process of freedom or liberation by revealing the impermanent and substantial nature of existence. As a result he is moved towards liberating wisdom (vijja)16 that would free himself from the clutch of the illusory Ego and its selfish desires, particularly the lust for life (bhava tanha), the craving for sensual pleasure (kama tanha), and the craving for the immaterial sphere (vibhava tanha)17 and ultimately from the wheel of life and death.

The spiritual importance of dying
As we have seen it the discussion on the concept of life, Buddhism considers every moment in life of great importance, for it is the moment in which one constructs one's own destiny, More emphasis, however, is placed on the last moment in life, or the dying process, in which all the five aggregates of existence are disintegrating. For in Buddhist thought in this last moment the last stage of consciousness (cuti vinana) of one's life is passing away to give place to a new stage of consciousness (patisanthi vinana), which will form another life by its new association with the new aggregates of existence. Even if the character of the new life is affected by the whole previous life, the nature of the last conscious state still contributes significantly to the quality of the ensuing one. If it is wholesome (kusala), this will produce a wholesome inauguration of the new life. Similarly, if it is unwholesome (akusala), the ensuing new life will be unwholesomely inaugurated.
Consequently, it is of great importance that special care should be given to enable the dying to die a "good death" i.e. a calm, and happy peaceful death which will occur only when the mind of the dying is clear and subtle, never be impaired by analgesics or sedatives. Impairment by drugs would affect the consciousness of the dying person and make it impossible to fill his mind with wholesome and happy thought.
In this respect Buddhism enriches the philosophy of the hospice movement, devoted to the full physical, psychological, social and special care of the dying, and reaffirms the significance of the dignity and importance of death and the need for spiritual care. Buddhism also teaches that removing one's thought focused on the pain of death can be done through specific meditations, which are usually mastered only after years of practice. By using these specific meditations one can transform oneself into a state of painlessness. In order to reach this understanding one has to be prepared to devote oneself to the study and the practice of meditation. Without his long and arduous effort no one can ever reach the stage. As this power is available to very few, the question of withholding pain-killing drugs and sedatives from those who have not made such preparation is a serious one.

Concluding Remarks
Buddhism can serve as a resource for the on-going discussion of bioethical issues which have arisen with new scientific knowledge and new circumstances of modern life. The Buddhist "middle way" ethic, based on the concept of interdependence, for example, is an alternative between the two extreme positions on abortion i.e. the pro-abortion view and its opposite. Similarly, the Buddhist emphasis on intention as the important ingredient in ethical decision is useful for our reflection on bioethical issues in the gray areas where ethical water becomes muddy and where one has to choose between the two evils. The Buddhist understanding of death as a process and not an event is another example. It supports the total brain death approach which prohibits the premature removal of organs for transplantation. Moreover, the Buddhist death-accepting attitude and the great spiritual importance it gives to the dying process can significantly contribute to the discussion on euthanasia and the care for the dying. This Buddhist approach to dying also implies the right to die (i.e. to let death comes naturally without fruitless treatment) of a person when there is no hope for recovery. The "letting-go-of-life" view is on alternative between act-utilitarian approach where the end justifies the means and the apposing deontological position. But since all the bioethical issues that have been under discussion today are the questions and challenges which Buddhism has not encountered before, Buddhism has to reflect on its traditional understanding in a new way to meet new circ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตายมีกล่าวถึงแนวคิดของชีวิตและทุกข์ในพระพุทธศาสนาให้เราตอนนี้เปิดให้แนวคิดที่เกี่ยวข้องของการเสียชีวิต เป็นการกล่าวถึง ตายเป็นส่วนสำคัญของทัพมนุษย์ มันเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องปรับอากาศ และปรับวงจรของสาเหตุและผล (samsara) ในมนุษย์ที่มีอยู่ นอกจากนี้ยังแสดงอยู่ว่า ตายเป็นสาเหตุของทุกข์ของมนุษย์อยู่กลางภาวะสมองตายและการปลูกถ่ายอวัยวะ ศาสนาพุทธกำหนดตายในแนวคิดของอนิจจัง (anicca) และ insubstantiality (อนัตตา) คำนิยามมาตรฐานของความตายในพุทธศาสนาข้อความอธิบายเป็น "ล้มการเก็บ การ passing เก็บ แยก การตายของการตาย การดำเนินการของเวลา การแบ่งค่าของผล การวางลงของร่างกาย หายตัวไป" 15 ในคำนิยามนี้ ตายถูกมองว่าเป็นการยุบรวม 5 ผล ปัจจัยที่แต่ละค่า มุมมองนี้พุทธตายเป็นแผง ด้วยแนวคิดของสมองเสียชีวิตที่รวมในการอภิปรายแสดง หยุดการทำงานของคอร์เทกซ์สูงเป็น "ตาย" ในพระพุทธศาสนา โดยตระหนักว่า ตายเป็นกระบวนการ และไม่มีเหตุการณ์ดังกล่าวรวมสมองตายมุมทำให้หน้าต่างของโอกาสสละอวัยวะปลูก นอกจากนี้ยังช่วยให้การป้องกันกำจัดก่อนผู้ใหญ่ของอวัยวะ หยุดการทำงานของคอร์เทกซ์สูงเพียงอย่างเดียวคือ เฉพาะตายตัวคอร์เทกซ์ และ ของอวัยวะสำคัญอื่น ๆ ไม่ความสัมพันธ์ระหว่างความตายและชีวิตเป็นยามอนิจจังของชีวิต ความตายไม่ได้เหตุการณ์เพียงครั้งเดียว แต่เกิดขึ้นในทุกช่วงเวลาของชีวิต เนื่องจากผลอยู่ในสถานะของไหลคง (เห็นเป็นเกิด) เกิดและตาย (เห็นเป็นตาย) อยู่เสมอใน juxtaposition กัน ชีวิตอับและตายเหล่านี้เป็นระยะหนึ่งของวงจร จากมุมมองอื่น ตายคืออะไรแต่เกิดรัฐใหม่แทนหนึ่งก่อนหน้านี้ นี้อาจจะอธิบาย โดยการเปรียบเทียบกับประตูบ้าน ผู้อยู่นอกบ้าน ประตูเป็นทาง โดยที่หนึ่งภายในบ้าน เป็นการออกจาก แต่ทั้งสองอย่างจึงเป็นประตูเดียวกัน ในทำนองเดียวกัน สถานะก่อนหน้านี้ในกระบวนการของเหตุและผลคือเกิด ขณะอยู่ในสถานะต่อไปนี้ดูเป็นตาย แม้ว่าทั้งสองอย่างเป็นกระบวนการเดียวกันดังนั้น ในการวิเคราะห์ธรรมชาติของการดำรงอยู่ของ พุทธศาสนาเน้นความเป็นจริงของการเสียชีวิต ได้ผ่านความเข้าใจเกี่ยวกับความตายที่เราได้รับความเข้าใจชีวิต พุทธจึงเห็นความพยายามที่ทำเพื่อกำหนดความหมายของชีวิตเป็นความพยายามที่จะกำหนดความหมายของชีวิตคน คนที่กำหนดความตายเป็นเพียงหนึ่งในสาเหตุที่ไม่เสียหาย - และ - ความต่อเนื่องของผลควรจะกำจัดตัวเองวิตกกังวลแล้ว สามารถใช้ชีวิตอย่างเต็มที่เอาชนะ vicissitudes ของชีวิต แต่ไม่ไม่เต็มบริบูรณ์ชีวิตและความตายที่สองด้านต่อเอนทิตีหนึ่งกงล้อแห่งชีวิตและความตายตกลงพระพุทธศาสนา มีมุมมองลบโดยทั่วไปว่าความตายน่ากลัว และร้ายสุดยอดของการดำรงอยู่แล้ว marred โดยความเสียใจและทุกข์ โศกนาฏกรรมนี้ตายเป็นขยายความแน่นอนของการเกิดใหม่ (อีกเกิด) และทำซ้ำความทุกข์ (ช่วยไป) ตายใน samsara ดำรงอยู่ ว่า เราจะถูกล็อคในวงล้อของชีวิตและความตายเป็นตัวบ่งชี้ของความว่างเปล่าที่พื้นฐานของการดำรงอยู่ ความต่อเนื่องและระยะเวลาของชีวิตและความตายสำหรับแต่ละบุคคลเป็น incalculable เพราะถ้าเก็บกระดูกเกิดใหม่ซ้ำของคนอาจจะอยู่ไว้ พวกเขาจะการภูเขาของโครงกระดูก คุกนี้ในรอบของการดำรงอยู่ อย่างไรก็ตาม คือไม่กำหนด หรือบวช ด้วยกำลังขนาดใหญ่ จึงเป็นผลของหนึ่งของการกระทำ (กรรม), ดี หรือไม่ดี ผ่านคำพูดของเขา แต่ละคนสานเว็บของชะตากรรมของเขาเอง ได้ดังนั้นในการใช้พลังงานของแต่ละคนอาจยังคงอยู่ในวงจรไม่รู้จบ หรือ จะหลบหนีจาก รอบนี้ เขาเป็นทั้งเหตุและผล ทั้งหมดดำเนินการ หรือรัฐบาลคง และ ในทาง กลับกัน ผลสืบเนื่องของการกระทำ เป็นลักษณะพิเศษของเขาผ่านการกระทำ เขาเป็นผลิตภัณฑ์ผ่านมา แต่สาเหตุเขาเป็นเขตไป: เขามีความสามารถใน การค่อย ๆ ฟรีตัวเองจากอดีต และเป็น สิ่งที่เขาอยากจะวิธีที่จะรับมือกับความตายพุทธสถานตายของสภาพบุคคลในขณะที่ยัง จดจำเป็นการแก้ปัญหาหลักการทัพนี้ ศาสนานี้มีรักษาไม่พบการปลดปล่อยจากสภาพมนุษย์ โดยการปฏิเสธการตาย แต่เพียง โดยเผชิญมัน ดังนั้น ศาสนาพุทธไม่ condone ปฏิกิริยาคับอกคับการตายของผู้ที่รักเรา สิ่งที่จำเป็นเมื่อเกิดตายคือ เราเข้าใจความหมาย และรับมือกับมันได้อย่างสมจริง และอัจฉริยะเป็นการแก้ไขสภาพความตาย พระพุทธศาสนาได้พัฒนาเทคนิคพิเศษระบบวิธีเข้าฌาน เรียก moranasati และ asubha บาวานาไพร เพื่อเผชิญกับความจริงของเราตาย equanimity และทำความเข้าใจ และในที่สุด บรรลุ mibbana ที่จะไม่มีชีวิตหรือตาย สมาธิเหล่านี้จะเกี่ยวข้องกับความเข้มข้นในความคิดของความตาย (moranasati) และเก็บข้อมูลจริงของพืชพันธุ์ศพ (asubha บาวานาไพร) ถึงขั้นก้าวหน้าเผชิญ และ comprehending ตาย meditator ที่เป็น led ควบคุมและเสรีภาพ สมาธิจะช่วยให้เขาความรู้สึกเพิ่มขึ้นไม่ใช่สิ่งที่แนบมาต่อตัวเอง และโลก ตลอดจนควบคุมพัฒนาจิตของตัวเองมากขึ้น นอกจากนี้ สมาธิเหล่านี้เพิ่มเติมกระบวนการเสรีภาพหรือปลดปล่อย โดยการเปิดเผย impermanent และพบลักษณะของการดำรงอยู่ ดังนั้น เขาถูกย้ายไปปลดภูมิปัญญา (วิชชา) 16 ที่จะฟรีตัวเองจากเงื้อมมือของอาตมา illusory และปรารถนาเห็นแก่ตัว หื่นสำหรับชีวิต (bhava tanha), อยากจะกระตุ้นความรู้สึกสุข (kama tanha), และการแกะสลักโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับเรื่อง immaterial (vibhava tanha) 17 และจากกงล้อแห่งชีวิตและความตายความสำคัญทางจิตวิญญาณของการตายเราได้เห็นการอภิปรายเกี่ยวกับแนวคิดของชีวิต ศาสนาพุทธพิจารณาทุกขณะในชีวิตสำคัญยิ่ง มันเป็นขณะที่หนึ่งสร้างชะตากรรมตัวเอง เพิ่มเติม แต่ เน้นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิต การตาย มี disintegrating เพิ่มที่ห้าของการดำรงอยู่ซึ่งทั้งหมด สำหรับในพุทธศาสนาคิดว่า ในขณะนี้ล่าสุด ผ่านขั้นของสติ (cuti vinana) ของชีวิตเก็บสถานที่ให้อีกขั้นหนึ่งของสำนึก (patisanthi vinana), ซึ่งจะเป็นอีกชีวิต โดยความสัมพันธ์ใหม่กับเพิ่มใหม่ของการดำรงอยู่ แม้ว่าจะมีผลต่อลักษณะของชีวิตใหม่ชีวิตก่อนหน้านี้ทั้งหมด ธรรมชาติสุดท้ายสติรัฐยังสนับสนุนอย่างมีนัยสำคัญคุณภาพของเพราะ ถ้ามันบริสุทธ์ (kusala), นี้จะผลิตนอกบริสุทธ์ของชีวิตใหม่ ในทำนองเดียวกัน ถ้าเป็น unwholesome (akusala), ชีวิตใหม่เพราะจะมี unwholesomely แห่งดังนั้น ได้ของดีที่ควรได้รับการดูแลพิเศษให้ตายตาย "ตายดี" คือความสงบ และมีความสุขสงบความตายซึ่งจะเกิดขึ้นเฉพาะ เมื่อจิตใจของตายเป็นชัดเจน และลึกซึ้ง ไม่มีความบกพร่องทางด้านกันหรือ sedatives ผลจากยาจะส่งผลกระทบต่อสำนึกของผู้ตาย และทำให้ไม่สามารถที่จะเติมจิตใจของเขา มีความคิดสรรค์ และมีความสุข ประการนี้ ศาสนาพุทธเพิ่มคุณค่าแก่ปรัชญาของขบวนการ hospice อุทิศเต็มร่างกาย จิตใจ สังคม และเอาใจตาย และ reaffirms ความสำคัญของความมีเกียรติและความสำคัญของการตายและต้องการการดูแลด้านจิตวิญญาณ ศาสนาพุทธสอนว่า เอาของหนึ่งความคิดเน้นความเจ็บปวดความตายสามารถทำผ่านสมาธิเฉพาะ ซึ่งมักจะได้ต้นฉบับหลังจากปีของการปฏิบัติ โดยสมาธิเหล่านี้เฉพาะ หนึ่งสามารถแปลงตัวเป็น painlessness เพื่อเข้าถึงความเข้าใจนี้มีการเตรียมพร้อมที่จะอุทิศตัวเพื่อการศึกษาและการฝึกสมาธิ โดยความพยายามของเขายาว และลำบาก ไม่เคยสามารถถึงขั้น พลังงานนี้มีน้อยมาก ถามระงับปวดฆ่ายาเสพติดและ sedatives จากผู้ที่ไม่ได้ทำการเตรียมดังกล่าวเป็นหนึ่งที่ร้ายแรง หมายเหตุสรุปพระพุทธศาสนาสามารถใช้เป็นทรัพยากรสำหรับการสนทนาในประเด็น bioethical ซึ่งได้เกิดความรู้ใหม่ทางวิทยาศาสตร์และสิ่งแวดล้อมใหม่ของชีวิตทันสมัย จริยธรรมของ "ทางสายกลาง" พุทธ ตามแนวคิดของอิสระเสรี เช่น เป็นทางเลือกระหว่างมากสองตำแหน่งในการทำแท้งเช่นมุมมองการทำแท้งที่สนับสนุนและเป็น ในทำนองเดียวกัน เน้นพุทธเจตนาเป็นส่วนผสมสำคัญในการตัดสินใจด้านจริยธรรมมีประโยชน์สำหรับเราสะท้อนปัญหา bioethical ในพื้นที่สีเทาที่น้ำจริยธรรมกลายเป็นโคลนและที่มีให้เลือกระหว่างความชั่วร้ายทั้งสอง พระพุทธศาสนาความเข้าใจเป็นกระบวนการและเหตุการณ์ไม่เป็นอย่างอื่น สนับสนุนวิธีการรวมสมองตายซึ่งห้ามไม่ให้เอาออกก่อนกำหนดอวัยวะปลูก นอกจากนี้ ทัศนคติยอมรับการตายของพุทธศาสนาและความสำคัญทางจิตวิญญาณมากให้กับกระบวนการตายสามารถมากร่วมสนทนากับการุณยฆาตและดูแลการตาย พุทธวิธีนี้ตายยังหมายถึงสิทธิที่จะตาย (เช่นให้ตายมาตามธรรมชาติโดยไม่ต้องรักษา fruitless) ของบุคคลเมื่อมีความหวังสำหรับการกู้คืนไม่ ดู "แจ้งไป--ชีวิต" อยู่บนทางเลือกระหว่างการกระทำเป็นประโยชน์วิธีที่สิ้นสุดจัดชิดพาหนะและตำแหน่ง deontological apposing แต่เนื่องจากประเด็น bioethical ทั้งหมดที่ได้รับภายใต้การสนทนาวันนี้มีคำถามและความท้าทายซึ่งไม่พบพระพุทธศาสนาก่อน พระพุทธศาสนามีถึงบนความเข้าใจดั้งเดิมในรูปแบบใหม่เพื่อตอบสนองใหม่ circ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตายมีการกล่าวถึงแนวคิดของชีวิตและความทุกข์ทรมานในพระพุทธศาสนาให้เราตอนนี้หันไปเกี่ยวข้องกับแนวคิดของการเสียชีวิต ตามที่กล่าวแล้วตายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของสถานการณ์ของมนุษย์ มันเป็นหนึ่งในปัจจัยที่ปรับอากาศและเครื่องของวงจรของสาเหตุและผลกระทบ (สังสารวัฏ) ซึ่งมนุษย์อยู่ มันยังแสดงให้เห็นว่าการตายเป็นหนึ่งในสาเหตุสำคัญของความทุกข์ทรมานของดำรงอยู่ของมนุษย์. สมองตายและการปลูกถ่ายอวัยวะพระพุทธศาสนากำหนดความตายในแง่ของแนวคิดของไม่เที่ยง (Anicca) และ insubstantiality (อนัตตา) นิยามมาตรฐานของการเสียชีวิตในตำราพุทธอธิบายการตายเป็น "ลดลงไปผ่านไปแยกการหายตัวไปตายของการตายการกระทำของเวลาที่ทำลายของมวลที่วางของร่างกาย "ความตาย 15 ในคำนิยามนี้ถูกมองว่าเป็นการสลายตัวทั้งหมดของห้ามวลรวมปัจจัยประกอบของแต่ละบุคคล. นี้มุมมองของชาวพุทธเสียชีวิตสอดคล้องกับแนวคิดของการตายของสมองโดยรวมในการอภิปรายในปัจจุบัน ยุติการทำงานของเยื่อหุ้มสมองสูงไม่ก่อให้เกิด "ความตาย" ในพระพุทธศาสนา โดยตระหนักถึงการตายว่าเป็นกระบวนการที่ไม่เหตุการณ์เช่นมุมมองสมองตายรวมช่วยให้หน้าต่างของโอกาสสำหรับการของอวัยวะสำหรับการปลูก นอกจากนี้ยังมีการป้องกันกำจัดก่อนวัยของอวัยวะ หายตัวไปของการทำงานของเยื่อหุ้มสมองสูงเพียงอย่างเดียวเป็นเพียงการตายของเยื่อหุ้มสมองและไม่ใช่ของอวัยวะที่สำคัญอื่น ๆ ทั้งหมดที่ความสัมพันธ์ระหว่างความตายและชีวิตในขณะที่การประกาศของไม่เที่ยงของชีวิตความตายไม่ได้เป็นเหตุการณ์เพียงครั้งเดียวแต่เกิดขึ้นที่ ช่วงเวลาของทุกชีวิต เนื่องจากมวลรวมที่อยู่ในสภาพของเหลวคงที่เกิด (มองว่าเป็นที่เกิดขึ้น) และความตาย (เห็นเป็นผ่านไป) มักจะอยู่ในการวางเคียงกันกับแต่ละอื่น ๆ เหล่านี้ชีวิตชั่วขณะและเสียชีวิตเป็นระยะหนึ่งของวงจร จากมุมมองอื่นตายคืออะไร แต่ที่เกิดขึ้นของรัฐใหม่ในสถานที่หนึ่งก่อน นี้อาจจะอธิบายได้โดยใช้วิธีการเปรียบเทียบกับบ้านประตู กับผู้ที่อยู่นอกบ้านเป็นประตูทางเข้าในขณะที่ให้เป็นหนึ่งในบ้านมันเป็นทางออก แต่สำหรับทั้งสองของพวกเขามันเป็นประตูเดียว ในทำนองเดียวกันรัฐก่อนหน้านี้ในสาเหตุและกระบวนการผลที่เรียกว่าเกิดในขณะที่รัฐต่อไปนี้ที่ถูกมองว่าเป็นความตายแม้ว่าทั้งสองของพวกเขาอยู่ในขั้นตอนเดียวเดียวกัน. ดังนั้นในการวิเคราะห์ลักษณะของการดำรงอยู่ของพระพุทธศาสนานอกจากนี้ยังให้ความสำคัญใน ความเป็นจริงของการตาย มันเป็นความเข้าใจของการเสียชีวิตที่เราได้รับความเข้าใจในชีวิตของนักการ ชาวพุทธจึงเห็นความพยายามที่ทำโดยคนที่จะกำหนดความหมายของชีวิตเป็นความพยายามที่จะกำหนดความหมายของการเสียชีวิตที่ ผู้ชายคนหนึ่งที่กำหนดความตายเป็นเพียงเหตุการณ์หนึ่งในสาเหตุทิว - ความต่อเนื่องและ -effect ควรจะสามารถกำจัดตัวเองของความวิตกกังวลและจากนั้นจะใช้ชีวิตให้เต็มที่ชนะผันผวนของชีวิต แต่นี้เป็นไปไม่ได้โดยไม่ต้องสำนึกเต็มว่าชีวิตและความตายเป็นสองด้านที่แยกออกไม่ได้ของกิจการหนึ่ง. ล้อของชีวิตและความตายพุทธศาสนาเห็นด้วยกับมุมมองเชิงลบโดยทั่วไปว่าการตายเป็นสุดยอดที่น่ากลัวและความหายนะของการดำรงอยู่เฉียดแล้วโดยความโศกเศร้าและความทุกข์ทรมาน. โศกนาฏกรรมแห่งความตายนี้เป็นภาพขยายโดยเชื่อมั่นของการเกิดใหม่ (อีกครั้งที่เกิดขึ้น) และการทำซ้ำของความทุกข์ทรมานและความตาย (ตาย) ในการดำรงอยู่สังสารวัฏ ว่าเราจะถูกขังอยู่ในวงล้อแห่งชีวิตและความตายเป็นข้อบ่งชี้ของความว่างเปล่าพื้นฐานของการดำรงอยู่ ต่อเนื่องและระยะเวลาของชีวิตและความตายสำหรับแต่ละบุคคลคือไม่แน่นอนเพราะถ้ากระดูกคอลเลกชันของการเกิดใหม่ซ้ำแล้วซ้ำอีกของคนคนหนึ่งที่สามารถนำมาไว้ด้วยกันพวกเขาจะเป็นภูเขาโครงกระดูก จำคุกนี้ในรอบของการดำรงอยู่ แต่จะไม่โดยพลการหรือออกบวชตามอำนาจมาก มันค่อนข้างเป็นผลมาจากการกระทำของตัวเองหนึ่ง (กรรม) ดีหรือไม่ดี ผ่านการกระทำของเขาแต่ละคนสานเว็บของตัวเองของชะตากรรม ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่อยู่ในอำนาจของบุคคลที่จะได้ทั้งยังคงอยู่ในแต่ละรอบไม่มีที่สิ้นสุดหรือที่จะหลบหนีจากมัน สำหรับในรอบนี้เขาเป็นทั้งเหตุและผลการกระทำทั้งหมดหรือโฉนดบนมือข้างหนึ่งและในทางกลับกันผลที่ตามมาของการกระทำ ในฐานะที่เป็นผลของการกระทำที่ผ่านมาของเขาที่เขาเป็นผลิตภัณฑ์ของที่ผ่านมา แต่เป็นสาเหตุที่เขาเป็นเขตของความเป็นไปได้: เขามีความสามารถที่จะค่อยๆปลดปล่อยตัวเองจากที่ผ่านมาและจะกลายเป็นสิ่งที่เขาอยากจะเป็น. วิธีการที่จะรับมือกับความตายสถานที่พุทธศาสนาเสียชีวิตที่เป็นหัวใจของสถานการณ์ของมนุษย์ในขณะที่ยังตระหนักถึงมันเป็นโซลูชั่นหลักในสถานการณ์นี้ ศาสนานี้ได้ยืนยันว่าหนึ่งไม่สามารถหาปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากสถานการณ์ของมนุษย์โดยการปฏิเสธการตาย แต่เผชิญหน้ากับมัน ดังนั้นพระพุทธศาสนาไม่เอาผิดปฏิกิริยาเศร้าไปสู่ความตายของผู้ที่รักเรา มีความจำเป็นอะไรเมื่อความตายที่เกิดขึ้นคือการที่เราเข้าใจความหมายและรับมือกับมันในลักษณะที่เป็นจริงและชาญฉลาด. เป็นวิธีการแก้สถานการณ์ของการตายของพระพุทธศาสนาได้มีการพัฒนาเทคนิคระบบพิเศษวิธีการเข้าฌานเรียก moranasati และ asubha bhavana การเปิดใช้งาน เราจะเผชิญกับความเป็นจริงของการเสียชีวิตของเราด้วยความใจเย็นและความเข้าใจและในที่สุดจะบรรลุ mibbana ซึ่งมีชีวิตไม่เป็นหรือตาย สมาธิเหล่านี้มีความกังวลกับความเข้มข้นในความคิดของการตาย (moranasati) และการสังเกตที่แท้จริงของการย่อยสลายศพ (asubha bhavana) ผ่านขั้นตอนการเผชิญหน้ากับความก้าวหน้าของการทำความเข้าใจและการตายของผู้ปฏิบัติที่นำไปสู่การควบคุมและเสรีภาพ สมาธิให้เขาความรู้สึกที่เพิ่มขึ้นไม่ใช่สิ่งที่แนบมาที่มีต่อตัวเองและโลกเช่นเดียวกับการควบคุมที่มากกว่าการพัฒนาจิตของตัวเอง นอกจากนี้สมาธิเหล่านี้ต่อกระบวนการของเสรีภาพหรือการปลดปล่อยโดยเผยให้เห็นอนิจจังธรรมชาติและมีความสำคัญของการดำรงอยู่ เป็นผลให้เขาจะย้ายไปทางภูมิปัญญาปลดปล่อย (วิชชา) ​​16 ที่จะปลดปล่อยตัวเองจากคลัทช์ของอาตมาจริงและความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของมันโดยเฉพาะอย่างยิ่งความต้องการทางเพศเพื่อชีวิต (bhava Tanha) ความอยากเพื่อความสุขของราคะ (กามารมณ์ Tanha) และ อยากสำหรับทรงกลมสาระสำคัญ (vibhava Tanha) 17 และในที่สุดจากล้อของชีวิตและความตาย. ความสำคัญทางจิตวิญญาณของการตายในขณะที่เราได้เห็นมันอภิปรายเกี่ยวกับแนวความคิดของชีวิตพุทธศาสนาจะพิจารณาช่วงเวลาในชีวิตมีความสำคัญมากทุกสำหรับมันเป็นช่วงเวลาในที่หนึ่งที่สร้างชะตากรรมของตัวเองหนึ่งเน้น ๆ แต่วางอยู่บนช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตหรือกระบวนการที่กำลังจะตายในที่ทุกห้ามวลรวมของการดำรงอยู่จะเปื่อยยุ่ย สำหรับในพุทธคิดว่าในช่วงเวลาที่ผ่านมาขั้นตอนสุดท้ายของการมีสติ (Cuti vinana) ของชีวิตหนึ่งจะผ่านไปให้สถานที่ที่จะเป็นเวทีใหม่ของสติ (patisanthi vinana) ซึ่งจะเป็นอีกชีวิตหนึ่งโดยสมาคมใหม่ที่มีมวลใหม่ ของการดำรงอยู่ แม้ว่าลักษณะของชีวิตใหม่ที่ได้รับผลกระทบจากชีวิตก่อนหน้าทั้งธรรมชาติของรัฐสติที่ผ่านมายังคงมีส่วนสำคัญกับคุณภาพของที่ตามมาอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้ามันเป็นความบริสุทธ์ (kusala) นี้จะก่อให้เกิดการริเริ่มสุทธ์ของชีวิตใหม่ ในทำนองเดียวกันถ้ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี (akusala) ต่อมาชีวิตใหม่จะได้รับการเปิดตัว unwholesomely. ดังนั้นจึงมีความสำคัญมากที่การดูแลเป็นพิเศษควรจะได้รับการเปิดใช้งานที่กำลังจะตายจะตาย "ตายดี" คือความสงบและมีความสุขที่เงียบสงบ ความตายที่จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อใจของผู้ตายที่มีความชัดเจนและละเอียดอ่อนที่ไม่เคยมีการด้อยค่าโดยยาแก้ปวดหรือยาระงับประสาท การด้อยค่าจากยาเสพติดจะมีผลต่อจิตสำนึกของคนที่กำลังจะตายและทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเติมเต็มความคิดของเขาด้วยความคิดสุทธ์และมีความสุข. ในแง่นี้พุทธศาสนาเสริมสร้างปรัชญาของการเคลื่อนไหวที่บ้านพักรับรองที่ทุ่มเทให้กับร่างกายเต็มรูปแบบทางด้านจิตใจสังคมและการดูแลเป็นพิเศษของ ตายและยืนยันอีกครั้งถึงความสำคัญของศักดิ์ศรีและความสำคัญของการเสียชีวิตและความจำเป็นในการดูแลทางจิตวิญญาณ พระพุทธศาสนายังสอนว่าการลบความคิดของคนที่มุ่งเน้นไปที่ความเจ็บปวดจากความตายสามารถทำได้ผ่านสมาธิที่เฉพาะเจาะจงซึ่งเป็นที่เข้าใจมักจะมีเพียงหลังจากปีของการปฏิบัติ โดยการใช้สมาธิที่เฉพาะเจาะจงเหล่านี้สามารถแปลงตัวเองเข้าสู่สถานะของความไม่ลำบาก เพื่อให้สามารถเข้าถึงความเข้าใจนี้จะต้องมีการเตรียมที่จะอุทิศตัวเองให้กับการศึกษาและการปฏิบัติของการทำสมาธิที่ ไม่มีความพยายามที่ยาวนานและยากลำบากของเขาไม่มีใครเลยที่สามารถเข้าถึงเวที ในฐานะที่เป็นอำนาจนี้สามารถใช้ได้กับน้อยมากคำถามที่หัก ณ ที่จ่ายยาเสพติดความเจ็บปวดฆ่าและยาระงับประสาทจากผู้ที่ยังไม่ได้เตรียมการดังกล่าวเป็นหนึ่งที่ร้ายแรง. the สรุปข้อสังเกตพุทธศาสนาสามารถทำหน้าที่เป็นแหล่งข้อมูลสำหรับการอภิปรายที่กำลังประเด็น bioethical ที่ จะเกิดขึ้นที่มีความรู้ทางวิทยาศาสตร์ใหม่และสถานการณ์ใหม่ของชีวิตทันสมัย ชาวพุทธ "ทางสายกลาง" จริยธรรมขึ้นอยู่กับแนวคิดของการพึ่งพาซึ่งกันและกันเช่นเป็นทางเลือกระหว่างสองตำแหน่งที่รุนแรงในการทำแท้งคือมุมมองโปรทำแท้งและตรงข้ามของตน ในทำนองเดียวกันความสำคัญทางพุทธศาสนาในความตั้งใจที่จะเป็นส่วนผสมสำคัญในการตัดสินใจทางจริยธรรมจะเป็นประโยชน์สำหรับการสะท้อนของเราในประเด็น bioethical ในพื้นที่สีเทาที่น้ำจริยธรรมกลายเป็นโคลนและสถานที่ที่หนึ่งจะต้องเลือกระหว่างสองชั่ว ความเข้าใจของการเสียชีวิตของชาวพุทธเป็นกระบวนการและไม่ได้เป็นเหตุการณ์ที่เป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง สนับสนุนแนวทางการตายของสมองรวมที่ห้ามการกำจัดก่อนวัยอันควรของอวัยวะสำหรับการปลูก นอกจากนี้ยังมีทัศนคติที่ตายยอมรับนับถือศาสนาพุทธและความสำคัญทางจิตวิญญาณที่ดีจะช่วยให้กระบวนการที่กำลังจะตายอย่างมีนัยสำคัญสามารถนำไปสู่การอภิปรายในนาเซียและการดูแลสำหรับที่กำลังจะตาย วิธีนี้พุทธตายหมายถึงสิทธิที่จะตาย (คือจะปล่อยให้ตายมาจากธรรมชาติโดยไม่ต้องรักษาผล) ของคนเมื่อมีความหวังสำหรับการกู้คืนไม่ "การปล่อยให้ไปของชีวิต" มุมมองที่อยู่ในระหว่างทางเลือกวิธีการกระทำประโยชน์ที่สิ้นสุด justifies วิธีการและ apposing ตำแหน่ง Deontological แต่เนื่องจากทุกปัญหา bioethical ที่ได้รับภายใต้การสนทนาในวันนี้มีคำถามและความท้าทายที่พุทธศาสนายังไม่ได้พบมาก่อนพุทธศาสนาที่มีการสะท้อนให้เห็นถึงความเข้าใจแบบดั้งเดิมในรูปแบบใหม่เพื่อตอบสนองความ circ ใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีความตายที่กล่าวถึงแนวคิดของชีวิตและความทุกข์ในพุทธศาสนาให้เราตอนนี้เปิดให้แนวคิดของความตาย ตามที่กล่าวแล้ว ความตายเป็นส่วนหนึ่งของพฤติกรรมมนุษย์ มันเป็นหนึ่งในเว็บไซด์ และเงื่อนไขปัจจัยของวัฏจักรของเหตุและผล ( Samsara ) ซึ่งมนุษย์มีอยู่นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าความตายเป็นหนึ่งในสาเหตุหลักของความทุกข์ของการดำรงอยู่ของมนุษย์ สมองและอวัยวะปลูกถ่ายตาย

พุทธศาสนานิยามความตายในแง่ของแนวคิดของความไม่เที่ยง ( anicca ) และ insubstantiality ( อนัตตา ) นิยามมาตรฐานของการตายในพุทธศาสนาอธิบายข้อความตายเป็น " ลดลงไป , ผ่านไป , การแยก , การหายตัวไป ,อัตราการตายของความตาย การกระทำของเวลา การเลิกกันของมวลรวม วางของร่างกาย " ในความหมายนี้ ตาย 15 จะเห็นเป็นการละลายทั้งหมดของเบญจขันธ์ ปัจจัยประกอบแต่ละ
นี่พุทธมุมมองของความตายที่สอดคล้องกับแนวคิดของการตายของสมองทั้งหมดในการสนทนาปัจจุบันในส่วนของการทำงานของ สมองสูง ไม่ถือเป็นการ " ตาย " ในพุทธศาสนา โดยตระหนักว่าการตายคือ กระบวนการไม่เหตุการณ์เช่นตายสมองทั้งหมดดูให้สำหรับหน้าต่างของโอกาสสำหรับสละอวัยวะเพื่อการปลูกถ่าย . นอกจากนี้ยังให้การป้องกันก่อนผู้ใหญ่เอาอวัยวะในส่วนของการทำงานของสูงนอกคนเดียวคือความตายของ สมองและอวัยวะสำคัญอื่น ๆของทุกคน

ความสัมพันธ์ระหว่างชีวิตและความตาย
เป็นเครื่องของความไม่เที่ยงของชีวิต ความตายไม่ได้เป็นเหตุการณ์เพียงครั้งเดียว แต่เกิดขึ้นในทุกช่วงเวลาของชีวิต เนื่องจากมวลอยู่ในสถานะคงที่ฟลักซ์เกิด ( เห็นเป็นที่เกิดขึ้น ) และความตาย ( เห็นเป็นผ่านไป ) อยู่เสมอในการแต่ละอื่น ๆ ชีวิตและความตายเป็นชั่วขณะระยะหนึ่งของวัฏจักร จากอีกมุมมองของความตาย แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นของรัฐใหม่ในสถานที่ก่อนหน้านี้ . นี้อาจอธิบายได้ด้วยวิธีการคล้ายคลึงกับบ้านประตู คนที่อยู่ข้างนอกบ้าน ประตูที่เป็นทางเข้าส่วนคนที่อยู่ในบ้าน มันเป็นทางออก แต่ทั้งสองของพวกเขาเป็นประตูเดียวกัน ส่วนดัชนีสถานะ ในเหตุ และ ผลของกระบวนการเรียกว่าเกิด ในขณะที่ต่อไปนี้รัฐมองว่าความตาย แม้ว่าทั้งสองของพวกเขาอยู่ในขั้นตอนเดียวเดียวกัน ดังนั้นในการวิเคราะห์
ของธรรมชาติของชีวิตพุทธศาสนายังเน้นในความเป็นจริงของความตายมันผ่านความเข้าใจของความตายที่เราได้รับความเข้าใจในชีวิต พุทธศาสนิกชนจึงเห็นความพยายามที่ทำโดยคนที่จะนิยามความหมายของชีวิตเป็นความพยายามที่จะนิยามความหมายของความตายผู้กำหนดความตายเป็นเพียงเหตุการณ์หนึ่งในสาเหตุ - และผลต่อเนื่องไม่ขาดตอน น่าจะพ้นทุกข์แล้ว จะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ชัย vicissitudes ของชีวิต แต่มันเป็นไปไม่ได้โดยไม่มีความตระหนักเต็มชีวิตและความตายเป็นสองด้านแยกออกจากหนึ่งนิติบุคคล


ล้อของชีวิตและความตายพระพุทธศาสนายอมรับโดยทั่วไปว่า ความตาย คือ ลบ ดูน่ากลัวและร้ายสุดยอดของชีวิตแล้ว marred โดยความโศกเศร้าและความทุกข์ทรมาน โศกนาฏกรรมของการตายนี้เป็นภาพขยายโดยความแน่นอนของการเกิดใหม่ ( อีกอัน ) และ การทำซ้ำของความทุกข์ทรมานและความตาย ( ผ่านไป ) ในการดำรงอยู่ของไตรลักษณ์