BOMBAY CITY OF GOLD “The City of Go

BOMBAY CITY OF GOLD
“The City of Gold” is two place. People have been coming to Bombay for 300 years, hoping to make their fortune. But in their search for gold many have died. Their bodies were laid in a place known as Sonapur, which also means “the city of gold” since, according to an Indian saying, to die is to be turned to gold.
When the British first interested themselves in Bombay, a natural port on the west coast of India, 'the Island', as it was commonly called, consisted properly speaking of not one island but seven: these were grouped around an expanse of salt flats which, in the monsoon, became a dividing flood, but which, in drier seasons and at low tide, united the islands and was eventually to be reclaimed and made part of one whole.
The East India Company, which had been granted its charter by Queen Elizabeth I in 1600, had its eye on the place from the start, but it was then a Portuguese trading post on which the Dutch, too, had designs. Sixty years of man oeuvres and warlike forays were to elapse before the British Crown acquired the Island, almost absent-mindedly, as part of the dowry of Charles II's bride Catherine of Braganza. The only person at the time who seems to have appreciated the potential significance of this transfer was Antonio de Mello de Castro, the Viceroy of Goa, the main Portuguese colony down the coast. He wrote to his king: '... I for see the great trouble that from this neighborhood will result to the Portuguese, and that India will be lost on the same day on which the English nation is settled in Bombay.' Given the apparent insignificance of Bombay at this date, it was an amazingly prophetic statement.
Any account of the early decades of Bombay's British history leaves the reader wondering how it was that the whole enterprise did not flounder. How, amongst frequent deaths, internal disputes, shortage of funds, mutinies, a revolt, and attacks or threats of attacks from without from four separate but intermittently collusive enemies, did the town get founded at all? Yet it did Perhaps it is important to remember, in view of the dominating image of the high-minded Indian Civil Servant that we have inherited from the more recent past, that the early settlers in Bombay, as in the other two presidencies of Calcutta and Madras, were men of a very different cast. Whatever they lacked in integrity and moral fervor, and most of them lacked a great deal, they were at least courageous and determined in their self-seeking. The early name for the East India Company was The Company of Merchant Adventurers to the East Indies' and that indeed was what they were traders, bent on making personal fortunes. Some of their activities were frankly piratical, and all were carried out in a time when India was many months away from England so that neither immediate censure nor ready help could be expected from the Company servants at home. When Bombay be a Crown colony in 1665 it was obvious that its governance must be carried out with some semblance of order and decency But this was not easy to arrange.
Sir Humphrey Cooke arrived to find ' neither Government Justice' in the place. The Portuguese had already made themselves difficult toward the British and he paid them back in the same coin He annexed Mahim, one of the northern islands which had not been included in the final agreement, and attempted to confiscate Roman Catholic (i.e. Portuguese) plantations when the incumbents refused to renounce the Pope. (The amount of Bombay Island that actually belonged to the Crown, as distinct from just being in its sovereignty, consisted mainly of rock, drowned land and shoreline - a shoreline which, two hundred years later in the days of the great dock-building, was to become immensely valuable.) Cooke also got on the wrong side of the Moghul overlords of western India, and this in turn annoyed the East India Company servants who were then settled up the coast n Surat, the Company's headquarters in India. They had a "factory" (agency) in Surat, but the town was under the control of the Moghul Emperor Aurangzeb, and if relations with the Moghuls were bad this harmed trade. The Company also resented the way Cooke traded on his own account on the side although the Company was at that time supposed to have the monopoly of all trading in Bombay. (In fact almost all the early Governors transgressed this rule.)
Cooke was demoted, and a new Governor, Sir Gervase Lucas, was sent out from England. His story is typical in that he narrowly escaped capture by local Mahratta pirates before arriving in the place in November 1666, by the following year he was dead of 'a lethargy that held him twenty-four hours'. Neither he nor his successor were much more popular locally than Cooke had been, and one way and another Bombay seemed to be of so little use to the British that the Portuguese had hopes of being able to buy it back, and made un official overtures to Charles II on this subject. When this became known, the Company decided they had better acquire it for themselves: the King, uninterested in his distant island and chronically short of money, agreed to hand it over to them in exchange for a loan of £50,000, repay able at 6 percent interest, and a yearly rent of £10. The agreement declared the Company to be 'the true and absolute Lords and Proprietors of the Fort and the Island... their successors and assigns for evermore to be holden to us, our heirs and successors, as of the Manor of East Greenwich in the country of Kent, in free and common soccage.'
Thus did the Merchant Adventurers gain their first substantial possession and responsibility, and thus inconspicuously began the process which was one day to transform the British presence in India into what Gandhi referred to as 'the most powerful secret corporation the world has ever known'. In practice, over the next 190 years, the Government of Great Britain was, in piecemeal fashion to take back the powers it had so prodigally vested in the East India Company till at last the wraith of the Company faded away in 1858, the year after the Mutiny. But in 1668 the concept that the whole sub-continent of India might one day be administered by Britain can hardly have been a remote dream in any one's mind, the Company were no doubt sufficiently pleased with the clauses in the agreement that stated that under the terms of their charter their powers in Bombay were to apply to any other territory in India that they might acquire. The local Company men in Bombay were surprised as well as gratified when the news of the acquisition came through. The agreement had been signed in May 1668, but word of it did not reach Bombay till a passing ship brought mail in September.
By their charter, the Company were to collect all the revenues of Bombay, estimated at £2,833 per annum, make laws and see that they were enforced. Bombay was to be governed from Surat, with a resident Deputy Governor. People born on the island were to be reckoned natural subjects of Great Britain (another proviso that was to have unforeseeably far-reaching results) and were to be allowed free exercise of their religion. On their own account, the Company wanted to establish an English colony and expand trade, and for the first time it was envisaged that the port might become a center of ship building.
At this point there comes on the scene the man who is always considered the founding father of Bombay, Gerald Aungier. Sir George Oxinden, the Governor who was in charge when Bombay became Company property, was a Surat man with little interest in the new acquisition, but he died the following year, and Aungier, who already knew Bombay, took over. Three years later, in 1672, having tried in vain to get the Company to shift their center of government from Surat, he moved his own headquarters to Bombay, and devoted the next several years to laying out the city, which by God's assistance is intended to be built'.
The phrase has, in Bombay annals, become famous, but the inner significance is less readily recognized. Simply, Bombay was, like Leningrad and Washington but not like the archetypal European city upon which most general concepts of urban history are founded, a conscious creation, and furthermore an urban creation almost from the beginning. The classic concept of 'city' is of an agglomeration which has grown, by slow degrees, from a rural agricultural settlement to a prosperous village to a market town to a city, gradually acquiring the appurtenances of the final in carnation (large governmental or religious (edifices, etc.) along the way. But however valid this concept is for certain cities, particularly in Europe and even there its validity as a stereotype may be questioned in many instances it is invalid for Bombay or, for that matter, Calcutta. Bombay was never primarily an agricultural settlement, even using the term in the loosest sense: much of her eventual land surface went straight from semi wilderness to suburban occupation. And it was a city, the final apotheosis which most settlements never reach, which was envisaged from the first. It was wit goal in mind, rather than the ad hoc needs of his own day, that Aungier started construction.
It was he who established the Courts of Justice under English law, as promised by the agreement with the Crown; part of the original building, Mapla Por, was still standing in the Fort in the 1930s. He also builds new docks, a printing press and a mint to manufacture gold and silver coins for local use. He inaugurate a Company militia, the precursor to the East India Company Army which was eventually to become the Indian Army, plus a reserve force of local inhabitants who, on a feudal. System, were liable for sages. Under Aungier to the Armenians began to arrive.
One should not exaggerate. Aungier’s cise, which they do with as much grace as a cow might make a courtesy’. Instead of appropriating land like his predecessors, he called a meeting of local l

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บอมเบย์เมืองทอง "การเมืองของทอง" เป็นสถานที่ที่สอง คนได้รับมาไปบอมเบย์ 300 ปี หวังที่จะทำให้ชะตา แต่ในการหาทอง จำนวนมากได้เสียชีวิต ศพถูกวางในที่เรียกว่า Sonapur ซึ่งยัง หมายถึง "เมืองทอง" ตั้งแต่ ตามที่ว่าอินเดีย ตายจะนำทองเมื่อแรกอังกฤษสนใจเองในบอมเบย์ พอร์ตธรรมชาติบนเวสต์โคสต์ของอินเดีย 'เกาะ' เป็นมันมักเรียก ประกอบด้วยพูดอย่างไม่หนึ่งเกาะแต่เซเว่น: เหล่านี้ถูกจัดกลุ่มสถานหลากแฟลตเกลือซึ่ง ในมรสุม กลายเป็นน้ำท่วมแบ่ง แต่ซึ่ง ในฤดูแห้ง และ น้ำ สหเกาะ และในที่สุดจะถูกเรียกคืน และกลายเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมดหนึ่งบริษัทอินเดียตะวันออก ซึ่งได้รับอนุญาตของกฎบัตร โดยควีนเอลิซาเบธ ใน 1600 ผมของตากับสถานที่ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ถูกแล้วโปรตุเกส trading post ที่ดัตช์ เกินไป มีการออกแบบ หกสิบปีคน oeuvres และ warlike forays ได้นั่นก่อนมงกุฎอังกฤษมาเกาะ เกือบ absent-mindedly เป็นส่วนหนึ่งของสินสอดเจ้าสาวชาร์ลส์ II ของแคทเธอรีอบรากันซา คนเดียวในเวลาที่ดูเหมือนจะเพิ่มความสำคัญเป็นไปได้ของการโอนย้ายนี้ ถูก Antonio de Mello de Castro รอยกัว อาณานิคมโปรตุเกสหลักลงชายฝั่ง เขาเขียนกษัตริย์: ' ... การเห็นปัญหามากที่จากย่านนี้จะเกิดที่โปรตุเกส และอินเดียนั้นจะหายไปในวันเดียวกันที่ประเทศอังกฤษมีการชำระบัญชีในบอมเบย์ ' ณ insignificance ชัดเจนของบอมเบย์วันนี้ มันเป็นคำสั่งที่นบีน่าอัศจรรย์ช่วงทศวรรษที่ผ่านมาของประวัติศาสตร์อังกฤษของบอมเบย์บัญชีใด ๆ ออกจากผู้อ่านสงสัยว่า มันเป็นว่า ทั้งองค์กรได้ไม่ flounder วิธี หมู่ตายบ่อย ข้อพิพาทภายใน ขาดแคลนเงิน mutinies กบฏ และการโจมตีหรือการคุกคามของการโจมตีจากโดยจากสี่แยก แต่เป็นระยะ ๆ collusive ศัตรู ได้เมืองได้ก่อตั้งขึ้นเลย ยัง มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำ มุมมองภาพพลังอำนาจเหนือของการ high-minded อินเดียพลเรือนบางทีที่เราสืบทอดมาจากอดีตล่าสุด ที่ตั้งถิ่นฐานแรก ๆ ในบอมเบย์ ในที่อื่น ๆ presidencies สองเมืองกัลกัตตาและมาดราส มีคนโยนแตกต่างกันมาก สิ่งที่ขาดในความซื่อสัตย์ และคุณธรรม fervor และส่วนใหญ่จะขาดโปรโมชั่น พวกเขามีน้อยกล้าหาญ และมุ่งมั่นใน self-seeking ของพวกเขา ชื่อต้นของ บริษัทอินเดียตะวันออกที่บริษัทของพ่อค้า Adventurers จะหมู่เกาะอินเดียตะวันออก และที่แน่นอนคือสิ่งที่พวกผู้ค้า ตั้งใจทำส่วนตัวใหญ่ ๆ บางส่วนของกิจกรรมของตนได้ตรงไปตรงมา piratical และทั้งหมดได้ดำเนินการในช่วงเวลาเมื่ออินเดียได้หลายเดือนจากอังกฤษนั้นไม่ตำหนิทันทีและพร้อมช่วยเหลือไม่สามารถคาดหวังจากข้าราชการบริษัทบ้าน เมื่อบอมเบย์เป็นอาณานิคมคราวน์ 1665 ได้ชัดเจนว่า การกำกับดูแลต้องทำกับบาง semblance ของใบสั่งและแม้ แต่นี้ไม่จัดรักฟรีย์คุกมาหา ' ไม่ยุติธรรมรัฐบาล ' ในตำแหน่ง โปรตุเกสที่มีอยู่แล้วทำเองยากไปทางอังกฤษ และเขาจ่ายในเหรียญเดียวกันที่เขา annexed Mahim หนึ่งในเกาะเหนือซึ่งไม่ได้รวมอยู่ในข้อตกลงขั้นสุดท้าย และพยายามยึดสวนโรมันคาทอลิก (เช่นโปรตุเกส) เมื่อ incumbents ที่ปฏิเสธสละสมเด็จพระสันตะปาปา (จำนวนเกาะบอมเบย์ที่จริงเป็นสมาชิกคราวน์ as distinct from เพียงอยู่ในอธิปไตยของ ประกอบด้วยส่วนใหญ่ของหิน จมดินและชายฝั่ง - ชายฝั่งซึ่ง สองร้อยปีต่อมาในวันดีท่าอาคาร จะเป็นประโยชน์อย่างกว้างขวาง) นอกจากนี้ยังมีคุกบนด้านผิดของ overlords ฟิตของอินเดียตะวันตก และนี้จะรำคาญข้าราชการ บริษัทอินเดียตะวันออกที่แล้วจับขึ้นชายฝั่ง n สุราษฎร์ธานี สำนักงานใหญ่ของบริษัทในอินเดีย มี "โรงงาน" (หน่วยงาน) ในสุราท แต่เมืองที่อยู่ภายใต้การควบคุม Aurangzeb จักรพรรดิฟิต และถ้าความสัมพันธ์กับ Moghuls ไม่ดี นี้อันตรายค้า นอกจากนี้บริษัทยัง resented แบบคุกซื้อขายในบัญชีของตัวเองด้านแม้ว่าบริษัทได้ในเวลาที่ควรจะมีการผูกขาดการค้าทั้งหมดในบอมเบย์ (ในความเป็นจริงผู้ว่าราชการเกือบทั้งหมดที่ต้น transgressed กฎนี้)คุกถูก demoted และข้าใหม่ รัก Gervase Lucas ถูกส่งออกจากประเทศอังกฤษ เรื่องราวของเขาเป็นเรื่องปกติที่เขาแคบ ๆ หนีจับ โดยโจรสลัด Mahratta ท้องถิ่นก่อนที่จะมาถึงในสถานที่ที่ใน 1666 พฤศจิกายน โดยปีต่อมาเขาตายของ 'ถูกกระตุ้นที่จัดเขายี่สิบสี่ชั่วโมง' ไม่มีเขาหรือเขาสืบได้รับความนิยมมากในท้องถิ่น กว่าคุกได้ และอีกวิธีหนึ่งที่บอมเบย์ที่ดูเหมือน จะใช้น้อยมากในอังกฤษที่โปรตุเกสที่มีหวังจะซื้อมันกลับ และทำการ un overtures ทางชาร์ลส์ II ในเรื่องนี้ เมื่อนี้กลายเป็นที่รู้จัก บริษัทตัดสินใจจะดีกว่ามารับด้วยตนเอง: กษัตริย์ uninterested ในเกาะห่างไกลเขา และโรคเรื้อรัง ขาด เงิน เห็นมือมันผ่านไปเพื่อแลกกับเงินกู้ของ £50000 ชำระได้ที่ดอกเบี้ยร้อยละ 6 และค่าเช่ารายปี £ 10 บริษัทจะประกาศข้อตกลง ' แท้จริง และแน่นอนลอร์ดและกล่าวของป้อมปราการและเกาะ...ผู้สืบทอดของตนและกำหนดสำหรับตลอดจะ โฮลเดนเรา มรดก และผู้สืบ ทอด ณกรีนิชเมเนอร์ตะวันออกแห่งเคนต์ ประเทศในฟรี และ soccage ทั่วไป 'จึง ไม่ได้ Adventurers ร้านค้าได้รับการครอบครองพบครั้งแรกและความรับผิดชอบ และดังนั้นจึง เริ่มกระบวนการซึ่งวันหนึ่งแปรสภาพอยู่อังกฤษในอินเดียที่คานธีเรียกว่า 'มีประสิทธิภาพมากที่สุดความลับบริษัทโลกได้เคยรู้จัก' inconspicuously ในทางปฏิบัติ 190 ปีถัดไป รัฐบาลบริเตนได้ ในทีละน้อยกลับใช้อำนาจที่มีเพื่อ prodigally vested ใน บริษัทอินเดียตะวันออกจนในที่สุด wraith ของบริษัททันจางหายในค.ศ. 1858 หลังจาก Mutiny แต่ใน 1668 แนวคิดที่ว่า ทวีปย่อยทั้งหมดของอินเดียอาจวันหนึ่งถูกดูแล โดยสหราชอาณาจักรสามารถแทบไม่มีความฝันไกลในใด ๆ ที บริษัทค่อนคงพอกับประโยคที่ในข้อตกลงที่ระบุว่า ภายใต้เงื่อนไขของกฎบัตรของพวกเขา อำนาจในบอมเบย์ได้กับดินแดนอื่น ๆ ในอินเดียที่พวกเขาอาจได้รับ คนบริษัทท้องถิ่นในบอมเบย์ได้ประหลาดใจ เป็นละเล่นพื้นบ้านเมื่อซื้อข่าวที่ผ่านมา ได้ถูกลงนามในข้อตกลงใน 1668 พฤษภาคม แต่คำว่าไม่ถึงบอมเบย์จนถึงเรือผ่านมาจดหมายในเดือนกันยายนโดยพวกเขา บริษัทได้รวบรวมรายได้ทั้งหมดของบอมเบย์ ประมาณที่ £2,833 ต่อปี กฎหมาย และดูว่า พวกเขาถูกบังคับ บอมเบย์ได้ถูกควบคุมจากสุราษฎร์ กับการประจำรองผู้ว่าราชการ คนที่เกิดบนเกาะจะมี reckoned เรื่องธรรมชาติของสหราชอาณาจักร (อีก proviso ที่มีผล unforeseeably ผับ) และจะสามารถออกกำลังกายฟรีของศาสนาของพวกเขา ในบัญชีของตนเอง บริษัทที่ต้องการสร้างเป็นอาณานิคมอังกฤษ และขยายการค้า และสำหรับเวลามันถูก envisaged ที่พอร์ตอาจกลายเป็น ศูนย์กลางของอาคารจัดส่งจุดนี้ มีมาในฉากคนเสมอถือว่าพ่อบรรพบุรุษของบอมเบย์ ประ Aungier เซอร์จอร์จ Oxinden ผู้ที่อยู่ในค่าธรรมเนียมเมื่อบอมเบย์กลายเป็น บริษัทคุณสมบัติ มีคนสุราษฏร์ มีความสนใจน้อยในการซื้อ แต่เขาเสียชีวิตในปีต่อไปนี้ และ Aungier ผู้รู้แล้วว่าบอมเบย์ เอาไป สามปีต่อมา ใน 1672 จน มีพยายามสู้รับบริษัทจะเปลี่ยนศูนย์กลางของรัฐบาลจากสุราษฎร์ธานี เขาย้ายสำนักงานใหญ่ของเขาเองไปบอมเบย์ และทุ่มเทหลายปีถัดไปเพื่อเค้าเมือง ซึ่ง โดยความช่วยเหลือของพระเจ้ามีวัตถุประสงค์เพื่อสร้าง ' วลี ในพงศาวดารบอมเบย์ กลายเป็นมีชื่อเสียง แต่ที่สำคัญภายในเป็นที่รู้จักน้อยพร้อม เพียง บอมเบย์ถูก Leningrad และวอชิงตัน แต่ไม่ เหมือนเมืองยุโรปอย่างไร archetypal ซึ่งแนวคิดทั่วไปส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์การเมืองก่อตั้งขึ้น สร้างสติ และนอกจากนี้การสร้างเมืองตั้งแต่เริ่มต้นเกือบ แนวคิดคลาสสิกของ "เมือง" เป็นการ agglomeration ซึ่งได้เติบโตขึ้น เป็นขั้น ๆ ช้า จากการชำระบัญชีเกษตรชนบทหมู่บ้านเจริญเมืองตลาดการเมือง ค่อย ๆ ได้รับ appurtenances ของสุดท้ายในคาร์เนชั่น (ขนาดใหญ่ภาครัฐหรือศาสนา (edifices ฯลฯ) ไปพร้อมกัน ได้ถูกต้องอย่างไรก็ตามแนวคิดนี้คือบาง เมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุโรป และอาจสอบสวนตั้งแต่มันเป็นกฎตายตัวในหลายกรณีแม้จะมีไม่ถูกต้อง สำหรับบอมเบย์ หรือ เรื่องที่ กาลกัตต้า บอมเบย์ไม่หลักการเกษตรจ่ายเงิน ใช้คำในแง่ loosest: ของพื้นผิวในที่ดินของเธอเข้าไปตรงจากป่ากึ่งอาชีพชานเมือง และก็เมือง สุดท้าย apotheosis ซึ่งชำระเงินส่วนใหญ่ไม่ถึง ซึ่งถูก envisaged จากครั้งแรก เป้าหมายของปัญญาในจิตใจ ความต้องการกิจของท่านเอง ที่ Aungier เริ่มก่อสร้างได้ พระองค์เป็นผู้ก่อตั้งศาลยุติธรรมภายใต้กฎหมายอังกฤษ เป็นสัญญาตามข้อตกลงกับมงกุฎ ส่วนของอาคารเดิม Mapla ปอ ยังได้ยืนอยู่ในป้อมในช่วงทศวรรษ 1930 เขายังสร้างท่าใหม่ สิ่งพิมพ์ และโรงกษาปณ์ผลิตเหรียญทองคำ และเงินสำหรับใช้ภายใน เขา inaugurate เป็นบริษัทอาสา สารตั้งต้นให้กองทัพบริษัทอินเดียตะวันออกซึ่งในที่สุดจะกลายเป็น กองทัพอินเดีย บวกแรงสำรองของคนท้อง ที่ ในการศักดินา ระบบ มีความรับผิดชอบลอินเตอร์ ภายใต้ Aungier เพื่อชาวอาร์เมเนียที่เริ่มจะมาถึง หนึ่งควรไม่โอ้อวด Aungier ของ cise ซึ่งพวกเขาไม่ มีพระคุณมากเป็นวัวอาจทำให้หน้าเป็น ' แทนที่จะยึดครองที่ดินเช่นบรรดาลูกหลานของเขา เขาเรียกว่าการประชุมท้องถิ่น l

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

BOMBAY CITY OF GOLD
"เมืองทอง" สองสถานที่ คนได้รับที่จะมาถึงบอมเบย์สำหรับ 300 ปีหวังที่จะให้โชคลาภของพวกเขา แต่ในการค้นหาทองมากมีผู้เสียชีวิต ร่างกายของพวกเขาถูกวางในสถานที่ที่เรียกว่า Sonapur ซึ่งยังหมายถึง "เมืองทอง" เนื่องจากตามคำกล่าวที่ว่าอินเดียจะตายคือการที่จะหันไปทอง.
เมื่ออังกฤษที่สนใจตัวเองในครั้งแรกที่บอมเบย์, พอร์ตธรรมชาติ ชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย 'เกาะ' มันก็เรียกกันทั่วไปประกอบด้วยถูกพูดถึงไม่ได้เป็นหนึ่งเกาะ แต่เจ็ด: เหล่านี้ถูกแบ่งรอบการขยายของคราบเกลือซึ่งในมรสุมกลายเป็นน้ำท่วมแบ่ง แต่ที่ ในฤดูกาลที่แห้งและเวลาที่น้ำลงยูเกาะและในที่สุดก็จะถูกยึดและทำให้ส่วนหนึ่งของทั้งหมด.
บริษัท อินเดียตะวันออกซึ่งได้รับการอนุญาตจากสมเด็จพระราชินีเอลิซาเบผมใน 1600 มีตาในวันที่เกิดขึ้นจาก เริ่มต้น แต่มันก็เป็นแล้วการซื้อขายตำแหน่งที่โปรตุเกสดัตช์เกินไปมีการออกแบบ หกสิบปีของการ Oeuvres มนุษย์และจู่โจมสงครามที่กำลังจะผ่านพ้นไปก่อนที่พระมหากษัตริย์อังกฤษที่ได้มาเกาะเกือบเลื่อนลอยเป็นส่วนหนึ่งของสินสอดทองหมั้นของเจ้าสาวชาร์ลส์ที่สองคือแคเธอรีนแห่งบราแกนซา เพียงคนเดียวในเวลาที่ดูเหมือนว่าจะได้รับการชื่นชมอย่างมีนัยสำคัญที่มีศักยภาพของการถ่ายโอนนี้คือแอนโตนิโอเดอเมลโลเดอคาสโตรอุปราชแห่งกัวอาณานิคมของโปรตุเกสลงหลักชายฝั่ง เขาเขียนจดหมายถึงกษัตริย์ของเขาว่า "... ผมเห็นสำหรับปัญหาที่ดีที่มาจากละแวกนี้จะส่งผลให้โปรตุเกสและว่าอินเดียจะหายไปในวันเดียวกันกับที่ประเทศอังกฤษตั้งรกรากอยู่ในบอมเบย์. ป.ร. ให้ไว้เล็กน้อยที่เห็นได้ชัดของบอมเบย์ในวันที่นี้มันเป็นคำสั่งคำทำนายที่น่าอัศจรรย์ใจ.
บัญชีใด ๆ ทศวรรษที่ผ่านมาในช่วงต้นของประวัติศาสตร์อังกฤษบอมเบย์ของใบผู้อ่านสงสัยว่ามันคือการที่องค์กรทั้งไม่ดิ้นรน วิธีในหมู่ผู้เสียชีวิตบ่อยข้อพิพาทภายในขาดแคลนเงินทุน, กบฏ, การก่อจลาจลและการโจมตีหรือภัยคุกคามของการโจมตีจากภายนอกจากสี่แยกศัตรู แต่สมรู้ร่วมคิดเป็นระยะ ๆ ไม่ได้รับการก่อตั้งขึ้นในเมืองที่ทั้งหมดหรือไม่ แต่มันก็อาจจะเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ในมุมมองของภาพที่มีอำนาจเหนือของจิตใจสูงข้าราชการอินเดียที่เราได้รับมาจากที่ผ่านมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานในบอมเบย์ในขณะที่อีกสองฝ่ายประธานของกัลกัตและ ฝ้ายเป็นชายของนักแสดงที่แตกต่างกันมาก สิ่งที่พวกเขาขาดในความซื่อสัตย์สุจริตและความร้อนทางศีลธรรมและส่วนใหญ่ของพวกเขาขาดการจัดการที่ดีที่พวกเขาอย่างน้อยที่กล้าหาญและความมุ่งมั่นในตนเองของพวกเขาแสวงหา ชื่อต้นสำหรับ บริษัท อินเดียตะวันออกเป็น บริษัท ของนักผจญภัยร้านค้าที่อีสต์อินดีและแน่นอนว่าเป็นสิ่งที่พวกเขาเป็นพ่อค้างอในการทำความมั่งคั่งส่วนบุคคล บางส่วนของกิจกรรมของพวกเขาลักลอบตรงไปตรงมาและสิ่งที่ได้ดำเนินการในช่วงเวลาที่ประเทศอินเดียเป็นเวลาหลายเดือนออกไปจากประเทศอังกฤษเพื่อให้ไม่ตำหนิหรือความช่วยเหลือทันทีพร้อมที่จะได้รับการคาดหวังจากคนรับใช้ บริษัท ที่บ้าน เมื่อบอมเบย์เป็นอาณานิคมของพระมหากษัตริย์ใน 1665 มันเป็นที่ชัดเจนว่าการกำกับดูแลที่จะต้องดำเนินการกับรูปร่างหน้าตาของการสั่งซื้อและความเหมาะสมบางอย่าง แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดให้.
เซอร์ฮัมฟรีย์ Cooke มาหา 'รัฐบาลไม่ยุติธรรม' ในสถานที่ โปรตุเกสได้ทำแล้วตัวเองยากไปยังอังกฤษและเขาก็จ่ายเงินให้พวกเขากลับมาอยู่ในเหรียญเดียวกันเขายึด Mahim หนึ่งของหมู่เกาะทางตอนเหนือซึ่งยังไม่ได้รวมอยู่ในข้อตกลงขั้นสุดท้ายและพยายามที่จะยึดโรมันคาทอลิก (เช่นโปรตุเกส) สวนเมื่อ ผู้ครอบครองตลาดปฏิเสธที่จะสละพระสันตะปาปา (จำนวนเกาะบอมเบย์ที่จริงเป็นของพระมหากษัตริย์ในฐานะที่แตกต่างจากการอยู่ในอำนาจอธิปไตยของตนส่วนใหญ่ประกอบด้วยหินจมน้ำที่ดินและชายฝั่ง - ชายฝั่งที่สองร้อยปีต่อมาในสมัยของการสร้างท่าเรือที่ดี กำลังจะกลายเป็นที่มีคุณค่าอย่างมาก.) Cooke ยังมีในด้านผิดของเจ้านาย Moghul ตะวันตกของอินเดียและในทางกลับรำคาญคนรับใช้ บริษัท อินเดียตะวันออกที่ได้รับการตัดสินแล้วขึ้นฝั่ง n สุราษฏร์ที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของ บริษัท ฯ ในอินเดีย พวกเขามี "โรงงาน" (หน่วย) ในสุราษฎร์ แต่เมืองที่อยู่ภายใต้การควบคุมของจักรพรรดิ Moghul เซ็บและถ้าความสัมพันธ์กับ Moghuls ไม่ดีการค้าได้รับอันตรายนี้ นอกจากนี้ บริษัท ยังไม่พอใจวิธี Cooke ซื้อขายในบัญชีของตัวเองในด้านแม้ว่า บริษัท ฯ เป็นช่วงเวลาที่ควรจะมีการผูกขาดของการซื้อขายทั้งหมดในบอมเบย์ (ในความเป็นจริงเกือบทุกต้นว่าการละเมิดกฎนี้.)
Cooke ถูกลดตำแหน่งและผู้ว่าราชการใหม่เซอร์ Gervase ลูคัสถูกส่งมาจากประเทศอังกฤษ เรื่องราวของเขาเป็นเรื่องปกติในการที่เขาหวุดหวิดหลบหนีการจับกุมโดยโจรสลัด Mahratta ท้องถิ่นก่อนที่จะเดินทางมาถึงในสถานที่ในเดือนพฤศจิกายน 1666 โดยในปีต่อไปเขาตายของ 'ง่วงจัดขึ้นที่เขายี่สิบสี่ชั่วโมง' ทั้งเขาและทายาทของเขาได้รับความนิยมมากขึ้นในประเทศกว่า Cooke ได้รับและวิธีหนึ่งที่บอมเบย์และอื่นดูเหมือนจะเป็นของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อที่จะอังกฤษว่าโปรตุเกสมีความหวังของความสามารถที่จะซื้อมันกลับมาและทำประชามติยกเลิกอย่างเป็นทางการ ชาร์ลส์ในเรื่องนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้กลายเป็นที่รู้จัก บริษัท ฯ ตัดสินใจที่พวกเขาได้รับมันที่ดีกว่าสำหรับตัวเอง: คิงสนใจในเกาะที่ห่างไกลของเขาและสั้นเรื้อรังของเงินตกลงที่จะมือมันไปกับพวกเขาในการแลกเปลี่ยนสำหรับเงินให้กู้ยืมของ£ 50,000 สามารถชำระคืนที่ 6 ดอกเบี้ยร้อยละและค่าเช่าปีละ 10 ปอนด์ ข้อตกลงประกาศ บริษัท ที่จะเป็น 'ลอร์ดจริงและแน่นอนและเจ้าของของฟอร์ตและเกาะ ... สืบทอดและกำหนดเป็นนิตย์จะเป็นโฮลเดนให้เราทายาทผู้สืบทอดของเราและเป็นของคฤหาสน์ของอีสต์กรีนิช ประเทศเคนท์ใน soccage ฟรีและร่วมกัน.
จึงได้ผจญภัยของพวกเขาได้รับ Merchant ครอบครองมากครั้งแรกและความรับผิดชอบและทำให้เริ่มกระบวนการกะซึ่งเป็นหนึ่งวันที่จะเปลี่ยนการแสดงตนของอังกฤษในอินเดียเป็นสิ่งที่คานธีเรียกว่ามากที่สุด บริษัท ที่มีประสิทธิภาพลับโลกเคยรู้จัก ' ในทางปฏิบัติมากกว่า 190 ปีข้างหน้ารัฐบาลของสหราชอาณาจักรเป็นในแฟชั่นทีละน้อยที่จะกลับอำนาจมันก็ตกเป็นเพื่ออีลุ่ยฉุยแฉกใน บริษัท อินเดียตะวันออกจนถึงที่สุดท้ายภูตผีของ บริษัท จางหายไปในปี 1858, ปีหลังจาก กบฏ แต่ใน 1668 แนวคิดที่ว่าทั้งอนุทวีปอินเดียวันหนึ่งอาจจะได้รับการบริหารงานโดยอังกฤษแทบจะไม่สามารถได้รับความฝันที่ห่างไกลในใจใด ๆ ที่ บริษัท ฯ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ายินดีที่เพียงพอกับคำสั่งในสัญญาที่ระบุว่าภายใต้ แง่ของการเช่าเหมาลำของพวกเขาอำนาจของพวกเขาในบอมเบย์ที่จะนำไปใช้กับดินแดนอื่น ๆ ในอินเดียที่พวกเขาอาจได้รับ ผู้ชายที่ บริษัท ท้องถิ่นในบอมเบย์ประหลาดใจเช่นเดียวกับปลื้มเมื่อข่าวการซื้อกิจการผ่านมา ข้อตกลงที่ได้รับการลงนามพฤษภาคม 1668 แต่คำพูดของมันไม่ถึงบอมเบย์จนนำเรือผ่านจดหมายในเดือนกันยายน.
ตามกฎบัตรของพวกเขา บริษัท มีรายได้จากการเก็บรวบรวมทั้งหมดของบอมเบย์ประมาณ£ 2,833 ต่อปีทำให้กฎหมาย และดูว่าพวกเขาถูกบังคับใช้ บอมเบย์จะได้รับการควบคุมจากสุราษฏร์มีถิ่นที่อยู่รองผู้ว่าราชการ คนที่เกิดบนเกาะก็จะต้องคำนึงถึงเรื่องของธรรมชาติของสหราชอาณาจักร (เงื่อนไขที่จะมีผล unforeseeably ไกลถึงอีก) และจะได้รับอนุญาตการออกกำลังกายฟรีของศาสนาของพวกเขา ในบัญชีของตัวเอง บริษัท ฯ ต้องการที่จะสร้างอาณานิคมอังกฤษและขยายการค้าและเป็นครั้งแรกที่มันถูกวาดภาพว่าพอร์ตที่อาจจะกลายเป็นศูนย์กลางของการสร้างเรือ.
ณ จุดนี้มีมาในที่เกิดเหตุคนที่มักจะได้รับการพิจารณา บิดาผู้ก่อตั้งบอมเบย์, เจอราลด์ Aungier เซอร์จอร์จ Oxinden, ผู้ว่าราชการจังหวัดที่อยู่ในความดูแลเมื่อบอมเบย์กลายเป็นทรัพย์สินของ บริษัท เป็นคนสุราษฎร์มีความสนใจน้อยในการเข้าซื้อกิจการใหม่ แต่เขาเสียชีวิตในปีต่อไปและ Aungier ที่รู้อยู่แล้วว่าบอมเบย์เข้ามา สามปีต่อมาใน 1672 หลังจากพยายามอย่างไร้ผลที่จะได้รับ บริษัท ฯ จะเปลี่ยนศูนย์ของพวกเขาจากรัฐบาลจากสุราษฏร์เขาได้ย้ายสำนักงานใหญ่ของเขาเองที่จะบอมเบย์และอุทิศเวลาหลายปีต่อไปที่จะออกวางเมืองซึ่งโดยความช่วยเหลือของพระเจ้ามีวัตถุประสงค์ ที่จะสร้าง '.
วลีได้ในพงศาวดารบอมเบย์เป็นที่มีชื่อเสียง แต่อย่างมีนัยสำคัญภายในน้อยได้รับการยอมรับอย่างง่ายดาย เพียงแค่บอมเบย์เป็นเช่นเลนินกราดและวอชิงตันดี แต่ไม่ชอบเมืองในยุโรปตามแบบฉบับซึ่งแนวคิดทั่วไปมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของเมืองได้รับการก่อตั้งการสร้างสติและนอกจากการสร้างเมืองเกือบจากจุดเริ่มต้น แนวคิดคลาสสิกของ 'เมือง' มีการรวมตัวกันที่มีการปลูกโดยองศาช้าจากนิคมการเกษตรชนบทหมู่บ้านเจริญรุ่งเรืองให้กับตลาดเมืองไปยังเมืองค่อยๆแสวงหา appurtenances สุดท้ายในสีชมพู (ขนาดใหญ่ของภาครัฐหรือศาสนา (edifices ฯลฯ ) ไปพร้อมกัน. แต่อย่างไรก็ตามแนวความคิดที่ถูกต้องนี้สำหรับบางเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุโรปและแม้กระทั่งมีความถูกต้องในฐานะที่ตายตัวอาจจะถูกสอบสวนในหลายกรณีมันไม่ถูกต้องสำหรับบอมเบย์หรือสำหรับเรื่องที่กัลกัต บอมเบย์ก็ไม่เคยเป็นหลักนิคมการเกษตรแม้จะใช้ระยะในความรู้สึก loosest. มากของพื้นผิวดินแดนในที่สุดเธอก็ตรงจากถิ่นทุรกันดารกึ่งอาชีพชานเมืองและมันก็เป็นเมืองที่ถวายพระเกียรติครั้งสุดท้ายที่การชำระหนี้ส่วนใหญ่ไม่เคยเข้าถึงซึ่งเป็นภาพ . จากครั้งแรกมันเป็นเป้าหมายปัญญาในใจมากกว่าความต้องการเฉพาะกิจของวันของตัวเองที่ Aungier เริ่มก่อสร้าง.
เขาเป็นผู้ก่อตั้งศาลยุติธรรมตามกฎหมายอังกฤษเป็นสัญญาตามข้อตกลงกับพระมหากษัตริย์นั้น ส่วนหนึ่งของอาคารเดิม Mapla ปอก็ยังคงยืนอยู่ในฟอร์ตในช่วงทศวรรษที่ 1930 นอกจากนี้เขายังสร้างท่าเทียบเรือใหม่กดพิมพ์และมิ้นท์ในการผลิตเหรียญทองและสีเงินสำหรับการใช้งานในท้องถิ่น เขาเปิด บริษัท อาสาสมัคร, ปูชนียบุคคลที่ บริษัท อินเดียตะวันออกของกองทัพซึ่งในที่สุดก็จะกลายเป็นกองทัพอินเดียรวมทั้งกำลังสำรองของชาวท้องถิ่นที่เกี่ยวกับระบบศักดินา ระบบมีความรับผิดชอบต่อปราชญ์ ภายใต้ Aungier อาร์เมเนียจะเริ่มที่จะมาถึง.
หนึ่งไม่ควรเกินจริง Cise Aungier ซึ่งพวกเขาทำด้วยความสง่างามมากที่สุดเท่าที่วัวอาจทำให้มารยาท ' แทนการจัดสรรที่ดินเหมือนก่อนหน้าของเขาเขาเรียกประชุมลิตรท้องถิ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บอมเบย์เมืองทอง
" เมืองทอง " เป็นสองสถานที่ ผู้คนมาบอมเบย์ 300 ปี หวังที่จะให้โชคลาภของพวกเขา แต่ในการค้นหาของพวกเขาสำหรับทองหลายคนต้องตาย ร่างกายของพวกเขาถูกวางในสถานที่ที่รู้จักกันเป็น sonapur ซึ่งก็หมายถึง " เมืองทอง " เนื่องจาก ตามคำพังเพยอินเดียตายจะกลายเป็นทอง .
เมื่อแรกของอังกฤษที่สนใจตัวเองในบอมเบย์ท่าเรือธรรมชาติบนชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย ' เกาะ ' , มันถูกเรียกว่าเป็นถูกต้องพูดของเกาะไม่หนึ่ง แต่เจ็ด : เหล่านี้ถูกจัดกลุ่มรอบห้วง เกล็ดเกลือซึ่ง ในฤดูมรสุม เป็นหารน้ำท่วม แต่ซึ่งในฤดูที่แห้งและน้ำต่ำ ยูไนเต็ดเกาะและในที่สุดจะถูกเรียกคืนและทำให้ส่วนหนึ่งของหนึ่งทั้งหมด .
บริษัทอินเดียตะวันออกซึ่งได้รับการอนุญาตโดย Queen Elizabeth ฉันใน 1600 , มีสายตาของมันในสถานที่ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ก็เป็นโปรตุเกสลงประกาศซื้อขายที่ดัตช์ก็มีการออกแบบ หกสิบปีของ oeuvres คนและสงคราม forays เป็นเนิ่นก่อนที่พระมหากษัตริย์อังกฤษที่ได้มาเกาะเกือบขาด mindedly เป็นส่วนหนึ่งของค่าสินสอดของเจ้าสาวของชาร์ลส์ที่แคทเธอรีนแห่งบราแกนซา .คนเดียวในเวลาที่ดูเหมือนจะชื่นชมความสำคัญศักยภาพของการโอนนี้คือ Antonio de Mello de Castro , อุปราชของกัว , โปรตุเกสหลักอาณานิคมลงชายฝั่ง เขาเขียนจดหมายถึงกษัตริย์ของเขา : " . . . . ฉันได้เห็นมากว่า ปัญหาจากละแวกนี้จะส่งผลให้โปรตุเกสและที่อินเดียจะหายไปในวันเดียวกันที่ประเทศอังกฤษจะตัดสินในบอมเบย์ ' ให้ปรากฏความไม่สำคัญของอินเดียในวันนี้ มันเป็นข้อความการพยากรณ์ amazingly
บัญชีใด ๆของทศวรรษแรกของประวัติศาสตร์ของอังกฤษบอมเบย์ก็ทิ้งให้ผู้อ่านสงสัยว่า มันเป็นทั้งองค์กรไม่ฟลานเดอร์ . อย่างไร ท่ามกลางความตายบ่อย ๆภายในข้อพิพาทปัญหาการขาดแคลนเงินทุน mutinies , ปฏิวัติ และโจมตีหรือภัยคุกคามของการโจมตีจากภายนอก จากสี่แยก แต่ศัตรูเป็นระยะๆ collusive ทำเมืองได้ก่อตั้งขึ้นที่ทั้งหมดหรือไม่ แต่มันก็เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ในมุมมองของการสร้างภาพลักษณ์ของอินเดียสูงใจข้าราชการที่เราได้รับการถ่ายทอดจากอดีตที่ผ่านมา ที่อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานในช่วงต้นของบอมเบย์ในขณะที่อีกสองแห่งกัลกัตตา และมัทราส , มีคนโยนที่แตกต่างกันมาก สิ่งที่พวกเขาขาดในความซื่อสัตย์และความเร่าร้อน คุณธรรม และส่วนใหญ่ยังขาดการจัดการที่ดี พวกเขามีอย่างน้อยความกล้าหาญและความมุ่งมั่นในตนเองที่แสวงหา ชื่อแรกสำหรับ บริษัท อีสต์ อินเดีย เป็น บริษัท ของนักผจญภัยพ่อค้ากับ Indies ' ตะวันออก และที่แน่นอนคือสิ่งที่พวกเขา tradersตั้งใจจะทำให้ความมั่งคั่งส่วนบุคคล บางส่วนของกิจกรรมของพวกเขาโจรสลัดตรงไปตรงมา และถูกหามออกในเวลาที่อินเดียก็หลายเดือนอยู่ห่างจากอังกฤษ เพื่อที่ทั้งทันทีหรืออาจจะคาดรัฐบาลพร้อมช่วยเหลือจากข้าราชการ บริษัท ที่บ้านเมื่ออินเดียเป็นอาณานิคมใน 1665 เห็นได้ชัดว่ากิจการต้องดำเนินการกับบาง semblance ของใบสั่ง และความเหมาะสม แต่นี่ไม่ใช่ง่ายที่จะจัดให้ เซอร์ ฮัมฟรีย์ คุกมาถึงหา
' ทั้งรัฐบาลยุติธรรม ' ในสถานที่ โปรตุเกสก็ทำเองยากต่ออังกฤษ และเขาจ่ายพวกเขากลับมาในปีเดียวกันเขายึดมา มเหรียญ ,หนึ่งในภาคเหนือของเกาะ ซึ่งไม่ได้รวมอยู่ในข้อตกลงขั้นสุดท้าย และพยายามที่จะยึดโรมันคาทอลิก ( เช่น โปรตุเกส ) สวนเมื่อตำแหน่งปฏิเสธที่จะสละ โป๊ป ( ปริมาณของบอมเบย์เกาะที่จริงเป็นของพระมหากษัตริย์ ที่แตกต่างจากแค่ในอธิปไตยของคนส่วนใหญ่ของแผ่นดิน และชายฝั่งหินจมน้ำ - ชายฝั่ง ซึ่งสองร้อยปีต่อมาในสมัยของอาคารท่าเรือที่ดี จะเป็นประโยชน์มหาศาล ) Cooke ได้บนด้านผิดของเจ้าเมือง moghul ตะวันตกของอินเดียและในทางกลับรำคาญ บริษัทอินเดียตะวันออกข้าราชการที่ถูกตัดสินแล้วขึ้นฝั่ง N สุราษฎร์ , สำนักงานใหญ่ของ บริษัท ในอินเดีย พวกเขามี " โรงงาน " ( หน่วยงาน ) ในสุราษฎร์ ,แต่เมืองนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของจักรพรรดิโอรังเซบ moghul และหากความสัมพันธ์กับ moghuls ไม่ดีนี้ทำให้การค้า นอกจากนี้ บริษัท ยังไม่พอใจวิธีคุ๊กซื้อขายในบัญชีของเขาเอง ด้าน แม้ว่า บริษัท เป็นเวลาที่ควรจะได้ผูกขาดการค้าทั้งหมดในบอมเบย์ ( ในความเป็นจริงเกือบทุกต้นผู้ว่าการละเมิดกฎ นี้ )
Cooke ถูกลดขั้นและผู้ว่าคนใหม่ครับเจอวาส ลูคัส ที่ถูกส่งมาจากอังกฤษ เรื่องราวของเขาเป็นปกติในการที่เขารอดหวุดหวิดยึดโดยโจรสลัด mahratta ท้องถิ่นก่อนที่จะมาถึงในสถานที่ในเดือนพฤศจิกายน 1656 โดยปีนี้เขาตายแล้ว ' ความง่วงที่จัดขึ้นเขายี่สิบสี่ชั่วโมง " ทั้งเขาและผู้สืบทอดของเขากำลังเป็นที่นิยมมากขึ้นในประเทศกว่าคุกได้และวิธีหนึ่งและบอมเบย์อีกคนดูเหมือนจะใช้ตัวอังกฤษว่า โปรตุเกส หวังที่จะซื้อมันกลับมา และทำให้ยูเอ็นการทาบทามเพื่อ Charles II ในเรื่องนี้ เมื่อมันกลายเป็นที่รู้จัก บริษัทตัดสินใจที่พวกเขาควรจะได้รับมันสำหรับตัวเอง : กษัตริย์ ไม่ไยดีไกลจากเกาะของเขาและเรื้อรังระยะสั้นของเงินตกลงที่จะมอบมันให้พวกเขาในการแลกเปลี่ยนสำหรับเงินกู้ยืมของรัฐบาล 50 , 000 จ่ายได้ในอัตราดอกเบี้ยร้อยละ 6 และเช่าปีละกว่า 10 ข้อตกลง ประกาศ บริษัท จะเป็น ' จริง และแน่นอน และขุนนางเจ้าของของป้อมและเกาะ . . . . . . . ของพวกเขาและทายาทาเป็นนิตย์จะครอบงำเรา ทายาทและผู้สืบทอด ณคฤหาสน์ของ East Greenwich ในเมืองเคนท์ในฟรี และร่วม soccage '
จึงทำพ่อค้านักผจญภัยได้รับ แรกของพวกเขา จำนวนมากครอบครองและความรับผิดชอบ จึงสงบเสงี่ยม n เริ่มกระบวนการ ซึ่งวันหนึ่งจะเปลี่ยนสถานะของอังกฤษในอินเดียเป็นสิ่งที่คานธีเรียกว่า ' ความลับของ บริษัท ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่โลกเคยมีมา " ในการปฏิบัติต่อไปมากกว่า 190 ปี รัฐบาลของสหราชอาณาจักรคือ