The new student finds that older kids are running rackets, evolved from the officially licensed sales of toys and trinkets on trains, through which they raise money for the school. Long ago, this business and the cash it raised was taken over by the tough guys who branched out into other scams – chiefly, pimping two girls out at a night-time truck stop, getting the girls to climb up into the lorry cabs while they wait blankly outside, smoking. Then the new boy falls in love with one of the girls at the exact moment her gangmasters are preparing an ambitious new business move: trafficking them out to Italy on fraudulent visas, for bigger money.
Advertisement
The Tribe is a demanding movie: you have to hope to understand the general gist and the larger building blocks of narrative without picking up on the minutiae – which is, interestingly, how movie-makers broadly conceive of their work in its early stages. There were moments where I confess I wasn’t exactly sure what was happening. Two big guys get a younger guy to strip – are they looking for weapons? Money? (There’s another, clearer scene where a victim has to empty out his shoes to show an absence of hidden cash.) Or maybe … gang tattoos? For me, it wasn’t entirely plain – but the demonstration of humiliation and power was crystal-clear. Slaboshpytskiy is not obviously exerting himself to make things plain for non-signing audiences, although the scene in which the two young women put on Italy-themed T-shirts was there artificially, I suspect, to make an important plot-point clear to us.
But the main question is: signing is a language like any other, so why not have subtitles? How is our experience of this different from any foreign-language movie without subtitles?
The point, I think, is that their silence underscores their alienation from us. They are a different tribe: outside the law, below the salt. And their silence has something to do with the criminal code of omerta: you don’t talk. Like any group that is isolated and treated as basically inferior, the students here have been left to incubate their own microbes of violence and pain. It is a bleak but simple picture – at times it looks like Slaboshpytskiy draws on Samuel Beckett or Peter Brook to create a universal language of anxiety. What an intriguing film.
This article was amended on 17 October 2014. It originally used the term ‘deaf-mute’, which is no longer current: the preferred term is ‘deaf’. This has been changed.
นักศึกษาใหม่พบว่า เด็กใช้เพื่ พัฒนาจากขายลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางของของเล่นและ trinkets บนรถไฟ ซึ่งพวกเขาเพิ่มเงินสำหรับโรงเรียน นาน ธุรกิจและเงินสดที่มันยกถูกนำ โดยคนยากที่ branched ออกไปหลอกลวงอื่น ๆ – chiefly, pimping สองสาวออกที่หยุดรถเป็นเวลากลางคืน รับหญิงเพื่อปีนขึ้นไปนี่ถ...ในขณะที่พวกเขารอ blankly นอก สูบบุหรี่ แล้วเด็กใหม่ตกหลุมรักกับหญิงสาวในขณะนี้แน่นอน gangmasters เธอกำลังเตรียมการย้ายธุรกิจใหม่ทะเยอทะยาน: ค้าออกไปอิตาลีบนวีซ่าปลอม เงินขนาดใหญ่โฆษณาเผ่าเป็นภาพยนตร์เรียกร้อง: คุณต้องหวังว่าจะเข้าใจเนื้อทั่วไปและการสร้างบล็อกขนาดใหญ่ของเล่าเรื่องโดยไม่รับค่าการ minutiae – ซึ่งเป็น เรื่องน่าสนใจ วิธีผลิตภาพยนตร์ทั่วไปขึ้นก็ทำงานในขั้นเริ่มต้น มีช่วงเวลาที่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น สองพวกใหญ่รับผู้ชายอายุจะ – พวกเขาคือหาอาวุธ เงิน (มีเป็นฉากอื่น ความคมชัดที่ตกเป็นเหยื่อได้ว่างออกรองเท้าของเขาจะแสดงการขาดงานของเงินสดที่ซ่อนอยู่) หรือบางที...แก๊งรอยสัก สำหรับฉัน มันไม่ได้ทั้งธรรมดา – แต่สาธิตของผู้ทรงและพลังงานถูกใส Slaboshpytskiy จะไม่ชัดพยายามความตัวเองทำสิ่งที่ธรรมดาสำหรับไม่รับรองผู้ชม ถึงแม้ว่าฉากที่หญิงสาวสองคนใส่เสื้อยืดแบบอิตาลีมีเหือด ฉันสงสัยว่า ต้องการลงจุดจุดสำคัญชัดเจนให้เราBut the main question is: signing is a language like any other, so why not have subtitles? How is our experience of this different from any foreign-language movie without subtitles?The point, I think, is that their silence underscores their alienation from us. They are a different tribe: outside the law, below the salt. And their silence has something to do with the criminal code of omerta: you don’t talk. Like any group that is isolated and treated as basically inferior, the students here have been left to incubate their own microbes of violence and pain. It is a bleak but simple picture – at times it looks like Slaboshpytskiy draws on Samuel Beckett or Peter Brook to create a universal language of anxiety. What an intriguing film.This article was amended on 17 October 2014. It originally used the term ‘deaf-mute’, which is no longer current: the preferred term is ‘deaf’. This has been changed.
การแปล กรุณารอสักครู่..