Wei Wei’s heart jumped a beat. She

Wei Wei’s heart jumped a beat. She turned to look at Xiao Nai but found that he was saying farewell to Xiao Ling and the others who were outside the car, his expression as natural as ever. It was like he was not using such great strength to keep her pinned.
Xiao Ling and the others cheerfully left, but her wrist was still solidly held without a hint of being let go. Wei Wei wanted to pull her hand back, but didn’t succeed.
“Hey.”
The voice was very small.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Wei Wei หัวใจกระโดดเป็นจังหวะ เธอหันมามองนายเซียว แต่พบว่า เขาพูดอำลาเสี่ยวหลิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่นอกรถ นิพจน์ของเขาเป็นธรรมชาติเช่นเคย มันก็เหมือนเขาไม่ได้ใช้ความแข็งแรงดังกล่าวจะทำให้เธอตรึงเสี่ยวหลิงและคนอื่น ๆ นี่ช่วยเหลือ แต่ข้อมือของเธอยังคงแน่นหนาจัดขึ้น โดยคำแนะนำของการปล่อย Wei Wei อยากดึงมือของเธอกลับมา แต่ไม่ประสบความสำเร็จ"เฮ้"เสียงขาด ๆ หาย ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หัวใจ Wei Wei กระโดดจังหวะ เธอหันไปดูที่เสี่ยวนาย แต่ก็พบว่าเขากำลังพูดอำลาเสี่ยวหลิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างนอกรถการแสดงออกของเขาในฐานะที่เป็นธรรมชาติเช่นเคย มันเป็นเหมือนเขาไม่ได้ใช้ความแข็งแรงที่ดีดังกล่าวเพื่อให้เธอตรึง.
เสี่ยวหลิงและคนอื่น ๆ ที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข แต่ข้อมือของเธอก็ยังคงจัดขึ้นอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องคำใบ้ของการเป็นปล่อยให้ไป เหว่ยเหว่ยต้องการที่จะดึงมือของเธอกลับมา แต่ไม่ประสบความสำเร็จ.
"เฮ้."
เสียงมีขนาดเล็กมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หัวใจของ Wei Wei กระโดดเต้น เธอหันไปมองเสี่ยวใน แต่ก็พบว่าเขากำลังลา เสี่ยวหลิง และคนอื่นๆ ที่ นอกรถ สีหน้าของเขาเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เคย มันเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ใช้แรงมาก เช่น ทำให้เธอติดเสี่ยวหลิง และอื่น ๆ บาคาร่า เหลือแต่ข้อมือของเธอ ยังคงแนะนำถือ โดยไม่มีคำใบ้ของการปล่อย เว่ย เว่ย อยากจะดึงมือกลับ แต่ไม่ประสบความสำเร็จ" เฮ้ "เสียงขนาดเล็กมาก