beating up LVL 9 CPUs.That weekend

beating up LVL 9 CPUs.

That weekend I decided to drive around a few neighborhoods about twenty minutes or so off campus, hitting up the local garage sales, hoping to score on some good deals from ignorant parents). I ended up picking up a copy of Pokemon Stadium, Goldeneye (fuck yeah), F-Zero, and two other controllers for two dollars. Satisfied, I began to drive out of the neighborhood when one last house caught my attention. I still have no idea why it did, there were no cars there and only one table was set up with random junk on it, but something sort of drew me there. I usually trust my gut on these things so I got out of the car and I was greeted by an old man. His outward appearance was, for lack of a better word, displeasing. It was odd, if you asked me to tell you why I thought he was displeasing, I couldn't really pinpoint anything - there was just something about him that put me on edge, I can't explain it. All I can tell you is that if it wasn't in the middle of the afternoon and there were other people within shouting distance, I would not have even thought of approaching this man.

He flashed a crooked smiled at me and asked what I was looking for, and immediately I noticed that he must be blind in one of his eyes; his right eye had that "glazed over" look about it. I forced myself to look to his left eye instead, trying not to offend, and asked him if he had any old video games.

I was already wondering how I could politely excuse myself from the situation when he would tell me he had no idea what a video game was, but to my surprise he said he had a few ones in an old box. He assured me he'd be back in a "jiffy" and turned to head back into the garage. As I watched him hobble away, I couldn't help but notice what he was selling on his table. Littered across his table were rather… peculiar paintings; various artworks that looked like ink blots that a psychiatrist might show you. Curious, I looked through them - it was obvious why no one was visiting this guy's garage sale, these weren't exactly aesthetically pleasing. As I came to the last one, for some reason it looked almost like Majora's Mask - the same heart-shaped body with little spikes protruding outward. Initially I just thought that since I was secretly hoping to find that game at these garage sales, some Freudian bullshit was projecting itself into the ink blots, but given the events that happened afterward I'm not so sure now. I should have asked the man about it. I wish I would have asked the man about it.

After staring at the Majora-shaped blot, I looked up and the old man was suddenly there again, arms-length in front of me, smiling at me. I'll admit I jumped out of reflex and I laughed nervously as he handed me a Nintendo 64 cartridge. It was the standard grey color, except that someone had written Majora on it in black permanent marker. I got butterflies in my stomach as I realized what a coincidence this was and asked him how much he wanted for it.

The old man smiled at me and told me that I could have it for free, that it used to belong to a kid who was about my age that didn't live here anymore. There was something weird about how the man phrased that, but I didn't really pay any attention to then, I was too caught up in not only finding this game but getting it for free.

I reminded myself to be a bit skeptical since this looked like a pretty shady cartridge and there's no guarantee it would work, but then the optimist inside me interjected that maybe it was some kind of beta version or pirated version of the game and that was all I needed to be back on cloud nine. I thanked the man and the man smiled at me and wished me well, saying "Goodbye then!" - at least that's what it sounded like to me. All the way in the car-ride home, I had a nagging doubt that the man had said something else. My fears were confirmed when I booted up the game (to my surprise it worked just fine) and there was one save file named simply "BEN". "Goodbye Ben", he was saying "Goodbye Ben". I felt bad for the man, obviously a grandparent and obviously going senile, and I - for some reason or another - reminded him of his grandson "Ben".

Out of curiosity I looked at the save file. Eyeballing it, I could tell that he was pretty far in the game - he had almost all of the masks and 3/4 remains of the bosses. I noticed that he had used an owl statue to save his game, he was on Day 3 and by the Stone Tower Temple with hardly an hour left before the moon would crash. I remember thinking that it was a shame that he had come so close to beating the game but he never finished it. I made a new file named "Link" out of tradition and started the game, ready to relive my childhood.

For such a shady looking game cartridge, I was impressed at how smoothly it ran - literally just like a retail copy of the game save for a few minor hiccups here and there (like textures being where they shouldn't be, random flashes of cutscenes at odd intervals, but nothing too bad). However the only thing that was a little unnerving was that at times the NPCs would call me "Link" and at other times they would call me "BEN". I figured it was just a bug - a fluke in the programming causing our files to get mixed up or something. It did kind of creep me out though after a while, and it was around after I had beaten the Woodfall Temple that I regrettably went into the save files and deleted "BEN" (I had intended to preserve the file just out of respect of the game's original owner, it's not like I needed two files anyway), hoping that that would solve the problem. It did and it didn't, now NPCs wouldn't call me anything, where my name should be in the dialogue there was just a blank space (my save file name was still called "Link", though). Frustrated, and with homework to do, I put the game down for a day.

I started playing the game again last night, getting the Lens of Truth and working my way towards completing the Snowhead Temple. Now, some of you more hardcore Majora's Mask players know about the "4th Day" glitch - for those who don't you can Google it but the gist of it is that right as the clock is about to hit 00:00:00 on the final day, you talk to the astronomer and look through the telescope. If you time it right the countdown disappears and you essentially have another day to finish whatever you were doing. Deciding to do the glitch to try and finish the Snowhead Temple, I happened to get it right on the first try and the time counter at the bottom disappeared.

However, when I pressed B to exit the telescope, instead of being greeted by the astronomer I found myself in the Majora boss fight room at the end of the game (the trippy boxed in arena) staring at Skull Kid hovering above me. There was no sound, just him floating in the air above me, and the background music which was regular for the area (but still creepy). Immediately my palms began to sweat - this was definitely not normal. Skull Kid NEVER appeared here. I tried moving around the area, and no matter where I went, Skull Kid would always be facing me, looking at me, not saying anything. Nothing would happen though, and this kept up for around sixty seconds. I thought the game had bugged or something - but I was beginning to doubt that very much.

I was about to reach for the reset button when text appeared on my screen: "You're not sure why, but you apparently had a reservation…" I instantly recognized that text - you get that message when you get the Room Key from Anju at the Stock Pot Inn, but why was it playing here? I refused to entertain the notion that it was almost as if the game was trying to communicate with me. I started navigate the room again, testing to see if that was some sort of trigger that enabled me to interact with something here, then I realized how stupid I was - to even think that someone could reprogram the game like this was absurd. Sure enough, fifteen seconds later another message appeared on the screen, and again like the first one it was already a pre-existing phrase "Go to the lair of the temple's boss? Yes/No". I paused for a second, contemplating what I should press and how the game would react, when I realized that I couldn't select no. Taking a deep breath, I pressed Yes and the screen faded to white, with the words "Dawn of a New Day" with the subtext "||||||||" beneath it. Where I was ported to filled me with the most intense sense of dread and impending fear I had ever experienced

The only way I can describe the way I felt here is having this feeling of inexplicable depression on a profound scale. I am normally not a depressed person, but the way I felt here was a feeling that I didn't even knew existed - it was such a twisted, powerful presence that seemed to wash over me.

I appeared in some kind of weird twilight-zone version of Clock Town. I walked out of the Clock Tower (as you normally do when you start from Day 1) only to find that all of the inhabitants were gone. Usually with the 4th Day glitch you can still find the guards and the dog that runs around outside the tower - this time they were all gone. What replaced them was the ominous feeling that there was something out there, in the same area as me and that it was watching me. I had four hearts to my name and the Hero's Bow, but at this point I wasn't even considered for my avatar, I felt that I personally was in some kind of danger. Perhaps the most chilling thing was the music - it was the Song of Healing, ripped straight from the game itself, but played in reverse. The music would get louder, building up so as if you should expect something to pop out at you, but nothing ever did, and the constant loop began to wear on my mental state.

Every now and then I would hear the faint laugh of the Happy Mask Salesman in the background, just quiet enough so that I wasn't sure if I just hearing things but just loud enough to keep me determined to find him. I looked in all four zones of Clock Town, only to find nothing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การตีค่า Cpu ระดับ 9วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันตัดสินใจขับรอบละแวกใกล้เคียงกี่ประมาณยี่สิบนาที หรือดังนั้น ปิดวิทยาเขต กดปุ่มขายรถท้องถิ่น หวังคะแนนในบางข้อเสนอที่ดีจากผู้ปกครองซะ) ฉันสิ้นสุดขึ้นสำเนาของโปเกมอนสเตเดียม Goldeneye (fuck ใช่), F- ศูนย์ และตัวควบคุมสองสำหรับสองดอลลาร์ พอใจ เริ่มขับออกจากพื้นที่ใกล้เคียงเมื่อบ้านหลังสุดท้ายหนึ่งจับผม นอกจากนี้ผมยังมีความคิดทำไมมัน มีรถไม่มี และตารางเดียวตั้งจังค์สุ่มมัน แต่สิ่งที่จัดเรียงของวาดฉันมี ฉันมักจะเชื่อลำไส้ของฉันในสิ่งเหล่านี้เพื่อให้ผมออกจากรถ และฉันได้รับการต้อนรับ โดยมีคน รูปลักษณ์ภายนอกของเขาได้ ขาดคำดี displeasing ก็แปลก ถ้าคุณถามฉันจะบอกคุณทำไมผมคิดว่า เขา displeasing ฉันไม่สามารถจริง ๆ แม่นยำอะไร - มีเพียงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเขาที่ฉันวางบนขอบ ฉันไม่สามารถอธิบายได้ ทั้งหมดที่ฉันสามารถบอกคุณได้ว่าถ้ามันไม่ได้อยู่ตรงกลางของตอนบ่าย และมีคนอื่นอยู่ shouting จะไม่มีแม้แต่คิดของกำลังคนนี้เขาถ่ายที่คดยิ้มที่ฉัน และถามฉันถูกมองหา และทันทีผมสังเกตเห็นว่า เขาต้องตาบอดหนึ่งดวงตาของเขา ตาขวาของเขามีลักษณะที่ "เคลือบผ่าน" เลย ฉันบังคับตัวเองมองไปที่ตาซ้ายของเขาแทน พยายามไม่บาด และขอให้เขาถ้า เขามีวิดีโอเกมเก่าผมแล้วสงสัยว่า วิธีผมไม่สุภาพขอโทษตัวเองจากสถานการณ์เมื่อเขาจะบอกเขามีความคิดไม่ได้ว่าวิดีโอเกม แต่จะแปลกใจ เขาว่า เขามีกี่คนในกล่องเดิม เขามั่นใจฉันเขาจะกลับมาใน "เสื้อผ้า" และกลายเป็นหัวกลับเข้าไปในโรงรถ ผมเห็นเขา hobble ไป ฉันไม่สามารถช่วย แต่สังเกตเห็นเขามีขายบนโต๊ะของเขา Littered ข้ามตารางของเขาค่อนข้างถูก...ภาพวาดแปลกประหลาด งานศิลปะต่าง ๆ ที่ดูเหมือนว่าหมึก blots ว่าจิตแพทย์อาจแสดง อยากรู้อยากเห็น ผมมองผ่านได้ - ไม่ชัดทำไมไม่ได้ไปขายโรงรถของผู้ชายคนนี้ เหล่านี้ไม่ได้ว่าชื่นชอบอย่างนั้น ตามฉันมาเดียว ด้วยเหตุผลบางอย่างมันดูเกือบเหมือนหน้ากากของ Majora - เดียวหัวใจตัวน้อยด้วย spikes เขยินขาออก เริ่มต้นเพียงคิดว่า ตั้งแต่ฉันแอบหวังไปว่าเกมนี้ขายอู่ซ่อมรถ พล่าม Freudian บางถูก projecting เองเข้ากันบล็อทหมึก แต่รับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่แน่ดังนั้นขณะนี้ ได้ถามควรคนเกี่ยวกับเรื่อง ต้องจะได้ถามชายคนนั้นเลยหลังจากที่ผมจ้องที่รูป Majora คืนในตา มองขึ้น และคนถูกก็มีอีก แขนยาวด้านหน้าของฉัน ยิ้มที่ฉัน ข้าพเจ้าจะยอมรับฉันไปไม่สะท้อน และฉันหัวเราะคนเขามอบให้ฉันตลับ Nintendo 64 มันเป็นสีเทามาตรฐาน ยกเว้นว่าบางคนได้เขียน Majora ไว้ในเครื่องหมายถาวรสีดำ ผมมีผีเสื้อในท้องของฉันเป็นฉันรู้ว่าความบังเอิญนี้ได้ และขอให้เขามากเขาอยากมันคนยิ้มที่ฉัน และบอกฉันว่า ฉันอาจจะฟรี มันใช้กับเด็กที่ไม่เกี่ยวกับอายุของฉันที่ไม่ได้อยู่ที่นี่อีกต่อไป มีสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับวิธี phrased คนที่ แต่ฉันไม่ได้จริง ๆ สนใจใด ๆ นั้น ฉันถูกเกินไปหางหาเกมนี้ไม่เพียง แต่ทำให้ฟรีฉันนึกถึงตัวเองจะแคลงใจเล็กน้อยเนื่องจากนี้ดูเหมือนตลับสวยร่มรื่น และไม่มีการรับประกันว่าจะทำงาน แต่แล้ว optimist ภายในฉัน interjected ว่า บางทีก็บางชนิดของรุ่นเบต้า หรือรุ่นละเมิดลิขสิทธิ์ของเกมที่ถูกทั้งหมดฉันต้องการที่จะกลับในคลาวด์ไนน์ ขอบคุณชายคนนั้นและชายคนนั้นยิ้มที่ฉัน และปรารถนาฉันดี พูดว่า "ลาแล้ว" - น้อยเป็นอะไรได้แต่เพียงแห่งเช่นฉัน ทางในการขับรถบ้าน ผมหลุดสงสัยว่า ชายคนนั้นมีว่า อย่างอื่น ความกลัวของฉันถูกยืนยันเมื่อฉัน booted ขึ้นเกม (ต้องแปลกใจมันทำงานเพียงดี) และมีหนึ่งบันทึกไฟล์ชื่อเพียง "เบน" "ลาเบน" เขาได้พูดว่า "ลาเบน" ผมรู้สึกว่าไม่ดีสำหรับผู้ชาย ชัดปู่ย่าตายาย และชัดไป senile และฉัน - สำหรับเหตุผลบางอย่างหรืออีก - นึกถึงเขาเหลน "เบน"จากอยาก ช็อปปิ้งที่บันทึกแฟ้ม Eyeballing ฉันไม่สามารถบอกว่า เขาสวยที่สุดในเกม - เขาเกือบทั้งหมดของมาสก์และเหลือ 3/4 ของผู้บังคับบัญชา ผมสังเกตเห็นว่า เขาได้ใช้รูปปั้นนกฮูกการบันทึกเกมของเขา เขาได้ ใน 3 วัน และ วัดหอหิน มีชั่วโมงแทบด้านซ้ายก่อนจะชนดวงจันทร์ ผมจำได้ว่า คิดว่า มันเป็นความอัปยศที่เขามีมาให้ใกล้กับตีเกม แต่เขาไม่เคยเสร็จแล้วก็ ผมทำไฟล์ใหม่ชื่อ "เชื่อมโยง" จากประเพณี และเริ่มเกม พร้อมใหม่วัยเด็กของฉันสำหรับเช่นร่มมองเกมตลับหมึก ผมประทับใจที่มันวิ่งได้อย่างราบรื่นวิธี - อักษรเหมือนขายปลีก คัดลอกเกมบันทึก hiccups รองกี่ที่นี่และมี (เช่นพื้นผิวที่พวกเขาควรถูก แฟลชสุ่ม cutscenes ที่ช่วงแปลก แต่ไม่มีอะไรเลวร้ายเกินไป) อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่ทำให้ตกใจเล็กน้อยเป็นที่เวลา NPCs จะติดต่อ "เชื่อมโยง" และในเวลาอื่นๆ พวกเขาจะเรียกผม "เบน" คิดเป็นเพียงข้อผิดพลาด - fluke เขียนโปรแกรมทำให้แฟ้มของเราได้รับการผสมขึ้น หรือบางสิ่งบางอย่าง มันชนิดคืบผมออกว่าหลัง และก็รอบ ๆ หลังจากที่ผมมีตีวัด Woodfall ที่ฉันไปล้วนเป็นการบันทึกไฟล์และลบ "เบน" (ฉันมีวัตถุประสงค์เพื่อจัดเก็บไฟล์เพียงไม่เคารพเจ้าของเดิมของเกม มันไม่เหมือนที่ฉันต้องการแฟ้มที่สองต่อไป), หวังที่จะแก้ปัญหา มันไม่ได้ ตอนนี้ NPCs ไม่ติดต่อ สิ่งที่ควรเป็นชื่อของฉันในกล่องโต้ตอบ มีเพียงช่องว่าง (บันทึกของฉันชื่อแฟ้มยังคงเรียก "เชื่อมโยง" แม้ว่า) ผิดหวัง และ มีการบ้านให้ทำ ฉันใส่เกมลงวันผมเริ่มเล่นเกมอีกครั้งเมื่อคืน รับเลนส์ความจริง และการทำงานของฉันวิธีต่อเติมวัด Snowhead ตอนนี้ บางท่านเล่นรูปแบบฮาร์ดคอร์ของ Majora เพิ่มเติมรู้เกี่ยวกับ "วัน 4" ผิดพลาด - สำหรับคนที่คุณไม่สามารถ Google แต่เนื้อของมัน คือด้านขวาเป็นนาฬิกาจะ ตี 00:00:00 ในวันสุดท้าย คุณพูดคุยกับนักดาราศาสตร์ที่มองไปกล้องโทรทรรศน์ได้ ถ้าคุณเวลา ขวานับถอยหลังหายไป และคุณมีวันอื่นเสร็จสิ้นสิ่งที่คุณได้ทำเป็น ตัดสินใจไม่ผิดพลาด และพยายามจบวัด Snowhead ฉันเกิดขึ้นกับในการทดลองทำครั้งแรก และนับเวลาที่ด้านล่างหายไปอย่างไรก็ตาม เมื่อฉันกด B เพื่อออกจากกล้องโทรทรรศน์ แทนที่จะได้รับการต้อนรับโดยนักดาราศาสตร์พบตัวเองในบอส Majora ต่อสู้ห้องท้ายของเกม (trippy กล่องในเวที) จ้องเด็กกะโหลกศีรษะสามารถโฉบเหนือฉัน มี ไม่มีเสียงเพียงเขาที่ลอยอยู่ในอากาศเหนือฉัน และเพลงซึ่งเป็นปกติสำหรับพื้นที่ (แต่ยังน่าขนลุก) ทันทีฉันปาล์มเริ่มเหงื่อ - นี้ก็ปกติ เด็กกะโหลกไม่ปรากฏที่นี่ พยายามย้ายสถานตั้ง และว่าที่ฉันไป กะโหลกศีรษะเด็กจะเสมอจะหันหน้าเข้าหาฉัน ฉัน ไม่พูดอะไรจับตามอง อะไรจะเกิดขึ้นแม้ว่า และนี้เก็บไว้สำหรับรอบหกสิบวินาที ผมคิดว่า เกมมี bugged หรือแต่บางสิ่งบางอย่าง - ถูกเริ่มเอะใจมากI was about to reach for the reset button when text appeared on my screen: "You're not sure why, but you apparently had a reservation…" I instantly recognized that text - you get that message when you get the Room Key from Anju at the Stock Pot Inn, but why was it playing here? I refused to entertain the notion that it was almost as if the game was trying to communicate with me. I started navigate the room again, testing to see if that was some sort of trigger that enabled me to interact with something here, then I realized how stupid I was - to even think that someone could reprogram the game like this was absurd. Sure enough, fifteen seconds later another message appeared on the screen, and again like the first one it was already a pre-existing phrase "Go to the lair of the temple's boss? Yes/No". I paused for a second, contemplating what I should press and how the game would react, when I realized that I couldn't select no. Taking a deep breath, I pressed Yes and the screen faded to white, with the words "Dawn of a New Day" with the subtext "||||||||" beneath it. Where I was ported to filled me with the most intense sense of dread and impending fear I had ever experiencedThe only way I can describe the way I felt here is having this feeling of inexplicable depression on a profound scale. I am normally not a depressed person, but the way I felt here was a feeling that I didn't even knew existed - it was such a twisted, powerful presence that seemed to wash over me.I appeared in some kind of weird twilight-zone version of Clock Town. I walked out of the Clock Tower (as you normally do when you start from Day 1) only to find that all of the inhabitants were gone. Usually with the 4th Day glitch you can still find the guards and the dog that runs around outside the tower - this time they were all gone. What replaced them was the ominous feeling that there was something out there, in the same area as me and that it was watching me. I had four hearts to my name and the Hero's Bow, but at this point I wasn't even considered for my avatar, I felt that I personally was in some kind of danger. Perhaps the most chilling thing was the music - it was the Song of Healing, ripped straight from the game itself, but played in reverse. The music would get louder, building up so as if you should expect something to pop out at you, but nothing ever did, and the constant loop began to wear on my mental state.Every now and then I would hear the faint laugh of the Happy Mask Salesman in the background, just quiet enough so that I wasn't sure if I just hearing things but just loud enough to keep me determined to find him. I looked in all four zones of Clock Town, only to find nothing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตีขึ้น LVL 9 ซีพียู. วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันตัดสินใจที่จะขับรถไปรอบ ๆ ละแวกใกล้เคียงไม่กี่ประมาณยี่สิบนาทีหรือดังนั้นมหาวิทยาลัยตีขึ้นขายอู่ท้องถิ่นหวังที่จะทำคะแนนในบางข้อเสนอที่ดีจากพ่อแม่ไม่รู้) ฉันสิ้นสุดขึ้นยกขึ้นสำเนาของโปเกมอนสนามกีฬา Goldeneye (เพศสัมพันธ์ใช่) F-Zero และสองตัวควบคุมอื่น ๆ สำหรับสองดอลลาร์ พอใจผมเริ่มที่จะขับรถออกมาจากพื้นที่ใกล้เคียงเมื่อหนึ่งบ้านหลังสุดท้ายที่จับความสนใจของฉัน ผมยังมีความคิดว่าทำไมมันไม่มีรถไม่อยู่ที่นั่นและมีเพียงหนึ่งโต๊ะได้รับการตั้งค่ากับขยะสุ่มกับมัน แต่สิ่งที่จัดเรียงของการดึงฉันมี ฉันมักจะไว้วางใจลำไส้ของฉันในสิ่งเหล่านี้ดังนั้นผมจึงได้ออกจากรถและผมได้รับการต้อนรับจากคนเก่า รูปลักษณ์ภายนอกของเขาคือการขาดคำดี, ไม่พอใจ มันก็แปลกถ้าคุณถามฉันจะบอกคุณว่าทำไมผมคิดว่าเขาไม่พอใจฉันไม่สามารถจริงๆหาอะไร - มีอะไรบางอย่างเพียงเกี่ยวกับเขาที่ทำให้ฉันบนขอบผมไม่สามารถอธิบายได้ ทั้งหมดที่ผมสามารถบอกคุณได้ว่าถ้ามันไม่ได้อยู่ในช่วงกลางของช่วงบ่ายและมีคนอื่น ๆ ภายในตะโกนระยะทาง, ฉันจะไม่ได้คิดแม้แต่ใกล้ชายคนนี้. เขาประกายคดเคี้ยวยิ้มที่ผมและถามว่าสิ่งที่ฉันเป็น มองหาและทันทีที่ผมสังเกตเห็นว่าเขาจะต้องเป็นคนตาบอดในหนึ่งในสายตาของเขา; ตาขวาของเขาว่า "การเคลือบมากกว่า" มองเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมบังคับตัวเองให้มองไปที่ตาซ้ายของเขาแทนที่จะพยายามที่จะไม่รุกรานและถามเขาว่าเขามีวิดีโอใด ๆ เกมเก่า. ผมสงสัยอยู่แล้วว่าฉันจะขอโทษอย่างสุภาพตัวเองออกจากสถานการณ์เมื่อเขาจะบอกผมว่าเขามีความคิดว่า วิดีโอเกมได้ แต่แปลกใจของฉันเขาบอกว่าเขามีคนไม่กี่คนในกล่องเก่า เขามั่นใจว่าเขาต้องการจะกลับมาอยู่ใน "ระยะเวลาอันสั้น" และหันไปมุ่งหน้ากลับเข้าไปในโรงรถ ขณะที่ผมดูเขาเดินกะโผลกกะเผลกออกไปผมไม่สามารถช่วย แต่สังเกตเห็นสิ่งที่เขาขายบนโต๊ะของเขา เกลื่อนบนโต๊ะของเขาค่อนข้าง ... ภาพวาดแปลก; งานศิลปะต่างๆที่ดูเหมือน blots หมึกที่จิตแพทย์อาจจะแสดงให้คุณเห็น อยากรู้อยากเห็นผมมองผ่านพวกเขา - มันเป็นที่ชัดเจนว่าทำไมไม่มีใครไปเยี่ยมโรงรถขายผู้ชายคนนี้ของเหล่านี้ไม่ว่า aesthetically ที่ชื่นชอบ ขณะที่ผมมาถึงคนสุดท้ายด้วยเหตุผลบางอย่างมันดูเกือบจะเหมือน Majora หัวโขน - ร่างกายรูปหัวใจเดียวกันมีหนามแหลมที่ยื่นออกมาเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกไปด้านนอก ตอนแรกผมคิดว่าตั้งแต่ผมก็แอบหวังที่จะหาเกมที่ขายอู่เหล่านี้บางพล่ามฟรอยด์ได้รับการฉายตัวเองลงใน blots หมึก แต่ให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นผมไม่แน่ใจว่าในขณะนี้ ฉันควรจะได้ถามชายคนนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันหวังว่าฉันจะได้ถามคนเกี่ยวกับเรื่องนี้. หลังจากที่จ้องมองที่ดวง Majora รูปผมเงยหน้าขึ้นและชายชราเป็นอยู่ ๆ ก็มีอีกครั้งแขนยาวด้านหน้าของฉันยิ้มมาที่ผม ฉันจะยอมรับฉันกระโดดออกมาจากการสะท้อนและฉันหัวเราะประหม่าในขณะที่เขาส่งฉัน Nintendo 64 ตลับ มันเป็นสีเทามาตรฐานยกเว้นคนที่เคยเขียน Majora กับมันในเครื่องหมายถาวรสีดำ ผมได้ผีเสื้อในกระเพาะอาหารของฉันเป็นฉันตระหนักถึงสิ่งที่บังเอิญนี้คือและถามเขาว่าเขาอยากให้มัน. ชายชรายิ้มให้ผมและบอกผมว่าผมสามารถมีได้ฟรีที่มันเคยเป็นเด็กที่ เป็นเรื่องเกี่ยวกับอายุของฉันที่ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่อีกต่อไป มีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับวิธีการที่คน phrased นั้น แต่ฉันไม่ได้จริงๆให้ความสนใจใด ๆ แล้วผมก็ติดกันในไม่เพียง แต่การหาเกมนี้ แต่ได้รับมันได้ฟรี. ฉันเตือนตัวเองให้เป็นบิตสงสัยตั้งแต่นี้ ดูเหมือนจะเป็นตลับหมึกร่มรื่นสวยและมีการรับประกันว่ามันจะไม่ทำงาน แต่แล้วก็มองโลกในแง่ภายในฉันแทรกว่าบางทีมันอาจจะเป็นชนิดของรุ่นเบต้ารุ่นบางส่วนหรือละเมิดลิขสิทธิ์ของเกมและนั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการที่จะกลับมาในวันที่เก้าเมฆ ผมขอบคุณคนและชายคนนั้นยิ้มให้ฉันและอยากฉันดีว่า "ลาก่อนแล้ว!" - อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่มันฟังดูเหมือนกับผม ทุกวิธีทางในบ้านรถยนต์นั่งที่ผมมีข้อสงสัยจู้จี้ว่าผู้ชายคนนั้นได้กล่าวว่าอย่างอื่น ความกลัวของฉันได้รับการยืนยันเมื่อฉันเด้งขึ้นเกม (ที่แปลกใจของฉันมันทำงานได้ดี) และมีผู้หญิงคนหนึ่งบันทึกไฟล์ชื่อเพียง "เบน" "ลาก่อนเบน" เขาบอกว่า "ลาก่อนเบน" ผมรู้สึกไม่ดีสำหรับคนที่เห็นได้ชัดว่าปู่ย่าตายายและเห็นได้ชัดจะชราและฉัน - เหตุผลบางส่วนหรืออื่น - ทำให้เขานึกถึงหลานชายของเขา "เบน". จากความอยากรู้ผมมองที่บันทึกไฟล์ eyeballing นั้นผมบอกได้เลยว่าเขาเป็นคนน่ารักไกลในเกม - เขามีเกือบทั้งหมดของมาสก์และ 3/4 ยังคงเป็นของผู้บังคับบัญชา ผมสังเกตเห็นว่าเขาใช้รูปปั้นนกฮูกที่จะบันทึกเกมของเขาเขาเป็นวันที่ 3 และวัดหอหินชั่วโมงแทบจะไม่เหลือก่อนที่ดวงจันทร์จะผิดพลาด ผมจำได้ว่าคิดว่ามันเป็นความอัปยศที่เขามาให้ใกล้เคียงกับเกมเต้น แต่เขาไม่เคยเสร็จ ฉันทำไฟล์ใหม่ชื่อ "เชื่อมโยง" จากประเพณีและเริ่มเกมพร้อมที่จะมีชีวิตอีกวัยเด็กของฉัน. สำหรับเช่นร่มรื่นตลับเกมที่ดูผมรู้สึกประทับใจที่วิธีการได้อย่างราบรื่นมันวิ่ง - ตัวอักษรเช่นเดียวกับสำเนาการค้าปลีกของเกมที่บันทึก สำหรับสะอึกเล็กน้อยไม่กี่ที่นี่และมี (เช่นพื้นผิวที่เป็นที่พวกเขาไม่ควรจะกะพริบสุ่มของ cutscenes ในช่วงเวลาที่แปลก แต่ไม่มีอะไรเลวร้ายเกินไป) แต่สิ่งเดียวที่เป็นความตกใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็คือว่าในครั้ง NPCs จะเรียกผมว่า "เชื่อมโยง" และในเวลาอื่น ๆ ที่พวกเขาจะเรียกผมว่า "เบน" ฉันคิดว่ามันเป็นเพียงข้อผิดพลาด - ความบังเอิญในการเขียนโปรแกรมที่ทำให้เกิดไฟล์ของเราที่จะได้รับการผสมขึ้นหรือบางสิ่งบางอย่าง มันไม่ชนิดของการคืบฉันออก แต่หลังจากที่ในขณะและมันก็เป็นรอบหลังจากที่ฉันได้ตี Woodfall วัดที่ฉันเศร้าเดินเข้าไปในบันทึกไฟล์และลบ "เบน" (ฉันตั้งใจที่จะรักษาไฟล์เพียงแค่ออกจากส่วนของ เจ้าของเดิมของเกมก็ไม่ชอบผมจำเป็นต้องมีสองไฟล์แล้ว) หวังว่าที่จะแก้ปัญหา มันไม่ได้และมันไม่ได้ตอนนี้ NPCs จะไม่เรียกฉันอะไรที่ชื่อของฉันควรจะอยู่ในการเจรจามีเพียงพื้นที่ว่างเปล่า (ฉันบันทึกชื่อไฟล์ยังคงเรียกว่า "เชื่อมโยง" แม้ว่า) ผิดหวังและมีการบ้านที่ต้องทำผมวางเกมลงวัน. ผมเริ่มเล่นเกมอีกครั้งคืนที่ผ่านมาได้รับเลนส์ของความจริงและวิธีการทำงานของฉันที่มีต่อการกรอก Snowhead วัด ตอนนี้บางส่วนของคุณมากขึ้นไม่ยอมใครง่ายๆ Majora ผู้เล่นหน้ากากรู้เกี่ยวกับ "วันที่ 4" ความผิดพลาด - สำหรับผู้ที่ไม่ได้คุณสามารถ Google แต่ส่วนสำคัญของมันเป็นสิทธิที่เป็นนาฬิกาเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่จะตี 00:00:00 บน วันสุดท้ายที่คุณพูดคุยกับนักดาราศาสตร์และมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ ถ้าคุณมีเวลานับถอยหลังมันขวาหายไปและคุณเป็นหลักมีอีกวันที่จะเสร็จสิ้นสิ่งที่คุณทำ การตัดสินใจที่จะทำผิดพลาดและพยายามจบ Snowhead วัดฉันเกิดขึ้นที่จะได้รับมันขวาในครั้งแรกลองและนับเวลาที่ด้านล่างหายไป. แต่เมื่อผมกด B เพื่อออกจากกล้องโทรทรรศน์แทนการถูกต้อนรับจากนักดาราศาสตร์ ฉันพบตัวเองอยู่ในห้องต่อสู้เจ้านาย Majora ในตอนท้ายของเกม (คน trippy ชนิดบรรจุกล่องในเวที) จ้องมองที่กะโหลกศีรษะเด็กโฉบเหนือเรา ไม่มีเสียงเป็นเพียงแค่เขาลอยอยู่ในอากาศมากกว่าฉันและเพลงพื้นหลังที่เป็นปกติสำหรับพื้นที่ (แต่ก็ยังน่าขนลุก) ทันทีที่ฝ่ามือของฉันเริ่มที่จะเหงื่อ - นี้แน่นอนไม่ปกติ กะโหลกศีรษะเด็กไม่เคยปรากฏที่นี่ ฉันพยายามย้ายไปรอบ ๆ พื้นที่และเรื่องที่ผมไปไม่มีกะโหลกศีรษะเด็กมักจะต้องเผชิญฉันมองที่ผมไม่ได้พูดอะไร ไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นแม้ว่าและนี้เก็บไว้ประมาณหกสิบวินาที ผมคิดว่าเกมได้ร้องหรืออะไร - แต่ผมเริ่มสงสัยว่ามาก. ผมกำลังจะเข้าถึงสำหรับปุ่มรีเซ็ตเมื่อข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอของฉัน: "คุณไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เห็นได้ชัดว่าคุณสำรองห้องพักได้ ... "ผมได้รับการยอมรับทันทีข้อความที่ - คุณได้รับข้อความว่าเมื่อคุณได้รับกุญแจห้องจากเอนจูที่หม้อสต็อก Inn แต่ทำไมมันเล่นที่นี่? ฉันปฏิเสธที่จะสร้างความบันเทิงให้ความคิดที่ว่ามันก็เกือบจะเป็นถ้าเกมได้พยายามที่จะสื่อสารกับฉัน ผมเริ่มนำทางห้องพักอีกครั้งการทดสอบเพื่อดูว่าคือการจัดเรียงของทริกเกอร์บางอย่างที่ช่วยให้ผมในการโต้ตอบกับบางสิ่งบางอย่างที่นี่แล้วผมรู้ว่าผมเป็นคนโง่ - จะได้คิดว่าคนที่สามารถตั้งโปรแกรมเกมเช่นนี้เป็นเรื่องเหลวไหล พอแน่ใจว่าสิบห้าวินาทีต่อมาอีกข้อความหนึ่งที่ปรากฏบนหน้าจอและอีกครั้งเหมือนคนแรกแล้วมันเป็นวลีที่มีอยู่ก่อน "ไปซ่อนของเจ้านายของวัดหรือไม่ใช่ / ไม่ใช่" ฉันหยุดชั่วคราวเป็นครั้งที่สอง, ใคร่ครวญสิ่งที่ฉันควรกดและวิธีการที่เกมนี้จะตอบสนองเมื่อฉันตระหนักว่าฉันไม่สามารถเลือกไม่มี การหายใจลึก ๆ ผมกด Yes และหน้าจอจางเป็นสีขาวกับคำว่า "รุ่งอรุณของวันใหม่" ที่มีนัย "||||||||" อยู่ข้างใต้ ที่ผมย้ายมาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรงที่สุดของความกลัวและความกลัวที่กำลังจะมาฉันได้เคยมีประสบการณ์วิธีเดียวที่ฉันสามารถอธิบายวิธีการที่ผมรู้สึกว่าที่นี่จะมีความรู้สึกของภาวะซึมเศร้าลึกลับนี้ในระดับที่ลึกซึ้ง ปกติผมไม่ได้เป็นคนมีความสุข แต่วิธีที่ผมรู้สึกว่าที่นี่เป็นความรู้สึกว่าผมทำไม่ได้รู้ว่ามีอยู่ -. มันเป็นเช่นบิดการแสดงตนที่มีประสิทธิภาพที่ดูเหมือนจะล้างมากกว่าฉันฉันปรากฏในชนิดของtwilight- บางลาง รุ่นโซนเมืองนาฬิกา ฉันเดินออกจากหอนาฬิกา (ตามที่คุณทำตามปกติเมื่อคุณเริ่มต้นจาก 1 วัน) เพียงเพื่อจะพบว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ก็หายไป มักจะมีความผิดพลาดวันที่ 4 คุณยังสามารถหายามและสุนัขที่วิ่งไปรอบ ๆ นอกหอคอยที่ - เวลานี้พวกเขาทั้งหมดหายไป สิ่งที่แทนความรู้สึกเป็นลางไม่ดีที่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างออกมีอยู่ในพื้นที่เดียวกับผมและว่ามันดูฉัน ผมมีสี่หัวใจกับชื่อของฉันและฮีโร่ของโบว์ แต่ ณ จุดนี้ผมก็ไม่ได้พิจารณาถึงสำหรับประจำตัวของผมผมรู้สึกว่าผมเองอยู่ในชนิดของอันตรายบางอย่าง บางทีสิ่งที่หนาวที่สุดคือเพลง - มันเป็นเพลงของการรักษาฉีกตรงจากเกมตัวเอง แต่เล่นในสิ่งที่ตรงกันข้าม เพลงที่จะได้รับดังสร้างขึ้นเพื่อให้เป็นถ้าคุณควรคาดหวังว่าบางสิ่งบางอย่างที่จะปรากฏออกที่คุณ แต่ไม่มีอะไรเคยทำและวงคงเริ่มที่จะสวมใส่ในสภาพจิตใจของฉัน. ทุกขณะนี้แล้วฉันจะได้ยินเสียงหัวเราะลมของ พนักงานขายหน้ากากมีความสุขในพื้นหลังที่เงียบสงบเพียงเพียงพอเพื่อที่ว่าผมไม่แน่ใจว่าถ้าฉันเพียงแค่สิ่งที่ได้ยิน แต่เสียงดังพอที่จะทำให้ฉันมุ่งมั่นที่จะพบเขา ผมมองในทั้งสี่โซนนาฬิกาเมืองเพียงเพื่อจะพบอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัด lvl 9 ซีพียู .

ช่วงนั้นฉันตัดสินใจที่จะขับรถไปรอบ ๆไม่กี่ย่านประมาณยี่สิบนาทีหรือดังนั้นจากวิทยาเขต กดปุ่มตั้งขายโรงรถท้องถิ่น หวังคะแนนบาง deals ดีจากพ่อแม่ไร้การศึกษา ) ฉันสิ้นสุดขึ้นรับสำเนาของโปเกมอนสเตเดียม พยัคฆ์ร้าย 007 รหัสลับทลายโลก ( ใช่ ) , เอฟ - ศูนย์และตัวควบคุมอื่น ๆสำหรับสองดอลลาร์ พอใจฉันเริ่มขับรถออกจากบ้านเมื่อบ้านหลังสุดท้ายติดสนใจของฉัน ฉันยังไม่มีความคิดว่าทำไมมันไม่มีรถและมีเพียงหนึ่งตารางถูกตั้งค่ากับขยะแบบสุ่มนะ แต่บางอย่างดึงฉันไปที่นั่น ฉันมักจะเชื่อใจตัวเองในสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นฉันได้ออกจากรถและฉันได้รับการต้อนรับโดยชายชรา รูปลักษณ์ภายนอกของเขาให้ขาดดีกว่าคำ เป็นคนน่าเกลียดมันดูแปลกๆ ถ้าคุณถามฉันว่าทำไมฉันคิดว่าเขาเป็นคนน่าเกลียด ฉันไม่สามารถหาอะไร - มีบางอย่างเกี่ยวกับเขาให้ผม จนผมไม่สามารถอธิบายมันได้ ทั้งหมดที่ฉันสามารถบอกคุณได้ว่า ถ้าไม่ใช่ในช่วงบ่าย และมีคนอื่น ๆภายในตะโกนระยะห่าง ผมก็คงไม่คิดแม้แต่เข้าใกล้ผู้ชายคนนี้

เขาทำทุจริต ยิ้มให้ผม และถามว่าสิ่งที่ฉันถูกมองหาและทันที ผมสังเกตว่าเขาคงตาบอดในดวงตาของเขา ตาขวาของเขามีว่า " ขึ้นมา " ดูเรื่องนี้ ฉันบังคับตัวเองให้มองไปที่ตาซ้ายของเขาแทน พยายามที่จะไม่ล่วงเกิน และขอให้เขาถ้าเขามีวิดีโอเกมเก่า

ผมก็สงสัยว่าผมอาจสุภาพขอตัวจากสถานการณ์เมื่อเขาบอกฉันว่า เขาไม่มีความคิดสิ่งที่วิดีโอเกม แต่เพื่อความประหลาดใจของฉันเขากล่าวว่าเขามีเพียงไม่กี่ตัวในกล่องเก่าๆ เขาบอกว่าเขาจะกลับมาใน " จิฟฟี่ " และเปิดกลับเข้าอู่ เมื่อฉันเห็นเขาเดินกะโผลกกะเผลกออกไป ฉันไม่สามารถช่วย แต่สังเกตเห็นว่าเขากำลังขายบนโต๊ะของเขาทิ้งกระจุยกระจายทั่วโต๊ะของเขาแทน . . . ภาพที่แปลกประหลาด ; ต่างๆ งานศิลปะ ที่เหมือนหมึก blots ว่าจิตแพทย์จะแสดงให้คุณเห็น สงสัย ฉันมองผ่านพวกเขา - มันชัดเจน ทำไมไม่มีใครมาเยี่ยมขายโรงรถของคนๆนี้เหล่านี้ไม่ได้ aesthetically ที่ชื่นชอบ ตามฉันมา คราวที่แล้วด้วยเหตุผลบางอย่างมันดูเกือบจะเหมือนหน้ากาก Majora เป็นรูปหัวใจตัวเดียวกันกับเล็กแหลมยื่นออกไปด้านนอก ตอนแรกผมก็คิดว่าผมแอบหวังที่จะหาเกมที่ขายโรงรถเหล่านี้บางส่วนถูกฉายภาพตัวเองลงในหบ้า blots หมึก แต่จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายหลัง ผมไม่แน่ใจนะ ฉันควรจะถามเขาเกี่ยวกับมันผมหวังว่าผมจะได้ถามเขาเกี่ยวกับมัน .

หลังจากจ้องรูป Majora เปรอะเปื้อน ผมเงยหน้าขึ้น คนเก่าก็มีอีกครั้ง , ความยาวแขนตรงหน้าฉัน ยิ้มให้ฉัน ฉันยอมรับว่าฉันกระโดดออกจากสะท้อนและฉันหัวเราะกระสับกระส่าย เขาส่งฉัน Nintendo 64 ตลับหมึก มันเป็นสีเทามาตรฐาน ยกเว้นคนที่ได้เขียน Majora ในเครื่องหมายถาวรสีดำ